Youngjae's fingers tightened around

Youngjae's fingers tightened around his steering wheel, his focus completely on the road ahead. His car was flying down the road, weaving in and out of traffic as he tried to get to the address he'd been given in time. He knew he was going to get there in time, the place wasn't more than fifteen minutes away from his own place. Still, he pushed the pedal as hard as he possibly could, ignoring the horns being blown at him. He had to make sure Junhong was okay. He turned off onto a dirt road, winding round and round until a recently abandoned factory came into view.

Youngjae slammed into a parking space, his breath catching when he spotted Yongguk leaning against the wall, watching him closely. “Where is he?” The younger man demanded as he got out of his car, slamming the door shut. “Where is Junhong?!”

“Aw, I feel like you're not excited to see me.” Yongguk said, frowning when Youngjae grabbed his dress shirt, his hands tightening around it.

“Where is he?!” Youngjae hissed into the older man's face.

Yongguk stared blankly back at him before laughing and roughly pushing him away. “Follow me.” He said, pulling open the door. “Wait-” He spun around, looking Youngjae dead on in the eyes. “Are the police on their way?”

“No.” The younger man answered without any hesitation. “Just tell me where my brother is.”

“Hasn't anyone ever told you to say 'please'?”

Youngjae quickly reached into his blazer, aiming his pistol at the older man. “Show me where my brother is.” He said through gritted teeth.

Yongguk raised his eyebrows, staring at the pistol before laughing loudly and Youngjae just wanted to punch him in the face. “Go ahead.” He laughed. “Do it.” His tone of voice was suddenly serious. “Go ahead and do it, Youngjae.” Youngjae swallowed thickly, his finger hovering over the trigger. But, he couldn't.

He just couldn't do it. Even with as angry as he was, he couldn't do it.

He couldn't kill Bang Yongguk.

The man shook his head before sighing loudly. “Put that gun away and follow me.”

Youngjae followed Yongguk inside the building, his hands shaking when the man finally stopped at a room in the farthest part of the building. “Here we are.” The man muttered as he opened the door and motioned for Youngjae to step in.

“No.” Youngjae shook his head. He wasn't going into a completely dark room. At least until he heard his brother's trembling voice. He pushed past Yongguk, calling out Junhong's name. The door shut behind them and then the lights were . A soft gasp left his lips when he spotted Daehyun with a knife against his brother's throat. “Daehyun.” He breathed, his hands trembling. “Don't.”

“Let him go.” He pleaded, slowly moving closer. “Please let him go.”

“Are you angry?” Daehyun asked, his eyes going towards the teen.

“Daehyun.”

“How angry would you be if I killed him?” The drug lord causally spoke, almost as if it was nothing more than discussing what they would have for dinner.

“Let. Him. Go!” Youngjae shouted, aiming his pistol at the man.

Daehyun stared at it in interest before dropping the knife onto the floor. Junhong ran towards his brother, the teen's legs shaking so hard he almost fell. Youngjae quickly pulled him into his arms, holding Junhong tightly. “Listen to me.” He whispered. “I want you to run. I'll be fine.” He gently spoke before shifting slightly so he could get an envelope out of his blazer. “Take this and run, Junhong. Just run.”

And when Junhong looked at him in a mixture of fear and question, he repeated it. “Take this and run. Now.” The teen stared at him for a moment longer before hesitantly taking the envelope. Youngjae spun around, watching as his brother darted out of the room. He slowly looked towards Bang Yongguk before back at Daehyun. He took in a shaky breath before walking towards his ex-lover.

“Don't hurt my family anymore.” Youngjae breathed, his pistol pointed at Daehyun. “Don't hurt them anymore.” Daehyun didn't move, he didn't say anything as he moved closer and closer. ”No more, Daehyun, no more-”

The drug lord's eyes widened as Youngjae turned the gun and aimed it at himself, his finger pulling back the trigger. Daehyun ran forward, grabbing Youngjae's wrist and aiming it upwards, the bullet going through the ceiling. “What are you doing?!” Daehyun screamed, a panic he'd never heard in his lover's voice as he snatched the gun out of Youngjae's hand.

Youngjae dropped onto his knees, his head and shoulders slumped forward. “I know my life is yours to take but I can't handle this anymore. Please, please just ing end it. I can't do this anymore, I can't.”

Daehyun got down onto his own knees, grabbing the younger man by the chin and forcing him to look up. “I can't kill you.”

“Then why didn't you let me kill myself?” His voice was barely above a whisper, the agony in his eyes and voice so apparent that even Yongguk had to cringe.

“I wanted you to kill me.” Youngjae's expression twisted into a look of confusion, tears still rolling down his cheeks. The drug lord gently wiped them away with his thumb. “I wanted to make you so angry you killed me.”

“Well, I could have told you he wasn't going to shoot you.” Yongguk finally spoke up and when Daehyun narrowed his eyes, he shrugged, holding up his hands in defense. “I'll leave, but keep in mind that kid has probably gotten to a phone by now.” He finally said, turning around, and when neither Youngjae or Daehyun said anything, he left the room.

“Kill me, Youngjae.” Daehyun whispered, reaching for the gun and handing it to his ex-lover. “I want you to.”

“I can't.” Youngjae shook his head. “I can't do that.”

The door opened and then Yongguk poked his head in. “Look, I know you two are having a moment and all but the police are here and there's a bomb set to go off in about thirty minutes.”


“I won't kill you.”


“Then leave.” The older man softly spoke, his voice the most gentle Youngjae had ever heard it. “I've already made up my mind this is where it ends tonight. Leave.”


“No.” Youngjae shook his head.


Daehyun smiled, the smile so bittersweet before he looked back towards Yongguk. “You're welcome to stay or to leave, Yongguk.”


Yongguk frowned deeply, staring at the two men on the floor before sighing loudly and shaking his head. “This is so dramatic, you've always loved to put a show on, Boss.” His tone of voice was almost sad, Youngjae noticed. “I'll take my chance with prison, I suppose. . . blowing up isn't really my style.”


“See ya on the other side.” Yongguk said before leaving them alone in the room again.


The other side. Youngjae could feel himself trembling, he knew what he was doing but god, he was so scared. Daehyun wrapped his arms around him, kissing the top of his head. “I'll let you go. I won't hurt your family anymore.” The younger man shook his head, hiding his face in the crook of the drug lord's neck.

“No.” He whispered. “I don't want to live without you anymore. It hurts, Daehyun.” Youngjae slowly wrapped his over arms around Daehyun's body, breathing in his scent. They sat there, holding each other in silence for a moment until Youngjae finally pulled back, just enough to look him in the face. “I love you.” It felt like the weight of the world had suddenly dropped off his shoulders, the words feeling so ing right. Daehyun's expression softened and it was almost like a wall had been ripped down, right then and there with those words.

“Say it again.” Daehyun demanded.

“I love you.”

“Again.”

“I love you, Daehyun.” Youngjae reached out to gently touch the man's face. “I love you, I've always loved you.”

Daehyun closed his eyes, leaning into Youngjae's touch. “Do you know how long I've wanted to hear those words from you?” He reached up and covered his lover's hand with his own. “Do you know how pathetic I felt?”

“I'm sorry.” Youngjae's eyes watered, his tongue darting out to lick his chapped lips. Sorry didn't seem good enough. “I just wanted to do good, that was all I ever wanted. I didn't think I'd fall in love with you, I just. . . everything happened so quickly.” He bit down onto his lower lip to fight back a sob. “-I'm so sorry.”

“Me too.” The man smiled sadly.

“I love you.” Youngjae repeated the words, admiring how Daehyun's eyes would soften each and every time. “Do you believe me?”

“I do.” Daehyun replied, trailing off for a moment. “I thought you would kill me tonight. I thought I could make you angry enough you would kill me and move on with your life. Yongguk knew you wouldn't – maybe, I did too.” Daehyun softly chuckled. “I knew you would get out of here in time but I didn't want the police to have my body. Is that strange?” He didn't wait for a reply. “There's still time for you to leave.”

“No.” Youngjae shook his head again. “It hurts too much when I'm away from you.” When Daehyun reached up to cup his face, that's when the younger noticed his hands were shaking. “Are you scared?”

“Yes.” Daehyun answered after a moment. “I am.” Youngjae let out a soft gasp when he noticed how his lover's eyes were filling with tears until they finally started falling down his cheeks. He'd never seen Daehyun cry before – Daehyun didn't cry.


“Don't cry.” Youngjae wiped at his tears. “Don't cry, Daehyun.”


The older man smiled, turning his head and quickly wiping them away with the sleeve of his expensive blazer. He leaned in to place a soft kiss on the younger man's lips, Youngjae immediately parting them, wanting more, to just feel him, to tastehim. It was terrifying, everything was ing terrifying but this was so right. “Fate was cruel to us, Love.” Daehyun whispered against his lips.


Youngjae slowly nodded his head before pulling his lover close. “How much longer?”


Daehyun was silent for a moment before replying. “Fourteen minutes.”


“I'm so

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นิ้วของ Youngjae ทำให้รัดกุมรอบเขาพวงมาลัย เพ่งอย่างสมบูรณ์บนถนนข้างหน้า รถของเขาได้ไปลงถนน ทอออกจราจรเขาพยายามที่จะไปอยู่ที่เขาได้รับในเวลา เขารู้ว่า เขากำลังจะเดินทางในเวลา สถานที่ไม่เกินห้านาทีจากเขาเอง ยังคง เขาผลักคันหนักเหมือนเขาอาจสามารถ ละเว้นแตรที่เป่าที่เขา เขาต้องแน่ใจว่า Junhong คือไร เขาปิดบนถนนวิบาก ขดลวด รอบจนกว่าโรงงานละทิ้งเพิ่งมาดู

Youngjae ถาโถมเข้าจอด ลมหายใจของเขาจับเมื่อเขาด่าง Yongguk พิงกำแพง ดูเขาอย่างใกล้ชิด "เขา" คนอายุแค่ ตามที่เขาได้ออกจากรถ slamming ประตูปิด "Junhong !"

"กม. ฉันรู้สึกเหมือนคุณไม่ตื่นเต้นเห็นฉัน" Yongguk กล่าวว่า frowning เมื่อ Youngjae คว้าเสื้อของเขาแต่งตัว มือขันรอบมัน

"เขา!" Youngjae hissed เป็นใบหน้าของคนรุ่นเก่า

Yongguk เริ่ม blankly ที่เขาหัวเราะ และหยาบ ๆ ผลักดันเขาออกไป "ตามฉัน" เขากล่าวว่า ดึงเปิดประตู "รอ" เขาสานรอบ มอง Youngjae ตายในตา "เป็นตำรวจบนทางของพวกเขา"

"หมายเลข" คนอายุน้อยกว่าตอบโดยไม่ลังเลใด ๆ "เพียงบอกพี่อยู่"

"ไม่ใครเคยบอกคุณว่า 'กรุณา' "

Youngjae อย่างรวดเร็วแล้วเข้าไปในเสื้อของเขาสามารถ เล็งปืนของเขาที่คนรุ่นเก่า "แสดงที่น้องเป็นอยู่" เขากล่าวผ่านฟัน gritted.

Yongguk ยกคิ้วของเขา จ้องปืนพกก่อนหัวเราะดัง และ Youngjae แค่อยากจะชกหน้า "ไปข้างหน้า" เขาหัวเราะ "ทำ" เสียงของเขาอย่างจริงจังก็ได้ "ไปข้างหน้า และทำมัน Youngjae" Youngjae กลืนกินต้น นิ้วของเขาเลื่อนไปเหนือทริกเกอร์ แต่ เขาไม่ได้

คงไม่สามารถทำมันได้ แม้จะมีโกรธกับเขา เขาไม่สามารถทำได้

เขาไม่ฆ่าบาง Yongguk.

คนจับศีรษะก่อน sighing ดังนั้น "เก็บปืนนั้น และทำตาม"

Youngjae ตาม Yongguk ภายในอาคาร มือสั่นเมื่อคนสุดท้ายหยุดที่ห้องพักในส่วนของอาคารมากที่สุด "ที่นี่เราได้" คน muttered เขาเปิดประตู และ motioned สำหรับ Youngjae เพื่อขั้นตอนค่ะ

"หมายเลข" Youngjae จับหัวของเขา เขาไม่ได้ไปห้องมืดโดยสิ้นเชิง น้อยจนกระทั่งเขาได้ยินเสียง trembling ของน้อง เขาผลักดันผ่าน Yongguk การโทรออกของ Junhong ชื่อ ประตูปิดอยู่เบื้องหลังพวกเขาแล้ว ไฟได้ นุ่มกระหืดซ้ายริมฝีปากของเขาเมื่อเขาด่าง Daehyun กับมีดกับคอของน้อง "Daehyun" เขาหายใจ มืองก ๆ "ไม่"

"ปล่อยเขาไป" เขา pleaded ช้าย้ายใกล้ชิด "กรุณาปล่อยเขาไป"

"ใจคุณโกรธหรือไม่" Daehyun ถาม ตาของเขาไปสู่วัยรุ่น

"Daehyun"

"วิธีโกรธคุณจะถ้าฉันฆ่าเขา" พระยา causally พูด เกือบเป็นถ้ามันเป็นอะไรมากกว่าคุยพวกเขาจะมีสำหรับมื้อเย็น

"ให้ เขา ไป" Youngjae ตะโกน เล็งปืนของเขาที่คน

Daehyun จ้องไปที่มันในดอกเบี้ยก่อนวางมีดลงบนพื้น Junhong วิ่งไปทางน้อง ของวัยรุ่นขาสั่นจึงยากเกือบตก Youngjae รวดเร็วดึงเขาเข้าไปในแขนของเขา ถือ Junhong แน่น "ฟังฉัน" เขากระซิบ "ฉันต้องการคุณสามารถเรียกใช้ จะดี" เขาค่อย ๆ พูดก่อนขยับเล็กน้อยเพื่อให้เขาสามารถได้รับซองจากเสื้อสามารถของเขา "น้ำ และ รัน Junhong เพียงทำงาน"

และเมื่อ Junhong มองเขาในการผสมผสานระหว่างความกลัวและคำถาม เขาก็ "เอานี่ และทำงาน ตอนนี้" วัยรุ่นจ้องไปที่เขาช่วงยาวก่อน hesitantly ซองจดหมาย Youngjae ปั่นรอบ ดูเป็นพี่ชายของเขาพุ่งตัวตามออกไปนอกห้อง เขาช้ามองไปทางบาง Yongguk ก่อนกลับมาที่ Daehyun เขาได้ในลมเสียงสั่นก่อนเดินไปสู่อดีตของเขา-คนรักกัน

"ไม่ทำร้ายครอบครัวของฉันอีกต่อไป" Youngjae หายใจ ปืนเขาชี้ไปที่ Daehyun "ไม่ทำร้ายพวกเขาอีกต่อไป" ไม่ย้าย Daehyun เขาไม่ได้พูดอะไรกับเขาได้ย้ายไปใกล้ "ไม่มาก Daehyun ไม่เพิ่มเติม-"

ตาพระยา widened Youngjae เปิดปืน และมุ่งที่ตัวเอง นิ้วของเขากลับดึงทริกเกอร์ Daehyun วิ่งไปข้างหน้า โลภ Youngjae ของข้อมือและมุ่งมันขึ้น กระสุนผ่านเพดาน "ทำอะไรอยู่!" Daehyun กรีดร้อง ตกใจเขาก็ไม่เคยได้ยินในเสียงของคนรักของเขาเขากระชากปืนจากมือของ Youngjae.

Youngjae ปล่อยลงบนเข่าของเขา เขาหัวและไหล่ slumped ไปข้างหน้า "ฉันรู้ว่า ชีวิตเป็นของคุณทำ แต่ฉันไม่สามารถจัดการนี้อีกต่อไป กรุณา โปรดเพียงกำลังสิ้นสุด ฉันไม่สามารถทำเช่นนี้อีกต่อไป ฉันไม่"

Daehyun ได้ลงบนหัวเข่าของเขาเอง โลภคนอายุ โดยคาง และบังคับให้เขาค้นหา "ฉันไม่สามารถฆ่าคุณ"

"แล้วทำไมไม่ได้คุณผมฆ่าตัวเองหรือไม่" เสียงของเขาแทบด้านบน whisper ทุกข์ทรมานในดวงตาของเขาและเสียงดังชัดเจนว่า แม้แต่ Yongguk มีการประจบประแจงการ

"ฉันต้องการคุณจะฆ่าฉัน" บิด Youngjae ของนิพจน์เป็นลักษณะของความสับสน น้ำตายังคง ไหลลงแก้มของเขา พระยาค่อย ๆ เช็ดออกไป ด้วยนิ้วหัวแม่มือของเขา "อยากจะทำให้คุณโกรธให้คุณฆ่าฉัน"

"ดี สามารถบอกคุณไม่ได้ไปยิงคุณได้"Yongguk ได้พูดขึ้นในที่สุด และเมื่อ Daehyun จำกัดตาของเขา เขายัก ไหล่ เก็บค่ามือในการป้องกัน"ฉันจะปล่อยให้ แต่โปรดจำไว้ว่าเด็กคงได้ได้รับไปยังโทรศัพท์ โดยขณะนี้" เขาก็กล่าว ว่า เปิดสถาน และเมื่อไม่มี Youngjae หรือ Daehyun กล่าวว่า อะไร เขาออกจากห้อง

"ฆ่าฉัน Youngjae " Daehyun เกมส์ เอื้อมคว้าปืน และ handing ไปรักแฟนเก่าของเขา "ผมอยากให้คุณ"

"ฉันไม่ได้" Youngjae จับหัวของเขา "ฉันทำไม่"

เปิดประตูแล้ว Yongguk poked ค่ะเขาใหญ่ "ดู ฉันรู้ว่า คุณทั้งสองมีช่วงและ แต่ตำรวจอยู่ที่นี่ และมีชุดระเบิดออกในประมาณสามสิบนาทีไป"


"ฉันจะฆ่าคุณ"


"แล้วปล่อย" คนเก่าพูดเบา ๆ เสียงของเขา Youngjae อ่อนโยนที่สุดเคยได้ยินมัน "ฉันได้แล้วทำเป็นที่สิ้นสุดคืนนี้ ลา"


"หมายเลข" Youngjae จับหัวเขา


Daehyun ยิ้ม รอยยิ้มดังนั้น bittersweet ก่อนเขาดูกลับสู่ Yongguk "ด้วยความยินดีอยู่ หรือ ปล่อย Yongguk"


Yongguk frowned ลึก จ้องชายสองชั้นก่อน sighing ดัง และสั่นศีรษะของเขา "นี่คือละครดัง คุณเคยรักเสมอใส่รายการ เจ้านาย" เสียงของเขาถูกเกือบเศร้า Youngjae สังเกต "ฉันจะใช้โอกาสของฉันกับเรือนจำ ฉันคิดว่า . .. เป่าขึ้นไม่ได้จริง ๆ ลักษณะของฉัน"


"เจอในด้านอื่น ๆ " Yongguk กล่าวว่า ก่อนที่จะทิ้งคนเดียวในห้องอีก


ด้านอื่น ๆ Youngjae สามารถรู้สึกตัวเองงก ๆ เขารู้ว่าเขาทำอะไรได้ แต่พระเจ้า เขากลัวดังนั้น Daehyun ห่อแขนของเขารอบ จูบด้านบนของศีรษะ "ฉันจะให้คุณไป ฉันจะไม่ทำร้ายครอบครัวอีกต่อไป" คนอายุน้อยกว่าจับศีรษะ ซ่อนหน้าที่ในคนของพระยาคอ

"หมายเลข" เขากระซิบ "ฉันไม่ต้องการชีวิตคุณอีกต่อไป เจ็บ Daehyun " Youngjae ช้าห่อของเขาผ่านแผ่นดินรอบตัวของ Daehyun หายใจในกลิ่นของเขา พวกเขานั่ง กดกันในความเงียบครู่จน Youngjae สุดท้ายพับ พอมองเขาในหน้า "ผมรักคุณ" มันรู้สึกเหมือนน้ำหนักของโลกได้ลดลงปิดไหล่เขา คำรู้สึกขวา ing นั้นทันที นิพจน์ของ Daehyun ก่อ และก็เกือบจะเหมือนกำแพงได้ถูกคัดลอกลง นั้นกับคำเหล่านั้น

"พูดอีกที" Daehyun แค่นั้น

"ผมรักคุณ"

"อีก"

"ผมรักคุณ Daehyun" Youngjae ถึงออกเบา ๆ สัมผัสใบหน้าของมนุษย์ "ฉันรักคุณ ฉันจะได้รักคุณ"

Daehyun ปิดตา พิงเป็นสัมผัสของ Youngjae "คุณรู้ระยะได้อยากจะได้ยินคำพูดเหล่านั้นของคุณ" เขาถึงขึ้น และครอบคลุมมือของคนรักของเขา ด้วยตนเอง "คุณรู้ไม่ว่าไรผมรู้สึก"

"ขอโทษ" ตาของ Youngjae ผู้ ออก darting ของเขาลิ้นเลียริมฝีปากของเขามีรอยแตก ขออภัยไม่ได้ดูดีพอ "ฉันแค่อยากจะทำดี ที่ฉันเคยต้องการทั้งหมด ฉันไม่คิดว่า ฉันจะตกหลุมรักกับคุณ ฉันเพียงแค่นั้น... ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว " เขาบิตลงบนลิล่างเขาจะต่อสู้กลับเป็น sob "-ขอให้"

"ฉันเกินไป" ชายคนนั้นยิ้มเศร้า

"ฉันรักคุณ"Youngjae ซ้ำ คำชื่นชมว่าตาของ Daehyun จะนุ่มทุกครั้ง"คุณเชื่อฉัน"

"ฉันทำ" Daehyun ตอบกลับ ต่อท้ายปิดช่วง "ผมคิดว่า คุณจะฆ่าฉันคืนนี้ ฉันคิดว่า ฉันจะทำให้คุณโกรธพอคุณจะฆ่าฉัน และไปกับชีวิตของคุณ Yongguk รู้ว่า คุณจะ ไม่ที ฉันไม่ไป" Daehyun เบา ๆ เบา ๆ "ฉันรู้ว่า คุณจะได้รับจากที่นี่ในเวลา แต่ไม่อยากให้ตำรวจมีร่างกายของฉัน คือที่แปลก เขาไม่รอคำตอบ "ยังมีเวลาที่คุณจะปล่อยให้"

"หมายเลข" Youngjae จับศีรษะของเขาอีกครั้ง "เจ็บมากเกินไปเมื่อฉันออกจากตัวคุณ" เมื่อ Daehyun ได้ถ้วย ใบหน้าของเขา ที่อายุน้อยที่สังเกตเห็นมือของเขาถูกสั่น "มีคุณกลัวหรือไม่"

"ใช่"Daehyun ตอบหลังจากครู่"ฉัน" Youngjae ให้ออกนุ่มกระหืดเมื่อเขาสังเกตเห็นว่า สายตาของคนรักของเขาถูกบรรจุ ด้วยน้ำตาจนสุดท้ายเริ่มล้มลงแก้มของเขา เขาไม่เคยเห็น Daehyun ร้องไห้ก่อน – Daehyun ไม่ได้ร้องไห้


"อย่าร้องไห้" Youngjae เช็ดที่น้ำตาของเขา "อย่าร้องไห้ Daehyun"


ยิ้ม คนเก่า เปิดพระเศียร และรวดเร็วเช็ดพวกเขาเก็บ ด้วยแขนของเสื้อสามารถของเขามีราคาแพง เขาเองในวางนุ่มจูบบนริมฝีปากของคนอายุน้อยกว่า Youngjae ทันทีแยกพวกเขา เทา เพียงใจ เขาเพื่อ tastehim ก็น่ากลัว ทุกอย่างกำลังน่ากลัว แต่นี้ถูกมาก "ชะตากรรมโหดร้ายกับเรา รัก" Daehyun เกมส์กับริมฝีปากของเขา


Youngjae nodded ศีรษะก่อนที่จะดึงคนรักของเขาปิดช้า "อีกนานแค่ไหน"


Daehyun ถูกเงียบครู่ก่อนตอบกลับ "สิบสี่นาที"


"ฉันนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นิ้วมือของยองแจกระชับรอบพวงมาลัยของเขามุ่งเน้นอย่างสมบูรณ์บนถนนข้างหน้า รถของเขาถูกบินลงถนน การทอผ้าในและออกจากการจราจร ขณะที่เขาพยายามที่จะได้รับที่อยู่ที่เขาจะได้รับในเวลา เขารู้ว่าเขาจะต้องไปที่นั่นในเวลาที่ไม่เกินสิบห้านาทีห่างจากสถานที่ของเขาเอง แต่เค้าดันเหยียบหนักเท่าที่เขาจะได้ไม่สนใจเขาถูกพัดที่เขา เขามีเพื่อให้แน่ใจว่า จุนฮงก็โอเค เขาปิดบนถนนลูกรังคดเคี้ยวรอบๆจนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ ที่โรงงานร้าง เข้ามาดู

ยองแจกระแทกเข้าไปในที่จอดรถ ลมหายใจของเขาจับใจเมื่อเขาเห็นพิงผนัง ยงกุก เฝ้าดูเขาอย่างใกล้ชิด " เขาอยู่ไหน ? " น้องเป็นคนเรียกร้องให้เขาลงจากรถของเขากระแทกประตูปิด " ที่ไหน จุนฮง ? "

" อ้าว ผมรู้สึกเหมือนจะไม่ตื่นเต้นที่เห็นผม . . . " ยงกุกพูด มุ่ยเมื่อมินแจจับเสื้อเค้าอ่า มือของเขาแน่นรอบ ๆ

" เขาอยู่ไหน ? ! ! ! " ยองแจ hissed ใส่หน้าชายแก่คนนั้น . .

ยงกุกจ้องอย่างว่างเปล่า กลับมาที่เขา ก่อนที่จะหัวเราะและประมาณผลักเขาออกไป " ตามฉันมา " เขากล่าวว่า การเปิดประตู" เดี๋ยว " เขาหมุนตัวมองยองแจตายอยู่ในสายตา " ตำรวจในทางของพวกเขา "

" ไม่ " เด็กหนุ่มตอบโดยไม่ลังเลใด ๆ " แค่บอกฉัน ว่าพี่ชายของฉัน . . . "

" ยังไม่มีใครเคยบอกคุณว่า ' กรุณา ' ' "

ยองแจรีบล้วงไปในเสื้อของเขาเล็งปืนพกของเขาที่ชายแก่คนนั้น " แสดงให้ฉันว่าพี่ชายของฉัน . . . " เขากล่าวผ่าน

gritted ฟันยงกุก ยกคิ้ว จ้องปืนก่อนจะหัวเราะเสียงดัง และ ยองเจ แค่อยากจะชกหน้าเขา " ไปเถอะ " เขาหัวเราะ " ทำมัน " น้ำเสียงของเขาเสียงจริงจังขึ้นมา " เอาเลย ทำมัน ยองแจ " ยองแจกลืนผ้าห่มหนา นิ้วมือของเขาโฉบไปยิง แต่เขาทำไม่ได้

แต่เขาก็ไม่สามารถทำมัน แม้จะโกรธเหมือนกับเขา เขาทำไม่ได้ .

เขาไม่สามารถฆ่าบังยงกุก

คนส่ายหัว ก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง " วางปืนแล้วตามฉันมา "

ยองแจตาม ยงกุก ในตึก มือของเขาสั่นเมื่อเขาหยุดที่ห้องในส่วนที่ไกลสุดของอาคาร " นี่เรา . . . " ชายหนุ่มพึมพำ เขาเปิดประตูและ motioned สำหรับยองแจเข้ามา

" ไม่ " ยองแจส่ายหน้าเขาไม่ได้เข้าไปในห้องที่มืดสนิท อย่างน้อยก็จนกว่าเขาจะได้ยินเสียงของพี่ชายของเขา เสียงสั่นๆ เขาผลักอดีต ยงกุก เรียก ชื่อ จุนฮง . ประตูปิดตามหลังพวกเขา จากนั้นไฟได้ หอบนุ่มจากริมฝีปากของเขาเมื่อเขาเห็นแดฮยอนด้วยมีดกับคอของพี่ชายของเขา " แดฮยอน . . . " เขาสูดลมหายใจ มือสั่นเทาของเขา " อย่า . . . "

" ปล่อยเค้าไป " เขาอ้อนวอน ,ค่อยๆเคลื่อนเข้าใกล้ " ปล่อยเค้าไป "

" เธอโกรธเหรอ ? " แดฮยอนถาม สายตาของเขาไปวัยรุ่น

" แดฮยอน . . . "

" แล้วคุณจะโกรธ ถ้าฉันฆ่าเขาล่ะ " พ่อค้ายาเสพติดตามลำพังพูด ราวกับว่ามันไม่มีอะไรมากกว่าการอภิปรายสิ่งที่พวกเขาจะมีสำหรับอาหารค่ำ

" กันเถอะ เขา ไป ! " ยองแจตะโกน เล็งปืนพกของเขาที่ชาย

แดฮยอนจ้องมองมันอยู่ในความสนใจก่อนที่จะวางมีดลงบนพื้น จุนฮงวิ่งเข้าหาพี่ชาย วัยรุ่นขาสั่นจนเขาเกือบล้ม ยองแจรีบดึงเขาเข้าไปในแขนของเขาไว้ จุนฮงไว้แน่น " ฟังฉัน " เขากระซิบ . " ผมต้องการให้คุณวิ่ง ผมไม่เป็นไรหรอก " เขาพูดก่อนที่จะค่อย ๆขยับเล็กน้อยเพื่อให้เขาได้รับซองจดหมายออกมาจากเสื้อของเขา" เอานี่ แล้ววิ่ง จุนฮง . แค่วิ่ง "

และเมื่อ จุนฮงมองเขาในส่วนผสมของความกลัวและถามเขาซ้ำมัน " เอานี่ แล้ววิ่ง ตอนนี้ " วัยรุ่นจ้องเขาสักพักแล้วก่อนอ้อมแอ้มเอาซองจดหมาย ยองแจก็หมุนไป ดูเป็นพี่ชายของเขาเคลื่อนไหวออกไปจากห้อง เค้าค่อยๆมองไปบังยงกุก ก่อนกลับมาที่แดฮยอน .เขาใช้เวลาในลมหายใจสั่นก่อนจะเดินต่ออดีตคนรักของเขา . . . . . .

" อย่าทำร้ายครอบครัวฉันอีกต่อไป . " ยองแจเลย ปืนจ่อที่แดฮยอน . " อย่าทำร้ายพวกเขาอีกต่อไป " แดฮยอนไม่ขยับ เขาไม่ได้พูดอะไร เขาย้ายใกล้ชิดและใกล้ชิด " ไม่ แดฮยอน ไม่มี - - "

ยาท่านตาเบิกกว้างอย่างยองแจหันปืนเล็งที่ตัวนิ้วมือของเขากลับดึงเหนี่ยวไก แดฮยอนวิ่งออกมาคว้าข้อมือยองแจและมุ่งมันขึ้น กระสุนจะทะลุเพดาน " คุณจะทำอะไร ? " แดฮยอนกรีดร้องตื่นตระหนก เขาไม่เคยได้ยินเสียงคนรักของเขาเมื่อเขากระชากปืนออกจากมือของยองเจ

ยองแจลงบนหัวเข่าของเขา ศีรษะและไหล่ลดลงไปข้างหน้า" ฉันรู้ว่าชีวิตของฉันเป็นของเธอจะใช้เวลา แต่ผมก็รับมือไม่ไหวแล้ว ได้โปรด แค่อิงจบมัน ฉันทำแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ผมทำไม่ได้ "

แดฮยอนได้รับลงบนเข่าของตัวเอง คว้าน้องชายที่คาง และบังคับให้เขาดู " ผมจะไม่ฆ่าคุณ "

" แล้วทำไมคุณไม่ปล่อยให้ฉันฆ่าเอง " เสียงของเขาแทบไม่เกินกระซิบความทรมานในดวงตาของเขา และเสียงชัดเจนว่า แม้ยงกุกต้องประจบประแจง

" ฉันต้องการให้คุณฆ่าผม " สีหน้าของมินแจบิดเป็นลักษณะของความสับสน น้ำตายังคงไหลอาบแก้มของเขา ยาลอร์ด ค่อยๆเช็ดพวกเขาออกไปด้วยหัวแม่มือ " ฉันต้องการให้คุณโกรธ คุณฆ่าฉัน . "

" เอ่อ ฉันก็บอกแล้วว่าเขาไม่ได้จะยิงคุณ" ยงกุกพูดได้แล้ว และเมื่อแดฮยอนคอดตาของเขา เขาก็เลยถือมือของเขาในการป้องกันประเทศ " ผมจะปล่อย แต่เก็บไว้ในใจว่าเด็กอาจจะได้รับโทรศัพท์แล้ว เขาก็บอกว่า จะเปลี่ยนไป และเมื่อไม่มีมินแจ หรือ แดฮยอนพูด เขาออกจากห้องไป

" ฆ่าฉัน ยองแจ " แดฮยอนกระซิบ หยิบปืนและส่งให้คนรัก แฟนเก่า ของเขา" ผมอยากให้คุณ "

" ผมทำไม่ได้ " ยองแจส่ายหน้า " ไม่ได้หรอก . . . "

ประตูเปิดแล้ว ยงกุก poked หัวของเขาใน " ฉันรู้ว่าเธอสองคนมีช่วงเวลาและทั้งหมด แต่ตำรวจที่นี่และมีระเบิดตั้งไปประมาณ 30 นาที "

" ชั้นไม่ฆ่าเธอ "

" แล้วทิ้ง " ชายสูงวัยค่อยๆพูด เสียงของเขา ยองแจที่อ่อนโยนที่สุด เคยได้ยินมัน" ผมตัดสินใจแล้วว่า นี่คือที่ที่มันจะจบลงคืนนี้ ทิ้ง "

" ไม่ " ยองแจส่ายหัว


แดฮยอนยิ้ม , ยิ้ม ก่อนที่เขาจะหันกลับไปต่อ ยงกุกที่หอมหวาน . " ยินดีที่จะอยู่ต่อหรือไป ยงกุก "


ยงกุกขมวดคิ้วอย่างสุดซึ้ง จ้องมองชายสองคนบนพื้นก่อนจะถอนหายใจเสียงดังและสั่นศีรษะของเขา " นี่มันเร้าใจคุณชอบใส่โชว์ครับ หัวหน้า " เสียงของเขา เสียงเกือบจะเศร้า ยองแจเห็น " ฉันจะใช้โอกาสของฉันกับคุก ฉันคิดว่านะ . . . . . . . เป่าขึ้นมันไม่ใช่สไตล์ฉันเลย "

" แล้วเจอกันในด้านอื่น ๆ . " ยงกุกพูดก่อนออกจากพวกเขาคนเดียวในห้องอีก


ด้านอื่น ๆ ยองแจก็รู้สึกว่าตัวเองสั่น เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำ แต่พระเจ้า เขาตกใจมากแดฮยอนห่อแขนของเขารอบ ๆเขา จูบบนศีรษะของเขา " ผมจะปล่อยคุณไป ผมจะไม่ทำร้ายครอบครัวของคุณอีกแล้ว " เด็กหนุ่มส่ายหัว ซ่อนใบหน้าที่งอของคอยาท่าน

" ไม่ " เขากระซิบ . " ผมไม่อยากอยู่โดยไม่มีคุณอีก มันเจ็บนะ แดฮยอน " ยองแจค่อยๆห่อของเขามากกว่าแขนรอบร่างกายของแดฮยอนหายใจในกลิ่นของเขาได้ พวกเขานั่งอยู่ตรงนั้นถือกันในความเงียบสักครู่จนยองแจก็ดึงกลับมา พอเห็นเขาในหน้า " ฉัน รัก เธอ " มันรู้สึกเหมือนน้ำหนักของโลกเพิ่งจะหลุดจากบ่า คำพูดที่รู้สึกสำหรับถูก การแสดงออกของแดฮยอนก็นิ่มและมันก็เกือบจะเหมือนกำแพงได้ขาดลงแล้ว กับคำพวกนั้น

" พูดอีกครั้ง" แดฮยอนเรียกร้อง

" ฉัน รัก เธอ "

" อีกแล้ว "

" ฉัน รัก คุณ แดฮยอน . . . " ยองแจเอื้อมไปแตะเบาๆที่ใบหน้าของมนุษย์ " ข้ารักเจ้า ข้ารักแกเสมอ . . . "

แดฮยอนปิดตา เอนกายลง ยองเจก็สัมผัส " คุณรู้มั้ยว่า นานแค่ไหนที่ฉันต้องการจะฟังจากคุณ " เขาถึงขึ้นและครอบคลุมมือคนรักของเขาด้วยตัวของเขาเอง " รู้มั้ยว่าฉันน่าสงสารรู้สึก ? "

" ฉันขอโทษ . . . " ยองแจตารดน้ำ ลิ้น darting ออกเลียของเขา ริมฝีปากแห้งแตก . ขอโทษที่ดูไม่เก่งพอ " ฉันแค่อยากทำดี นั่นคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ ผมไม่คิดว่าผมจะตกหลุมรักเธอ ฉันแค่ . . . . . . . ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เขากัดลงบนริมฝีปากล่างของเขาที่จะต่อสู้กลับสะอื้น " ฉันขอโทษ "

" ฉันด้วย " ชายคนนั้นยิ้มเศร้า

" ฉัน รัก เธอ" ยองแจพูดคำชื่นชมว่าแดฮยอนก็ต้องดูแต่ละครั้ง " คุณเชื่อผมไหม ? "

" ฉันทำ " แดฮยอนตอบต่อท้ายซะหน่อย " ฉันคิดว่านายจะฆ่าฉันคืนนี้ ฉันคิดว่า ฉันจะทำให้คุณโกรธมากพอ คุณจะฆ่าฉันและย้ายบนกับชีวิตของคุณ ยงกุกรู้ว่าคุณจะไม่–บางทีฉันด้วย " แดฮยอนเบาๆ หัวเราะ ." ข้ารู้ว่าเจ้าจะต้องออกไปจากที่นี่ในเวลา แต่ฉันไม่อยากให้ตำรวจต้องร่างกายของฉัน มีอะไรแปลกเหรอ ? " เขาไม่รอคำตอบ " ยังคงมีเวลาสำหรับคุณไป "

" ไม่ " ยองแจส่ายหัวอีกครั้ง " มันเจ็บมากเกินไปเมื่อฉันไปจากเธอ " เมื่อแดฮยอนถึงถึงถ้วยหน้า ที่เมื่อน้องสังเกตเห็นมือของเขาสั่น " เธอกลัวเหรอ ? "

" ครับ" แดฮยอนตอบหลังจากสักครู่ " ผม " ยองแจให้ออกหอบนุ่มเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าดวงตาคนรักของเขากำลังเต็มไปด้วยน้ำตา จนในที่สุดพวกเขาก็เริ่มร่วงหล่นลงอาบแก้มของเขา เขาไม่เคยเห็นแดฮยอนร้องไห้ก่อน–แดฮยอนไม่ได้ร้อง . . . . . .

" ไม่ร้องไห้ " ยองแจเช็ดที่ตาของเขา " อย่าร้องไห้ แดฮยอน "


ชายสูงวัยยิ้มเงยหน้าแล้วรีบเช็ดมันออกไปกับแขนของเสื้อราคาแพงของเขา เขาเอนตัวไปจูบที่อ่อนนุ่มบนริมฝีปากน้องชายของยองแจทันทีอวยพวกเขาต้องการมากกว่าเพียงแค่รู้สึกว่าเขาจะ tastehim . มันน่ากลัว ทุกอย่างอิงน่ากลัวแต่นี้เหมาะสมมาก " โชคชะตาก็โหดร้ายกับเรา ความรัก " แดฮยอนกระซิบกับริมฝีปากของเขา

.ยองแจพยักหน้าช้าๆก่อนที่จะดึงคนรักของเขาปิด " นานแค่ไหน ? "


แดฮยอนก็เงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนที่จะตอบว่า . " สิบสี่นาที . "

" ฉัน จึง