SMEs in Thailand (1), like in many

SMEs in Thailand (1), like in many other developing countries, play an important role in the national economy. As defined by the Thai government, SMEs employ no more than 200 people, have fixed capital of not more than THB 200 million, are less than 25% owned by one or more enterprises, and are less than 50% foreign owned. In 2009, SMEs represented over 90% of all businesses in Thailand, employed over 60% of the labor force, and accounted for nearly 38% of GDP, of which small enterprises (SE) contributed two-thirds and medium enterprises (ME) one-third (Office of the National Economic and Social Development Board, 2009 in OSMEP 2009). In the Upper North Region of Thailand (2), or northern Thailand, the business sector is dominated by SMEs, of which many use skilled labor to produce handicrafts and other items of cultural interest for the international market.

While the role of SMEs in Thailand‟s economy remains substantial, their share of total GDP has been declining since 2006. To strengthen their role, government instituted a national plan to develop SMEs through creating new product ideas, differentiating products, and using local knowledge and talent. SMEs in Thailand, as elsewhere, face many constraints and as a result are failing to grow. One reason is that owner managers have little or no concept of the problems encountered in managing an SME (Kirby & King 1997; Nandan 2010). Most SME entrepreneurs lack both accounting knowledge and an appreciation of its benefits (Sarapaivanich & Kosaiyakanont 2007). Thus, training, management experience, and an appreciation for the role of management accounting information all have an important part to play with respect to the monitoring and control of SME activities (Nandan 2010). Bjurklo (2006) demonstrated that management accounting could be based upon “user need.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เอสเอ็มอีในประเทศไทย (1), เช่นในพัฒนาประเทศอื่น ๆ มีบทบาทสำคัญในเศรษฐกิจของประเทศ ตามที่กำหนด โดยรัฐบาลไทย เอสเอ็มอีมีพนักงานไม่เกิน 200 คน แก้ไขทุนจดทะเบียนไม่เกิน 200 ล้านบาท น้อยกว่า 25% เป็นเจ้าของกิจการ หนึ่ง และ น้อยกว่า 50% ต่างประเทศเป็นเจ้าของ ใน 2009, SMEs แสดงกว่า 90% ของธุรกิจทั้งหมดในประเทศไทย ลูกจ้างกว่า 60% ของกำลังแรงงาน และคิดเป็นเกือบ 38% ของ GDP ซึ่งองค์กรขนาดเล็ก (SE) ส่วนสองในสามและวิสาหกิจขนาดกลาง (ME) หนึ่งในสาม (สำนักเศรษฐกิจแห่งชาติและคณะกรรมการพัฒนาสังคม 2009 ในสสว. 2009) ด้านบนเหนือภูมิภาคของประเทศไทย (2), หรือภาคเหนือ ภาคธุรกิจถูกครอบงำ โดยผู้ประกอบการ ที่หลายคนใช้แรงในการผลิตงานหัตถกรรมและสินค้าอื่น ๆ ที่น่าสนใจทางวัฒนธรรมสำหรับตลาดต่างประเทศWhile the role of SMEs in Thailand‟s economy remains substantial, their share of total GDP has been declining since 2006. To strengthen their role, government instituted a national plan to develop SMEs through creating new product ideas, differentiating products, and using local knowledge and talent. SMEs in Thailand, as elsewhere, face many constraints and as a result are failing to grow. One reason is that owner managers have little or no concept of the problems encountered in managing an SME (Kirby & King 1997; Nandan 2010). Most SME entrepreneurs lack both accounting knowledge and an appreciation of its benefits (Sarapaivanich & Kosaiyakanont 2007). Thus, training, management experience, and an appreciation for the role of management accounting information all have an important part to play with respect to the monitoring and control of SME activities (Nandan 2010). Bjurklo (2006) demonstrated that management accounting could be based upon “user need.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้ประกอบการ SMEs ในประเทศไทย (1) เช่นในหลายประเทศกำลังพัฒนาอื่น ๆ ที่มีบทบาทสำคัญในเศรษฐกิจของประเทศ ตามที่กำหนดโดยรัฐบาลไทย SMEs จ้างไม่เกิน 200 คนมีการแก้ไขทุนไม่เกิน 200 ล้านบาทน้อยกว่า 25% เป็นเจ้าของโดยหนึ่งหรือมากกว่าผู้ประกอบการและน้อยกว่า 50% ต่างชาติเป็นเจ้าของ ในปี 2009 ผู้ประกอบการ SMEs เป็นตัวแทนกว่า 90% ของธุรกิจทั้งหมดในประเทศไทย, การจ้างงานกว่า 60% ของกำลังแรงงานและเป็นสัดส่วนเกือบ 38% ของจีดีพีซึ่งเป็นผู้ประกอบการขนาดเล็ก (SE) มีส่วนสองในสามและวิสาหกิจขนาดกลาง (ME) อย่างใดอย่างหนึ่ง ในสาม (สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ 2009 ในสสว 2009) ในภาคเหนือตอนบนของ (2) ประเทศไทยหรือภาคเหนือของประเทศไทยภาคธุรกิจถูกครอบงำโดยผู้ประกอบการ SMEs ซึ่งการใช้งานหลายแรงงานที่มีฝีมือในการผลิตงานหัตถกรรมและรายการอื่น ๆ ที่น่าสนใจทางวัฒนธรรมสำหรับตลาดต่างประเทศ. ในขณะที่บทบาทของผู้ประกอบการ SMEs ในประเทศไทย "เศรษฐกิจยังคงเป็นอย่างมากส่วนแบ่งของจีดีพีรวมได้รับการลดลงตั้งแต่ปี 2006 เพื่อเสริมสร้างบทบาทของพวกเขารัฐบาลก่อตั้งแผนแห่งชาติเพื่อการพัฒนาผู้ประกอบการ SMEs ผ่านการสร้างความคิดผลิตภัณฑ์ใหม่แตกต่างผลิตภัณฑ์และการใช้ความรู้ในท้องถิ่นและความสามารถ ผู้ประกอบการ SMEs ในประเทศไทยเป็นที่อื่น ๆ ต้องเผชิญกับข้อ จำกัด จำนวนมากและเป็นผลให้มีความล้มเหลวที่จะเติบโต เหตุผลหนึ่งก็คือว่าผู้จัดการเจ้าของมีแนวความคิดน้อยหรือไม่มีเลยของปัญหาที่พบในการจัดการ SME (เคอร์บี้และพระมหากษัตริย์ 1997; นานดาน 2010) ผู้ประกอบการ SMEs ส่วนใหญ่ขาดทั้งความรู้ด้านบัญชีและการแข็งค่าของผลประโยชน์ของตน (Sarapaivanich & Kosaiyakanont 2007) ดังนั้นการฝึกอบรมประสบการณ์การบริหารจัดการและการแข็งค่าสำหรับบทบาทของข้อมูลบัญชีการจัดการทุกคนมีส่วนสำคัญในการเล่นเกี่ยวกับการตรวจสอบและควบคุมกิจกรรม SME (นานดาน 2010) Bjurklo (2006) แสดงให้เห็นว่าการบัญชีการจัดการอาจจะขึ้นอยู่กับ "ความต้องการของผู้ใช้."