Leadership Journey of Mrs Anastasia

Leadership Journey of Mrs Anastasia Liew

In 1973, Mrs Liew met her husband, Johnson Liew, a fellow Indonesian Chinese based in Singapore who is 15 years older than her. Two years after marriage, Mrs Liew started making butter and chiffon cakes and kueh lapis (refer to diagram 2.1) at her four-room flat in Marine Parade. She sold them to friends and through word-of-mouth, the food she made became so popular that a department store in Lucky Plaza set up a counter specially to sell her cakes. However, as the store did not have a license to sell food, she was forced to stop her home-baking business as it was illegal. Yet, customers kept coming back so she opened up a store in an HDB shophouse close to her house called Bengawan Solo, which was named after a popular Indonesian Song about the country’s Solo River.

The shop’s popularity grew rapidly and the demand for her cakes and kuehs became overwhelming, which lead to the opening of a second outlet at the Centrepoint shopping mall on Orchard Road in 1983. By 1987, the company had 5 outlets and required a central kitchen, which was opened at Harvey Road. In a decade, the business expanded with 25 outlets and Bengawan Solo shifted its kitchen operations to a larger factory in Woodlands. As the number of outlets increase each year, it needed more manufacturing capacity. The company therefore explored the possibility of opening factories in neighbouring countries.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเดินทางเป็นผู้นำของนางหลิวอนาสตาเซียใน 1973 นางหลิวไปตามสามีของเธอ หลิว Johnson คนที่อยู่ในสิงคโปร์อินโดนีเซียจีนซึ่งมีอายุกว่า 15 ปี สองปีหลังจากงานแต่งงาน นางหลิวเริ่มทำเนย และชีฟอนเค้ก และลาพิสเกลา kueh (ดูแผนภาพที่ 2.1) ที่แบน 4 ห้องของเธอในเดอร์บาน เธอขายให้เพื่อน และคำปาก อาหารที่เธอทำเป็นที่นิยมมากที่ห้างในลัคกี้พลาซ่าตั้งเคาน์เตอร์พิเศษขายเค้ก อย่างไรก็ตาม เป็นร้านค้าไม่มีใบอนุญาตขายอาหาร เธอถูกบังคับให้หยุดธุรกิจเธออบบ้านก็ไม่ถูกต้อง ยัง ลูกค้าเก็บมากลับมาเพื่อให้เธอเปิดร้านค้าในอาคารชุด/อพาร์ทเมนท์ HDB ใกล้กับบ้านของเธอเรียกว่า Bengawan โซ ซึ่งถูกตั้งชื่อหลังจากเพลงอินโดนีเซียนิยมเกี่ยวกับโซโลของประเทศความนิยมของร้านเติบโตอย่างรวดเร็ว และเป็นความต้องการสำหรับเค้กและ kuehs ของเธอครอบงำ ซึ่งนำไปสู่การเปิดร้านที่สองที่เซ็นเตอร์พ้อยท์ช็อปปิ้งมอลล์ถนนออร์ชาร์ดใน 1983 โดย 1987 บริษัทมี 5 ร้าน และต้องการกลางห้องครัว ที่เปิดที่ถนนฮาร์วี่ ในทศวรรษ ขยายธุรกิจกับร้าน 25 และโซ Bengawan จากการดำเนินงานครัวของโรงงานขนาดใหญ่ในวู้ดแลนด์ เป็นหมายเลขของร้านเพิ่มขึ้นแต่ละปี มันต้องกำลังการผลิตเพิ่มเติม บริษัทอุดมสามารถเปิดโรงงานในประเทศดังนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นผู้นำการเดินทางของคุณ Anastasia หลิวในปี1973 นางหลิวได้พบกับสามีของเธอจอห์นสัน Liew, เพื่อนอินโดนีเซียจีนอยู่ในสิงคโปร์ที่เป็น 15 ปีแก่กว่าเธอ สองปีหลังจากการแต่งงานของนางหลิวเริ่มทำเนยและเค้กชิฟฟ่อนและ Kueh ไพฑูรย์ (โปรดดูแผนภาพ 2.1) ที่แฟลตของเธอสี่ห้องใน Marine Parade เธอขายให้เพื่อนและผ่านทางคำพูดจากปากอาหารที่เธอทำจนกลายเป็นที่นิยมที่ห้างสรรพสินค้าในลัคกี้พลาซ่าตั้งค่าตัวนับเป็นพิเศษที่จะขายขนมเค้กของเธอ อย่างไรก็ตามในขณะที่การจัดเก็บไม่ได้มีใบอนุญาตในการขายอาหารที่เธอถูกบังคับให้หยุดธุรกิจที่บ้านของเธอในฐานะอบมันเป็นเรื่องผิดกฎหมาย แต่ลูกค้าเก็บไว้กลับมาเพื่อให้เธอเปิดร้านค้าในอาคารพาณิชย์ HDB ใกล้กับบ้านของเธอที่เรียกว่า Bengawan Solo ซึ่งได้รับการตั้งชื่อตามชื่อเพลงอินโดนีเซียนิยมเกี่ยวกับประเทศของแม่น้ำ Solo. นิยมร้านค้าที่เติบโตอย่างรวดเร็วและความต้องการสำหรับเค้กของเธอและ kuehs กลายเป็นที่ครอบงำซึ่งนำไปสู่การเปิดร้านที่สองที่ห้างสรรพสินค้าเซ็นเตอร์บนถนน Orchard ในปี 1983 โดยปี 1987 บริษัท ฯ มี 5 ร้านและต้องมีครัวกลางซึ่งเปิดที่ถนนฮาร์วีย์ ในทศวรรษที่ผ่านมาการขยายธุรกิจที่มี 25 สาขาและ Bengawan Solo เปลี่ยนการดำเนินงานครัวที่จะเป็นโรงงานขนาดใหญ่ในวู้ดแลนด์ ขณะที่จำนวนของร้านค้าเพิ่มขึ้นในแต่ละปีก็จำเป็นต้องใช้กำลังการผลิตมากขึ้น บริษัท จึงได้สำรวจความเป็นไปได้ของการเปิดโรงงานในประเทศเพื่อนบ้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเดินทางของผู้นำของนางอนาสเตเชีย หลิว

ใน 1973 , นางหลิวได้พบสามีของเธอ , จอห์นสัน หลิว เพื่อนอินโดจีนอยู่ในสิงคโปร์ที่อายุมากกว่า 15 ปี สองปีหลังจากแต่งงาน คุณนายหลิวเริ่มทำเนยและเค้กชิฟฟ่อนและ kueh ลาพิส ( ดูแผนภาพ 2.1 ) ที่ 4 ห้องแบนในมารีนพาเหรด เธอขายให้กับเพื่อน ๆผ่านทางปากต่อปากและ ,อาหารที่เธอทำจึงกลายเป็นที่นิยมในห้างสรรพสินค้าใน Lucky Plaza ตั้งเคาน์เตอร์พิเศษขายเค้กของเธอ แต่ที่ร้านไม่มีใบอนุญาตในการขายอาหารที่เธอถูกบังคับให้หยุดที่บ้านอบธุรกิจมันก็ผิดกฎหมาย แต่ลูกค้าก็กลับมา เธอจึงเปิดร้านใน HDB ตึกแถวใกล้บ้านเรียก bengawan เดี่ยวซึ่งเป็นชื่อหลังจากที่นิยมอินโดนีเซียเพลงเกี่ยวกับแม่น้ำเดี่ยวของประเทศ

ความนิยมของร้านที่เติบโตอย่างรวดเร็วและความต้องการของเธอ เค้ก และ kuehs กลายเป็นยุ่งยาก ซึ่งนำไปสู่การเปิดร้านที่สองในศูนย์การค้าเซ็นเตอร์พอยท์ บนถนน Orchard ใน 1983 โดย 1987 บริษัทมี 5 ช่อง และต้องเป็นครัวกลาง ซึ่งเปิดที่ฮาร์วีย์ถนน ในรอบทศวรรษธุรกิจขยาย 25 ร้านและ bengawan เดี่ยววาดการดําเนินงานครัวของโรงงานขนาดใหญ่ในป่า . เป็นหมายเลขของร้านเพิ่มขึ้นในแต่ละปี มันต้องการในการผลิตมากขึ้น บริษัทจึงได้สำรวจความเป็นไปได้ของการเปิดโรงงานในประเทศเพื่อนบ้าน