Marchington and Wilkinson (2002: 20

Marchington and Wilkinson (2002: 202) conclude that ‘practices’ are ill-defined, while Guest et al 2000a found no consistency in ‘bundles’ of HRM practices in the Workplace Employee Relations Survey and resorted to counting the number of ‘practices’ individually to ‘find’ this ‘high commitment HRM’. Additionally, most results are from self-reports and cross-sectional studies which must, as Guest admits, be taken with caution (Guest et al 2000b:7-80).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Marchington และ Wilkinson (2002:202) สรุปว่า การ 'ปฏิบัติ' เป็น ill-defined ขณะพัก et al 2000a ไม่สอดคล้องใน 'กลุ่ม' ของ HRM แนวทางปฏิบัติในการสำรวจความสัมพันธ์ของพนักงานที่ทำงาน และ resorted การนับจำนวน 'ปฏิบัติ' เพื่อ 'ค้นหา' นี้ 'สูงมุ่งมั่น HRM' นอกจากนี้ ผลส่วนใหญ่ได้จากรายงานตนเอง และการศึกษาภาคตัดขวางที่ต้อง เป็นผู้ยอมรับ รับ ด้วยความระมัดระวัง (พัก et al 2000b:7-80)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Marchington และวิลกินสัน (2002: 202) สรุปได้ว่าการปฏิบัติ 'ป่วยที่กำหนดไว้ในขณะที่บุคคลทั่วไป et al, 2000a พบความสอดคล้องในการรวมกลุ่มของการปฏิบัติการบริหารทรัพยากรมนุษย์ในการสำรวจความสัมพันธ์ระหว่างสถานที่ทำงานของพนักงานและไม่มี resorted การนับจำนวนของการปฏิบัติ' เป็นรายบุคคล ที่ 'พบ' นี้ 'หนั่นความมุ่งมั่นสูง นอกจากนี้ส่วนใหญ่เป็นผลจากรายงานของตนเองและการศึกษาภาคตัดขวางซึ่งจะต้องเป็นบุคคลทั่วไปยอมรับว่าจะต้องดำเนินการด้วยความระมัดระวัง (Guest et al, 2000b: 7-80)