โครงสร้างทางสังคมภาษาภาษกะเหรี่ยงจั

โครงสร้างทางสังคม

ภาษา

ภาษกะเหรี่ยงจัดอยู่ในตระกูลภาษจีน-ธิเบต ดังแผนภูมิ



ลักษณะเด่นๆ ของภาษากะเหรี่ยงที่แตกต่างจากภาษาไทย ได้แก่ โครงสร้างพยางค์ เสียงพยัญชนะ และเสียงสระ รวมทั้งเสียงวรรณยุกต์ซึ่งในบางถิ่นจะมีลักษณะน้ำเสียงเป็นส่วนประกอบอยู่ด้วย

โครงสร้างพยางค์ ภาษากะเหรี่ยงสะกอไม่มีพยัญชนะสะกด ในบางถิ่นอาจพบว่ามีพยัญชนะสะกดบ้าง แต่ก็เป็นจำนวนน้อยมาก ด้วยเหตุนี้เมื่อคนกะเหรี่ยงเรียนพูดภาษาไทย จะพบว่ามีปัญหาในการออกเสียงและการได้ยินพยัญชนะสะกดของภาษาไทย เช่นคำว่า “กัก กัด กับ” เป็นต้น

เสียงพยัญชนะและเสียงสระบางเสียง เสียงพยัญชนะของภาษากะเหรี่ยงสะกอที่แตกต่างจากภาษาไทยอย่างเด่นชัด คือเสียงกลุ่มเสียดแทรก ได้แก่ เสียงเสียดแทรกระหว่างฟัน เส้นเสียงไม่สั่น ออกเสียงเหมือนเสียงต้นในภาษาอังกฤษว่า “Think”

เสียงเสียดแทรกที่เพดานอ่อน เส้นเสียงไม่สั่น /X/
เสียงเสียดแทรกที่เพดานอ่อน เส้นเสียงสั่น /Y/
เสียงเสียดแทรกที่เพดานแข็ง เส้นเสียงสั่น /J/ (Puttachart 1983)

ภาษากะเหรี่ยงในบางที่บางถิ่น พบเสียงเสียดแทรกอื่นๆ ที่ไม่ปรากฏในภาษา ได้แก่ เสียงเสียดแทรก ที่ใช้ปลายลิ้น และปุ่มเหงือก เส้นเสียงสั่น /Z/ และมีเสียงเสียดแทรก ที่ใช้ฟันบนและริมฝีปาก เส้นเสียงสั่น /V/ ภาษากะเหรี่ยงสะกอมีพยัญชนะเสียงควบกล้ำ ที่ภาษาไทยไม่มี ได้แก่ เสียง ย/ j/ และเสียงเสียดแทรกที่โคนลิ้น เส้นเสียงสั่น ฬ /Y/ ในคำว่า แพยะ /phje3/ เรียนเก่ง และ เฬ /Ye2/ ดี,สวยตามลำดับ ลักษณะเด่นของเสียงสระที่แตกต่างจากภาษาไทยคือ ไม่มีความแตกต่างของสระสั้นยาวที่นัยสำคัญทำให้คำมีความหมายเปลี่ยนไป และไม่มีสระประสม (สุริยา รัตนกุล และคณะ 2529)

โครงสร้างเสียงวรรณยุกต์ เสียงวรรณยุกต์ในภาษากะเหรี่ยงสะกอบางถิ่น เช่น ที่อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน พบว่ามีลักษณะน้ำเสียง 3 ลักษณะ ปรากฏร่วมกับเสียงวรรณยุกต์ คือ เสียงลมแทรก (Breathy) เสียงต่ำลึก (creaky) และเสียงบีบเส้นเสียง (giottalized) ลักษณะน้ำเสียงเหล่านี้ เมื่อเกิดร่วมกับระดับเสียงสูงต่ำทำให้เกิดวรรณยุกต์ 6 วรรณยุกต์ ดังต่อไปนี้

วรรณยุกต์กลางในคำว่า /wa1/ “white”
วรรณยุกต์สูงมีลมแทรก ในคำว่า /wa2/ “to flap”
วรรณยุกต์ต่ำมีลมแทรก ในคำว่า /wa3/ “husband”
วรรณยุกต์ต่ำลึก ในคำว่า /wa4/ “to scratch”
วรรณยุกต์สูงบีบเส้นเสียง ในคำว่า /wa5/ “bamboo,to pass under”
วรรณยุกต์ต่ำบีบเส้นเสียง ในคำว่า /wa6/ “round,circle” (puttachart 1983;55)
นอกจากภาษากะเหรี่ยงที่ใช้ในชีวิตประจำวันแล้ว กะเหรี่ยงสะกอส่วนใหญ่จะพูดภาษาไทยเหนือได้ เนื่องจากกะเหรี่ยงสะกอเป็นกลุ่มที่มีการศึกษาสูงกว่าพวกอื่นและรับการพัฒนาได้เร็วกว่าพวกอื่น (สุริยา รัตนกุล และคณะ 2529)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โครงสร้างทางสังคมภาษาดังแผนภูมิภาษกะเหรี่ยงจัดอยู่ในตระกูลภาษจีน-ธิเบตลักษณะเด่น ๆ ของภาษากะเหรี่ยงที่แตกต่างจากภาษาไทยได้แก่โครงสร้างพยางค์เสียงพยัญชนะและเสียงสระรวมทั้งเสียงวรรณยุกต์ซึ่งในบางถิ่นจะมีลักษณะน้ำเสียงเป็นส่วนประกอบอยู่ด้วยโครงสร้างพยางค์ภาษากะเหรี่ยงสะกอไม่มีพยัญชนะสะกดในบางถิ่นอาจพบว่ามีพยัญชนะสะกดบ้างแต่ก็เป็นจำนวนน้อยมากด้วยเหตุนี้เมื่อคนกะเหรี่ยงเรียนพูดภาษาไทยจะพบว่ามีปัญหาในการออกเสียงและการได้ยินพยัญชนะสะกดของภาษาไทยเช่นคำว่า "ดื่มด่ำกัดกัก" เป็นต้นเสียงพยัญชนะและเสียงสระบางเสียงเสียงพยัญชนะของภาษากะเหรี่ยงสะกอที่แตกต่างจากภาษาไทยอย่างเด่นชัดคือเสียงกลุ่มเสียดแทรกได้แก่เสียงเสียดแทรกระหว่างฟันเส้นเสียงไม่สั่นออกเสียงเหมือนเสียงต้นในภาษาอังกฤษว่า "คิด"เสียงเสียดแทรกที่เพดานอ่อนเส้นเสียงไม่สั่น /X/ เสียงเสียดแทรกที่เพดานอ่อนเส้นเสียงสั่น /Y/ เสียงเสียดแทรกที่เพดานแข็งเส้นเสียงสั่น /J/ (Puttachart 1983)ภาษากะเหรี่ยงในบางที่บางถิ่นพบเสียงเสียดแทรกอื่น ๆ ที่ไม่ปรากฏในภาษาได้แก่เสียงเสียดแทรกที่ใช้ปลายลิ้นและปุ่มเหงือกเส้นเสียงสั่น /Z/ และมีเสียงเสียดแทรกที่ใช้ฟันบนและริมฝีปากเส้นเสียงสั่น /V/ ภาษากะเหรี่ยงสะกอมีพยัญชนะเสียงควบกล้ำที่ภาษาไทยไม่มีได้แก่เสียงย / เจ / และเสียงเสียดแทรกที่โคนลิ้นเส้นเสียงสั่นฬ /Y/ ในคำว่าแพยะ /phje3/ เรียนเก่งและเฬ /Ye2/ ดี สวยตามลำดับลักษณะเด่นของเสียงสระที่แตกต่างจากภาษาไทยคือไม่มีความแตกต่างของสระสั้นยาวที่นัยสำคัญทำให้คำมีความหมายเปลี่ยนไปและไม่มีสระประสม (สุริยารัตนกุลและคณะ 2529)โครงสร้างเสียงวรรณยุกต์เสียงวรรณยุกต์ในภาษากะเหรี่ยงสะกอบางถิ่นเช่นที่อำเภอลี้จังหวัดลำพูนพบว่ามีลักษณะน้ำเสียง 3 ลักษณะปรากฏร่วมกับเสียงวรรณยุกต์คือเสียงลมแทรก (Breathy) เสียงต่ำลึกและเสียงบีบเส้นเสียง (creaky) (giottalized) ลักษณะน้ำเสียงเหล่านี้เมื่อเกิดร่วมกับระดับเสียงสูงต่ำทำให้เกิดวรรณยุกต์ 6 วรรณยุกต์ดังต่อไปนี้วรรณยุกต์กลางในคำว่า /wa1/ "สีขาว"/Wa2/ ในคำว่าวรรณยุกต์สูงมีลมแทรก "การโบกสะบัด"วรรณยุกต์ต่ำมีลมแทรกในคำว่า /wa3/ "สามี"/Wa4/ ในคำว่าวรรณยุกต์ต่ำลึก "การเริ่มต้น"วรรณยุกต์สูงบีบเส้นเสียงในคำว่า /wa5/ "ไผ่ ผ่านภายใต้"วรรณยุกต์ต่ำบีบเส้นเสียงในคำว่า /wa6/ "กลม วงกลม" (puttachart 1983; 55)นอกจากภาษากะเหรี่ยงที่ใช้ในชีวิตประจำวันแล้วกะเหรี่ยงสะกอส่วนใหญ่จะพูดภาษาไทยเหนือได้เนื่องจากกะเหรี่ยงสะกอเป็นกลุ่มที่มีการศึกษาสูงกว่าพวกอื่นและรับการพัฒนาได้เร็วกว่าพวกอื่น (สุริยารัตนกุลและคณะ 2529)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โครงสร้างทางสังคมภาษาภาษกะเหรี่ยงจัดอยู่ในตระกูลภาษจีน







- ธิเบตดังแผนภูมิลักษณะเด่นๆของภาษากะเหรี่ยงที่แตกต่างจากภาษาไทยได้แก่โครงสร้างพยางค์เสียงพยัญชนะและเสียงสระรวมทั้งเสียงวรรณยุกต์ซึ่งในบางถิ่นจะมีลักษณะน้ำเสียงเป็นส่วนประกอบอยู่ด้วย

โครงสร้างพยางค์ภาษากะเหรี่ยงสะกอไม่มีพยัญชนะสะกดในบางถิ่นอาจพบว่ามีพยัญชนะสะกดบ้างแต่ก็เป็นจำนวนน้อยมากด้วยเหตุนี้เมื่อคนกะเหรี่ยงเรียนพูดภาษาไทยเช่นคำว่า " กักกัดกับ " เป็นต้น

เสียงพยัญชนะและเสียงสระบางเสียงเสียงพยัญชนะของภาษากะเหรี่ยงสะกอที่แตกต่างจากภาษาไทยอย่างเด่นชัดคือเสียงกลุ่มเสียดแทรกได้แก่เสียงเสียดแทรกระหว่างฟันเส้นเสียงไม่สั่น" คิดว่า "
เสียงเสียดแทรกที่เพดานอ่อนเส้นเสียงไม่สั่น
/ X /
เสียงเสียดแทรกที่เพดานอ่อนเส้นเสียงสั่น / y /
เสียงเสียดแทรกที่เพดานแข็งเส้นเสียงสั่น / J / ( ภุชงค์ 1983 )

ภาษากะเหรี่ยงในบางที่บางถิ่นพบเสียงเสียดแทรกอื่นๆที่ไม่ปรากฏในภาษาได้แก่เสียงเสียดแทรกที่ใช้ปลายลิ้นและปุ่มเหงือกเส้นเสียงสั่น / Z / และมีเสียงเสียดแทรกที่ใช้ฟันบนและริมฝีปากเส้นเสียงสั่น / V /ที่ภาษาไทยไม่มีได้แก่เสียงย / J / และเสียงเสียดแทรกที่โคนลิ้นเส้นเสียงสั่นคอแห้ง / y / ในคำว่าแพยะ / phje3 / เรียนเก่งและเฬ / / United ye2 ,สวยตามลำดับลักษณะเด่นของเสียงสระที่แตกต่างจากภาษาไทยคือไม่มีความแตกต่างของสระสั้นยาวที่นัยสำคัญทำให้คำมีความหมายเปลี่ยนไปและไม่มีสระประสม ( สุริยารัตนกุลและคณะ 2529 )

โครงสร้างเสียงวรรณยุกต์เสียงวรรณยุกต์ในภาษากะเหรี่ยงสะกอบางถิ่นเช่นที่อำเภอลี้จังหวัดลำพูนพบว่ามีลักษณะน้ำเสียง 3 ลักษณะปรากฏร่วมกับเสียงวรรณยุกต์ความเสียงลมแทรก ( เหม็น ) เสียงต่ำลึก ( เอี๊ยด )( giottalized ) ลักษณะน้ำเสียงเหล่านี้เมื่อเกิดร่วมกับระดับเสียงสูงต่ำทำให้เกิดวรรณยุกต์วรรณยุกต์ดังต่อไปนี้
6วรรณยุกต์กลางในคำว่า wa1
/ / /
" สีขาว " วรรณยุกต์สูงมีลมแทรกในคำว่า wa2 / " พนัง "
วรรณยุกต์ต่ำมีลมแทรกในคำว่า / wa3 / " สามี "
วรรณยุกต์ต่ำลึกในคำว่า / wa4 / " เกา "
วรรณยุกต์สูงบีบเส้นเสียงในคำว่า / wa5 / " ไม้ไผ่ ผ่านใต้ "
รอบวรรณยุกต์ต่ำบีบเส้นเสียงในคำว่า / wa6 / " วงกลม " ( ภุชงค์ 1983 ; 55 )
นอกจากภาษากะเหรี่ยงที่ใช้ในชีวิตประจำวันแล้วกะเหรี่ยงสะกอส่วนใหญ่จะพูดภาษาไทยเหนือได้เนื่องจากกะเหรี่ยงสะกอเป็นกลุ่มที่มีการศึกษาสูงกว่าพวกอื่นและรับการพัฒนาได้เร็วกว่าพวกอื่น ( สุริยารัตนกุลและคณะ