It was only toward the end of the 1

It was only toward the end of the 19th century that the newly emergent discipline of Musikwissenschaft (musicology)—itself a product of the historicizing proclivity of the age—attempted a more scientific periodization of music history, and a distinction between Viennese Classical and Romantic periods was proposed. The key figure in this trend was Guido Adler, who viewed Beethoven and Franz Schubert as transitional but essentially Classical composers, with Romanticism achieving full maturity only in the post-Beethoven generation of Frédéric Chopin, Robert Schumann, Berlioz, and Franz Liszt. From Adler's viewpoint, found in books like Der Stil in der Musik (1911), composers of the New German School and various late-19th-century nationalist composers were not Romantics but "moderns" or "realists" (by analogy with the fields of painting and literature), and this schema remained prevalent through the first decades of the 20th century

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันก็เท่านั้นไปยังตอนท้ายของศตวรรษที่ 19 ที่วินัยฉุกเฉินใหม่ของ Musikwissenschaft (ประวัติ) — ตัวเองผลิตภัณฑ์ของ proclivity historicizing อายุ — พยายาม periodization ในทางวิทยาศาสตร์เพลงประวัติศาสตร์ และถูกเสนอเวียนนาคลาสสิกและโรแมนติกช่วงความแตกต่าง ตัวเลขสำคัญในเทรนด์นี้เป็นของ Guido อินทรี ที่ดูบีโธเฟนและฟรานซ์ซับเป็นนักประพันธ์เพลงคลาสสิกเป็นหลัก แต่เปลี่ยนผ่าน บรรลุเต็มเฉพาะในรุ่นบีโธเฟนโพสต์ซอฟต์แวร์ Chopin สคู มันโรเบิร์ต Berlioz และ Franz ลิสท์อจิตนิยม จากมุมมองของ Adler พบในหนังสือเช่น Der เพียงค่าประมาณใน der Musik (1911), เพลงใหม่โรงเรียนเยอรมันและนักประพันธ์เพลงชาตินิยมปลายศตวรรษต่าง ๆ ไม่โรแมนติก แต่ "ทั่ว" หรือ "สัจนิยม" (โดยเปรียบเทียบกับสาขาจิตรกรรมและวรรณกรรม), และเค้าร่างนี้ยังคงแพร่หลายผ่านทศวรรษแรกของศตวรรษที่ 20

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันก็เป็นเพียงในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ที่มีระเบียบวินัยฉุกเฉินใหม่ Musikwissenschaft (ดนตรี) -itself สินค้าของความปรารถนา historicizing ของอายุพยายาม periodization ทางวิทยาศาสตร์มากขึ้นของประวัติศาสตร์ดนตรีและความแตกต่างระหว่างระยะเวลาที่คลาสสิกและโรแมนติกเวียนนา ถูกเสนอ ตัวเลขที่สำคัญในแนวโน้มนี้เป็นกุยแอดเลอร์ที่ดูเบโธเฟนและฟรานซ์ชูเบิร์ตเป็นนักประพันธ์เพลงคลาสสิก แต่การเปลี่ยนผ่านเป็นหลักด้วยการบรรลุยวนใจเต็มครบเฉพาะในรุ่นโพสต์ของเบโธเฟน Frederic Chopin, โรเบิร์ตแมนน์ Berlioz และ Franz Liszt จากมุมมองของแอดเลอร์พบในหนังสือเช่น Der Stil in der Musik (1911) นักประพันธ์เพลงของเยอรมันโรงเรียนใหม่และศตวรรษที่ 19 ปลายต่างๆคีตกวีผู้รักชาติไม่ได้โรแมนติก แต่ "moderns" หรือ "แง่" (โดยการเปรียบเทียบกับสาขาของ ภาพวาดและวรรณกรรม) และคีมานี้ยังคงแพร่หลายผ่านทศวรรษแรกของศตวรรษที่ 20

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นเพียงในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ว่าวินัยการอุบัติใหม่ของ musikwissenschaft ( ดนตรี ) - ตัวผลิตภัณฑ์ของ historicizing แนวโน้มของยุคพยายามการทางวิทยาศาสตร์มากขึ้นของประวัติศาสตร์ดนตรี และความแตกต่างระหว่างเวียนนาคลาสสิกและโรแมนติกช่วงถูกเสนอ รูปกุญแจในแนวโน้มนี้คือ Guido แอดเลอร์ ใครดูบีโธเฟ่นสายน้ำผึ้งเป็นเฉพาะกาลและนักประพันธ์เพลงคลาสสิกเป็นหลัก แต่ด้วยแนวโรแมนติกขบวนการวุฒิภาวะเต็มเท่านั้นในการโพสต์ภายในรุ่นของเฟรเดริก โชแปง โรเบิร์ตชูมันน์ , เบอร์ลิ ซ และ วลาดิเมียร์ คอซลอฟ . จาก Adler เป็นจุดชมวิว พบในหนังสือเช่น der Stil ใน der Musik ( 1911 ) คีตกวีของเยอรมันใหม่โรงเรียนต่าง ๆ late-19th-century ชาตินิยมคีตกวีไม่โรแมนติค แต่ " moderns " หรือ " realists " ( โดยเปรียบเทียบกับสาขาจิตรกรรมและวรรณกรรม ) และรูปแบบนี้ยังคงแพร่หลายผ่านทศวรรษแรกของศตวรรษที่ 20 .