Remarks of Bill GatesHarvard Commen

Remarks of Bill Gates
Harvard Commencement
(Text as prepared for delivery)

President Bok, former President Rudenstine, incoming President Faust, members of the Harvard Corporation and the Board of Overseers, members of the faculty, parents, and especially, the graduates:

I?ve been waiting more than 30 years to say this: ?Dad, I always told you I?d come back and get my degree.?

I want to thank Harvard for this timely honor. I?ll be changing my job next year ? and it will be nice to finally have a college degree on my resume.

I applaud the graduates today for taking a much more direct route to your degrees. For my part, I?m just happy that the Crimson has called me ?Harvard?s most successful dropout.? I guess that makes me valedictorian of my own special class ? I did the best of everyone who failed.

But I also want to be recognized as the guy who got Steve Ballmer to drop out of business school. I?m a bad influence. That?s why I was invited to speak at your graduation. If I had spoken at your orientation, fewer of you might be here today.

Harvard was just a phenomenal experience for me. Academic life was fascinating. I used to sit in on lots of classes I hadn?t even signed up for. And dorm life was terrific. I lived up at Radcliffe, in Currier House. There were always lots of people in my dorm room late at night discussing things, because everyone knew I didn?t worry about getting up in the morning. That?s how I came to be the leader of the anti-social group. We clung to each other as a way of validating our rejection of all those social people.

Radcliffe was a great place to live. There were more women up there, and most of the guys were science-math types. That combination offered me the best odds, if you know what I mean. This is where I learned the sad lesson that improving your odds doesn?t guarantee success.

One of my biggest memories of Harvard came in January 1975, when I made a call from Currier House to a company in Albuquerque that had begun making the world?s first personal computers. I offered to sell them software.

I worried that they would realize I was just a student in a dorm and hang up on me. Instead they said: ?We?re not quite ready, come see us in a month,? which was a good thing, because we hadn?t written the software yet. From that moment, I worked day and night on this little extra credit project that marked the end of my college education and the beginning of a remarkable journey with Microsoft.

What I remember above all about Harvard was being in the midst of so much energy and intelligence. It could be exhilarating, intimidating, sometimes even discouraging, but always challenging. It was an amazing privilege ? and though I left early, I was transformed by my years at Harvard, the friendships I made, and the ideas I worked on.

But taking a serious look back ? I do have one big regret.

I left Harvard with no real awareness of the awful inequities in the world ? the appalling disparities of health, and wealth, and opportunity that condemn millions of people to lives of despair.

I learned a lot here at Harvard about new ideas in economics and politics. I got great exposure to the advances being made in the sciences.

But humanity?s greatest advances are not in its discoveries ? but in how those discoveries are applied to reduce inequity. Whether through democracy, strong public education, quality health care, or broad economic opportunity ? reducing inequity is the highest human achievement.

I left campus knowing little about the millions of young people cheated out of educational opportunities here in this country. And I knew nothing about the millions of people living in unspeakable poverty and disease in developing countries.

It took me decades to find out.

You graduates came to Harvard at a different time. You know more about the world?s inequities than the classes that came before. In your years here, I hope you?ve had a chance to think about how ? in this age of accelerating technology ? we can finally take on these inequities, and we can solve them.

Imagine, just for the sake of discussion, that you had a few hours a week and a few dollars a month to donate to a cause ? and you wanted to spend that time and money where it would have the greatest impact in saving and improving lives. Where would you spend it?

For Melinda and for me, the challenge is the same: how can we do the most good for the greatest number with the resources we have.

During our discussions on this question, Melinda and I read an article about the millions of children who were dying every year in poor countries from diseases that we had long ago made harmless in this country. Measles, malaria, pneumonia, hepatitis B, yellow fever. One disease I had never even heard of, rotavirus, was killing half a million kids each year ? none of them in the United States.

We were shocked. We had just assumed that if millions of children were dying and they could be saved, the world would make it a priority to discover and deliver the medicines to save them. But it did not. For under a dollar, there were interventions that could save lives that just weren?t being delivered.

If you believe that every life has equal value, it?s revolting to learn that some lives are seen as worth saving and others are not. We said to ourselves: ?This can?t be true. But if it is true, it deserves to be the priority of our giving.?

So we began our work in the same way anyone here would begin it. We asked: ?How could the world let these children die??

The answer is simple, and harsh. The market did not reward saving the lives of these children, and governments did not subsidize it. So the children died because their mothers and their fathers had no power in the market and no voice in the system.

But you and I have both.

We can make market forces work better for the poor if we can develop a more creative capitalism ? if we can stretch the reach of market forces so that more people can make a profit, or at least make a living, serving people who are suffering from the worst inequities. We also can press governments around the world to spend taxpayer money in ways that better reflect the values of the people who pay the taxes.

If we can find approaches that meet the needs of the poor in ways that generate profits for business and votes for politicians, we will have found a sustainable way to reduce inequity in the world. This task is open-ended. It can never be finished. But a conscious effort to answer this challenge will change the world.

I am optimistic that we can do this, but I talk to skeptics who claim there is no hope. They say: ?Inequity has been with us since the beginning, and will be with us till the end ? because people just ? don?t ? care.? I completely disagree.

I believe we have more caring than we know what to do with.

All of us here in this Yard, at one time or another, have seen human tragedies that broke our hearts, and yet we did nothing ? not because we didn?t care, but because we didn?t know what to do. If we had known how to help, we would have acted.

The barrier to change is not too little caring; it is too much complexity.

To turn caring into action, we need to see a problem, see a solution, and see the impact. But complexity blocks all three steps.

Even with the advent of the Internet and 24-hour news, it is still a complex enterprise to get people to truly see the problems. When an airplane crashes, officials immediately call a press conference. They promise to investigate, determine the cause, and prevent similar crashes in the future.

But if the officials were brutally honest, they would say: ?Of all the people in the world who died today from preventable causes, one half of one percent of them were on this plane. We?re determined to do everything possible to solve the problem that took the lives of the one half of one percent.?

The bigger problem is not the plane crash, but the millions of preventable deaths.

We don?t read much about these deaths. The media covers what?s new ? and millions of people dying is nothing new. So it stays in the background, where it?s easier to ignore. But even when we do see it or read about it, it?s difficult to keep our eyes on the problem. It?s hard to look at suffering if the situation is so complex that we don?t know how to help. And so we look away.

If we can really see a problem, which is the first step, we come to the second step: cutting through the complexity to find a solution.

Finding solutions is essential if we want to make the most of our caring. If we have clear and proven answers anytime an organization or individual asks ?How can I help?,? then we can get action ? and we can make sure that none of the caring in the world is wasted. But complexity makes it hard to mark a path of action for everyone who cares ? and that makes it hard for their caring to matter.

Cutting through complexity to find a solution runs through four predictable stages: determine a goal, find the highest-leverage approach, discover the ideal technology for that approach, and in the meantime, make the smartest application of the technology that you already have ? whether it?s something sophisticated, like a drug, or something simpler, like a bednet.

The AIDS epidemic offers an example. The broad goal, of course, is to end the disease. The highest-leverage approach is prevention. The ideal technology would be a vaccine that gives lifetime immunity with a single dose. So governments, drug companies, and foundations fund vaccine research. But their work is likely to take more than a decade, so in the meantime, we have to work with what we have in hand ? and the best prevention approach we have now is getting people to avoid risky behavior.

Pursuing that goal starts the four-step cycle again. This is the pattern. The crucial thing is to never stop thinking and working ? and never do what

Remarks of Bill Gates
Harvard Commencement
(Text as prepared for delivery)

President Bok, former President Rudenstine, incoming President Faust, members of the Harvard Corporation and the Board of Overseers, members of the faculty, parents, and especially, the graduates:

I?ve been waiting more than 30 years to say this: ?Dad, I always told you I?d come back and get my degree.?

I want to thank Harvard for this timely honor. I?ll be changing my job next year ? and it will be nice to finally have a college degree on my resume.

I applaud the graduates today for taking a much more direct route to your degrees. For my part, I?m just happy that the Crimson has called me ?Harvard?s most successful dropout.? I guess that makes me valedictorian of my own special class ? I did the best of everyone who failed.

But I also want to be recognized as the guy who got Steve Ballmer to drop out of business school. I?m a bad influence. That?s why I was invited to speak at your graduation. If I had spoken at your orientation, fewer of you might be here today.

Harvard was just a phenomenal experience for me. Academic life was fascinating. I used to sit in on lots of classes I hadn?t even signed up for. And dorm life was terrific. I lived up at Radcliffe, in Currier House. There were always lots of people in my dorm room late at night discussing things, because everyone knew I didn?t worry about getting up in the morning. That?s how I came to be the leader of the anti-social group. We clung to each other as a way of validating our rejection of all those social people.

Radcliffe was a great place to live. There were more women up there, and most of the guys were science-math types. That combination offered me the best odds, if you know what I mean. This is where I learned the sad lesson that improving your odds doesn?t guarantee success.

One of my biggest memories of Harvard came in January 1975, when I made a call from Currier House to a company in Albuquerque that had begun making the world?s first personal computers. I offered to sell them software.

I worried that they would realize I was just a student in a dorm and hang up on me. Instead they said: ?We?re not quite ready, come see us in a month,? which was a good thing, because we hadn?t written the software yet. From that moment, I worked day and night on this little extra credit project that marked the end of my college education and the beginning of a remarkable journey with Microsoft.

What I remember above all about Harvard was being in the midst of so much energy and intelligence. It could be exhilarating, intimidating, sometimes even discouraging, but always challenging. It was an amazing privilege ? and though I left early, I was transformed by my years at Harvard, the friendships I made, and the ideas I worked on.

But taking a serious look back ? I do have one big regret.

I left Harvard with no real awareness of the awful inequities in the world ? the appalling disparities of health, and wealth, and opportunity that condemn millions of people to lives of despair.

I learned a lot here at Harvard about new ideas in economics and politics. I got great exposure to the advances being made in the sciences.

But humanity?s greatest advances are not in its discoveries ? but in how those discoveries are applied to reduce inequity. Whether through democracy, strong public education, quality health care, or broad economic opportunity ? reducing inequity is the highest human achievement.

I left campus knowing little about the millions of young people cheated out of educational opportunities here in this country. And I knew nothing about the millions of people living in unspeakable poverty and disease in developing countries.

It took me decades to find out.

You graduates came to Harvard at a different time. You know more about the world?s inequities than the classes that came before. In your years here, I hope you?ve had a chance to think about how ? in this age of accelerating technology ? we can finally take on these inequities, and we can solve them.

Imagine, just for the sake of discussion, that you had a few hours a week and a few dollars a month to donate to a cause ? and you wanted to spend that time and money where it would have the greatest impact in saving and improving lives. Where would you spend it?

For Melinda and for me, the challenge is the same: how can we do the most good for the greatest number with the resources we have.

During our discussions on this question, Melinda and I read an article about the millions of children who were dying every year in poor countries from diseases that we had long ago made harmless in this country. Measles, malaria, pneumonia, hepatitis B, yellow fever. One disease I had never even heard of, rotavirus, was killing half a million kids each year ? none of them in the United States.

We were shocked. We had just assumed that if millions of children were dying and they could be saved, the world would make it a priority to discover and deliver the medicines to save them. But it did not. For under a dollar, there were interventions that could save lives that just weren?t being delivered.

If you believe that every life has equal value, it?s revolting to learn that some lives are seen as worth saving and others are not. We said to ourselves: ?This can?t be true. But if it is true, it deserves to be the priority of our giving.?

So we began our work in the same way anyone here would begin it. We asked: ?How could the world let these children die??

The answer is simple, and harsh. The market did not reward saving the lives of these children, and governments did not subsidize it. So the children died because their mothers and their fathers had no power in the market and no voice in the system.

But you and I have both.

We can make market forces work better for the poor if we can develop a more creative capitalism ? if we can stretch the reach of market forces so that more people can make a profit, or at least make a living, serving people who are suffering from the worst inequities. We also can press governments around the world to spend taxpayer money in ways that better reflect the values of the people who pay the taxes.

If we can find approaches that meet the needs of the poor in ways that generate profits for business and votes for politicians, we will have found a sustainable way to reduce inequity in the world. This task is open-ended. It can never be finished. But a conscious effort to answer this challenge will change the world.

I am optimistic that we can do this, but I talk to skeptics who claim there is no hope. They say: ?Inequity has been with us since the beginning, and will be with us till the end ? because people just ? don?t ? care.? I completely disagree.

I believe we have more caring than we know what to do with.

All of us here in this Yard, at one time or another, have seen human tragedies that broke our hearts, and yet we did nothing ? not because we didn?t care, but because we didn?t know what to do. If we had known how to help, we would have acted.

The barrier to change is not too little caring; it is too much complexity.

To turn caring into action, we need to see a problem, see a solution, and see the impact. But complexity blocks all three steps.

Even with the advent of the Internet and 24-hour news, it is still a complex enterprise to get people to truly see the problems. When an airplane crashes, officials immediately call a press conference. They promise to investigate, determine the cause, and prevent similar crashes in the future.

But if the officials were brutally honest, they would say: ?Of all the people in the world who died today from preventable causes, one half of one percent of them were on this plane. We?re determined to do everything possible to solve the problem that took the lives of the one half of one percent.?

The bigger problem is not the plane crash, but the millions of preventable deaths.

We don?t read much about these deaths. The media covers what?s new ? and millions of people dying is nothing new. So it stays in the background, where it?s easier to ignore. But even when we do see it or read about it, it?s difficult to keep our eyes on the problem. It?s hard to look at suffering if the situation is so complex that we don?t know how to help. And so we look away.

If we can really see a problem, which is the first step, we come to the second step: cutting through the complexity to find a solution.

Finding solutions is essential if we want to make the most of our caring. If we have clear and proven answers anytime an organization or individual asks ?How can I help?,? then we can get action ? and we can make sure that none of the caring in the world is wasted. But complexity makes it hard to mark a path of action for everyone who cares ? and that makes it hard for their caring to matter.

Cutting through complexity to find a solution runs through four predictable stages: determine a goal, find the highest-leverage approach, discover the ideal technology for that approach, and in the meantime, make the smartest application of the technology that you already have ? whether it?s something sophisticated, like a drug, or something simpler, like a bednet.

The AIDS epidemic offers an example. The broad goal, of course, is to end the disease. The highest-leverage approach is prevention. The ideal technology would be a vaccine that gives lifetime immunity with a single dose. So governments, drug companies, and foundations fund vaccine research. But their work is likely to take more than a decade, so in the meantime, we have to work with what we have in hand ? and the best prevention approach we have now is getting people to avoid risky behavior.

Pursuing that goal starts the four-step cycle again. This is the pattern. The crucial thing is to never stop thinking and working ? and never do what

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

หมายเหตุของบิลเกตส์ฮาร์วาร์ดเริ่ม(ข้อความเตรียมไว้สำหรับการจัดส่ง)ประธานบก อดีตประธานาธิบดี Rudenstine สายประธาน Faust สมาชิกของ บริษัทฮาร์วาร์ดและคณะ Overseers ของคณะ ผู้ปกครอง โดยเฉพาะ บัณฑิต: ฉัน? ve แล้วรอนานกว่า 30 ปีว่านี้: พ่อ ฉันจะบอกคุณฉัน? d กลับมา และได้รับปริญญาของฉันหรือไม่ อยากจะขอบคุณที่ฮาร์วาร์ดนี้เกียรติทันเวลา ฉัน? จะได้เปลี่ยนงานปีถัดไปหรือไม่ และมันจะดีจะจน ได้ปริญญาวิทยาลัยในประวัติการทำงาน ผมตบมือบัณฑิตวันนี้ที่สละทางตรงมากขึ้นกับองศาของคุณ ในส่วนของฉัน ฉัน? m สุขเพียงว่า คริมสันที่เรียกว่าฉัน ฮาร์วาร์ด? s ประสบความสำเร็จมากที่สุดเป็นถอนหรือไม่ ผมคิดว่า ที่ทำให้ผม valedictorian ชั้นพิเศษของตัวเอง ฉันไม่ดีสุดของทุกคนที่ล้มเหลว แต่ยังอยากจะรับรู้เป็นคนที่ได้ Steve Ballmer ออกจากโรงเรียน ฉัน? m อิทธิพลไม่ ให้? s ทำไมผมได้รับเชิญให้พูดในการศึกษา ถ้าฉันได้พูดในแนวของคุณ น้อยของคุณอาจได้ที่นี่วันนี้ ฮาร์วาร์ดเป็นเพียงประสบการณ์ยอดเยี่ยมสำหรับฉัน วิชาการน่าสนใจ เคยนั่งในชั้นเรียนมากมายฉัน hadn ? ไม่ได้ลงชื่อสมัคร และหอพักชีวิตยอดเยี่ยม ผมอยู่ค่าที่แรดคลิฟฟ์ บ้านรับส่งพัสดุ มีมาตลอดหลายคนในห้องหอดึกคุยสิ่ง เนื่องจากทุกคนรู้ว่าฉันสะอาด? ไม่ต้องกังวลเพราะเกี่ยวกับการรับค่าในตอนเช้า ให้? s วิธีผมมาเป็นผู้นำของกลุ่มต่อต้านสังคม เราพืชกันเป็นวิธีการตรวจสอบการปฏิเสธของเราทุกคนสังคม แรดคลิฟฟ์มีสวยสด มีหญิงมากขึ้นมี และผู้ชายส่วนใหญ่มีประเภทวิทยาศาสตร์คณิตศาสตร์ ชุดที่นำเสนอผมราคาดีที่สุด ถ้าคุณรู้ว่าผมหมายถึง เป็นที่ฉันเรียนรู้บทเศร้าที่ปรับปรุงของคุณราคา doesn ? ทีรับประกันความสำเร็จ หนึ่งในความทรงจำของฉันที่ใหญ่ที่สุดของฮาร์วาร์ดมาในเดือน 1975 มกราคม เมื่อทำการเรียกจากบ้านรับส่งพัสดุกับบริษัทในอัลเบอร์เคอร์กีที่เริ่มทำโลก? s แรกคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล ผมเสนอขายซอฟต์แวร์ ฉันกังวลว่าพวกเขาจะรู้ว่า ผมเป็นเพียงนักศึกษาในหอพัก และวางสายกับฉัน แทน ที่พวกเขากล่าวว่า: เรา? re ไม่ค่อนข้างพร้อม มาดูเราในเดือน, ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี เพราะเรา hadn ? เขียนซอฟต์แวร์ยังไม่ จากช่วงเวลานั้น ฉันทำงานกลางวันกลางคืนในโครงการสินเชื่อพิเศษเล็กน้อยที่ทำเครื่องหมายสิ้นสุดการศึกษาวิทยาลัยของฉันและเริ่มต้นการเดินทางที่โดดเด่นกับ Microsoft อะไรผมจำได้ว่า ข้างต้นทั้งหมดเกี่ยวกับฮาร์วาร์ดอยู่ท่ามกลางพลังงานและปัญญามากขึ้น มันอาจต้อง สับสน discouraging บางครั้ง แต่ท้าทายเสมอ มันเป็นสิทธิ์ตื่นตาตื่นใจ และแม้ว่าก่อนทิ้ง ฉันถูกเปลี่ยนไป โดยปีของฉันที่ฮาร์วาร์ด องค์ที่ทำ และความคิดที่ฉันทำงานบนแต่การดูร้ายแรงกลับ มีริเกร็ตใหญ่หนึ่ง ข้าพเจ้าฮาร์วาร์ดกับไม่รับรู้จริงของเสนอน่ากลัวในโลก ที่ไฮไม่เสมอภาค สุขภาพ มั่งคั่ง และโอกาสที่พิพากษานับล้านคนเพื่อชีวิตสิ้นหวัง ฉันเรียนรู้มากมายที่นี่ที่ฮาร์วาร์ดเกี่ยวกับแนวความคิดใหม่ในเศรษฐกิจและการเมือง ผมสัมผัสความก้าวหน้าการทำในวิชาวิทยาศาสตร์มาก แต่มนุษยชาติ? s ความก้าวหน้ามากที่สุดไม่ได้อยู่ในการค้นพบ แต่การค้นพบวิธีที่จะนำไปใช้กับลด inequity ว่าประชาธิปไตย การศึกษาสาธารณะที่แข็งแรง สุขภาพคุณภาพ หรือโอกาสทางเศรษฐกิจกว้าง ลด inequity ได้สำเร็จมนุษย์สูงสุด ความรู้เล็กน้อยเกี่ยวกับล้านคนหนุ่มสาวที่โกงจากโอกาสในการศึกษาต่อในประเทศนี้วิทยาเขต และรู้ว่าอะไรเกี่ยวกับล้านคนอาศัยอยู่ในความยากจน unspeakable และโรคในประเทศกำลังพัฒนา ใช้ทศวรรษ me เพื่อค้นหา คุณบัณฑิตมาฮาร์วาร์ดที่เวลาต่าง ๆ คุณทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับโลก? s เสนอมากกว่าชั้นเรียนที่มาก่อน ในปีของคุณที่นี่ ผมหวังว่าคุณ? ve มีโอกาสที่จะคิดว่า ในยุคนี้ของเร่งเทคโนโลยี เราก็สามารถใช้กับเสนอเหล่านี้ และเราสามารถแก้ไขปัญหา จินตนาการ เพียงเพื่อสนทนา ว่า คุณมีกี่ชั่วโมงต่อสัปดาห์และดอลลาร์กี่เดือนบริจาคเพื่อสาเหตุ และคุณต้องการใช้เงินที่มีผลกระทบมากที่สุดในการบันทึก และปรับปรุงชีวิตและเวลาที่ ที่จะใช้มันหรือไม่ สำหรับ Melinda และ สำหรับฉัน ความท้าทายจะเหมือนกัน: วิธีเราทำดีที่สุดสำหรับหมายเลขที่มากที่สุดกับทรัพยากรที่เรามีได้ During our discussions on this question, Melinda and I read an article about the millions of children who were dying every year in poor countries from diseases that we had long ago made harmless in this country. Measles, malaria, pneumonia, hepatitis B, yellow fever. One disease I had never even heard of, rotavirus, was killing half a million kids each year ? none of them in the United States. We were shocked. We had just assumed that if millions of children were dying and they could be saved, the world would make it a priority to discover and deliver the medicines to save them. But it did not. For under a dollar, there were interventions that could save lives that just weren?t being delivered. If you believe that every life has equal value, it?s revolting to learn that some lives are seen as worth saving and others are not. We said to ourselves: ?This can?t be true. But if it is true, it deserves to be the priority of our giving.? So we began our work in the same way anyone here would begin it. We asked: ?How could the world let these children die?? The answer is simple, and harsh. The market did not reward saving the lives of these children, and governments did not subsidize it. So the children died because their mothers and their fathers had no power in the market and no voice in the system. But you and I have both. We can make market forces work better for the poor if we can develop a more creative capitalism ? if we can stretch the reach of market forces so that more people can make a profit, or at least make a living, serving people who are suffering from the worst inequities. We also can press governments around the world to spend taxpayer money in ways that better reflect the values of the people who pay the taxes. If we can find approaches that meet the needs of the poor in ways that generate profits for business and votes for politicians, we will have found a sustainable way to reduce inequity in the world. This task is open-ended. It can never be finished. But a conscious effort to answer this challenge will change the world. I am optimistic that we can do this, but I talk to skeptics who claim there is no hope. They say: ?Inequity has been with us since the beginning, and will be with us till the end ? because people just ? don?t ? care.? I completely disagree. I believe we have more caring than we know what to do with. All of us here in this Yard, at one time or another, have seen human tragedies that broke our hearts, and yet we did nothing ? not because we didn?t care, but because we didn?t know what to do. If we had known how to help, we would have acted. The barrier to change is not too little caring; it is too much complexity. To turn caring into action, we need to see a problem, see a solution, and see the impact. But complexity blocks all three steps.

Even with the advent of the Internet and 24-hour news, it is still a complex enterprise to get people to truly see the problems. When an airplane crashes, officials immediately call a press conference. They promise to investigate, determine the cause, and prevent similar crashes in the future.

But if the officials were brutally honest, they would say: ?Of all the people in the world who died today from preventable causes, one half of one percent of them were on this plane. We?re determined to do everything possible to solve the problem that took the lives of the one half of one percent.?

The bigger problem is not the plane crash, but the millions of preventable deaths.

We don?t read much about these deaths. The media covers what?s new ? and millions of people dying is nothing new. So it stays in the background, where it?s easier to ignore. But even when we do see it or read about it, it?s difficult to keep our eyes on the problem. It?s hard to look at suffering if the situation is so complex that we don?t know how to help. And so we look away.

If we can really see a problem, which is the first step, we come to the second step: cutting through the complexity to find a solution.

Finding solutions is essential if we want to make the most of our caring. If we have clear and proven answers anytime an organization or individual asks ?How can I help?,? then we can get action ? and we can make sure that none of the caring in the world is wasted. But complexity makes it hard to mark a path of action for everyone who cares ? and that makes it hard for their caring to matter.

Cutting through complexity to find a solution runs through four predictable stages: determine a goal, find the highest-leverage approach, discover the ideal technology for that approach, and in the meantime, make the smartest application of the technology that you already have ? whether it?s something sophisticated, like a drug, or something simpler, like a bednet.

The AIDS epidemic offers an example. The broad goal, of course, is to end the disease. The highest-leverage approach is prevention. The ideal technology would be a vaccine that gives lifetime immunity with a single dose. So governments, drug companies, and foundations fund vaccine research. But their work is likely to take more than a decade, so in the meantime, we have to work with what we have in hand ? and the best prevention approach we have now is getting people to avoid risky behavior.

Pursuing that goal starts the four-step cycle again. This is the pattern. The crucial thing is to never stop thinking and working ? and never do what

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

คำพูดของบิล เกตส์

( ฮาร์วาร์ดเริ่มข้อความที่เตรียมไว้สำหรับการจัดส่ง )

ท่านประธานบอก อดีตประธาน rudenstine ขาเข้าประธานเฟาสต์ สมาชิกของ บริษัท ฮาร์วาร์ด และคณะผู้ดูแล สมาชิกของคณะผู้ปกครอง และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง บัณฑิต :

ฉัน ? ฉันรอมากกว่า 30 ปีพูดแบบนี้ ? พ่อ ผมบอกเสมอว่าผม ? D กลับมารับปริญญาของฉัน ?

ฉันต้องการที่จะขอขอบคุณสำหรับเวลาที่ฮาร์วาร์ด เกียรตินี้ ฉัน ? จะได้เปลี่ยนงานใหม่ปีหน้า ? และมันคงจะดีที่จะได้มีปริญญาในประวัติของฉัน

ผมขอปรบมือให้บัณฑิตในวันนี้สำหรับการมากขึ้นโดยตรงเส้นทางของคุณองศา สำหรับส่วนของฉันฉัน ? มีความสุขที่สีแดงเข้มได้โทรหาผมเหรอ ฮาวาร์ด s ที่ประสบความสำเร็จส่วนใหญ่ออกกลางคัน ? ผมเดาว่านั่นทำให้ฉันได้เป็นตัวแทนของห้องเรียนพิเศษของฉันเองฉันทำดีที่สุดของทุกคนที่ล้มเหลว

แต่ฉันยังต้องการที่จะได้รับการยอมรับว่าเป็นคนที่ทำให้ Steve Ballmer จะออกจากธุรกิจโรงเรียน ฉัน ? เป็นอิทธิพลที่ไม่ดี อย่างนั้นเหรอ ทำไมฉันถึงได้รับเชิญไปพูดที่จบการศึกษา ถ้าฉันพูดในแนวของคุณ น้อยกว่าคุณอาจจะมาที่นี่วันนี้

ฮาร์วาร์ดเป็นแค่ปรากฏการณ์ประสบการณ์สำหรับฉัน ชีวิตการเรียนที่น่าสนใจผมเคยนั่งอยู่บนมากมายเรียนยัง ? ไม่ได้ลงชื่อ และชีวิตที่หอก็เยี่ยม ฉันอาศัยอยู่ในแรดคลิฟฟ์ , รับส่งพัสดุบ้าน มีเสมอมากมายของผู้คนในห้องที่หอพักดึก ปรึกษา เพราะทุกคนรู้ว่าฉันไม่ได้ ? กังวลเกี่ยวกับการรับขึ้นในตอนเช้า อย่างนั้นเหรอ เป็นวิธีที่ผมมาเป็นหัวหน้าของกลุ่มต่อต้านสังคม .เรายึดติดกับแต่ละอื่น ๆเป็นวิธีการตรวจสอบการปฏิเสธของเราทุกคนในสังคมคน

Radcliffe เป็นสถานที่ที่ดีที่จะอยู่ มีผู้หญิงมากขึ้น และผู้ชายส่วนใหญ่เป็นวิทยาศาสตร์ และ คณิตศาสตร์ ชุดที่เสนออัตราต่อรองที่ดีที่สุด ถ้าคุณรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร นี่คือที่ฉันได้เรียนรู้บทเรียนที่ปรับปรุงอัตราต่อรองของคุณจะเศร้า ? ไม่รับประกันความสำเร็จ

หนึ่งในความทรงจำที่ใหญ่ที่สุดของฉันของฮาร์วาร์ดมามกราคม 1975 เมื่อฉันโทรจากบ้านไปยังบริษัทรับส่งพัสดุใน Albuquerque ที่ได้เริ่มสร้างโลก s คอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลเครื่องแรก ผมเสนอขายซอฟต์แวร์

ผมกังวลว่าพวกเขาจะตระหนักว่า ฉันเป็นแค่นักศึกษาในหอพักและวางหูใส่ฉัน แทนพวกเขากล่าวว่า : ? เรา ? ไม่ได้ค่อนข้างพร้อม มาเห็นเราในเดือน ? ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.