When Xiao Che stood up, his forehea

When Xiao Che stood up, his forehead was already bruised. However the smile on his face remained as gentle and calming as the autumn wind. He turned his body around and walked toward the direction of the gate. He didn’t want to leave… because grandfather and little aunt was here; he still wanted to use his life to protect them… but, he had to leave, or else grandfather and little aunt will get dragged into an unforeseeable mess. Regardless of whether or not he wanted to stay, he would still be forced to leave anyway.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเสี่ยว Che ยืนขึ้น หน้าผากของเขาถูกแล้วระบม อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงเป็นอ่อนโยน และสงบเป็นลมฤดูใบไม้ร่วง เขาหันไปรอบ ๆ ร่างกายของเขา และเดินไปยังทิศทางของประตู ไม่อยากปล่อยให้...เนื่องจากปู่และป้าน้อยที่นี่ เขายังอยากใช้ชีวิตเพื่อปกป้องพวกเขา... แต่ เขาไป หรือ อื่น ๆ ปู่และป้าน้อยจะได้ลากเข้าเป็นระเบียบ unforeseeable ว่าหรือไม่เขาต้องการ เขาจะยังบังคับต่อไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อเสี่ยวเจ๊ลุกขึ้นยืนหน้าผากของเขาถูกทำร้ายร่างกายแล้ว แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงเป็นที่อ่อนโยนและสงบเงียบเป็นลมฤดูใบไม้ร่วง เขาหันไปรอบ ๆ ร่างกายของเขาและเดินไปยังทิศทางของประตู เขาไม่ได้ต้องการที่จะออก ... เพราะคุณปู่และป้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่นี่ เขายังคงต้องการที่จะใช้ชีวิตของเขาเพื่อปกป้องพวกเขา ... แต่เขาจะต้องออกหรืออื่น ๆ คุณปู่และป้าเล็ก ๆ น้อย ๆ จะได้รับการลากเข้าไปในระเบียบคาดเดา โดยไม่คำนึงถึงหรือไม่ว่าเขาอยากจะอยู่เขาก็ยังจะถูกบังคับให้ออกอยู่แล้ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อเสี่ยวเช ยืนขึ้น หน้าผากก็ช้ำ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงอ่อนโยนและสงบ เช่น ลมแห่งฤดูใบไม้ร่วง เขาเปลี่ยนร่างกายของเขาไปรอบ ๆและเดินตรงไปยังทิศทางของประตู เขาไม่อยากไป . . . . . . เพราะปู่และป้านิดอยู่ที่นี่ เขาก็ยังอยากที่จะใช้ชีวิตของเขาเพื่อปกป้อง . . . . . . . แต่เขาต้องจากไปไม่งั้นคุณตาและป้านิดจะถูกลากเข้าไปในเรื่องที่คาดไม่ถึง . โดยไม่คำนึงถึงหรือไม่ว่าเขาอยากอยู่ เขาก็ยังต้องไปอยู่ดี