None of Tang Feng’s parts today had

None of Tang Feng’s parts today had spoken lines, so he only had to pretend to play the guqin and share illicit glances with the female lead. The props had been set up, and the director yelled the command to begin.

Although the usual English order, “Action!”, had now become “Kaishi!”,Tang Feng nevertheless felt goose bumps forming on his skin as he heard the director’s commanding voice. A long-lost feeling seized his heart.

Outside the camera, Tang Feng was himself. However, once he stepped into the camera’s eye, Tang Feng became just a character of the story.

A slow breeze softly brushed the black strands of his hair onto his face. At this moment, he was no more than a court musician bound to the imperial palace by invisible chains. His entire life’s thoughts and feelings, words that could not be said, the endless loneliness, could only be expressed through the chords at his fingertips.

All around him was the joyous chatter of the emperor’s wine banquet, but he heard only the sounds of the guqin.

Without any descriptions, and without any close-up shots, just by sitting there, he was like a painting.

Standing by the sidelines, Xiao Yu gaped with her eyes wide open. She had had a hunch since the first time she saw Tang Feng; that he would create great results in the future. Even then, as she watched his performance before the camera, she was still inevitably shocked.

That was what one would call acting, wasn’t it? There was no need for any dialogue or any exaggerated facial expressions. Tang Feng’s downcast eyes carried sadness within them, and the corners of his lips held a strand of solitude. It was simple and clear.

A thousand words couldn’t win over the bit of melancholy caught between his brows.

The scene was still a faraway shot of the entire festivity, but the noisy and bustling surroundings only served as a foil for the white clad figure.

The focus of this scene was never supposed to be the musician hidden within the crowd, yet the musician was exactly the highlight of the scene.

Xiao Yu grinned. She grinned and grinned, and suddenly, she felt an urge to cry. True pearls do shine.

Acting as a court maid in the scene, the female lead meandered her way through the crowd until, suddenly, the musician looked up and met her eyes, which carried the same loneliness as his within them. He saw a young girl’s confusion and helplessness toward her future. He saw his past self through her, and in their similarity or perhaps out of pity, the musician smiled faintly at her.

Like a clear spring besides a lake of scorching fire, he cleansed the girl’s heart that had fallen into the dark abyss.

Someday, he would give his life up for her.

Someday, she would be the owner of the imperial harem. Looking at the countless people that passed before her eyes during the banquet, would she still remember that one man who gave her a peaceful smile?

Perhaps she would, and because she would remember, she would become even more laden with grief. She would live on, carrying his hopes and happiness for him.

“Cut! Alright, done!” The director ordered. The scene was finished in one shot.

Actors had to enter their role quickly, but they had to leave just as fast. The lives of the people in the story were, in the end, simply written by someone. Yet, one’s own life had to go on.

Tang Feng stood up from his seat and casually brushed his hair away from his face. A delicate and pretty lady walked up to him. It was the one whom he had exchanged eye contact with earlier, the female lead highly praised by the producer of this series.

“I’m Tang Tian Tian, coincidentally the same last name as yours. Maybe we shared similar ancestors.” The girl laughed heartily as she held out her hand, “Your acting earlier was wonderful. It drew me in instantly.”

“Tang Tian Tian. Tang is naturally sweet, but I think you’re even more so. Even your words are sweet.” Tang Feng smiled and opened his arms “If we share ancestors, then you might be my distant sister. Little sister, come give your big brother a hug.”

Tang Tian Tian coolly went up and gave the man a hug.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Tang ฮส่วนวันนี้ไม่ได้พูดสาย ดังเท่าเขาต้องหลอกว่าเล่น guqin และแชร์จ้าสายตาแปลกรอหญิง อุปกรณ์มีการตั้งค่า และผู้กำกับแสดงคำสั่งเพื่อเริ่มต้นแม้ว่าปกติภาษาอังกฤษได้ "ดำเนินการ" ตอนนี้กลายเป็น "Kaishi " ถังเฟิงก็ รู้สึกขนลุกขึ้นบนผิวของเขาขณะที่เขาได้ยินการออกเสียง ความรู้สึกที่หายไปยาวยึดหัวใจของเขาภายนอกตัวกล้อง ถังฮเป็นตัวเอง อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาก้าวเข้าไปในตาของกล้อง ถังฮกลายเป็น เพียงตัวละครของเรื่องสายลมช้าเบา ๆ แปรงเส้นสีดำของผมลงบนใบหน้าของเขา ขณะนี้ เขาก็เป็นนักดนตรีของศาลกับพระราชวัง ด้วยโซ่ที่มองไม่เห็นไม่เกิน ชีวิตของเขาทั้งความคิดและความรู้สึก คำที่อาจไม่สามารถกล่าว ความเหงาที่ไม่สิ้นสุด เท่านั้นอาจแสดงผ่านทางคอร์ดที่ปลายนิ้วของเขารอบ ๆ ตัวเขาก็พูดจาไร้สาระสนุกสนานของงานเลี้ยงไวน์ของจักรพรรดิ แต่เขาได้ยินเพียงเสียงของ guqinไม่ มีคำอธิบายใด ๆ และไม่ มีการถ่าย ภาพโคลสอัพ เพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่น เขาเป็นเหมือนภาพวาดที่พร้อมสนาม Xiao Yu gaped เปิดกว้างดวงตาของเธอ เธอได้มี hunch ที่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเห็นถังฮ ว่า เขาจะสร้างดีผลในอนาคต แม้แล้ว เธอดูประสิทธิภาพการทำงานของเขาก่อนกล้อง เธอก็ยังคงตกใจย่อมนั่นเป็นสิ่งที่หนึ่งจะเรียกทำหน้าที่ ไม่มัน ก็ไม่จำเป็นสำหรับการสนทนาหรือการพูดเกินจริงสีหน้าท่าทาง ตาละห้อย Tang ฮดำเนินความเศร้าภายในพวกเขา และมุมของริมฝีปากของเขาจัดสาระความสันโดษ ได้ง่าย และชัดเจนคำพันไม่ชนะบิตของความเศร้าโศกที่ติดระหว่างคิ้วของเขาฉากถูกยังคงไกลภาพของ festivity ทั้งหมด แต่สภาพแวดล้อมเสียงดัง และวุ่นวายเฉพาะหน้าที่เป็นฟอยล์สำหรับรูปหล่อด้วยขาวด้วยโฟกัสของภาพนี้ไม่เคยควรจะเป็นนักดนตรีที่ซ่อนอยู่ภายในฝูงชน แต่นักดนตรีเป็นเหมือนจุดเด่นของภาพXiao Yu grinned เธอ grinned และ grinned และก็ เธอรู้สึกเป็นการกระตุ้นให้ร้องไห้ ฉายจริงไข่มุกทำหน้าที่เป็นแม่บ้านศาลในฉาก นำหญิง meandered ทางของเธอผ่านฝูงชนจน ทันที นักดนตรีมองขึ้น และพบดวงตาของเธอ ซึ่งดำเนินความเหงาเหมือนเป็นของเขาไว้ เขาเห็นเด็กสาวสับสนและวัยของเธอในอนาคต เขาเห็นเขาผ่านเองผ่านเธอ และ ในความคล้ายคลึงกันของพวกเขา หรือบางที จากสงสาร นักดนตรียิ้มหวานเธอเช่นสปริงชัดเจนนอกเหนือจากทะเลสาบทิบไฟ เขาทำความสะอาดหัวใจของหญิงสาวที่ได้ตกมืดนรกสักวันหนึ่ง เขาจะให้ชีวิตของเขาสำหรับเธอสักวันหนึ่ง เธอจะเป็นเจ้าของฮาเร็มอิมพีเรียล มองที่คนมากมายที่ผ่านตาเธอในระหว่างงานเลี้ยง เธอยังจำคนที่หนึ่งที่ให้เธอยิ้มสงบบางทีเธอจะ และเนื่องจากเธอต้องจำ เธอจะกลายเป็นยิ่งรับภาระ ด้วยความเศร้าโศก เธอจะอยู่บน แบกความหวังของเขาและความสุขสำหรับเขา"ตัด ไม่เป็นไร ทำ" ผู้กำกับสั่ง ฉากเสร็จในหนึ่งครั้งนักแสดงที่มีการระบุบทบาทของตนอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาจะปล่อยเพียงอย่างรวดเร็ว ชีวิตของคนในเรื่อง ในสุด ก็เขียน โดยคน ยัง ชีวิตตัวเองได้ไปเฟิงทังยืนขึ้นจากที่นั่งของเขา และลวกแปรงผมของเขาออกไปจากใบหน้าของเขา ละเอียดอ่อน และสวยผู้หญิงเดินขึ้นเขา มันเป็นหนึ่งที่เขาแลกเปลี่ยนตากับก่อนหน้านี้ นำหญิงที่ยกย่องอย่างสูงจากผู้ผลิตของชุดนี้"ผมแทงเตียน บังเอิญนามสกุลเดียวกันเป็นของคุณ บางทีเราใช้ร่วมบรรพบุรุษที่คล้ายกัน" หญิงสาวหัวเราะพ่อเธอไรออกมือของเธอ "กระทำก่อนหน้านี้ของคุณเป็นเลิศ มันดึงฉันในทันที""ทังเตียน ถังมีรสหวานตามธรรมชาติ แต่ผมคิดว่า คุณยิ่งขึ้นดังนั้น แม้คำพูดของคุณมีรสหวาน" ถังฮยิ้ม และเปิดแขนของเขา ''ถ้าเราแชร์บรรพบุรุษ แล้วคุณอาจจะน้องห่างไกล น้อย น้องสาวมาให้พี่ชายของคุณใหญ่กอด"ถังเตียนเฉยเพิ่มขึ้น และให้คนกอด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่มีถังฮชิ้นส่วนในวันนี้ได้พูดสายเพื่อให้เขามีเพียงเพื่อหลอกเล่น guqin และแบ่งปันสายตาที่ผิดกฎหมายที่มีนักแสดงนำหญิง ประกอบฉากได้รับการตั้งค่าและผู้อำนวยการตะโกนคำสั่งที่จะเริ่มต้น. แม้ว่าคำสั่งภาษาอังกฤษปกติ "การกระทำ!" ตอนนี้ได้กลายเป็น "Kaishi!" Tang ฮยังคงรู้สึกขนลุกขึ้นรูปบนผิวของเขาในขณะที่เขาได้ยินเสียงของผู้อำนวยการ เสียงผู้บังคับบัญชา ความรู้สึกที่หายไปนานคว้าหัวใจของเขา. นอกกล้องถังฮวงเป็นของตัวเอง แต่เมื่อเขาก้าวเข้าไปในดวงตาของกล้องรสฮกลายเป็นแค่ตัวละครของเรื่องได้. สายลมเบา ๆ ช้าแปรงเส้นสีดำของผมของเขาลงบนใบหน้าของเขา ตอนนี้เขาก็ไม่มากไปกว่านักดนตรีศาลผูกไว้กับอิมพีเรียลพาเลซโซ่ที่มองไม่เห็น ความคิดของชีวิตทั้งชีวิตของเขาและความรู้สึกของคำที่ไม่สามารถกล่าวว่าความเหงาที่ไม่มีที่สิ้นสุดเท่านั้นที่จะได้แสดงออกผ่านคอร์ดที่ปลายนิ้วของเขา. รอบตัวเขาเป็นเรื่องไร้สาระความสุขของการจัดเลี้ยงไวน์ของจักรพรรดิ แต่เขาได้ยินเพียงเสียงของ guqin. โดยไม่มีคำอธิบายใด ๆ และไม่มีภาพใด ๆ ที่ใกล้ชิดขึ้นเพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่นเขาเป็นเหมือนภาพวาด. ยืนอยู่ข้างสนามเสี่ยวหยูอ้าปากค้างกับดวงตาของเธอเปิดกว้าง เธอมีลางสังหรณ์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเห็น Tang ฮนั้น ว่าเขาจะสร้างผลงานที่ดีในอนาคต แล้วถึงแม้ในขณะที่เธอเฝ้าดูการทำงานของเขาก่อนที่กล้องเธอก็ยังคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ตกใจ. นั่นคือสิ่งที่เราจะเรียกการแสดงก็ไม่ได้หรือไม่ ไม่จำเป็นต้องมีการเจรจาใด ๆ หรือการแสดงออกทางสีหน้าใด ๆ ไม่ได้พูดเกินจริง Tang ฮตาละห้อยดำเนินความโศกเศร้าภายในพวกเขาและมุมของริมฝีปากของเขาที่จัดขึ้นสาระของความสันโดษ มันก็ง่ายและชัดเจน. พันคำไม่สามารถชนะมากกว่าบิตของความเศร้าโศกจับระหว่างคิ้วของเขา. ที่เกิดเหตุก็ยังคงยิงที่ห่างไกลของงานทั้งหมด แต่สภาพแวดล้อมที่มีเสียงดังและคึกคักทำหน้าที่เป็นฟอยล์สำหรับห่มขาวเท่านั้น รูป. โฟกัสของฉากนี้ก็ไม่เคยได้ควรจะเป็นนักดนตรีที่ซ่อนอยู่ภายในฝูงชน แต่นักดนตรีเป็นสิ่งไฮไลท์ของฉาก. Xiao Yu ยิ้ม เธอยิ้มและยิ้มและก็เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้ ไข่มุกทรูไม่ส่องแสง. ทำหน้าที่เป็นแม่บ้านศาลในฉากที่นักแสดงนำหญิงวกวนทางของเธอผ่านฝูงชนจนทันใดนั้นนักดนตรีเงยหน้าขึ้นและได้พบกับตาของเธอซึ่งดำเนินความเหงาของเขาเช่นเดียวกับภายในพวกเขา เขาเห็นความสับสนเด็กสาวและทำอะไรไม่ถูกที่มีต่ออนาคตของเธอ เขาเห็นอดีตของตัวเองผ่านทางของเธอและในความคล้ายคลึงกันของพวกเขาหรือบางทีอาจจะออกจากความสงสารนักดนตรียิ้มจาง ๆ ที่เธอ. เหมือนฤดูใบไม้ผลิที่ชัดเจนนอกจากนี้ในบึงไฟไหม้เขาทำความสะอาดหัวใจของหญิงสาวที่ตกอยู่ในอเวจีแห่งความมืด. สักวันหนึ่ง เขาจะให้ชีวิตของเขาขึ้นสำหรับเธอ. สักวันหนึ่งเธอจะเป็นเจ้าของฮาเร็มจักรวรรดิ มองไปที่คนนับไม่ถ้วนที่ผ่านมาก่อนดวงตาของเธอระหว่างงานเลี้ยงที่เธอยังคงจำได้ว่าชายคนหนึ่งที่ทำให้เธอมีรอยยิ้มที่เงียบสงบ? บางทีเธออาจจะและเพราะเธอจะจำได้ว่าเธอจะกลายเป็นที่รับภาระมากขึ้นด้วยความเศร้าโศก เธอจะมีชีวิตอยู่บนแบกความหวังและความสุขสำหรับเขาเขา. "ตัด! เอาล่ะทำ! "ผู้กำกับสั่ง ที่เกิดเหตุเสร็จในหนึ่งยิง. นักแสดงต้องใส่บทบาทของพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาต้องออกไปอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับที่ ชีวิตของผู้คนในเรื่องที่ถูกในท้ายที่สุดเขียนโดยเพียงแค่ใครสักคน แต่ชีวิตของตัวเองหนึ่งต้องไปบน. Tang ฮลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาและตั้งใจแปรงผมของเขาออกไปจากใบหน้าของเขา ผู้หญิงสวยที่ละเอียดอ่อนและเดินขึ้นไปยังเขา มันเป็นหนึ่งในผู้ซึ่งเขาได้แลกเปลี่ยนสบตากับก่อนหน้านี้นักแสดงนำหญิงยกย่องอย่างสูงจากผู้ผลิตของชุดนี้. "ฉัน Tang Tian Tian บังเอิญนามสกุลเดียวกับคุณ บางทีเราใช้ร่วมกันบรรพบุรุษคล้ายกัน. "หญิงสาวหัวเราะอย่างเต็มที่ขณะที่เธอยื่นออกมามือของเธอ" การแสดงของคุณก่อนหน้านี้เป็นที่ยอดเยี่ยม มันดึงผมในทันที. " " ถัง Tian Tian รสหวานตามธรรมชาติ แต่ฉันคิดว่าคุณมากยิ่งขึ้นดังนั้น แม้คำพูดของคุณจะหวาน. "Tang ฮยิ้มและเปิดอ้อมแขนของเขา" ถ้าเราแบ่งปันบรรพบุรุษแล้วคุณอาจจะห่างไกลน้องสาวของฉัน น้องสาวของเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้พี่ชายใหญ่ของคุณกอด. " Tang Tian Tian เฉยก็ขึ้นไปและให้คนที่กอด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่มีชิ้นส่วนของถังฟงวันนี้ได้พูดสาย เขาก็แค่แกล้งเล่นกู่เจิ้งและแบ่งปันการสบตากับนักแสดงนำหญิง อุปกรณ์ที่ได้รับการตั้งค่า และผู้กำกับก็สั่งให้เริ่มแม้ว่าปกติภาษาอังกฤษเพื่อ " การกระทำ ! " ได้กลายเป็น " ไคชิ ! " ตังฟงแต่รู้สึกขนลุกขึ้นบนผิวหนังของเขา ตามที่เขาได้ยินเสียงสั่งการของผู้อำนวยการ ที่หายไปนาน รู้สึกจับหัวใจของเขานอกกล้อง แทงฟงคือตัวเอง อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาก้าวเข้าไปในกล้องตาแทงฟงเป็นแค่ตัวละครของเรื่องสายลมเบา ๆปัดเส้นดำของช้าผมของเขาลงบนใบหน้าของเขา ในเวลานี้เขาไม่เกินศาลนักดนตรีผูกพันกับพระราชวังด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น ความรู้สึกทั้งหมดของเขา ชีวิต ความคิดและคำพูดที่ไม่อาจจะบอกว่า ความเหงาไม่รู้จบ สามารถแสดงออกผ่านทางคอร์ดที่ปลายนิ้วของเขารอบๆตัวเขาก็คุยสนุกสนานของจักรพรรดิไวน์จัดเลี้ยง แต่เขาได้ยินเพียงเสียงของกู่เจิ้ง .ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีซูมยิง โดยนั่งอยู่ตรงนั้น เขาเหมือนภาพวาดยืนอยู่ข้างๆ เสี่ยวอวี้ gaped ด้วยดวงตาเบิกกว้าง เธอมีสังหรณ์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเห็นตังฟง ที่เขาจะสร้างผลลัพธ์ที่ดีในอนาคต แม้เมื่อเธอได้ดูการแสดงของเขา ก่อนที่กล้อง เธอก็ย่อมตกใจนั่นคือสิ่งที่หนึ่งจะเรียกการแสดงไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องพูดอะไร หรือการแสดงออกใด ๆ หน้า พูดเกินจริง เป็นถังเฟิงแบกความเศร้าหดหู่ดวงตาภายในพวกเขาและมุมริมฝีปากของเขาจัดเกลียวของความสันโดษ มันง่ายและชัดเจนพันคำก็ไม่สามารถเอาชนะบิตของความเศร้าโศกอยู่ระหว่างคิ้วของเขาฉากยังยิงไกลของงานทั้งหมด แต่สภาพแวดล้อมที่มีเสียงดังและวุ่นวายเพียงทำหน้าที่เป็นฟอยล์สำหรับรูปเกราะสีขาวโฟกัสของฉากนี้เคยเป็นนักดนตรีที่ซ่อนอยู่ในฝูงชน แต่นักดนตรีอยู่ตรงไฮไลท์ของฉากเสี่ยวอวี้เลยด้วย เธอยิ้มจนเห็นฟัน และยิ้มจนเห็นฟัน และทันใดนั้น เธอรู้สึกอยากที่จะร้องไห้ ไข่มุกแท้ทำให้ส่องแสงทำหน้าที่เป็นศาลแม่บ้านในฉาก นักแสดงนำหญิง meandered ทางของเธอผ่านฝูงชนจน จู่ๆนักดนตรีเงยหน้าขึ้นและพบกับสายตาของเธอซึ่งแบกความเหงาเหมือนของเขาภายในพวกเขา เขาเห็นความสับสนของเด็กสาว และไม่มีประโยชน์ต่ออนาคตของเธอ เขาเห็นตัวเองในอดีตของเขาผ่านทางเธอ และในความเหมือนของพวกเขาหรือบางทีอาจจะออกจากสงสารนักดนตรียิ้มบางๆ ที่เธอเหมือนล้างฤดูใบไม้ผลินอกจากทะเลสาบแห่งไฟแผดเผา เขาชำระเป็นสาวหัวใจที่หล่นลงไปในเหวมืดสักวันหนึ่ง เขาจะให้ชีวิตของเขากับเธอสักวันหนึ่ง เธอจะได้เป็นเจ้าของฮาเร็มหลวง มองผู้คนมากมายที่ผ่านต่อหน้าต่อตาเธอ ระหว่างงานเลี้ยง เธอยังจำได้ว่าคนที่ยิ้มสงบของเธอ ?บางทีเธออาจจะ เพราะ เธอ จะ จำ เธอจะยิ่งเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไป แบกความหวังและความสุขของเขาสำหรับเขา" คัท ! เอาล่ะ เสร็จแล้ว " ผู้กำกับสั่ง ฉากจบในนัดเดียวนักแสดงต้องระบุบทบาทของตนอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาต้องจากไปเร็ว ชีวิตของผู้คน ในเรื่องถูก สุดท้ายก็เขียนโดยใครบางคน แต่ชีวิตเราเองก็ต้องไปถังเฟิงลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาไปปัดผมออกจากใบหน้าของเขา ที่ละเอียดอ่อนและเป็นผู้หญิงที่สวย เดินขึ้นเขา มันเป็นหนึ่งในผู้ที่เขาได้สบตากับก่อนหน้านี้ นำฝ่ายหญิงที่ได้รับการยกย่องจากโปรดิวเซอร์ของซีรี่ส์นี้" ผมตั้งเทียนเทียน บังเอิญนามสกุลเดียวกันกับของคุณ บางทีเราบรรพบุรุษร่วมที่คล้ายคลึงกัน " หญิงสาวหัวเราะอย่างเต็มที่ขณะที่เธอถือมือของเธอ " การแสดงของคุณก่อนหน้านี้ มันยอดเยี่ยมมาก มันดึงผมเข้าไปทันที "" ถังเถียนเถียน รสหวานธรรมชาติ แต่ผมว่าคุณยิ่งกว่า แม้คำพูดของเธอจะหวาน . " แทงฟงยิ้มและเปิดแขนของเขา " ถ้าเราแบ่งปันบรรพบุรุษ แล้วคุณอาจเป็นน้องสาวห่างๆของฉัน . น้องสาว ไปให้พี่ชายกอด "ตั้งเทียนเทียนเลยเดินขึ้นมาและให้ผู้ชายกอด