am who I am today mostly because of

am who I am today mostly because of my brother [name]. [name] was born when I was four years old, and he had an extremely rare birth defect called Robert’s Syndrome. At the time, he was one of a handful in the world to have it. He was born without arms, couldn’t walk or talk, and had many other severe physical and mental defects. It was a complete shock to my parents. He was only expected to live for a day or two, but after a few weeks in the hospital he was healthy enough to come home with us. I was too young to really understand what was going on; I was just excited to have a brother.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาที่ฉันวันนี้ส่วนใหญ่เป็น เพราะพี่ชายของฉัน [ชื่อ] [ชื่อ] เกิดเมื่อผมอายุ 4 ปี และเขามีความบกพร่องเกิดการน้อยมากเรียกว่ากลุ่มอาการของโรเบิร์ต เวลา เขาได้หนึ่งกำมือในโลกที่มี เขาเกิดไม่ มีแขน ไม่สามารถเดิน หรือพูด คุย และหลายอื่น ๆ อย่างรุนแรงทางกายภาพ และจิตใจบกพร่องได้ ช็อตทำให้พ่อได้ เขาเท่านั้นคาดว่าจะอยู่ในวันหรือสองวัน แต่หลังจากสองสามสัปดาห์ในโรงพยาบาล เขาไม่แข็งแรงพอที่จะมาบ้านเรา ผมยังเด็กเกินไปจริง ๆ เข้าใจสิ่งเกิดขึ้น ผมตื่นเต้นเพียงเพื่อให้พี่น้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันว่าฉันเป็นใครวันนี้ส่วนใหญ่เป็นเพราะพี่ชายของฉัน [name] [name] เกิดเมื่อผมอายุเพียงสี่ขวบและเขาก็มีข้อบกพร่องที่เกิดหายากมากที่เรียกว่าซินโดรมโรเบิร์ต ในขณะที่เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนในโลกที่จะมีมัน เขาเป็นคนที่เกิดมาไม่มีแขนไม่สามารถเดินหรือพูดคุยและมีอื่น ๆ อีกมากมายที่รุนแรงความบกพร่องทางร่างกายและจิตใจ มันเป็นช็อตที่สมบูรณ์ให้กับพ่อแม่ของฉัน เขาได้รับการคาดหวังเดียวที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อวันหรือสองวัน แต่หลังจากนั้นไม่กี่สัปดาห์ในโรงพยาบาลเขาก็แข็งแรงพอที่จะมาที่บ้านกับเรา ฉันยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจจริงๆสิ่งที่เกิดขึ้น; ผมรู้สึกตื่นเต้นที่จะมีเพียงแค่พี่ชาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นใครฉันในวันนี้ส่วนใหญ่เป็นเพราะน้องชายของฉัน [ ชื่อ ] [ ชื่อ ] เกิด เมื่อผมอายุได้ 4 ขวบ และเขามีปมด้อยตั้งแต่เกิดน้อยมาก เรียกว่า โรเบิร์ต ซินโดรม ในช่วงเวลาที่เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่ ใน โลก ได้ เขาเกิดมาไม่มีแขน ไม่สามารถเดินหรือพูด และหลายอื่น ๆ ความบกพร่องทางร่างกาย และจิตใจที่รุนแรง มันเป็นช็อตที่สมบูรณ์กับพ่อแม่ของฉันเขาก็แค่คาดหวังอยู่หนึ่งหรือสองวัน แต่หลังจากไม่กี่สัปดาห์ในโรงพยาบาลเขายังแข็งแรงพอที่จะกลับบ้านกับเรา ฉันยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจได้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมแค่ตื่นเต้นที่จะได้มีพี่ชาย