AbstractRisk taking is central to h

Abstract
Risk taking is central to human activity. Consequently, it lies at the focal point of behavioral sciences such as neuroscience, economics, and finance. Many influential models from these sciences assume that financial risk preferences form a stable trait. Is this assumption justified and, if not, what causes the appetite for risk to fluctuate? We have previously found that traders experience a sustained increase in the stress hormone cortisol when the amount of uncertainty, in the form of market volatility, increases. Here we ask whether these elevated cortisol levels shift risk preferences. Using a double-blind, placebo-controlled, cross-over protocol we raised cortisol levels in volunteers over 8 d to the same extent previously observed in traders. We then tested for the utility and probability weighting functions underlying their risk taking and found that participants became more risk-averse. We also observed that the weighting of probabilities became more distorted among men relative to women. These results suggest that risk preferences are highly dynamic. Specifically, the stress response calibrates risk taking to our circumstances, reducing it in times of prolonged uncertainty, such as a financial crisis. Physiology-induced shifts in risk preferences may thus be an underappreciated cause of market instability.

Risk is inescapable. We take risks whenever we play a sport, enter a personal relationship, or choose a career. In the financial sector, the appetite for—and skill at—risk taking among those working on the world’s trading floors affects the stability of the market, the growth of the economy, and, through these effects, the health and well-being of the wider population. A scientific understanding of risk-taking behavior is therefore of pressing concern for individual investors, managers of financial institutions, and policy makers alike.

To address this concern, decision sciences such as economics and finance have placed risk taking at the very heart of their research agendas. Historically, many of these sciences have built theories upon the assumption that people make consistent choices based on relatively stable preferences through time. Such an assumption leads to transitive (i.e., noncontradictory, and therefore rational) choices and permits the building of models that are tractable and elegant. This assumption of stable risk preferences has been widely influential in economics and finance (1⇓–3), and its influence has extended into certain branches of biology, such as evolutionary game theory (4). However, is this assumption justified? Are our risk preferences indeed stable?

Since the financial crisis of 2007–2009, evidence has suggested they are not. For example, a small number of empirical studies have shown that financial risk preferences do fluctuate (5). In addition, anecdotal evidence suggests that traders and investors experience a greater willingness to take risks during a rising market and a reduced willingness during a falling one. If risk preferences do indeed move in tandem with the market cycle, they may exaggerate the peaks and troughs, thereby contributing to financial instability. What physiological mechanisms could cause risk preferences to fluctuate in this manner?

The hormone cortisol, a glucocorticoid produced by the adrenal glands and one of the main stress hormones, might play a particularly important role here, because circulating levels of this hormone increase in situations of novelty, uncertainty, and uncontrollability (6⇓–8). When in a novel environment or a state of uncertainty we do not know what to expect, and rising levels of cortisol help us marshal a preparatory stress response. The financial markets present a unique venue for conducting controlled studies of uncertainty and stress because uncertainty in this setting can be quantified precisely: The greater the uncertainty, the greater the volatility, measured objectively by the variance in securities prices. In a previous study we examined the effects of market volatility on a group of traders in the City of London and found that as volatility increased over an 8-d period the traders experienced a 68% increase in their mean daily cortisol levels (9).

An important question emerged from this fieldwork: Does the increase in cortisol stemming from market uncertainty in itself affect risk preferences? If so, do the effects of hypercortisolism differ between an acute (short-lived, i.e., minutes to hours) and a chronic (sustained, i.e., days to weeks) exposure?

Acute and chronic exposures to cortisol can have very different, and in many cases opposite, effects. Acute cortisol elevation has been found to increase physical arousal (10), aid in the recall of important memories (11), and, by interacting with dopaminergic pathways in the brain, promote learning, motivated behavior, and sensation seeking (12⇓–14). Taken together these observations might suggest that an acute exposure to cortisol could promote risk taking, although there is only a limited amount of literature to support this contention (13, 14). By contrast, longer-term exposure to raised cortisol levels, as one might experience during periods of sustained uncertainty, can impair many physiological responses. For example, it can contribute to metabolic dysfunction (15) and immunological impairment (16); in the brain, it can impair attentional control and behavioral flexibility (17⇓–19), and it can promote anxiety (20), depression (21), and learned helplessness (22). These latter effects could be expected to discourage risk taking.

We therefore developed the hypothesis that whereas an acute exposure to raised cortisol levels would have either no significant effect or, at most, modest ones on promoting risk taking, a chronic exposure would promote risk aversion.

To test this hypothesis, we conducted a randomized double-blind, placebo-controlled, cross-over study in which hydrocortisone—the pharmaceutical form of cortisol—or placebo was administered to 36 healthy volunteers, 20 men and 16 women, aged 20–36 y, over an 8-d period. Subjects were randomly assigned to one of three treatment schedules: (i) active–washout–placebo, (ii) placebo–washout–active, or (iii) placebo–washout–placebo (this last schedule serving as a control to test for learning effects during the study). A series of computer tasks were used to measure participants’ risk preferences under control conditions (placebo-treated), under conditions of acutely elevated cortisol, and under chronically elevated cortisol. This protocol permitted us to assess whether risk preferences remained stable and, if they did not, whether the fluctuations in risk preference were physiologically driven, specifically by changes in the level of circulating cortisol.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อเสี่ยงต่อการเป็นศูนย์กลางกิจกรรมมนุษย์ ดังนั้น มันอยู่ที่จุดโฟกัสของพฤติกรรมศาสตร์เช่นประสาทวิทยาศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ และเงิน หลายรุ่นที่มีอิทธิพลจากศาสตร์เหล่านี้สมมติว่า ลักษณะความเสี่ยงทางการเงินรูปแบบติดที่มั่นคง คือนี้ชิด และ ไม่ สิ่งที่ทำให้ความอยากอาหารสำหรับความเสี่ยงผันผวน ก่อนหน้านี้เราได้พบว่า ผู้ค้าประสบการณ์เพิ่ม sustained ใน cortisol ฮอร์โมนความเครียดเมื่อเพิ่มจำนวนของความไม่แน่นอน ในรูปแบบของความผันผวน นี่เราถามว่า ระดับ cortisol สูงเหล่านี้เปลี่ยนลักษณะความเสี่ยง โดยใช้โพรโทคอสองคนตาบอด ควบคุม ด้วยยาหลอก ข้ามมากกว่าที่เรายกระดับ cortisol ในอาสาสมัครกว่า 8 d ก่อนหน้านี้ พบในผู้ค้าระดับเดียวกัน เราแล้วทดสอบโปรแกรมอรรถประโยชน์และความน่าเป็นน้ำหนักฟังก์ชันความเสี่ยงที่มีต้นแบบ และพบว่า ผู้เข้าร่วมกลายเป็นมากขึ้นความเสี่ยง averse เรายังพบว่า น้ำหนักของกิจกรรมมากขึ้นกลายเป็นผิดเพี้ยนระหว่างผู้ชายสัมพันธ์กับผู้หญิง ผลลัพธ์เหล่านี้แนะนำกำหนดลักษณะความเสี่ยงแบบไดนามิกสูง โดยเฉพาะ การตอบสนองความเครียด calibrates ความเสี่ยงที่ทำให้สถานการณ์ของเรา ลดความไม่แน่นอนเป็นเวลานาน เช่นวิกฤตการเงินใน สรีรวิทยาเกิดกะในลักษณะความเสี่ยงจึงอาจเป็นสาเหตุการ underappreciated ของความไม่แน่นอนของตลาดความเสี่ยงคือไม่พ้น เรามีความเสี่ยงเมื่อใดก็ ตามที่เราเล่นกีฬา ป้อนความสัมพันธ์ส่วนบุคคล หรือเลือกอาชีพ ในภาคการเงิน ความอยากอาหารสำหรับ — และทักษะที่ซึ่งเสี่ยงต่อการที่ทำงานบนชั้นการค้าของโลกมีผลกระทบต่อเสถียรภาพของตลาด การเจริญเติบโต ของเศรษฐกิจ และ ผลกระทบเหล่านี้ สุขภาพ และความเป็นอยู่ของประชากรกว้าง ความเข้าใจทางวิทยาศาสตร์ของพฤติกรรมเสี่ยงจึงของความกังวลสำหรับแต่ละนักลงทุน ผู้จัดการของสถาบันการเงิน และผู้กำหนดนโยบายเหมือนการกดเพื่อแก้ไขปัญหานี้ ตัดสินใจวิทยาศาสตร์เช่นเศรษฐศาสตร์และการเงินได้ทำการเสี่ยงต่อการหัวใจของวาระวิจัยของพวกเขา ประวัติ หลายวิทยาการเหล่านี้ได้สร้างทฤษฎีตามสมมุติฐานที่ว่าคนทำตัวสอดคล้องตามลักษณะค่อนข้างมั่นคงถึงเวลา สมมติฐานที่นำไปสู่สกรรมกริยา (เช่น noncontradictory และดังนั้นเชือด) ตัวเลือก และอนุญาตให้ใช้อาคารรุ่นที่ tractable และสง่างาม นี้สมมติฐานของลักษณะความเสี่ยงมีความมั่นคงได้รับกันอย่างแพร่หลายทรงอิทธิพลในเศรษฐศาสตร์และการเงิน (1⇓-3), และมีขยายอิทธิพลเข้าไปในบางสาขาวิชาชีววิทยา เช่นทฤษฎีเกมเชิงวิวัฒนาการ (4) อย่างไรก็ตาม มีการชิดขอบนี้ มีลักษณะความเสี่ยงของเรามั่นคงแน่นอนนับตั้งแต่วิกฤตการณ์ทางการเงินของปี 2007 – 2009 หลักฐานที่ได้แนะนำไม่ ตัวอย่าง จำนวนเล็กน้อยผลการศึกษาได้แสดงว่า ลักษณะความเสี่ยงทางการเงินผันผวน (5) นอกจากนี้ หลักฐานเล็ก ๆ แนะนำให้ ผู้ค้าและนักลงทุนประสบการณ์ยินดีมากกว่าที่จะเสี่ยงในตลาดที่เพิ่มขึ้นและยินดีที่ลดลงในช่วงหนึ่งล้ม ถ้าความเสี่ยงลักษณะแน่นอนคือรอบตลาด พวกเขาอาจโอ้อวดยอดและ troughs การขาดเสถียรภาพทางการเงิน กลไกอะไรสรีรวิทยาอาจทำให้เกิดลักษณะความเสี่ยงผันผวนในลักษณะนี้หรือไม่ฮอร์โมน cortisol, glucocorticoid ที่ผลิต โดยต่อมหมวกไตและฮอร์โมนความเครียดหลัก หนึ่งอาจเล่นบทบาทสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่ เนื่องจากการหมุนเวียนระดับฮอร์โมนเพิ่มขึ้นในสถานการณ์ของนวัตกรรม ความไม่แน่นอน และ uncontrollability (6⇓-8) เมื่อสภาพแวดล้อมที่นวนิยายหรือสถานะของความไม่แน่นอน เราไม่รู้สิ่งที่คาดหวัง และระดับของ cortisol สูงขึ้นช่วยให้เราตอบสนองความเครียดเตรียมพล ตลาดการเงินปัจจุบันเป็นสถานที่เฉพาะสำหรับทำการศึกษาควบคุมความไม่แน่นอน และความเครียดเนื่องจากความไม่แน่นอนในการตั้งค่านี้สามารถ quantified แม่นยำ: ความไม่แน่นอนยิ่ง ยิ่งผันผวน วัดเป็นรูปธรรรม โดยผลต่างในราคาหลักทรัพย์ ในการศึกษาก่อนหน้านี้ที่เราตรวจสอบผลกระทบของความผันผวนของตลาดในกลุ่มของผู้ค้าในเมืองลอนดอน และพบว่า เป็นความผันผวนเพิ่มขึ้นที่ระยะ 8 d ผู้ค้ามีประสบการณ์เพิ่มขึ้น 68% เป็นการเฉลี่ยรายวัน cortisol ระดับ (9)คำถามสำคัญที่เกิดขึ้นจากนี้สามารถ: เพิ่ม cortisol อันเนื่องมาจากความไม่แน่นอนของตลาดในตัวเองมีผลต่อลักษณะความเสี่ยง ถ้าดังนั้น อย่าผลของ hypercortisolism แตกต่างกันระหว่างการเฉียบพลัน (อาชญา เช่น นาทีชั่วโมง) และแบบเรื้อรัง (ยั่งยืน เช่น วันกับสัปดาห์) แสงเฉียบพลัน และเรื้อรังถ่ายให้ cortisol ได้แตกต่าง กันมาก และ ในหลายกรณีตรงกันข้าม ผล พบระดับ cortisol เฉียบพลันเพิ่มเร้าอารมณ์จริง (10), ช่วยในการเรียกคืนความทรงจำสำคัญ (11), และ โดยการติดต่อกับมนต์ dopaminergic ในสมอง ส่งเสริมการเรียนรู้ พฤติกรรมแรงจูงใจ และความรู้สึกที่กำลัง (12⇓ – 14) ปวงสังเกตเหล่านี้อาจแนะนำว่า การสัมผัสเฉียบพลัน cortisol จะส่งเสริมความเสี่ยงการ แม้จะมีเพียงจำนวนจำกัดของวรรณกรรมเพื่อสนับสนุนช่วงชิงงานบนนี้ (13, 14) โดยคมชัด แสงเยือน cortisol ยกระดับ เป็นหนึ่งอาจพบในระหว่างรอบระยะเวลาของความไม่แน่นอน sustained สามารถทำตอบสรีรวิทยาหลาย ตัวอย่าง มันสามารถช่วยในการเผาผลาญผิดปกติ (15) และผลภูมิคุ้มกัน (16); ในสมอง สามารถทำการควบคุม attentional และพฤติกรรมความยืดหยุ่น (17⇓ – 19), และสามารถส่งเสริมได้ (20) ความวิตกกังวล ซึมเศร้า (21), และเรียนรู้ helplessness (22) อาจจะคาดว่าผลเหล่านี้หลังการกีดกันการเสี่ยงเราจึงพัฒนาสมมติฐานว่า ในขณะที่การสัมผัสเฉียบพลันยก ระดับ cortisol จะมีผลอย่างใดอย่างหนึ่งสำคัญไม่ หรือ ที่สุด คนเจียมเนื้อเจียมตัวในการส่งเสริมการ ความเสี่ยงสัมผัสเรื้อรังจะส่งเสริมความเสี่ยง aversionการทดสอบสมมติฐานนี้ เราดำเนิน randomized คู่คนตาบอด ควบคุม ด้วยยาหลอก ข้ามไปศึกษาใน hydrocortisone ที่ — รูปแบบยาของ cortisol — หรือยาหลอกถูกจัดการให้อาสาสมัครสุขภาพ 36, 20 คน และหญิง 16 อายุ 20 – 36 y ระยะเวลาเป็น 8 d หัวข้อถูกสุ่มกำหนดกำหนดการรักษาทั้งสามอย่างใดอย่างหนึ่ง: (i) ใช้งานอยู่ – ไปกวาดออก – ประการ, (ii) ยาหลอก – ไปกวาดออก – อยู่ หรือ (iii) ยาหลอก – ไปกวาดออก – ยาหลอก (สุดท้ายตารางเวลานี้หน้าที่เป็นตัวควบคุมการทดสอบผลการเรียนรู้ในระหว่างการศึกษา) ชุดของงานทางคอมพิวเตอร์ถูกใช้เพื่อวัดลักษณะความเสี่ยงคนสภาวะควบคุม (รับยาหลอก), ภาย ใต้เงื่อนไขของ cortisol สูงทั้ง และ cortisol สูงโรคเรื้อรัง โพรโทคอลนี้อนุญาตเราประเมิน ว่าความเสี่ยงลักษณะยังคงมีเสถียรภาพ และ ไม่ ไม่ว่าความผันผวนในการกำหนดลักษณะความเสี่ยงถูก physiologically ขับเคลื่อน จากการเปลี่ยนแปลงในระดับของ cortisol หมุนเวียนโดยเฉพาะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นามธรรม
ความเสี่ยงเป็นศูนย์กลางของกิจกรรมของมนุษย์ ดังนั้นมันอยู่ที่จุดโฟกัสของพฤติกรรมศาสตร์ เช่น โรคสมอง เศรษฐศาสตร์ และการเงิน แบบจำลองที่มีอิทธิพลมากจากศาสตร์เหล่านี้สันนิษฐานว่าลักษณะความเสี่ยงทางการเงินในรูปแบบลักษณะมั่นคง นี่เป็นสมมุติธรรมและหากไม่ได้สิ่งที่ทำให้เกิดความอยากความเสี่ยงที่จะผันผวน ?เราเคยเจอประสบการณ์ที่ผู้ค้ายังคงเพิ่มขึ้นในฮอร์โมนความเครียด cortisol เมื่อปริมาณของความไม่แน่นอนในรูปแบบความผันผวนของตลาดที่เพิ่มมากขึ้น ที่นี่ เราถามว่า พวกนี้ระดับ cortisol สูงเสี่ยงกะการตั้งค่า ที่ใช้เป็นสำคัญ และข้ามขั้นตอนที่เราเลี้ยงระดับคอร์ติซอลในอาสาสมัครกว่า 8 D เหมือนกัน ถึงขนาดที่เคยปฏิบัติในผู้ค้า จากนั้นเราทดสอบสำหรับยูทิลิตี้และความน่าจะเป็นฟังก์ชันต้นแบบ ( ความเสี่ยงของการ และพบว่าผู้เข้าร่วม กลายเป็นความเสี่ยงมากขึ้นเกลียดชัง . เรายังพบว่า น้ำหนักของความน่าจะเป็นก็ยิ่งบิดเบี้ยวของผู้ชายกับผู้หญิงผลลัพธ์เหล่านี้ชี้ให้เห็นว่าลักษณะความเสี่ยงสูงแบบไดนามิก โดยเฉพาะ ความเครียด การปรับความเสี่ยงกับสถานการณ์ของเราลดในเวลาของความไม่แน่นอนยืดเยื้อ เช่น วิกฤตการณ์ทางการเงิน สรีรวิทยาการเปลี่ยนการตั้งค่าความเสี่ยงดังนั้นจึงอาจเป็นสาเหตุของความไร้เสถียรภาพของตลาด underappreciated

คือความเสี่ยงที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เราเสี่ยง เมื่อใดก็ตามที่เราเล่นเป็นกีฬาระบุความสัมพันธ์ส่วนตัว หรือเลือกอาชีพ ในภาคการเงิน และทักษะการ ความกระหายความเสี่ยงของผู้ทำงานในอาคารการค้าโลก ส่งผลกระทบต่อเสถียรภาพของตลาด อัตราการเติบโตของเศรษฐกิจ และ ผ่านทางผลกระทบเหล่านี้สุขภาพและความเป็นอยู่ของประชาชนในวงกว้าง .ความเข้าใจทางวิทยาศาสตร์ของพฤติกรรมเสี่ยงจึงเป็นเรื่องของความกังวลเร่งด่วนสำหรับผู้ลงทุนรายบุคคล ผู้จัดการของสถาบันการเงิน และผู้กำหนดนโยบายเหมือนกัน

เพื่อที่อยู่กังวลนี้ การตัดสินใจ เช่น เศรษฐศาสตร์และการเงินจะมีอยู่ความเสี่ยงที่เป็นหัวใจของวาระการวิจัย ในอดีตหลายศาสตร์เหล่านี้ได้สร้างทฤษฎีตามสมมติฐานที่ประชาชนเลือกให้สอดคล้องตามลักษณะค่อนข้างคงที่ตลอดเวลา สมมติฐานดังกล่าวนำไปสู่การ ( เช่น noncontradictory และดังนั้นจึงมีเหตุผล ) ทางเลือกและอนุญาตให้สร้างโมเดลที่ควบคุมได้ง่ายและสวยงามสมมติฐานของการตั้งค่าความเสี่ยงนี้คงได้รับอิทธิพลอย่างกว้างขวางในสาขาเศรษฐศาสตร์และการเงิน ( 1 ⇓– 3 ) และอิทธิพลของมันได้ขยายเข้าไปในบางสาขาชีววิทยา เช่น ทฤษฎีเกม ( 4 ) อย่างไรก็ตามสมมติฐานนี้เป็นธรรม ? มีการตั้งค่าความเสี่ยงของเราแน่นอนมั่นคง ?

ตั้งแต่วิกฤตการณ์ทางการเงินของปี 2007 - 2009 , มีหลักฐานที่พบพวกเขาจะไม่ ตัวอย่างเช่นจำนวนเล็ก ๆของการศึกษาเชิงประจักษ์พบว่าลักษณะความเสี่ยงทางการเงินจะผันผวน ( 5 ) นอกจากนี้ หลักฐานแสดงให้เห็นว่าผู้ค้าและนักลงทุนมีประสบการณ์มากขึ้น ความเต็มใจที่จะเสี่ยงในตลาดเพิ่มขึ้นและลดความตั้งใจในล้ม 1 ถ้าการตั้งค่าความเสี่ยงแน่นอนย้ายควบคู่กับวัฏจักรของตลาดที่พวกเขาอาจจะพูดเกินจริงยอดและ troughs ,เพื่อให้เกิดเสถียรภาพทางการเงิน กลไกทางสรีรวิทยาที่อาจก่อให้เกิดความเสี่ยงการผันผวนในลักษณะนี้ ?

cortisol ฮอร์โมนกลูโคคอร์ติคอยด์ ที่ผลิตโดยต่อมหมวกไตและหนึ่งของฮอร์โมนความเครียดหลักอาจเล่นบทบาทสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่ เนื่องจากระดับของฮอร์โมนเพิ่มในสถานการณ์ของความไม่แน่นอนแปลก , หมุนเวียนและ uncontrollability ( 6 ⇓– 8 ) เมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่หรือสภาพความไม่แน่นอนเราไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่คาดหวังและระดับที่เพิ่มขึ้นของ cortisol ช่วยเราจอมพลการตอบสนองความเครียดที่เตรียม ตลาดการเงินปัจจุบันเป็นสถานที่เฉพาะสำหรับการดำเนินการควบคุมการศึกษาของความไม่แน่นอนและความเครียดเนื่องจากความไม่แน่นอนในการตั้งค่านี้สามารถ quantified ถูกต้อง : มากขึ้น ความไม่แน่นอนยิ่งผวน วัดความอคติโดยหลักทรัพย์ ราคา ในการศึกษาก่อนหน้านี้เราได้ตรวจสอบผลของความผันผวนของตลาดในกลุ่มของผู้ค้าในเมืองลอนดอน และพบว่า ความผันผวน เพิ่มขึ้นกว่าช่วง 8-d traders ที่มีประสบการณ์เพิ่มขึ้น 68% ในหมายถึงทุกวัน ระดับฮอร์โมน ( 9 ) .

คำถามที่สำคัญเกิดขึ้นจากภาคสนาม :ไม่เพิ่มระดับคอร์ติซอลที่เกิดจากความไม่แน่นอนในตลาดตัวเองมีผลต่อลักษณะความเสี่ยง ถ้าเป็นเช่นนั้นผลของ hypercortisolism แตกต่างระหว่างแหลม ( อายุสั้น เช่น นาทีถึงชั่วโมง ) และเรื้อรัง ( ยั่งยืน เช่น วันอาทิตย์ ) เปิดรับ ?

แบบเฉียบพลันและเรื้อรัง ชม cortisol สามารถแตกต่างกันมาก และในกรณีตรงกันข้าม หลายผลระดับ cortisol เฉียบพลันได้รับการพบเพื่อเพิ่มร่างกายตื่นตัว ( 10 ) , ช่วยในการเรียกคืนความทรงจำสำคัญ ( 11 ) , และ , โดยการโต้ตอบกับวิถีเกี่ยวกับโดปามีนในสมอง ส่งเสริมการเรียนรู้ แรงจูงใจ พฤติกรรม และการแสวงหาความรู้สึก ( 12 ⇓– 14 ) ที่ถ่ายด้วยกันสังเกตเหล่านี้อาจสนับสนุนให้มีการเปิดรับเฉียบพลันเพื่อ cortisol จะส่งเสริมความเสี่ยงแม้ว่าจะมีเพียงจำนวนเงินของวรรณกรรมเพื่อสนับสนุนการต่อสู้นี้ ( 13 , 14 ) ในทางตรงกันข้ามในระยะยาวการยก ระดับฮอร์โมน เช่น หนึ่งอาจพบในช่วงเวลาของความไม่แน่นอนที่ยั่งยืน สามารถบั่นทอนประสิทธิภาพการตอบสนองทางสรีรวิทยาหลาย ตัวอย่างเช่นมันสามารถสนับสนุนการเผาผลาญอาหารผิดปกติ ( 15 ) และ ( 16 ) ; ในการรักษาสมองมันสามารถบั่นทอนประสิทธิภาพการควบคุมความสนใจและพฤติกรรมความยืดหยุ่น ( 17 ⇓– 19 ) และ ( 20 ) จะสามารถส่งเสริมความซึมเศร้า ( 21 ) และเรียนรู้หมดหนทาง ( 22 ) ผลหลังเหล่านี้อาจจะคาดห้ามปรามความเสี่ยง .

เราจึงพัฒนา สมมติฐานที่ว่า ในขณะที่การเปิดรับเฉียบพลันเพื่อยกระดับ cortisol จะให้ไม่มีผลกระทบหรือ มากที่สุดคนเจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อส่งเสริมความเสี่ยง , การเปิดรับเรื้อรังจะส่งเสริมการรังเกียจความเสี่ยง .

เพื่อทดสอบสมมุติฐานนี้ เราทำการสุ่มแบบข้ามและการศึกษาซึ่ง hydrocortisone ยารูปแบบของ cortisol หรือยาหลอก ใช้ 36 อาสาสมัครที่มีสุขภาพดี , 20 ชายและหญิง 16 อายุ 20 – 35 Y มากกว่า 8-d ระยะเวลากลุ่มตัวอย่างแบบสุ่มหนึ่งในสามของการรักษาตารางเวลา : ( ฉัน ) ที่ใช้งานอยู่และคนที่ล้มเหลว ( ) ( 2 ) ) และคนที่ล้มเหลวและปราดเปรียว หรือ ( 3 ) ) ) ) ) ( ตารางสุดท้ายมาก่อนต้องให้บริการเป็นตัวควบคุมเพื่อทดสอบผลการเรียนรู้ระหว่างศึกษา ) ชุดงานคอมพิวเตอร์ถูกใช้เพื่อวัดความเสี่ยงของผู้เข้าร่วมการตั้งค่าภายใต้เงื่อนไขควบคุม ( กับยาหลอก ( )ภายใต้สภาวะรุนแรงและเรื้อรังสูงใต้ยกระดับ cortisol , cortisol โปรโตคอลนี้อนุญาตให้เราตั้งค่าความเสี่ยง ประเมินว่ายังคงมีเสถียรภาพและถ้าพวกเขาไม่ได้ว่า ความผันผวนในค่าความเสี่ยงคือเราขับเคลื่อนโดยเฉพาะ โดยการเปลี่ยนแปลงในระดับของการหมุนเวียนคอร์ติซอล