“Survival in the Jungle” On Christm

“Survival in the Jungle”
On Christmas Eve 1971, German teenager Juliane Koepcke was sitting next to her mother on a plane. Juliane had just graduated from high school in Lima, Peru,and was on her way to Pucallpa in the Amazon region of Peru, where she and her mother would meet up with her father, biologist Hans Koepcke. But the plane never made it. It was struck by lightning, and when the 17-year-old girl looked out the window,she saw the right wing on tire. The last thing Juliane remembered was feeling herself whirling in her seat in midair and then landing in soft vegetation. She ended up on the ground two miles from the crash.
Juliane lost consciousness, and she came to several hours later, still strapped in her seat. Miraculously, she had survived, but she had fractured her collarbone, gashed her right are, and lost vision in one eye. And her ordeal was just beginning. She set out to find the plane and her mother, but all she found were some empty seats. And then suddenly she saw the bodies of three young women still in their seats. Of the 92 people on board the plane, Juliane was the lone survivor. Juliane then wandered away from the crash, wearing torn clothes and only one sandal to try to find help.
Juliane had been raised by her parents on an ecological site in the jungle,and she had had survival training. Although in shock, she remembered her father’s advice about surviving in the jungle: she had to locate flowing water and follow it downstream until the water turned onto a navigable river. Once on the river, she might come across natives or others who could help her. As she waded through jungle water, she fought off swarms of insects and leeches, not even caring when crocodiles dived in her path. She used a walking stick to make her way, prodding shapes in the water to protect herself from lethal sting rays.
Despite her broken collarbone and other injuries, Juliane hacked her way through the rainforest. She frequently heard planes overhead, but she had no way to signal them. She drank water, but she was too stunned to eat anything at all. On the tenth day, she stumbled onto a canoe and hut, where she was found hours later by some Peruvian lumbermen. They tried to treat her injuries. One of them used salt and kerosene to clean out the insects that were buried in her skin. Juliane remembers counting thirty-five worms that came out of her arms alone. The following day she was taken on a seven-hour journey by canoe down the river to the town of Tournavista, where a local pilot flew her to her father, in Pucallpa.
Julian recovered and went back to Germany, where she became a zoologist. In 1998 she came back to Peru as consultant to Werner Herzog’s documentary about her ordeal, which was called Wings of Hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ความอยู่รอดในป่า"
ในวันคริสมาสต์ปี 1971 วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke นั่งอยู่ติดกับแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane มีเพียงจบศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา เปรู และถูกเธอไป Pucallpa ในภูมิภาค Amazon ของเปรู ที่เธอและแม่ของเธอจะนัดพบกับพ่อของเธอ นักชีววิทยาฮันส์ Koepcke แต่เครื่องบินไม่เคยทำ หลงฟ้าผ่า และเมื่ออายุ 17 ปีสาวมองออกหน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนยาง สิ่งสุดท้ายที่ Juliane จำได้รู้สึกตัวเอง whirling นั่งกลางเวหา และเชื่อมโยงไปถึงพืชพรรณไม้อ่อนแล้ว เธอสิ้นสุดขึ้นบนพื้นดินสองไมล์จากชน
Juliane สูญเสียสติ และเธอมาหลายชั่วโมงหลัง strapped ยังนั่ง อัศจรรย์ เธอมีชีวิตรอด แต่เธอมี fractured collarbone เธอ gashed ของเธออยู่ด้านขวา และสูญเสียวิสัยทัศน์ในตา และการทรมานเธอถูกเริ่มต้นเพียง เธอจะออกค้นหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทั้งหมดที่เธอพบได้บางที่นั่งว่าง แล้ว ทันใดนั้นเธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังอยู่ในที่นั่งของพวกเขา คนบนเครื่องบินที่ 92, Juliane มีผู้รอดชีวิตคนเดียว Juliane แล้วได้เดินไปมาจากความผิดพลาด สวมใส่เสื้อผ้าที่ฉีกและรองเท้าแตะเดียวเพื่อพยายามค้นหาวิธีการ
Juliane ได้ถูกยก โดยพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์เป็นระบบนิเวศในป่า และเธอเคยมีฝึกอยู่รอด แม้ว่าในช็อต เธอจดจำคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการรอดในป่า: เธอมี การค้นหาน้ำไหลตามน้ำจนกระทั่งน้ำเปิดไปยังแม่น้ำ navigable เมื่อแม่น้ำ เธออาจเจอชาวพื้นเมืองหรืออื่น ๆ ที่สามารถช่วยเธอ ขณะที่เธอเดินฝ่าน้ำป่า เธอสู้ปิด swarms leeches และแมลงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้ดำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้ในการทำให้ทางของเธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยยุทธภัณฑ์
แม้เธอ collarbone หักและบาดเจ็บอื่น ๆ Juliane hacked ทางของเธอผ่านป่า เธอมักจะได้ยินเครื่องบินค่าใช้จ่าย แต่เธอมีวิธีการส่งสัญญาณให้ เธอดื่มน้ำ แต่เธอตกตะลึงไปกินอะไรที่มากเกินไป ในวันสิบ เธอ stumbled เรือแคนูและฮัท ที่เธอพบชั่วโมงในภายหลัง โดยบางคนตัดไม้ชาวเปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งในพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเหมือนแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ Juliane จดจำนับหนอนสามสิบห้าที่ออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อไปที่เธอถูกนำเดินทางเจ็ดชั่วโมง โดยเรือแจวลงแม่น้ำไปยังเมือง Tournavista ซึ่งนักบินเครื่องบินเธอกับพ่อของเธอ ใน Pucallpa
Julian กู้ และกลับไปเยอรมนี ที่เธอกลายเป็นที่ธรณีวิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาประเทศเปรูเป็นที่ปรึกษา Werner Herzog สารคดีเกี่ยวกับการทรมานเธอ ซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" การอยู่รอดในป่า "
เมื่อวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 , วัยรุ่น koepcke เยอรมันจูเลียนนั่งอยู่ข้างๆแม่ของเธอ บนเครื่องบิน จูเลียน เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา , เปรู และอยู่บนทางของเธอไปยัง Pucallpa ในภูมิภาค Amazon เปรู ที่เธอและแม่ของเธอต้องเจอกับพ่อของเธอ นักชีววิทยา ฮันส์ koepcke . แต่เครื่องไม่ทำมัน มันถูกฟ้าผ่าและเมื่อหญิงสาววัย 17 ปี มองออกไปที่หน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนยาง สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือ เขารู้สึกปั่นป่วนในตัวจูเลียน ที่นั่งของเธออยู่กลางอากาศแล้วลงในพืชที่อ่อนนุ่ม เธอเลิกกับพื้นสองไมล์จากความผิดพลาด .
จูเลียนหมดสติ เธอมาหลายชั่วโมงต่อมา ก็อยู่ในที่นั่งของเธอ ชายในฝัน เธอรอดมาได้แต่เธอมีกระดูกไหปลาร้าหักของเธอ , gashed ขวาของเธอ และขาดวิสัยทัศน์ ในหนึ่งตา แล้วความเจ็บปวดของเธอเพิ่งเริ่มต้น เธอหาเครื่องบิน และแม่ของเธอ แต่สิ่งที่เธอพบมีที่นั่งว่างเปล่า . แล้วทันใดนั้น เธอเห็นร่างของหญิงสาวทั้งสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา ของ 92 คน บนกระดานเครื่องบิน จูเลียนเป็นผู้รอดชีวิตที่โดดเดี่ยวจูเลียนก็เดินออกมาจากตรงนั้นได้ สวมเสื้อผ้าและรองเท้าขาดคนเดียว พยายามหาทางช่วย
จูเลียนได้รับการเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์ในระบบนิเวศในป่า เธอได้มีการฝึกอบรมการอยู่รอด แม้ว่าจะตกใจ เธอจำได้ว่าพ่อของเธอ คำแนะนำเกี่ยวกับที่รอดตายในป่า :เธอต้องค้นหาน้ำไหลและตามท้าย จนกระทั่งน้ำกลายเป็นบนแม่น้ำเดินเรือ . เมื่ออยู่บนแม่น้ำ เธออาจเจอคนหรืออื่น ๆที่สามารถช่วยเธอได้ เธอตะลุยผ่านป่าน้ำ เธอสู้กับฝูงแมลงและทากไม่ได้ดูแล เมื่อจระเข้ดำน้ำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าเพื่อให้เธอก็ตามกระตุ้นรูปร่างในน้ำ เพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยตาย .
แม้จะมีไหปลาร้าหักและการบาดเจ็บอื่น ๆ , จูเลียน แฮกทางของเธอผ่านป่าฝน เธอได้ยินบ่อยบินเหนือหัว แต่เธอไม่มีทางที่จะส่งสัญญาน เธอดื่มน้ำ แต่หล่อนก็อึ้งรับประทานเลย ใน สิบวัน เธอสะดุดลงพายเรือแคนูและฮัทที่เธอถูกพบในเวลาต่อมา โดยมีชาวเปรู lumbermen . พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งของพวกเขาที่ใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อกำจัดแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ จูเลียนจำได้นับห้าตัวหนอนออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อมา เธอถูกถ่ายในเจ็ดชั่วโมง การเดินทางโดยเรือลงแม่น้ำไปเมือง tournavista ,ที่นำร่องบินของเธอกับพ่อของเธอใน Pucallpa .
จูเลียนหายและกลับไปเยอรมนี ซึ่งเธอได้กลายมาเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาเปรูเป็นที่ปรึกษาของ Werner Herzog สารคดีเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกปีกแห่งความหวัง