เรื่องย่อ โลกในดวงตาข้าพเจ้าโลกในดว

เรื่องย่อ โลกในดวงตาข้าพเจ้า

โลกในดวงตาข้าพเจ้า ของ มนตรี ศรียงค์ ได้รับรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน (ซีไรท์) ของประเทศไทย ประจำปีพุทธศักราช ๒๕๕๐ คณะกรรมการตัดสินรางวัล กล่าวว่า ‘โลกในดวงตาข้าพเจ้า’ เป็นบันทึกภาพความเคลื่อนไหวในชุมชนเล็ก ๆ ผ่านดวงตาพิเศษของของกวี ด้วยมุมมองเฉพาะตัวที่โดดเด่น ผสมผสานกับการย้อนรำลึกเรื่องราวเกี่ยวกับผู้คนที่ผ่านมาในชีวิต สามารถทำให้เรื่องที่เป็นรูปธรรมเหล่านั้นโยงไปสู่ภาพสังคมโดยรวมได้
มนตรี ศรียงค์ ประจักษ์ในสาระของชีวิตจากการงานที่เป็นจริงและผู้คนรายล้อม แล้วนำมาถ่ายทอดไว้ในบทกวีอย่างกลมกลืนมีชีวิตชีวา ศิลปะในการนำเสนออยู่ที่การสรรคำ และการเรียบเรียงลำดับภาพความคิดด้วยชั้นเชิงทางวรรณศิลป์ ก่อให้เกิดความสะเทือนอารมณ์และชวนคิด
โลกในดวงตาข้าพเจ้า บันทึกภาพความเคลื่อนไหวในชุมชนเล็ก ๆ ผ่านดวงตาพิเศษของกวี ดั่งบทแรก บ้านเลขที่ ๔๑/๓ (ถนนละม้ายสงเคราะห็)
เป็นบ้านไม้ตรงข้ามบ้านข้าพเจ้า
เหมือนจะร้างว่างเปล่า – ดูเหงาเงื่อง
สงบเงียบนิ่งท่ามเสียงเมือง
กระเบื้องแดงแดดเผามุงหลังคา
ปิดไฟมืดมิดสนิทมืด
แง้มพืดประตูเหล็กเพียงโผล่หน้า
บังแดบังคนด้วยบังตา
ซิ้มชราบังตนอยู่คนเดียว
ถนนละม้ายสงเคราะห์-
บ่ายที่ดาวเคราะห์นี้หมุนเชี่ยว
แดดกำลังเร่งขีดความซีดเซียว
แผดเคี่ยวเกรี้ยวกราดลาดหลังคา
..................................................
..................................................
พริบตาก็อีกทศวรรษ
พุทธศักราชผลัดมาย่ำ
จิริดจ้อยร่อย ตาดำดำ
มองฟ้าค่ำเงียบเงียบเย็นเยียบใจ
มอดลงทีละนิด – ชีวิตเอย
ลามเลยรวดเร็วรุกไล่
อนิจจาเกิดมาเพื่อตายไป
เหมือนมอดไหม้บุหรี่– หนอชีวิต........
พริบตา – อายุก็ลุวัย
สาระใดบ้างมีหนอชีวิต

เพียงพริบตา

มนตรี ศรียงศ์เป็นชาวอำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา ปัจจุบันขายหมี่เป็ดอยู่ที่ถนนละม้ายสงเคราะห์ และทำงานเขียนหนังสือไปด้วย ในคำกล่าวสุนทรพจน์ ในวาระเข้ารับพระราชทานรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน (ซีไรท์) กล่าวอย่างถ่อมตัวว่า ข้าพเจ้าเป็นคนต่ำต้อย เกิดและโตมาเงียบ ๆ ในดินแดนที่เจริญรุ่งเรืองด้วยศิลปวัฒนธรรมที่ถูกปิดซ่อนอย่างอลหม่าน และตระการไปด้วยขบวนคาร์นิวัล ในทุกเทศกาลรื่นเริง ขายบะหมี๋เป็นตุ๋นยังชีพมาตั้งแต่รุ่นพ่อ มองเห็นบ้านเกิดและผู้คนเปลี่ยนแปลงไปตามการโคจรของดวงจันทร์.........................ข้าพเจ้าเป็นคนต่ำต้อย...................................มนุษย์มีความสามารถเพียงพอที่จะอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข ด้วยความดีงามทังปวง
โลกในดวงตาข้าพเจ้า พิมพ์ครั้งที่เจ็ด โดยสำนักพิมพ์สามัญชน มิถุนายน ๒๕๕๓ สายส่งศึกษิต บริษัท เคล็ดไทย จัดจำหน่าย จำนวน ๑๑๔ หน้า ราคา ๑๓๕ บาท
เมื่อเทียบกับราคาเฉลี่ยต่อหน้าหนังสือ ประมาณหนึ่งบาทกว่า ๆ กับงานที่กลั่นออกมาจากแรงงานความคิด ในประเทศแห่งนี้ นักกวีไม่สามารถดำรงชีพอยู่ได้ด้วยการทำงานกวีเพียงอย่างเดียว ในโลกของทุนนิยมประชาธิปไตย คนทำงานกวีมือรางวัลระดับอาเซียนต้องขายบะหมี๋ยังชีพ เป็นสิ่งที่สังคมน่าทบทวนกันบ้าง จริงอยู่ว่าเขาก็อยู่ได้ และอยู่ได้อย่างมีเกียรติพอ ๆ กับตำแหน่งนายกรัฐมนตรี เราขอชื่นชม

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องย่อโลกในดวงตาข้าพเจ้าโลกในดวงตาข้าพเจ้านั้น ๆ มนตรีศรียงค์ (ซีไรท์) ได้รับรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียนของประเทศไทยประจำปีพุทธศักราช ๒๕๕๐ คณะกรรมการตัดสินรางวัลกล่าวว่า 'โลกในดวงตาข้าพเจ้า' เป็นบันทึกภาพความเคลื่อนไหวในชุมชนเล็กๆ ผ่านดวงตาพิเศษของของกวีด้วยมุมมองเฉพาะตัวที่โดดเด่นผสมผสานกับการย้อนรำลึกเรื่องราวเกี่ยวกับผู้คนที่ผ่านมาในชีวิตสามารถทำให้เรื่องที่เป็นรูปธรรมเหล่านั้นโยงไปสู่ภาพสังคมโดยรวมได้ มนตรีศรียงค์ประจักษ์ในสาระของชีวิตจากการงานที่เป็นจริงและผู้คนรายล้อมแล้วนำมาถ่ายทอดไว้ในบทกวีอย่างกลมกลืนมีชีวิตชีวาศิลปะในการนำเสนออยู่ที่การสรรคำและการเรียบเรียงลำดับภาพความคิดด้วยชั้นเชิงทางวรรณศิลป์ก่อให้เกิดความสะเทือนอารมณ์และชวนคิด โลกในดวงตาข้าพเจ้าบันทึกภาพความเคลื่อนไหวในชุมชนเล็กๆ ผ่านดวงตาพิเศษของกวีดั่งบทแรกบ้านเลขที่๔๑/๓ (ถนนละม้ายสงเคราะห็) เป็นบ้านไม้ตรงข้ามบ้านข้าพเจ้า เหมือนจะร้างว่างเปล่า – ดูเหงาเงื่อง สงบเงียบนิ่งท่ามเสียงเมือง กระเบื้องแดงแดดเผามุงหลังคา ปิดไฟมืดมิดสนิทมืด แง้มพืดประตูเหล็กเพียงโผล่หน้า บังแดบังคนด้วยบังตา ซิ้มชราบังตนอยู่คนเดียว ถนนละม้ายสงเคราะห์- บ่ายที่ดาวเคราะห์นี้หมุนเชี่ยว แดดกำลังเร่งขีดความซีดเซียว แผดเคี่ยวเกรี้ยวกราดลาดหลังคา .................................................. .................................................. พริบตาก็อีกทศวรรษ พุทธศักราชผลัดมาย่ำ จิริดจ้อยร่อยตาดำดำ มองฟ้าค่ำเงียบเงียบเย็นเยียบใจ มอดลงทีละนิด – ชีวิตเอย ลามเลยรวดเร็วรุกไล่ อนิจจาเกิดมาเพื่อตายไป เหมือนมอดไหม้บุหรี่ – หนอชีวิต... พริบตา – อายุก็ลุวัย สาระใดบ้างมีหนอชีวิต เพียงพริบตา มนตรี ศรียงศ์เป็นชาวอำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา ปัจจุบันขายหมี่เป็ดอยู่ที่ถนนละม้ายสงเคราะห์ และทำงานเขียนหนังสือไปด้วย ในคำกล่าวสุนทรพจน์ ในวาระเข้ารับพระราชทานรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน (ซีไรท์) กล่าวอย่างถ่อมตัวว่า ข้าพเจ้าเป็นคนต่ำต้อย เกิดและโตมาเงียบ ๆ ในดินแดนที่เจริญรุ่งเรืองด้วยศิลปวัฒนธรรมที่ถูกปิดซ่อนอย่างอลหม่าน และตระการไปด้วยขบวนคาร์นิวัล ในทุกเทศกาลรื่นเริง ขายบะหมี๋เป็นตุ๋นยังชีพมาตั้งแต่รุ่นพ่อ มองเห็นบ้านเกิดและผู้คนเปลี่ยนแปลงไปตามการโคจรของดวงจันทร์.........................ข้าพเจ้าเป็นคนต่ำต้อย...................................มนุษย์มีความสามารถเพียงพอที่จะอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข ด้วยความดีงามทังปวง โลกในดวงตาข้าพเจ้า พิมพ์ครั้งที่เจ็ด โดยสำนักพิมพ์สามัญชน มิถุนายน ๒๕๕๓ สายส่งศึกษิต บริษัท เคล็ดไทย จัดจำหน่าย จำนวน ๑๑๔ หน้า ราคา ๑๓๕ บาท เมื่อเทียบกับราคาเฉลี่ยต่อหน้าหนังสือ ประมาณหนึ่งบาทกว่า ๆ กับงานที่กลั่นออกมาจากแรงงานความคิด ในประเทศแห่งนี้ นักกวีไม่สามารถดำรงชีพอยู่ได้ด้วยการทำงานกวีเพียงอย่างเดียว ในโลกของทุนนิยมประชาธิปไตย คนทำงานกวีมือรางวัลระดับอาเซียนต้องขายบะหมี๋ยังชีพ เป็นสิ่งที่สังคมน่าทบทวนกันบ้าง จริงอยู่ว่าเขาก็อยู่ได้ และอยู่ได้อย่างมีเกียรติพอ ๆ กับตำแหน่งนายกรัฐมนตรี เราขอชื่นชม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องย่อโลกในดวงตาข้าพเจ้าโลกในดวงตาข้าพเจ้าของมนตรีศรียงค์ได้รับรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน ( ซีไรท์ ) ของประเทศไทยประจำปีพุทธศักราช๒๕๕๐คณะกรรมการตัดสินรางวัลกล่าวว่า " " เป็นบันทึกภาพความเคลื่อนไหวในชุมชนเล็กโลกในดวงตาข้าพเจ้าจะผ่านดวงตาพิเศษของของกวีด้วยมุมมอง เฉพาะตัวที่โดดเด่นผสมผสานกับการย้อนรำลึกเรื่องราวเกี่ยวกับผู้คนที่ผ่านมาในชีวิตสามารถทำให้เรื่องที่เป็นรูปธรรมเหล่านั้นโยงไปสู่ภาพสังคมโดยรวมได้มนตรีศรียงค์ประจักษ์ในสาระของชีวิตจากการงานที่เป็นจริงและผู้คนรายล้อมแล้วนำมาถ่ายทอดไว้ในบทกวีอย่างกลมกลืนมีชีวิตชีวาศิลปะในการนำเสนออยู่ที่การสรรคำและการเรียบเรียงลำดับภาพความคิดด้วยชั้นเชิงทางวรรณศิลป์ก่อให้เกิดความสะเทือนอารมณ์และชวนคิดโลกในดวงตาข้าพเจ้าบันทึกภาพความเคลื่อนไหวในชุมชนเล็กจะผ่านดวงตาพิเศษของกวีดั่งบทแรกบ้านเลขที่๔๑ / ( ถนนละม้ายสงเคราะห็ ) กันเป็นบ้านไม้ตรงข้ามบ้านข้าพเจ้าเหมือนจะร้างว่างเปล่า–ดูเหงาเงื่องสงบเงียบนิ่งท่ามเสียงเมืองกระเบื้องแดงแดดเผามุงหลังคาปิดไฟมืดมิดสนิทมืดแง้มพืดประตูเหล็กเพียงโผล่หน้าบังแดบังคนด้วยบังตาซิ้มชราบังตนอยู่คนเดียวถนนละม้ายสงเคราะห์ -บ่ายที่ดาวเคราะห์นี้หมุนเชี่ยวแดดกำลังเร่งขีดความซีดเซียวแผดเคี่ยวเกรี้ยวกราดลาดหลังคา....................................................................................................พริบตาก็อีกทศวรรษพุทธศักราชผลัดมาย่ำจิริดจ้อยร่อยตาดำดำมองฟ้าค่ำเงียบเงียบเย็นเยียบใจมอดลงทีละนิด–ชีวิตเอยลามเลยรวดเร็วรุกไล่อนิจจาเกิดมาเพื่อตายไปเหมือนมอดไหม้บุหรี่–หนอชีวิต . . . . .พริบตา–อายุก็ลุวัยสาระใดบ้างมีหนอชีวิตเพียงพริบตามนตรีศรียงศ์เป็นชาวอำเภอหาดใหญ่จังหวัดสงขลาปัจจุบันขายหมี่เป็ดอยู่ที่ถนนละม้ายสงเคราะห์และทำงานเขียนหนังสือไปด้วยในคำกล่าวสุนทรพจน์ในวาระเข้ารับพระราชทานรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน ( ซีไรท์ ) กล่าวอย่างถ่อมตัวว่าข้าพเจ้าเป็นคนต่ำต้อยจะ กิดและโตมาเงียบจะในดินแดนที่เจริญรุ่งเรืองด้