My AutobiographyEarly in the mornin

My Autobiography
Early in the morning the sun was shining its warm golden light over the village. The entire rice field was glowing under its morning warmth and the dew was still plainly visible on all the blades of grass nearby. It was July 13,1993. I was born at Non Thong Public Health Center, my mother said. What’s a lovely baby, with big black eyes and thin. My birth weight was only 1.8 kilogram. My name is Angsuda Kaewkhamhong. My nick name is Ang. I live in 56 Ban Sri Pho Thong, Non Daeng Sub-district, Borabu District, Maha Sarakham Province. My father is Mr. Kriangkrai Kaewkhamhong and my mother is Mrs. Chawannuch Kaewkhamhong. There are three girls in my family. The eldest sister is Miss Sinchai, she was married with one daughter. The older sister is Miss Ausa, she was married but no kid. The last one is me. Our family is farmers. We always help father and, mother on the rice field. Our family is full of loving, caring and concerning each other.
I was the youngest child of the family. I have been spoiled since my childhood, so I am quite self-centered now. My mother is liked my closed friend. When I have some problems I talked with her. I can remember on the first day of my kindergarten, Ban Nong Thum School. I cried out lound and tried to run after my mom to go back home. After that my father took me to school, every day. I got up early in the morning. My mother helped me to get dress, with a violet school bag, a lunch box and a bottle of water. All of them were violet. I did all of activities with my friends. They were writing Thai alphabets, painting, played dough, sang songs and dancing. A teacher told a story for sometimes. It was happy and fun. I loved school very much. In the morning, before class, we get exercise and studied then. We always drank milk in the afternoon. One day I get a big box of milk, I was hurry up to drink it up but the milk went down the wrong pipe. I was choked. I don’t like milk since I had got a bad experience of that day. I thought it made me short until now. When the school was over at 3.30 p.m. , I played with friends and wonted for my dad to get me home. In front of my school there were some toys shops. I always wanted to buy a new toy. If I didn’t, I would cry out loudly. One day my dad forgot to get me home, I waited and waited for a long time. Then the teacher asked me and she took me home safely. My parents and the teacher hardly believed I can remember the way to go home. It’s far away from school. I studied in this school . I studied in this school until I was finished Prathomsuksa 6. I would like to tell you again I was an activist. I liked to join hand writing contest and essays contest about a father’s day and a mother’s day. I want to join the contest with other school too. When I was in Prathomsuksa 6, I had got an accident with a motorcycle. My leg was hurt and swelled for a week. After that I had got a fishbone stucked in my throat. My parents took me to see my grandmother, she treated me by using her foot scratched on my neck as the ancient believeness. I feel better but I still got pain in my throat. A few days later, my mother took me to Borabu Hospital. I got some medicines and an appointment. But I was better and never saw the doctor any more. From those days, I always got a problem in my throat.
When I finished Prathomsuksa 6, I had to go on my education in Borabu Wittayakom School but I could not pass the test. I had to study at Nonrasriwittaya school, near my house. My father always said with me, he wanted me to had more attention on studying. I did my best and I could be in the first class of the three. This class was full of good students with high overage of grade 3.00. My parents were very happy and proud of me.
When I was in Mathayomsuksa 2, There was a senior student flirted with me. He was a cousin of my friends. He liked to sit in front of my class and looked at me. I was shy and did nothing. One day he put some roses made of jelly in my desk and other days he sent me a lovely note. I read it at home with smiling face and answered the note. But I really felt liked he was only my elder brother. At this moment, my life was beautiful, my parents always told me to do good and realize to do the best in life. When I was in Mathayomsuksa 3, many lessons were difficult I studied hard to make good grade. We had a chance to go camping in Arawan National Park. This park was rich in nature and beautiful. We walked in to the park. It was tired but a lot of fun. We finished Mathayomsuksa 3 and most of us decided to continue in a new school. But I still studied in the same school. It was good for me to help my family when I have some free time. I helped my mother to clean the house, washed clothes, washed the dishes and helped her cooking. I helped my mother to make some sweet for. During a long vacation I helped my mother to make some juice and papaya salad for sell too. It was good for me to get an experience to be a sell retailer.
I studied high school at Nonrasriwittaya school, my old school. I was a senior, I had to keep discipline to be a good student. When a new semester started for a few weeks, we had a Teacher Respect Ceremony or we called Wai Khru ceremony. It was the best time for students to show their respect to the teachers. It was an important thou tradition, teachers are old and are present in almost every Thai person’s profession is a ritual that show respect and commemorate the grace of teachers. We can bring to healthcare, create prosperity for themselves and their families in the future. Before we had that ceremony, we had to made a “Phan” which were meaningful flowers and items placed on pedestal trays to teachers. All of my friends went to my house to made a Phan. We took many hours to make and decorate it. We finished our master piece at 2 p.m. There was a contest too. Our Phan got the first prize of beauty and the second prize of creation. After that we went to pay respect to all teaches and sang a song for them. Teachers and students were very happy with tear. When I was in a high school level, I joined the program of Mahasarakham Polytechinc College. It was a good program for students. I had to study in my school on Monday to Thursday and I studied in the college on Friday and Saturday in the field of Business Computer and Basic Accountant. After that I went out to be a practical training at Nondaeng Subdistrict Administrative Organization. My parents were very happy.
Finally, I finished Mathayomsuksa 6 and I got two certificates; from Nonraasriwittaya School and Mahasarakham Polytechnic College. I had an idea to go on my education again. My teachers gave me some advices to study a bachelor degree in Rajabhat Maha Sarakham University. I agreed with them. Now I am studying in the faculty of Humanities and Social sciences, major English, Rajabhat Maha Sarakham University. I am in the fourth year. I hope to finish my education soon. During my studying in the university, it is great experience for me to keep in touch with many people. My parents are very happy to know I am going to get bachelor degree this year. When I was young, many people always asked me “what do you want to be? ” My answers always changed all the time. I told them, I want to be a singer, a doctor, a photographer, a reporter, a doctor and so on. Yes, I had a dream. Now I am 22 years old, I want to continuing my education a master degree. I want to be a teacher. I will be a good teacher as will. I will teach students perfectly. I will make students happy and they like to go to school. I will make English is fun and easy. I want to improve English in a far remote area school to make more benefit for Thai students to joined AEC countries and over the world. Most of all, whatever I do I do my best.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อัตชีวประวัติของฉันเช้าตรู่ ดวงอาทิตย์ส่องแสงทองความอบอุ่นผ่านหมู่บ้าน นาข้าวทั้งหมดมีเรืองแสงภายใต้ความอบอุ่นของช่วงเช้า และเดอะดิวยังถูกอุปมาอยู่ใบมีดทั้งหมดของหญ้าในบริเวณใกล้เคียง ก็กรกฎาคม 13,1993 ผมเกิดที่ไม่ใช่ศูนย์สาธารณสุขทอง แม่กล่าว อะไรเป็นเด็กน่ารัก ตาสีดำขนาดใหญ่ และบาง ฉันเกิดน้ำหนักเพียง 1.8 กิโลกรัมได้ ชื่อของฉันคือ Angsuda Kaewkhamhong ชื่อเล่นของฉันคือ Ang. ฉันอยู่ใน 56 บ้าน ศรีโพธิ์ทอง ตำบลโนนแดง อำเภอ Borabu จังหวัดมหาสารคาม นายเกรียงไกร Kaewkhamhong เป็นพ่อ และแม่คือ นาง Chawannuch Kaewkhamhong ยังมีสามสาวในครอบครัว พี่สาวคนโตของครอบครัวสินชัย นางสาว เธอแต่งงานแล้ว มีลูกสาวหนึ่ง พี่สาวเป็นนางสาว Ausa เธอแต่งงานแต่เด็กไม่ สุดท้ายคือฉัน ครอบครัวของเราเป็นเกษตรกร เราจะช่วยเหลือบุพการี ในนาข้าว ครอบครัวของเราจะเต็มไปด้วยความรัก ดูแล และเกี่ยวข้องกับแต่ละอื่น ๆผมลูกคนเล็กของครอบครัว ผมได้รับเสียตั้งแต่วัยเด็กของฉัน ดังนั้นฉันค่อนข้างตรงกลางด้วยตนเองขณะนี้ แม่จะชอบเพื่อนของฉันปิด เมื่อฉันมีปัญหา ฉันพูดคุยกับเธอ ผมสามารถจำได้ว่า ในวันแรกของโรงเรียนอนุบาลของฉัน โรงเรียนบ้านหนองทุ่ม ทูล lound และพยายามเรียกใช้หลังจากแม่ของฉันจะกลับบ้าน หลังจากที่ พ่อของฉันเอาฉันไปโรงเรียน ทุกวัน ผมมีค่าเช้าตรู่ แม่ของฉันช่วยให้ฉันได้รับเครื่องแต่งกาย กระเป๋านักเรียนไวโอเลท อาหารกล่อง และขวดน้ำ ทั้งหมดถูกม่วง ฉันไม่ได้ทั้งหมดของกิจกรรมกับเพื่อน พวกเขากับการเขียนอักษรไทย วาดภาพ เล่นแป้ง ร้องเพลงและเต้นรำ ครูบอกเรื่องราวในบางครั้ง มันเป็นความสุข และสนุก ฉันรักโรงเรียนมาก ในตอนเช้า ก่อนเรียน เราได้รับการออกกำลังกาย และศึกษาแล้ว เรามักจะดื่มนมในช่วงบ่าย วันหนึ่งฉันได้รับกล่องนม ใหญ่ผมรีบขึ้นดื่มมันขึ้นแต่นมไปลงท่อไม่ถูกต้อง ฉันถูกอุด ฉันไม่ชอบนมเนื่องจากผมได้มีประสบการณ์ที่ไม่ดีของวันนั้น ฉันคิดว่า มันทำให้ฉันสั้น ๆ จนถึงขณะนี้ เมื่อโรงเรียนได้ที่น. ฉันเล่นกับเพื่อน และ wonted สำหรับพ่อของฉันไปฉันบ้าน หน้าโรงเรียนของฉัน มีร้านของเล่น ผมอยากจะซื้อของเล่นใหม่ ถ้าผมไม่ได้ ฉันจะร้องเสียงดัง วันหนึ่งที่พ่อลืมไปฉันบ้าน ฉันรอ และรอเป็นเวลานาน แล้วครูถาม และเธอเอาฉันบ้านอย่างปลอดภัย พ่อและครูแทบไม่เชื่อว่า ฉันสามารถจำทางไปหน้าแรก มันอยู่ไกลจากโรงเรียน เรียนในโรงเรียนนี้ เรียนในโรงเรียนนี้จนผมสำเร็จชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 อยากจะบอกคุณอีกผมมีกิจกรรม ฉันชอบเข้าร่วมประกวดเขียนมือและประกวดเรียงความเกี่ยวกับวันของพ่อและของแม่ อยากจะเข้าร่วมแข่งขันกับโรงเรียนอื่น ๆ มากเกินไป เมื่อผมอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ผมได้มีอุบัติเหตุกับรถจักรยานยนต์ ขาของฉันถูกทำร้าย และ swelled สำหรับสัปดาห์ หลังจากนั้น ผมก็มี stucked ก้างในคอ พ่อแม่ของฉันเอาฉันเห็นยายของฉัน เธอรับฉันโดยเท้าของเธอมีรอยขีดข่วนบนคอเป็น believeness โบราณ รู้สึกดีขึ้น แต่ผมยังมีอาการปวดในคอ ไม่กี่วันต่อมา แม่ของฉันเอาฉัน Borabu โรงพยาบาล ผมใช้ยาบางชนิดและการนัดหมาย แต่ผมก็ดี และไม่เคยเห็นหมออีก จากนั้น ฉันมักจะมีปัญหาในคอเมื่อฉันเสร็จชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ผมจะไปศึกษาใน Borabu วิทยาคมโรงเรียนของฉัน แต่ฉันไม่สามารถผ่านการทดสอบ ผมเรียนที่โรงเรียน Nonrasriwittaya ใกล้บ้านของฉัน พ่อมักจะกล่าวกับฉัน เขาอยากให้ฉันมีความสำคัญด้านการเรียน ฉันไม่ดีที่สุด และอาจในชั้นสาม ชั้นนี้ก็เต็มไป ด้วยนักเรียนที่ดี มี overage สูงเกรด 3.00 พ่อมีความสุข และความภาคภูมิใจของฉัน เมื่อผมอยู่ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 มีนักเรียนอาวุโส flirted กับฉัน เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของเพื่อน เขาชอบนั่งหน้าชั้นเรียนของฉัน และมองฉัน ผมไม่อาย และไม่ได้อะไร วันหนึ่งที่เขาใส่กุหลาบบางทำในโต๊ะของฉันและวันอื่น ๆ เขาส่งฉันบันทึกรัก ผมอ่านที่บ้าน ด้วยใบหน้ายิ้ม และตอบหมายเหตุ แต่ฉันจริง ๆ รู้สึกชอบเขาเป็นเพียงพี่น้องกัน ตอนนี้ ชีวิตได้ความสวยงาม พ่อมักจะบอกฉันจะ ทำดี และรู้ว่าทำดีสุดในชีวิต เมื่อผมอยู่ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 บทเรียนหลายยากเรียนอย่างหนักเพื่อให้คุณภาพ เรามีโอกาสที่จะไปตั้งแคมป์ในอุทยานแห่งชาติเอราวัณ สวนนี้ได้สวยงาม และอุดมไปด้วยธรรมชาติ เราเดินในอุทยาน มันไม่เหนื่อยแต่สนุกมาก เราจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 และส่วนใหญ่ของเราตัดสินใจที่จะดำเนินต่อไปในโรงเรียนใหม่ แต่ยังคงเรียนในโรงเรียนเดียวกัน ดีสำหรับผมที่จะช่วยครอบครัวของฉันเมื่อฉันมีเวลาฟรี ฉันช่วยแม่บ้านทำความสะอาด ล้างผ้า ล้างอาหาร และช่วยให้เธอทำอาหาร ฉันช่วยแม่เพื่อให้หวานบาง ในช่วงวันหยุดยาว ผมช่วยแม่ทำสลัดบางน้ำและมะละกอขายเกินไป ดีให้ประสบการณ์เพื่อให้ผู้ค้าปลีกขาย I studied high school at Nonrasriwittaya school, my old school. I was a senior, I had to keep discipline to be a good student. When a new semester started for a few weeks, we had a Teacher Respect Ceremony or we called Wai Khru ceremony. It was the best time for students to show their respect to the teachers. It was an important thou tradition, teachers are old and are present in almost every Thai person’s profession is a ritual that show respect and commemorate the grace of teachers. We can bring to healthcare, create prosperity for themselves and their families in the future. Before we had that ceremony, we had to made a “Phan” which were meaningful flowers and items placed on pedestal trays to teachers. All of my friends went to my house to made a Phan. We took many hours to make and decorate it. We finished our master piece at 2 p.m. There was a contest too. Our Phan got the first prize of beauty and the second prize of creation. After that we went to pay respect to all teaches and sang a song for them. Teachers and students were very happy with tear. When I was in a high school level, I joined the program of Mahasarakham Polytechinc College. It was a good program for students. I had to study in my school on Monday to Thursday and I studied in the college on Friday and Saturday in the field of Business Computer and Basic Accountant. After that I went out to be a practical training at Nondaeng Subdistrict Administrative Organization. My parents were very happy. Finally, I finished Mathayomsuksa 6 and I got two certificates; from Nonraasriwittaya School and Mahasarakham Polytechnic College. I had an idea to go on my education again. My teachers gave me some advices to study a bachelor degree in Rajabhat Maha Sarakham University. I agreed with them. Now I am studying in the faculty of Humanities and Social sciences, major English, Rajabhat Maha Sarakham University. I am in the fourth year. I hope to finish my education soon. During my studying in the university, it is great experience for me to keep in touch with many people. My parents are very happy to know I am going to get bachelor degree this year. When I was young, many people always asked me “what do you want to be? ” My answers always changed all the time. I told them, I want to be a singer, a doctor, a photographer, a reporter, a doctor and so on. Yes, I had a dream. Now I am 22 years old, I want to continuing my education a master degree. I want to be a teacher. I will be a good teacher as will. I will teach students perfectly. I will make students happy and they like to go to school. I will make English is fun and easy. I want to improve English in a far remote area school to make more benefit for Thai students to joined AEC countries and over the world. Most of all, whatever I do I do my best.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อัตชีวประวัติของฉันในตอนเช้าดวงอาทิตย์ส่องแสงแสงสีทองที่อบอุ่นมากกว่าหมู่บ้าน นาข้าวทั้งหมดถูกเรืองแสงภายใต้ความอบอุ่นในตอนเช้าและน้ำค้างยังคงมองเห็นได้ชัดถ้อยชัดคำในใบมีดทั้งหมดของหญ้าอยู่บริเวณใกล้เคียง มันเป็นกรกฎาคม 13,1993 ผมเกิดที่ไม่ใช่ทองศูนย์บริการสาธารณสุขแม่ของฉันบอกว่า อะไรทารกน่ารักที่มีตาสีดำขนาดใหญ่และบาง น้ำหนักแรกเกิดของฉันเป็นเพียง 1.8 กิโลกรัม ชื่อของฉันคือ Angsuda Kaewkhamhong ชื่อเล่นของฉันคืออ่างทอง ฉันอาศัยอยู่ใน 56 บ้านศรีโพธิ์ทอง, โนนแดงตำบล Borabu อำเภอจังหวัดมหาสารคาม พ่อของฉันคือนายเกรียงไกร Kaewkhamhong และแม่ของฉันเป็นนาง Chawannuch Kaewkhamhong มีสามสาวในครอบครัวของฉัน น้องสาวคนโตนางสาวสินชัยเธอได้แต่งงานกับลูกสาวคนหนึ่ง พี่สาวคือนางสาว Ausa เธอแต่งงาน แต่เด็กไม่มี คนสุดท้ายคือฉัน ครอบครัวของเราเป็นเกษตรกร เรามักจะช่วยให้พ่อและแม่ในนาข้าว ครอบครัวของเราเต็มไปด้วยความรักและการดูแลที่เกี่ยวข้องกับแต่ละอื่น ๆ .
ผมเป็นลูกคนสุดท้องของครอบครัว ฉันได้รับนิสัยเสียตั้งแต่วัยเด็กของฉันดังนั้นผมค่อนข้างเห็นแก่ตัวในขณะนี้ แม่ของฉันชอบเพื่อนของฉันปิด เมื่อฉันมีปัญหาบางอย่างที่ผมได้พูดคุยกับเธอ ผมจำได้ในวันแรกของโรงเรียนอนุบาลของฉันโรงเรียนบ้านหนองทุ่ม ฉันร้องไห้ออก lound และพยายามที่จะทำงานหลังจากที่แม่ของฉันจะกลับไปที่บ้าน หลังจากที่พ่อของฉันเอาฉันไปโรงเรียนทุกวัน ฉันตื่นในตอนเช้า แม่ของฉันช่วยให้ผมที่จะได้รับการแต่งกายที่มีกระเป๋านักเรียนม่วง, กล่องอาหารกลางวันและขวดน้ำ ทั้งหมดของพวกเขาเป็นสีม่วง ผมทำทุกกิจกรรมกับเพื่อนของฉัน พวกเขาได้รับการเขียนตัวอักษรไทย, ภาพวาด, แป้งเล่นร้องเพลงและการเต้น ครูเล่าเรื่องสำหรับบางครั้ง มันเป็นความสุขและความสนุกสนาน ฉันรักโรงเรียนมาก ในตอนเช้าก่อนที่ชั้นที่เราได้รับการออกกำลังกายและการศึกษาแล้ว เรามักจะดื่มนมในช่วงบ่าย วันหนึ่งผมได้รับกล่องนมใหญ่ของผมก็รีบขึ้นที่จะดื่มมัน แต่นมลงไปท่อที่ไม่ถูกต้อง ผมได้รับการสำลัก ฉันไม่ชอบดื่มนมตั้งแต่ผมได้มีประสบการณ์ที่ไม่ดีของวันนั้น ฉันคิดว่ามันทำให้ผมสั้นจนถึงขณะนี้ เมื่อโรงเรียนได้มากกว่าที่ 03:30 ผมเล่นกับเพื่อนและเป็นนิสัยสำหรับพ่อของฉันได้รับฉันกลับบ้าน ในด้านหน้าของโรงเรียนของฉันมีร้านขายของเล่น ฉันอยากที่จะซื้อของเล่นใหม่ ถ้าฉันไม่ได้ฉันจะร้องไห้ออกมาเสียงดัง วันหนึ่งพ่อของฉันลืมที่จะได้รับฉันที่บ้านฉันรอและรอคอยมาเป็นเวลานาน จากนั้นครูถามฉันและเธอเอาฉันบ้านอย่างปลอดภัย พ่อแม่ผู้ปกครองและครูของฉันแทบจะไม่เชื่อว่าผมจำได้วิธีที่จะไปบ้าน มันห่างไกลจากโรงเรียน ผมเรียนในโรงเรียนนี้ ผมเรียนในโรงเรียนนี้จนฉันเสร็จชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ที่ผมอยากจะบอกคุณอีกครั้งผมเป็นนักกิจกรรม ฉันชอบที่จะเข้าร่วมประกวดการเขียนด้วยมือและการประกวดการเขียนเรียงความเกี่ยวกับวันพ่อและวันแม่ ฉันต้องการที่จะเข้าร่วมการแข่งขันกับโรงเรียนอื่น ๆ มากเกินไป เมื่อผมอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ที่ผมได้มีการเกิดอุบัติเหตุกับรถจักรยานยนต์หนึ่ง ขาของฉันได้รับบาดเจ็บและพองตัวเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ หลังจากที่ฉันได้มีก้างปลา stucked ในลำคอของฉัน พ่อแม่ของฉันเอาฉันไปดูคุณยายของฉันที่เธอปฏิบัติต่อฉันโดยใช้เท้าของเธอมีรอยขีดข่วนที่คอของฉันเป็น believeness โบราณ ฉันรู้สึกดีขึ้น แต่ฉันยังคงมีอาการปวดในลำคอของฉัน ไม่กี่วันต่อมาแม่ของฉันพาฉันไปที่โรงพยาบาล Borabu ผมได้รับยาบางอย่างและได้รับการแต่งตั้ง แต่ผมก็ยังดีและไม่เคยเห็นแพทย์ใด ๆ เพิ่มเติม จากวันนั้นฉันมักจะมีปัญหาในลำคอของฉัน.
เมื่อฉันเสร็จชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ผมจะไปเกี่ยวกับการศึกษาของฉันใน Borabu โรงเรียนวิทยาคม แต่ฉันไม่สามารถผ่านการทดสอบ ฉันได้ไปเรียนที่โรงเรียน Nonrasriwittaya ใกล้บ้านของฉัน พ่อของฉันเสมอว่ากับผมเขาอยากให้ผมมีความสนใจมากขึ้นในการศึกษา ผมทำดีที่สุดของฉันและฉันอาจจะอยู่ในชั้นแรกของทั้งสาม ชั้นนี้ก็เต็มไปด้วยนักเรียนที่ดีกับอายุเกินขีดสูงเกรด 3.00 พ่อแม่ของฉันมีความสุขมากและความภาคภูมิใจของฉัน.
เมื่อผมอยู่ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 มีนักเรียนอาวุโสเป็นเล่นหูเล่นตากับฉัน เขาเป็นญาติห่าง ๆ ของเพื่อนของฉัน เขาชอบที่จะนั่งอยู่หน้าชั้นเรียนของฉันและมองมาที่ฉัน ผมเป็นคนขี้อายและไม่ได้ทำอะไร วันหนึ่งเขาได้นำดอกกุหลาบที่ทำจากเยลลี่ในโต๊ะของฉันและวันอื่น ๆ ที่เขาส่งมาให้ผมทราบที่น่ารัก ฉันอ่านมันที่บ้านด้วยรอยยิ้มใบหน้าและตอบบันทึก แต่ผมรู้สึกว่าชอบเขาเป็นเพียงพี่ชายของฉัน ตอนนี้ชีวิตของฉันเป็นภาพที่สวยงามพ่อแม่ของฉันมักจะบอกผมที่จะทำดีและตระหนักที่จะทำสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต เมื่อผมอยู่ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 บทเรียนหลายคนยากที่ผมเรียนอย่างหนักเพื่อให้เกรดดี เรามีโอกาสที่จะไปตั้งแคมป์ในเอราวัณอุทยานแห่งชาติ อุทยานแห่งนี้เป็นที่อุดมไปด้วยธรรมชาติและความสวยงาม เราเดินในสวนสาธารณะ มันเหนื่อย แต่สนุกมาก เราเสร็จแล้วนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 และส่วนใหญ่ของเราตัดสินใจที่จะยังคงอยู่ในโรงเรียนใหม่ แต่ผมก็ยังศึกษาในโรงเรียนเดียวกัน มันเป็นเรื่องดีสำหรับผมที่จะช่วยให้ครอบครัวของฉันเมื่อฉันมีเวลาว่าง ฉันช่วยแม่ของฉันในการทำความสะอาดบ้านซักเสื้อผ้าล้างจานและช่วยทำอาหารของเธอ ฉันช่วยแม่ของฉันที่จะทำให้บางหวาน ในช่วงวันหยุดยาวผมช่วยแม่ของฉันที่จะทำให้สลัดน้ำผลไม้บางอย่างและมะละกอขายมากเกินไป มันเป็นเรื่องดีสำหรับผมที่จะได้รับประสบการณ์ที่จะเป็นร้านค้าปลีกที่ขายได้.
ผมเรียนโรงเรียนมัธยมที่โรงเรียน Nonrasriwittaya โรงเรียนเก่าของฉัน ผมเป็นรุ่นพี่ผมต้องรักษาวินัยการที่จะเป็นนักเรียนที่ดี เมื่อภาคการศึกษาใหม่ที่เริ่มต้นไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาเรามีพิธีเคารพครูหรือเราเรียกว่าพิธีไหว้ครุ มันเป็นเวลาที่ดีที่สุดสำหรับนักเรียนที่จะแสดงความเคารพของพวกเขาเพื่อครู มันเป็นประเพณีที่สำคัญเจ้าครูจะเก่าและมีอยู่ในเกือบทุกอาชีพที่คนไทยทุกคนเป็นพิธีกรรมที่แสดงความเคารพและระลึกถึงพระคุณของครูที่ เราสามารถนำไปใช้กับการดูแลสุขภาพในการสร้างความเจริญรุ่งเรืองให้กับตนเองและครอบครัวของพวกเขาในอนาคต ก่อนที่เราจะมีพิธีที่เราต้องทำ "พาน" ซึ่งเป็นดอกไม้ที่มีความหมายและรายการที่วางอยู่บนถาดแท่นครู ทั้งหมดเพื่อนของฉันไปที่บ้านของฉันที่จะทำพาน เราเอาเวลาหลายชั่วโมงที่จะทำและตกแต่ง เราเสร็จชิ้นหลักของเราที่ 2:00 มีการแข่งขันมากเกินไป พานของเราได้รางวัลที่หนึ่งของความงามและรางวัลที่สองของการสร้าง หลังจากนั้นเราก็ไปไหว้และสอนร้องเพลงสำหรับพวกเขา ครูและนักเรียนมีความสุขมากกับการฉีกขาด เมื่อผมอยู่ในระดับโรงเรียนมัธยมผมได้เข้าร่วมโปรแกรมของมหาสารคาม Polytechinc วิทยาลัย มันเป็นโปรแกรมที่ดีสำหรับนักเรียน ผมต้องเรียนในโรงเรียนของฉันในวันจันทร์ถึงวันพฤหัสบดีและผมเรียนในวิทยาลัยในวันศุกร์และวันเสาร์ในสาขาคอมพิวเตอร์ธุรกิจและการบัญชีขั้นพื้นฐาน หลังจากนั้นฉันก็ออกมาเป็นที่ฝึกอบรมภาคปฏิบัติ Nondaeng องค์การบริหารส่วนตำบล พ่อแม่ของฉันมีความสุขมาก.
สุดท้ายผมเสร็จชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 และฉันได้สองใบ; จากโรงเรียน Nonraasriwittaya และวิทยาลัยสารพัดช่างมหาสารคาม ผมมีความคิดที่จะไปเกี่ยวกับการศึกษาของฉันอีกครั้ง ครูของฉันให้ฉันคำแนะนำบางอย่างเพื่อการศึกษาระดับปริญญาตรีในมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ผมเห็นด้วยกับพวกเขา ตอนนี้ผมกำลังศึกษาอยู่ในคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ที่สำคัญภาษาอังกฤษมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ฉันอยู่ในปีที่สี่ ฉันหวังว่าจะจบการศึกษาของฉันเร็ว ๆ นี้ ในระหว่างการศึกษาของฉันในมหาวิทยาลัยก็เป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับผมที่จะให้ติดต่อกับคนจำนวนมาก พ่อแม่ของฉันมีความสุขมากที่จะรู้ว่าฉันกำลังจะได้รับการศึกษาระดับปริญญาตรีในปีนี้ เมื่อผมเป็นเด็กหลายคนมักจะถามผมว่า "สิ่งที่คุณต้องการจะเป็น? "คำตอบของฉันเสมอการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ผมบอกพวกเขาผมต้องการที่จะเป็นนักร้อง, แพทย์, ช่างภาพ, นักข่าว, แพทย์และอื่น ๆ ใช่ฉันมีความฝัน ตอนนี้ผมอายุ 22 ปีผมต้องการที่จะศึกษาต่อเนื่องของฉันปริญญาโท ฉันอยากเป็นครู. ฉันจะเป็นครูที่ดีที่สุดเท่าที่จะ ผมจะสอนนักเรียนได้อย่างสมบูรณ์แบบ ฉันจะทำให้นักเรียนมีความสุขและพวกเขาต้องการที่จะไปโรงเรียน ฉันจะทำให้ภาษาอังกฤษเป็นความสนุกและง่าย ฉันต้องการที่จะพัฒนาภาษาอังกฤษในโรงเรียนพื้นที่ห่างไกลห่างไกลเพื่อให้ได้รับประโยชน์มากขึ้นสำหรับนักเรียนไทยที่จะเข้าร่วมประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนและประเทศทั่วโลก ที่สุดของทุกสิ่งที่ฉันทำฉันทำดีที่สุดของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชีวประวัติของฉันในตอนเช้าดวงอาทิตย์ส่องแสงสีทองของมันอบอุ่นไปทั่วหมู่บ้าน ทุ่งนาทั้งหมดเรืองแสงภายใต้ความอบอุ่นยามเช้าและน้ำค้างยังปรากฏอย่างชัดเจนบนใบหญ้าใกล้ๆ มันคือวันที่ 131993 . ผมเกิดที่ ศูนย์สาธารณสุข ทองปลอด แม่ของฉันบอกว่า อะไรเป็นเด็กน่ารัก กับดวงตาสีดำขนาดใหญ่ และบาง น้ำหนักของฉันเป็นเพียง 18 กิโลกรัม ชื่อของฉันคือ angsuda kaewkhamhong . ชื่อของฉันคือ อั๊ง ฉันอยู่ที่ 56 บ้านศรีโพธิ์ทอง ตำบลโนนแดง , อำเภอบรบือจังหวัดมหาสารคาม พ่อคือ นายเกรียงไกร kaewkhamhong และแม่เป็นคุณนาย chawannuch kaewkhamhong . มี สามสาวในครอบครัวของฉัน น้องสาวคนโตคือ คุณสินชัย เธอได้แต่งงานกับลูกสาวคนหนึ่ง พี่สาว คือ นางสาว Ausa ,เธอแต่งงานแล้วแต่ไม่มีลูก สุดท้ายคือผม ครอบครัวของเราเป็นครอบครัวเกษตรกร เราเคยช่วยพ่อและแม่ในทุ่งนาข้าว ครอบครัวของเราเป็นครอบครัวที่เต็มไปด้วยความรัก ความห่วงใย และที่เกี่ยวข้องกับแต่ละอื่น ๆ .
ผมเป็นลูกคนสุดท้องของครอบครัว ฉันได้รับนิสัยเสียตั้งแต่วัยเด็ก ดังนั้นผมค่อนข้างเห็นแก่ตัวนะ แม่ฉันชอบเพื่อนที่ปิดของฉัน เมื่อฉันมีปัญหา ฉันพูดกับเธอผมยังจำได้ในวันแรกของโรงเรียนของฉัน โรงเรียนหนองทุ่มแบน ฉันร้องออกมาดังๆ และพยายามจะวิ่งตามแม่กลับบ้าน หลังจากที่พ่อเอาฉันไปโรงเรียนทุกๆวัน ฉันตื่นนอนในตอนเช้า แม่ของฉันช่วยให้ฉันเพื่อให้ได้ชุด กับม่วง โรงเรียนถุง ข้าวกล่อง และขวดน้ำ ทั้งหมดของพวกเขาเป็นสีม่วง ทั้งหมดที่ผมทำกิจกรรมกับเพื่อนๆพวกเขาเขียนตัวอักษรภาษาไทย วาดภาพ เล่นแป้ง , ร้องเพลงและเต้นรำ อาจารย์บอกเรื่องราวสำหรับบางครั้ง มันคือความสุขและความสนุกสนาน ฉันรักโรงเรียนมาก ในตอนเช้าก่อนเข้าเรียน เราได้ออกกำลังกายและได้เรียนแล้ว เราชอบดื่มนมตอนบ่าย วันหนึ่งผมได้รับกล่องใหญ่ของนม ผมรีบดื่มแต่นมลงไปผิดท่อ ฉันหายใจไม่ออกฉันไม่ชอบกินนม ตั้งแต่ผมได้ประสบการณ์ที่เลวร้ายของวันนั้น ฉันคิดว่ามันจะทำให้ฉันสั้น ๆจนถึงตอนนี้ เมื่อเลิกเรียนเวลา 15.30 น. ฉันเล่นกับเพื่อน ปกติพ่อพาฉันกลับบ้าน หน้าโรงเรียนมีร้านของเล่น ฉันมักจะต้องการที่จะซื้อของเล่นใหม่ ถ้าไม่ ฉันก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง วันหนึ่ง พ่อลืมเอากลับบ้านผมเฝ้ารอมานาน จากนั้นครูถามฉันและพาฉันกลับบ้านอย่างปลอดภัย พ่อแม่และครูแทบจะเชื่อว่าฉันสามารถจำทางกลับบ้านได้ มันไกลจากโรงเรียน ผมเรียนอยู่ในโรงเรียนนี้ ฉันเรียนในโรงเรียนจนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ฉันต้องการจะบอกคุณอีก ผมเป็นนักกิจกรรมฉันชอบที่จะเข้าร่วมการประกวดเขียนเรียงความประกวดและมือเกี่ยวกับวันพ่อ และวันแม่ . ฉันต้องการเข้าร่วมแข่งขันกับโรงเรียนอื่นๆด้วย เมื่อผมอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ฉันได้เกิดอุบัติเหตุกับรถจักรยานยนต์ ขาผมเจ็บ และบวมเป็นอาทิตย์ หลังจากที่ผมได้มีก้างปลาติดคอ พ่อแม่ของฉันเอาฉันไปเห็นคุณยายของฉันเธอดูแลฉัน โดยใช้เท้าของเธอมีรอยขีดข่วนบนคอของฉันเป็น believeness โบราณ ฉันรู้สึกดี แต่ฉันยังมีอาการปวดคอ ไม่กี่วันต่อมา แม่ของฉันพาฉันมาโรงพยาบาลบรบือ . ผมได้รับยา และนัด แต่ผมดีกว่า ไม่เคยได้เจอหมออีก จากวันเหล่านั้น ฉันมักจะมีปัญหาคอ
เมื่อฉันเสร็จแล้ว นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6ฉันต้องไปส่งฉันเรียนวิทยาคมบรบือแต่ผมไม่สามารถผ่านการทดสอบ ฉันต้องไปเรียนที่โรงเรียน nonrasriwittaya ใกล้ๆ บ้าน พ่อข้าชอบพูดกับผม เขาต้องการให้ฉันมีความสนใจในการเรียน ฉันทำของฉันดีที่สุด และฉันอาจจะอยู่ในชั้นของทั้งสาม ชั้นนี้เต็มไปด้วยนักเรียนที่ดีและสูง เกรด 3.00 . ครอบครัวผมมีความสุขและภูมิใจในตัวผม
เมื่อผมอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 มีนักเรียนรุ่นพี่มายุ่งกับผม เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของเพื่อนๆ เขาชอบที่จะนั่งในด้านหน้าของห้องและมองที่ฉัน ผมขี้อายและไม่ทำอะไรเลย วันนึง เขาเอากุหลาบที่ทำจากเยลลี่ในโต๊ะและวันอื่น ๆเขาส่งฉันข้อความที่น่ารักของฉัน ฉันอ่านมันในบ้านด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม และตอบข้อความ แต่ฉันรู้สึกชอบเขาแค่พี่ชาย .ในตอนนี้ ชีวิตของฉันสวยงาม พ่อแม่บอกเสมอว่า ให้ทำความดี และตระหนักที่จะทำสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต เมื่อผมอยู่ในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 บทเรียนมากมายยากชั้นตั้งใจเรียนทำเกรดดีๆ เรามีโอกาสที่จะไปตั้งแคมป์ในอุทยานแห่งชาติเอราวัณ . สวนนี้ยังอุดมไปด้วยธรรมชาติที่สวยงาม เราเดินในสวนสาธารณะ มันเหนื่อย แต่สนุกมากเราจบมัธยมศึกษาปีที่ 3 และพวกเราส่วนใหญ่ตัดสินใจที่จะเรียนต่อในโรงเรียนใหม่ แต่ผมยังเรียนอยู่ในโรงเรียนเดียวกัน มันคือสิ่งที่ดีสำหรับฉันที่จะช่วยครอบครัวของฉันเมื่อฉันมีเวลาว่าง ฉันช่วยแม่ทำความสะอาดบ้าน ซักเสื้อผ้า ล้างจาน ทำอาหาร และช่วยเธอ ฉันช่วยแม่ของฉันจะทำหวานสำหรับ