ResultsThere were 85 women randomiz

Results
There were 85 women randomized to ginger
(group A) and 85 women to dimenhydrinate (group B).
There were 8 women in group A and 11 women in group
B who were lost to follow up. The baseline characteristics
were similar in both groups (Table 1). After adjusting
the variation of the difference nausea score and
vomiting times before the treatment in both groups
(day 0), the mean of nausea score in day 1-7 of the
treatment were decreased in both groups (Fig. 1). The
daily mean nausea scores between both groups were
not statistically different (p > 0.05 ) (Table 2). The frequency
of vomiting times in day 1-7 of the treatment
was decreased in both groups (Fig. 2). The daily mean
vomiting times in the dimenhydrinate group in day 1-2
of the treatment were less than the ginger group with
statistical significance (p < 0.05). After day 3-7 post
treatment, the daily mean vomiting times in both
groups were not statistically different (p > 0.05). The
occurrence of drowsiness in the ginger group and
dimenhydrinate group were 5/85 (5.88%) versus 66/85
(77.64%) (p < 0.01). The occurrence of heart burn was
13/85 (15.2%) versus 9/85 (10.58%) (p = 0.403), respectively.
No other adverse effect was observed in both
groups during the one-week follow up.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลลัพธ์มีสุ่มให้ขิงผู้หญิง 85(ก) และกลุ่มหญิง dimenhydrinate (กลุ่ม B) 85มีผู้หญิงในกลุ่มที่ 8 และ 11 ผู้หญิงในกลุ่มB ที่หายไปการติดตาม ลักษณะพื้นฐานคล้ายกันในทั้งสองกลุ่ม (ตาราง 1) หลังจากปรับการเปลี่ยนแปลงของคะแนนความเกลียดชังความแตกต่าง และอาเจียนครั้งก่อนการรักษาในทั้งสองกลุ่ม(วันที่ 0), ความหมายของคะแนนความเกลียดชังในวันที่ 1-7 ของการรักษาลดลงในกลุ่มทั้งสอง (รูปที่ 1) การคะแนนหมายถึงความเกลียดชังทุกวันระหว่างกลุ่มทั้งสองได้ไม่แตกต่างกันทางสถิติ (p > 0.05) (ตารางที่ 2) ความถี่อาเจียนครั้งในวันที่ 1-7 ของการรักษาลดลงในทั้งสองกลุ่ม (2 รูป) หมายถึงทุกวันอาเจียนครั้งในกลุ่ม dimenhydrinate ในวันที่ 1-2ของการรักษาได้น้อยกว่ากลุ่มขิงด้วยนัยสำคัญทางสถิติ (p 0.05 <) หลังจากวันที่ 3-7 โพสต์รักษา หมายถึงอาเจียนทุกครั้งทั้งในกลุ่มไม่ได้แตกต่างกันทางสถิติ (p > 0.05) การเกิดอาการง่วงนอนในกลุ่มขิง และdimenhydrinate กลุ่มได้ 5/85 (5.88%) เทียบกับ 66/85(77.64%) (p < 0.01) คือการเกิดขึ้นของการเผาไหม้หัวใจ13/85 (15.2%) เมื่อเทียบกับ 9/85 (10.58%) (p = 0.403), ตามลำดับผลไม่พบว่า ทั้งในกลุ่มในช่วง 1 สัปดาห์ติดตาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลการค้นหา
มีผู้หญิง 85 สุ่มให้เป็นขิง
(กลุ่ม A) และหญิง 85 dimenhydrinate (กลุ่ม B)
มี 8 ผู้หญิงในกลุ่มผู้หญิงและ 11 ในกลุ่มเป็น
B ที่ได้รับการสูญเสียที่จะติดตาม ลักษณะพื้นฐาน
มีความคล้ายคลึงกันในทั้งสองกลุ่ม (ตารางที่ 1) หลังจากปรับ
รูปแบบของคะแนนความแตกต่างมีอาการคลื่นไส้และ
อาเจียนครั้งก่อนการรักษาทั้งสองกลุ่ม
(วัน 0), ค่าเฉลี่ยของคะแนนคลื่นไส้ในวันที่ 1-7 ของ
การรักษาลดลงในทั้งสองกลุ่ม (รูปที่ 1).
ประจำวันคลื่นไส้คะแนนเฉลี่ยระหว่างทั้งสองกลุ่มก็
ไม่ได้แตกต่างกันทางสถิติ (p> 0.05) (ตารางที่ 2) ความถี่
ของการอาเจียนครั้งในวันที่ 1-7 ของการรักษา
ลดลงในทั้งสองกลุ่ม (รูปที่. 2)
ค่าเฉลี่ยรายวัน อาเจียนครั้งในกลุ่ม dimenhydrinate ในวันที่ 1-2
ของการรักษาน้อยกว่ากลุ่มขิงที่มี
นัยสำคัญทางสถิติ (p <0.05) หลังจากวันที่ 3-7 โพสต์
การรักษาค่าเฉลี่ยรายวันอาเจียนครั้งในทั้งสอง
กลุ่มไม่แตกต่างกันทางสถิติ (p> 0.05)
เกิดอาการง่วงนอนในกลุ่มขิงและ
dimenhydrinate กลุ่มเป็น 5/85 (5.88%) เมื่อเทียบกับ 66/85
(77.64%) (p <0.01) การเกิดขึ้นของการเผาไหม้หัวใจคือ
13/85 (15.2%) เมื่อเทียบ 9/85 (10.58%) (p = 0.403) ตามลำดับ
ไม่มีผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์อื่น ๆ พบว่าในทั้งสอง
กลุ่มในช่วงหนึ่งสัปดาห์ติดตาม เกิดอาการง่วงนอนในกลุ่มขิงและdimenhydrinate กลุ่มเป็น 5/85 (5.88%) เมื่อเทียบกับ 66/85 (77.64%) (p <0.01) การเกิดขึ้นของการเผาไหม้หัวใจคือ13/85 (15.2%) เมื่อเทียบกับ 9/85 (10.58%) (p = 0.403) ตามลำดับ ไม่มีผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์อื่น ๆ พบว่าในทั้งสองกลุ่มในช่วงหนึ่งสัปดาห์ติดตาม เกิดอาการง่วงนอนในกลุ่มขิงและdimenhydrinate กลุ่มเป็น 5/85 (5.88%) เมื่อเทียบ 66/85 (77.64%) (p <0.01) การเกิดขึ้นของการเผาไหม้หัวใจคือ13/85 (15.2%) เมื่อเทียบกับ 9/85 (10.58%) (p = 0.403) ตามลำดับ ไม่มีผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์อื่น ๆ พบว่าในทั้งสองกลุ่มในช่วงหนึ่งสัปดาห์ติดตาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลลัพธ์มี 85 หญิงสุ่มให้ขิง( กลุ่ม ) และ 85 หญิงไดเมนไฮดริเนท ( กลุ่ม B )มีผู้หญิงในกลุ่มที่ 8 และ 11 ในกลุ่มผู้หญิงB ที่สูญเสียการติดตาม คุณลักษณะพื้นฐานมีความคล้ายคลึงกันในทั้งสองกลุ่ม ( ตารางที่ 1 ) จากการปรับการแปรผันของคะแนนความแตกต่างและคลื่นไส้อาเจียนเวลาก่อนการรักษา ทั้ง 2 กลุ่ม( วันที่ 3 ) ค่าเฉลี่ยของคะแนนอาการคลื่นไส้ในวันที่ 1-7 ของการรักษาลดลงในทั้งสองกลุ่ม ( รูปที่ 1 ) ที่คะแนนระหว่างทั้งสองกลุ่มมีอาการคลื่นไส้หมายถึงทุกวันไม่แตกต่างกันทางสถิติ ( P > 0.05 ) ( ตารางที่ 2 ) ความถี่อาเจียนเวลาในวันที่ 1-7 ของการรักษาลดลงในทั้งสองกลุ่ม ( รูปที่ 2 ) ค่าเฉลี่ยรายวันอาเจียนครั้ง ในกลุ่มควบคุม ในวันที่ 1-2ของการรักษาน้อยกว่ากลุ่มกับขิงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( P < 0.05 ) หลังจากวันที่ 3-7 โพสต์รักษา ทุกวัน หมายถึง อาเจียน ครั้ง ทั้งในกลุ่มไม่แตกต่างกันทางสถิติ ( P > 0.05 ) ที่เกิดอาการง่วงนอนในกลุ่มขิงกลุ่มควบคุมจำนวน 5 / 85 ( 5.88 % ) เมื่อเทียบกับ 66 / 85( 77.64 เปอร์เซ็นต์ ( P < 0.01 ) การเกิดเผาไหม้หัวใจคือ13 / 85 ( 15.2% ) และ 9 / 85 ( 10.58 ตามลำดับ ) ( p = 0.403 ตามลำดับไม่มีผลกระทบอื่น ๆ พบว่า ทั้งในกลุ่มในช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ติดตาม