When the time for his examination d

When the time for his examination drew near Malcolm Malcolmson made up his mind to go somewhere to read by himself. He feared the attractions of the seaside, and also he feared completely rural isolation, for of old he knew its charms, and so he determined to find some unpretentious little town where there would be nothing to distract him. He refrained from asking suggestions from any of his friends, for he argued that each would recommend some place of which he had knowledge, and where he had already acquaintances. As Malcolmson wished to avoid friends he had no wish to encumber himself with the attention of friends' friends and so he determined to look out for a place for himself. He packed a portmanteau with some clothes and all the books he required, and then took ticket for the first name on the local time-table which he did not know.

When at the end of three hours' journey he alighted at Benchurch, he felt satisfied that he had so far obliterated his tracks as to be sure of having a peaceful opportunity of pursuing his studies. He went straight to the one inn which the sleepy little place contained, and put up for the night. Benchurch was a market town, and once in three weeks was crowded to excess, but for the reminder of the twenty-one days it was as attractive as a desert. Malcolmson looked around the day after his arrival to try to find quarters more isolated than even so quiet an inn as "The Good Traveller" afforded. There was only one place which took his fancy, and it certainly satisfied his wildest ideas regarding quiet; in fact, quiet was not the proper word to apply to it -- desolation was the only term conveying any suitable idea of its isolation. It was an old, rambling, heavy-built house of the Jacobean style, with heavy gables and windows, unusually small, and set higher than was customary in such houses, and was surrounded with a high brick wall massively built. Indeed, on examination, it looked more like a fortified house than an ordinary dwelling. But all these things pleased Malcolmson. "Here," he thought, "is the very spot I have been looking for, and if I can only get opportunity of using it I shall be happy." His joy was increased when he realized beyond doubt that it was not at present inhabited.

From the post-office he got the name of the agent, who was rarely surprised at the application to rent a part of the old house. Mr. Carnford, the local lawyer and agent, was a genial old gentleman, and frankly confessed his delight at anyone being willing to live in the house.

"To tell you the truth," said he, "I should be only too happy, on behalf of the owners, to let anyone have the house rent free, for a term of years if only to accustom the people here to see it inhabited. It has been so long empty that some kind of absurd prejudice has grown up about it, and this can be best put down by its occupation -- if only," he added with a sly glance at Malcolmson, "by a scholar like yourself, who wants its quiet for a time."

Malcolmson thought it needless to ask the agent about the "absurd prejudice"; he knew he would get more information, if he should require it, on that subject from other quarters. He paid his three months' rent, got a receipt, and the name of an old woman who would probably undertake to "do" for him, and came away with the keys in his pocket. He then went to the landlady of the inn, who was a cheerful and most kindly person, and asked her advice as to such stores and provisions as he would be likely to require. She threw up her hands in amazement when he told her where he was going to settle himself.

"Not in the Judge's House!" she said, and grew pale as she spoke. He explained the locality of the house, saying that he did not know its name. When he had finished she answered:

"Aye, sure enough -- sure enough the very place! It is the Judge's House sure enough." He asked her to tell him about the place, why so called, and what there was against it. She told him that it was so called locally because it had been many years before -- how long she could not say, as she was herself from another part of the country, but she thought it must have been a hundred years or more -- the abode of a judge who was held in great terror on account of his harsh sentences and his hostility to prisoners at Assizes. As to what there was against the house she could not tell. She had often asked, but no one could inform her, but there was a general feeling that there was something, and for her own part she would not take all the money in Drinkwater's Bank and stay in the house an hour by herself. Then she apologized to Malcolmson for her disturbing talk.

"It is too bad of me, sir, and you -- and a young gentleman, too -- if you will pardon me saying it, going to live there all alone. If you were my boy -- and you'll excuse me for saying it -- you wouldn't sleep there a night, not if I had to go there myself and pull the big alarm bell that's on the roof!" The good creature was so manifestly in earnest, and was so kindly in her intentions, that Malcolmson, although amused, was touched. He told her kindly how much he appreciated her interest in him, and added:

"But, my dear Mrs. Witham, indeed you need not be concerned about me! A man who is reading for the Mathematical Tripos has too much to think of to be disturbed by any of these mysterious 'somethings,' and his work is of too exact and prosaic a kind to allow of his having any order in his mind for mysteries of any kind. Harmonical Progression, Permutations and Combinations, and Elliptic Functions have sufficient mysteries for me!" Mrs. Witham kindly undertook to see after his commissions, and he went himself to look for the old woman who had been recommended to him. When he turned to the Judge's House with her, after an interval of a couple of hours, he found Mrs. Witham herself waiting with several men and boys carrying parcels, and an upholsterer's man with a bed in a cart, for she said, though table and chairs might be all very well, a bed that hadn't been aired for maybe fifty years was not proper for young ones to lie on. She was evidently curious to see the inside of the house, and though manifestly so afraid of the 'somethings' that at the slightest sound she clutched on to Malcolmson, whom she never left for a moment, went over the whole place.

After his examination of the house, Malcolmson decided to take up his abode in the great dining-room, which was big enough to serve for all his requirements, and Mrs. Witham, with the aid of the charwoman, Mrs. Dempster, proceeded to arrange matters. When the hampers were brought in and unpacked, Malcolmson saw that with much kind forethought she had sent from her own kitchen sufficient provisions to last for a few days. Before going she expressed all sorts of kind wishes, and at the door turned and said:

"And perhaps, sir, as the room is big and draughty it might be well to have one of those big screens put round your bed at night -- though truth to tell, I would die myself if I were to be so shut in with all kinds of -- of 'things,' that put their heads round the sides or over the top, and look on me!" The image which she had called up was too much for her nerves and she fled incontinently.

Mrs. Dempster sniffed in a superior manner as the landlady disappeared, and remarked that for her own part she wasn't afraid of all the bogies in the kingdom.

"I'll tell you what it is, sir," she said, "bogies is all kinds and sorts of things -- except bogies! Rats and mice, and beetles and creaky doors, and loose slates, and broken panes, and stiff drawer handles, that stay out when you pull them and then fall down in the middle of the night. Look at the wainscot of the room! It is old -- hundreds of years old! Do you think there's no rats and beetles there? And do you imagine, sir, that you won't see none of them? Rats is bogies, I tell you, and bogies is rats, and don't you get to think anything else!"

"Mrs. Dempster," said Malcolmson gravely, making her a polite bow, "you know more than a Senior Wrangler! And let me say that, as a mark of esteem for your indubitable soundness of head and heart, I shall, when I go, give you possession of this house, and let you stay here by yourself for the last two months of my tenancy, for four weeks will serve my purpose."

"Thank you kindly, sir!" she answered, "but I couldn't sleep away from home a night. I am in Greenhow's Charity, and if I slept a night away from my rooms I should lose all I have got to live on. The rules is very strict, and there's too many watching for a vacancy for me to run any risks in the matter. Only for that, sir, I'd gladly come here and attend on you altogether during your stay."

"My good woman," said Malcolmson hastily, "I have come here on a purpose to obtain solitude, and believe me that I am grateful to the late Greenhow for having organized his admirable charity -- whatever it is -- that I am perforce denied the opportunity of suffering from such a form of temptation! Saint Anthony himself could not be more rigid on the point!"

The old woman laughed harshly. "Ah, you young gentlemen," she said, "you don't fear for nought, and belike you'll get all the solitude you want here." She set to work with her cleaning, and by nightfall, when Malcolmson returned from his walk -- he always had one of his books to study as he walked -- he found the room swept and tidied, a fire burning on the old hearth, the lamp lit, and the table spread for supper with Mrs. Witham's excellent fare. "This is comfort indeed," he said, and rubbed his hands.

When he had finished his supper, and lifted the tray to the other end of the great oak dining-table, he got out his books again, put fresh wood on the fire, trimmed his lamp, and set himself down to a spell of real hard work. He went on without a pause till about eleven o'clock, when he knocked off for a bit to fix his fire and lamp, and to make himself a cup of tea. He had always been a tea-d

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเวลาเขาตรวจสอบวาดใกล้ Malcolm Malcolmson ขึ้นจิตใจของเขาจะไปไหนอ่านเอง เขากลัวสถานที่ท่องเที่ยวชายทะเล และเขาก็กลัวแยกสมบูรณ์ชนบท สำหรับของเก่าเขารู้เสน่ห์ของ และดัง นั้นเขากำหนดหาเมืองเล็ก ๆ บางแห้งซึ่งจะมีอะไรไปกวนใจเขา เขา refrained ถามคำแนะนำจากเพื่อนของเขา สำหรับเขาโต้เถียงว่า ละอยากจะแนะนำบางสถานที่ที่เขามีความรู้ และเขามีคนรู้จักแล้ว Malcolmson ปรารถนาเพื่อหลีกเลี่ยงเพื่อนที่เขาไม่ต้องการ encumber ตัวเองกับความสนใจของเพื่อนของเพื่อน และ เพื่อกำหนดมองออกไปสำหรับเป็นสถานที่สำหรับตัวเอง เขาบรรจุกระเป๋าเสื้อผ้าบางและหนังสือทั้งหมดที่จำเป็น และจากนั้น เอาตั๋วสำหรับชื่อตามเวลาท้องถิ่นตารางที่เขาไม่รู้เมื่อจบการเดินทาง 3 ชั่วโมงเขา alighted ใน Benchurch สักหลาดเขาพอใจที่เขามีจน obliterated แทร็คของเขาเพื่อให้แน่ใจว่ามีโอกาสที่ดีของการใฝ่หาการศึกษาของเขา เขาตรงไปหนึ่งห้องน้อยง่วงนอนอยู่ และใส่ค่าสำหรับกลางคืน Benchurch ถูกการเมือง และครั้งเดียวในสัปดาห์ที่สามก็แออัดมากเกินไป แต่สำหรับจดหมายของเมืองทองธานี ก็น่าสนใจที่ทะเลทราย Malcolmson มองรอบ ๆ หลังการมาของเขาเพื่อพยายามค้นหาไตรมาสแยกมากขึ้นกว่าแต่เงียบอินน์ที่เป็น "เดอะดีเดิน" นี่ มีเดียวเท่านั้นที่เอาเขานึกคิด และแน่นอนพอความคิดของเขา wildest เกี่ยวกับเงียบ ในความเป็นจริง เงียบไม่เหมาะสมคำใช้ได้ - คำเดียวที่ถ่ายทอดความคิดใด ๆ เหมาะสมแยกของถูกไร้ผู้คน มันเป็นบ้านเก่า ยูเนสโก หนักสร้างสไตล์ Jacobean หน้าจั่วหนักกับ windows ขนาดเล็กผิดปกติ และชุดสูงกว่าจารีตประเพณีอยู่ในบ้านดังกล่าว และถูกล้อมรอบ ด้วยกำแพงอิฐสูงอย่างหนาแน่นแห่ง แน่นอน ในการสอบ มันดูมากกว่าเช่นบ้านธาตุเป็นที่อยู่อาศัยทั่วไป แต่สิ่งเหล่านี้ยินดี Malcolmson "นี่ เขาคิดว่า, " มีจุดมากฉันได้มองหา และถ้าสามารถเฉพาะได้รับโอกาสของการใช้มัน ฉันจะมีความสุข " ความสุขของเขาขึ้นเมื่อรู้สงสัยที่ไม่มีที่อาศัยอยู่จากสำนักงานหลัง เขามีชื่อของตัวแทน ผู้ไม่ค่อยแปลกใจที่โปรแกรมประยุกต์ให้เช่าเป็นส่วนหนึ่งของบ้านเก่า นาย Carnford ทนายความท้องถิ่นและตัวแทน คือ สุภาพบุรุษเก่า genial และตรงไปตรงมาสารภาพว่า ความสุขของเขาที่ทุกคนจะยินดีที่จะอาศัยอยู่ในบ้าน"จะบอกความจริง กล่าวว่า เขา "ฉันควรได้เท่านั้นมีความสุขมาก ในนามของเจ้าของ เพื่อให้ทุกคนมีบ้านเช่าฟรี สำหรับวาระปีถ้าเพียงเพื่อทำให้คนที่นี่จะเห็นมันอาศัยอยู่ แล้วจึงว่างยาวว่า อคติไร้สาระบางประการได้โตขึ้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ และนี้สามารถสุดวางลง โดยอาชีพของ - ถ้าเท่านั้น แค่ตา Malcolmson "โดยมีนักวิชาการเช่นตัวเอง ที่ต้องการความเงียบสงบเป็นเวลา" กลับกลอกMalcolmson คิดว่า มันจำเป็นที่จะถามตัวแทนเกี่ยวกับการ "สู่อคติ" เขารู้ว่า เขาจะได้รับข้อมูลเพิ่มเติม ถ้าเขาควรต้องได้ ในเรื่องนั้นจากไตรมาสอื่น ๆ เขาชำระ 3 เดือนของเขาเช่า ใบรับ และชื่อของหญิงผู้ที่อาจจะทำให้ "ทำ" สำหรับเขา และมาพร้อมกับคีย์ในกระเป๋าของเขาออกไป เขาแล้วไปให้เจ้าของที่ของอินน์ ผู้ที่เป็นคนร่าเริง และละเมียดละไมที่สุด และขอคำแนะนำของร้านค้าและบทบัญญัติดังกล่าวจะอาจต้องใช้ เธอโยนขึ้นมือเธอในความประหลาดใจเมื่อเขาบอกเธอที่เขากำลังจะชำระตัวเอง"ไม่อยู่ในผู้พิพากษาบ้าน" เธอกล่าวว่า และโตซีดเป็นเธอพูด เขาอธิบายส่วนภายในบ้าน บอกว่า เขาไม่รู้จักชื่อ เมื่อเขาได้จบ เธอตอบ:"Aye, sure enough -- sure enough the very place! It is the Judge's House sure enough." He asked her to tell him about the place, why so called, and what there was against it. She told him that it was so called locally because it had been many years before -- how long she could not say, as she was herself from another part of the country, but she thought it must have been a hundred years or more -- the abode of a judge who was held in great terror on account of his harsh sentences and his hostility to prisoners at Assizes. As to what there was against the house she could not tell. She had often asked, but no one could inform her, but there was a general feeling that there was something, and for her own part she would not take all the money in Drinkwater's Bank and stay in the house an hour by herself. Then she apologized to Malcolmson for her disturbing talk."It is too bad of me, sir, and you -- and a young gentleman, too -- if you will pardon me saying it, going to live there all alone. If you were my boy -- and you'll excuse me for saying it -- you wouldn't sleep there a night, not if I had to go there myself and pull the big alarm bell that's on the roof!" The good creature was so manifestly in earnest, and was so kindly in her intentions, that Malcolmson, although amused, was touched. He told her kindly how much he appreciated her interest in him, and added:"But, my dear Mrs. Witham, indeed you need not be concerned about me! A man who is reading for the Mathematical Tripos has too much to think of to be disturbed by any of these mysterious 'somethings,' and his work is of too exact and prosaic a kind to allow of his having any order in his mind for mysteries of any kind. Harmonical Progression, Permutations and Combinations, and Elliptic Functions have sufficient mysteries for me!" Mrs. Witham kindly undertook to see after his commissions, and he went himself to look for the old woman who had been recommended to him. When he turned to the Judge's House with her, after an interval of a couple of hours, he found Mrs. Witham herself waiting with several men and boys carrying parcels, and an upholsterer's man with a bed in a cart, for she said, though table and chairs might be all very well, a bed that hadn't been aired for maybe fifty years was not proper for young ones to lie on. She was evidently curious to see the inside of the house, and though manifestly so afraid of the 'somethings' that at the slightest sound she clutched on to Malcolmson, whom she never left for a moment, went over the whole place.After his examination of the house, Malcolmson decided to take up his abode in the great dining-room, which was big enough to serve for all his requirements, and Mrs. Witham, with the aid of the charwoman, Mrs. Dempster, proceeded to arrange matters. When the hampers were brought in and unpacked, Malcolmson saw that with much kind forethought she had sent from her own kitchen sufficient provisions to last for a few days. Before going she expressed all sorts of kind wishes, and at the door turned and said:
"And perhaps, sir, as the room is big and draughty it might be well to have one of those big screens put round your bed at night -- though truth to tell, I would die myself if I were to be so shut in with all kinds of -- of 'things,' that put their heads round the sides or over the top, and look on me!" The image which she had called up was too much for her nerves and she fled incontinently.

Mrs. Dempster sniffed in a superior manner as the landlady disappeared, and remarked that for her own part she wasn't afraid of all the bogies in the kingdom.

"I'll tell you what it is, sir," she said, "bogies is all kinds and sorts of things -- except bogies! Rats and mice, and beetles and creaky doors, and loose slates, and broken panes, and stiff drawer handles, that stay out when you pull them and then fall down in the middle of the night. Look at the wainscot of the room! It is old -- hundreds of years old! Do you think there's no rats and beetles there? And do you imagine, sir, that you won't see none of them? Rats is bogies, I tell you, and bogies is rats, and don't you get to think anything else!"

"Mrs. Dempster," said Malcolmson gravely, making her a polite bow, "you know more than a Senior Wrangler! And let me say that, as a mark of esteem for your indubitable soundness of head and heart, I shall, when I go, give you possession of this house, and let you stay here by yourself for the last two months of my tenancy, for four weeks will serve my purpose."

"Thank you kindly, sir!" she answered, "but I couldn't sleep away from home a night. I am in Greenhow's Charity, and if I slept a night away from my rooms I should lose all I have got to live on. The rules is very strict, and there's too many watching for a vacancy for me to run any risks in the matter. Only for that, sir, I'd gladly come here and attend on you altogether during your stay."

"My good woman," said Malcolmson hastily, "I have come here on a purpose to obtain solitude, and believe me that I am grateful to the late Greenhow for having organized his admirable charity -- whatever it is -- that I am perforce denied the opportunity of suffering from such a form of temptation! Saint Anthony himself could not be more rigid on the point!"

The old woman laughed harshly. "Ah, you young gentlemen," she said, "you don't fear for nought, and belike you'll get all the solitude you want here." She set to work with her cleaning, and by nightfall, when Malcolmson returned from his walk -- he always had one of his books to study as he walked -- he found the room swept and tidied, a fire burning on the old hearth, the lamp lit, and the table spread for supper with Mrs. Witham's excellent fare. "This is comfort indeed," he said, and rubbed his hands.

When he had finished his supper, and lifted the tray to the other end of the great oak dining-table, he got out his books again, put fresh wood on the fire, trimmed his lamp, and set himself down to a spell of real hard work. He went on without a pause till about eleven o'clock, when he knocked off for a bit to fix his fire and lamp, and to make himself a cup of tea. He had always been a tea-d

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อเวลาสำหรับการสอบของเขามาใกล้ malcolmson มัลคอล์มตัดสินใจที่จะไปหาอ่านเอง เค้ากลัวสถานที่ท่องเที่ยวริมทะเล และยังกลัวเลยแยกชนบท ที่เก่า เขารู้ว่า เสน่ห์ของมัน และเขาตั้งใจจะหาโอ้อวดในเมืองเล็ก ๆ ที่น่าจะมีอะไรที่กวนใจเขาเขาเลยเลิกถามคำแนะนำจากเพื่อนๆของเขา เขาแย้งว่า แต่ละจะแนะนำบางสถานที่ที่เขามีความรู้ และที่เขาได้รู้จัก เป็น malcolmson ต้องการหลีกเลี่ยงเพื่อนที่เขามีความประสงค์ที่จะขัดขวางตัวเองที่มีความสนใจของเพื่อน ๆและเพื่อน ๆ เขาจึงตัดสินใจที่จะมองหาสถานที่สำหรับตัวเองเขาเอากระเป๋าขนาดใหญ่ที่มีเสื้อผ้าและหนังสือที่เขาต้องการ แล้วเอาตั๋วสำหรับชื่อแรกบนโต๊ะเวลาท้องถิ่น ซึ่งเขาไม่ได้รู้

เมื่อตอนสามชั่วโมงการเดินทางเขาเปียกชุ่มที่ benchurch เขารู้สึกพอใจที่เขามีจนทำลายร่องรอยของเขาเป็นเพื่อให้แน่ใจว่า จะมีโอกาสที่เงียบสงบของการใฝ่หาการศึกษาของเขาเขาตรงไปที่โรงแรมเล็ก ๆที่ง่วงนอนอยู่ แล้ววางคืน benchurch เป็นเมืองตลาดและเมื่อสามสัปดาห์แออัดมากเกินไป แต่สำหรับการแจ้งเตือนของ 21 วันก็น่าสนใจเป็นทะเลทรายmalcolmson มองไปรอบ ๆวันหลังจากที่มาถึงของเขาในการพยายามที่จะหาที่พักโดดเดี่ยว มากกว่าจะเงียบมาก โรงแรมที่เป็น " นักท่องเที่ยวเจ้าตัวดี " . มีสถานที่เดียวที่เอาจินตนาการของเขา และมันแน่นอนพอใจของเขา wildest ความคิดเกี่ยวกับเงียบ ; ในความเป็นจริง , เงียบไม่ได้เป็นคำที่เหมาะสมที่จะใช้กับมันรกร้างว่างเปล่าเป็นเพียงระยะที่เหมาะสมของการถ่ายทอดความคิดใด ๆ .มันเก่า เพ้อเจ้อหนัก สร้างบ้านสไตล์ Jacobean ที่มีหน้าจั่วหนักและหน้าต่างเล็กผิดปกติ และตั้งสูงกว่าเป็นจารีตประเพณีในบ้านดังกล่าว และถูกล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและสร้าง แน่นอน ในการสอบ มันดูมากขึ้นเช่นบ้านที่อยู่อาศัยเสริมกว่าธรรมดา แต่ทุกสิ่งเหล่านี้ยินดี malcolmson ” ที่นี่ " เขาคิด" เป็นจุดที่ฉันได้รับการมองหาและถ้าฉันสามารถได้รับโอกาสในการใช้มัน ผมก็มีความสุข " ความสุขของเขาเพิ่มขึ้นเมื่อเขาตระหนักว่าไม่ต้องสงสัย ว่า มัน ไม่ ปัจจุบันอาศัยอยู่ .

จากที่ไปรษณีย์เขาได้รับชื่อของสายลับ ที่ไม่ค่อยแปลกใจที่ โปรแกรมเช่าเป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังเก่า นาย carnford ทนายความท้องถิ่นและตัวแทน เป็นสุภาพบุรุษเก่าอัธยาศัยดีและตรงไปตรงมาสารภาพพอใจของเขาที่ทุกคนยินดีที่จะอาศัยอยู่ในบ้าน

" ความจริง " เขากล่าว " ฉันเป็นเพียงเกินไปยินดีในนามของเจ้าของ เพื่อให้ทุกคนมีบ้านว่างให้เช่าสำหรับระยะเวลาของปี ถ้าคุ้นเคยกับผู้คนที่นี่ เห็นคนอาศัยอยู่ มันนานมากว่างเปล่าที่บางชนิดของไร้สาระอคติได้เติบโตขึ้นแล้วและนี้สามารถที่ดีที่สุดวางลงโดยอาชีพ . . . ถ้า " เขาเสริมด้วยสายตาอันเจ้าเล่ห์ที่ malcolmson " โดยนักวิชาการอย่างนาย ใครต้องการความเงียบในเวลา . "

malcolmson คิดว่ามันไม่จำเป็นต้องถามเจ้าหน้าที่เรื่อง " ไร้สาระ " " เขารู้ว่าเขาจะได้รับข้อมูลเพิ่มเติม ถ้าเขาต้องการมัน ในเรื่องนี้จากห้องอื่น ๆ เขาจ่ายค่าเช่า 3 เดือน มีใบเสร็จ