นิทานพื้นบ้านภาคอีสาน พระโพธิ์สัตว์

นิทานพื้นบ้านภาคอีสาน พระโพธิ์สัตว์เกิดเป็นพญาลิง

เรื่องนี้ก็สนุก ฟังแล้วเพลินดีครับ

ใน สมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเชตวัน เมืองสาวัตถีทรงปรารภการบำเพ็ญประโยชน์เพื่อพระญาติของพระองค์ ได้ตรัสอดีตนิทานมาสธก ว่า…

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พระโพธิ์สัตว์เกิดเป็นพญาลิง มีพละกำลังมากเท่า ช้าง ๕ เชือก มีลิงบริวารประมาณ ๘๐,๐๐๐ ตัว อาศัยอยู่ในป่าหิมพานต์ ในที่ไม่ไกลจากนั้น มีต้นมะม่วงต้นใหญ่สูงเทียมยอดเขาต้นหนึ่ง อยู่ริมฝั่งแม่น้ำคงคา มีผลอร่อย หวานหอมคล้ายผลไม้ทิพย์ มีผลโตเท่าหม้อ ผลมะม่วงส่วนหนึ่งหล่นลงบนบก อีกส่วนหนึ่งหล่นลงแม่น้ำ

เมื่อมะม่วงมีผล พญาลิงจะพาบริวารมาเก็บกินผลมะม่วงเป็นประจำ เพื่อป้องกันภัยจึงให้บริวารเก็บผลมะม่วงจากกิ่งที่ยื่นไปในน้ำก่อนโดยไม่ ให้มีผลเหลือแม้แต่ผลเดียว แต่บังเอิญว่ามีผลมะม่วงสุกเหลืออยู่ลูกหนึ่งเพราะมดแดงไปทำรังครอบมันไว้ จึงรอดพ้นจากสายตาลิงไปได้ ผลมะม่วงสุกนั้นได้หล่นลงน้ำ ลอยไปติดข่ายของพระราชาเมืองพาราณสีที่ทรงให้ขึงไว้เพื่อทรงเล่นน้ำ

พวก ทหารได้กู้ข่ายขึ้นเห็นผลมะม่วงใหญ่โตขนาดนั้น จึงตรัสถามว่า “นี่มันผลอะไรกัน” ทหาร “ไม่ทราบพระเจ้าข้า” เมื่อนายพรานป่าเข้าเฝ้าและทูลว่าเป็นผลมะม่วงจึงทรงเฉือนผลมะม่วงชิมดู รสของผลมะม่วงสุกแผ่ซาบซ่านไปทั่วกาย ทำให้พระราชาติดพระทัยในผลมะม่วง จึงถามถึงที่อยู่ของต้นมะม่วงนั้น เมื่อนายพรานกราบทูลให้ทรงทราบแล้ว รับสั่งให้ต่อเรือและได้เสด็จทวนกระแสน้ำขึ้นไปตามทางที่นายพรานป่าชี้แนะ เมื่อถึงแล้วรับสั่งให้จอดเรือไว้ที่แม่น้ำ เสวยมะม่วงสุกแล้วก็เข้าที่บรรทมที่โคนต้นมะม่วงนั้น เสวยมะม่วงสุกแล้วก็เข้าที่บรรทมที่โคนต้นมะม่วงนั้น ตกกลางคืนทหารก่อกองไฟทุกทิศ สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันเฝ้าเวรยาม

เมื่อ ตกดึกพวกมนุษย์หลับหมดแล้ว พญาลิงก็พาบริวารไต่กิ่งไม้มากินผลมะม่วงจากกิ่งนั้นไปกิ่งนี้ พระราชาทรงตื่นจากบรรทม เห็นฝูงลิงนั้นเข้าจึงปลุกให้ทหารตื่นขึ้นรับสั่งพลแม่นธนูว่า “พรุ่งนี้เช้า สูเจ้าจงพากันยิงลิงฝูงนี้ อย่าให้มันหนีรอดไปได้ สักตัวเดียวนะ” พลธนูรับราชโองการแล้วรายล้อมต้นมะม่วงอยู่ฝูงลิงเห็นผู้คนถืออาวุธก็พากัน กลัวตาย เข้าไปปรึกษาพญาลิงว่า”สูอย่ากลัวไปเลยเราจักหาวิธีช่วยชีวิตเจ้าเอง” ว่าแล้วก็วิ่งกระโดดจากกิ่งมะม่วงที่ชี้ตรงไปทางแม่น้ำระยะทางประมาณ ๑๐๐ คันธนูลงที่ต้นไม้ต้นหนึ่งเข้ากับต้นไม้นั้น อีกด้านหนึ่งผูกสะเอวของตน กระโดดกลับไปที่ต้นมะม่วงนั้น ปรากฎว่าเครือหวายถึงพอดีไม่สามารถจะผูกกับต้นมะม่วงได้ จึงใช้มือทั้งสองยึดกิ่งมะม่วงไว้แน่น แล้วให้สัญญาณแก่บริวารว่า “สูเจ้าจงเหยียบหลังเรา ไต่หนีไปโดยเร็ว”

ฝูงลิงได้ขอขมาพญาลิงแล้ว รีบไต่ไปโดยเร็ว สมัยนั้นพระเทวทัตเกิดเป็นลิงหนึ่งในฝูงลิงนั้นด้วย ได้โอกาสทำร้ายพญาลิงจึงไปเป็นตัวสุดท้าย ขึ้นไปอยู่บนยอดมะม่วงแล้วกระโดดลงมาเหยียบพญาลิงอย่างแรงแล้วรีบวิ่งไต่ไป สร้างความเจ็บปวดแก่พญาลิงเป็นอย่างมาก
พญาลิงบาดเจ็บไม่สามารถจะไปได้ ยังคงยึดกิ่งไม้อยู่อย่างนั้นเอง พระราชาทอดพระเนตรเห็นกริยาของลิงทั้งหมดแล้วทรงพอพระทัยในพญาลิงที่มีเมตตา ต่อบริวารไม่คำนึงถึงชีวิตของตนเมื่อสว่างแล้วจึงรับสั่งให้นำพญาลิงลงมาทำ การรักษา บำรุงด้วยน้ำอ้อย ทาน้ำมันบนหลังให้มันนอนบนที่นอนแล้ว ตรัสว่า “เจ้าลิง เจ้าได้ทอดตัวเป็นสะพานให้ฝูงลิงข้ามไปได้ เจ้าเป็นอะไรกับฝูงลิงและฝูงลิงเป็นอะไรกับเจ้า” พญาลิงตอบว่า “มหาราชเจ้า เราเป็นพญาลิงปกครองฝูงลิงทั้งหมด เมื่อพวกเขาตกอยู่ในอันตรายเราจึงต้องนำความสุขมาให้แก่บริวารผู้อยู่ภายใต้ การปกครองธรรมดากษัตริย์ผู้ทรงพระปรีชาสามารถ ควรแสวงหาความสุขให้แก่รัฐ และทวยราษฎร์ทั่วกัน” เมื่อกล่าวจบก็สิ้นในตาย

พระราชาตรัสเรียก อำมาตย์มาแล้วมอบให้ประกอบพิธีพระราชทานเพลิงศพแก่พญาลิงทำนองเดียวกับถวาย พระเพลิง แก่พระราชา และรับสั่งให้นางสนมประดับชุดห้อมล้อมพญาลิงไปป่าช้า อำมาตย์ไปประกอบพิธีเผาศพพญาลิงเสร็จแล้ว นำกระโหลกหัวพญาลิงไปเลี่ยมด้วยทองคำสร้างเจดีย์บรรจุไว้ที่ประตูพระราชวัง พระราชารับสั่งให้ทำการบูชาธาตุของลิงตลอด ๗ วัน บำเพ็ญเพียรอยู่ในโอวาทของพญาลิงตราบเท่าชั่วชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นิทานพื้นบ้านภาคอีสานพระโพธิ์สัตว์เกิดเป็นพญาลิงเรื่องนี้ก็สนุกฟังแล้วเพลินดีครับในสมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเชตวันเมืองสาวัตถีทรงปรารภการบำเพ็ญประโยชน์เพื่อพระญาติของพระองค์ได้ตรัสอดีตนิทานมาสธกว่า...กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วพระโพธิ์สัตว์เกิดเป็นพญาลิงมีพละกำลังมากเท่าช้าง ๕ ให้มีลิงบริวารประมาณ ๘๐ ๐๐๐ ตัวอาศัยอยู่ในป่าหิมพานต์ในที่ไม่ไกลจากนั้นมีต้นมะม่วงต้นใหญ่สูงเทียมยอดเขาต้นหนึ่งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำคงคามีผลอร่อยหวานหอมคล้ายผลไม้ทิพย์มีผลโตเท่าหม้อผลมะม่วงส่วนหนึ่งหล่นลงบนบกอีกส่วนหนึ่งหล่นลงแม่น้ำเมื่อมะม่วงมีผล พญาลิงจะพาบริวารมาเก็บกินผลมะม่วงเป็นประจำ เพื่อป้องกันภัยจึงให้บริวารเก็บผลมะม่วงจากกิ่งที่ยื่นไปในน้ำก่อนโดยไม่ ให้มีผลเหลือแม้แต่ผลเดียว แต่บังเอิญว่ามีผลมะม่วงสุกเหลืออยู่ลูกหนึ่งเพราะมดแดงไปทำรังครอบมันไว้ จึงรอดพ้นจากสายตาลิงไปได้ ผลมะม่วงสุกนั้นได้หล่นลงน้ำ ลอยไปติดข่ายของพระราชาเมืองพาราณสีที่ทรงให้ขึงไว้เพื่อทรงเล่นน้ำพวกทหารได้กู้ข่ายขึ้นเห็นผลมะม่วงใหญ่โตขนาดนั้นจึงตรัสถามว่า "นี่มันผลอะไรกัน" ทหาร "ไม่ทราบพระเจ้าข้า" เมื่อนายพรานป่าเข้าเฝ้าและทูลว่าเป็นผลมะม่วงจึงทรงเฉือนผลมะม่วงชิมดูรสของผลมะม่วงสุกแผ่ซาบซ่านไปทั่วกายทำให้พระราชาติดพระทัยในผลมะม่วงจึงถามถึงที่อยู่ของต้นมะม่วงนั้นเมื่อนายพรานกราบทูลให้ทรงทราบแล้วรับสั่งให้ต่อเรือและได้เสด็จทวนกระแสน้ำขึ้นไปตามทางที่นายพรานป่าชี้แนะเมื่อถึงแล้วรับสั่งให้จอดเรือไว้ที่แม่น้ำเสวยมะม่วงสุกแล้วก็เข้าที่บรรทมที่โคนต้นมะม่วงนั้นเสวยมะม่วงสุกแล้วก็เข้าที่บรรทมที่โคนต้นมะม่วงนั้นตกกลางคืนทหารก่อกองไฟทุกทิศสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันเฝ้าเวรยามเมื่อตกดึกพวกมนุษย์หลับหมดแล้วพญาลิงก็พาบริวารไต่กิ่งไม้มากินผลมะม่วงจากกิ่งนั้นไปกิ่งนี้พระราชาทรงตื่นจากบรรทมเห็นฝูงลิงนั้นเข้าจึงปลุกให้ทหารตื่นขึ้นรับสั่งพลแม่นธนูว่า "พรุ่งนี้เช้าสูเจ้าจงพากันยิงลิงฝูงนี้อย่าให้มันหนีรอดไปได้สักตัวเดียวนะ" พลธนูรับราชโองการแล้วรายล้อมต้นมะม่วงอยู่ฝูงลิงเห็นผู้คนถืออาวุธก็พากันกลัวตายเข้าไปปรึกษาพญาลิงว่า "สูอย่ากลัวไปเลยเราจักหาวิธีช่วยชีวิตเจ้าเอง" ว่าแล้วก็วิ่งกระโดดจากกิ่งมะม่วงที่ชี้ตรงไปทางแม่น้ำระยะทางประมาณ ๑๐๐ คันธนูลงที่ต้นไม้ต้นหนึ่งเข้ากับต้นไม้นั้นอีกด้านหนึ่งผูกสะเอวของตนกระโดดกลับไปที่ต้นมะม่วงนั้นปรากฎว่าเครือหวายถึงพอดีไม่สามารถจะผูกกับต้นมะม่วงได้จึงใช้มือทั้งสองยึดกิ่งมะม่วงไว้แน่นแล้วให้สัญญาณแก่บริวารว่า "สูเจ้าจงเหยียบหลังเราไต่หนีไปโดยเร็ว"ฝูงลิงได้ขอขมาพญาลิงแล้วรีบไต่ไปโดยเร็วสมัยนั้นพระเทวทัตเกิดเป็นลิงหนึ่งในฝูงลิงนั้นด้วยได้โอกาสทำร้ายพญาลิงจึงไปเป็นตัวสุดท้ายขึ้นไปอยู่บนยอดมะม่วงแล้วกระโดดลงมาเหยียบพญาลิงอย่างแรงแล้วรีบวิ่งไต่ไปสร้างความเจ็บปวดแก่พญาลิงเป็นอย่างมากพญาลิงบาดเจ็บไม่สามารถจะไปได้ยังคงยึดกิ่งไม้อยู่อย่างนั้นเองพระราชาทอดพระเนตรเห็นกริยาของลิงทั้งหมดแล้วทรงพอพระทัยในพญาลิงที่มีเมตตาต่อบริวารไม่คำนึงถึงชีวิตของตนเมื่อสว่างแล้วจึงรับสั่งให้นำพญาลิงลงมาทำการรักษาบำรุงด้วยน้ำอ้อยทาน้ำมันบนหลังให้มันนอนบนที่นอนแล้วตรัสว่า "เจ้าลิงเจ้าได้ทอดตัวเป็นสะพานให้ฝูงลิงข้ามไปได้เจ้าเป็นอะไรกับฝูงลิงและฝูงลิงเป็นอะไรกับเจ้า" พญาลิงตอบว่า "มหาราชเจ้าเราเป็นพญาลิงปกครองฝูงลิงทั้งหมดเมื่อพวกเขาตกอยู่ในอันตรายเราจึงต้องนำความสเมื่อกล่าวจบก็สิ้นในตายุขมาให้แก่บริวารผู้อยู่ภายใต้การปกครองธรรมดากษัตริย์ผู้ทรงพระปรีชาสามารถควรแสวงหาความสุขให้แก่รัฐและทวยราษฎร์ทั่วกัน"พระราชาตรัสเรียกอำมาตย์มาแล้วมอบให้ประกอบพิธีพระราชทานเพลิงศพแก่พญาลิงทำนองเดียวกับถวายพระเพลิงแก่พระราชาและรับสั่งให้นางสนมประดับชุดห้อมล้อมพญาลิงไปป่าช้าอำมาตย์ไปประกอบพิธีเผาศพพญาลิงเสร็จแล้วนำกระโหลกหัวพญาลิงไปเลี่ยมด้วยทองคำสร้างเจดีย์บรรจุไว้ที่ประตูพระราชวังพระราชารับสั่งให้ทำการบูชาธาตุของลิงตลอด ๗ วันบำเพ็ญเพียรอยู่ในโอวาทของพญาลิงตราบเท่าชั่วชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นิทานพื้นบ้านภาคอีสานพระโพธิ์สัตว์เกิดเป็นพญาลิง

เรื่องนี้ก็สนุกฟังแล้วเพลินดีครับ

the สมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเชตวันเมืองสาวัตถีทรงปรารภการบำเพ็ญประโยชน์เพื่อพระญาติของพระองค์ได้ตรัสอดีตนิทานมาสธกว่า

. . . . . . .กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วพระโพธิ์สัตว์เกิดเป็นพญาลิงมีพละกำลังมากเท่าช้าง๕เชือก๘๐มีลิงบริวารประมาณ ,๐๐๐ตัวอาศัยอยู่ในป่าหิมพานต์ในที่ไม่ไกลจากนั้นมีต้นมะม่วงต้นใหญ่สูงเทียมยอดเขาต้นหนึ่งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำคงคามีผลอร่อยหวานหอมคล้ายผลไม้ทิพย์มีผลโตเท่าหม้อผลมะม่วงส่วนหนึ่งหล่นลงบนบก
เมื่อมะม่วงมีผลพญาลิงจะพาบริวารมาเก็บกินผลมะม่วงเป็นประจำเพื่อป้องกันภัยจึงให้บริวารเก็บผลมะม่วงจากกิ่งที่ยื่นไปในน้ำก่อนโดยไม่ให้มีผลเหลือแม้แต่ผลเดียวจึงรอดพ้นจากสายตาลิงไปได้ผลมะม่วงสุกนั้นได้หล่นลงน้ำลอยไปติดข่ายของพระราชาเมืองพาราณสีที่ทรงให้ขึงไว้เพื่อทรงเล่นน้ำ

พวกทหารได้กู้ข่ายขึ้นเห็นผลมะม่วงใหญ่โตขนาดนั้นจึงตรัสถามว่า " นี่มันผลอะไรกัน " ทหาร " ไม่ทราบพระเจ้าข้า " เมื่อนายพรานป่าเข้าเฝ้าและทูลว่าเป็นผลมะม่วงจึงทรงเฉือนผลมะม่วงชิมดูทำให้พระราชาติดพระทัยในผลมะม่วงจึงถามถึงที่อยู่ของต้นมะม่วงนั้นเมื่อนายพรานกราบทูลให้ทรงทราบแล้วรับสั่งให้ต่อเรือและได้เสด็จทวนกระแสน้ำขึ้นไปตามทางที่นายพรานป่าชี้แนะเสวยมะม่วงสุกแล้วก็เข้าที่บรรทมที่โคนต้นมะม่วงนั้นเสวยมะม่วงสุกแล้วก็เข้าที่บรรทมที่โคนต้นมะม่วงนั้นตกกลางคืนทหารก่อกองไฟทุกทิศสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันเฝ้าเวรยาม

เมื่อตกดึกพวกมนุษย์หลับหมดแล้วพญาลิงก็พาบริวารไต่กิ่งไม้มากินผลมะม่วงจากกิ่งนั้นไปกิ่งนี้พระราชาทรงตื่นจากบรรทมเห็นฝูงลิงนั้นเข้าจึงปลุกให้ทหารตื่นขึ้นรับสั่งพลแม่นธนูว่า " พรุ่งนี้เช้าอย่าให้มันหนีรอดไปได้สักตัวเดียวนะ " พลธนูรับราชโองการแล้วรายล้อมต้นมะม่วงอยู่ฝูงลิงเห็นผู้คนถืออาวุธก็พากันกลัวตายเข้าไปปรึกษาพญาลิงว่า " สูอย่ากลัวไปเลยเราจักหาวิธีช่วยชีวิตเจ้าเอง "๑๐๐คันธนูลงที่ต้นไม้ต้นหนึ่งเข้ากับต้นไม้นั้นอีกด้านหนึ่งผูกสะเอวของตนกระโดดกลับไปที่ต้นมะม่วงนั้นปรากฎว่าเครือหวายถึงพอดีไม่สามารถจะผูกกับต้นมะม่วงได้จึงใช้มือทั้งสองยึดกิ่งมะม่วงไว้แน่น" สูเจ้าจงเหยียบหลังเราไต่หนีไปโดยเร็ว "

ฝูงลิงได้ขอขมาพญาลิงแล้วรีบไต่ไปโดยเร็วสมัยนั้นพระเทวทัตเกิดเป็นลิงหนึ่งในฝูงลิงนั้นด้วยได้โอกาสทำร้ายพญาลิงจึงไปเป็นตัวสุดท้ายสร้างความเจ็บปวดแก่พญาลิงเป็นอย่างมาก
พญาลิงบาดเจ็บไม่สามารถจะไปได้ยังคงยึดกิ่งไม้อยู่อย่างนั้นเองพระราชาทอดพระเนตรเห็นกริยาของลิงทั้งหมดแล้วทรงพอพระทัยในพญาลิงที่มีเมตตาการรักษาบำรุงด้วยน้ำอ้อยทาน้ำมันบนหลังให้มันนอนบนที่นอนแล้วตรัสว่า " เจ้าลิงเจ้าได้ทอดตัวเป็นสะพานให้ฝูงลิงข้ามไปได้เจ้าเป็นอะไรกับฝูงลิงและฝูงลิงเป็นอะไรกับเจ้า " พญาลิงตอบว่า " มหาราชเจ้าเมื่อพวกเขาตกอยู่ในอันตรายเราจึงต้องนำความสุขมาให้แก่บริวารผู้อยู่ภายใต้การปกครองธรรมดากษัตริย์ผู้ทรงพระปรีชาสามารถควรแสวงหาความสุขให้แก่รัฐและทวยราษฎร์ทั่วกัน " เมื่อกล่าวจบก็สิ้นในตาย

พระราชาตรัสเรียกอำมาตย์มาแล้วมอบให้ประกอบพิธีพระราชทานเพลิงศพแก่พญาลิงทำนองเดียวกับถวายพระเพลิงแก่พระราชาและรับสั่งให้นางสนมประดับชุดห้อมล้อมพญาลิงไปป่าช้าอำมาตย์ไปประกอบพิธีเผาศพพญาลิงเสร็จแล้วพระราชารับสั่งให้ทำการบูชาธาตุของลิงตลอด๗บำเพ็ญเพียรอยู่ในโอวาทของพญาลิงตราบเท่าชั่วชีวิตได้รับเลือกตั้งผ่านกระบวนการประชาธิปไตยของพม่า