- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Previous chapter: The Lobster Quadr
Previous chapter: The Lobster Quadrille
CHAPTER XI
Who Stole the Tarts?
The King and Queen of Hearts were seated on their throne when they arrived, with a great crowd assembled about them--all sorts of little birds and beasts, as well as the whole pack of cards: the Knave was standing before them, in chains, with a soldier on each side to guard him; and near the King was the White Rabbit, with a trumpet in one hand, and a scroll of parchment in the other. In the very middle of the court was a table, with a large dish of tarts upon it: they looked so good, that it made Alice quite hungry to look at them--`I wish they'd get the trial done,' she thought, `and hand round the refreshments!' But there seemed to be no chance of this, so she began looking at everything about her, to pass away the time.
Alice had never been in a court of justice before, but she had read about them in books, and she was quite pleased to find that she knew the name of nearly everything there. `That's the judge,' she said to herself, `because of his great wig.'
The judge, by the way, was the King; and as he wore his crown over the wig, (look at the frontispiece if you want to see how he did it,) he did not look at all comfortable, and it was certainly not becoming.
King and Queen inspecting tart in courtroom
`And that's the jury-box,' thought Alice, `and those twelve creatures,' (she was obliged to say `creatures,' you see, because some of them were animals, and some were birds,) `I suppose they are the jurors.' She said this last word two or three times over to herself, being rather proud of it: for she thought, and rightly too, that very few little girls of her age knew the meaning of it at all. However, `jury-men' would have done just as well.
The twelve jurors were all writing very busily on slates. `What are they doing?' Alice whispered to the Gryphon. `They can't have anything to put down yet, before the trial's begun.'
`They're putting down their names,' the Gryphon whispered in reply, `for fear they should forget them before the end of the trial.'
`Stupid things!' Alice began in a loud, indignant voice, but she stopped hastily, for the White Rabbit cried out, `Silence in the court!' and the King put on his spectacles and looked anxiously round, to make out who was talking.
Alice could see, as well as if she were looking over their shoulders, that all the jurors were writing down `stupid things!' on their slates, and she could even make out that one of them didn't know how to spell `stupid,' and that he had to ask his neighbour to tell him. `A nice muddle their slates'll be in before the trial's over!' thought Alice.
One of the jurors had a pencil that squeaked. This of course, Alice could not stand, and she went round the court and got behind him, and very soon found an opportunity of taking it away. She did it so quickly that the poor little juror (it was Bill, the Lizard) could not make out at all what had become of it; so, after hunting all about for it, he was obliged to write with one finger for the rest of the day; and this was of very little use, as it left no mark on the slate.
`Herald, read the accusation!' said the King.
On this the White Rabbit blew three blasts on the trumpet, and then unrolled the parchment scroll, and read as follows:--
`The Queen of Hearts, she made some tarts,
All on a summer day:
The Knave of Hearts, he stole those tarts,
And took them quite away!'
White Rabbit, dressed as herald, blowing trumpet
`Consider your verdict,' the King said to the jury.
`Not yet, not yet!' the Rabbit hastily interrupted. `There's a great deal to come before that!'
`Call the first witness,' said the King; and the White Rabbit blew three blasts on the trumpet, and called out, `First witness!'
The first witness was the Hatter. He came in with a teacup in one hand and a piece of bread-and-butter in the other. `I beg pardon, your Majesty,' he began, `for bringing these in: but I hadn't quite finished my tea when I was sent for.'
Mad Hatter arrives hastily in court to testify
`You ought to have finished,' said the King. `When did you begin?'
The Hatter looked at the March Hare, who had followed him into the court, arm-in-arm with the Dormouse. `Fourteenth of March, I think it was,' he said.
`Fifteenth,' said the March Hare.
`Sixteenth,' added the Dormouse.
`Write that down,' the King said to the jury, and the jury eagerly wrote down all three dates on their slates, and then added them up, and reduced the answer to shillings and pence.
`Take off your hat,' the King said to the Hatter.
`It isn't mine,' said the Hatter.
`Stolen!' the King exclaimed, turning to the jury, who instantly made a memorandum of the fact.
`I keep them to sell,' the Hatter added as an explanation; `I've none of my own. I'm a hatter.'
Here the Queen put on her spectacles, and began staring at the Hatter, who turned pale and fidgeted.
`Give your evidence,' said the King; `and don't be nervous, or I'll have you executed on the spot.'
This did not seem to encourage the witness at all: he kept shifting from one foot to the other, looking uneasily at the Queen, and in his confusion he bit a large piece out of his teacup instead of the bread-and-butter.
Just at this moment Alice felt a very curious sensation, which puzzled her a good deal until she made out what it was: she was beginning to grow larger again, and she thought at first she would get up and leave the court; but on second thoughts she decided to remain where she was as long as there was room for her.
`I wish you wouldn't squeeze so.' said the Dormouse, who was sitting next to her. `I can hardly breathe.'
`I can't help it,' said Alice very meekly: `I'm growing.'
`You've no right to grow here,' said the Dormouse.
`Don't talk nonsense,' said Alice more boldly: `you know you're growing too.'
`Yes, but I grow at a reasonable pace,' said the Dormouse: `not in that ridiculous fashion.' And he got up very sulkily and crossed over to the other side of the court.
All this time the Queen had never left off staring at the Hatter, and, just as the Dormouse crossed the court, she said to one of the officers of the court, `Bring me the list of the singers in the last concert!' on which the wretched Hatter trembled so, that he shook both his shoes off.
`Give your evidence,' the King repeated angrily, `or I'll have you executed, whether you're nervous or not.'
`I'm a poor man, your Majesty,' the Hatter began, in a trembling voice, `--and I hadn't begun my tea--not above a week or so--and what with the bread-and-butter getting so thin--and the twinkling of the tea--'
`The twinkling of the what?' said the King.
`It began with the tea,' the Hatter replied.
`Of course twinkling begins with a T!' said the King sharply. `Do you take me for a dunce? Go on!'
`I'm a poor man,' the Hatter went on, `and most things twinkled after that--only the March Hare said--'
`I didn't!' the March Hare interrupted in a great hurry.
`You did!' said the Hatter.
`I deny it!' said the March Hare.
`He denies it,' said the King: `leave out that part.'
`Well, at any rate, the Dormouse said--' the Hatter went on, looking anxiously round to see if he would deny it too: but the Dormouse denied nothing, being fast asleep.
`After that,' continued the Hatter, `I cut some more bread-and-butter--'
`But what did the Dormouse say?' one of the jury asked.
`That I can't remember,' said the Hatter.
`You must remember,' remarked the King, `or I'll have you executed.'
The miserable Hatter dropped his teacup and bread-and-butter, and went down on one knee. `I'm a poor man, your Majesty,' he began.
`You're a very poor speaker,' said the King.
Here one of the guinea-pigs cheered, and was immediately suppressed by the officers of the court. (As that is rather a hard word, I will just explain to you how it was done. They had a large canvas bag, which tied up at the mouth with strings: into this they slipped the guinea-pig, head first, and then sat upon it.)
`I'm glad I've seen that done,' thought Alice. `I've so often read in the newspapers, at the end of trials, "There was some attempts at applause, which was immediately suppressed by the officers of the court," and I never understood what it meant till now.'
`If that's all you know about it, you may stand down,' continued the King.
`I can't go no lower,' said the Hatter: `I'm on the floor, as it is.'
`Then you may sit down,' the King replied.
Here the other guinea-pig cheered, and was suppressed.
`Come, that finished the guinea-pigs!' thought Alice. `Now we shall get on better.'
`I'd rather finish my tea,' said the Hatter, with an anxious look at the Queen, who was reading the list of singers.
`You may go,' said the King, and the Hatter hurriedly left the court, without even waiting to put his shoes on.
...and just as hastily leaves
`--and just take his head off outside,' the Queen added to one of the officers: but the Hatter was out of sight before the officer could get to the door.
`Call the next witness!' said the King.
The next witness was the Duchess's cook. She carried the pepper-box in her hand, and Alice guessed who it was, even before she got into the court, by the way the people near the door began sneezing all at once.
`Give your evidence,' said the King.
`Shan't,' said the cook.
The King looked anxiously at the White Rabbit, who said in a low voice, `Your Majesty must cross-examine this witness.'
`Well, if I must, I must,' the King said, with a melancholy air, and, after folding his arms and frowning at the cook till his eyes were nearly out of sight, he said in a deep voice, `What are tarts made of?'
`Pepper, mostly,' said the cook.
`Treacle,' said a sleepy voice behind her.
`Collar that Dormouse,' the Queen shrieked out. `Behead that Dormouse! Turn that Dormouse out of court! Suppress him! Pinch him! Off with his whiskers!'
For some minutes the whole court was in confusion, getting the Dormouse turned out, and, by the time they had settled down again, the cook had
CHAPTER XI
Who Stole the Tarts?
The King and Queen of Hearts were seated on their throne when they arrived, with a great crowd assembled about them--all sorts of little birds and beasts, as well as the whole pack of cards: the Knave was standing before them, in chains, with a soldier on each side to guard him; and near the King was the White Rabbit, with a trumpet in one hand, and a scroll of parchment in the other. In the very middle of the court was a table, with a large dish of tarts upon it: they looked so good, that it made Alice quite hungry to look at them--`I wish they'd get the trial done,' she thought, `and hand round the refreshments!' But there seemed to be no chance of this, so she began looking at everything about her, to pass away the time.
Alice had never been in a court of justice before, but she had read about them in books, and she was quite pleased to find that she knew the name of nearly everything there. `That's the judge,' she said to herself, `because of his great wig.'
The judge, by the way, was the King; and as he wore his crown over the wig, (look at the frontispiece if you want to see how he did it,) he did not look at all comfortable, and it was certainly not becoming.
King and Queen inspecting tart in courtroom
`And that's the jury-box,' thought Alice, `and those twelve creatures,' (she was obliged to say `creatures,' you see, because some of them were animals, and some were birds,) `I suppose they are the jurors.' She said this last word two or three times over to herself, being rather proud of it: for she thought, and rightly too, that very few little girls of her age knew the meaning of it at all. However, `jury-men' would have done just as well.
The twelve jurors were all writing very busily on slates. `What are they doing?' Alice whispered to the Gryphon. `They can't have anything to put down yet, before the trial's begun.'
`They're putting down their names,' the Gryphon whispered in reply, `for fear they should forget them before the end of the trial.'
`Stupid things!' Alice began in a loud, indignant voice, but she stopped hastily, for the White Rabbit cried out, `Silence in the court!' and the King put on his spectacles and looked anxiously round, to make out who was talking.
Alice could see, as well as if she were looking over their shoulders, that all the jurors were writing down `stupid things!' on their slates, and she could even make out that one of them didn't know how to spell `stupid,' and that he had to ask his neighbour to tell him. `A nice muddle their slates'll be in before the trial's over!' thought Alice.
One of the jurors had a pencil that squeaked. This of course, Alice could not stand, and she went round the court and got behind him, and very soon found an opportunity of taking it away. She did it so quickly that the poor little juror (it was Bill, the Lizard) could not make out at all what had become of it; so, after hunting all about for it, he was obliged to write with one finger for the rest of the day; and this was of very little use, as it left no mark on the slate.
`Herald, read the accusation!' said the King.
On this the White Rabbit blew three blasts on the trumpet, and then unrolled the parchment scroll, and read as follows:--
`The Queen of Hearts, she made some tarts,
All on a summer day:
The Knave of Hearts, he stole those tarts,
And took them quite away!'
White Rabbit, dressed as herald, blowing trumpet
`Consider your verdict,' the King said to the jury.
`Not yet, not yet!' the Rabbit hastily interrupted. `There's a great deal to come before that!'
`Call the first witness,' said the King; and the White Rabbit blew three blasts on the trumpet, and called out, `First witness!'
The first witness was the Hatter. He came in with a teacup in one hand and a piece of bread-and-butter in the other. `I beg pardon, your Majesty,' he began, `for bringing these in: but I hadn't quite finished my tea when I was sent for.'
Mad Hatter arrives hastily in court to testify
`You ought to have finished,' said the King. `When did you begin?'
The Hatter looked at the March Hare, who had followed him into the court, arm-in-arm with the Dormouse. `Fourteenth of March, I think it was,' he said.
`Fifteenth,' said the March Hare.
`Sixteenth,' added the Dormouse.
`Write that down,' the King said to the jury, and the jury eagerly wrote down all three dates on their slates, and then added them up, and reduced the answer to shillings and pence.
`Take off your hat,' the King said to the Hatter.
`It isn't mine,' said the Hatter.
`Stolen!' the King exclaimed, turning to the jury, who instantly made a memorandum of the fact.
`I keep them to sell,' the Hatter added as an explanation; `I've none of my own. I'm a hatter.'
Here the Queen put on her spectacles, and began staring at the Hatter, who turned pale and fidgeted.
`Give your evidence,' said the King; `and don't be nervous, or I'll have you executed on the spot.'
This did not seem to encourage the witness at all: he kept shifting from one foot to the other, looking uneasily at the Queen, and in his confusion he bit a large piece out of his teacup instead of the bread-and-butter.
Just at this moment Alice felt a very curious sensation, which puzzled her a good deal until she made out what it was: she was beginning to grow larger again, and she thought at first she would get up and leave the court; but on second thoughts she decided to remain where she was as long as there was room for her.
`I wish you wouldn't squeeze so.' said the Dormouse, who was sitting next to her. `I can hardly breathe.'
`I can't help it,' said Alice very meekly: `I'm growing.'
`You've no right to grow here,' said the Dormouse.
`Don't talk nonsense,' said Alice more boldly: `you know you're growing too.'
`Yes, but I grow at a reasonable pace,' said the Dormouse: `not in that ridiculous fashion.' And he got up very sulkily and crossed over to the other side of the court.
All this time the Queen had never left off staring at the Hatter, and, just as the Dormouse crossed the court, she said to one of the officers of the court, `Bring me the list of the singers in the last concert!' on which the wretched Hatter trembled so, that he shook both his shoes off.
`Give your evidence,' the King repeated angrily, `or I'll have you executed, whether you're nervous or not.'
`I'm a poor man, your Majesty,' the Hatter began, in a trembling voice, `--and I hadn't begun my tea--not above a week or so--and what with the bread-and-butter getting so thin--and the twinkling of the tea--'
`The twinkling of the what?' said the King.
`It began with the tea,' the Hatter replied.
`Of course twinkling begins with a T!' said the King sharply. `Do you take me for a dunce? Go on!'
`I'm a poor man,' the Hatter went on, `and most things twinkled after that--only the March Hare said--'
`I didn't!' the March Hare interrupted in a great hurry.
`You did!' said the Hatter.
`I deny it!' said the March Hare.
`He denies it,' said the King: `leave out that part.'
`Well, at any rate, the Dormouse said--' the Hatter went on, looking anxiously round to see if he would deny it too: but the Dormouse denied nothing, being fast asleep.
`After that,' continued the Hatter, `I cut some more bread-and-butter--'
`But what did the Dormouse say?' one of the jury asked.
`That I can't remember,' said the Hatter.
`You must remember,' remarked the King, `or I'll have you executed.'
The miserable Hatter dropped his teacup and bread-and-butter, and went down on one knee. `I'm a poor man, your Majesty,' he began.
`You're a very poor speaker,' said the King.
Here one of the guinea-pigs cheered, and was immediately suppressed by the officers of the court. (As that is rather a hard word, I will just explain to you how it was done. They had a large canvas bag, which tied up at the mouth with strings: into this they slipped the guinea-pig, head first, and then sat upon it.)
`I'm glad I've seen that done,' thought Alice. `I've so often read in the newspapers, at the end of trials, "There was some attempts at applause, which was immediately suppressed by the officers of the court," and I never understood what it meant till now.'
`If that's all you know about it, you may stand down,' continued the King.
`I can't go no lower,' said the Hatter: `I'm on the floor, as it is.'
`Then you may sit down,' the King replied.
Here the other guinea-pig cheered, and was suppressed.
`Come, that finished the guinea-pigs!' thought Alice. `Now we shall get on better.'
`I'd rather finish my tea,' said the Hatter, with an anxious look at the Queen, who was reading the list of singers.
`You may go,' said the King, and the Hatter hurriedly left the court, without even waiting to put his shoes on.
...and just as hastily leaves
`--and just take his head off outside,' the Queen added to one of the officers: but the Hatter was out of sight before the officer could get to the door.
`Call the next witness!' said the King.
The next witness was the Duchess's cook. She carried the pepper-box in her hand, and Alice guessed who it was, even before she got into the court, by the way the people near the door began sneezing all at once.
`Give your evidence,' said the King.
`Shan't,' said the cook.
The King looked anxiously at the White Rabbit, who said in a low voice, `Your Majesty must cross-examine this witness.'
`Well, if I must, I must,' the King said, with a melancholy air, and, after folding his arms and frowning at the cook till his eyes were nearly out of sight, he said in a deep voice, `What are tarts made of?'
`Pepper, mostly,' said the cook.
`Treacle,' said a sleepy voice behind her.
`Collar that Dormouse,' the Queen shrieked out. `Behead that Dormouse! Turn that Dormouse out of court! Suppress him! Pinch him! Off with his whiskers!'
For some minutes the whole court was in confusion, getting the Dormouse turned out, and, by the time they had settled down again, the cook had
0/5000
บทก่อนหน้า: Quadrille กุ้งบทสิTarts ขโมยคนในหลวงและราชินีโพแดงได้นั่งบนบัลลังก์ของพวกเขาเมื่อพวกเขามาถึง มีฝูงชนมากประกอบเกี่ยวกับพวกเขา - นกเล็ก ๆ และสัตว์ เป็นชุดทั้งหมดของบัตรทุกประเภท: Knave ยืนก่อนที่พวกเขา ในโซ่ กับทหารในแต่ละด้านเพื่อปกป้องเขา และใกล้กับพระมหากษัตริย์เป็นกระต่ายสีขาว กับทรัมเป็ตมือหนึ่ง และการเลื่อนของ parchment ในอีก ในกลางมากของศาลถูกตาราง กับจานใหญ่ tarts เมื่อมัน: พวกเขาดูดี ว่า มันทำให้อลิซหิวมากที่พวกเขา- 'ฉันต้องการพวกเขาจะได้ทดลองทำ เธอคิดว่า, ' และมือรอบเครื่องดื่มที่ ' แต่มีดูเหมือนจะ ไม่มีโอกาสนี้ เพื่อเธอเริ่มมองทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ เสียชีวิตในครั้งนั้นไม่เคยได้อลิซในศาลยุติธรรมก่อน แต่เธอได้อ่านเกี่ยวกับพวกเขาในหนังสือ และเธอพอใจหาว่า รู้ชื่อของเกือบทุกอย่างมี 'ที่เป็นผู้พิพากษา เธอกล่าวว่า เพื่อตัวเอง 'เพราะของเขาดีวิกผม'ผู้พิพากษา โดยวิธี ถูกกษัตริย์ และ ขณะที่เขาสวมมงกุฎของเขากว่าวิกผม, (ดู frontispiece ถ้าคุณต้องการดูวิธีการที่เขาไม่ได้,) เขาไม่ได้ดูเลยสบาย และมันถูกแน่นอนไม่เป็น ในหลวงและราชินีที่ตรวจสอบทาร์ทใน courtroom'และคณะกล่อง คิดว่า อลิ 'และเหล่า สัตว์ 12 (เธอหน้าที่ว่า 'สิ่งมีชีวิต คุณเห็น เนื่องจากบางส่วนของพวกเขาถูกสัตว์ และบางส่วนถูกนก,) 'ดีฉันจะ jurors ' เธอกล่าวคำสุดท้ายเวลาสอง หรือสามมากกว่าตัวเอง ถูกค่อนข้างภูมิใจ: เธอคิด และเรื่องมากเกินไป สาวน้อยน้อยมากที่อายุเธอรู้ความหมายของมันทั้งหมด อย่างไรก็ตาม 'คณะผู้ชาย' จะได้กระทำเพียงเช่นJurors 12 มีทั้งหมดเขียนยุ่งมากในขนาด 'ทำอย่างไร' อลิกระซิบไป Gryphon 'ไม่มีอะไรวางได้ ก่อนเริ่มการทดลองของการ''พวกเขากำลังวางลงชื่อ Gryphon กระซิบตอบกลับ 'สำหรับความกลัวพวกเขาควรลืมก่อนสิ้นสุดการทดลอง''โง่สิ่ง' อลิซเริ่มในเสียงดัง แค้น แต่เธอหยุดอย่างกระทันหัน สำหรับกระต่ายขาวทูล 'ความเงียบในศาล ' และพระใส่แว่นตาของเขาดูกังวลใจตลอด จู๋จี๋ที่พูดอลิซได้นั้น เช่นเธอถูกมองผ่านไหล่ของพวกเขา ที่ jurors ทั้งหมดถูกเขียนลง 'โง่สิ่ง ' บนขนาดของพวกเขา และเธอจะสามารถทำให้ออกที่หนึ่งของพวกเขา ไม่ทราบวิธีการสะกด 'โง่' และว่า เขาต้องขอเพื่อนบ้านของเขาเพื่อจะบอกว่า 'ตั้งตัวไม่ติดดีขนาดของพวกเขาจะในช่วงของทดลองก่อน ' คิดว่า อลิซJurors หนึ่งมีดินสอที่ squeaked นี้แน่นอน อลิสามารถยืน และเธอไปรอบศาลได้หลังเขา และเร็ว ๆ นี้ พบโอกาสของการเก็บ เธอทำให้ได้อย่างรวดเร็วว่า juror น้อยดีก็เรียกเก็บเงิน จิ้งจก) ไม่สามารถทำให้ออกเลยอะไรก็เป็นของมัน ดังนั้น หลังจากล่าสัตว์ทั้งหมดเกี่ยวกับมัน เป็นหน้าที่เขียน ด้วยนิ้วมือเดียวที่เหลือของวัน และนี้เป็นการใช้งานน้อยมาก เป็นมันทิ้งไม่ชำระ'เฮรัลด์ อ่านข้อกล่าวหา ' กล่าวว่า พระมหากษัตริย์นี้ กระต่ายสีขาวได้พัดสาม blasts ในทรัมเป็ต และ unrolled เลื่อน parchment และอ่านเป็นดังนี้: - ' ราชินีหัวใจ เธอทำบาง tarts ทั้งหมดในวันฤดูร้อน: Knave หัวใจ เขาขโมย tarts เหล่านั้น และถ่ายค่อนข้างไกล!' กระต่ายสีขาว การแต่งตัวเป็นเฮรัลด์ เป่าทรัมเป็ต'พิจารณาพิพากษาของ พระพูดกับคณะลูกขุน'ยังไม่ ได้ ยังไม่ได้ ' กระต่ายรีบขัดจังหวะ 'มีอยู่มากมาก่อนที่''เรียกพยานแรก กล่าวว่า กษัตริย์ และกระต่ายสีขาวได้พัด blasts สามบนเขา เรียก 'พยานแรก'พยานแรก Hatter ได้ เขามา ด้วย teacup มือหนึ่งและชิ้นส่วนของ bread-and-butter ในอีก 'ผมขอโทษ มหาบพิตร เขาเริ่ม, ' สำหรับนำเหล่านี้ใน: แต่ฉันไม่ได้มากเสร็จแล้วชาของฉันเมื่อฉันถูกส่งไปขอ ' บ้า Hatter มาอย่างกระทันหันในศาลเพื่อเป็นพยาน'คุณควรจะเสร็จ กล่าวว่า พระมหากษัตริย์ 'เมื่อได้คุณเริ่มต้นอย่างไร'Hatter ที่มองที่กระต่ายมีนาคม ที่มีเขาเป็นศาล แขนในแขนกับ Dormouse 'จวนเดือนมีนาคม คิดเป็น เขากล่าวว่า'Fifteenth กระต่ายมีนาคมกล่าว'Sixteenth เพิ่ม Dormouse'จดที่ พระกล่าวว่า การตัดสิน และคณะลูกขุนวันเขียนลงวันที่สามทั้งหมดในขนาดของพวกเขา แล้วพวกเขาเพิ่มขึ้น และลดคำตอบ shillings และเก็บเบี้ยใต้ถุนร้าน'ถอดหมวกของคุณ Hatter ที่ว่า พระมหากษัตริย์'มันไม่เหมือง กล่าวว่า Hatter'ขโมย ' กษัตริย์ทางหลุดรอด เปิดให้คณะ ที่ทำการบันทึกความจริงทันที'ฉันเก็บไว้ขาย Hatter ที่เพิ่มเป็นคำอธิบาย ' ผมไม่มีของตัวเอง ฉัน hatter 'ที่นี่ราชินีสวมแว่นตาของเธอ และเริ่มจ้อง Hatter ที่เปิด fidgeted และซีด'ให้หลักฐานของ กล่าวว่า กษัตริย์ 'และไม่ประสาท หรือฉันจะให้คุณดำเนินการในจุดนั้น'นี้ไม่ได้ดูเหมือนจะสนับสนุนพยานทั้งหมด: เขาเก็บขยับจากเท้าหนึ่งไปอีก ดูราชินี uneasily และความยุ่งเหยิงของเขา เขามากชิ้นใหญ่จากเขา teacup แทน bread-and-butterเพียงตอนนี้ อลิรู้สึกความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมาก ซึ่ง puzzled เธอจัดการที่ดีจนกระทั่งเธอได้นำสิ่งที่มันเป็น: เธอได้เริ่มขยายใหญ่ขึ้นอีกครั้ง และเธอคิดว่า ในตอนแรกเธอจะลุกขึ้น มาปล่อยให้ศาล แต่ในความคิดที่สอง เธอตัดสินใจอยู่ที่เธอเป็นนานที่มีห้องสำหรับเธอ'ฉันต้องการคุณจะไม่บีบดังนั้น' กล่าวว่า Dormouse ที่นั่งติดกับเธอ 'ฉันสามารถแทบไม่หายใจ''ฉันไม่สามารถช่วยเหลือ กล่าวว่า อลิซมาก meekly: 'ผมกำลังเติบโต''คุณไม่สิทธิที่จะเติบโตที่นี่ กล่าวว่า Dormouse'อย่าพูดเหลวไหล กล่าวว่า อลิอย่างกล้าหาญมาก: 'คุณรู้ว่า คุณกำลังเติบโตเกินไป '' ใช่ แต่ผมโตที่ก้าวที่เหมาะสม กล่าวว่า Dormouse: 'ไม่ในนั้นไร้สาระ ' และเขามีค่ามาก sulkily และข้ามไปด้านอื่น ๆ ของศาลเวลานี้ราชินีก็ไม่ออกจ้อง Hatter และ เหมือน Dormouse ข้ามศาล เธอบอกกับเจ้าหน้าที่ของศาล 'นำฉันรายการของนักร้องที่ในคอนเสิร์ตสุดท้าย ' บนซึ่ง wretched Hatter trembled ดังนั้น ได้จับรองเท้าของเขาทั้งสองออกจากกัน'ให้หลักฐานของ พระซ้ำ angrily 'หรือฉันจะให้คุณดำเนินการ ไม่ว่าคุณจะประสาท หรือไม่''ฉันเป็นคนไม่ดี มหาบพิตร Hatter เริ่ม ในเสียง trembling, ' - และฉันไม่ได้เริ่มชาของฉัน - ไม่ เหนือสัปดาห์หรือมากกว่านั้น - และ what with bread-and-butter ได้รับดังนั้นบาง - แววชา - และ ''การตกของอะไร ' กล่าวว่า พระมหากษัตริย์'เริ่มชา Hatter ที่ตอบกลับ'Twinkling แน่นอนขึ้นต้น ด้วยตัว T ' กล่าวว่า พระมหากษัตริย์อย่างรวดเร็ว ' คุณพาฉันสำหรับ dunce เป็น ไป!''ฉันเป็นคนไม่ดี Hatter ไป 'และสิ่งที่ส่วนใหญ่ twinkled หลังจากนั้น - เฉพาะกระต่ายมีนาคมกล่าวว่า-''ผมไม่ได้ "กระต่ายมีนาคมขัดจังหวะรีบมาก'คุณไม่ได้ ' กล่าวว่า Hatter'ฉันปฏิเสธมัน ' กล่าวว่า กระต่ายมีนาคม'เขาปฏิเสธ,' กล่าวว่า พระมหากษัตริย์: 'ปล่อยออกที่ส่วนหนึ่ง''ดี ที่มี Dormouse ที่กล่าว-' Hatter ไป กำลังกังวลใจกลมดูเขาจะปฏิเสธมันเกินไป: แต่ Dormouse ปฏิเสธอะไร กำลังหลับอย่างรวดเร็ว'หลังจากนั้น ต่อ Hatter 'ผมตัดบางมาก bread-and-butter-''แต่สิ่งได้ Dormouse ว่า "หนึ่งในคณะถาม'ที่ ผมไม่สามารถจำได้ว่า กล่าวว่า Hatter'คุณต้องจำไว้ว่า กล่าวพระมหากษัตริย์ 'หรือฉันจะให้คุณดำเนินการ'Hatter อนาถหลุด teacup ของเขา และ bread-and-butter และไปลงบนเข่า 'ฉันเป็นคนไม่ดี มหาบพิตร เขาเริ่มต้น'คุณพูดยาก กล่าวว่า พระมหากษัตริย์ที่นี่หนูตะเภาโห่ร้อง และถูกระงับทันที โดยเจ้าหน้าที่ของศาล (เป็นที่ค่อนข้างยากคำ ฉันจะเพียงอธิบายให้คุณอย่างนั้น มีกระเป๋าผ้าใบใหญ่ ซึ่งติดที่ปากด้วยสตริงที่: ในนี้ ก็เล็ดรอดอ้อย หัวแรก และเสาร์แล้ว เมื่อมัน)"ฉันดีใจที่ได้เห็นที่ทำ คิดว่า อลิซ 'ฉันได้มักจะอ่านหนังสือพิมพ์ ในตอนท้ายของการทดลอง "มีบางครั้งที่ปรบมือ ซึ่งทันทีที่ถูกระงับ โดยเจ้าหน้าที่ของศาล และฉันไม่เคยเข้าใจอะไรขึ้นจนถึงขณะนี้''ถ้านั่นคือทั้งหมดที่คุณรู้ คุณอาจยืนลง ต่อพระมหากษัตริย์'ฉันไม่ไปไม่ต่ำกว่า กล่าวว่า Hatter: 'ฉันชั้น ก็ ''แล้วคุณอาจนั่งลง พระตอบกลับที่นี่อื่นอ้อยโห่ร้อง และถูกยับยั้ง'มา ที่เสร็จหนูตะเภา ' คิดว่า อลิซ 'ตอนนี้เราจะได้บนดีกว่า''ฉันจะค่อนข้างเสร็จฉันชา กล่าวว่า Hatter กับมีลักษณะกระตือรือร้นที่ราชินี ผู้อ่านรายชื่อของนักร้อง'คุณไป กล่าวว่า พระมหากษัตริย์ และ Hatter ที่เหลือศาล ชักโดยไม่ต้องรอแม้แต่ใส่รองเท้าของเขา ... และก็รีบออก' - และเพียงแค่ใช้เขาใหญ่ออกนอก ราชินีเพิ่มกับเจ้าหน้าที่: แต่ Hatter ที่ตาก่อนที่เจ้าหน้าที่ได้รับไปประตู'เรียกพยานถัดไป ' กล่าวว่า พระมหากษัตริย์พยานถัดไปคุกของดัชเชส เธอทำกล่องพริกในมือของเธอ และอลิเดาที่มันเป็น เธอได้เข้าคอร์ท โดยวิธีคนใกล้ประตูเริ่มจามกันก่อน'ให้หลักฐานของ กล่าวว่า พระมหากษัตริย์'Shan't กล่าวว่า อาหารพระราชามองกังวลใจกระต่ายขาว ที่กล่าวในเสียงต่ำ 'ธุลีต้องติงพยานนี้''ดี ถ้าฉันต้องการ ฉันต้อง พระกล่าว ว่า มีอากาศทันที และ หลังจากพับแขนของเขา และ frowning ในการปรุงอาหารจนตาก็เกือบลับตา เขากล่าวว่า ในเสียงลึก 'สิ่ง tarts ทำ "'พริกไทย ส่วนใหญ่ กล่าวว่า อาหาร'Treacle เสียงง่วงนอนเธอกล่าว'ใส่ปลอกที่ Dormouse ราชินี shrieked ออก ' ตัด Dormouse ที่ เปิดที่ Dormouse ตำรวจ ระงับเขา ลักเขา ปิด ด้วยหนวดของเขา!'สำหรับนาทีบางศาลทั้งหมดอยู่ใน ความสับสน การ Dormouse ที่เปิดออกมา และ โดยเวลาพวกเขาได้จ่ายลงอีก อาหารที่มี
การแปล กรุณารอสักครู่..
Previous chapter: The Lobster Quadrille
CHAPTER XI
Who Stole the Tarts?
The King and Queen of Hearts were seated on their throne when they arrived, with a great crowd assembled about them--all sorts of little birds and beasts, as well as the whole pack of cards: the Knave was standing before them, in chains, with a soldier on each side to guard him; and near the King was the White Rabbit, with a trumpet in one hand, and a scroll of parchment in the other. In the very middle of the court was a table, with a large dish of tarts upon it: they looked so good, that it made Alice quite hungry to look at them--`I wish they'd get the trial done,' she thought, `and hand round the refreshments!' But there seemed to be no chance of this, so she began looking at everything about her, to pass away the time.
Alice had never been in a court of justice before, but she had read about them in books, and she was quite pleased to find that she knew the name of nearly everything there. `That's the judge,' she said to herself, `because of his great wig.'
The judge, by the way, was the King; and as he wore his crown over the wig, (look at the frontispiece if you want to see how he did it,) he did not look at all comfortable, and it was certainly not becoming.
King and Queen inspecting tart in courtroom
`And that's the jury-box,' thought Alice, `and those twelve creatures,' (she was obliged to say `creatures,' you see, because some of them were animals, and some were birds,) `I suppose they are the jurors.' She said this last word two or three times over to herself, being rather proud of it: for she thought, and rightly too, that very few little girls of her age knew the meaning of it at all. However, `jury-men' would have done just as well.
The twelve jurors were all writing very busily on slates. `What are they doing?' Alice whispered to the Gryphon. `They can't have anything to put down yet, before the trial's begun.'
`They're putting down their names,' the Gryphon whispered in reply, `for fear they should forget them before the end of the trial.'
`Stupid things!' Alice began in a loud, indignant voice, but she stopped hastily, for the White Rabbit cried out, `Silence in the court!' and the King put on his spectacles and looked anxiously round, to make out who was talking.
Alice could see, as well as if she were looking over their shoulders, that all the jurors were writing down `stupid things!' on their slates, and she could even make out that one of them didn't know how to spell `stupid,' and that he had to ask his neighbour to tell him. `A nice muddle their slates'll be in before the trial's over!' thought Alice.
One of the jurors had a pencil that squeaked. This of course, Alice could not stand, and she went round the court and got behind him, and very soon found an opportunity of taking it away. She did it so quickly that the poor little juror (it was Bill, the Lizard) could not make out at all what had become of it; so, after hunting all about for it, he was obliged to write with one finger for the rest of the day; and this was of very little use, as it left no mark on the slate.
`Herald, read the accusation!' said the King.
On this the White Rabbit blew three blasts on the trumpet, and then unrolled the parchment scroll, and read as follows:--
`The Queen of Hearts, she made some tarts,
All on a summer day:
The Knave of Hearts, he stole those tarts,
And took them quite away!'
White Rabbit, dressed as herald, blowing trumpet
`Consider your verdict,' the King said to the jury.
`Not yet, not yet!' the Rabbit hastily interrupted. `There's a great deal to come before that!'
`Call the first witness,' said the King; and the White Rabbit blew three blasts on the trumpet, and called out, `First witness!'
The first witness was the Hatter. He came in with a teacup in one hand and a piece of bread-and-butter in the other. `I beg pardon, your Majesty,' he began, `for bringing these in: but I hadn't quite finished my tea when I was sent for.'
Mad Hatter arrives hastily in court to testify
`You ought to have finished,' said the King. `When did you begin?'
The Hatter looked at the March Hare, who had followed him into the court, arm-in-arm with the Dormouse. `Fourteenth of March, I think it was,' he said.
`Fifteenth,' said the March Hare.
`Sixteenth,' added the Dormouse.
`Write that down,' the King said to the jury, and the jury eagerly wrote down all three dates on their slates, and then added them up, and reduced the answer to shillings and pence.
`Take off your hat,' the King said to the Hatter.
`It isn't mine,' said the Hatter.
`Stolen!' the King exclaimed, turning to the jury, who instantly made a memorandum of the fact.
`I keep them to sell,' the Hatter added as an explanation; `I've none of my own. I'm a hatter.'
Here the Queen put on her spectacles, and began staring at the Hatter, who turned pale and fidgeted.
`Give your evidence,' said the King; `and don't be nervous, or I'll have you executed on the spot.'
This did not seem to encourage the witness at all: he kept shifting from one foot to the other, looking uneasily at the Queen, and in his confusion he bit a large piece out of his teacup instead of the bread-and-butter.
Just at this moment Alice felt a very curious sensation, which puzzled her a good deal until she made out what it was: she was beginning to grow larger again, and she thought at first she would get up and leave the court; but on second thoughts she decided to remain where she was as long as there was room for her.
`I wish you wouldn't squeeze so.' said the Dormouse, who was sitting next to her. `I can hardly breathe.'
`I can't help it,' said Alice very meekly: `I'm growing.'
`You've no right to grow here,' said the Dormouse.
`Don't talk nonsense,' said Alice more boldly: `you know you're growing too.'
`Yes, but I grow at a reasonable pace,' said the Dormouse: `not in that ridiculous fashion.' And he got up very sulkily and crossed over to the other side of the court.
All this time the Queen had never left off staring at the Hatter, and, just as the Dormouse crossed the court, she said to one of the officers of the court, `Bring me the list of the singers in the last concert!' on which the wretched Hatter trembled so, that he shook both his shoes off.
`Give your evidence,' the King repeated angrily, `or I'll have you executed, whether you're nervous or not.'
`I'm a poor man, your Majesty,' the Hatter began, in a trembling voice, `--and I hadn't begun my tea--not above a week or so--and what with the bread-and-butter getting so thin--and the twinkling of the tea--'
`The twinkling of the what?' said the King.
`It began with the tea,' the Hatter replied.
`Of course twinkling begins with a T!' said the King sharply. `Do you take me for a dunce? Go on!'
`I'm a poor man,' the Hatter went on, `and most things twinkled after that--only the March Hare said--'
`I didn't!' the March Hare interrupted in a great hurry.
`You did!' said the Hatter.
`I deny it!' said the March Hare.
`He denies it,' said the King: `leave out that part.'
`Well, at any rate, the Dormouse said--' the Hatter went on, looking anxiously round to see if he would deny it too: but the Dormouse denied nothing, being fast asleep.
`After that,' continued the Hatter, `I cut some more bread-and-butter--'
`But what did the Dormouse say?' one of the jury asked.
`That I can't remember,' said the Hatter.
`You must remember,' remarked the King, `or I'll have you executed.'
The miserable Hatter dropped his teacup and bread-and-butter, and went down on one knee. `I'm a poor man, your Majesty,' he began.
`You're a very poor speaker,' said the King.
Here one of the guinea-pigs cheered, and was immediately suppressed by the officers of the court. (As that is rather a hard word, I will just explain to you how it was done. They had a large canvas bag, which tied up at the mouth with strings: into this they slipped the guinea-pig, head first, and then sat upon it.)
`I'm glad I've seen that done,' thought Alice. `I've so often read in the newspapers, at the end of trials, "There was some attempts at applause, which was immediately suppressed by the officers of the court," and I never understood what it meant till now.'
`If that's all you know about it, you may stand down,' continued the King.
`I can't go no lower,' said the Hatter: `I'm on the floor, as it is.'
`Then you may sit down,' the King replied.
Here the other guinea-pig cheered, and was suppressed.
`Come, that finished the guinea-pigs!' thought Alice. `Now we shall get on better.'
`I'd rather finish my tea,' said the Hatter, with an anxious look at the Queen, who was reading the list of singers.
`You may go,' said the King, and the Hatter hurriedly left the court, without even waiting to put his shoes on.
...and just as hastily leaves
`--and just take his head off outside,' the Queen added to one of the officers: but the Hatter was out of sight before the officer could get to the door.
`Call the next witness!' said the King.
The next witness was the Duchess's cook. She carried the pepper-box in her hand, and Alice guessed who it was, even before she got into the court, by the way the people near the door began sneezing all at once.
`Give your evidence,' said the King.
`Shan't,' said the cook.
The King looked anxiously at the White Rabbit, who said in a low voice, `Your Majesty must cross-examine this witness.'
`Well, if I must, I must,' the King said, with a melancholy air, and, after folding his arms and frowning at the cook till his eyes were nearly out of sight, he said in a deep voice, `What are tarts made of?'
`Pepper, mostly,' said the cook.
`Treacle,' said a sleepy voice behind her.
`Collar that Dormouse,' the Queen shrieked out. `Behead that Dormouse! Turn that Dormouse out of court! Suppress him! Pinch him! Off with his whiskers!'
For some minutes the whole court was in confusion, getting the Dormouse turned out, and, by the time they had settled down again, the cook had
CHAPTER XI
Who Stole the Tarts?
The King and Queen of Hearts were seated on their throne when they arrived, with a great crowd assembled about them--all sorts of little birds and beasts, as well as the whole pack of cards: the Knave was standing before them, in chains, with a soldier on each side to guard him; and near the King was the White Rabbit, with a trumpet in one hand, and a scroll of parchment in the other. In the very middle of the court was a table, with a large dish of tarts upon it: they looked so good, that it made Alice quite hungry to look at them--`I wish they'd get the trial done,' she thought, `and hand round the refreshments!' But there seemed to be no chance of this, so she began looking at everything about her, to pass away the time.
Alice had never been in a court of justice before, but she had read about them in books, and she was quite pleased to find that she knew the name of nearly everything there. `That's the judge,' she said to herself, `because of his great wig.'
The judge, by the way, was the King; and as he wore his crown over the wig, (look at the frontispiece if you want to see how he did it,) he did not look at all comfortable, and it was certainly not becoming.
King and Queen inspecting tart in courtroom
`And that's the jury-box,' thought Alice, `and those twelve creatures,' (she was obliged to say `creatures,' you see, because some of them were animals, and some were birds,) `I suppose they are the jurors.' She said this last word two or three times over to herself, being rather proud of it: for she thought, and rightly too, that very few little girls of her age knew the meaning of it at all. However, `jury-men' would have done just as well.
The twelve jurors were all writing very busily on slates. `What are they doing?' Alice whispered to the Gryphon. `They can't have anything to put down yet, before the trial's begun.'
`They're putting down their names,' the Gryphon whispered in reply, `for fear they should forget them before the end of the trial.'
`Stupid things!' Alice began in a loud, indignant voice, but she stopped hastily, for the White Rabbit cried out, `Silence in the court!' and the King put on his spectacles and looked anxiously round, to make out who was talking.
Alice could see, as well as if she were looking over their shoulders, that all the jurors were writing down `stupid things!' on their slates, and she could even make out that one of them didn't know how to spell `stupid,' and that he had to ask his neighbour to tell him. `A nice muddle their slates'll be in before the trial's over!' thought Alice.
One of the jurors had a pencil that squeaked. This of course, Alice could not stand, and she went round the court and got behind him, and very soon found an opportunity of taking it away. She did it so quickly that the poor little juror (it was Bill, the Lizard) could not make out at all what had become of it; so, after hunting all about for it, he was obliged to write with one finger for the rest of the day; and this was of very little use, as it left no mark on the slate.
`Herald, read the accusation!' said the King.
On this the White Rabbit blew three blasts on the trumpet, and then unrolled the parchment scroll, and read as follows:--
`The Queen of Hearts, she made some tarts,
All on a summer day:
The Knave of Hearts, he stole those tarts,
And took them quite away!'
White Rabbit, dressed as herald, blowing trumpet
`Consider your verdict,' the King said to the jury.
`Not yet, not yet!' the Rabbit hastily interrupted. `There's a great deal to come before that!'
`Call the first witness,' said the King; and the White Rabbit blew three blasts on the trumpet, and called out, `First witness!'
The first witness was the Hatter. He came in with a teacup in one hand and a piece of bread-and-butter in the other. `I beg pardon, your Majesty,' he began, `for bringing these in: but I hadn't quite finished my tea when I was sent for.'
Mad Hatter arrives hastily in court to testify
`You ought to have finished,' said the King. `When did you begin?'
The Hatter looked at the March Hare, who had followed him into the court, arm-in-arm with the Dormouse. `Fourteenth of March, I think it was,' he said.
`Fifteenth,' said the March Hare.
`Sixteenth,' added the Dormouse.
`Write that down,' the King said to the jury, and the jury eagerly wrote down all three dates on their slates, and then added them up, and reduced the answer to shillings and pence.
`Take off your hat,' the King said to the Hatter.
`It isn't mine,' said the Hatter.
`Stolen!' the King exclaimed, turning to the jury, who instantly made a memorandum of the fact.
`I keep them to sell,' the Hatter added as an explanation; `I've none of my own. I'm a hatter.'
Here the Queen put on her spectacles, and began staring at the Hatter, who turned pale and fidgeted.
`Give your evidence,' said the King; `and don't be nervous, or I'll have you executed on the spot.'
This did not seem to encourage the witness at all: he kept shifting from one foot to the other, looking uneasily at the Queen, and in his confusion he bit a large piece out of his teacup instead of the bread-and-butter.
Just at this moment Alice felt a very curious sensation, which puzzled her a good deal until she made out what it was: she was beginning to grow larger again, and she thought at first she would get up and leave the court; but on second thoughts she decided to remain where she was as long as there was room for her.
`I wish you wouldn't squeeze so.' said the Dormouse, who was sitting next to her. `I can hardly breathe.'
`I can't help it,' said Alice very meekly: `I'm growing.'
`You've no right to grow here,' said the Dormouse.
`Don't talk nonsense,' said Alice more boldly: `you know you're growing too.'
`Yes, but I grow at a reasonable pace,' said the Dormouse: `not in that ridiculous fashion.' And he got up very sulkily and crossed over to the other side of the court.
All this time the Queen had never left off staring at the Hatter, and, just as the Dormouse crossed the court, she said to one of the officers of the court, `Bring me the list of the singers in the last concert!' on which the wretched Hatter trembled so, that he shook both his shoes off.
`Give your evidence,' the King repeated angrily, `or I'll have you executed, whether you're nervous or not.'
`I'm a poor man, your Majesty,' the Hatter began, in a trembling voice, `--and I hadn't begun my tea--not above a week or so--and what with the bread-and-butter getting so thin--and the twinkling of the tea--'
`The twinkling of the what?' said the King.
`It began with the tea,' the Hatter replied.
`Of course twinkling begins with a T!' said the King sharply. `Do you take me for a dunce? Go on!'
`I'm a poor man,' the Hatter went on, `and most things twinkled after that--only the March Hare said--'
`I didn't!' the March Hare interrupted in a great hurry.
`You did!' said the Hatter.
`I deny it!' said the March Hare.
`He denies it,' said the King: `leave out that part.'
`Well, at any rate, the Dormouse said--' the Hatter went on, looking anxiously round to see if he would deny it too: but the Dormouse denied nothing, being fast asleep.
`After that,' continued the Hatter, `I cut some more bread-and-butter--'
`But what did the Dormouse say?' one of the jury asked.
`That I can't remember,' said the Hatter.
`You must remember,' remarked the King, `or I'll have you executed.'
The miserable Hatter dropped his teacup and bread-and-butter, and went down on one knee. `I'm a poor man, your Majesty,' he began.
`You're a very poor speaker,' said the King.
Here one of the guinea-pigs cheered, and was immediately suppressed by the officers of the court. (As that is rather a hard word, I will just explain to you how it was done. They had a large canvas bag, which tied up at the mouth with strings: into this they slipped the guinea-pig, head first, and then sat upon it.)
`I'm glad I've seen that done,' thought Alice. `I've so often read in the newspapers, at the end of trials, "There was some attempts at applause, which was immediately suppressed by the officers of the court," and I never understood what it meant till now.'
`If that's all you know about it, you may stand down,' continued the King.
`I can't go no lower,' said the Hatter: `I'm on the floor, as it is.'
`Then you may sit down,' the King replied.
Here the other guinea-pig cheered, and was suppressed.
`Come, that finished the guinea-pigs!' thought Alice. `Now we shall get on better.'
`I'd rather finish my tea,' said the Hatter, with an anxious look at the Queen, who was reading the list of singers.
`You may go,' said the King, and the Hatter hurriedly left the court, without even waiting to put his shoes on.
...and just as hastily leaves
`--and just take his head off outside,' the Queen added to one of the officers: but the Hatter was out of sight before the officer could get to the door.
`Call the next witness!' said the King.
The next witness was the Duchess's cook. She carried the pepper-box in her hand, and Alice guessed who it was, even before she got into the court, by the way the people near the door began sneezing all at once.
`Give your evidence,' said the King.
`Shan't,' said the cook.
The King looked anxiously at the White Rabbit, who said in a low voice, `Your Majesty must cross-examine this witness.'
`Well, if I must, I must,' the King said, with a melancholy air, and, after folding his arms and frowning at the cook till his eyes were nearly out of sight, he said in a deep voice, `What are tarts made of?'
`Pepper, mostly,' said the cook.
`Treacle,' said a sleepy voice behind her.
`Collar that Dormouse,' the Queen shrieked out. `Behead that Dormouse! Turn that Dormouse out of court! Suppress him! Pinch him! Off with his whiskers!'
For some minutes the whole court was in confusion, getting the Dormouse turned out, and, by the time they had settled down again, the cook had
การแปล กรุณารอสักครู่..
บทความก่อนหน้านี้ : กุ้งมังกรการเต้นรำบ้าง
บทที่สิบเอ็ดที่ขโมยทาร์ต ?
กษัตริย์และราชินีของหัวใจกำลังนั่งบนบัลลังก์ของพวกเขาเมื่อพวกเขามาถึงมีฝูงชนที่ดีประกอบกับพวกเขา . . . ทุกประเภทของนกเล็ก ๆและสัตว์ รวมทั้งแพ็คทั้งหมดของบัตร : คนโกงยืนอยู่ต่อหน้าเขาในโซ่ กับทหารในแต่ละด้าน เพื่อปกป้องเขา และใกล้กับ กษัตริย์เป็นกระต่ายสีขาวกับแตร ในมือข้างหนึ่งและม้วนกระดาษ parchment ในอื่น ๆ ในกลางมากของศาลเป็นโต๊ะที่มีขนาดใหญ่ของทาร์จานบนมันพวกเขาดูดี นั่นมันทำให้ อลิซ ค่อนข้างหิวมองพวกเขา . . . ' ฉันหวังว่าพวกเขาจะได้รับการพิจารณาคดีเสร็จ เขาคิดว่า " มือรอบเครื่องดื่ม ! แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสนี้ เธอเริ่มมองทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอไปเสียเวลา .
อลิซไม่เคยในศาลยุติธรรมมาก่อน แต่เธอเคยอ่านเจอในหนังสือ เธอค่อนข้างพอใจที่พบว่าเธอรู้ชื่อของเกือบทุกอย่าง ` ที่ผู้พิพากษา ' เธอพูดกับตัวเอง " เพราะวิกที่ยิ่งใหญ่ของเขา . '
ตัดสินโดยวิธีการที่เป็นกษัตริย์ เมื่อเขาสวมมงกุฎของเขามากกว่าวิก( ดู frontispiece ถ้าคุณต้องการที่จะเห็นวิธีที่เขาทำ เขาไม่ได้ดูที่สะดวกสบาย และมันไม่กลายเป็น คิงและควีนทาร์ต
' และการพิจารณาคดีที่คณะลูกขุนกล่อง ' คิดว่าอลิซ " และผู้สิบสองสัตว์ , ' ( เธอต้องตอบว่า ' สิ่งมีชีวิต ' ที่คุณเห็น เพราะบางส่วนของพวกเขาเป็นสัตว์ และบางส่วนเป็นนก ) ` ฉันคิดว่าพวกลูกขุน' เธอพูดคำสุดท้าย สอง หรือ สามครั้งเองค่อนข้างที่จะภูมิใจกับมัน เพราะนางคิดว่า และถูกต้องด้วย ว่าน้อยมาก สาวน้อย อายุของเธอรู้ว่าความหมายของมันเลย อย่างไรก็ตาม " คณะลูกขุนผู้ชายก็ต้องทำเช่นกัน
12 jurors ถูกเขียนมาก ๆบนกระดานชนวน . ` พวกเขาทำอะไร ? อลิซกระซิบกับ Gryphon . ' มันไม่ได้มีอะไรใส่ลงไปเลยก่อนการพิจารณาคดีจะเริ่มต้น '
` พวกเขาวางชื่อของพวกเขา , ' Gryphon กระซิบตอบ " เพราะกลัวพวกเขาควรจะลืมพวกเขาก่อนที่จะสิ้นสุดของการพิจารณาคดี '
' ` โง่ๆ อลิซเริ่มเสียงดัง เสียงไม่พอใจ แต่เธอหยุดปุ๊บ สำหรับกระต่ายขาว ร้องว่า " ความเงียบในศาล ! และกษัตริย์สวมแว่นตาของเขาและมองอย่างใจจดใจจ่อ กลม เพื่อให้ผู้ที่กำลังพูด .
อลิซได้เห็นเช่นกันว่าเธอกำลังมองผ่านไหล่ของพวกเขา , ที่คณะลูกขุนทั้งหมดถูกเขียนลง ` โง่ๆ ! บนกระดานชนวน แล้วเธออาจจะออกมาว่าหนึ่งในพวกเขาไม่ได้รู้วิธีการสะกด ` โง่ และที่เขาต้องถามเพื่อนบ้านของเขาที่จะบอกเค้า " ดี การนั่งคุกเข่า slates ของพวกเขาจะมีก่อนที่คดีจะจบ ! คิดว่าอลิซ
หนึ่งในคณะลูกขุนมีดินสอที่แหลม .นี้แน่นอน อลิสยืนไม่ได้ และเธอก็เดินรอบศาลและอยู่ข้างหลังเขา และเร็ว ๆนี้พบโอกาสของการยึด เธอทำมันได้เร็วมาก ลูกขุนที่น่าสงสาร ( มันคือบิล จิ้งจก ) ไม่ได้ออกเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับมัน ดังนั้น หลังจากล่าทุกอย่างเกี่ยวกับมัน เขาต้องเขียนด้วยนิ้วเดียวสำหรับส่วนที่เหลือของวันและนี้คือ ใช้น้อยมาก เพราะไม่มีเครื่องหมายบนกระดานชนวน .
` Herald , อ่านข้อกล่าวหา ! กล่าวว่ากษัตริย์
นี้กระต่ายขาวสาม blasts ในเป่าทรัมเป็ต และ unrolled parchment เลื่อนอ่านดังต่อไปนี้ : --
" ราชินีของหัวใจ เธอทำให้ทาร์
ทั้งหมด , วันในช่วงฤดูร้อน :
คนขี้โกงของหัวใจ เขาขโมยหญิงโสเภณีเหล่านั้น
และเอาพวกเขา ค่อนข้างห่าง !
กระต่ายขาวแต่งตัวเป็นผู้ประกาศ , เป่าทรัมเป็ต
` พิจารณาคำตัดสิน " กษัตริย์ตรัสกับคณะลูกขุน .
` ไม่ยังไม่ได้ ! กระต่ายรีบขัดจังหวะ ` มีการจัดการที่ดีมาก่อน "
` เรียกพยานคนแรก ' ' กษัตริย์ และกระต่ายขาว ระเบิด 3 blasts ในทรัมเป็ต และเรียกออกไปว่า ' ' พยานก่อน
พยานคนแรกคือแฮทเทอร์เขาเข้ามาพร้อมกับถ้วยชาในมือและชิ้นส่วนของขนมปังและเนยในอื่น ๆ ' ขอโทษที ฝ่าบาท " เขาเริ่ม " เพื่อนำเหล่านี้ : แต่ผมไม่เสร็จดีชาของฉันเมื่อฉันถูกส่ง '
Mad Hatter มาถึงปุ๊บในศาลเป็นพยาน
' คุณควรจะเสร็จสิ้น ' กษัตริย์ " เมื่อคุณเริ่มต้น ?
ขายหมวกมองกระต่ายเดือนสาม ที่ตามเขาเข้าไปในศาลควงแขนกับหนูดอร์เมาส์ . ` สิบสี่ของเดือนมีนาคม , ฉันคิดว่ามัน ' เขากล่าว .
` 15 ' กระต่ายป่าที่เดินขบวน .
` 16 ' เพิ่มหนูดอร์เมาส์ .
` เขียนว่าลง " กษัตริย์ตรัสกับคณะลูกขุนและคณะลูกขุนตั้งหน้าตั้งตาเขียนลงทั้งหมดสามนัดใน slates ของพวกเขาแล้วเพิ่มพวกเขา ขึ้นและลงและตอบเพนนีเพนนี .
` ถอดหมวก " กษัตริย์ตรัสกับช่างทำหมวก .
` มันไม่ใช่ของฉัน' แฮทเทอร์ .
` ถูกขโมย ! กษัตริย์อุทาน หันไปคณะลูกขุนที่ได้ทำบันทึกข้อเท็จจริง .
' ฉันเก็บไว้ขาย ' แฮทเทอร์เพิ่มคำอธิบาย ' ผมไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ผมเป็นช่างทำหมวก '
ที่นี่ราชินีใส่แว่นตาของเธอและเริ่มจ้องมองแฮทเทอร์ ที่เริ่มซีดและกระสับกระส่าย .
` ให้หลักฐานของคุณ ' กษัตริย์ ' " และอย่าเครียดนะหรือจะให้ประหารชีวิต '
นี้ไม่ได้ดูเหมือนจะให้พยานเลย เขาเอาแต่ขยับจากเท้าหนึ่งไปยังอีก มองอย่างไม่สบายใจที่พระราชินี เขาสับสน เขากัดชิ้นใหญ่ออกมาจากถ้วยชาของเขาแทนของขนมปังและเนย
เพียงในขณะนี้ อลิซรู้สึกความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมาก ซึ่งทำให้เธองุนงงมาก จนเธอทำสิ่งที่มันเป็น :เธอเริ่มที่จะเติบโตขนาดใหญ่อีกครั้ง และเธอคิดว่าตอนแรกเธอจะลุกออกจากศาล แต่คิดอีกที เธอตัดสินใจที่จะอยู่ในที่ๆ เธอตราบเท่าที่มีห้องของเธอ .
' ฉันหวังว่าเธอจะไม่บีบมาก บอกว่าหนูดอร์เมาส์ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เธอ ' ฉันหายใจไม่ออก . '
' ช่วยไม่ได้ ' อลิซมากอย่างขลาดๆ " ฉันเติบโต . '
' เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเติบโตที่นี่' หนูดอร์เมาส์ .
` อย่าพูดเหลวไหล ' อลิซมากขึ้นกล้า : ' คุณรู้ว่าคุณกำลังเติบโตด้วย '
' ค่ะ แต่ผมเติบโตที่ก้าวที่เหมาะสม ' หนูดอร์เมาส์ : ' ในแฟชั่นไร้สาระนั่น และเขาได้ขึ้นเป็น sulkily และข้ามไปข้าง อื่น ๆของศาล
ตลอดเวลา ราชินีไม่เคยจากไปจ้องแฮทเทอร์ และ เช่นเดียวกับหนูดอร์เมาส์ข้ามศาลเธอกล่าวว่าหนึ่งในเจ้าหน้าที่ของศาล " เอารายชื่อนักร้องในคอนเสิร์ตครั้งสุดท้าย ! ซึ่งแฮทเทอร์เคราะห์ร้ายตัวสั่นแล้ว เขาส่ายทั้งรองเท้าของเขาออก .
` ให้หลักฐานของคุณ ' กษัตริย์ซ้ำด้วยความโกรธ " หรือจะให้ผมฆ่า ไม่ว่าคุณจะกังวลหรือไม่ '
' ฉันเป็นคนจน ฝ่าบาท " แฮทเทอร์เริ่มด้วยเสียงอันสั่นเทา ,` . . . และผมไม่ได้เริ่มชา . . . ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์หรือดังนั้น . . . และอะไรกับขนมปังและเนยจะผอม . . . วิบวับของชา . . . '
' วิบวับของอะไร ? กล่าวว่ากษัตริย์ .
' มันเริ่มต้นด้วยชา ' แฮทเทอร์ตอบ .
` แน่นอนวิบวับที่เริ่มต้นด้วย ' t ! พระราชาพูดอย่างรวดเร็ว ' เธอเห็นฉันเป็นคนโง่ ? ไป !
` ฉันเป็นคนจน ' แฮทเทอร์ไปบน" และสิ่งที่ส่วนใหญ่ส่องแสงระยิบระยับหลังจากนั้นเพียงกระต่ายป่าที่เดินขบวน บอกว่า . . . '
' ผมไม่ได้ ! กระต่ายป่าที่เดินขบวนมาขัดจังหวะอย่างรีบเร่ง .
` นาย ' ! บอกว่า แฮทเทอร์ .
' ฉันปฏิเสธ ! กล่าวว่าเดือนมีนาคมกระต่าย .
` เค้าปฏิเสธ ' กษัตริย์ : ' ออกจากส่วนที่ '
' เอ่อ ในอัตราใด , หนูดอร์เมาส์ บอกว่า . . . . . ' แฮทเทอร์ไป ดูอย่างใจจดใจจ่อรอบเพื่อดูว่าเขาจะปฏิเสธมันด้วย แต่หนูดอร์เมาส์ปฏิเสธอะไรเลยจะหลับเร็ว .
` หลังจากนั้นจากแฮทเทอร์ " ผมตัดบางขนมปังและเนย . . . '
' แต่แล้วหนูชนิดหนึ่งมีลักษณะคล้ายกระรอกพูดได้ ? หนึ่งในคณะลูกขุนถาม .
` ที่ฉันจำไม่ได้ ' แฮทเทอร์ .
` คุณต้องจำไว้ ' ' กษัตริย์ ' หรือ ข้าจะประหารเจ้า '
อนาถแฮทเทอร์ลบของเขาและถ้วยขนมปังและเนย และก็คุกเข่าลง ' ฉันเป็นคนจน ฝ่าบาท เขาเริ่ม
' คุณเป็นนักพูดที่ยากจนมาก ' กษัตริย์ .
ที่นี่หนึ่งของหนูทดลองได้ให้กำลังใจ และรีบปราบปรามโดยเจ้าหน้าที่ของศาล ( เป็นคำที่ค่อนข้างยาก ผมจะอธิบายให้คุณทำอย่างไร มีถุงผ้าใบใหญ่ ซึ่งผูกขึ้นที่ปากด้วยเชือก : ในนี้พวกเขาลื่นหนูทดลอง เอาหัวเข้าไปก่อน แล้วนั่งทับมัน . )
' ผมดีใจที่ได้เห็นแล้ว' คิดว่าอลิซ ` ผมจึงมักจะอ่านในหนังสือพิมพ์ เมื่อสิ้นสุดการทดลอง " มีความพยายามที่จะปรบมือ ซึ่งทันทีว่าเจ้าหน้าที่ของศาล และฉันไม่เคยเข้าใจ ว่ามันหมายถึงอะไร จนตอนนี้ '
" ถ้านั่นเป็นทั้งหมดที่คุณรู้เกี่ยวกับมัน คุณอาจจะยืนลง ' ต่อพระราชา .
` ฉันไม่ไปไม่ต่ำกว่า ' แฮทเทอร์ " ฉันบนพื้น มันเป็น '
' แล้วคุณอาจจะนั่งลง' ในหลวง ' .
ที่นี่อื่น ๆผลทางให้กำลังใจ และถูกปราบปราม .
` มาว่าเสร็จหนูตะเภา ! คิดว่าอลิซ ` ตอนนี้เราจะได้รับที่ดี . '
' ฉันควรจะจบชา ' แฮทเทอร์ กับการดูวิตกราชินี คนที่กำลังอ่านรายชื่อนักร้อง .
' คุณอาจไป ' กษัตริย์ และช่างทำหมวกรีบออกจากศาล โดยไม่รอที่จะใส่รองเท้า ของเขา .
. . . . . . .และก็เป็นตามใบ
` . . . และก็เอาหัวออกนอก ' ราชินีเพิ่มเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง แต่ช่างทำหมวกอยู่ออกจากสายตาก่อนที่เจ้าหน้าที่จะได้รับไปที่ประตู
` เรียกพยานปากต่อไป ! กล่าวว่ากษัตริย์
พยานต่อไป คือดัชเชสทำอาหาร เธอแบกพริกกล่องในมือของเธอ และ อลิซ เดาว่ามันเป็นใคร ก่อนจะได้เข้าไปในศาลว่าแต่คนใกล้ประตูเริ่มจามทีเดียว .
` ให้หลักฐานของคุณ ' กษัตริย์ .
` ไม่ ' ทำ .
ดูพระราชาอย่างใจจดใจจ่อที่กระต่ายขาว ที่กล่าวในเสียงต่ำ " ฝ่าบาทต้องข้ามตรวจสอบพยานนี้ '
` ถ้าชั้นต้อง " พระราชาพูดกับอากาศ ความเศร้าโศก และหลังจากที่พับแขนของเขาและมุ่ยที่ปรุงจนดวงตาของเขาเกือบลับตา เขากล่าวว่าในเสียงลึก " ทาร์ตทำจากอะไร ?
` พริกไทย ส่วนใหญ่ ' ทำ .
` น้ำเชื่อม ' เสียงง่วงข้างหลังเธอ .
` ปลอกคอที่หนูดอร์เมาส์ ' ราชินีกรีดร้องออกมา ` ตัดหัวที่หนูดอร์เมาส์ ! เปิดที่หนูดอร์เมาส์ออกจากศาล หยุดเขา ! หยิกเขา ปิดด้วยหนวดของเขา !
นาทีบางอย่างศาลทั้งหมดอยู่ในความสับสน รับหนูดอร์เมาส์ออกมา และด้วยเวลาที่พวกเขาได้ตัดสินลงอีกครั้ง ปรุงอาหารได้
บทที่สิบเอ็ดที่ขโมยทาร์ต ?
กษัตริย์และราชินีของหัวใจกำลังนั่งบนบัลลังก์ของพวกเขาเมื่อพวกเขามาถึงมีฝูงชนที่ดีประกอบกับพวกเขา . . . ทุกประเภทของนกเล็ก ๆและสัตว์ รวมทั้งแพ็คทั้งหมดของบัตร : คนโกงยืนอยู่ต่อหน้าเขาในโซ่ กับทหารในแต่ละด้าน เพื่อปกป้องเขา และใกล้กับ กษัตริย์เป็นกระต่ายสีขาวกับแตร ในมือข้างหนึ่งและม้วนกระดาษ parchment ในอื่น ๆ ในกลางมากของศาลเป็นโต๊ะที่มีขนาดใหญ่ของทาร์จานบนมันพวกเขาดูดี นั่นมันทำให้ อลิซ ค่อนข้างหิวมองพวกเขา . . . ' ฉันหวังว่าพวกเขาจะได้รับการพิจารณาคดีเสร็จ เขาคิดว่า " มือรอบเครื่องดื่ม ! แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสนี้ เธอเริ่มมองทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอไปเสียเวลา .
อลิซไม่เคยในศาลยุติธรรมมาก่อน แต่เธอเคยอ่านเจอในหนังสือ เธอค่อนข้างพอใจที่พบว่าเธอรู้ชื่อของเกือบทุกอย่าง ` ที่ผู้พิพากษา ' เธอพูดกับตัวเอง " เพราะวิกที่ยิ่งใหญ่ของเขา . '
ตัดสินโดยวิธีการที่เป็นกษัตริย์ เมื่อเขาสวมมงกุฎของเขามากกว่าวิก( ดู frontispiece ถ้าคุณต้องการที่จะเห็นวิธีที่เขาทำ เขาไม่ได้ดูที่สะดวกสบาย และมันไม่กลายเป็น คิงและควีนทาร์ต
' และการพิจารณาคดีที่คณะลูกขุนกล่อง ' คิดว่าอลิซ " และผู้สิบสองสัตว์ , ' ( เธอต้องตอบว่า ' สิ่งมีชีวิต ' ที่คุณเห็น เพราะบางส่วนของพวกเขาเป็นสัตว์ และบางส่วนเป็นนก ) ` ฉันคิดว่าพวกลูกขุน' เธอพูดคำสุดท้าย สอง หรือ สามครั้งเองค่อนข้างที่จะภูมิใจกับมัน เพราะนางคิดว่า และถูกต้องด้วย ว่าน้อยมาก สาวน้อย อายุของเธอรู้ว่าความหมายของมันเลย อย่างไรก็ตาม " คณะลูกขุนผู้ชายก็ต้องทำเช่นกัน
12 jurors ถูกเขียนมาก ๆบนกระดานชนวน . ` พวกเขาทำอะไร ? อลิซกระซิบกับ Gryphon . ' มันไม่ได้มีอะไรใส่ลงไปเลยก่อนการพิจารณาคดีจะเริ่มต้น '
` พวกเขาวางชื่อของพวกเขา , ' Gryphon กระซิบตอบ " เพราะกลัวพวกเขาควรจะลืมพวกเขาก่อนที่จะสิ้นสุดของการพิจารณาคดี '
' ` โง่ๆ อลิซเริ่มเสียงดัง เสียงไม่พอใจ แต่เธอหยุดปุ๊บ สำหรับกระต่ายขาว ร้องว่า " ความเงียบในศาล ! และกษัตริย์สวมแว่นตาของเขาและมองอย่างใจจดใจจ่อ กลม เพื่อให้ผู้ที่กำลังพูด .
อลิซได้เห็นเช่นกันว่าเธอกำลังมองผ่านไหล่ของพวกเขา , ที่คณะลูกขุนทั้งหมดถูกเขียนลง ` โง่ๆ ! บนกระดานชนวน แล้วเธออาจจะออกมาว่าหนึ่งในพวกเขาไม่ได้รู้วิธีการสะกด ` โง่ และที่เขาต้องถามเพื่อนบ้านของเขาที่จะบอกเค้า " ดี การนั่งคุกเข่า slates ของพวกเขาจะมีก่อนที่คดีจะจบ ! คิดว่าอลิซ
หนึ่งในคณะลูกขุนมีดินสอที่แหลม .นี้แน่นอน อลิสยืนไม่ได้ และเธอก็เดินรอบศาลและอยู่ข้างหลังเขา และเร็ว ๆนี้พบโอกาสของการยึด เธอทำมันได้เร็วมาก ลูกขุนที่น่าสงสาร ( มันคือบิล จิ้งจก ) ไม่ได้ออกเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับมัน ดังนั้น หลังจากล่าทุกอย่างเกี่ยวกับมัน เขาต้องเขียนด้วยนิ้วเดียวสำหรับส่วนที่เหลือของวันและนี้คือ ใช้น้อยมาก เพราะไม่มีเครื่องหมายบนกระดานชนวน .
` Herald , อ่านข้อกล่าวหา ! กล่าวว่ากษัตริย์
นี้กระต่ายขาวสาม blasts ในเป่าทรัมเป็ต และ unrolled parchment เลื่อนอ่านดังต่อไปนี้ : --
" ราชินีของหัวใจ เธอทำให้ทาร์
ทั้งหมด , วันในช่วงฤดูร้อน :
คนขี้โกงของหัวใจ เขาขโมยหญิงโสเภณีเหล่านั้น
และเอาพวกเขา ค่อนข้างห่าง !
กระต่ายขาวแต่งตัวเป็นผู้ประกาศ , เป่าทรัมเป็ต
` พิจารณาคำตัดสิน " กษัตริย์ตรัสกับคณะลูกขุน .
` ไม่ยังไม่ได้ ! กระต่ายรีบขัดจังหวะ ` มีการจัดการที่ดีมาก่อน "
` เรียกพยานคนแรก ' ' กษัตริย์ และกระต่ายขาว ระเบิด 3 blasts ในทรัมเป็ต และเรียกออกไปว่า ' ' พยานก่อน
พยานคนแรกคือแฮทเทอร์เขาเข้ามาพร้อมกับถ้วยชาในมือและชิ้นส่วนของขนมปังและเนยในอื่น ๆ ' ขอโทษที ฝ่าบาท " เขาเริ่ม " เพื่อนำเหล่านี้ : แต่ผมไม่เสร็จดีชาของฉันเมื่อฉันถูกส่ง '
Mad Hatter มาถึงปุ๊บในศาลเป็นพยาน
' คุณควรจะเสร็จสิ้น ' กษัตริย์ " เมื่อคุณเริ่มต้น ?
ขายหมวกมองกระต่ายเดือนสาม ที่ตามเขาเข้าไปในศาลควงแขนกับหนูดอร์เมาส์ . ` สิบสี่ของเดือนมีนาคม , ฉันคิดว่ามัน ' เขากล่าว .
` 15 ' กระต่ายป่าที่เดินขบวน .
` 16 ' เพิ่มหนูดอร์เมาส์ .
` เขียนว่าลง " กษัตริย์ตรัสกับคณะลูกขุนและคณะลูกขุนตั้งหน้าตั้งตาเขียนลงทั้งหมดสามนัดใน slates ของพวกเขาแล้วเพิ่มพวกเขา ขึ้นและลงและตอบเพนนีเพนนี .
` ถอดหมวก " กษัตริย์ตรัสกับช่างทำหมวก .
` มันไม่ใช่ของฉัน' แฮทเทอร์ .
` ถูกขโมย ! กษัตริย์อุทาน หันไปคณะลูกขุนที่ได้ทำบันทึกข้อเท็จจริง .
' ฉันเก็บไว้ขาย ' แฮทเทอร์เพิ่มคำอธิบาย ' ผมไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ผมเป็นช่างทำหมวก '
ที่นี่ราชินีใส่แว่นตาของเธอและเริ่มจ้องมองแฮทเทอร์ ที่เริ่มซีดและกระสับกระส่าย .
` ให้หลักฐานของคุณ ' กษัตริย์ ' " และอย่าเครียดนะหรือจะให้ประหารชีวิต '
นี้ไม่ได้ดูเหมือนจะให้พยานเลย เขาเอาแต่ขยับจากเท้าหนึ่งไปยังอีก มองอย่างไม่สบายใจที่พระราชินี เขาสับสน เขากัดชิ้นใหญ่ออกมาจากถ้วยชาของเขาแทนของขนมปังและเนย
เพียงในขณะนี้ อลิซรู้สึกความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมาก ซึ่งทำให้เธองุนงงมาก จนเธอทำสิ่งที่มันเป็น :เธอเริ่มที่จะเติบโตขนาดใหญ่อีกครั้ง และเธอคิดว่าตอนแรกเธอจะลุกออกจากศาล แต่คิดอีกที เธอตัดสินใจที่จะอยู่ในที่ๆ เธอตราบเท่าที่มีห้องของเธอ .
' ฉันหวังว่าเธอจะไม่บีบมาก บอกว่าหนูดอร์เมาส์ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เธอ ' ฉันหายใจไม่ออก . '
' ช่วยไม่ได้ ' อลิซมากอย่างขลาดๆ " ฉันเติบโต . '
' เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเติบโตที่นี่' หนูดอร์เมาส์ .
` อย่าพูดเหลวไหล ' อลิซมากขึ้นกล้า : ' คุณรู้ว่าคุณกำลังเติบโตด้วย '
' ค่ะ แต่ผมเติบโตที่ก้าวที่เหมาะสม ' หนูดอร์เมาส์ : ' ในแฟชั่นไร้สาระนั่น และเขาได้ขึ้นเป็น sulkily และข้ามไปข้าง อื่น ๆของศาล
ตลอดเวลา ราชินีไม่เคยจากไปจ้องแฮทเทอร์ และ เช่นเดียวกับหนูดอร์เมาส์ข้ามศาลเธอกล่าวว่าหนึ่งในเจ้าหน้าที่ของศาล " เอารายชื่อนักร้องในคอนเสิร์ตครั้งสุดท้าย ! ซึ่งแฮทเทอร์เคราะห์ร้ายตัวสั่นแล้ว เขาส่ายทั้งรองเท้าของเขาออก .
` ให้หลักฐานของคุณ ' กษัตริย์ซ้ำด้วยความโกรธ " หรือจะให้ผมฆ่า ไม่ว่าคุณจะกังวลหรือไม่ '
' ฉันเป็นคนจน ฝ่าบาท " แฮทเทอร์เริ่มด้วยเสียงอันสั่นเทา ,` . . . และผมไม่ได้เริ่มชา . . . ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์หรือดังนั้น . . . และอะไรกับขนมปังและเนยจะผอม . . . วิบวับของชา . . . '
' วิบวับของอะไร ? กล่าวว่ากษัตริย์ .
' มันเริ่มต้นด้วยชา ' แฮทเทอร์ตอบ .
` แน่นอนวิบวับที่เริ่มต้นด้วย ' t ! พระราชาพูดอย่างรวดเร็ว ' เธอเห็นฉันเป็นคนโง่ ? ไป !
` ฉันเป็นคนจน ' แฮทเทอร์ไปบน" และสิ่งที่ส่วนใหญ่ส่องแสงระยิบระยับหลังจากนั้นเพียงกระต่ายป่าที่เดินขบวน บอกว่า . . . '
' ผมไม่ได้ ! กระต่ายป่าที่เดินขบวนมาขัดจังหวะอย่างรีบเร่ง .
` นาย ' ! บอกว่า แฮทเทอร์ .
' ฉันปฏิเสธ ! กล่าวว่าเดือนมีนาคมกระต่าย .
` เค้าปฏิเสธ ' กษัตริย์ : ' ออกจากส่วนที่ '
' เอ่อ ในอัตราใด , หนูดอร์เมาส์ บอกว่า . . . . . ' แฮทเทอร์ไป ดูอย่างใจจดใจจ่อรอบเพื่อดูว่าเขาจะปฏิเสธมันด้วย แต่หนูดอร์เมาส์ปฏิเสธอะไรเลยจะหลับเร็ว .
` หลังจากนั้นจากแฮทเทอร์ " ผมตัดบางขนมปังและเนย . . . '
' แต่แล้วหนูชนิดหนึ่งมีลักษณะคล้ายกระรอกพูดได้ ? หนึ่งในคณะลูกขุนถาม .
` ที่ฉันจำไม่ได้ ' แฮทเทอร์ .
` คุณต้องจำไว้ ' ' กษัตริย์ ' หรือ ข้าจะประหารเจ้า '
อนาถแฮทเทอร์ลบของเขาและถ้วยขนมปังและเนย และก็คุกเข่าลง ' ฉันเป็นคนจน ฝ่าบาท เขาเริ่ม
' คุณเป็นนักพูดที่ยากจนมาก ' กษัตริย์ .
ที่นี่หนึ่งของหนูทดลองได้ให้กำลังใจ และรีบปราบปรามโดยเจ้าหน้าที่ของศาล ( เป็นคำที่ค่อนข้างยาก ผมจะอธิบายให้คุณทำอย่างไร มีถุงผ้าใบใหญ่ ซึ่งผูกขึ้นที่ปากด้วยเชือก : ในนี้พวกเขาลื่นหนูทดลอง เอาหัวเข้าไปก่อน แล้วนั่งทับมัน . )
' ผมดีใจที่ได้เห็นแล้ว' คิดว่าอลิซ ` ผมจึงมักจะอ่านในหนังสือพิมพ์ เมื่อสิ้นสุดการทดลอง " มีความพยายามที่จะปรบมือ ซึ่งทันทีว่าเจ้าหน้าที่ของศาล และฉันไม่เคยเข้าใจ ว่ามันหมายถึงอะไร จนตอนนี้ '
" ถ้านั่นเป็นทั้งหมดที่คุณรู้เกี่ยวกับมัน คุณอาจจะยืนลง ' ต่อพระราชา .
` ฉันไม่ไปไม่ต่ำกว่า ' แฮทเทอร์ " ฉันบนพื้น มันเป็น '
' แล้วคุณอาจจะนั่งลง' ในหลวง ' .
ที่นี่อื่น ๆผลทางให้กำลังใจ และถูกปราบปราม .
` มาว่าเสร็จหนูตะเภา ! คิดว่าอลิซ ` ตอนนี้เราจะได้รับที่ดี . '
' ฉันควรจะจบชา ' แฮทเทอร์ กับการดูวิตกราชินี คนที่กำลังอ่านรายชื่อนักร้อง .
' คุณอาจไป ' กษัตริย์ และช่างทำหมวกรีบออกจากศาล โดยไม่รอที่จะใส่รองเท้า ของเขา .
. . . . . . .และก็เป็นตามใบ
` . . . และก็เอาหัวออกนอก ' ราชินีเพิ่มเจ้าหน้าที่คนหนึ่ง แต่ช่างทำหมวกอยู่ออกจากสายตาก่อนที่เจ้าหน้าที่จะได้รับไปที่ประตู
` เรียกพยานปากต่อไป ! กล่าวว่ากษัตริย์
พยานต่อไป คือดัชเชสทำอาหาร เธอแบกพริกกล่องในมือของเธอ และ อลิซ เดาว่ามันเป็นใคร ก่อนจะได้เข้าไปในศาลว่าแต่คนใกล้ประตูเริ่มจามทีเดียว .
` ให้หลักฐานของคุณ ' กษัตริย์ .
` ไม่ ' ทำ .
ดูพระราชาอย่างใจจดใจจ่อที่กระต่ายขาว ที่กล่าวในเสียงต่ำ " ฝ่าบาทต้องข้ามตรวจสอบพยานนี้ '
` ถ้าชั้นต้อง " พระราชาพูดกับอากาศ ความเศร้าโศก และหลังจากที่พับแขนของเขาและมุ่ยที่ปรุงจนดวงตาของเขาเกือบลับตา เขากล่าวว่าในเสียงลึก " ทาร์ตทำจากอะไร ?
` พริกไทย ส่วนใหญ่ ' ทำ .
` น้ำเชื่อม ' เสียงง่วงข้างหลังเธอ .
` ปลอกคอที่หนูดอร์เมาส์ ' ราชินีกรีดร้องออกมา ` ตัดหัวที่หนูดอร์เมาส์ ! เปิดที่หนูดอร์เมาส์ออกจากศาล หยุดเขา ! หยิกเขา ปิดด้วยหนวดของเขา !
นาทีบางอย่างศาลทั้งหมดอยู่ในความสับสน รับหนูดอร์เมาส์ออกมา และด้วยเวลาที่พวกเขาได้ตัดสินลงอีกครั้ง ปรุงอาหารได้
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- In urban areas, mesh networks have been
- ฉันไม่สวมแว่นตา
- ฉันเป็นคนไว ทำให้บางครั้งการร่วมงานกับคน
- I always eay breakfast at canteen of sch
- to give the money as a gift that doesn't
- Where menus and drinks lists are present
- 우리는 영원히 친구가 될 것입니다.
- ฉันไม่มีความสำคัญสำหรับคุณ
- การเลี้ยงแพะ
- I can not find
- A repeated sequence of three amino acids
- Help with extensive knowledge and experi
- Fernvale Romneys-Moa flat
- หากมัวแต่มองชีวิตเฉพาะในส่วนที่ผิดพลาดล้
- รบกวนคุณ
- Last night I dreamed that I was flying a
- ฉันเกลียด น้ำมันเดือด มันชอบ ทำร้ายฉัน
- list multiple
- ช่วงหน้าหนาวจะมีหมอกหนา สวยงาม
- พวกเรา
- พวกเขากำลังเล่นอะไรสักอย่าง
- artisan
- ภาพยนตร์เรื่องนี้น่าดู
- ตั้งใจเรียนนะ
