21sort to some complex variant of l

21

sort to some complex variant of laws of the first sort. The effort to show that laws conferring rights are “really" only conditional stipulations of sanctions to be exacted from the person ultimately under a legal duty characterizes much of Kelsen's work. Yet to urge this is really just to exhibit dogmatic determination to suppress one aspect of the legal system in order to maintain the theory that the stipulation of a sanction, like Austin's command, represents the quintessence of law. One might as well urge that the rules of baseball were "really" only complex conditional directions to the scorer and that this showed their real or "essential" nature.
One of the first jurists in England to break with the Austinian tradition, Salmond, complained that the analysis in terms of commands left the notion of a right unprovided with a place. But he confused the point. He argued first, and correctly, that if laws are merely commands it is inexplicable that we should have come to speak of legal rights and powers as conferred or arising under them, but then wrongly concluded that the rules of a legal system must necessarily be connected with moral rules or principles of justice and that only on this footing could the phenomenon of legal rights be explained. Otherwise, Salmond thought, we would have to say that a mere "verbal coincidence" connects the concepts of legal and moral right. Similarly, continental critics of the Utilitarians, always alive to the complexity of the notion of a subjective right, insisted that the command theory gave it no place. Hagerstrom insisted that if laws were merely commands the notion of an individual's right was really inexplicable, for commands are, as he said, something which we either obey or we do not obey; they do not confer rights. But he, too, concluded that moral, or, as he put it, common-sense, notions of justice must therefore be necessarily involved in the analysis of any legal structure elaborate enough to confer rights.
Yet, surely these arguments are confused. Rules that confer rights, though distinct from commands, need not be moral rules or coincide with them. Rights, after all, exist under the rules of ceremonies, games, and in many other spheres regulated by rules which are irrelevant to the question of justice or what the law ought to be. Nor need rules which confer rights be just or













22

morally good rules. The rights of a master over his slaves show us that. "Their merit or demerit," as Austin termed it, depends on how rights are distributed in society and over whom or what they are exercised. These critics indeed revealed the inadequacy of the simple notions of command and habit for the analysis of law; at many points it is apparent that the social acceptance of a rule or standard of authority (even if it is motivated only by fear or superstition or rests on inertia) must be brought into the analysis and cannot itself be reduced to the two simple terms. Yet nothing in this showed the utilitarian insistence on the distinction between the existence of law and its "merits" to be wrong.

II

I now turn to a distinctively American criticism of the separation of the law that is from the law that ought to be. It emerged from the critical study of the judicial process with which American jurisprudence has been on the whole so beneficially occupied. The most skeptical of these critics-the loosely named "Realists" of the 1930's-perhaps too naively accepted the conceptual framework of the natural sciences as adequate for the characterization of law and for the analysis of rule-guided action of which a living system of law at least partly consists. But they opened men's eyes to what actually goes on when courts decide cases, and the contrast they drew between the actual facts of judicial decision and the traditional terminology for describing it as if it were a wholly logical operation was usually illuminating; for in spite of some exaggeration the "Realists" made us acutely conscious of one cardinal feature of human language and human thought, emphasis on which is vital not only for the understanding of law but in areas of philosophy far beyond the confines of jurisprudence. The insight of this school may be presented in the following example. A legal rule forbids you to take a vehicle into the public park. Plainly this forbids an automobile, but what about bicycles, roller skates, toy automobiles? What about airplanes? Are these, as we say to be called "vehicles" for the purpose of the rule or not? If we are to communicate with each other at all, and if, as in the most elementary form of law, we are to express our intentions that a certain type of behavior be regulated by rules, then the general words we use-like "vehicle" in the case I consider-must have some standard instance in which no doubts are felt about its application. There must be a core of settled meaning, but there will be, as well, a penumbra of debatable cases in which words are neither obviously applicable nor obviously ruled out. These cases will each have some features in common with the standard case; they will lack others or be accompanied by features not present in the standard case. Human invention and natural processes continually throw up such variants on the familiar,




23

and if we are to say that these ranges of facts do or do not fall under existing rules, then the classifier must make a decision which is not dictated to him, for the facts and phenomena to which we fit our words and apply our rules are as it were dumb. The toy automobile cannot speak up and say, "I am a vehicle for the purpose of this legal rule," nor can the roller skates chorus, "We are not a vehicle." Fact situations do not await us neatly labeled, creased, and folded, nor is their legal classification written on them to be simply read off by the judge.
Instead, in applying legal rules, someone must take the responsibility of deciding that words do or do not cover some case in hand with all the practical consequences involved in this decision.
We may call the problems which arise outside the hard core of standard instances or settled meaning "problems of the penumbra"; they are always with us whether in relation to such trivial things as the regulation of the use of the public park or in relation to the multidimensional generalities of a constitution. If a penumbra of uncertainty must surround all legal rules, then their application to specific cases in the penumbral area cannot be a matter of logical deduction, and so deductive reasoning, which for generations has been cherished as the very perfection of human reasoning, cannot serve as a model for what judges, or indeed anyone, should do in bringing particular cases under general rules. In this area men cannot live by deduction alone. And it follows that if legal arguments and legal decisions of penumbral questions are to be rational, their rationality must lie in something other than a logical relation to premises. So if it is rational or "sound" to argue and to decide that for the purposes of this rule an airplane is not a vehicle, this argument must be sound or rational without being logically conclusive. What is it then that makes such decisions correct or at least better than alternative decisions? Again, it seems true to say that the criterion which makes a decision sound in such cases is some concept of what the law ought to be; it is easy to slide from that into saying that it must be a moral judgment about what law ought to be. So here we touch upon a point of necessary "intersection between law and morals" which demonstrates the falsity or, at any rate, the misleading character of the Utilitarians' emphatic insistence on the separation of law as it is and ought to be. Surely, Bentham and Austin could only have written as they did because they misunderstood or neglected this aspect of the judicial process, because they ignored the problems of the penumbra.
The misconception of the judicial process which ignores the problems of the penumbra and which views the process as consisting preeminently in deductive reasoning is often stigmatized as the error of "formalism" or "literalism." My question now is, how and to what extent does the demonstration of this error show the utilitarian distinction to be wrong or misleading? Here

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

21เรียงลำดับไปบางตัวแปรที่ซับซ้อนของกฎของการเรียงลำดับแรก ความพยายามในการแสดง conferring สิทธิกฎหมายจะลงโทษเพื่อจะได้เรียกร้องเอาจากบุคคลเฉพาะเงื่อนไข stipulations "จริงๆ" ที่สุดภายใต้หน้าที่ระบุลักษณะของงานของ Kelsen ยัง ชวนนี้ได้แค่แสดงนา ๆ กำหนดจะระงับแง่มุมหนึ่งของระบบกฎหมายเพื่อรักษาทฤษฎีว่า stipulation ของตัวไป เช่นคำสั่งของ Austin แสดงถึงการพบของกฎหมาย หนึ่งอาจรวมทั้งกระตุ้นให้ว่า กฎของเบสบอลได้ "จริงๆ" เท่านั้นซับซ้อนมีเงื่อนไขคำแนะนำที่ scorer และว่า นี้แสดงให้เห็นธรรมชาติของพวกเขาจริง หรือ "จำเป็น"Jurists แรกในอังกฤษจะ มีประเพณี Austinian, Salmond หนึ่งแนะนำว่า การวิเคราะห์ในรูปแบบของคำสั่งด้านซ้ายแนวคิดของสิทธิที่ unprovided กับ แต่เขาสับสนจุด เขาโต้เถียงก่อน ถูกต้อง และ ว่า ถ้ากฎหมายมีเพียงคำสั่งที่เป็น inexplicable ที่เราควรมาพูดของสิทธิทางกฎหมาย และอำนาจที่ปรึกษา หรือเกิดขึ้นภายใต้พวกเขา แต่แล้ว ผิดสรุปที่ กฎของระบบกฎหมายต้องจำเป็นต้องเชื่อมโยงกับกฎทางศีลธรรมหรือหลักความยุติธรรม และจะอธิบายว่า ในหลักนี้สามารถปรากฏการณ์ของสิทธิ์ตามกฎหมาย มิฉะนั้น Salmond คิดว่า เราจะได้พูดว่า เป็นแค่ "เรื่องบังเอิญด้วยวาจา" เชื่อมต่อแนวคิดสิทธิตามกฎหมาย และคุณธรรม ในทำนองเดียวกัน Utilitarians จะมีชีวิตอยู่กับความซับซ้อนของแนวคิดสิทธิตามอัตวิสัย วิจารณ์ยุโรปยืนยันว่า ทฤษฎีที่สั่งให้ทำไม่ Hagerstrom ยืนยันว่า ถ้ากฎหมายมี เพียงคำสั่งแนวคิดของแต่ละคนมีสิทธิถูกจริง ๆ inexplicable สำหรับคำสั่งเป็น พูด สิ่งที่เราจะเชื่อฟัง หรือเราไม่ ฟัง นอกจากนี้พวกเขาไม่ประสาทสิทธิ์ แต่เขา เกินไป สรุปว่า ศีลธรรม ขึ้น ขณะที่เขาใส่มัน -สามัญสำนึก ความเข้าใจความยุติธรรมต้องดังนั้นจึงจำเป็นต้องเกี่ยวข้องในการวิเคราะห์โครงสร้างทางกฎหมายใดๆ อธิบายพอประสาทสิทธิ์ยัง แน่นอนว่าอาร์กิวเมนต์เหล่านี้จะสับสน กฎที่ประสาทสิทธิ์ ว่าแตกต่างจากคำสั่ง ไม่ต้องเป็นกฎทางศีลธรรม หรือสอดคล้องกับพวกเขา หลังจากที่ทุก สิทธิ อยู่ภายใต้กฎ ของ พิธี เกม และ ในหลายรัฐบาลท้องถิ่นอื่นที่กำหนดในกฎที่เกี่ยวข้องกับคำถามของความยุติธรรมหรือกฎหมายที่ควรจะเป็น ไม่จำเป็นกฎซึ่งประสาทสิทธิ์เป็นเพียง หรือ 22กฎคุณธรรมดี สิทธิของหลักมากกว่าทาสของเขาแสดงให้เราเห็นที่ "นักบุญหรือ demerit เรียกว่า Austin ขึ้นอยู่กับว่าสิทธิกระจาย ในสังคม และบุคคลหรือสิ่งที่จะใช้ นักวิจารณ์เหล่านี้เปิดเผย inadequacy ของความเข้าใจเรื่องของคำสั่งและนิสัยสำหรับการวิเคราะห์กฎหมาย แน่นอน หลายจุด ได้ชัดเจนว่า การยอมรับทางสังคมกฎหรือมาตรฐานของหน่วยงาน (แม้ว่าจะเป็นแรงจูงใจ ด้วยความกลัวหรือความเชื่อโชคลางเท่านั้น หรืออยู่บนความเฉื่อย) ต้องสามารถนำเข้าวิเคราะห์ และไม่เองสามารถลดเงื่อนไขเรื่องสอง ยังไม่มีอะไรในนี้เห็น insistence เป็นประโยชน์ในความแตกต่างระหว่างการดำรงอยู่ของกฎหมายและของ "บุญ" จะไม่ถูกต้องIIตอนนี้เปิดให้วิจารณ์อเมริกัน distinctively ของแยกของกฎหมายที่มาจากกฎหมายที่ควรจะเป็น มันเกิดขึ้นจากการศึกษาที่สำคัญของกระบวนการยุติธรรมที่ฟิกฮอเมริกันได้รับในทั้งแอ๊บเพื่อครอบครอง สงสัยมากที่สุดของเหล่านักวิจารณ์ที่ซึ่งมีชื่อว่า "Realists" ของที่เกินไปของ 1930 ที naively ยอมรับกรอบแนวคิดของวิทยาศาสตร์ธรรมชาติเป็นเพียงพอ สำหรับคุณสมบัติของกฎหมาย และกฎตัวดำเนินการที่อยู่อาศัยระบบกฎหมายน้อยบางส่วนประกอบด้วยการวิเคราะห์ แต่พวกเขาเปิดตาผู้ชายเพื่ออะไรจริงไปเมื่อศาลตัดสินคดี และแตกต่างที่พวกเขาวาดระหว่างข้อเท็จจริงตัดสินยุติธรรมจริงและคำศัพท์ดั้งเดิมสำหรับอธิบายนั้นการดำเนินการทางตรรกะทั้งหมดเป็นสัญญาณปกติ สำหรับแม้ว่าพูดเกินจริงบางที่ "Realists" ทำ เราสติทั้งหนึ่งเชิงคุณลักษณะ ของภาษามนุษย์ และมนุษย์คิด เน้นซึ่งมีความสำคัญไม่เพียงแต่ สำหรับความเข้าใจ ของกฎหมาย แต่ในส่วนของปรัชญาไกลเกินขอบเขตของฟิกฮ ของโรงเรียนนี้อาจถูกแสดงในตัวอย่างต่อไปนี้ กฎกฎหมายห้ามปรามการเดินรถในสวนสาธารณะ อุปมานี้ห้ามปรามรถยนต์ แต่สิ่งที่เกี่ยวกับจักรยาน โรลเลอร์สเก็ต ของเล่นรถยนต์ เครื่องบินอะไรบ้าง เป็นเหล่านี้ เราบอกว่า จะเรียก "รถยนต์" เพื่อกฎ หรือไม่ ถ้า เราจะสื่อสารกันทั้งหมด และว่า ในรูปแบบระดับประถมศึกษามากที่สุดของกฎหมาย เราแสดงความตั้งใจของเราที่ชนิดของลักษณะการทำงานถูกควบคุม โดยกฎ แล้วทั่วไปคำเราใช้เหมือน "รถ" ในกรณีพิจารณา-ต้องมีบางตัวอย่างมาตรฐานซึ่งรู้สึกไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับการสมัคร ต้องมีหลักความหมายจับคู่แล้ว แต่จะ มี เช่น penumbra คุยกรณีที่คำไม่เกี่ยวข้องอย่างชัดเจน หรือแน่นอนเส้นบรรทัดออก กรณีนี้จะมีคุณลักษณะบางอย่างของ in common with กรณีมาตรฐาน พวกเขาจะขาดผู้อื่น หรือจะมาพร้อมกับคุณลักษณะที่ไม่อยู่ในกรณีมาตรฐาน มนุษย์ประดิษฐ์และกระบวนการทางธรรมชาติอย่างต่อเนื่องโยนค่าตัวแปรดังกล่าวบนคุ้นเคย 23และถ้าเราจะพูดว่า ทำช่วงนี้ข้อเท็จจริง หรือไม่ตกอยู่ภายใต้กฎที่มีอยู่ แล้ว classifier ที่ต้องทำการตัดสินใจที่ไม่บอกเขา ข้อเท็จจริงและปรากฏการณ์ที่เราพอดีคำของเรา และใช้กฎของเราจะเป็นมันมีใบ้ รถยนต์ของเล่นไม่พูดขึ้น และพูด ว่า "ฉันเป็นยานพาหนะเพื่อการนี้กฎหมายกฎ" หรือสามารถโรลเลอร์สเก็ต chorus "เราจะไม่ขี่" สถานการณ์จริงไม่รอเราป้าย ผ้าเป็นรอยย่น และพับ หรือการจัดประเภทตามกฎหมายของพวกเขาเขียนนั้นเพียงแค่อ่านออกผู้พิพากษาแทน ในกฎกฎหมาย ผู้ต้องรับผิดชอบของการตัดสินใจว่า คำห้าม หรือไม่ครอบคลุมบางกรณีในมือ มีทั้งหมดปฏิบัติผลเกี่ยวข้องกับการตัดสินใจนี้เราอาจเรียกปัญหาที่เกิดขึ้นนอกแก่นอินสแตนซ์มาตรฐานหรือความหมายจับคู่ "ปัญหาของ penumbra" พวกเขามักอยู่กับเราว่า เกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ เล็กน้อยเช่นข้อบังคับการใช้สวนสาธารณะ หรือ เกี่ยวกับ generalities หลายมิติของรัฐธรรมนูญที่ Penumbra ของความไม่แน่นอนต้องคร่อมกฎหมายกฎทั้งหมด แล้วสมัครไปเฉพาะ กรณีในพื้นที่ penumbral ไม่เรื่องของตรรกะหัก แล้วเหตุผลดังนั้น deductive ซึ่งสำหรับรุ่นถูกหัวแก้วหัวแหวนเป็นความสมบูรณ์แบบมากของเหตุผลมนุษย์ ไม่สามารถใช้รูปอะไรพิพากษา หรือแน่นอนใคร ควรทำอย่างไรในการนำเฉพาะกรณีภายใต้กฎทั่วไป นี่ ผู้ชายไม่อยู่ โดยหักเพียงอย่างเดียว และเป็นไปตามว่า ถ้าอาร์กิวเมนต์ทางกฎหมายและตัดสินกฎหมายคำถาม penumbral จะถูกเชือด rationality ของพวกเขาต้องอยู่ในความสัมพันธ์ทางตรรกะของบริเวณเหนือ ดังนั้น ถ้าจะเชือด หรือ "เสียง" การโต้เถียง และ การตัดสินใจว่า วัตถุประสงค์ของกฎนี้เครื่องบินไม่รถ อาร์กิวเมนต์นี้ต้องเสียง หรือเชือดไม่ให้ข้อสรุปทางตรรกะ มันคืออะไร แล้วที่ทำให้ตัดสินใจดังกล่าวน้อยกว่าทางเลือกการตัดสินใจ หรือถูกต้องหรือไม่ อีก เหมือนจริงพูดที่ เงื่อนไขซึ่งทำให้การตัดสินใจเสียงในกรณี แนวคิดบางอย่างของกฎหมายที่ควรจะเป็น ได้ง่ายให้นิ่งจากที่เข้าบอกว่า ต้องคำพิพากษาทางศีลธรรมเกี่ยวกับกฎหมายใดควรจะเป็น ที่นี่เราสัมผัสตามจุดที่จำเป็น "สี่แยกระหว่างกฎหมายและศีลธรรม" ซึ่งแสดงให้เห็นถึงการ falsity หรือ ที่มี อักขระมส่งของ Utilitarians' insistence อย่างหนักแน่นในการแบ่งแยกกฎหมายมันเป็น และควรจะเป็น แน่นอน เบนแธมและ Austin สามารถเฉพาะได้เขียนไม่เหมือนเนื่องจากพวกเขา misunderstood หรือที่ไม่มีกิจกรรมด้านนี้ของกระบวนการยุติธรรม เนื่องจากพวกเขาละเว้นปัญหาของ penumbraความเข้าใจผิดของกระบวนการยุติธรรมซึ่งละเว้นปัญหาของ penumbra และมุมมองที่เป็นกระบวนการตามประกอบในเหตุผล deductive preeminently stigmatized เป็นข้อผิดพลาด "formalism" หรือ "literalism" ตอนนี้คำถามของฉันคือ วิธี และขอบเขตไม่สาธิตแสดงข้อผิดพลาดนี้แตกเป็นประโยชน์จะไม่ถูกต้อง หรือเข้าใจ ที่นี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

21 การจัดเรียงบางส่วนตัวแปรที่ซับซ้อนของกฎหมายของการจัดเรียงแรก ความพยายามที่จะแสดงให้เห็นว่ากฎหมายการหารือสิทธิเป็น "จริง" ข้อกำหนดเงื่อนไขเฉพาะของการลงโทษที่จะไขว่คว้าจากคนในที่สุดภายใต้หน้าที่ตามกฎหมายลักษณะการทำงาน Kelsen ของ. แต่เพื่อกระตุ้นให้นี้เป็นจริงเพียงเพื่อแสดงความมุ่งมั่นดันทุรังที่จะปราบปรามด้านหนึ่ง ระบบกฎหมายเพื่อรักษาทฤษฎีที่ว่าข้อตกลงของการลงโทษเช่นเดียวกับคำสั่งของออสตินหมายถึงแก่นสารของกฎหมาย. หนึ่งอาจรวมทั้งเรียกร้องให้ว่ากฎของทีมเบสบอลเป็น "จริง" ทิศทางเงื่อนไขที่ซับซ้อนเท่านั้นที่จะแต้มและที่นี้ แสดงให้เห็นว่าจริงหรือ "จำเป็น" ธรรมชาติของพวกเขา. หนึ่งในลูกขุนครั้งแรกในประเทศอังกฤษที่จะทำลายกับประเพณี Austinian, Salmond บ่นว่าการวิเคราะห์ในแง่ของคำสั่งทิ้งความคิดของขวา unprovided กับสถานที่. แต่เขาสับสนจุด เขาเป็นที่ถกเถียงกันครั้งแรกและถูกต้องว่าหากกฎหมายมีคำสั่งเพียงมันเป็นที่อธิบายไม่ได้ว่าเราควรจะได้มาพูดถึงสิทธิตามกฎหมายและอำนาจเช่นการประชุมหรือเกิดขึ้นภายใต้พวกเขา แต่แล้วได้ข้อสรุปที่ผิดกฎของระบบกฎหมายจะต้องเชื่อมต่อจำเป็นต้อง หลักเกณฑ์ทางศีลธรรมหรือหลักการของความยุติธรรมเท่านั้นที่บนเกาะนี้อาจปรากฏการณ์ของสิทธิตามกฎหมายจะอธิบาย มิฉะนั้น Salmond คิดว่าเราจะต้องบอกว่าเป็นเพียง "ความบังเอิญวาจา" เชื่อมต่อแนวคิดเกี่ยวกับสิทธิตามกฎหมายและศีลธรรม ในทำนองเดียวกันนักวิจารณ์ของทวีป utilitarians เสมอมีชีวิตอยู่กับความซับซ้อนของความคิดของขวาอัตนัยยืนยันว่าทฤษฎีคำสั่งให้มันไม่มีสถานที่ Hagerstrom ยืนยันว่าหากกฎหมายมีคำสั่งเป็นเพียงความคิดของสิทธิของแต่ละบุคคลก็อธิบายไม่ได้จริงๆสำหรับเป็นคำสั่งในขณะที่เขากล่าวว่าสิ่งที่เราทั้งสองเชื่อฟังหรือเราไม่เชื่อฟัง; พวกเขาไม่ได้ให้สิทธิ แต่เขาก็สรุปได้ว่าคุณธรรมหรือในขณะที่เขาวางความรู้สึกร่วมกันพัฒนาการของความยุติธรรมจึงต้องจำเป็นต้องมีส่วนร่วมในการวิเคราะห์ของโครงสร้างทางกฎหมายใด ๆ ซับซ้อนมากพอที่จะให้สิทธิ. แต่ก็มีปากเสียงเหล่านี้มีความสับสน กฎระเบียบที่ให้สิทธิ แต่แตกต่างจากคำสั่งไม่จำเป็นต้องเป็นกฎทางศีลธรรมหรือตรงกับพวกเขา สิทธิหลังจากทั้งหมดอยู่ภายใต้กฎระเบียบของพิธีกรเกมและในทรงกลมอื่น ๆ อีกมากมายที่ควบคุมโดยกฎระเบียบที่ไม่เกี่ยวข้องกับคำถามของความยุติธรรมหรือสิ่งที่กฎหมายควรจะเป็น ไม่จำเป็นต้องมีกฎระเบียบที่ให้สิทธิหรือเป็นเพียงแค่22 กฎที่ดีทางศีลธรรม สิทธิของต้นแบบกว่าทาสของเขาแสดงให้เราเห็นว่า "บุญหรือบาปของพวกเขา" ขณะที่ออสตินเรียกว่ามันขึ้นอยู่กับว่ามีการกระจายสิทธิในสังคมและกว่าคนหรือสิ่งที่พวกเขามีการใช้สิทธิ นักวิจารณ์เหล่านี้แน่นอนเผยให้เห็นความไม่เพียงพอของความคิดที่เรียบง่ายของคำสั่งและนิสัยในการวิเคราะห์ของกฎหมาย ที่จุดหลาย ๆ คนก็เห็นได้ชัดว่าได้รับการยอมรับทางสังคมของกฎหรือมาตรฐานของผู้มีอำนาจ (ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแรงบันดาลใจโดยเฉพาะความกลัวหรือความเชื่อทางไสยศาสตร์หรือวางอยู่บนความเฉื่อย) จะต้องนำเข้าสู่การวิเคราะห์และไม่สามารถตัวเองจะลดลงไปสองคำง่าย แต่ไม่มีอะไรในเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่าการเรียกร้องประโยชน์เกี่ยวกับความแตกต่างระหว่างการดำรงอยู่ของกฎหมายและ "คุณธรรม" ของตนจะผิด. ครั้งที่สองตอนนี้ผมหันไปวิจารณ์อเมริกันอย่างชัดเจนของการแยกของกฎหมายที่มาจากกฎหมายที่ควรจะเป็น มันโผล่ออกมาจากการศึกษาที่สำคัญของกระบวนการพิจารณาคดีที่กฎหมายอเมริกันได้รับในทั้งครอบครองเพื่อประโยชน์ สงสัยมากที่สุดของเหล่านักวิจารณ์ที่ชื่อว่า "แง่" ของ 1930's-บางทีอาจจะได้รับการยอมรับอย่างไร้เดียงสาเกินไปกรอบแนวคิดของวิทยาศาสตร์ธรรมชาติเป็นที่เพียงพอสำหรับลักษณะของกฎหมายและการวิเคราะห์การกระทำกฎแนะนำซึ่งระบบที่อยู่อาศัยของ กฎหมายอย่างน้อยบางส่วนประกอบด้วย แต่พวกเขาเปิดตาของผู้ชายกับสิ่งที่จริงไปในเมื่อตัดสินใจกรณีศาลและความคมชัดที่พวกเขาดึงระหว่างข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นจริงจากการตัดสินใจของศาลและคำศัพท์แบบดั้งเดิมสำหรับอธิบายว่ามันราวกับว่ามันเป็นตรรกะการทำงานในเครือได้รับมักจะส่องสว่าง; ในทั้งๆที่มีการพูดเกินจริงบางอย่าง "แง่" ทำให้เรามีสติอย่างรุนแรงของพระคาร์ดินัลคุณลักษณะหนึ่งของภาษามนุษย์และความคิดของมนุษย์เน้นที่มีความสำคัญไม่เพียง แต่สำหรับความเข้าใจของกฎหมาย แต่ในพื้นที่ของปรัชญาไกลเกินขอบเขตของกฎหมาย ข้อมูลเชิงลึกของโรงเรียนนี้อาจจะนำเสนอในตัวอย่างต่อไปนี้ กฎตามกฎหมายห้ามให้คุณสามารถใช้รถเข้าไปในสวนสาธารณะ ชัดถ้อยชัดคำนี้ห้ามรถยนต์ แต่สิ่งที่เกี่ยวกับจักรยาน, โรลเลอร์สเกตรถยนต์ของเล่น? สิ่งที่เกี่ยวกับเครื่องบิน? เหล่านี้ในขณะที่เราบอกว่าจะเรียกว่า "ยานพาหนะ" สำหรับวัตถุประสงค์ของการปกครองหรือไม่? ถ้าเรามีการสื่อสารกับแต่ละอื่น ๆ เลยและถ้าเป็นในรูปแบบระดับประถมศึกษามากที่สุดของกฎหมายที่เรามีในการแสดงความตั้งใจของเราที่บางประเภทของพฤติกรรมที่ได้รับการควบคุมตามกฎแล้วคำทั่วไปที่เราใช้เหมือน "ยานพาหนะ "ในกรณีที่ฉันพิจารณา-ต้องมีบางอย่างเช่นมาตรฐานที่สงสัยไม่ได้รู้สึกเกี่ยวกับการประยุกต์ใช้ ต้องมีหลักของความหมายตัดสิน แต่จะมีเป็นอย่างดีเงามัวของกรณีที่ถกเถียงกันในการที่คำจะไม่เห็นได้ชัดบังคับหรือการปกครองออกอย่างเห็นได้ชัด กรณีเหล่านี้แต่ละคนจะมีคุณสมบัติบางอย่างที่เหมือนกันกับกรณีมาตรฐาน พวกเขาจะขาดผู้อื่นหรือจะมาพร้อมกับคุณสมบัติที่ไม่ได้อยู่ในกรณีที่มาตรฐาน สิ่งประดิษฐ์ของมนุษย์และกระบวนการทางธรรมชาติอย่างต่อเนื่องโยนขึ้นสายพันธุ์ดังกล่าวในที่คุ้นเคย, 23 และถ้าหากเราจะบอกว่าช่วงนี้ของข้อเท็จจริงหรือไม่ไม่ตกอยู่ภายใต้กฎระเบียบที่มีอยู่แล้วลักษณนามต้องทำการตัดสินใจที่ไม่ได้บอกกับเขาสำหรับ ข้อเท็จจริงและปรากฏการณ์ที่เราพอดีคำพูดของเราและใช้กฎของเรามีมันเป็นใบ้ รถยนต์ของเล่นที่ไม่สามารถพูดออกมาและพูดว่า "ผมมียานพาหนะสำหรับวัตถุประสงค์ของการปกครองตามกฎหมายนี้" และไม่สามารถลูกกลิ้งนักร้องรองเท้าสเก็ต, "เราไม่ได้รถ." สถานการณ์ความเป็นจริงไม่ได้รอคอยเราติดป้ายเรียบร้อยรอยพับและพับไม่เป็นการจัดหมวดหมู่ของตนตามกฎหมายที่เขียนเกี่ยวกับพวกเขาที่จะได้รับเพียงแค่อ่านออกโดยผู้พิพากษา. แต่ในการใช้กฎตามกฎหมายคนที่จะต้องรับผิดชอบในการตัดสินใจว่าคำพูดจะทำหรือไม่ทำ ไม่ครอบคลุมถึงกรณีที่ในมือบางอย่างกับทุกผลกระทบในทางปฏิบัติมีส่วนร่วมในการตัดสินใจครั้งนี้. เราอาจเรียกปัญหาที่เกิดขึ้นนอกแกนแข็งกรณีมาตรฐานหรือตัดสินความหมาย "ปัญหาของเงามัว"; พวกเขาจะอยู่กับเราเสมอไม่ว่าจะเป็นในส่วนที่เกี่ยวกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นการควบคุมการใช้งานของสวนสาธารณะหรือในความสัมพันธ์กับ generalities หลายมิติของรัฐธรรมนูญ หากเงามัวของความไม่แน่นอนต้องล้อมรอบกฎระเบียบทางกฎหมายทั้งหมดแล้วโปรแกรมของพวกเขากับกรณีที่เฉพาะเจาะจงในพื้นที่ penumbral ไม่สามารถเป็นเรื่องของการหักตรรกะและเหตุผลเพื่อนิรนัยซึ่งสำหรับรุ่นที่ได้รับการหวงแหนเป็นความสมบูรณ์แบบมากของการใช้เหตุผลของมนุษย์ไม่สามารถให้บริการได้ เป็นแบบจำลองสำหรับสิ่งที่ผู้พิพากษาหรืออันที่จริงทุกคนควรจะทำอย่างไรในการนำกรณีโดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้กฎระเบียบทั่วไป ในผู้ชายบริเวณนี้ไม่สามารถอยู่ได้โดยการหักเงินเพียงอย่างเดียว และต่อไปนี้ว่าถ้าข้อโต้แย้งทางกฎหมายและการตัดสินใจทางกฎหมายของคำถาม penumbral จะเป็นเหตุผลเหตุผลของพวกเขาต้องอยู่ในสิ่งอื่นนอกเหนือจากความสัมพันธ์เชิงตรรกะไปยังสถานที่ ดังนั้นถ้ามันเป็นเหตุผลหรือ "เสียง" ที่จะโต้แย้งและตัดสินใจว่าสำหรับวัตถุประสงค์ของกฎนี้เครื่องบินไม่ได้เป็นยานพาหนะอาร์กิวเมนต์นี้จะต้องเป็นเสียงหรือมีเหตุผลโดยไม่ต้องสรุปเหตุผล มันคืออะไรแล้วที่ทำให้การตัดสินใจดังกล่าวถูกต้องหรืออย่างน้อยดีกว่าการตัดสินใจทางเลือก? อีกครั้งก็ดูเหมือนว่าเป็นความจริงที่จะกล่าวว่าเกณฑ์ซึ่งจะทำให้เสียงการตัดสินใจในกรณีดังกล่าวเป็นแนวคิดของบางสิ่งที่กฎหมายควรจะเป็น; มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเลื่อนจากที่เป็นบอกว่ามันจะต้องเป็นการตัดสินใจเชิงจริยธรรมเกี่ยวกับสิ่งที่กฎหมายควรจะเป็น ดังนั้นที่นี่เราลามปามจุดที่จำเป็น "จุดตัดระหว่างกฎหมายและศีลธรรม" ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความผิดพลาดหรือในอัตราใด ๆ ตัวละครที่ทำให้เข้าใจผิดของยืนกรานหนักแน่น utilitarians 'ในการแยกของกฎหมายมันเป็นและควรจะเป็น แท้จริงแทมและออสตินเท่านั้นที่จะได้เขียนเป็นพวกเขาเพราะพวกเขาเข้าใจผิดหรือถูกทอดทิ้งทุกแง่มุมของกระบวนการพิจารณาคดีนี้เพราะพวกเขาไม่สนใจปัญหาของเงามัว. ความเข้าใจผิดของกระบวนการพิจารณาคดีที่ไม่สนใจปัญหาของเงามัวและที่มุมมอง เป็นกระบวนการที่ประกอบด้วย preeminently ในการให้เหตุผลแบบนิรนัยเป็น stigmatized มักจะเป็นข้อผิดพลาดของ "พิธี" หรือ "Literalism." คำถามของฉันตอนนี้คือวิธีการและสิ่งที่ขอบเขตไม่สาธิตของข้อผิดพลาดนี้แสดงให้เห็นความแตกต่างที่เป็นประโยชน์ที่จะผิดหรือทำให้เข้าใจผิด? ที่นี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ส่วนใหญ่ไม่เชื่อของนักวิจารณ์เหล่านี้ ชื่อว่า " หลวม realists " ของ 1930 's-perhaps ด้วยยังยอมรับกรอบแนวคิดของวิทยาศาสตร์ที่เพียงพอสำหรับการศึกษากฎหมายและการวิเคราะห์กฎแนวทางการดําเนินการซึ่งระบบชีวิตของกฎหมายอย่างน้อยบางส่วนประกอบด้วย . แต่พวกเขาเปิดชายดวงตาสิ่งที่จริงไป เมื่อศาลตัดสิน กรณี21

เรียงบางซับซ้อนแตกต่างจากกฎหมายแรกของการจัดเรียง ความพยายามที่จะแสดงให้เห็นว่ากฎหมายปรึกษาฯ " จริงๆ " เท่านั้นเงื่อนไขข้อกําหนดการจะทำการจากบุคคลในที่สุดภายใต้กฎหมายกำหนดลักษณะของเคลเซนงานแต่เกณฑ์นี้เป็นเพียงการจัดแสดงการดันทุรังที่จะปราบปรามแง่มุมหนึ่งของระบบกฎหมายเพื่อรักษาทฤษฎีว่าการลงโทษ เช่น ออสติน เป็นคำสั่ง เป็นแก่นสารของกฎหมายหนึ่งอาจจะขอให้ที่กติกาเบสบอล " จริงๆ " ที่ซับซ้อนที่มีเงื่อนไขเส้นทางประตูและที่พบจริงหรือ " จำเป็น " ธรรมชาติ .
หนึ่งในลูกขุนครั้งแรกในอังกฤษจะแบ่งกับประเพณีแซลเมินด์ austinian , บ่นว่า , การวิเคราะห์ในแง่ของการสั่งทิ้งความคิดของสิทธิ unprovided กับสถานที่ แต่เขาสับสนประเด็น เขาแย้งก่อนและถูกต้องว่า ถ้ากฎหมายเป็นเพียงคำสั่งมันอธิบายไม่ได้ว่าเราน่าจะมาพูดของสิทธิตามกฎหมายและอำนาจเป็นชื่อย่อหรือที่เกิดขึ้นภายใต้พวกเขา แต่แล้ว ผิด สรุปได้ว่า กฎของระบบกฎหมายจะต้องเชื่อมต่อกับกฎทางศีลธรรมหรือหลักการของความยุติธรรมและมีเพียงบนฐานรากนี้ปรากฏการณ์ของสิทธิ กฎหมายสามารถอธิบายได้ มิฉะนั้นแซลเมินด์คิด เราก็ต้องบอกว่า เป็นแค่ " วาจาบังเอิญ " เชื่อมต่อแนวคิดของกฎหมายและจริยธรรมที่ถูกต้อง ในทำนองเดียวกัน , คอนติเนนนักวิจารณ์ของ utilitarians มักจะมีชีวิตอยู่เพื่อความซับซ้อนของความคิดขวา อัตนัย ยืนยันว่าทฤษฎีคำสั่งให้มันไม่มีที่ความคิดของความยุติธรรมจึงต้องจําเป็นต้องมีส่วนร่วมในการวิเคราะห์โครงสร้างทางกฎหมายใด ๆที่ซับซ้อนเพียงพอที่จะให้สิทธิ .
แต่แน่นอนอาร์กิวเมนต์เหล่านี้จะสับสน กฎที่ให้สิทธิ แต่แตกต่างจากคำสั่งไม่ต้องมีกฎทางศีลธรรมหรือตรงกับพวกเขา สิทธิมนุษยชน หลังจากทั้งหมด อยู่ภายใต้กฎของพิธี , เกมและในหลาย ๆทรงกลมควบคุมโดยกฎซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับคำถามของความยุติธรรมหรือกฎหมายที่ควรจะเป็น หรือต้องมีกฎที่ให้สิทธิเป็นเพียงหรือ













22

ความดีทางศีลธรรมกฏ สิทธิของอาจารย์มากกว่าทาสของเขาแสดงให้เราดู " บุญหรือบาปของพวกเขา , " ออสตินว่ามันขึ้นอยู่กับว่ามีการกระจายในสังคม และสิทธิเหนือใคร หรือ อะไรที่พวกเขาใช้ .นักวิจารณ์เหล่านี้จริงๆพบความไม่เพียงพอของความคิดที่เรียบง่ายของคำสั่งและนิสัยการวิเคราะห์กฎหมาย หลายจุดมันชัดเจนว่าสังคมให้การยอมรับกฎหรือมาตรฐานของผู้มีอำนาจ ( แม้ว่ามันจะมีแค่ความกลัว หรือ ไสยศาสตร์ หรือขึ้นอยู่กับความเฉื่อย ) จะต้องนำมาวิเคราะห์และไม่สามารถตัวเองจะลดลง ไปง่ายๆสองเงื่อนไขแต่ไม่มีอะไรในการเรียกร้องประโยชน์ต่อความแตกต่างระหว่างการดำรงอยู่ของกฎหมายของ " บุญ " ที่จะผิด

ii

ตอนนี้ผมจะวิจารณ์อย่างเด่นชัดของชาวอเมริกันในการแยกกฎหมายที่เป็นกฎหมายที่ควรจะเป็น มันโผล่ออกมาจากการศึกษาที่สําคัญของกระบวนการตุลาการที่อเมริกันนิติศาสตร์ได้รับทั้งเพื่อประโยชน์ครอบครองhagerstrom ยืนยันว่า ถ้ากฎหมายเป็นคำสั่งของความคิดของแต่ละคนใช่ก็อธิบายไม่ได้จริงๆ สําหรับคําสั่งที่เขากล่าวว่าสิ่งที่เราให้ทำตาม หรือเราไม่ทำตาม พวกเขาไม่ได้ให้สิทธิ แต่เขาก็สรุปได้ว่า คุณธรรม หรือที่เขาเรียกว่า สามัญสำนึกและความคมชัดที่พวกเขาดึงระหว่างข้อเท็จจริงที่แท้จริงของการตัดสินใจของศาลและศัพท์ดั้งเดิมสำหรับการอธิบายว่า ปฏิบัติการทั้งหมดตรรกะคือมักจะส่องสว่าง ; แม้ว่าบางพูดเกินจริง " realists " ทำให้เราอย่างมีสติของหนึ่งคุณลักษณะสำคัญของภาษาของมนุษย์และความคิดของมนุษย์ส่วนใหญ่ไม่เชื่อของนักวิจารณ์เหล่านี้ ชื่อว่า " หลวม realists " ของ 1930 's-perhaps ด้วยยังยอมรับกรอบแนวคิดของวิทยาศาสตร์ที่เพียงพอสำหรับการศึกษากฎหมายและการวิเคราะห์กฎแนวทางการดําเนินการซึ่งระบบชีวิตของกฎหมายอย่างน้อยบางส่วนประกอบด้วย . แต่พวกเขาเปิดชายดวงตาสิ่งที่จริงไป เมื่อศาลตัดสิน กรณีเน้นที่สำคัญไม่เพียง แต่เพื่อความเข้าใจของกฎหมาย แต่ในพื้นที่ของปรัชญาไกลเกินขอบเขตของกฎหมาย . ข้อมูลเชิงลึกของโรงเรียนนี้อาจจะแสดงในตัวอย่างต่อไปนี้ กฎกฎหมายห้ามไม่ให้เธอนำรถเข้าไปในสวนสาธารณะ สมถะ นี้ห้ามรถยนต์ แต่สิ่งที่เกี่ยวกับจักรยาน , สเก็ต , รถยนต์ของเล่นเด็ก อะไรที่เกี่ยวกับเครื่องบิน ? มีเหล่านี้แล้วคำพูดที่เราใช้ทั่วไปเช่น " รถ " ในคดีชั้นพิจารณาต้องมีมาตรฐานอย่างที่ไม่มีข้อสงสัยจะรู้สึกเกี่ยวกับการประยุกต์ใช้ ต้องมีหลักตัดสินความหมาย แต่จะมีเป็นอย่างดีเป็นเงามัวของกรณีถกเถียงกันซึ่งคำไม่ชัดหรือชัดใช้ได้ ปกครองออก กรณีเหล่านี้แต่ละคนจะมีลักษณะเหมือนกันกับกรณีมาตรฐานพวกเขาจะไม่มีคนอื่น หรือ จะมาพร้อมกับคุณสมบัติไม่ได้อยู่ในเคสมาตรฐาน สิ่งประดิษฐ์ของมนุษย์และกระบวนการทางธรรมชาติอย่างต่อเนื่องโยนขึ้นเช่นในสายพันธุ์ที่คุ้นเคย




23

และถ้าเราจะบอกว่า ช่วงเหล่านี้จริงทำ หรือ ไม่ตกอยู่ภายใต้กฎที่มีอยู่แล้วแบบต้องตัดสินใจที่ไม่ได้บอกกับเขาที่เราบอกว่าให้เรียกว่า " ยานพาหนะ " สำหรับวัตถุประสงค์ของกฎหรือไม่ ? ถ้าเราสามารถสื่อสารกับแต่ละอื่น ๆทั้งหมด และถ้าเป็นในรูปแบบเบื้องต้นที่สุดของกฎหมาย เราต้องแสดงความตั้งใจของเราที่บางประเภทของพฤติกรรมที่ถูกควบคุมโดยกฎไม่มีหมวดหมู่ของกฎหมายเขียนให้พวกเขาเป็นเพียงแค่อ่านออกโดยผู้พิพากษา
แทน การใช้กฎระเบียบ กฎหมาย ใครต้องรับผิดชอบในการตัดสินใจว่า คำพูด หรือ ไม่ครอบคลุมบางคดีในมือกับทุกผลในทางปฏิบัติมีส่วนร่วมในการตัดสินใจนี้
สำหรับข้อเท็จจริงและปรากฏการณ์ที่เราพอดีคำของเรา และใช้กฎของเราเป็นเหมือนคนเป็นใบ้ ของเล่นรถยนต์ไม่สามารถพูด และพูด ว่า " ฉันเป็นยานพาหนะสำหรับวัตถุประสงค์ของกฎนี้ ถูกกฎหมาย " หรือรองเท้าสเก็ตลูกกลิ้ง คอรัส " เราไม่ใช่รถ " ความเป็นจริงสถานการณ์ไม่รอคอยเราบรรจงป้าย รอยพับ และพับเราอาจเรียกปัญหาที่เกิดขึ้นนอกแก่นของอินสแตนซ์มาตรฐานหรือตัดสินความหมาย " ปัญหาของเงามัว " ; พวกเขาจะเสมอกับเรา ไม่ว่าในความสัมพันธ์กับเรื่องเล็กน้อย เช่น ระเบียบของการใช้สวนสาธารณะหรือในความสัมพันธ์กับ generalities หลายมิติของรัฐธรรมนูญ ถ้าเป็นเงามัวของความไม่แน่นอนต้องล้อมรอบกฎระเบียบทางกฎหมายทั้งหมดแล้วโปรแกรมของพวกเขากับกรณีเฉพาะในเขตเงามัวก็จะเรื่องของการหักตรรกะและเหตุผลนิรนัยซึ่งเป็นรุ่นที่ได้รับยกย่องเป็นสมบูรณ์มากของเหตุผล มนุษย์ ไม่สามารถใช้เป็นแบบจำลองสำหรับสิ่งที่ผู้พิพากษา หรือแม้แต่ใคร ควรทำเฉพาะในการนำคดีภายใต้กฎทั่วไป ในพื้นที่นี้คนไม่สามารถอยู่ได้โดยการหักคนเดียว