3.6 Aesthetics and Philosophy of Ar

3.6 Aesthetics and Philosophy of Art

Maritain had a long-standing interest in art and the arts. From one of his earliest books, Art et scolastique [Art and Scholasticism] (1920), through work addressing the painter Georges Rouault and the author, Jean Cocteau [e.g., Art and Faith: Letters Between Jacques Maritain and Jean Cocteau], to Frontières de la poésie [Art and Poetry] (1935), Situation de la poésie [The Situation of Poetry] (1938), Creative Intuition in Art and Poetry (1953) and The Responsibility of the Artist (1960), one finds sustained attention given to the topic. This is no surprise. Maritain's wife, Raïssa, was a poet, and Maritain counted among his friends and acquaintances the artists, Marc Chagall and Georges Rouault, the authors Georges Bernanos, Jean Cocteau, and Julien Green, and the composer Arthur Lourie.

The focus of Maritain's writing is not aesthetic theory or even aesthetic experience, but art and the nature of beauty. Maritain sought to engage the world of the contemporary arts, but he was also critical of much of the aesthetics that was implied by it; he proposed to uncover principles of art at a time at which talk of such principles had already become somewhat suspect. His familiarity with the arts made his work relevant and accessible to those who engaged in them, and although his early work drew from his knowledge of western art, in his later work he also wrote about that found in Asian and Indian cultures.

A distinctive feature of Maritain's discussion of art is his account of what art is. For Maritain, art is "a virtue of the practical intellect that aims at making" (Art and Scholasticism, p. 13; Creative Intuition, p. 49); it is, then, a virtue that is found in artisans and artists alike. The virtue or "habitus" of art, Maritain writes, is not simply an "interior growth of spontaneous life," but has an intellectual character and involves cultivation and practice. As a characteristic of the practical intellect, art is not a speculative or a theoretical activity; it aims not just at knowing, but at doing. Finally, Maritain writes that the 'making' at which art aims is something that is demanded by the end of the activity itself, not the particular interest of the artist.

On Maritain's view, what distinguishes the fine arts from the work of artisans is that the fine arts are primarily concerned with beauty — i.e., "that which upon being seen pleases" (Art and Scholasticism, p. 23; Creative Intuition, p. 160); this classical view, again adapted from Aquinas, runs counter to some of the principal trends in aesthetics and art since the eighteenth century. Maritain insisted, however, that his view of the place of beauty in art was more consistent with the nature of artistic activity. Even though a work of art is an end in itself, the general end of art is beauty. Thus, since art is a virtue that aims at making, to be an artist requires aiming at making beautiful things (Art and Scholasticism, p. 33).

Beauty can be found in nature as well as in art. While beauty affects human beings through the senses, and while the awareness of beauty does not involve abstraction (as does knowledge in the sciences), nevertheless, beauty is an object of the intellect. Maritain, following Aquinas, says that beauty "delights the understanding"; the appreciation of art, on the part of the spectator, then, involves awakening the intelligence.

Art has both subjective and objective dimensions. The activity of artistic creation is clearly something that is carried out by a subject. Moreover, Maritain acknowledges that beauty is analogical — just as 'good' is; just as each thing is good in its own way, so each thing is beautiful in its own way. Still, beauty is not something purely subjective or relative. Beauty — and, by extension, art — is something that involves integrity, proportion, and splendour or clarity, which are objective qualities. More broadly, art has a relation to the world; it can be a response to the world, but its expression is also determined by the world and by the work itself. (This also serves to put the ambitions and pretensions of the artist into perspective.) Finally, beauty and art have a connection to the spiritual and spiritual experience (Creative Intuition, p. 178). As a creative activity, it is ultimately dependent upon (and Maritain says that it is "ordained to") the creator and, therefore, it has a relation to the divine and to the transcendentals of goodness, truth, and unity.

A second key feature of Maritain's views on art is his discussion of art in relation to freedom; his views here not only reflect his metaphysics, but bear on his political philosophy. Artistic activity is, for Maritain, part of the basic drive in humans to create and make. It requires freedom — and, thus, the artist must be free. For Maritain, freedom is a fundamental characteristic of the human person. But this freedom is not absolute. Maritain reminds his readers that freedom is not license to do whatever one chooses. Freedom in all its forms is ultimately subject to truth and, for the artist, it is also subject to "the spiritual conditions of honest work" (Art and Scholasticism, p. 4). Maritain would say that artistic activity is analogous to divine free creative activity (see his letters to Cocteau); "the highest natural resemblance to God's activity" (Art and Faith, p. 89).

While Maritain rejects the subordination of the artist to politics and to religious authority, he also denies that artists are answerable only to themselves. The creative self, he writes, "dies to itself in order to live in [its] work" (Creative Intuition, p. 144). Moreover, Maritain writes that art 'perfects' the artist; that by engaging in this activity there is "a perfecting of the spirit" (Art and Scholasticism, p. 62). The freedom that Maritain ascribes to artists, then, is not a lawless freedom.

A third distinctive feature of Maritain's philosophy of art is his account of artistic (or what he sometimes calls 'poetic') knowledge. Maritain notes the focus on the awareness of the self as characteristic of art from the time of the German romantics, and recognises its value so far as it challenges the emphasis on reason and mechanical technique. This artistic knowledge is an instance of what Maritain calls, in general, knowledge though connaturality; it is a kind of 'creative intuition' that arises out of "the free creativity of the spirit" (Creative Intuition, p. 112; Natural Law, p. 18). Maritain also describes it as a "grasping, by the poet, of his own subjectivity in order to create" (Creative Intuition, p. 113). Maritain places this knowledge at the level of the preconscious intellect. It is non-conceptual, non-rational, and "obscure" (Creative Intuition, p. 18; see Natural Law, p. 18). Nor is it, as much knowledge is, a knowledge of essences. Nevertheless, it is still connected to "intellectual act". It is a knowledge of reality — of a "concrete reality" — albeit one that "tends and extends to the infinite" (Creative Intuition, p. 126). This kind of knowledge lies at the basis, not only of artistic activity, but also moral and mystical experience.

Maritain's views on art had a significant influence on a number of artists, writers, and composers of his time, not only on his interlocutors. The American writer, Flannery O'Connor; regarded Art and Scholasticism as the book that she "cut [her] aesthetic teeth on" (O'Connor, The Habit of Being, 1979, p. 216). While certainly no longer central in contemporary debate in aesthetics, Maritain's views continue to have a broad audience.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.6 สุนทรียศาสตร์และปรัชญาศิลปะMaritain สนใจที่ยาวนานในศิลปะและศิลปะได้ จากหนังสือเก่า ศิลปะ et scolastique [ศิลปะและ Scholasticism] (1920), ผ่านงานกำหนดจิตรกร Rouault จอร์จและผู้เขียน Jean Cocteau [เช่น ศิลปะและความเชื่อ: จดหมายระหว่าง Jacques Maritain และ Jean Cocteau], กับ poésie เดอลา Frontières [ศิลปะและกวีนิพนธ์] (1935), สถานการณ์เดอลา poésie [สถานการณ์กวีนิพนธ์] (1938), สัญชาตญาณความคิดสร้างสรรค์ในศิลปะ และบทกวี (1953) ที่รับผิดชอบของศิลปิน (1960) หนึ่งพบ sustained สนใจให้หัวข้อนี้ จึงไม่แปลกใจ ภรรยาของ Maritain, Raïssa กวี และ Maritain นับระหว่างเพื่อนและคนรู้จักของเขาศิลปิน มาร์กชากาลและจอร์จ Rouault จอร์จ Bernanos, Jean Cocteau และกรี Julien, Arthur Lourie นักประพันธ์ และผู้เขียนจุดสำคัญของการเขียนของ Maritain ไม่ใช่ทฤษฎีสุนทรียะ หรือความงามแม้ ประสบการณ์ แต่ศิลปะ และธรรมชาติสวยงาม Maritain พยายามที่จะต่อสู้โลกของศิลปะร่วมสมัย แต่เขายังเป็นความสำคัญของสุนทรียศาสตร์ที่มีนัย โดย มาก เขานำเสนอการค้นพบหลักการของศิลปะในการพูดหลักการดังกล่าวได้แล้วกลายเป็นค่อนข้างสงสัย ความคุ้นเคยกับศิลปะการทำงานของเขาเกี่ยวข้อง และสามารถเข้าถึงผู้คนในพวกเขา และแม้ว่างานของเขาก่อนวาดจากความรู้ศิลปะตะวันตก ในงานของเขาในภายหลัง เขายังเขียนเกี่ยวกับวัฒนธรรมเอเชีย และอินเดียที่พบในคุณลักษณะโดดเด่นของการสนทนาของ Maritain ของศิลปะคือ บัญชีของเขาเป็นศิลปะอะไร Maritain ศิลปะคือ "คุณธรรมของสติปัญญาปฏิบัติที่มีวัตถุประสงค์เพื่อทำ" (ศิลปะและ Scholasticism, p. 13 สร้างสรรค์สัญชาตญาณ p. 49); ได้ แล้ว คุณธรรมที่พบในช่างฝีมือและศิลปินเหมือนกัน คุณธรรมหรือ "habitus" ศิลปะ Maritain เขียน ไม่ใช่เพียงการ "ภายในเจริญเติบโตของสิ่งมีชีวิตอยู่ แต่มีตัวอักขระทางปัญญา และเกี่ยวข้องกับการเพาะปลูกและการปฏิบัติ เป็นลักษณะของสติปัญญาปฏิบัติ ศิลปะไม่ใช่การเก็งกำไรหรือกิจกรรมทฤษฎี มุ่งหวังเพียงไม่ทราบ แต่ ที่ทำ สุดท้าย Maritain เขียนที่จะ 'ทำ' ในศิลปะที่มีวัตถุประสงค์เป็นสิ่งที่ต้องการ โดยจุดสิ้นสุดของกิจกรรมเอง ไม่สนใจโดยเฉพาะของศิลปินในมุมมองของ Maritain สิ่งแตกต่างศิลปะจากการทำงานของช่างฝีมือเป็นว่า วิจิตรศิลป์หลักเกี่ยวข้องกับความงาม — เช่น "ซึ่งเมื่อมีการเห็นใจ" (ศิลปะและ Scholasticism, p. 23 สร้างสรรค์สัญชาตญาณ p. 160); นี้ดูคลาสสิก อีก ดัดแปลงจากอไควนัส รันเคาน์เตอร์บางส่วนของแนวโน้มหลักสุนทรียศาสตร์และศิลปะนับตั้งแต่ศตวรรษ eighteenth Maritain ยืนยัน อย่างไรก็ตาม ว่า มุมมองของเขาที่สวยงามในศิลปะได้มากขึ้นสอดคล้องกับลักษณะของกิจกรรมศิลปะ แม้ว่างานศิลปะคือ จบในตัวเอง สิ้นสุดทั่วไปศิลปะความงาม ดังนั้น เนื่องจากศิลปะเป็นคุณธรรมที่มีวัตถุประสงค์เพื่อทำให้ เป็น ศิลปิน ต้องมุ่งที่การทำให้สิ่งที่สวยงาม (ศิลปะและ Scholasticism, p. 33)ความงามที่สามารถพบได้ในธรรมชาติเช่นในศิลปะ ในขณะที่ความงามมีผลกับมนุษย์ ผ่านความรู้สึก และใน ขณะที่การรับรู้ของ ความงามเกี่ยว abstraction (กับความรู้ในวิชาวิทยาศาสตร์) อย่างไรก็ตาม ความสวยงามเป็นวัตถุของสติปัญญา Maritain ตามอไควนัส กล่าวว่า ความงาม "ความสุขความเข้าใจ" ชื่นชมศิลปะ ในส่วนของการแข่งขันที่ แล้ว เกี่ยวข้องกับสติปัญญาตื่นขึ้นศิลปะตามอัตวิสัย และวัตถุประสงค์ได้ การสร้างศิลปะได้ชัดเจนที่จะดำเนินการ โดยเรื่อง นอกจากนี้ Maritain รับทราบว่า ความงาม analogical — เพียง 'ดี' เป็น เพียงเป็นแต่ละสิ่งดีในตนเอง ดังนั้นแต่ละสิ่งมีความสวยงามในวิธีของตนเอง ยังคง ความสวยงามได้อย่างหมดจดตามอัตวิสัย หรือญาติ ความงาม — และ นาม สกุล ศิลปะซึ่งเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความซื่อสัตย์ สัด ส่วน และแรง หรือความคม ชัด ซึ่งเป็นวัตถุประสงค์คุณภาพ อย่างกว้างขวางขึ้น ศิลปะมีความสัมพันธ์กับโลก สามารถตอบสนองกับโลก แต่นิพจน์ที่มีกำหนด โดยโลก และทำงานเอง (ซึ่งทำหน้าที่วางความทะเยอทะยานและ pretensions ของศิลปินในมุมมอง) สุดท้าย ความงามและศิลปะมีการเชื่อมต่อกับจิตวิญญาณ และจิตวิญญาณประสบการณ์ (สัญชาตญาณความคิดสร้างสรรค์ p. 178) เป็นกิจกรรมสร้างสรรค์ เป็นที่สุดขึ้น (และ Maritain กล่าวว่า มันเป็น "บวชเพื่อ") ผู้สร้างและ จึง มันมีความสัมพันธ์พระเจ้า และ transcendentals ความดี ความจริง และสามัคคีกัน คุณลักษณะที่สองของ Maritain มุมมองศิลปะเป็นสนทนาของเขาเกี่ยวกับเสรีภาพ ศิลปะ มุมมองของเขาที่นี่ไม่เพียงแต่สะท้อนถึงอภิปรัชญาของเขา แต่หมีบนปรัชญาการเมืองของเขา กิจกรรมศิลปะนั้น สำหรับ Maritain ส่วนของไดรฟ์พื้นฐานในมนุษย์เพื่อสร้าง และทำให้ ต้องการอิสระ — และ จึง ศิลปินอิสระ Maritain อิสระเป็นลักษณะพื้นฐานของมนุษย์ แต่เสรีภาพนี้ไม่ใช่แน่นอน Maritain เตือนผู้อ่านของเขาว่า เสรีภาพไม่อนุญาตให้ทำสิ่งหนึ่งเลือก เสรีภาพในทุกรูปแบบอยู่ในที่สุดความจริง และ สำหรับศิลปิน ก็ยังขึ้นอยู่กับ "สภาพจิตวิญญาณการทำงานซื่อสัตย์" (ศิลปะและ Scholasticism, p. 4) Maritain พูดว่า กิจกรรมศิลปะคล้ายคลึงกับพระเจ้าสร้างสรรค์กิจกรรมอิสระ (ดูจดหมายของเขาไป Cocteau); "ที่สูงที่สุดจากธรรมชาติรูปกิจกรรมของพระเจ้า" (ศิลปะและความเชื่อ p. 89) ในขณะ Maritain ปฏิเสธ subordination ของศิลปินใน การเมือง และอำนาจทางศาสนา เขายังปฏิเสธว่า ศิลปินเป็น answerable กับตัวเองเท่านั้น ตนเองสร้างสรรค์ เขาเขียน "ตายเพื่อตัวเองเพื่ออยู่ใน [] งาน" (สร้างสรรค์สัญชาตญาณ p. 144) นอกจากนี้ Maritain เขียนว่า ศิลปะ 'perfects' ศิลปิน โดยในกิจกรรมนี้มี "การ perfecting ของจิตวิญญาณ" (ศิลปะและ Scholasticism, p. 62) เสรีภาพที่ Maritain ascribes กับศิลปิน แล้ว ไม่ได้เสรีภาพมร.เจอราร์ดเมสทราเยต์สามคุณลักษณะโดดเด่นของ Maritain ของปรัชญาศิลปะเป็นศิลปะบัญชีของเขา (หรือว่าเขาบางครั้งเรียกว่า 'บทกวี') ความรู้ Maritain หมายเหตุเน้นการรับรู้ของตนเองเป็นลักษณะของศิลปะจากเวลาของคู่รักชาวเยอรมัน และตระหนักถึงค่าของมันตราบใดที่มันท้าทายเน้นเหตุผลและเทคนิคเครื่องจักรกล ความรู้ทางศิลปะนี้เป็นอินสแตนซ์ของ Maritain ใดเรียก ในความรู้ทั่วไป แม้ว่า connaturality มันเป็นชนิดใจ' สร้างสรรค์' ที่เกิดขึ้นจาก "สรรค์ฟรีของจิตวิญญาณ" (สร้างสรรค์สัญชาตญาณ p. 112 ธรรมชาติกฏหมาย p. 18) Maritain ยังอธิบายว่า เป็นการ "เรียง โดยกวี ของตน subjectivity เพื่อสร้าง" (สร้างสรรค์สัญชาตญาณ p. 113) Maritain สถานความรู้นี้ในระดับของสติปัญญา preconscious เป็นแนว คิดไม่ใช่ ไม่ใช่เชือด "ปิดบัง" (สัญชาตญาณความคิดสร้างสรรค์ p. 18 ดูธรรมดา p. 18) ไม่ได้ มันเป็นความรู้มาก ความรู้ essences อย่างไรก็ตาม มันยังคงเชื่อมต่อกับ "การกระทำทางปัญญา" มีความรู้ในความเป็นจริง — ของ "จริงคอนกรีต" — แม้ว่าหนึ่งที่ "มีแนวโน้ม และขยายไปถึงการไม่มีขีดจำกัด" (สร้างสรรค์สัญชาตญาณ p. 126) ความรู้ชนิดนี้อยู่ที่พื้นฐาน ไม่เพียงแต่ ของกิจกรรมศิลปะ คุณธรรม และลึกลับ Maritain's views on art had a significant influence on a number of artists, writers, and composers of his time, not only on his interlocutors. The American writer, Flannery O'Connor; regarded Art and Scholasticism as the book that she "cut [her] aesthetic teeth on" (O'Connor, The Habit of Being, 1979, p. 216). While certainly no longer central in contemporary debate in aesthetics, Maritain's views continue to have a broad audience.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.6 สุนทรียศาสตร์และปรัชญาศิลปะMaritain มีความสนใจที่ยาวนานในงานศิลปะและศิลปะ จากหนึ่งในหนังสือที่เก่าแก่ที่สุดของศิลปะและ scolastique [ศิลปะและการ Scholasticism] (1920) ผ่านการทำงานที่อยู่จิตรกรจอร์ Rouault และผู้เขียน Jean Cocteau [เช่นศิลปะและความศรัทธา: จดหมายระหว่างฌาค Maritain และ Jean Cocteau] เพื่อFrontières เดอลาPoésie [ศิลปะและบทกวี] (1935) สถานการณ์ de la Poésie [สถานการณ์ของบทกวี] (1938), ปรีชาสร้างสรรค์ในงานศิลปะและบทกวี (1953) และความรับผิดชอบของศิลปิน (1960) หนึ่งที่พบว่าได้รับความสนใจอย่างต่อเนื่อง หัวข้อ นี้ไม่แปลกใจ ภรรยาของ Maritain, Raissa เป็นกวีและ Maritain นับในหมู่เพื่อนและคนรู้จักของเขาศิลปิน, มาร์คชากาลและจอร์ Rouault ผู้เขียนจอร์ Bernanos, Jean Cocteau และมั๊ยสีเขียวและนักแต่งเพลงอาร์เธอร์ Lourie. มุ่งเน้นการเขียน Maritain คือ ทฤษฎีความงามไม่ได้หรือแม้กระทั่งประสบการณ์ความงาม แต่ศิลปะและธรรมชาติของความงาม Maritain พยายามที่จะมีส่วนร่วมในโลกของศิลปะร่วมสมัย แต่เขาก็ยังมีความสำคัญมากของความสวยงามที่ส่อให้เห็นถึงมัน เขาเสนอการค้นพบหลักการของศิลปะในเวลาที่พูดคุยของหลักการดังกล่าวได้กลายเป็นผู้ต้องสงสัยบ้าง เขาคุ้นเคยกับศิลปะการทำผลงานของเขาที่เกี่ยวข้องและสามารถเข้าถึงได้ให้กับผู้ที่มีส่วนร่วมในพวกเขาและแม้ว่างานแรกของเขาเข้ามาจากความรู้ของศิลปะตะวันตกของเขาในการทำงานของเขาในภายหลังนอกจากนี้เขายังได้เขียนเกี่ยวกับที่พบในวัฒนธรรมเอเชียและอินเดีย. คุณลักษณะที่โดดเด่น ของการสนทนา Maritain ของศิลปะเป็นบัญชีของเขาในสิ่งที่เป็นศิลปะ สำหรับ Maritain ศิลปะคือ "คุณธรรมของสติปัญญาในทางปฏิบัติที่มีจุดมุ่งหมายที่จะทำให้" (ศิลปะและการ Scholasticism พี 13.. สร้างสรรค์ปรีชา, หน้า 49); เป็นแล้วคุณธรรมที่พบในช่างฝีมือและศิลปินเหมือนกัน อาศัยอำนาจหรือ "habitus" ศิลปะ Maritain เขียนไม่ได้เป็นเพียงแค่ "การเจริญเติบโตการตกแต่งภายในของชีวิตที่เกิดขึ้นเอง" แต่มีตัวละครทางปัญญาและเกี่ยวข้องกับการเพาะปลูกและการปฏิบัติ ในฐานะที่เป็นลักษณะของการปฏิบัติสติปัญญาศิลปะไม่ใช่การเก็งกำไรหรือกิจกรรมทางทฤษฎี; มันมีจุดมุ่งหมายที่ไม่เพียง แต่ที่รู้ แต่ที่ทำ สุดท้าย Maritain เขียนว่า 'ทำ' ที่ศิลปะมีจุดมุ่งหมายคือสิ่งที่เป็นที่ต้องการในตอนท้ายของกิจกรรมของตัวเองที่ไม่น่าสนใจโดยเฉพาะของศิลปิน. ในมุมมองของ Maritain, สิ่งที่แตกต่างศิลปกรรมจากการทำงานของช่างฝีมือที่เป็นที่ ศิลปกรรมที่มีความกังวลเกี่ยวเนื่องกับความงาม - คือ "สิ่งที่เห็นเมื่อถูกประสงค์" (ศิลปะและการ Scholasticism พี 23; สร้างสรรค์ปรีชา, หน้า 160..); มุมมองคลาสสิกเหมาะอีกครั้งจากควีนาสวิ่งสวนทางกับบางส่วนของแนวโน้มที่สำคัญในความงามและศิลปะมาตั้งแต่ศตวรรษที่สิบแปด Maritain ยืนยัน แต่ที่มุมมองของสถานที่ของความงามในศิลปะได้มากขึ้นสอดคล้องกับลักษณะของกิจกรรมศิลปะ แม้ว่างานศิลปะเป็นสิ้นสุดในตัวเองปลายทั่วไปของศิลปะคือความงาม ดังนั้นตั้งแต่ศิลปะเป็นคุณธรรมที่มีจุดมุ่งหมายในการที่จะเป็นศิลปินต้องมีเป้าหมายในการทำสิ่งที่สวยงาม (ศิลปะและการ Scholasticism พี. 33). ความงามที่สามารถพบได้ในธรรมชาติเช่นเดียวกับในงานศิลปะ ในขณะที่มีผลกระทบต่อความงามของมนุษย์ผ่านทางประสาทสัมผัสและในขณะที่การรับรู้ของความงามที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับสิ่งที่เป็นนามธรรม (เช่นเดียวกับความรู้ในวิทยาศาสตร์) แต่ความงามเป็นวัตถุของสติปัญญา Maritain ตามควีนาสกล่าวว่าความงาม "ความสุขความเข้าใจ"; การแข็งค่าของศิลปะในส่วนของผู้ชมจากนั้นเกี่ยวข้องกับการกระตุ้นปัญญา. ศิลปะมีทั้งขนาดอัตนัยและวัตถุประสงค์ กิจกรรมของการสร้างสรรค์ศิลปะเป็นสิ่งที่เห็นได้อย่างชัดเจนว่าจะดำเนินการโดยเรื่อง นอกจากนี้ Maritain ยอมรับว่าเป็นความงามกระเชอ - เช่นเดียวกับ 'ดี' คือ; เช่นเดียวกับสิ่งที่แต่ละคนเป็นสิ่งที่ดีในทางของตัวเองเพื่อให้แต่ละสิ่งที่มีความสวยงามในแบบของตัวเอง ยังคงความงามไม่ได้เป็นสิ่งหมดจดอัตนัยหรือญาติ ความงาม - และโดยขยายศิลปะ - บางสิ่งบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับความสมบูรณ์ของสัดส่วนและความงดงามหรือความคมชัดที่มีคุณภาพวัตถุประสงค์ วงกว้างมากขึ้นศิลปะมีความสัมพันธ์กับโลก; ที่จะสามารถตอบสนองต่อโลก แต่การแสดงออกของตนยังถูกกำหนดโดยโลกและจากการทำงานของตัวเอง (นี่ยังทำหน้าที่ที่จะนำความทะเยอทะยานและเจ้าขุนมูลนายของศิลปินในมุมมอง.) สุดท้ายความงามและศิลปะที่จะมีการเชื่อมต่อประสบการณ์ทางจิตวิญญาณและจิตวิญญาณ (ความคิดสร้างสรรค์ปรีชาพี. 178) เป็นกิจกรรมที่สร้างสรรค์ก็เป็นที่สุดขึ้นอยู่กับ (และ Maritain บอกว่ามันคือ "บวช") ผู้สร้างและดังนั้นก็มีความสัมพันธ์กับพระเจ้าและ transcendentals ของความดีความจริงและความสามัคคี. กุญแจดอกที่สอง คุณสมบัติของมุมมอง Maritain ของศิลปะคือการสนทนาของเขาของศิลปะในความสัมพันธ์กับเสรีภาพ มุมมองของเขาที่นี่ไม่เพียง แต่สะท้อนให้เห็นถึงปรัชญาของเขา แต่ทนอยู่กับปรัชญาทางการเมืองของเขา กิจกรรมศิลปะคือสำหรับ Maritain ส่วนหนึ่งของไดรฟ์ขั้นพื้นฐานในการสร้างมนุษย์และทำให้ มันต้องมีเสรีภาพ - และทำให้ศิลปินต้องเป็นอิสระ สำหรับ Maritain เสรีภาพเป็นลักษณะพื้นฐานของมนุษย์ แต่เสรีภาพนี้ไม่ได้แน่นอน Maritain เตือนผู้อ่านของเขาว่าเสรีภาพไม่ได้รับใบอนุญาตที่จะทำสิ่งหนึ่งเลือก เสรีภาพในทุกรูปแบบของมันคือเรื่องในที่สุดความจริงและสำหรับศิลปินก็ยังเป็นเรื่องที่ "สภาพทางจิตวิญญาณของการทำงานซื่อสัตย์" (ศิลปะและการ Scholasticism พี. 4) Maritain จะบอกว่ากิจกรรมศิลปะจะคล้ายคลึงกับพระเจ้ากิจกรรมสร้างสรรค์ฟรี (ดูตัวอักษรของเขาไปก็อกโต); "คล้ายคลึงกับธรรมชาติมากที่สุดกับกิจกรรมของพระเจ้า" (ศิลปะและความศรัทธาพี. 89). ในขณะที่ Maritain ปฏิเสธไม่ยอมแพ้ของศิลปินกับการเมืองและอำนาจทางศาสนานอกจากนี้เขายังปฏิเสธว่าศิลปินมีเพียงคำตอบกับตัวเอง ความคิดสร้างสรรค์ของตัวเองเขาเขียน "ตายกับตัวเองเพื่อที่จะอาศัยอยู่ใน [ที่] การทำงาน" (สร้างสรรค์ปรีชาพี. 144) นอกจากนี้ Maritain เขียนว่าศิลปะ perfects 'ศิลปิน; ว่าด้วยการมีส่วนร่วมในกิจกรรมนี้มี "สมบูรณ์แบบของจิตวิญญาณ" (ศิลปะและการ Scholasticism พี. 62) เสรีภาพที่ Maritain ascribes ศิลปินแล้วไม่ได้เป็นอิสระในกฎหมาย. สามคุณลักษณะที่โดดเด่นของปรัชญา Maritain ของศิลปะเป็นบัญชีของเขาของศิลปะ (หรือบางครั้งสิ่งที่เขาเรียกว่า 'บทกวี') ความรู้ Maritain บันทึกมุ่งเน้นไปที่การรับรู้ของตนเองเป็นลักษณะของศิลปะจากเวลาที่โรแมนติกเยอรมันและตระหนักถึงคุณค่าของมันเท่าที่มันท้าทายความสำคัญกับเหตุผลและเทคนิคกล นี้ความรู้ทางศิลปะเป็นตัวอย่างของสิ่งที่เรียก Maritain โดยทั่วไปความรู้แม้ว่า connaturality; มันเป็นชนิดของ 'สัญชาตญาณความคิดสร้างสรรค์' ที่เกิดขึ้นออกจาก "ความคิดสร้างสรรค์ฟรีของจิตวิญญาณ" (สร้างสรรค์ปรีชา, หน้า 112.. กฎธรรมชาติพี 18) Maritain ยังอธิบายว่ามันเป็น "โลภโดยกวีของส่วนตัวของเขาเองเพื่อที่จะสร้าง" (สร้างสรรค์ปรีชาพี. 113) Maritain วางความรู้นี้ในระดับของสติปัญญา preconscious มันไม่เป็นความคิดที่ไม่ได้มีเหตุผลและ "ชัดเจน" (สร้างสรรค์ปรีชา, หน้า 18.. เห็นกฎธรรมชาติพี 18) ไม่เป็นมันเป็นความรู้มากเป็นความรู้เกี่ยวกับสาระสําคัญ แต่มันจะเชื่อมต่อกับยังคง "การกระทำทางปัญญา" มันเป็นความรู้เกี่ยวกับความเป็นจริง - ของ "ความเป็นจริงที่เป็นรูปธรรม" - (. สร้างสรรค์ปรีชา, หน้า 126) แม้ว่าหนึ่งที่ "มีแนวโน้มและขยายไปไม่มีที่สิ้นสุด" ชนิดของความรู้นี้อยู่ที่พื้นฐานที่ไม่เพียง แต่ของกิจกรรมศิลปะ แต่ยังมีประสบการณ์ทางศีลธรรมและลึกลับ. Maritain มุมมองของศิลปะมีอิทธิพลสำคัญกับจำนวนของศิลปินนักเขียนและนักประพันธ์เพลงของเวลาของเขาไม่เพียง แต่ในของเขาเป็นต้น นักเขียนชาวอเมริกัน, แฟลนเนอรีโอคอนเนอร์; ยกย่องศิลปะและการ Scholasticism เป็นหนังสือที่เธอ "ตัด [เธอ] ฟันความงามบน" (โอคอนเนอร์นิสัยของการเป็น 1979, น. 216) ในขณะที่ไม่แน่นอนอีกต่อไปกลางในการอภิปรายร่วมสมัยในความสวยงามมุมมอง Maritain ยังคงมีผู้ชมในวงกว้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.6 สุนทรียศาสตร์และปรัชญาของศิลปะ

มารีแตงได้ยืนยาว ความสนใจในศิลปะ และศิลปะ จากหนึ่งในหนังสือเล่มแรกของเขา ศิลปะ และ scolastique [ ศิลปะ และ ลัทธิอัสมาจารย์ ( 1920 ) , ผ่านงานกับจิตรกรจอร์จ รูโอล์และผู้เขียน , Jean Cocteau [ เช่น ศิลปะ และความเชื่อ : จดหมายระหว่างฌามารีแตง และ Jean Cocteau ] เพื่อ fronti è res de la Po é่ [ ศิลปะและบทกวี ( 1935 )สถานการณ์ เดอ ลา โป . . . เธอบอก [ สถานการณ์ของบทกวี ( 1938 ) , สัญชาตญาณในการสร้างสรรค์ศิลปะและบทกวี ( 1953 ) และความรับผิดชอบของศิลปิน ( 1960 ) , หนึ่งจะได้รับความสนใจให้กับหัวข้อ นี้ไม่น่าแปลกใจ ภรรยาของ ราไตมารีแตง , SSA , กวี และมารีแตงนับในหมู่เพื่อนและคนรู้จักศิลปิน มาร์ค ชากาล และจอร์จ รูโอลจอร์เกส แบร์นาญอส , ผู้เขียน ,Jean Cocteau และจูเลี่ยน สีเขียว และนักแต่งเพลงอาร์เธอร์ เลารี่

เน้นมารีแตงเขียนไม่ใช่ทฤษฎีสุนทรียภาพ หรือแม้แต่ประสบการณ์สุนทรียะ แต่ศิลปะและธรรมชาติของความงาม มารีแตงพยายามต่อสู้โลกของศิลปะร่วมสมัย แต่เขาก็ยังสำคัญมากของความงามที่พบมันเขาเสนอที่จะค้นพบหลักการของศิลปะในเวลาที่พูดถึงหลักการดังกล่าวได้กลายเป็นค่อนข้างสงสัย ความคุ้นเคยกับศิลปะ ทำให้งานของเขาที่เกี่ยวข้อง และสามารถเข้าถึงผู้ที่มีส่วนร่วมในพวกเขา และแม้ว่างานแรกของเขาดึงจากความรู้ของเขาจากศิลปะตะวันตกต่อมางานของเขานอกจากนี้เขายังเขียนเกี่ยวกับที่พบในวัฒนธรรมเอเชียและอินเดีย .

คุณสมบัติเด่นของมารีแตงก็สนทนาของศิลปะคือบัญชีผู้ใช้ของเขาของศิลปะคืออะไร . สำหรับมารีแตง ศิลปะคือ " คุณธรรมของผู้ปฏิบัติที่มุ่งสร้างสติปัญญา " ( ศิลปะและลัทธิอัสมาจารย์ , หน้า 13 ; สร้างสรรค์ปรีชา , หน้า 49 ) มันจึงเป็นคุณธรรมที่พบในช่างฝีมือและศิลปินเหมือนกัน คุณธรรมหรือ " กำลังกาย " ของศิลปะมารีแตงเขียน ไม่ได้เป็นเพียงแค่ " การเติบโตภายในชีวิตของธรรมชาติ