- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Us. And them.Robots are being creat
Us. And them.
Robots are being created that can think, act, and relate to humans. Are we ready?
By Chris Carroll
By Max Aguilera-Hellweg
Someone types a command into a laptop, and Actroid-DER jerks upright with a shudder and a wheeze. Compressed air flows beneath silicone skin, triggering actuators that raise her arms and lift the corners of her mouth into a demure smile. She seems to compose herself, her eyes panning the room where she stands fixed to a platform, tubes and wires running down through her ankles. She blinks, then turns her face toward me. I can’t help but meet her—its—mechanical gaze. “Are you surprised that I’m a robot?” she asks. “I look just like a human, don’t I?”
Her scripted observation has the unfortunate effect of calling my attention to the many ways she does not. Developed in Japan by the Kokoro Company, the Actroid-DER android can be rented to serve as a futuristic spokesmodel at corporate events, a role that admittedly does not require great depth of character. But in spite of the $250,000 spent on her development, she moves with a twitchy gracelessness, and the inelasticity of her features lends a slightly demented undertone to her lovely face. Then there is her habit of appearing to nod off momentarily between utterances, as if she were on something stronger than electricity.
While more advanced models of the Actroid make the rounds of technology exhibitions, this one has been shipped to Carnegie Mellon University in Pittsburgh to acquire the semblance of a personality. Such at least is the hope of five optimistic graduate students in the university’s Entertainment Technology Center, who have been given one 15-week semester to render the fembot palpably more fem and less bot. They have begun by renaming her Yume—dream, in Japanese.
“Kokoro developed her to be physically realistic, but that’s not enough by itself,” says Christine Barnes, student co-producer of the Yume Project. “What we’re going to do is shift the focus from realism to believability.”
The Actroid androids are part of a new generation of robots, artificial beings designed to function not as programmed industrial machines but as increasingly autonomous agents capable of taking on roles in our homes, schools, and offices previously carried out only by humans. The foot soldiers of this vanguard are the Roomba vacuums that scuttle about cleaning our carpets and the cuddly electronic pets that sit up and roll over on command but never make a mess on the rug. More sophisticated bots may soon be available that cook for us, fold the laundry, even babysit our children or tend to our elderly parents, while we watch and assist from a computer miles away.
“In five or ten years robots will routinely be functioning in human environments,” says Reid Simmons, a professor of robotics at Carnegie Mellon.
Such a prospect leads to a cascade of questions. How much everyday human function do we want to outsource to machines? What should they look like? Do we want androids like Yume puttering about in our kitchens, or would a mechanical arm tethered to the backsplash do the job better, without creeping us out? How will the robot revolution change the way we relate to each other? A cuddly robotic baby seal developed in Japan to amuse seniors in eldercare centers has drawn charges that it could cut them off from other people. Similar fears have been voiced about future babysitting robots. And of course there are the halting attempts to create ever willing romantic androids. Last year a New Jersey company introduced a talking, touch-sensitive robot “companion,” raising the possibility of another kind of human disconnect.
In short: Are we ready for them? Are they ready for us?
In a building a mile up the hill from the Entertainment Technology Center, HERB sits motionless, lost in thought. Short for Home Exploring Robotic Butler, HERB is being developed by Carnegie Mellon in collaboration with Intel Labs Pittsburgh as a prototype service bot that might care for the elderly and disabled in the not too distant future. HERB is a homely contraption, with Segway wheels for legs and a hodgepodge of computers for a body. But unlike pretty Yume, HERB has something akin to a mental life. Right now the robot is improving its functionality by running through alternative scenarios to manipulate representations of objects stored in its memory, tens of thousands of scenarios a second.
“I call it dreaming,” says Siddhartha Srinivasa, HERB’s builder and a professor at the Robotics Institute at Carnegie Mellon. “It helps people intuitively understand that the robot is actually visualizing itself doing something.”
Traditional robots, the kind you might find spot-welding a car frame, can be programmed to carry out a very precise sequence of tasks but only within rigidly structured environments. To negotiate human spaces, robots like HERB need to perceive and cope with unfamiliar objects and move about without bumping into people who are themselves in motion. HERB’s perception system consists of a video camera and a laser navigation device mounted on a boom above his mechanical arm. (“We tend to think of HERB as a he,” Srinivasa says. “Maybe because most butlers are. And he’s kind of beefy.”) In contrast to a hydraulic industrial robotic armature, HERB’s arm is animated by a pressure-sensing system of cables akin to human tendons: a necessity if one wants a robot capable of supporting an elderly widow on her way to the bathroom without catapulting her through the door.
In the lab one of Srinivasa’s students taps a button, issuing a command to pick up a juice box sitting on a nearby table. HERB’s laser spins, creating a 3-D grid mapping the location of nearby people and objects, and the camera locks on a likely candidate for the target juice box. The robot slowly reaches over and takes hold of the box, keeping it upright. On command, he gently puts it down. To the uninitiated, the accomplishment might seem underwhelming. “When I showed it to my mom,” Srinivasa says, “she couldn’t understand why HERB has to think so hard to pick up a cup.”
The problem is not with HERB but with the precedents that have been set for him. Picking up a drink is dead simple for people, whose brains have evolved over millions of years to coordinate exactly such tasks. It’s also a snap for an industrial robot programmed for that specific action. The difference between a social robot like HERB and a conventional factory bot is that he knows that the object is a juice box and not a teacup or a glass of milk, which he would have to handle differently. How he understands this involves a great deal of mathematics and computer science, but it boils down to “taking in information and processing it intelligently in the context of everything he already knows about what his world looks like,” Srinivasa explains.
When HERB is introduced to a new object, previously learned rules inform the movement of his pressure-sensitive arm and hand. Does the object have a handle? Can it break or spill? Srinivasa programmed HERB’s grips by studying how humans behave. In a bar, for instance, he watched bartenders use a counterintuitive underhanded maneuver to grab and pour from a bottle. He reduced the motion to an algorithm, and now HERB has it in his repertoire.
Of course the world HERB is beginning to master is a controlled laboratory environment. Programming him to function in real human spaces will be frightfully more challenging. HERB has a digital bicycle horn that he honks to let people know he’s getting near them; if a room is busy and crowded, he takes the safest course of action and simply stands there, honking at everybody.
This strategy works in the lab but would not go over well in an office. Humans can draw on a vast unconscious vocabulary of movements—we know how to politely move around someone in our path, how to sense when we’re invading someone’s personal space. Studies at Carnegie Mellon and elsewhere have shown that people expect social robots to follow the same rules. We get uncomfortable when they don’t or when they make stupid mistakes. Snackbot, another mobile robot under development at Carnegie Mellon, takes orders and delivers snacks to people at the School of Computer Science. Sometimes it annoyingly brings the wrong snack or gives the wrong change. People are more forgiving if the robot warns them first that it might make errors or apologizes when it screws up.
Then there are the vagaries of human nature to cope with. “Sometimes people steal snacks from the robot,” says one of Snackbot’s developers. “We got it on video.”
Robots are being created that can think, act, and relate to humans. Are we ready?
By Chris Carroll
By Max Aguilera-Hellweg
Someone types a command into a laptop, and Actroid-DER jerks upright with a shudder and a wheeze. Compressed air flows beneath silicone skin, triggering actuators that raise her arms and lift the corners of her mouth into a demure smile. She seems to compose herself, her eyes panning the room where she stands fixed to a platform, tubes and wires running down through her ankles. She blinks, then turns her face toward me. I can’t help but meet her—its—mechanical gaze. “Are you surprised that I’m a robot?” she asks. “I look just like a human, don’t I?”
Her scripted observation has the unfortunate effect of calling my attention to the many ways she does not. Developed in Japan by the Kokoro Company, the Actroid-DER android can be rented to serve as a futuristic spokesmodel at corporate events, a role that admittedly does not require great depth of character. But in spite of the $250,000 spent on her development, she moves with a twitchy gracelessness, and the inelasticity of her features lends a slightly demented undertone to her lovely face. Then there is her habit of appearing to nod off momentarily between utterances, as if she were on something stronger than electricity.
While more advanced models of the Actroid make the rounds of technology exhibitions, this one has been shipped to Carnegie Mellon University in Pittsburgh to acquire the semblance of a personality. Such at least is the hope of five optimistic graduate students in the university’s Entertainment Technology Center, who have been given one 15-week semester to render the fembot palpably more fem and less bot. They have begun by renaming her Yume—dream, in Japanese.
“Kokoro developed her to be physically realistic, but that’s not enough by itself,” says Christine Barnes, student co-producer of the Yume Project. “What we’re going to do is shift the focus from realism to believability.”
The Actroid androids are part of a new generation of robots, artificial beings designed to function not as programmed industrial machines but as increasingly autonomous agents capable of taking on roles in our homes, schools, and offices previously carried out only by humans. The foot soldiers of this vanguard are the Roomba vacuums that scuttle about cleaning our carpets and the cuddly electronic pets that sit up and roll over on command but never make a mess on the rug. More sophisticated bots may soon be available that cook for us, fold the laundry, even babysit our children or tend to our elderly parents, while we watch and assist from a computer miles away.
“In five or ten years robots will routinely be functioning in human environments,” says Reid Simmons, a professor of robotics at Carnegie Mellon.
Such a prospect leads to a cascade of questions. How much everyday human function do we want to outsource to machines? What should they look like? Do we want androids like Yume puttering about in our kitchens, or would a mechanical arm tethered to the backsplash do the job better, without creeping us out? How will the robot revolution change the way we relate to each other? A cuddly robotic baby seal developed in Japan to amuse seniors in eldercare centers has drawn charges that it could cut them off from other people. Similar fears have been voiced about future babysitting robots. And of course there are the halting attempts to create ever willing romantic androids. Last year a New Jersey company introduced a talking, touch-sensitive robot “companion,” raising the possibility of another kind of human disconnect.
In short: Are we ready for them? Are they ready for us?
In a building a mile up the hill from the Entertainment Technology Center, HERB sits motionless, lost in thought. Short for Home Exploring Robotic Butler, HERB is being developed by Carnegie Mellon in collaboration with Intel Labs Pittsburgh as a prototype service bot that might care for the elderly and disabled in the not too distant future. HERB is a homely contraption, with Segway wheels for legs and a hodgepodge of computers for a body. But unlike pretty Yume, HERB has something akin to a mental life. Right now the robot is improving its functionality by running through alternative scenarios to manipulate representations of objects stored in its memory, tens of thousands of scenarios a second.
“I call it dreaming,” says Siddhartha Srinivasa, HERB’s builder and a professor at the Robotics Institute at Carnegie Mellon. “It helps people intuitively understand that the robot is actually visualizing itself doing something.”
Traditional robots, the kind you might find spot-welding a car frame, can be programmed to carry out a very precise sequence of tasks but only within rigidly structured environments. To negotiate human spaces, robots like HERB need to perceive and cope with unfamiliar objects and move about without bumping into people who are themselves in motion. HERB’s perception system consists of a video camera and a laser navigation device mounted on a boom above his mechanical arm. (“We tend to think of HERB as a he,” Srinivasa says. “Maybe because most butlers are. And he’s kind of beefy.”) In contrast to a hydraulic industrial robotic armature, HERB’s arm is animated by a pressure-sensing system of cables akin to human tendons: a necessity if one wants a robot capable of supporting an elderly widow on her way to the bathroom without catapulting her through the door.
In the lab one of Srinivasa’s students taps a button, issuing a command to pick up a juice box sitting on a nearby table. HERB’s laser spins, creating a 3-D grid mapping the location of nearby people and objects, and the camera locks on a likely candidate for the target juice box. The robot slowly reaches over and takes hold of the box, keeping it upright. On command, he gently puts it down. To the uninitiated, the accomplishment might seem underwhelming. “When I showed it to my mom,” Srinivasa says, “she couldn’t understand why HERB has to think so hard to pick up a cup.”
The problem is not with HERB but with the precedents that have been set for him. Picking up a drink is dead simple for people, whose brains have evolved over millions of years to coordinate exactly such tasks. It’s also a snap for an industrial robot programmed for that specific action. The difference between a social robot like HERB and a conventional factory bot is that he knows that the object is a juice box and not a teacup or a glass of milk, which he would have to handle differently. How he understands this involves a great deal of mathematics and computer science, but it boils down to “taking in information and processing it intelligently in the context of everything he already knows about what his world looks like,” Srinivasa explains.
When HERB is introduced to a new object, previously learned rules inform the movement of his pressure-sensitive arm and hand. Does the object have a handle? Can it break or spill? Srinivasa programmed HERB’s grips by studying how humans behave. In a bar, for instance, he watched bartenders use a counterintuitive underhanded maneuver to grab and pour from a bottle. He reduced the motion to an algorithm, and now HERB has it in his repertoire.
Of course the world HERB is beginning to master is a controlled laboratory environment. Programming him to function in real human spaces will be frightfully more challenging. HERB has a digital bicycle horn that he honks to let people know he’s getting near them; if a room is busy and crowded, he takes the safest course of action and simply stands there, honking at everybody.
This strategy works in the lab but would not go over well in an office. Humans can draw on a vast unconscious vocabulary of movements—we know how to politely move around someone in our path, how to sense when we’re invading someone’s personal space. Studies at Carnegie Mellon and elsewhere have shown that people expect social robots to follow the same rules. We get uncomfortable when they don’t or when they make stupid mistakes. Snackbot, another mobile robot under development at Carnegie Mellon, takes orders and delivers snacks to people at the School of Computer Science. Sometimes it annoyingly brings the wrong snack or gives the wrong change. People are more forgiving if the robot warns them first that it might make errors or apologizes when it screws up.
Then there are the vagaries of human nature to cope with. “Sometimes people steal snacks from the robot,” says one of Snackbot’s developers. “We got it on video.”
0/5000
เรา และพวกเขาหุ่นยนต์ถูกสร้างขึ้นที่สามารถคิด ทำหน้าที่ และเกี่ยวข้องกับมนุษย์ได้ ใจเราพร้อมหรือไม่โดย Chris คาร์โดยสูงสุดสตินา-Hellwegคนพิมพ์คำสั่งลงในแล็ปท็อป และ Actroid DER jerks ตรงกับ shudder wheeze เป็น อากาศอัดที่ไหลใต้ผิวซิลิโคน หัวขับที่ยกแขนของเธอ และยกมุมปากของเธอเป็นรอยยิ้มษรยิ้ม การทริกเกอร์ เธอดูเหมือนว่าจะเขียนตัวเอง ดวงตาของเธอจับเลื่อนห้องที่เธอยืนคงจะเป็นแพลตฟอร์ม ท่อและสายที่ไหลลงผ่านเท้าของเธอ เธอกะพริบ แล้วเปลี่ยนใบหน้าของเธอไปฉัน ฉันไม่สามารถช่วย แต่พบเธอ — ของ — สายตากลการ "คุณแปลกใจว่า ฉันเป็นหุ่นยนต์" เธอถาม "ขอดูเหมือนมนุษย์ ไม่ฉันไหม"เธอสังเกตสคริปต์มีผลโชคร้ายเรียกวิธีมากที่เธอไม่สนใจฉัน พัฒนาในญี่ปุ่น โดย บริษัทโคโค android Actroid DER สามารถเช่าเป็นอนาคต spokesmodel ที่งาน บทบาทที่เป็นที่ยอมรับไม่ต้องลึกมากของอักขระ แต่ทั้ง ๆ $250000 ใช้ในการพัฒนาของเธอ เธอย้ายไป twitchy gracelessness และ inelasticity ของเธอยืดสวัสดี demented เล็กน้อยเพื่อใบหน้าสวยของเธอ แล้ว เป็นนิสัยของเธอปรากฏว่าเธออยู่บนสิ่งที่แข็งแกร่งกว่าไฟฟ้าหน้าปิดพลาง ๆ ระหว่าง utterancesนี้ได้จัดส่งมหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอนในพิตส์เบิร์กรับ semblance ของลักษณะในขณะที่รุ่นอื่น ๆ ของ Actroid ทำให้รอบของนิทรรศการเทคโนโลยี น้อยเช่นเป็นความหวังของห้าในเชิงบวกนักศึกษาในมหาวิทยาลัยของความบันเทิง ศูนย์เทคโนโลยีที่มอบให้ภาคเรียน 15 สัปดาห์หนึ่งทำให้ fembot palpably เพิ่มเติม fem และโบสถ์น้อย พวกเขาได้เริ่ม ด้วยการเปลี่ยนชื่อโนะยูเมะเธอคือฝัน ในญี่ปุ่น"โคโคพัฒนาเธอเป็นจริงจริง แต่ที่ไม่เพียงพอ ด้วยตัวเอง กล่าวว่า คริ Barnes นักเรียนผู้ร่วมโครงการโนะยูเมะ "สิ่งที่เรากำลังจะทำคือ เปลี่ยนโฟกัสจากความสมจริงกับ believability"หุ่นยนต์ Actroid ที่ใช้เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งมีชีวิตประดิษฐ์ หุ่นยนต์รุ่นใหม่ออกแบบทำงานไม่ เป็นเครื่องจักรอุตสาหกรรมเตรียมโปรแกรม แต่ เป็นมากขึ้นเรื่อย ๆ ตัวแทนอิสระสามารถนำในบทบาทในบ้านเรา โรงเรียน และสำนักงานก่อนหน้านี้ดำเนินการ โดยมนุษย์เท่านั้น Vacuums ผู้ Roomba ที่ scuttle เกี่ยวกับการซักพรมของเราและสัตว์เลี้ยงอิเล็กทรอนิกส์น่ารักที่นั่ง และม้วนขึ้นบนคำสั่ง แต่ไม่เคยทำให้ระเบียบบนพรมเท้าทหารแวนการ์ดนี้ได้ บอทที่มีความซับซ้อนมากขึ้นเร็ว ๆ นี้อาจจะมีที่ทำอาหารให้เรา พับซักผ้า แม้ babysit ลูก หรือมีแนวโน้มให้ผู้ปกครองของผู้สูงอายุ ในขณะที่เราดู และช่วยเหลือจากคอมพิวเตอร์ห่าง"ห้า หรือสิบ ปี หุ่นยนต์จะประจำทำงานในสภาพแวดล้อมของมนุษย์ กล่าวว่า ซิมมอนส์ Reid อาจารย์ของหุ่นที่คาร์เนกีเมลลอนโอกาสดังกล่าวนำไปสู่การเรียงซ้อนของคำถาม จำนวนฟังก์ชันมนุษย์ทุกวันที่เราต้องการให้บริการภายนอกกับเครื่อง พวกเขาควรมองอะไรเช่น เราต้องหุ่นยนต์ที่ใช้เช่นโนะยูเมะ puttering เกี่ยวกับในครัวของเรา หรือแขนกลที่คุณไปรอยแยกทำงานดีขึ้น ไม่หนีเราออกหรือไม่ ปฏิวัติหุ่นยนต์จะเปลี่ยนวิธีการเราสัมพันธ์กันอย่างไร ตราเด็กน่ารักหุ่นยนต์ที่พัฒนาในญี่ปุ่นตลกรุ่นพี่ในศูนย์ eldercare ได้ออกค่าธรรมเนียมที่จะสามารถตัดพวกเขาออกจากคนอื่น ได้รับเสียงเหมือนกลัวเกี่ยวกับหุ่นยนต์บริการพี่เลี้ยงเด็กในอนาคต และแน่นอนมีความพยายาม halting การสร้างหุ่นยนต์ที่โรแมนติกเต็มเคยใช้ ปีบริษัทนิวเจอร์ซี่แนะนำพูดคุย ความสัมผัสหุ่นยนต์ "สหาย เลี้ยงของมนุษย์ยกชนิดอื่นในระยะสั้น: คือเราพร้อมสำหรับพวกเขา มีพวกเขาพร้อมสำหรับเราหรือไม่ในอาคาร นี่ขึ้นเขาจากศูนย์บันเทิงเทคโนโลยี นิ่ง สมุนไพรอยู่หายไปในความคิด สั้นสำหรับบ้านสำรวจหุ่นยนต์พ่อบ้าน สมุนไพรได้ถูกพัฒนาขึ้น โดยคาร์เนกีเมลลอนในความร่วมมือกับ Intel Labs พิตส์เบิร์กเป็นโบสถ์บริการต้นแบบที่อาจดูแลผู้สูงอายุ และคนพิการในไม่เกินไกลอนาคต สมุนไพรเป็น contraption ที่บ้าน มีล้อด้วยเซกเวย์ในขาและ hodgepodge คอมพิวเตอร์สำหรับร่างกาย แต่ต่างจากโนะยูเมะสวย สมุนไพรมีอะไรนั่นเป็นชีวิตจิตใจ ตอนนี้หุ่นยนต์จะปรับปรุงงาน โดยการเรียกใช้ผ่านทางสถานการณ์การจัดการของวัตถุเก็บไว้ในหน่วย หมื่นสถานการณ์วินาที"ผมเรียกว่าฝัน กล่าวว่า ศรีนิสิทธัตถะ สร้างของสมุนไพรและศาสตราจารย์ที่ สถาบันวิทยาการหุ่นยนต์ที่คาร์เนกีเมลลอน "มันช่วยให้คนเข้าใจหมดว่า หุ่นยนต์คือจะแสดงผลเองทำอะไร"หุ่นยนต์โบราณ ชนิดที่คุณอาจพบ spot-welding เฟรมรถ สามารถตั้งโปรแกรมดำเนินลำดับชัดเจนมาก แต่เฉพาะภาย ในสภาพแวดล้อม rigidly โครงงาน เจรจาพื้นที่มนุษย์ หุ่นยนต์เช่นสมุนไพรจำเป็นต้องสังเกต และรับมือกับวัตถุที่ไม่คุ้นเคย และย้ายเกี่ยวกับไม่ มีชนเป็นคนที่มีตัวเองในการเคลื่อนไหว ระบบการรับรู้ของสมุนไพรประกอบด้วยกล้องวิดีโอและอุปกรณ์นำทางด้วยเลเซอร์ติดตั้งบนแท่นเหนือแขนกลของเขา ("เรามักจะคิดว่า สมุนไพรเป็นเขาเป็น ศรีนิว่า "อาจจะเนื่องจากรีดส่วนใหญ่ได้ และเขาเป็นชนิดของ beefy") ตรงข้ามกับไฮดรอลิกอุตสาหกรรมหุ่นยนต์กระดอง เคลื่อนไหวแขนของสมุนไพร โดยระบบตรวจวัดแรงดันของสายเหมือนกับเอ็นมนุษย์: ความจำเป็นถ้าหนึ่งต้องหุ่นยนต์สามารถสนับสนุนแม่ม่ายผู้สูงอายุเธอไปห้องน้ำโดยไม่ต้อง catapulting เธอผ่านประตูในตำนาน หนึ่งในนักเรียนของศรีนิก๊อกปุ่ม ออกคำสั่งให้หยิบกล่องน้ำนั่งอยู่บนโต๊ะใกล้เคียง เลเซอร์ของสมุนไพรหมุน การสร้างตาราง 3 มิติแม็ปสถานที่คน และวัตถุ และล็อคกล้องในกล่องน้ำเป้าหมายต้องมีแนวโน้ม หุ่นยนต์มาถึงช้ากว่า และใช้เวลาเก็บของกล่อง รักษาตรง ในคำสั่ง เขาเบา ๆ วางมันลง การ uninitiated ความสำเร็จที่อาจดูเหมือน underwhelming "เมื่อฉันพบว่าคุณแม่ของฉัน ศรีนิกล่าวว่า "เธอไม่เข้าใจทำไมสมุนไพรได้คิดจึงยากจะรับถ้วย"ปัญหาคือไม่ มีสมุนไพร แต่ มีเซลล์ที่ถูกอ้างที่ตั้งไว้สำหรับเขา รับเครื่องดื่มได้ง่ายตายสำหรับคน มีพัฒนาสมองที่มีกว่าล้านปีเพื่อประสานงานตรงนั้น นอกจากนี้ยังเป็นแป๊บสำหรับหุ่นยนต์เป็นอุตสาหกรรมที่ตั้งโปรแกรมสำหรับการดำเนินการที่ระบุ ความแตกต่างระหว่างหุ่นยนต์สังคมเช่นสมุนไพรและโบสถ์โรงงานทั่วไปได้รู้ว่าวัตถุกล่องน้ำ และไม่มี teacup หรือแก้วนม ซึ่งจะต้องจัดการแตกต่างกัน วิธีนี้เกี่ยวข้องกับวิทยาศาสตร์คณิตศาสตร์และคอมพิวเตอร์มาก แต่มันเดือดลงไป "ในข้อมูล และประมวลผลฉลาดในบริบทของทุกสิ่งที่เขารู้อยู่แล้วเกี่ยวกับโลกของเขาที่ดูเหมือน" เข้าใจเขา ศรีนิอธิบายเมื่อสมุนไพรถูกนำไปสร้างวัตถุ กฎการเรียนรู้ก่อนหน้านี้แจ้งให้ทราบการเคลื่อนไหวของมือและแขนความดันของเขา วัตถุมีการจับหรือไม่ มันสามารถทำลาย หรือหก ศรีนิโปรแกรมจับของสมุนไพร โดยศึกษาวิธีการทำงานของมนุษย์ บาร์ เช่น เขาดูบาร์เทนเดอร์ที่ใช้วิธีการ underhanded counterintuitive เพื่อคว้า และเทจากขวด เขาลดการเคลื่อนไหวเป็นอัลกอริทึม และตอนนี้ สมุนไพรได้ในละครของเขาแน่นอนโลกสมุนไพรเริ่มเป็นสภาพแวดล้อมการควบคุมห้องปฏิบัติการ เขียนโปรแกรมเขาทำงานในพื้นที่ที่มนุษย์จะเป็นสิ่งที่ท้าทายเพิ่มเติม frightfully สมุนไพรมีแตรจักรยานดิจิตอลที่เขา honks เพื่อให้คนรู้ว่า เขากำลังใกล้พวกเขา ถ้าห้องพักไม่วุ่นวาย และแออัด เขาจะประสาปลอดภัยที่สุด และเพียงแค่ยืน honking ดังที่ทุกคนกลยุทธ์นี้ทำงานในห้องปฏิบัติการ แต่จะไปไม่ไปดีในสำนักงาน มนุษย์สามารถวาดบนคำศัพท์สติมีมากมายของการเคลื่อนไหวซึ่งเราทราบวิธีการย้ายไปรอบ ๆ คนในเส้นทางของเรา สุภาพว่าเมื่อเรากำลังบุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคลของคนได้ ศึกษา ที่คาร์เนกีเมลลอน และอื่น ๆ ได้แสดงว่า ประชาชนคาดหวังสังคมหุ่นยนต์เพื่อทำตามกฎเดียวกัน เรารับอึดอัด เมื่อพวกเขาไม่ หรือ เมื่อพวกเขาทำผิดพลาดที่โง่ Snackbot หุ่นยนต์มือถืออื่นภายใต้การพัฒนาที่คาร์เนกีเมลลอน ใช้ใบสั่ง และส่งอาหารให้คนที่เรียนวิทย์ บางครั้งมัน annoyingly นำขนมไม่ถูกต้อง หรือให้การเปลี่ยนแปลงที่ไม่ถูกต้อง คนอภัยเพิ่มเติมถ้าหุ่นยนต์เตือนไว้ก่อนว่า มันอาจทำให้ข้อผิดพลาด หรือ apologizes เมื่อมันสกรูขึ้นแล้ว มีทุกข์ของธรรมชาติของมนุษย์เพื่อรับมือกับ "บางคนขโมยขนมจากหุ่นยนต์ กล่าวว่า นักพัฒนาของ Snackbot อย่างใดอย่างหนึ่ง "เราได้นั้นในวิดีโอ"
การแปล กรุณารอสักครู่..
Us. And them.
Robots are being created that can think, act, and relate to humans. Are we ready?
By Chris Carroll
By Max Aguilera-Hellweg
Someone types a command into a laptop, and Actroid-DER jerks upright with a shudder and a wheeze. Compressed air flows beneath silicone skin, triggering actuators that raise her arms and lift the corners of her mouth into a demure smile. She seems to compose herself, her eyes panning the room where she stands fixed to a platform, tubes and wires running down through her ankles. She blinks, then turns her face toward me. I can’t help but meet her—its—mechanical gaze. “Are you surprised that I’m a robot?” she asks. “I look just like a human, don’t I?”
Her scripted observation has the unfortunate effect of calling my attention to the many ways she does not. Developed in Japan by the Kokoro Company, the Actroid-DER android can be rented to serve as a futuristic spokesmodel at corporate events, a role that admittedly does not require great depth of character. But in spite of the $250,000 spent on her development, she moves with a twitchy gracelessness, and the inelasticity of her features lends a slightly demented undertone to her lovely face. Then there is her habit of appearing to nod off momentarily between utterances, as if she were on something stronger than electricity.
While more advanced models of the Actroid make the rounds of technology exhibitions, this one has been shipped to Carnegie Mellon University in Pittsburgh to acquire the semblance of a personality. Such at least is the hope of five optimistic graduate students in the university’s Entertainment Technology Center, who have been given one 15-week semester to render the fembot palpably more fem and less bot. They have begun by renaming her Yume—dream, in Japanese.
“Kokoro developed her to be physically realistic, but that’s not enough by itself,” says Christine Barnes, student co-producer of the Yume Project. “What we’re going to do is shift the focus from realism to believability.”
The Actroid androids are part of a new generation of robots, artificial beings designed to function not as programmed industrial machines but as increasingly autonomous agents capable of taking on roles in our homes, schools, and offices previously carried out only by humans. The foot soldiers of this vanguard are the Roomba vacuums that scuttle about cleaning our carpets and the cuddly electronic pets that sit up and roll over on command but never make a mess on the rug. More sophisticated bots may soon be available that cook for us, fold the laundry, even babysit our children or tend to our elderly parents, while we watch and assist from a computer miles away.
“In five or ten years robots will routinely be functioning in human environments,” says Reid Simmons, a professor of robotics at Carnegie Mellon.
Such a prospect leads to a cascade of questions. How much everyday human function do we want to outsource to machines? What should they look like? Do we want androids like Yume puttering about in our kitchens, or would a mechanical arm tethered to the backsplash do the job better, without creeping us out? How will the robot revolution change the way we relate to each other? A cuddly robotic baby seal developed in Japan to amuse seniors in eldercare centers has drawn charges that it could cut them off from other people. Similar fears have been voiced about future babysitting robots. And of course there are the halting attempts to create ever willing romantic androids. Last year a New Jersey company introduced a talking, touch-sensitive robot “companion,” raising the possibility of another kind of human disconnect.
In short: Are we ready for them? Are they ready for us?
In a building a mile up the hill from the Entertainment Technology Center, HERB sits motionless, lost in thought. Short for Home Exploring Robotic Butler, HERB is being developed by Carnegie Mellon in collaboration with Intel Labs Pittsburgh as a prototype service bot that might care for the elderly and disabled in the not too distant future. HERB is a homely contraption, with Segway wheels for legs and a hodgepodge of computers for a body. But unlike pretty Yume, HERB has something akin to a mental life. Right now the robot is improving its functionality by running through alternative scenarios to manipulate representations of objects stored in its memory, tens of thousands of scenarios a second.
“I call it dreaming,” says Siddhartha Srinivasa, HERB’s builder and a professor at the Robotics Institute at Carnegie Mellon. “It helps people intuitively understand that the robot is actually visualizing itself doing something.”
Traditional robots, the kind you might find spot-welding a car frame, can be programmed to carry out a very precise sequence of tasks but only within rigidly structured environments. To negotiate human spaces, robots like HERB need to perceive and cope with unfamiliar objects and move about without bumping into people who are themselves in motion. HERB’s perception system consists of a video camera and a laser navigation device mounted on a boom above his mechanical arm. (“We tend to think of HERB as a he,” Srinivasa says. “Maybe because most butlers are. And he’s kind of beefy.”) In contrast to a hydraulic industrial robotic armature, HERB’s arm is animated by a pressure-sensing system of cables akin to human tendons: a necessity if one wants a robot capable of supporting an elderly widow on her way to the bathroom without catapulting her through the door.
In the lab one of Srinivasa’s students taps a button, issuing a command to pick up a juice box sitting on a nearby table. HERB’s laser spins, creating a 3-D grid mapping the location of nearby people and objects, and the camera locks on a likely candidate for the target juice box. The robot slowly reaches over and takes hold of the box, keeping it upright. On command, he gently puts it down. To the uninitiated, the accomplishment might seem underwhelming. “When I showed it to my mom,” Srinivasa says, “she couldn’t understand why HERB has to think so hard to pick up a cup.”
The problem is not with HERB but with the precedents that have been set for him. Picking up a drink is dead simple for people, whose brains have evolved over millions of years to coordinate exactly such tasks. It’s also a snap for an industrial robot programmed for that specific action. The difference between a social robot like HERB and a conventional factory bot is that he knows that the object is a juice box and not a teacup or a glass of milk, which he would have to handle differently. How he understands this involves a great deal of mathematics and computer science, but it boils down to “taking in information and processing it intelligently in the context of everything he already knows about what his world looks like,” Srinivasa explains.
When HERB is introduced to a new object, previously learned rules inform the movement of his pressure-sensitive arm and hand. Does the object have a handle? Can it break or spill? Srinivasa programmed HERB’s grips by studying how humans behave. In a bar, for instance, he watched bartenders use a counterintuitive underhanded maneuver to grab and pour from a bottle. He reduced the motion to an algorithm, and now HERB has it in his repertoire.
Of course the world HERB is beginning to master is a controlled laboratory environment. Programming him to function in real human spaces will be frightfully more challenging. HERB has a digital bicycle horn that he honks to let people know he’s getting near them; if a room is busy and crowded, he takes the safest course of action and simply stands there, honking at everybody.
This strategy works in the lab but would not go over well in an office. Humans can draw on a vast unconscious vocabulary of movements—we know how to politely move around someone in our path, how to sense when we’re invading someone’s personal space. Studies at Carnegie Mellon and elsewhere have shown that people expect social robots to follow the same rules. We get uncomfortable when they don’t or when they make stupid mistakes. Snackbot, another mobile robot under development at Carnegie Mellon, takes orders and delivers snacks to people at the School of Computer Science. Sometimes it annoyingly brings the wrong snack or gives the wrong change. People are more forgiving if the robot warns them first that it might make errors or apologizes when it screws up.
Then there are the vagaries of human nature to cope with. “Sometimes people steal snacks from the robot,” says one of Snackbot’s developers. “We got it on video.”
Robots are being created that can think, act, and relate to humans. Are we ready?
By Chris Carroll
By Max Aguilera-Hellweg
Someone types a command into a laptop, and Actroid-DER jerks upright with a shudder and a wheeze. Compressed air flows beneath silicone skin, triggering actuators that raise her arms and lift the corners of her mouth into a demure smile. She seems to compose herself, her eyes panning the room where she stands fixed to a platform, tubes and wires running down through her ankles. She blinks, then turns her face toward me. I can’t help but meet her—its—mechanical gaze. “Are you surprised that I’m a robot?” she asks. “I look just like a human, don’t I?”
Her scripted observation has the unfortunate effect of calling my attention to the many ways she does not. Developed in Japan by the Kokoro Company, the Actroid-DER android can be rented to serve as a futuristic spokesmodel at corporate events, a role that admittedly does not require great depth of character. But in spite of the $250,000 spent on her development, she moves with a twitchy gracelessness, and the inelasticity of her features lends a slightly demented undertone to her lovely face. Then there is her habit of appearing to nod off momentarily between utterances, as if she were on something stronger than electricity.
While more advanced models of the Actroid make the rounds of technology exhibitions, this one has been shipped to Carnegie Mellon University in Pittsburgh to acquire the semblance of a personality. Such at least is the hope of five optimistic graduate students in the university’s Entertainment Technology Center, who have been given one 15-week semester to render the fembot palpably more fem and less bot. They have begun by renaming her Yume—dream, in Japanese.
“Kokoro developed her to be physically realistic, but that’s not enough by itself,” says Christine Barnes, student co-producer of the Yume Project. “What we’re going to do is shift the focus from realism to believability.”
The Actroid androids are part of a new generation of robots, artificial beings designed to function not as programmed industrial machines but as increasingly autonomous agents capable of taking on roles in our homes, schools, and offices previously carried out only by humans. The foot soldiers of this vanguard are the Roomba vacuums that scuttle about cleaning our carpets and the cuddly electronic pets that sit up and roll over on command but never make a mess on the rug. More sophisticated bots may soon be available that cook for us, fold the laundry, even babysit our children or tend to our elderly parents, while we watch and assist from a computer miles away.
“In five or ten years robots will routinely be functioning in human environments,” says Reid Simmons, a professor of robotics at Carnegie Mellon.
Such a prospect leads to a cascade of questions. How much everyday human function do we want to outsource to machines? What should they look like? Do we want androids like Yume puttering about in our kitchens, or would a mechanical arm tethered to the backsplash do the job better, without creeping us out? How will the robot revolution change the way we relate to each other? A cuddly robotic baby seal developed in Japan to amuse seniors in eldercare centers has drawn charges that it could cut them off from other people. Similar fears have been voiced about future babysitting robots. And of course there are the halting attempts to create ever willing romantic androids. Last year a New Jersey company introduced a talking, touch-sensitive robot “companion,” raising the possibility of another kind of human disconnect.
In short: Are we ready for them? Are they ready for us?
In a building a mile up the hill from the Entertainment Technology Center, HERB sits motionless, lost in thought. Short for Home Exploring Robotic Butler, HERB is being developed by Carnegie Mellon in collaboration with Intel Labs Pittsburgh as a prototype service bot that might care for the elderly and disabled in the not too distant future. HERB is a homely contraption, with Segway wheels for legs and a hodgepodge of computers for a body. But unlike pretty Yume, HERB has something akin to a mental life. Right now the robot is improving its functionality by running through alternative scenarios to manipulate representations of objects stored in its memory, tens of thousands of scenarios a second.
“I call it dreaming,” says Siddhartha Srinivasa, HERB’s builder and a professor at the Robotics Institute at Carnegie Mellon. “It helps people intuitively understand that the robot is actually visualizing itself doing something.”
Traditional robots, the kind you might find spot-welding a car frame, can be programmed to carry out a very precise sequence of tasks but only within rigidly structured environments. To negotiate human spaces, robots like HERB need to perceive and cope with unfamiliar objects and move about without bumping into people who are themselves in motion. HERB’s perception system consists of a video camera and a laser navigation device mounted on a boom above his mechanical arm. (“We tend to think of HERB as a he,” Srinivasa says. “Maybe because most butlers are. And he’s kind of beefy.”) In contrast to a hydraulic industrial robotic armature, HERB’s arm is animated by a pressure-sensing system of cables akin to human tendons: a necessity if one wants a robot capable of supporting an elderly widow on her way to the bathroom without catapulting her through the door.
In the lab one of Srinivasa’s students taps a button, issuing a command to pick up a juice box sitting on a nearby table. HERB’s laser spins, creating a 3-D grid mapping the location of nearby people and objects, and the camera locks on a likely candidate for the target juice box. The robot slowly reaches over and takes hold of the box, keeping it upright. On command, he gently puts it down. To the uninitiated, the accomplishment might seem underwhelming. “When I showed it to my mom,” Srinivasa says, “she couldn’t understand why HERB has to think so hard to pick up a cup.”
The problem is not with HERB but with the precedents that have been set for him. Picking up a drink is dead simple for people, whose brains have evolved over millions of years to coordinate exactly such tasks. It’s also a snap for an industrial robot programmed for that specific action. The difference between a social robot like HERB and a conventional factory bot is that he knows that the object is a juice box and not a teacup or a glass of milk, which he would have to handle differently. How he understands this involves a great deal of mathematics and computer science, but it boils down to “taking in information and processing it intelligently in the context of everything he already knows about what his world looks like,” Srinivasa explains.
When HERB is introduced to a new object, previously learned rules inform the movement of his pressure-sensitive arm and hand. Does the object have a handle? Can it break or spill? Srinivasa programmed HERB’s grips by studying how humans behave. In a bar, for instance, he watched bartenders use a counterintuitive underhanded maneuver to grab and pour from a bottle. He reduced the motion to an algorithm, and now HERB has it in his repertoire.
Of course the world HERB is beginning to master is a controlled laboratory environment. Programming him to function in real human spaces will be frightfully more challenging. HERB has a digital bicycle horn that he honks to let people know he’s getting near them; if a room is busy and crowded, he takes the safest course of action and simply stands there, honking at everybody.
This strategy works in the lab but would not go over well in an office. Humans can draw on a vast unconscious vocabulary of movements—we know how to politely move around someone in our path, how to sense when we’re invading someone’s personal space. Studies at Carnegie Mellon and elsewhere have shown that people expect social robots to follow the same rules. We get uncomfortable when they don’t or when they make stupid mistakes. Snackbot, another mobile robot under development at Carnegie Mellon, takes orders and delivers snacks to people at the School of Computer Science. Sometimes it annoyingly brings the wrong snack or gives the wrong change. People are more forgiving if the robot warns them first that it might make errors or apologizes when it screws up.
Then there are the vagaries of human nature to cope with. “Sometimes people steal snacks from the robot,” says one of Snackbot’s developers. “We got it on video.”
การแปล กรุณารอสักครู่..
เรา และพวกเขา
หุ่นยนต์ถูกสร้างขึ้นที่สามารถคิด ทำ และความสัมพันธ์กับมนุษย์ เราพร้อมหรือยัง ?
โดย คริส คาร์โรลล์ โดย Max Aguilera hellweg
คนประเภทคำสั่งลงในแล็ปท็อปและ actroid เดอร์กระตุกตรงกับสั่นและเสียงฮืด ๆ . อัดซิลิโคนไหลอากาศใต้ผิว กระตุ้นการกระตุ้นที่ยกแขนของเธอและยกมุมปากเป็นรอยยิ้มเอียงอาย .ดูเหมือนเธอจะแต่งเอง ตาแพน ห้องที่เธอยืนอยู่คงที่เพื่อแพลตฟอร์ม , ท่อและสายไฟวิ่งลงมาถึงข้อเท้าของเธอ เธอกระพริบตาแล้วหันใบหน้าของเธอที่มีต่อฉัน ฉันไม่สามารถช่วย แต่เจอสายตาจักรกลของ " คุณจะแปลกใจว่าฉันเป็นหุ่นยนต์ " เธอถาม " ฉันเหมือนมนุษย์ ใช่ไหม ? "
สังเกตสคริปต์ของเธอได้ผลโชคร้ายของเรียกความสนใจของฉันไปที่หลายวิธีที่เธอไม่ได้ ที่พัฒนาขึ้นในประเทศญี่ปุ่น โดยบริษัท Kokoro , actroid เดอร์ Android สามารถเช่าเพื่อใช้เป็น spokesmodel มากมายในกิจกรรมขององค์กร บทบาทที่เป็นที่ยอมรับไม่ต้องลึกมากของตัวอักษร แต่ทั้งๆ ที่ $ 250 , 000 ใช้เวลาในการพัฒนาของเธอเธอเคลื่อนไหวด้วย gracelessness หวาดกลัว และ inelasticity คุณลักษณะของเธอยืม undertone เล็กน้อยบ้าคลั่งกับใบหน้าที่น่ารักของเธอ แล้วมีนิสัยของเธอปรากฏให้หลับไปชั่วขณะระหว่างคำพูด ถ้าเธอมีอะไรที่แรงกว่าไฟฟ้า
ในขณะที่ขั้นสูงมากขึ้น รูปแบบของ actroid ทำให้รอบของการจัดนิทรรศการเทคโนโลยีตัวนี้ได้ถูกส่งไปยังมหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอนในพิตส์เบิร์กได้รับรูปร่างหน้าตาของบุคลิกภาพ เช่น อย่างน้อย คือ ความหวังของห้า มองโลกในแง่ดี นักศึกษาปริญญาโท ศูนย์เทคโนโลยีความบันเทิงของมหาวิทยาลัย ที่ได้รับหนึ่งสัปดาห์ที่ 15 ภาคการศึกษาที่จะให้ fembot FEM palpably มากขึ้นและหุ่นน้อย พวกเขาได้เริ่มโดยการเปลี่ยนชื่อของเธอ ยูเมะ ฝันในภาษาญี่ปุ่น
" โคะพัฒนาของเธอต้องมีเหตุผลทางกายภาพ แต่ยังไม่เพียงพอ โดยตัวเอง , กล่าวว่า " คริสตีน บาร์นส์ โปรดิวเซอร์ร่วมของนักศึกษาโครงการฝัน . " สิ่งที่เราต้องทำคือเปลี่ยนโฟกัสจากสัจนิยมมยุเรศ "
actroid หุ่นยนต์เป็นส่วนหนึ่งของคนรุ่นใหม่ของหุ่นยนต์ข่ายงานประสาทเทียมเป็นโปรแกรมที่ออกแบบมาเพื่อการทำงานไม่ใช่เครื่องจักรอุตสาหกรรม แต่เป็นอิสระมากขึ้น ตัวแทนสามารถถ่ายในบทบาทของเราในบ้าน โรงเรียน และสำนักงาน ก่อนหน้านี้ดำเนินการโดยมนุษย์เท้าของทหารแนวหน้านี้เป็นบันได vacuums ที่จมเกี่ยวกับการทำความสะอาดพรมของเราและ cuddly อิเล็กทรอนิกส์สัตว์เลี้ยงที่นั่ง และกลิ้งไปตามคำสั่ง แต่ไม่เลอะบนพรม ที่ซับซ้อนมากขึ้นเร็ว ๆนี้อาจจะใช้ได้ที่ทำบอทให้เรา พับเสื้อผ้า แม้แต่พี่เลี้ยงเด็กของเรา หรือมีแนวโน้มที่พ่อแม่ผู้สูงอายุของเรา ตอนที่เราดู และช่วยเหลือจากคอมพิวเตอร์ไมล์
" ในอีก 5 หรือ 10 ปี หุ่นยนต์จะตรวจจะทำงานในสภาพแวดล้อมของมนุษย์ กล่าวว่า รี้ด ซิมมอนส์ , ศาสตราจารย์ของหุ่นยนต์ที่ Carnegie Mellon .
เช่นลูกค้าไปสู่น้ำตก คำถาม แล้วทุกวันมากมนุษย์ฟังก์ชันที่เราต้องการที่จะ outsource ไปยังเครื่อง ? สิ่งที่ควรมีลักษณะอย่างไร เราต้องการหุ่นยนต์ที่ชอบยูเมะ puttering เกี่ยวกับในครัวของเราหรือจะเป็นจักรกลแขนพันธนาการกับ backsplash ทำงานได้ดีโดยไม่ต้องกลัวเรา จะหุ่นยนต์ปฏิวัติเปลี่ยนแปลงวิธีที่เราเกี่ยวข้องกับแต่ละอื่น ๆ ? ตราเด็กหุ่นยนต์น่ากอดขึ้นในญี่ปุ่นเพื่อความบันเทิงแก่ผู้สูงอายุในศูนย์ดูแลได้วาดค่าใช้จ่ายที่สามารถตัดพวกเขาออกจากคนอื่น ๆ กลัวเหมือนมีประกาศเรื่องอนาคตของเด็กหุ่นยนต์และแน่นอนมีการหยุดความพยายามที่จะสร้างหุ่นยนต์เคยเต็มใจโรแมนติก . ปีที่แล้ว บริษัท New Jersey เป็นแนะนำพูดคุย สัมผัสหุ่นยนต์ " มีเพื่อน " เพิ่มความเป็นไปได้ของชนิดอื่นของมนุษย์ถอด
ในสั้น : เราพร้อมแล้วสำหรับพวกเขา เขาพร้อมแล้วสำหรับเรา
ในอาคารไมล์ขึ้นเนินจากศูนย์เทคโนโลยีความบันเทิง , สมุนไพรนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหวหายไปในความคิด สั้นสำหรับบ้านสำรวจหุ่นยนต์พ่อบ้าน , สมุนไพรถูกพัฒนาโดย Carnegie Mellon ในความร่วมมือกับ Intel สำหรับพิตส์เบิร์กเป็นต้นแบบบริการ ธปท. ที่อาจดูแลผู้สูงอายุและคนพิการในอนาคตไม่ไกลเกินไป สมุนไพรเป็น contraption อบอุ่นกับ Segway ล้อสำหรับขาและของผสมของคอมพิวเตอร์สำหรับร่างกาย แต่แตกต่างจากยูเมะสวย ,สมุนไพรมีสิ่งที่คล้ายกับชีวิตจิต ตอนนี้หุ่นยนต์จะปรับปรุงการทำงานโดยวิ่งผ่านสถานการณ์ทางเลือกที่จะจัดการกับเนื้อหาของวัตถุที่เก็บไว้ในหน่วยความจำของมันนับหมื่นของสถานการณ์ที่สอง
" ผมเรียกมันว่าฝัน " ว่า Siddhartha ศรีนิวาสะสร้างสมุนไพรและเป็นศาสตราจารย์ที่สถาบันวิทยาการหุ่นยนต์ที่ Carnegie Mellon ." มันช่วยให้คนหยั่งรู้เข้าใจว่า หุ่นยนต์จริงคิดว่าตัวเองทำอะไร "
แบบหุ่นยนต์ชนิดที่คุณอาจจะหาเฟรมรถเชื่อมจุด , สามารถตั้งโปรแกรมให้ทำตามลำดับที่แม่นยำมากของงาน แต่ภายในโครงสร้าง rigidly สภาพแวดล้อม เจรจามนุษย์ช่องว่างหุ่นยนต์ เช่น สมุนไพร ต้องรับรู้และรับมือกับวัตถุที่ไม่คุ้นเคย และขยับได้โดยไม่ชนคนที่ตัวเองในการเคลื่อนไหว ระบบการรับรู้สมุนไพรประกอบด้วยกล้องวีดีโอ และ เลเซอร์ อุปกรณ์นําทางติดตั้งบนเพลาข้างแขนของเขา ( " เรามักจะคิดว่าสมุนไพรเป็นเขา " ศรีนิวาสะ กล่าว " อาจเป็นเพราะพนักงานส่วนใหญ่เป็น เขาออกจะเจ้าเนื้อนะ" ) ในทางตรงกันข้าม สำหรับไฮดรอลิคตู้กระดอง , สมุนไพรของแขนเป็นภาพเคลื่อนไหวโดยการตรวจวัดความดันของระบบสายเคเบิลที่คล้ายกับมนุษย์ เอ็น : ความจำเป็นหากต้องการหุ่นยนต์ที่สามารถสนับสนุนเป็นแม่หม้ายสูงอายุ ระหว่างทางไปห้องน้ำโดยไม่ catapulting เธอผ่านประตู
ในแล็บ หนึ่งในนักเรียนของศรีนิวาสะ ( ปุ่มออกคําสั่งให้หยิบน้ำผลไม้กล่องนั่งที่โต๊ะ สมุนไพรของเลเซอร์หมุนสามมิติพิกัดแผนที่ที่ตั้งของคนใกล้เคียง และวัตถุ และกล้องล็อคเป็นผู้สมัครที่มีแนวโน้มสำหรับเป้าหมายน้ำผลไม้กล่อง หุ่นยนต์ค่อยๆเอื้อมมือมาและจะถือกล่องให้ตรง ตามคำสั่ง เขาค่อยๆ วางมันลง การฝึกหัด ,ความสำเร็จที่อาจดูเหมือน underwhelming . " เมื่อผมบอกแม่ของฉัน " ศรีนิวาสะ บอกว่า " แม่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสมุนไพรต้องคิดอย่างหนักเพื่อรับถ้วย . . . "
ปัญหาไม่ได้กับสมุนไพรแต่ด้วยบรรทัดฐานที่ได้รับการตั้งค่าสำหรับเขา ยกขึ้นดื่ม ตายง่ายสำหรับผู้ที่มีสมองมีการวิวัฒนาการมาเป็นล้านปี การประสานงานกัน เช่น งานมันเป็น snap เพื่ออุตสาหกรรมหุ่นยนต์ตั้งโปรแกรมที่เฉพาะเจาะจงการกระทำ ความแตกต่างระหว่างหุ่นยนต์ทางสังคม เช่น สมุนไพร และโรงงานเดิม ธปท. ที่เขารู้ว่าวัตถุเป็นกล่องน้ำผลไม้และไม่ ถ้วยชา หรือนมสักแก้ว ซึ่งเขาจะต้องจัดการที่แตกต่างกัน ว่าเขาเข้าใจนี้เกี่ยวข้องกับการจัดการที่ดีของคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์แต่มันเดือดลงไป " รับข้อมูลและประมวลผลอย่างชาญฉลาดในบริบทของทุกสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับสิ่งที่โลกเขาดูเหมือน " ศรีนิวาสะอธิบาย
เมื่อสมุนไพรถูกแนะนำให้เป็นวัตถุใหม่ ก่อนหน้านี้ได้เรียนรู้กฎความดันมีความละเอียดอ่อนของเขาแจ้งการเคลื่อนไหวของแขนและมือ ทำวัตถุมีจัดการ มันสามารถแตกหรือหกออกมาศรีนิวาสะโปรแกรมสมุนไพร grips โดยศึกษาวิธีที่มนุษย์ทำ ในบาร์ , เช่น เขาเฝ้ามองบาร์เทนเดอร์ใช้ counterintuitive ใช้ซ้อมรบเพื่อคว้าและเทจากขวด เขาลดการเคลื่อนไหวเพื่ออัลกอริทึม และสมุนไพร ได้ในละครของเขา
แน่นอนโลกสมุนไพรเป็นจุดเริ่มต้นหลักคือควบคุมห้องปฏิบัติการสิ่งแวดล้อมการเขียนโปรแกรมให้เขาในการทำงานเป็นมนุษย์ที่แท้จริงจะเป็นสิ่งที่ท้าทายอย่างแรงมาก สมุนไพรที่มีแตรจักรยานดิจิตอล เขาบีบแตรเพื่อให้คนรู้ว่า เขาไปใกล้เขา ถ้าห้องไม่ว่างและแออัด เขาเอาหลักสูตรที่ปลอดภัยที่สุดของการกระทำ และเพียงแค่ยืนมีบีบแตรใส่ทุกคน
กลยุทธ์นี้ทำงานในแล็บ แต่จะไม่เข้าไปในสำนักงานมนุษย์ที่สามารถวาดบนคำศัพท์สติมากของการเคลื่อนไหว เราต้องรู้วิธีที่จะย้ายไปรอบ ๆบางคนในเส้นทางของเราอย่างสุภาพ แล้วความรู้สึกเมื่อเรากำลังบุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคลของคน . การศึกษาที่ Carnegie Mellon และที่อื่น ๆได้แสดงให้เห็นว่าคนคาดหวังสังคมหุ่นยนต์ต้องปฏิบัติตามกฎเดียวกัน เรารู้สึกอึดอัดเมื่อพวกเขาไม่ได้หรือเมื่อพวกเขาทำผิดพลาดโง่ snackbot ,อีกมือถือหุ่นยนต์ภายใต้การพัฒนาที่ Carnegie Mellon , ใช้เวลาสั่งและส่งขนมให้คนในโรงเรียนวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ บางครั้งมันน่ารำคาญที่นำขนมผิดหรือให้เปลี่ยนผิด ประชาชนจะให้อภัยมากขึ้นถ้าหุ่นยนต์เตือนไว้ก่อนว่ามันอาจจะเกิดความผิดพลาด หรือขอโทษ เมื่อมันพัง
จากนั้นมีความไม่แน่นอนของธรรมชาติของมนุษย์ที่จะรับมือกับ" บางครั้งคนที่ขโมยขนมจากหุ่นยนต์ " กล่าวว่า หนึ่งใน snackbot ของนักพัฒนา " เราได้ในวิดีโอ "
หุ่นยนต์ถูกสร้างขึ้นที่สามารถคิด ทำ และความสัมพันธ์กับมนุษย์ เราพร้อมหรือยัง ?
โดย คริส คาร์โรลล์ โดย Max Aguilera hellweg
คนประเภทคำสั่งลงในแล็ปท็อปและ actroid เดอร์กระตุกตรงกับสั่นและเสียงฮืด ๆ . อัดซิลิโคนไหลอากาศใต้ผิว กระตุ้นการกระตุ้นที่ยกแขนของเธอและยกมุมปากเป็นรอยยิ้มเอียงอาย .ดูเหมือนเธอจะแต่งเอง ตาแพน ห้องที่เธอยืนอยู่คงที่เพื่อแพลตฟอร์ม , ท่อและสายไฟวิ่งลงมาถึงข้อเท้าของเธอ เธอกระพริบตาแล้วหันใบหน้าของเธอที่มีต่อฉัน ฉันไม่สามารถช่วย แต่เจอสายตาจักรกลของ " คุณจะแปลกใจว่าฉันเป็นหุ่นยนต์ " เธอถาม " ฉันเหมือนมนุษย์ ใช่ไหม ? "
สังเกตสคริปต์ของเธอได้ผลโชคร้ายของเรียกความสนใจของฉันไปที่หลายวิธีที่เธอไม่ได้ ที่พัฒนาขึ้นในประเทศญี่ปุ่น โดยบริษัท Kokoro , actroid เดอร์ Android สามารถเช่าเพื่อใช้เป็น spokesmodel มากมายในกิจกรรมขององค์กร บทบาทที่เป็นที่ยอมรับไม่ต้องลึกมากของตัวอักษร แต่ทั้งๆ ที่ $ 250 , 000 ใช้เวลาในการพัฒนาของเธอเธอเคลื่อนไหวด้วย gracelessness หวาดกลัว และ inelasticity คุณลักษณะของเธอยืม undertone เล็กน้อยบ้าคลั่งกับใบหน้าที่น่ารักของเธอ แล้วมีนิสัยของเธอปรากฏให้หลับไปชั่วขณะระหว่างคำพูด ถ้าเธอมีอะไรที่แรงกว่าไฟฟ้า
ในขณะที่ขั้นสูงมากขึ้น รูปแบบของ actroid ทำให้รอบของการจัดนิทรรศการเทคโนโลยีตัวนี้ได้ถูกส่งไปยังมหาวิทยาลัยคาร์เนกีเมลลอนในพิตส์เบิร์กได้รับรูปร่างหน้าตาของบุคลิกภาพ เช่น อย่างน้อย คือ ความหวังของห้า มองโลกในแง่ดี นักศึกษาปริญญาโท ศูนย์เทคโนโลยีความบันเทิงของมหาวิทยาลัย ที่ได้รับหนึ่งสัปดาห์ที่ 15 ภาคการศึกษาที่จะให้ fembot FEM palpably มากขึ้นและหุ่นน้อย พวกเขาได้เริ่มโดยการเปลี่ยนชื่อของเธอ ยูเมะ ฝันในภาษาญี่ปุ่น
" โคะพัฒนาของเธอต้องมีเหตุผลทางกายภาพ แต่ยังไม่เพียงพอ โดยตัวเอง , กล่าวว่า " คริสตีน บาร์นส์ โปรดิวเซอร์ร่วมของนักศึกษาโครงการฝัน . " สิ่งที่เราต้องทำคือเปลี่ยนโฟกัสจากสัจนิยมมยุเรศ "
actroid หุ่นยนต์เป็นส่วนหนึ่งของคนรุ่นใหม่ของหุ่นยนต์ข่ายงานประสาทเทียมเป็นโปรแกรมที่ออกแบบมาเพื่อการทำงานไม่ใช่เครื่องจักรอุตสาหกรรม แต่เป็นอิสระมากขึ้น ตัวแทนสามารถถ่ายในบทบาทของเราในบ้าน โรงเรียน และสำนักงาน ก่อนหน้านี้ดำเนินการโดยมนุษย์เท้าของทหารแนวหน้านี้เป็นบันได vacuums ที่จมเกี่ยวกับการทำความสะอาดพรมของเราและ cuddly อิเล็กทรอนิกส์สัตว์เลี้ยงที่นั่ง และกลิ้งไปตามคำสั่ง แต่ไม่เลอะบนพรม ที่ซับซ้อนมากขึ้นเร็ว ๆนี้อาจจะใช้ได้ที่ทำบอทให้เรา พับเสื้อผ้า แม้แต่พี่เลี้ยงเด็กของเรา หรือมีแนวโน้มที่พ่อแม่ผู้สูงอายุของเรา ตอนที่เราดู และช่วยเหลือจากคอมพิวเตอร์ไมล์
" ในอีก 5 หรือ 10 ปี หุ่นยนต์จะตรวจจะทำงานในสภาพแวดล้อมของมนุษย์ กล่าวว่า รี้ด ซิมมอนส์ , ศาสตราจารย์ของหุ่นยนต์ที่ Carnegie Mellon .
เช่นลูกค้าไปสู่น้ำตก คำถาม แล้วทุกวันมากมนุษย์ฟังก์ชันที่เราต้องการที่จะ outsource ไปยังเครื่อง ? สิ่งที่ควรมีลักษณะอย่างไร เราต้องการหุ่นยนต์ที่ชอบยูเมะ puttering เกี่ยวกับในครัวของเราหรือจะเป็นจักรกลแขนพันธนาการกับ backsplash ทำงานได้ดีโดยไม่ต้องกลัวเรา จะหุ่นยนต์ปฏิวัติเปลี่ยนแปลงวิธีที่เราเกี่ยวข้องกับแต่ละอื่น ๆ ? ตราเด็กหุ่นยนต์น่ากอดขึ้นในญี่ปุ่นเพื่อความบันเทิงแก่ผู้สูงอายุในศูนย์ดูแลได้วาดค่าใช้จ่ายที่สามารถตัดพวกเขาออกจากคนอื่น ๆ กลัวเหมือนมีประกาศเรื่องอนาคตของเด็กหุ่นยนต์และแน่นอนมีการหยุดความพยายามที่จะสร้างหุ่นยนต์เคยเต็มใจโรแมนติก . ปีที่แล้ว บริษัท New Jersey เป็นแนะนำพูดคุย สัมผัสหุ่นยนต์ " มีเพื่อน " เพิ่มความเป็นไปได้ของชนิดอื่นของมนุษย์ถอด
ในสั้น : เราพร้อมแล้วสำหรับพวกเขา เขาพร้อมแล้วสำหรับเรา
ในอาคารไมล์ขึ้นเนินจากศูนย์เทคโนโลยีความบันเทิง , สมุนไพรนั่งนิ่งไม่เคลื่อนไหวหายไปในความคิด สั้นสำหรับบ้านสำรวจหุ่นยนต์พ่อบ้าน , สมุนไพรถูกพัฒนาโดย Carnegie Mellon ในความร่วมมือกับ Intel สำหรับพิตส์เบิร์กเป็นต้นแบบบริการ ธปท. ที่อาจดูแลผู้สูงอายุและคนพิการในอนาคตไม่ไกลเกินไป สมุนไพรเป็น contraption อบอุ่นกับ Segway ล้อสำหรับขาและของผสมของคอมพิวเตอร์สำหรับร่างกาย แต่แตกต่างจากยูเมะสวย ,สมุนไพรมีสิ่งที่คล้ายกับชีวิตจิต ตอนนี้หุ่นยนต์จะปรับปรุงการทำงานโดยวิ่งผ่านสถานการณ์ทางเลือกที่จะจัดการกับเนื้อหาของวัตถุที่เก็บไว้ในหน่วยความจำของมันนับหมื่นของสถานการณ์ที่สอง
" ผมเรียกมันว่าฝัน " ว่า Siddhartha ศรีนิวาสะสร้างสมุนไพรและเป็นศาสตราจารย์ที่สถาบันวิทยาการหุ่นยนต์ที่ Carnegie Mellon ." มันช่วยให้คนหยั่งรู้เข้าใจว่า หุ่นยนต์จริงคิดว่าตัวเองทำอะไร "
แบบหุ่นยนต์ชนิดที่คุณอาจจะหาเฟรมรถเชื่อมจุด , สามารถตั้งโปรแกรมให้ทำตามลำดับที่แม่นยำมากของงาน แต่ภายในโครงสร้าง rigidly สภาพแวดล้อม เจรจามนุษย์ช่องว่างหุ่นยนต์ เช่น สมุนไพร ต้องรับรู้และรับมือกับวัตถุที่ไม่คุ้นเคย และขยับได้โดยไม่ชนคนที่ตัวเองในการเคลื่อนไหว ระบบการรับรู้สมุนไพรประกอบด้วยกล้องวีดีโอ และ เลเซอร์ อุปกรณ์นําทางติดตั้งบนเพลาข้างแขนของเขา ( " เรามักจะคิดว่าสมุนไพรเป็นเขา " ศรีนิวาสะ กล่าว " อาจเป็นเพราะพนักงานส่วนใหญ่เป็น เขาออกจะเจ้าเนื้อนะ" ) ในทางตรงกันข้าม สำหรับไฮดรอลิคตู้กระดอง , สมุนไพรของแขนเป็นภาพเคลื่อนไหวโดยการตรวจวัดความดันของระบบสายเคเบิลที่คล้ายกับมนุษย์ เอ็น : ความจำเป็นหากต้องการหุ่นยนต์ที่สามารถสนับสนุนเป็นแม่หม้ายสูงอายุ ระหว่างทางไปห้องน้ำโดยไม่ catapulting เธอผ่านประตู
ในแล็บ หนึ่งในนักเรียนของศรีนิวาสะ ( ปุ่มออกคําสั่งให้หยิบน้ำผลไม้กล่องนั่งที่โต๊ะ สมุนไพรของเลเซอร์หมุนสามมิติพิกัดแผนที่ที่ตั้งของคนใกล้เคียง และวัตถุ และกล้องล็อคเป็นผู้สมัครที่มีแนวโน้มสำหรับเป้าหมายน้ำผลไม้กล่อง หุ่นยนต์ค่อยๆเอื้อมมือมาและจะถือกล่องให้ตรง ตามคำสั่ง เขาค่อยๆ วางมันลง การฝึกหัด ,ความสำเร็จที่อาจดูเหมือน underwhelming . " เมื่อผมบอกแม่ของฉัน " ศรีนิวาสะ บอกว่า " แม่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสมุนไพรต้องคิดอย่างหนักเพื่อรับถ้วย . . . "
ปัญหาไม่ได้กับสมุนไพรแต่ด้วยบรรทัดฐานที่ได้รับการตั้งค่าสำหรับเขา ยกขึ้นดื่ม ตายง่ายสำหรับผู้ที่มีสมองมีการวิวัฒนาการมาเป็นล้านปี การประสานงานกัน เช่น งานมันเป็น snap เพื่ออุตสาหกรรมหุ่นยนต์ตั้งโปรแกรมที่เฉพาะเจาะจงการกระทำ ความแตกต่างระหว่างหุ่นยนต์ทางสังคม เช่น สมุนไพร และโรงงานเดิม ธปท. ที่เขารู้ว่าวัตถุเป็นกล่องน้ำผลไม้และไม่ ถ้วยชา หรือนมสักแก้ว ซึ่งเขาจะต้องจัดการที่แตกต่างกัน ว่าเขาเข้าใจนี้เกี่ยวข้องกับการจัดการที่ดีของคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์แต่มันเดือดลงไป " รับข้อมูลและประมวลผลอย่างชาญฉลาดในบริบทของทุกสิ่งที่เขารู้เกี่ยวกับสิ่งที่โลกเขาดูเหมือน " ศรีนิวาสะอธิบาย
เมื่อสมุนไพรถูกแนะนำให้เป็นวัตถุใหม่ ก่อนหน้านี้ได้เรียนรู้กฎความดันมีความละเอียดอ่อนของเขาแจ้งการเคลื่อนไหวของแขนและมือ ทำวัตถุมีจัดการ มันสามารถแตกหรือหกออกมาศรีนิวาสะโปรแกรมสมุนไพร grips โดยศึกษาวิธีที่มนุษย์ทำ ในบาร์ , เช่น เขาเฝ้ามองบาร์เทนเดอร์ใช้ counterintuitive ใช้ซ้อมรบเพื่อคว้าและเทจากขวด เขาลดการเคลื่อนไหวเพื่ออัลกอริทึม และสมุนไพร ได้ในละครของเขา
แน่นอนโลกสมุนไพรเป็นจุดเริ่มต้นหลักคือควบคุมห้องปฏิบัติการสิ่งแวดล้อมการเขียนโปรแกรมให้เขาในการทำงานเป็นมนุษย์ที่แท้จริงจะเป็นสิ่งที่ท้าทายอย่างแรงมาก สมุนไพรที่มีแตรจักรยานดิจิตอล เขาบีบแตรเพื่อให้คนรู้ว่า เขาไปใกล้เขา ถ้าห้องไม่ว่างและแออัด เขาเอาหลักสูตรที่ปลอดภัยที่สุดของการกระทำ และเพียงแค่ยืนมีบีบแตรใส่ทุกคน
กลยุทธ์นี้ทำงานในแล็บ แต่จะไม่เข้าไปในสำนักงานมนุษย์ที่สามารถวาดบนคำศัพท์สติมากของการเคลื่อนไหว เราต้องรู้วิธีที่จะย้ายไปรอบ ๆบางคนในเส้นทางของเราอย่างสุภาพ แล้วความรู้สึกเมื่อเรากำลังบุกรุกพื้นที่ส่วนบุคคลของคน . การศึกษาที่ Carnegie Mellon และที่อื่น ๆได้แสดงให้เห็นว่าคนคาดหวังสังคมหุ่นยนต์ต้องปฏิบัติตามกฎเดียวกัน เรารู้สึกอึดอัดเมื่อพวกเขาไม่ได้หรือเมื่อพวกเขาทำผิดพลาดโง่ snackbot ,อีกมือถือหุ่นยนต์ภายใต้การพัฒนาที่ Carnegie Mellon , ใช้เวลาสั่งและส่งขนมให้คนในโรงเรียนวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ บางครั้งมันน่ารำคาญที่นำขนมผิดหรือให้เปลี่ยนผิด ประชาชนจะให้อภัยมากขึ้นถ้าหุ่นยนต์เตือนไว้ก่อนว่ามันอาจจะเกิดความผิดพลาด หรือขอโทษ เมื่อมันพัง
จากนั้นมีความไม่แน่นอนของธรรมชาติของมนุษย์ที่จะรับมือกับ" บางครั้งคนที่ขโมยขนมจากหุ่นยนต์ " กล่าวว่า หนึ่งใน snackbot ของนักพัฒนา " เราได้ในวิดีโอ "
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ลอยกระทง
- bugger not good news then lol
- Today we know more about the air around
- ได้ทราบถึงวิถีชีวิตของกลุ่มคนรุ่นใหม่ในป
- seaweed
- ราชาแห่งท้องฟ้า
- เงินพอไหม
- Within the framework of the Mallik 2002
- และไม่ใช่เป็นการหากำไรโดยการค้าที่ดิน แล
- the baiyoke tower 2 is thailand's talles
- ในสายตาฉัน
- ยิมยอมสมัครใจยินดี
- For each department,choose an allocation
- เรียน ผู้ใช้งานระบบคอมพิวเตอร์และโทรศัพท
- แหวนนก
- เทศกาลหยวนเซียว วันขึ้น 15 ค่ำเดือนอ้ายต
- ครั้งหนึ่งพ่อของฉันได้ไปทำงานอยู่ที่ประเ
- We finally figured out the solution.
- How 've you been
- ในปัจจุบัน
- พวกเราขี่จักรยานเล่นกัน
- ยิมยอมสมัครใจยินดี
- แตงโม,สับปะรด,แคนตาลูป
- ฉันชอบทำอาหารให้คนอื่นทาน
