While Hawking first began to notice

While Hawking first began to notice problems with his physical health while he was at Oxford—on occasion he would trip and fall, or slur his speech—he didn't look into the problem until 1963, during his first year at Cambridge. For the most part, Hawking had kept these symptoms to himself. But when his father took notice of the condition, he took Hawking to see a doctor. For the next two weeks, the 21-year-old college student made his home at a medical clinic, where he underwent a series of tests.

"They took a muscle sample from my arm, stuck electrodes into me, and injected some radio-opaque fluid into my spine, and watched it going up and down with X-rays, as they tilted the bed," he once said. "After all that, they didn't tell me what I had, except that it was not multiple sclerosis, and that I was an atypical case."

Eventually, however, doctors did inform the Hawkings about what was ailing their son: He was in the early stages of amyotrophic lateral sclerosis (ALS, or Lou Gehrig's disease). In a very simple sense, the nerves that controlled his muscles were shutting down. Doctors gave him two and a half years to live.

It was devastating news for Hawking and his family. A few events, however, prevented him from becoming completely despondent. The first of these came while Hawking was still in the hospital. There, he shared a room with a boy suffering from leukemia. Relative to what his roommate was going through, Hawking later reflected, his situation seemed more tolerable. Not long after he was released from the hospital, Hawking had a dream that he was going to be executed. He said this dream made him realize that there were still things to do with his life.

But the most significant change in his life was the fact that he was in love. At a New Year's party in 1963, shortly before he had been diagnosed with ALS, Hawking met a young languages undergraduate named Jane Wilde. They were married in 1965.

In a sense, Hawking's disease helped him become the noted scientist he is today. Before the diagnosis, Hawking hadn't always focused on his studies. "Before my condition was diagnosed, I had been very bored with life," he said. "There had not seemed to be anything worth doing." With the sudden realization that he might not even live long enough to earn his PhD, Hawking poured himself into his work and research.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขณะฮอว์คิงครั้งแรกเริ่มที่จะสังเกตเห็นปัญหาสุขภาพร่างกายของเขาในขณะที่เขาที่ Oxford — บางครั้งเขาจะเดิน และตก หรือ slur คำพูดของเขาซึ่งเขาไม่ได้มองเป็นปัญหาจนถึง 1963 ช่วงปีแรกของเขาที่เคมบริดจ์ ส่วนใหญ่ เฟนฮอว์คิงมีเก็บอาการเหล่านี้กับตัวเอง แต่เมื่อพ่อของเขาแจ้งเงื่อนไข เขาเอาเฟนฮอว์คิงไปพบแพทย์ สำหรับสองสัปดาห์ถัดไป อายุ 21 ปีนักทำบ้านที่คลินิกแพทย์ ที่เขาผ่านชุดของการทดสอบ"พวกเขาเอาตัวอย่างกล้ามเนื้อจากแขนของฉัน ติดอิเล็กโทรดเป็นฉัน และส่งของเหลวทึบแสงวิทยุบางเข้าไปในกระดูกสันหลังของฉัน และดูเหมือนมันจะขึ้นและลง ด้วยเอ็กซ์เรย์ เป็นพวกเขาเอียงเตียง, " เขากล่าวว่า ครั้งนี้ "หลังจากนั้น พวกเขาไม่ได้บอกฉันสิ่งที่ฉันมี ยกเว้นว่ามันไม่หลายเส้นโลหิตตีบ และ ที่ได้เป็นกรณีพิเศษ"ในที่สุด อย่างไรก็ตาม แพทย์ไม่ได้แจ้ง Hawkings อะไรถูก ailing โอรส: ในระยะแรกของเส้นโลหิตตีบข้าง amyotrophic (ALS หรือโรค Lou Gehrig) ในความรู้สึกง่าย เส้นประสาทที่ควบคุมกล้ามเนื้อของเขาถูกปิดลง แพทย์ให้เขาสองปีครึ่งที่อยู่มันเป็นข่าวร้ายสำหรับเฟนฮอว์คิงและครอบครัว กิจกรรมกี่ อย่างไรก็ตาม ป้องกันเขาจากการเป็น despondent อย่างสมบูรณ์ ครั้งแรกของเหล่านี้มาขณะเฟนฮอว์คิงยังคงอยู่ในโรงพยาบาล มี เขาแชร์ห้องพักกับเด็กทุกข์ทรมานจากมะเร็งเม็ดเลือดขาว สัมพันธ์กับเพื่อนร่วมห้องของเขาที่กำลังผ่าน ฮอว์คิงภายหลังยอด สถานการณ์ของเขาดูเหมือนทน ไม่นานหลังจากที่เขาถูกปล่อยตัวจากโรงพยาบาล เฟนฮอว์คิงมีความฝันที่เขาจะดำเนินการ เขากล่าวว่า ความฝันนี้ทำให้เขาตระหนักว่า ก็ยังมีสิ่งที่ต้องทำกับชีวิตของเขาแต่การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาเป็นความจริงที่เขารัก ในงานปาร์ตี้ปีใหม่ในปี 1963 ไม่นานก่อนที่เขาได้รับการวินิจฉัยกับ ALS เฟนฮอว์คิงตามตรีภาษาหนุ่มที่ชื่อ Jane Wilde พวกเขาได้แต่งงานในปีค.ศ. 1965ในความรู้สึก โรคของเฟนฮอว์คิงช่วยให้เขากลายเป็น นักวิทยาศาสตร์ตั้งข้อสังเกตที่เป็นปัจจุบัน ก่อนที่จะวินิจฉัย เฟนฮอว์คิงไม่เสมอเน้นการศึกษาของเขา "ก่อนเป็นวินิจฉัยสภาพของฉัน ฉันได้รับเบื่อมากกับชีวิต เขากล่าวว่า "มีมีไม่ประจักษ์ เป็นอะไรที่น่าทำงาน" ด้วยรับรู้ทันทีว่า เขาอาจไม่ได้อยู่นานพอจะได้รับปริญญาเอก เฟนฮอว์คิงเทเองเข้าทำงานและการวิจัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในขณะที่ฮอว์คิงแรกเริ่มสังเกตเห็นปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพร่างกายของเขาในขณะที่เขาอยู่ในฟอร์ดในโอกาสที่เขาจะเดินทางและฤดูใบไม้ร่วงหรือ slur เขาพูดเขาไม่ได้มองเข้าไปในปัญหาจนถึงปี 1963 ในช่วงปีแรกของเขาที่เคมบริดจ์ ส่วนใหญ่, ฮอว์คิงเก็บอาการเหล่านี้ให้กับตัวเอง แต่เมื่อพ่อของเขาสังเกตเห็นสภาพเขาเอาฮอว์คิงไปพบแพทย์ สำหรับสองสัปดาห์ถัดไปที่นักศึกษาวิทยาลัย 21 ปีทำให้บ้านของเขาที่คลินิกทางการแพทย์ที่เขาเปลี่ยนชุดของการทดสอบ. "พวกเขาเอาตัวอย่างจากกล้ามเนื้อแขนของฉัน, ขั้วไฟฟ้าติดเข้าไปในผมและฉีดวิทยุบาง ของเหลวสีขาวขุ่นเข้าไปในกระดูกสันหลังของฉันและดูมันจะขึ้นและลงด้วยรังสีเอกซ์ที่พวกเขาเอียงเตียง "เขาเคยกล่าวไว้ว่า "หลังจากที่พวกเขาไม่ได้บอกฉันสิ่งที่ฉันได้ยกเว้นว่ามันไม่ได้หลายเส้นโลหิตตีบและที่ฉันเป็นกรณีที่ผิดปกติ." ในที่สุด แต่แพทย์ได้แจ้ง Hawkings เกี่ยวกับสิ่งที่ไม่สบายลูกชายของพวกเขา: เขาเป็น ในช่วงแรกของเส้นโลหิตตีบด้านข้าง amyotrophic (ALS หรือโรคไป๋) ในความหมายที่ง่ายมากเส้นประสาทที่ควบคุมกล้ามเนื้อของเขาถูกปิด แพทย์ให้เขาสองปีครึ่งที่จะมีชีวิตอยู่. มันเป็นข่าวที่ร้ายแรงสำหรับฮอว์คิงและครอบครัวของเขา เหตุการณ์ไม่กี่ แต่ป้องกันเขาจากการเป็นกำลังใจอย่างสมบูรณ์ ครั้งแรกของเหล่ามาในขณะที่ฮอว์คิงยังอยู่ในโรงพยาบาล ที่นั่นเขามีส่วนร่วมห้องที่มีเด็กที่ทุกข์ทรมานจากโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว เมื่อเทียบกับสิ่งที่เพื่อนร่วมห้องของเขาก็จะผ่านต่อมาฮอว์คิงสะท้อนให้เห็นถึงสถานการณ์ของเขาดูเหมือนจะเลวมากขึ้น ไม่นานหลังจากที่เขาได้รับการปล่อยตัวจากโรงพยาบาลที่มีความฝันฮอว์คิงว่าเขาจะได้รับการดำเนินการ เขากล่าวว่าความฝันนี้ทำให้เขาตระหนักว่ายังมีสิ่งที่จะทำอย่างไรกับชีวิตของเขา. แต่เปลี่ยนแปลงที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาเป็นความจริงที่ว่าเขากำลังอยู่ในความรัก ในงานเลี้ยงปีใหม่ในปี 1963 ไม่นานก่อนที่เขาจะได้รับการวินิจฉัยโรค ALS, ฮอว์คิงได้พบกับหนุ่มสาวระดับปริญญาตรีภาษาชื่อเจนไวลด์ ทั้งคู่แต่งงานกันในปี 1965 ในความเป็นโรคฮอว์คิงช่วยให้เขากลายเป็นนักวิทยาศาสตร์ตั้งข้อสังเกตที่เขาเป็นอยู่ในปัจจุบัน ก่อนที่จะวินิจฉัย, ฮอว์คิงไม่ได้มุ่งเน้นในการศึกษาของเขา "ก่อนที่สภาพของฉันได้รับการวินิจฉัยที่ฉันได้รับเบื่อมากกับชีวิต" เขากล่าว "มีไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่คุ้มค่าทำ." ด้วยการก่อให้เกิดอย่างฉับพลันว่าเขาอาจจะไม่ได้มีชีวิตอยู่นานพอที่จะได้รับปริญญาเอกของเขาฮอว์คิงเทตัวเองในการทำงานและการวิจัยของเขา