Not long ago, a dissatisfied reader

Not long ago, a dissatisfied reader emailed that he had enough guns to stop people like me. I emailed back to ask whether he was threatening me.

The reply: “I'm not stupid enough to telegraph genuine ill intent.”

On Monday, the Supreme Court will hear a case involving the question of when a seemingly threatening communication (this one on Facebook, not email) can be a crime. Let’s clear up some confusion, shared by my correspondent above, about what threats are and why they can be punished.

The case is Elonis v. United States. Anthony Elonis lived in Lower Saucony Township, Pennsylvania. Until 2010, he was married with two children and worked at a nearby theme park. In May 2010, his wife left him, taking their two children. Not long after that, he was fired because of multiple complaints of on-the-job sexual harassment (for example, a female coworker alleged that he found her alone in the office at night and began to undress).

He turned to Facebook. About his former coworkers, he posted: “I have sinister plans for all my friends and must have taken home a couple [of keys].” About his ex-wife, he posted: “I’m not going to rest until your body is a mess, soaked in blood and dying from all the little cuts.” When she got a restraining order, he posted, “I’ve got enough explosives to take care of the state police and the sheriff's department” and “I’m checking out and making a name for myself Enough elementary schools in a ten mile radius to initiate the most heinous school shooting ever imagined ... The only question is ... which one?” FBI agents came to his door; he posted his fantasy of killing one female agent: “Pull my knife, flick my wrist, and slit her throat Leave her bleedin’ from her jugular in the arms of her partner.” He was convicted in federal district court of five counts of transmitting in interstate commerce (here, the Internet) “any threat to injure the person of another.”

Elonis argued that, under the First Amendment, the government had to prove that he had a “subjective” intent to threaten. He said he lacked that, in part because some of his posts echoed words by rapper Eminem. The court of appeals held instead that the statute only requires that “a reasonable person would foresee that the statement would be interpreted by those to whom the maker communicates the statement as a serious expression of an intention to inflict bodily harm.”

Let’s break that down carefully. Elonis argues that the government must prove beyond a reasonable doubt that he was actually thinking, This message will terrify the person it refers too, and I want that. The government says that it must only prove that “a reasonable person” would have thought it would terrify.

There’s a split in the circuits over this issue. The Supreme Court took the case in order to clarify what the government needs to prove. If the standard is “reasonable person,” then the government can largely rely on the words a defendant uses and the general context in which they are used (for example, if they are sent directly to the target or confided to a blog, etc.). If it is “subjective intent,” however, prosecutors must use a defendant’s specific acts and circumstances to convince a jury he meant to alarm or threaten the targets.

Even if Elonis wins at the high court, he can still be prosecuted and possibly convicted under the “subjective” standard. It wouldn’t make convictions impossible—juries assess “subjective intent” all the time without needing telepathy—but it would make them harder to get.

But many people don’t understand the first step: What is a threat and why is it not protected by the First Amendment?

Federal courts summarize this area by saying that “true threats” are a historic exception to “the freedom of speech” protected by the First Amendment. “True” is an unfortunate term, because it convinces some people that the implied statement—“I am going to harm or kill you”—must be true.

But that’s wrong. Threats are not illegal because they signal an impending crime. Threats themselves are the crime. As the Supreme Court explained in the 2003 “cross-burning” case, Virginia v. Black:

The speaker need not actually intend to carry out the threat. Rather, a prohibition on true threats “protect[s] individuals from the fear of violence” and “from the disruption that fear engenders,” in addition to protecting people “from the possibility that the threatened violence will occur.”
To understand why this is true, imagine the delinquent high-school kids who declare a holiday by phoning a bomb threat to the school. There is no bomb, and the kids wouldn’t set one off if they could. Nevertheless, school must be canceled. The building has to be evacuated. The bomb squad must don protective gear and sweep the classrooms. Students will suffer nightmares. And authorities may someday be tempted to ignore notice of a genuine planned bombing. The threat itself is the harm.

The category of “true threat” is narrow, though, because government has often used the idea of “threat” as an excuse to punish dissenters, whose speech is often exaggerated and inflammatory. The leading threat cases are Black, which concerned the Ku Klux Klan’s use of the cross to intimidate families and whole communities; Watts v. United States, which reversed the conviction of a civil-rights protester who warned that if he was drafted, “the first man I want to get in my sights is LBJ”; and NAACP v. Claiborne Hardware, which reversed a civil judgment against civil-rights leader Charles Evers, who had made a speech in which he told African Americans violating a boycott of local stores, “If we catch any of you going in any of them racist stores, we're gonna break your damn neck.”

All of these situations involve political protest that turned unruly. That’s why the “reasonable person” standard could be treacherous. Throughout history, judges have tended to assume that the powerful are reasonable and that those who assail them are dangerous.

This case, however, like most threat cases, does not involve political protest. And threats against co-workers, former spouses, school children, and law enforcement are a powerfully disruptive force in our heavily armed nation. Elonis posted his words on Facebook, surely knowing that they would be conveyed quickly to his ex-wife, his co-workers, and the FBI agents. The Facebook posts have attracted a lot of attention—many commentators see this as a case about rap lyrics and Internet speech—but really, it’s only relevant as part of a general question about context. If Elonis had sent the threats to the targets by mail, there would be little doubt of his intent. If he had written them in a diary that was discovered by accident, there’d be little doubt that they were protected. Where do Facebook postings fall?

Make it too easy to prove a threat, and government can muzzle those it dislikes; make it too hard, and the rest of us—on the job, on the streets, and in our homes—are at the mercy of men like Elonis.

Not long ago, a dissatisfied reader emailed that he had enough guns to stop people like me. I emailed back to ask whether he was threatening me.

The reply: “I'm not stupid enough to telegraph genuine ill intent.”

On Monday, the Supreme Court will hear a case involving the question of when a seemingly threatening communication (this one on Facebook, not email) can be a crime. Let’s clear up some confusion, shared by my correspondent above, about what threats are and why they can be punished.

The case is Elonis v. United States. Anthony Elonis lived in Lower Saucony Township, Pennsylvania. Until 2010, he was married with two children and worked at a nearby theme park. In May 2010, his wife left him, taking their two children. Not long after that, he was fired because of multiple complaints of on-the-job sexual harassment (for example, a female coworker alleged that he found her alone in the office at night and began to undress).

He turned to Facebook. About his former coworkers, he posted: “I have sinister plans for all my friends and must have taken home a couple [of keys].” About his ex-wife, he posted: “I’m not going to rest until your body is a mess, soaked in blood and dying from all the little cuts.” When she got a restraining order, he posted, “I’ve got enough explosives to take care of the state police and the sheriff's department” and “I’m checking out and making a name for myself Enough elementary schools in a ten mile radius to initiate the most heinous school shooting ever imagined ... The only question is ... which one?” FBI agents came to his door; he posted his fantasy of killing one female agent: “Pull my knife, flick my wrist, and slit her throat Leave her bleedin’ from her jugular in the arms of her partner.” He was convicted in federal district court of five counts of transmitting in interstate commerce (here, the Internet) “any threat to injure the person of another.”

Elonis argued that, under the First Amendment, the government had to prove that he had a “subjective” intent to threaten. He said he lacked that, in part because some of his posts echoed words by rapper Eminem. The court of appeals held instead that the statute only requires that “a reasonable person would foresee that the statement would be interpreted by those to whom the maker communicates the statement as a serious expression of an intention to inflict bodily harm.”

Let’s break that down carefully. Elonis argues that the government must prove beyond a reasonable doubt that he was actually thinking, This message will terrify the person it refers too, and I want that. The government says that it must only prove that “a reasonable person” would have thought it would terrify.

There’s a split in the circuits over this issue. The Supreme Court took the case in order to clarify what the government needs to prove. If the standard is “reasonable person,” then the government can largely rely on the words a defendant uses and the general context in which they are used (for example, if they are sent directly to the target or confided to a blog, etc.). If it is “subjective intent,” however, prosecutors must use a defendant’s specific acts and circumstances to convince a jury he meant to alarm or threaten the targets.

Even if Elonis wins at the high court, he can still be prosecuted and possibly convicted under the “subjective” standard. It wouldn’t make convictions impossible—juries assess “subjective intent” all the time without needing telepathy—but it would make them harder to get.

But many people don’t understand the first step: What is a threat and why is it not protected by the First Amendment?

Federal courts summarize this area by saying that “true threats” are a historic exception to “the freedom of speech” protected by the First Amendment. “True” is an unfortunate term, because it convinces some people that the implied statement—“I am going to harm or kill you”—must be true.

But that’s wrong. Threats are not illegal because they signal an impending crime. Threats themselves are the crime. As the Supreme Court explained in the 2003 “cross-burning” case, Virginia v. Black:

The speaker need not actually intend to carry out the threat. Rather, a prohibition on true threats “protect[s] individuals from the fear of violence” and “from the disruption that fear engenders,” in addition to protecting people “from the possibility that the threatened violence will occur.”
To understand why this is true, imagine the delinquent high-school kids who declare a holiday by phoning a bomb threat to the school. There is no bomb, and the kids wouldn’t set one off if they could. Nevertheless, school must be canceled. The building has to be evacuated. The bomb squad must don protective gear and sweep the classrooms. Students will suffer nightmares. And authorities may someday be tempted to ignore notice of a genuine planned bombing. The threat itself is the harm.

The category of “true threat” is narrow, though, because government has often used the idea of “threat” as an excuse to punish dissenters, whose speech is often exaggerated and inflammatory. The leading threat cases are Black, which concerned the Ku Klux Klan’s use of the cross to intimidate families and whole communities; Watts v. United States, which reversed the conviction of a civil-rights protester who warned that if he was drafted, “the first man I want to get in my sights is LBJ”; and NAACP v. Claiborne Hardware, which reversed a civil judgment against civil-rights leader Charles Evers, who had made a speech in which he told African Americans violating a boycott of local stores, “If we catch any of you going in any of them racist stores, we're gonna break your damn neck.”

All of these situations involve political protest that turned unruly. That’s why the “reasonable person” standard could be treacherous. Throughout history, judges have tended to assume that the powerful are reasonable and that those who assail them are dangerous.

This case, however, like most threat cases, does not involve political protest. And threats against co-workers, former spouses, school children, and law enforcement are a powerfully disruptive force in our heavily armed nation. Elonis posted his words on Facebook, surely knowing that they would be conveyed quickly to his ex-wife, his co-workers, and the FBI agents. The Facebook posts have attracted a lot of attention—many commentators see this as a case about rap lyrics and Internet speech—but really, it’s only relevant as part of a general question about context. If Elonis had sent the threats to the targets by mail, there would be little doubt of his intent. If he had written them in a diary that was discovered by accident, there’d be little doubt that they were protected. Where do Facebook postings fall?

Make it too easy to prove a threat, and government can muzzle those it dislikes; make it too hard, and the rest of us—on the job, on the streets, and in our homes—are at the mercy of men like Elonis.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Not long ago, a dissatisfied reader emailed that he had enough guns to stop people like me. I emailed back to ask whether he was threatening me.The reply: “I'm not stupid enough to telegraph genuine ill intent.”On Monday, the Supreme Court will hear a case involving the question of when a seemingly threatening communication (this one on Facebook, not email) can be a crime. Let’s clear up some confusion, shared by my correspondent above, about what threats are and why they can be punished.The case is Elonis v. United States. Anthony Elonis lived in Lower Saucony Township, Pennsylvania. Until 2010, he was married with two children and worked at a nearby theme park. In May 2010, his wife left him, taking their two children. Not long after that, he was fired because of multiple complaints of on-the-job sexual harassment (for example, a female coworker alleged that he found her alone in the office at night and began to undress).He turned to Facebook. About his former coworkers, he posted: “I have sinister plans for all my friends and must have taken home a couple [of keys].” About his ex-wife, he posted: “I’m not going to rest until your body is a mess, soaked in blood and dying from all the little cuts.” When she got a restraining order, he posted, “I’ve got enough explosives to take care of the state police and the sheriff's department” and “I’m checking out and making a name for myself Enough elementary schools in a ten mile radius to initiate the most heinous school shooting ever imagined ... The only question is ... which one?” FBI agents came to his door; he posted his fantasy of killing one female agent: “Pull my knife, flick my wrist, and slit her throat Leave her bleedin’ from her jugular in the arms of her partner.” He was convicted in federal district court of five counts of transmitting in interstate commerce (here, the Internet) “any threat to injure the person of another.” Elonis argued that, under the First Amendment, the government had to prove that he had a “subjective” intent to threaten. He said he lacked that, in part because some of his posts echoed words by rapper Eminem. The court of appeals held instead that the statute only requires that “a reasonable person would foresee that the statement would be interpreted by those to whom the maker communicates the statement as a serious expression of an intention to inflict bodily harm.”Let’s break that down carefully. Elonis argues that the government must prove beyond a reasonable doubt that he was actually thinking, This message will terrify the person it refers too, and I want that. The government says that it must only prove that “a reasonable person” would have thought it would terrify.There’s a split in the circuits over this issue. The Supreme Court took the case in order to clarify what the government needs to prove. If the standard is “reasonable person,” then the government can largely rely on the words a defendant uses and the general context in which they are used (for example, if they are sent directly to the target or confided to a blog, etc.). If it is “subjective intent,” however, prosecutors must use a defendant’s specific acts and circumstances to convince a jury he meant to alarm or threaten the targets.Even if Elonis wins at the high court, he can still be prosecuted and possibly convicted under the “subjective” standard. It wouldn’t make convictions impossible—juries assess “subjective intent” all the time without needing telepathy—but it would make them harder to get.But many people don’t understand the first step: What is a threat and why is it not protected by the First Amendment?Federal courts summarize this area by saying that “true threats” are a historic exception to “the freedom of speech” protected by the First Amendment. “True” is an unfortunate term, because it convinces some people that the implied statement—“I am going to harm or kill you”—must be true.
But that’s wrong. Threats are not illegal because they signal an impending crime. Threats themselves are the crime. As the Supreme Court explained in the 2003 “cross-burning” case, Virginia v. Black:

The speaker need not actually intend to carry out the threat. Rather, a prohibition on true threats “protect[s] individuals from the fear of violence” and “from the disruption that fear engenders,” in addition to protecting people “from the possibility that the threatened violence will occur.”
To understand why this is true, imagine the delinquent high-school kids who declare a holiday by phoning a bomb threat to the school. There is no bomb, and the kids wouldn’t set one off if they could. Nevertheless, school must be canceled. The building has to be evacuated. The bomb squad must don protective gear and sweep the classrooms. Students will suffer nightmares. And authorities may someday be tempted to ignore notice of a genuine planned bombing. The threat itself is the harm.

The category of “true threat” is narrow, though, because government has often used the idea of “threat” as an excuse to punish dissenters, whose speech is often exaggerated and inflammatory. The leading threat cases are Black, which concerned the Ku Klux Klan’s use of the cross to intimidate families and whole communities; Watts v. United States, which reversed the conviction of a civil-rights protester who warned that if he was drafted, “the first man I want to get in my sights is LBJ”; and NAACP v. Claiborne Hardware, which reversed a civil judgment against civil-rights leader Charles Evers, who had made a speech in which he told African Americans violating a boycott of local stores, “If we catch any of you going in any of them racist stores, we're gonna break your damn neck.”

All of these situations involve political protest that turned unruly. That’s why the “reasonable person” standard could be treacherous. Throughout history, judges have tended to assume that the powerful are reasonable and that those who assail them are dangerous.

This case, however, like most threat cases, does not involve political protest. And threats against co-workers, former spouses, school children, and law enforcement are a powerfully disruptive force in our heavily armed nation. Elonis posted his words on Facebook, surely knowing that they would be conveyed quickly to his ex-wife, his co-workers, and the FBI agents. The Facebook posts have attracted a lot of attention—many commentators see this as a case about rap lyrics and Internet speech—but really, it’s only relevant as part of a general question about context. If Elonis had sent the threats to the targets by mail, there would be little doubt of his intent. If he had written them in a diary that was discovered by accident, there’d be little doubt that they were protected. Where do Facebook postings fall?

Make it too easy to prove a threat, and government can muzzle those it dislikes; make it too hard, and the rest of us—on the job, on the streets, and in our homes—are at the mercy of men like Elonis.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ไม่นานมานี้ผู้อ่านไม่พอใจส่งอีเมลว่าเขามีปืนพอที่จะหยุดคนอย่างผม ฉันส่งอีเมลกลับไปถามว่าเขาได้รับการขู่ฉัน. ตอบ: ". ฉันไม่โง่พอที่จะเจตนาที่ไม่ดีโทรเลขของแท้" ในวันจันทร์ที่ศาลฎีกาจะได้ยินกรณีที่เกี่ยวข้องกับคำถามของเมื่อการสื่อสารคุกคามดูเหมือน (นี้อย่างใดอย่างหนึ่ง บน Facebook, ไม่อีเมล) สามารถเป็นความผิดทางอาญา ลองล้างบางสับสนร่วมกันโดยผู้สื่อข่าวของฉันข้างต้นเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นภัยคุกคามและทำไมพวกเขาจะถูกลงโทษ. กรณีที่มี Elonis v. United States แอนโธนี Elonis อาศัยอยู่ในที่ต่ำกว่า Saucony เมืองเพนซิล จนกระทั่งปี 2010 เขาได้แต่งงานกับลูกสองคนและทำงานอยู่ที่สวนสนุกในบริเวณใกล้เคียง ในเดือนพฤษภาคม 2010 ภรรยาของเขาทิ้งเขาพาลูกสองคนของพวกเขา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถูกไล่ออกเพราะการร้องเรียนหลายในที่ทำงานล่วงละเมิดทางเพศ (เช่นเพื่อนร่วมงานหญิงที่ถูกกล่าวหาว่าเขาพบว่าเธออยู่คนเดียวในห้องทำงานในเวลากลางคืนและเริ่มที่จะเปลื้องผ้า). เขาหันไปที่ Facebook เกี่ยวกับเพื่อนร่วมงานเก่าของเขาเขาโพสต์: ". ฉันมีแผนการที่น่ากลัวสำหรับเพื่อน ๆ ทุกคนและจะต้องมีการดำเนินการที่บ้านสองสาม [กุญแจ]" เกี่ยวกับอดีตภรรยาของเขาที่เขาโพสต์: "ฉันจะไม่หยุดจนกว่าร่างกายของคุณ เป็นระเบียบแช่ในเลือดและตายจากบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ . "เมื่อเธอได้สั่งห้ามเขาโพสต์ว่า" ผมได้มีวัตถุระเบิดพอที่จะดูแลของรัฐตำรวจและฝ่ายนายอำเภอ "และ" ฉัน การตรวจสอบและสร้างชื่อให้กับตัวเองพอที่โรงเรียนประถมศึกษาในรัศมีสิบไมล์เพื่อเริ่มต้นการโรงเรียนยิงชั่วร้ายที่สุดเคยคิด ... คำถามเดียวก็คือ ... ที่หนึ่ง "เอฟบีไอมาถึงประตูของเขา; เขาโพสต์ในจินตนาการของเขาฆ่าตัวแทนหญิงหนึ่ง: "ดึงมีดของฉันสะบัดข้อมือของฉันและเชือดลำคอของเธอออกจาก bleedin ของเธอจากคอของเธอในอ้อมแขนของคู่ของเธอ." เขาได้รับการตัดสินในศาลรัฐบาลกลางในห้าข้อหาส่ง ในรัฐพาณิชย์ (ที่นี่, Internet) "ภัยคุกคามใด ๆ ที่จะทำร้ายคนอื่น." Elonis ถกเถียงกันอยู่ว่าอยู่ภายใต้การแก้ไขครั้งแรกที่รัฐบาลจะต้องพิสูจน์ว่าเขามี "อัตนัย" เจตนาที่จะคุกคาม เขาบอกว่าเขาขาดว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะบางส่วนของการโพสต์ของเขาสะท้อนคำพูดของแร็ป Eminem ศาลอุทธรณ์จัดขึ้นแทนว่ากฎหมายต้องใช้เพียงว่า "เป็นคนที่เหมาะสมที่จะคาดหวังว่าคำสั่งจะถูกตีความโดยผู้ที่ผู้ผลิตสื่อสารคำสั่งเป็นการแสดงออกอย่างรุนแรงของความตั้งใจที่จะก่ออันตรายต่อร่างกาย." Let 's ทำลายลง รอบคอบ Elonis ระบุว่ารัฐบาลจะต้องพิสูจน์ข้อกังขาว่าเขาคิดจริงข้อความนี้จะกลัวคนที่มันหมายเกินไปและฉันต้องการที่ รัฐบาลบอกว่ามันจะต้องพิสูจน์ให้เห็นว่า "เป็นคนที่เหมาะสม" จะได้คิดว่ามันจะน่าเกลียดน่ากลัว. มีแยกในวงจรในเรื่องนี้คือ ที่ศาลฎีกาเอากรณีเพื่อชี้แจงสิ่งที่รัฐบาลต้องการที่จะพิสูจน์ ถ้ามาตรฐานคือ "คนที่เหมาะสม" แล้วรัฐบาลส่วนใหญ่สามารถพึ่งพาคำว่าจำเลยใช้และบริบททั่วไปในการที่พวกเขาจะใช้ (ตัวอย่างเช่นถ้าพวกเขาจะส่งโดยตรงไปยังเป้าหมายหรือปรับทุกข์กับบล็อก ฯลฯ ) ถ้ามันคือ "ความตั้งใจอัตนัย" แต่อัยการต้องใช้การกระทำของจำเลยที่เฉพาะเจาะจงและสถานการณ์ที่จะโน้มน้าวให้คณะลูกขุนที่เขาหมายถึงการเตือนภัยหรือคุกคามเป้าหมาย. แม้ว่า Elonis ชนะที่ศาลเขายังสามารถถูกดำเนินคดีและถูกตัดสินอาจจะอยู่ภายใต้ ว่า "ส่วนตัว" มาตรฐาน มันจะไม่ทำให้ความเชื่อมั่นของคณะลูกขุนไปไม่ได้ประเมิน "ความตั้งใจส่วนตัว" ตลอดเวลาโดยไม่จำเป็นต้องกระแสจิต แต่มันจะทำให้พวกเขายากที่จะได้รับ. แต่หลายคนไม่เข้าใจขั้นตอนแรก: ภัยคุกคามคืออะไรและทำไมมันไม่ได้ การป้องกันโดยการแก้ไขครั้งแรก? ศาลของรัฐบาลกลางสรุปพื้นที่นี้โดยบอกว่า "ภัยคุกคามที่แท้จริง" เป็นข้อยกเว้นประวัติศาสตร์ "เสรีภาพในการพูด" การป้องกันโดยการแก้ไข "ทรู" เป็นคำที่โชคร้ายเพราะมันปลอบบางคนว่าโดยนัย statement- "ฉันจะเป็นอันตรายหรือฆ่าคุณ" -must จะเป็นจริง. แต่ที่ไม่ถูกต้อง ภัยคุกคามที่ไม่ผิดกฎหมายเพราะพวกเขาส่งสัญญาณอาชญากรรมที่กำลังจะมา ภัยคุกคามที่ตัวเองมีความผิดทางอาญา ในฐานะที่เป็นศาลฎีกาอธิบายใน 2003 "ข้ามการเผาไหม้" กรณีเวอร์จิเนียโวลต์สีดำ:. ลำโพงไม่จำเป็นจริง ๆ แล้วตั้งใจที่จะดำเนินการคุกคาม แต่ข้อห้ามเกี่ยวกับภัยคุกคามที่แท้จริง "ปกป้อง [s] บุคคลจากความกลัวของความรุนแรง" และ "จากการหยุดชะงักที่เกรงกลัวแปลกใจ" นอกจากจะปกป้องคน "จากความเป็นไปได้ว่าการใช้ความรุนแรงคุกคามที่จะเกิดขึ้น." เพื่อให้เข้าใจว่าทำไม เป็นความจริงจินตนาการเด็กมัธยมปลายที่ค้างชำระที่ประกาศวันหยุดโดยการพูดโทรศัพท์ขู่วางระเบิดเพื่อโรงเรียน มีระเบิดไม่เป็นและเด็กจะไม่ตั้งหนึ่งออกหากพวกเขาได้ แต่โรงเรียนจะต้องถูกยกเลิก อาคารที่จะต้องมีการอพยพ ทีมระเบิดต้องสวมอุปกรณ์ป้องกันและกวาดห้องเรียน นักเรียนจะต้องทนทุกข์ทรมานกับฝันร้าย และหน่วยงานสักวันหนึ่งอาจจะล่อลวงที่จะไม่สนใจการแจ้งการระเบิดตามแผนของแท้ ภัยคุกคามที่ตัวเองเป็นอันตราย. หมวดหมู่ของ "ภัยคุกคามที่แท้จริง" แคบ แต่เนื่องจากรัฐบาลได้มักจะใช้ความคิดของ "ภัยคุกคาม" เป็นข้ออ้างที่จะลงโทษพวกพ้องซึ่งมักจะเป็นคำพูดที่พูดเกินจริงและการอักเสบ กรณีภัยคุกคามชั้นนำสีดำซึ่งเกี่ยวข้องกับการใช้ Ku Klux Klan ของไม้กางเขนเพื่อข่มขู่ครอบครัวและชุมชนทั้ง; . วัตต์โวลต์สหรัฐอเมริกาซึ่งกลับเชื่อมั่นของสิทธิมนุษยชนผู้ประท้วงที่เตือนว่าถ้าเขาถูกเกณฑ์ทหารว่า "ผู้ชายคนแรกที่ฉันต้องการที่จะได้รับในสถานที่ท่องเที่ยวของฉันคือ LBJ"; และ NAACP v. เคฮาร์ดแวร์ซึ่งกลับคำพิพากษาคดีแพ่งกับสิทธิพลผู้นำชาร์ลส์ Evers ที่ได้กล่าวสุนทรพจน์ในการที่เขาบอกว่าชาวอเมริกันแอฟริกันละเมิดการคว่ำบาตรของร้านค้าในท้องถิ่นว่า "ถ้าเราจับใด ๆ ของคุณไปในใด ๆ ของพวกเขา ร้านค้าชนชั้นที่เรากำลังจะหักคอแช่งของคุณ. "ทุกสถานการณ์เหล่านี้เกี่ยวข้องกับการประท้วงทางการเมืองที่เปิดเกเร นั่นเป็นเหตุผลที่ว่า "คนที่เหมาะสม" มาตรฐานอาจมีการทุจริต ตลอดประวัติศาสตร์ผู้พิพากษามีแนวโน้มที่จะคิดว่ามีประสิทธิภาพที่เหมาะสมและว่าผู้ที่ทำร้ายพวกเขาจะมีอันตราย. กรณีนี้ แต่ชอบมากที่สุดกรณีคุกคามไม่เกี่ยวข้องกับการประท้วงทางการเมือง และภัยคุกคามกับเพื่อนร่วมงานคู่สมรสอดีตเด็กโรงเรียนและการบังคับใช้กฎหมายเป็นพลังทำลายมีอำนาจในประเทศของเราติดอาวุธหนัก Elonis โพสต์คำพูดของเขาใน Facebook ก็รู้ว่าพวกเขาจะได้รับการถ่ายทอดอย่างรวดเร็วเพื่อให้อดีตภรรยาของเขา, เพื่อนร่วมงานของเขาและเอฟบีไอ กระทู้ Facebook มีความสนใจเป็นจำนวนมากแสดงความเห็นความสนใจของหลายคนเห็นว่านี่เป็นกรณีที่เกี่ยวกับการร้องเพลงและการพูด แต่อินเทอร์เน็ตจริงๆก็เพียงที่เกี่ยวข้องเป็นส่วนหนึ่งของคำถามทั่วไปเกี่ยวกับบริบท หาก Elonis ได้ส่งภัยคุกคามต่อเป้าหมายโดยจดหมายจะมีข้อสงสัยเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจตนาของเขา ถ้าเขาได้เขียนไว้ในไดอารี่ที่ถูกค้นพบโดยบังเอิญที่มันน่าจะมีข้อสงสัยเล็กน้อยว่าพวกเขาได้รับการคุ้มครอง อะไรคือสิ่งที่โพสต์ Facebook ตก? ทำให้มันง่ายเกินไปที่จะพิสูจน์ได้ว่าเป็นภัยคุกคามและรัฐบาลสามารถตะกร้อเหล่านั้นมันไม่ชอบ; ทำให้มันยากเกินไปและส่วนที่เหลือของเราในการทำงานบนถนนและในบ้านของเรามีความที่ความเมตตาของผู้ชายชอบ Elonis

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ไม่นาน ไม่พอใจอ่านอีเมลเขาจะมีปืนพอหยุดคนอย่างผม ผมส่งอีเมลไปถามว่าเขาขู่ฉัน

ตอบ : " ผมไม่ได้โง่พอที่จะส่งโทรเลขเจตนาไม่ดีแท้ . "

วันจันทร์ ศาลฎีกาจะได้ยินคดีที่เกี่ยวข้องกับคำถามที่ดูเหมือนจะคุกคามการสื่อสาร ( หนึ่งบน Facebook , อีเมล ) จะเป็นอาชญากรรมให้ชัดเจนขึ้นความสับสนบางอย่างร่วมกันโดยผู้สื่อข่าวของฉันข้างต้น เรื่องภัยคุกคามและทำไมพวกเขาจะถูกลงโทษ

กรณีเป็น elonis โวลต์สหรัฐอเมริกา แอนโทนี่ elonis อยู่ล่างระยะไกล Township , เพนซิลเวเนีย จนกระทั่งเวลา เขาแต่งงานกับเด็กสองคน และทำงานที่สวนสนุกใกล้เคียง ในเดือนพฤษภาคม 2010 , ภรรยาของเขาเหลือเขา ถ่ายเด็กสองคนของพวกเขา หลังจากนั้นไม่นานเขาถูกไล่ออกเพราะการร้องเรียนหลายทางเพศในงาน ( ตัวอย่างเช่น เพื่อนร่วมงานหญิงที่ถูกกล่าวหาว่าเขาเจอเธออยู่คนเดียวในห้องทำงานในเวลากลางคืนและเริ่มถอดเสื้อผ้า )

เขาปิด Facebook เรื่องเพื่อนร่วมงาน อดีตของเขาที่เขาโพสต์ : " ฉันมีแผนที่น่ากลัวสำหรับทุกคน ผมและเพื่อนๆ ต้องมีบ้านคู่ [ กุญแจ ] " เรื่องภรรยาเก่าของเขา เขาโพสต์ :" ฉันจะไม่ไปจนกว่าร่างกายของคุณจะยุ่งเหยิง โชกเลือดและตายจากทั้งหมดน้อยตัด เมื่อเธอถูกกักตัวอยู่ เขาโพสต์" ฉันมีระเบิดมากพอที่จะดูแลของรัฐตำรวจและตำรวจ " และ " ฉันจะตรวจสอบออกและสร้างชื่อให้ตัวเองไม่พอ โรงเรียนประถมศึกษา ในรัศมีสิบไมล์เริ่มต้นที่ร้ายกาจที่สุดโรงเรียนยิงเคยคิด . . . . . . . คำถามคือ . . . . . . . อันไหน " เจ้าหน้าที่ FBI มาไปที่ประตูของเขา เขาโพสต์จินตนาการของเขาฆ่าเจ้าหน้าที่หญิงคนหนึ่ง : " ดึงมีดของฉันสะบัดข้อมือของฉัน และเชือดคอเธอปล่อยให้เลือดไหลจากคอของเธอในอ้อมแขนของคู่หูของเธอ " เขาถูกตัดสินในศาลรัฐบาลกลางของห้านับจากการถ่ายทอดในการพาณิชย์ระหว่างรัฐ ( ที่นี่อินเตอร์เน็ต ) " คุกคามทำร้ายบุคคลอื่น . "

elonis ถกเถียงกันอยู่ว่า ภายใต้การแก้ไข แรกที่รัฐบาลต้องพิสูจน์ว่าเขามี " เจตนาอัตนัย " ขู่

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.