Now assuming that Wittgenstein does

Now assuming that Wittgenstein does indeed regard Pascal’s characterization of how she feels as an instance of bullshit, why does it strike him that way? It does so, I believe, because he perceives what Pascal says as being — roughly speaking, for now — unconnected to a concern with the truth. Her statement is not germane to the enterprise of describing reality. She does not even think she knows, except in the vaguest way, how a run-over dog feels. Her description of her own feeling is, accordingly, something that she is merely making up. She concocts it out of whole cloth; or, if she got it from someone else, she is repeating it quite mindlessly and without any regard for how things really are.
It is for this mindlessness that Pascal’s Wittgenstein chides her. What disgusts him is that Pascal is not even concerned whether her statement is correct. There is every likelihood, of course, that she says what she does only in a somewhat clumsy effort to speak colorfully, or to appear vivacious or good-humored; and no doubt Wittgenstein’s reaction — as she construes it — is absurdly intolerant. Be this as it may, it seems clear what that reaction is. He reacts as though he perceives her to be speaking about her feeling thoughtlessly, without conscientious attention to the relevant facts. Her statement is not “wrought with greatest care.” She makes it without bothering to take into account at all the question of its accuracy.
The point that troubles Wittgenstein is manifestly not that Pascal has made a mistake in her description of how she feels. Nor is it even that she has made a careless mistake. Her laxity, or her lack of care, is not a matter of having permitted an error to slip into her speech on account of some inadvertent or momentarily negligent lapse in the attention she was devoting to getting things right. The point is rather that, so far as Wittgenstein can see, Pascal offers a description of a certain state of affairs without genuinely submitting to the constraints which the endeavor to provide an accurate representation of reality imposes. Her fault is not that she fails to get things right, but that she is not even trying.
This is important to Wittgenstein because, whether justifiably or not, he takes what she says seriously, as a statement purporting to give an informative description of the way she feels. He construes her as engaged in an activity to which the distinction between what is true and what is false is crucial, and yet as taking no interest in whether what she says is true or false. It is in this sense that Pascal’s statement is unconnected to a concern with truth: she is not concerned with the truth-value of what she says. That is why she cannot be regarded as lying; for she does not presume that she knows the truth, and therefore she cannot be deliberately promulgating a proposition that she presumes to be false: Her statement is grounded neither in a belief that it is true nor, as a lie must be, in a belief that it is not true. It is just this lack of connection to a concern with truth — this indifference to how things really are — that I regard as of the essence of bullshit.
Now I shall consider (quite selectively) certain items in the Oxford English Dictionary that are pertinent to clarifying the nature of bullshit. The OED defines a bull session as “an informal conversation or discussion, esp. of a group of males.” Now as a definition, this seems wrong. For one thing, the dictionary evidently supposes that the use of the term bull in bull session serves primarily just to indicate gender. But even if it were true that the participants in bull sessions are generally or typically males, the assertion that a bull session is essentially nothing more particular than an informal discussion among males would be as far off the mark as the parallel assertion that a hen session is simply an informal conversation among females. It is probably true that the participants in hen sessions must be females. Nonetheless the term hen session conveys something more specific than this concerning the particular kind of informal conversation among females to which hen sessions are characteristically devoted. What is distinctive about the sort of informal discussion among males that constitutes a bull session is, it seems to me, something like this: while the discussion may be intense and significant, it is in a certain respect not “for real.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนนี้สมมติว่า Wittgenstein จริงเกี่ยวกับคุณสมบัติของปาสกาลของ ความรู้สึกที่เป็นอินสแตนซ์ของพล่าม ทำไมไม่ได้ตีเขาด้วยวิธี ทำเพื่อ เชื่อ เพราะเขาละเว้นปาสกาลที่ว่า เป็น – พูดหยาบ ๆ ตอนนี้ — กับการกังวลกับความจริง คำสั่งของเธอ germane องค์กรของการอธิบายความเป็นจริงไม่ได้ เธอไม่แม้แต่คิดว่า เธอรู้ ยกเว้นแบบ vaguest วิธีทำมากกว่าสุนัขรู้สึก เธออธิบายความรู้สึกของตนเองได้ ดังนั้น สิ่งที่เธอเป็นเพียงทำขึ้น เธอ concocts จากผ้าทั้งหมด หรือ ถ้าเธอมีมันจากใคร เธอจะซ้ำมัน mindlessly ค่อนข้าง และไม่ มีความเคารพใด ๆ สิ่งจริง ๆ อย่างไรมันเป็นสำหรับ mindlessness นี้ว่า Wittgenstein ปาส chides เธอ Disgusts ว่าเขาจะว่า ปาสกาลไม่กังวลแม้ว่าคำสั่งของเธอถูกต้อง มีทุกความเป็นไปได้ แน่นอน ที่เธอกล่าวว่า เธอไม่เฉพาะในค่อนข้างป้ำ ๆ พยายามพูด colorfully หรือยอดในสิงคโปร์ หรือ good-humored และไม่มีปฏิกิริยาของ Wittgenstein — เป็นนาง construes — เป็น absurdly intolerant เป็นนี้มันอาจ ดูเหมือนชัดเจนว่าปฏิกิริยานั้นคืออะไร เขาตอบสนองว่าเขาละเว้นเธอจะพูดเกี่ยวกับเธอรู้สึก thoughtlessly โดยไม่สนใจคุณธรรมข้อเท็จจริงที่เกี่ยวข้อง คำของหล่อนจะไม่ "wrought ด้วยการดูแลที่มากที่สุด" เธอทำให้มันไม่รบกวนถึงทุกคำถามที่ถูกต้องของจุดที่ปัญหา Wittgenstein ไม่ manifestly ว่า ปาสกาลได้ทำความผิดพลาดในคำอธิบายของเธอว่าเธอรู้สึก ไม่มีแม้แต่ที่เธอทำผิดที่สะเพร่า Laxity เธอ หรือดูแล ขาดเธอไม่ได้เรื่องมีอนุญาตข้อผิดพลาดในการบันทึกเป็นคำพูดของเธอในบัญชีบางล่วงเลยโดยไม่ได้ตั้งใจ หรือข้าม negligent ในความสนใจของ เธอถูก devoting แค่ขวา จุดอยู่แต่ว่า ตราบใดที่สามารถดู Wittgenstein ปาสกาลมีคำอธิบายของสถานะของกิจการโดยไม่จริงใจส่งไปยังข้อจำกัดที่กำหนดวิถีทางเพื่อให้การแสดงความถูกต้องของจริง ข้อบกพร่องของเธอไม่ว่า เธอไม่ได้รับสิ่งที่ถูกต้อง แต่ว่า เธอไม่ได้พยายามคือต้อง Wittgenstein ไม่ว่า justifiably หรือ ไม่ เขาใช้อะไรเธอกล่าวอย่างจริงจัง เป็นคำ purporting เพื่อให้คำอธิบายข้อมูลของวิธีเธอนี้ เขา construes เธอเป็นส่วนร่วมในกิจกรรมเป็นสำคัญซึ่งความแตกต่างระหว่างสิ่งที่เป็นจริงและสิ่งที่เป็นเท็จ และยัง เป็นการไม่สนใจในว่า สิ่งที่เธอกล่าวว่า เป็นจริง หรือเท็จ มีความรู้สึกนี้ว่างบของปาสกาลกับการกังวลความจริง: เธอไม่เกี่ยวข้องกับ truth-value ของเธอกล่าว นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่ถือว่าเป็นการโกหก สำหรับเธอไม่เหมาเอาว่า เธอรู้ความจริง และดังนั้น เธอไม่ได้ตั้งใจให้ใช้ข้อเสนอที่เธอ presumes เป็นเท็จ: สูตรคำสั่งของเธอในความเชื่อว่า มันเป็นจริงหรือ ไม่ เป็นการโกหก ต้อง ความเชื่อที่ว่า ไม่เป็นความจริงไม่ จึงขาดเพียงเชื่อมความกังวลความจริง — ท่านให้สิ่งจริง ๆ อย่างนี้ — ที่ฉันพิจารณา ณของพล่ามตอนนี้ ฉันจะพิจารณา (เลือกมาก) บางรายการในพจนานุกรม Oxford อังกฤษที่เกี่ยวข้องกับการทำลักษณะของพล่าม OED กำหนดเซสชันวัวเป็น "การสนทนาอย่างไม่เป็นทาง หรือสนทนา esp. กลุ่มชาย" ตอนนี้เป็นคำนิยาม นี้ดูเหมือนว่าผิด สำหรับสิ่งหนึ่ง พจนานุกรมอย่างเห็นได้ชัด supposes ที่ ใช้วัวระยะในช่วงกระทิงหน้าที่หลักเพียงระบุเพศ แต่ถ้ามันมีจริงที่ผู้เข้าร่วมในเซสชันวัวโดยทั่วไป หรือโดยทั่วไปชาย ยืนยันว่า วัวสมัยอยู่เป็นอะไรที่เฉพาะเจาะจงมากกว่ากว่าการสนทนาเป็นผู้ชายจะหมายเป็นไกลออกเป็นยืนยันคู่ขนานที่ว่า ไก่สมัยอยู่เพียงแค่การสนทนาเป็นผู้หญิง มันเป็นความจริงอาจจะให้ผู้เข้าร่วมในเซสชันไก่ต้องเป็นหญิง กระนั้น ช่วงไก่คำสื่อถึงบางสิ่งบางอย่างที่เฉพาะเจาะจงมากขึ้นกว่านี้เกี่ยวกับชนิดเฉพาะของการเป็นบทสนทนาระหว่างฉันกับไก่ที่เซสชันจะ characteristically ทุ่มเท โดดเด่นเกี่ยวกับการเรียงลำดับของการสนทนาเป็นผู้ชายที่ประกอบขึ้นเป็นเซสชันวัวคือ มันเหมือนกับฉัน สิ่งนี้: ในขณะที่การอภิปรายอาจรุนแรง และสำคัญ ไม่บางประการ "ตัวจริง"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตอนนี้สมมติว่า Wittgenstein ไม่แน่นอนเกี่ยวกับลักษณะของปาสกาลของวิธีการที่เธอรู้สึกเป็นตัวอย่างของการโกหกทำไมมันตีเขาด้วยวิธีการที่? มันไม่ได้ผมเชื่อว่าเพราะเขาเล็งเห็นว่าสิ่งที่ปาสคาลกล่าวว่าในฐานะเป็นอยู่ - พูดประมาณสำหรับตอนนี้ - ความกังวลเกี่ยวกับความจริง คำพูดของเธอไม่ได้ใกล้ชิดเพื่อองค์กรของการอธิบายความเป็นจริง เธอไม่ได้คิดว่าเธอรู้ยกเว้นในทาง vaguest วิธีสุนัขวิ่งมากกว่าความรู้สึก คำอธิบายของเธอจากความรู้สึกของตัวเองเป็นดังนั้นสิ่งที่เธอเป็นเพียงการทำขึ้น เธอ concocts มันออกมาจากผ้าทั้ง; หรือถ้าเธอได้รับมันจากคนอื่นเธอจะทำซ้ำมันค่อนข้างไม่มีเหตุผลและโดยไม่คำนึงถึงว่าสิ่งที่เป็นจริงใด ๆ .
มันเป็น mindlessness ที่ Wittgenstein ของปาสคาล chides เธอ อะไร disgusts เขาคือปาสกาลไม่ได้กังวลว่าคำพูดของเธอที่ถูกต้อง มีความเป็นไปได้ทุกคนแน่นอนว่าเธอบอกว่าสิ่งที่เธอทำเพียงในความพยายามค่อนข้างเงอะงะสีสันที่จะพูดหรือจะปรากฏมีชีวิตชีวาหรืออารมณ์ดี; และข้อสงสัยปฏิกิริยาของ Wittgenstein ไม่ - ขณะที่เธอ construes มัน - คือแพ้อย่างไร้เหตุผล เป็นแบบนี้มันอาจดูเหมือนว่าชัดเจนว่าปฏิกิริยาที่เป็น เขาตอบสนองราวกับว่าเขารับรู้ของเธอที่จะพูดเกี่ยวกับความรู้สึกของเธอลอยๆโดยไม่สนใจที่ขยันขันแข็งกับข้อเท็จจริงที่เกี่ยวข้อง คำพูดของเธอไม่ได้ "กระทำด้วยความระมัดระวังยิ่งใหญ่ที่สุด." เธอทำให้มันโดยไม่ต้องรบกวนที่จะเข้าบัญชีในทุกคำถามของความถูกต้อง.
จุดที่เป็นปัญหา Wittgenstein อย่างชัดแจ้งว่าไม่ปาสคาลได้ทำผิดพลาดในคำอธิบายของเธอว่าเธอรู้สึกอย่างไร หรือมันเป็นแม้กระทั่งว่าเธอได้ทำผิดพลาดประมาท ความหย่อนของเธอหรือเธอขาดการดูแลไม่ได้เป็นเรื่องของการได้รับอนุญาตให้มีข้อผิดพลาดที่จะลื่นในคำพูดของเธอในบัญชีของบางส่วนโดยไม่ได้ตั้งใจหรือประมาทชั่วขณะหมดอายุในความสนใจของเธอได้รับการยึดมั่นในการได้รับสิ่งที่ถูกต้อง จุดคือค่อนข้างที่ไกลที่สุดเท่าที่ Wittgenstein สามารถดูปาสคาลมีรายละเอียดของรัฐบางอย่างของกิจการอย่างแท้จริงโดยไม่ต้องส่งไปยังข้อ จำกัด ของความพยายามที่จะให้ตัวแทนที่ถูกต้องของความเป็นจริงเรียกเก็บ ความผิดของเธอไม่ว่าเธอล้มเหลวที่จะได้รับสิ่งที่ถูกต้อง แต่ที่เธอไม่ได้พยายาม.
นี้เป็นสิ่งสำคัญที่จะ Wittgenstein เพราะไม่ว่าจะแก้ตัวหรือไม่ที่เขาจะบอกว่าสิ่งที่เธออย่างจริงจังเป็นคำสั่งที่อ้างตัวว่าที่จะให้รายละเอียดข้อมูลของ วิธีที่เธอรู้สึก เขา construes เธอในฐานะที่มีส่วนร่วมในกิจกรรมที่แตกต่างระหว่างสิ่งที่เป็นจริงและสิ่งที่เป็นเท็จเป็นสิ่งสำคัญและยังเป็นการไม่สนใจว่าสิ่งที่เธอพูดว่าเป็นจริงหรือเท็จ มันอยู่ในความรู้สึกนี้ว่าคำสั่งของปาสคาลเป็นความกังวลเกี่ยวกับความจริงเธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับความจริงที่มีมูลค่าของสิ่งที่เธอบอกว่า นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่สามารถได้รับการยกย่องว่าเป็นโกหก; เพราะเธอไม่เข้าใจว่าเธอรู้ความจริงและดังนั้นเธอไม่สามารถจงใจตีความเรื่องที่ว่าเธอทึกทักว่าเป็นเท็จ: คำสั่งของเธอเป็นเหตุผลไม่อยู่ในความเชื่อที่ว่ามันเป็นความจริงหรือเป็นเท็จจะต้องอยู่ในความเชื่อ ว่ามันไม่เป็นความจริง มันเป็นเพียงการขาดการเชื่อมต่อนี้ความกังวลกับความจริง - ไม่แยแสว่าสิ่งนี้เป็นจริง - ที่ผมถือว่าเป็นของสำคัญของพล่าม.
ตอนนี้ผมจะพิจารณา (ค่อนข้างคัดเลือก) บางรายการในฟอร์ดพจนานุกรมภาษาอังกฤษที่มีความเกี่ยวข้องกับการ การทำความเข้าใจธรรมชาติของการโกหก โออีเซสชั่นวัวกำหนดว่า "การสนทนาหรืออภิปรายทาย ของกลุ่มเพศ. "ตอนนี้เป็นความหมายนี้ดูเหมือนว่าไม่ถูกต้อง สำหรับสิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดในพจนานุกรมซึมว่าการใช้คำว่าวัวในเซสชั่นวัวให้บริการหลักเพียงเพื่อบ่งบอกเพศ แต่ถึงแม้ว่ามันเป็นความจริงที่ว่าผู้เข้าร่วมในการประชุมวัวโดยทั่วไปหรือโดยปกติเพศชายยืนยันว่าเซสชั่นวัวเป็นหลักโดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่มีอะไรมากไปกว่าการอภิปรายเป็นทางการในหมู่เพศชายจะเป็นเครื่องหมายไกลออกไปเป็นคู่ขนานยืนยันว่าเซสชั่นไก่ เป็นเพียงการสนทนาในหมู่หญิง มันอาจจะเป็นความจริงที่ว่าผู้เข้าร่วมในการประชุมไก่จะต้องเป็นเพศหญิง อย่างไรก็ตามเซสชั่นไก่ระยะบ่งบอกถึงบางสิ่งบางอย่างเฉพาะเจาะจงมากขึ้นกว่านี้เกี่ยวกับชนิดหนึ่งของการสนทนาเป็นทางการในหมู่หญิงที่ประชุมไก่จะอุทิศพิเศษ อะไรคือสิ่งที่โดดเด่นเกี่ยวกับการจัดเรียงของการสนทนาอย่างไม่เป็นทางการระหว่างเพศที่ถือว่าเป็นวัวเซสชั่นคือมันดูเหมือนว่าฉันอะไรเช่นนี้ในขณะที่การอภิปรายอาจจะรุนแรงและที่สำคัญจะอยู่ในส่วนที่เกี่ยวกับบางอย่างที่ไม่ได้เป็น "จริง".

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตอนนี้สมมติว่าวิทเก้นสไตน์ไม่แน่นอนเกี่ยวกับลักษณะของปาสคาล ความรู้สึกของเธอเป็นตัวอย่างของการตอแหล ทำไมโจมตีเขาอย่างนั้นเหรอ ? มันไม่ได้ ผมเชื่อ เพราะเขาเล็งเห็นว่าปาสคาลกล่าวว่าเป็นด้านการพูด สําหรับตอนนี้วุ่นวายกับปัญหากับความจริง คำให้การของเธอไม่ได้เป็นองค์กรของการอธิบายเกี่ยวกับความเป็นจริงเธอไม่ได้คิดว่าเธอจะรู้ แต่ในทาง vaguest , วิธีการทำงานมากกว่าสุนัขรู้สึก คำอธิบายของเธอ ความรู้สึกของเธอเองคือ ดังนั้นสิ่งที่เธอจะแต่งหน้า เธอ concocts ออกมาทั้งผ้า หรือ ถ้าเธอได้รับมันจากคนอื่น เธอจะพูดตามมันค่อนข้างไม่มีเหตุผลและไม่มีการใด ๆเกี่ยวกับสิ่งจริงๆ .
มันเป็นเพราะความโง่เขลาที่ปาสคาลวิทเก้นสไตน์ chides ของเธอ สิ่งที่รังเกียจเขาคือปาสคาล ไม่ได้กังวลว่าคำให้การของเธอถูกต้อง มีทุกโอกาส แน่นอน ว่าเธอจะทำอะไรแต่ในความพยายามที่ค่อนข้างเงอะงะพูด colorfully หรือปรากฏมีชีวิตชีวาหรือนิสัยร่าเริง ;และไม่ต้องสงสัยปฏิกิริยา - วิทเก้นสไตน์เป็นเธอ construes - เวอร์ใจร้อน . นี้อาจดูเหมือนชัดเจนว่าปฏิกิริยาเป็น เขาจะว่าเขาเข้าใจว่าเธอจะพูดเกี่ยวกับความรู้สึกของเธอให้ฉัน โดยไม่สนใจรอบคอบกับข้อเท็จจริงที่เกี่ยวข้อง คำให้การของเธอไม่ได้ยิ่งใหญ่ที่สุด " กับการดูแล" เธอทำมันโดยไม่ต้องรบกวนให้พิจารณาในทุกคำถามของความถูกต้องของ .
จุดที่ปัญหาวิทเก้นสไตน์เป็นอย่างชัดแจ้งไม่ปาสคาลได้ทำผิดพลาดในรายละเอียดของเธอว่าเธอรู้สึกอย่างไร หรือแม้กระทั่งว่าเธอทำพลาด ประมาท เอเชียของเธอ หรือเธอขาดการดูแลไม่ใช่เรื่องของการอนุญาตข้อผิดพลาดที่จะลื่นในคำพูดของเธอ เพราะบางคนตั้งใจหรือประมาทพลาดพลั้งไปในความสนใจเธอได้อุทิศเพื่อได้รับสิ่งที่ถูกต้อง ประเด็นคือว่า เท่าที่วิทเก้นสไตน์สามารถดูปาสคาลมีรายละเอียดของรัฐหนึ่งของกิจการโดยไม่มีข้อจำกัดอย่างแท้จริง ซึ่งพยายามที่จะให้ตัวแทนที่ถูกต้องของความเป็นจริง ประเด็น ความผิดของเธอที่เธอไม่สามารถได้รับสิ่งที่เหมาะสม แต่ที่เธอไม่แม้กระทั่งพยายาม
นี้สำคัญกับวิทเก้นสไตน์ เพราะไม่ว่าจะแก้ตัวหรือไม่ เขาเอาสิ่งที่เธอพูดอย่างจริงจัง