The film thickness increased from 0

The film thickness increased from 0.0166 (±0.0003) mm
for the 5% WPI film to 0.0232 (±0.0012) mm for the 7%
WPI film and to 0.0447 (±0.0003) mm for the 9% WPI film
(Fig. 1). The difference in thickness was significant
(p < 0.05) in all comparisons of films made from the different
concentrations of WPI. This behavior is as a result of
the protein concentration of WPI solution, when the concentration
was high. The WPI-based film thickness values
were lower than those reported by Vachon, Yu, Yefsa,
Alain St-Gelais, and Lacriox (2000) with thicknesses of
0.05 to 0.06 ± 0.002 mm for the same material but crosslinked
by heating and irradiation. However, the values
were much higher than those reported by Simelane and
Ustunol (2005) who noted a thickness value of
0.14 ± 0.02 mm. This was due to differences in film-forming
solution formulations and procedures used.
At the same protein concentrations, films prepared with
a different ratio of plasticizer showed different values in
thickness. The thickness increased slightly when the glycerol
amount was increased in film-forming solution. Generally
WPI:Gly ratio did not significantly affect the film
thickness.
Thickness affects the drying kinetics of the liquid filmforming
dispersion, which may cause differences in film
structure (Debeaufort & Voilley, 1995). A high film thickness
produces an increase in WVP. Therefore, control of
this parameter is crucial.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความหนาของฟิล์มเพิ่มขึ้นจาก 0.0166 (± 0.0003)
มมสำหรับ5% ฟิล์ม WPI จะ 0.0232 (± 0.0012) มมสำหรับ 7%
ฟิล์ม WPI และ 0.0447 (± 0.0003) มมสำหรับภาพยนตร์ WPI 9%
(รูปที่ 1). ความแตกต่างในความหนาอย่างมีนัยสำคัญ
(p <0.05)
ในการเปรียบเทียบทั้งหมดของหนังทำจากที่แตกต่างกันมีความเข้มข้นของWPI ลักษณะการทำงานนี้เป็นผลมาจากความเข้มข้นของสารละลายโปรตีน WPI เมื่อความเข้มข้นสูง WPI ตามค่าความหนาของฟิล์มมีค่าต่ำกว่าที่รายงานโดยชนยูYefsa, Alain St-Gelais และ Lacriox (2000) ที่มีความหนาของ0.05-0.06 ± 0.002 มมสำหรับวัสดุเดียวกัน แต่เชื่อมขวางด้วยความร้อนและการฉายรังสี อย่างไรก็ตามค่าได้มากสูงกว่าที่รายงานโดย Simelane และ Ustunol (2005) ที่ตั้งข้อสังเกตค่าความหนาของ0.14 ± 0.02 มิลลิเมตร เพราะนี่คือความแตกต่างในการขึ้นรูปฟิล์มสูตรวิธีการแก้ปัญหาและวิธีการใช้. ที่ความเข้มข้นโปรตีนเดียวกันภาพยนตร์เตรียมด้วยอัตราส่วนที่แตกต่างกันของพลาสติมีค่าแตกต่างกันในความหนา ความหนาที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อยเมื่อกลีเซอรอลจำนวนเงินที่เพิ่มขึ้นในการแก้ปัญหาการขึ้นรูปฟิล์ม โดยทั่วไปWPI อัตราส่วน Gly ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อฟิล์มหนา. ความหนาส่งผลกระทบต่อจลศาสตร์การอบแห้งของ filmforming ของเหลวกระจายซึ่งอาจทำให้เกิดความแตกต่างในภาพยนตร์เรื่องโครงสร้าง(Debeaufort และ Voilley, 1995) ความหนาของฟิล์มสูงผลิตเพิ่มขึ้นใน WVP ดังนั้นการควบคุมของพารามิเตอร์นี้เป็นสิ่งสำคัญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความหนาของฟิล์มเพิ่มขึ้นจาก 0.0166 ( ± 0.0003 ) อืม
สำหรับ 5% ต่ำกว่าฟิล์ม 0.0232 ( ± 0.0012 ) mm สำหรับ 7 %
51 ภาพยนตร์และ 0.0447 ( ± 0.0003 ) mm สำหรับฟิล์ม
9 % WPI ( รูปที่ 1 ) ความแตกต่างในความหนาอย่างมีนัยสำคัญ
( P < 0.05 ) ในการเปรียบเทียบของภาพยนตร์จากความเข้มข้นแตกต่างกัน
ของ WPI พฤติกรรมนี้เป็นผลของโปรตีน WPI
ความเข้มข้นของสารละลาย
เมื่อความเข้มข้นสูง WPI ตามความหนาของฟิล์มค่า
ต่ำกว่าที่รายงานโดยแวเชิ่น ยู yefsa
, , Alain St gelais และ lacriox ( 2000 ) กับความหนาของ
0.05 0.06 ± 0.002 มิลลิเมตร วัสดุเดียวกัน แต่น้ำหนัก
โดยความร้อนและการฉายรังสี อย่างไรก็ตาม มีสูงมาก สูงกว่าค่า

ustunol และรายงานโดย simelane ( 2005 ) ที่ระบุความหนาของ± 0.14 ค่า
002 . นี้คือเนื่องจากความแตกต่างในการให้โซลูชั่นสูตรและขั้นตอนการใช้
.
) ความเข้มข้นโปรตีนเดียวกัน ภาพยนตร์ที่เตรียมด้วยอัตราส่วนที่แตกต่างกันของพลาสติไซเซอร์

พบค่าที่แตกต่างกันในความหนา ความหนาเพิ่มขึ้นเมื่อปริมาณกลีเซอรอล
เพิ่มขึ้นในการให้โซลูชั่น โดยทั่วไป
WPI : GLY อัตราส่วนไม่มีผลต่อความหนาฟิล์ม

.ความหนาต่อจลนพลศาสตร์การอบแห้งของเหลว filmforming
กระจาย ซึ่งอาจทำให้เกิดความแตกต่างในโครงสร้างฟิล์ม
( debeaufort & voilley , 1995 )
ความหนาฟิล์มสูงผลิตเพิ่มขึ้นใน wvp . ดังนั้น การควบคุม
พารามิเตอร์นี้เป็นสําคัญ