CD: How do you deal with the frustr

CD: How do you deal with the frustration?
CG: We still do houses. The great reason to do houses is to work with people who are
initially uninformed, unaware of the idea of a process. We involve them in that discovery,
in the confrontation and provocation, questioning, and, in the most positive sense,
decision making. I have always believed that the house is an ideal project for an architect
because you confront yourself and you engage in a dialogue and in a collaboration in the
truest sense. Once I have that in a house, and I know this is my frustration, I have the
expectation that it happens with every project. When it doesn’t I become disillusioned.
I’m still naive enough to think that I can change this, that I can alter the structure of the
process.
Copyright Anyone Corporation 2009 5
CD: Are you answering these questions today in a way that is substantially different from
how you would have responded 25 years ago?
CG: I am answering them with the benefit of having had broader experiences. When Five
Architects was first published our buildings were primarily houses. We were all young
and idealistic and believed in the modernist ethic as though it were dogma. It was an
uncontaminated state of mind and a great moment that I would love to recapture. But how
do you edit yourself back? How do you take all the information that you accumulate over
25 years and filter it in such a way as to return to that state of dogmatism, that blind belief
in the ideal of something that allows you to be free and not pressured by the forces of
reality?
When my daughter Courtney was killed it took me a long time to admit that I was
depressed and that I wasn’t working in a creative mode but was in a holding pattern.
Based upon that experience, I could maintain a certain level, but I wasn’t pushing. I
couldn’t push. When I got past it, I could look back at the work that I was involved in at
that time and see a clear distinction between then and now. Today my frame of mind is
more like when Colin first asked these questions than it was 10 years ago. I feel freer
today, and in a way I feel more frustrated. Having gone through all this, why isn’t it just
as simple as it was when I built my parents’ house? The goal should always be to have a
clear process.
CD: Do you mean a clear idea?
CG: No, a clear process: a site, a program, and a supportive client, meaning an engaged
client who trusts you. The best work for me is work that comes from the pursuit of an
idea. I don’t have to agree with it but I can be so moved by the commitment to the idea
that I can learn from it.
CD: What investigations did you push aside that you are now returning to?
CG: When you find yourself having to add to a strategy to solve a problem instead of
subtracting from it, you are accommodating as opposed to editing. The collage and the
assemblage of the work are not about adding on but about reductive selectivity. It is not
an assemblage of addition; it is an assemblage of subtraction, a carving away.
CD: Do you mean to say that your work has gone through a period of addition and now
you’re back to subtraction?
CG: Yes. There were buildings that tried to expand the vocabulary in ways that were not
as clear, or not as formally resolved as in my parents’ house. But in the de Menil house in
East Hampton, built 20 years later, there is a whole different complexity that reinforces
the ideas in my parents’ house, like spatial layering. There is a different density, a more
complex hierarchy of primary and secondary readings. For me, that house became a sort
of second life after my parents’ house. It was very provocative because, though not
simply thematically reiterative, it made me realize that you could keep the same integrity
Copyright Anyone Corporation 2009 6
and the same formal morality and still do investigative work. The last group of houses is
representative of this as well. The Katzenberg house, the Becker house in Switzerland,
and the Dell house, or Villa Austin, are resummaries of formal strategies but also
reductive and extraordinarily articulate in their hierarchies and in their resolution.
CD: What do you think the zeitgeist was 25 years ago?
CG: There was a strong ethic in the roots of European modernism, an aesthetic that
helped define or interpret a period of time through architecture, painting, etc., and
allowed one to question the vernacular or the historicist base of our culture. We were
young 25 years ago, not only as individuals but as a country. The aesthetic of our culture
is rooted in classic European references. But 25 years ago we were the second wave of
modernists who wanted to understand what went before us and to use the information, to
elaborate on it, and not be afraid to reference Europe again in questioning the ethic of
American historicism. Even today, it is much harder to build a modern building. Think of
all the architects who design houses versus those who design modern houses. The
percentage narrows to an infinitesimal number. A lot of time is spent getting past
people’s preconceptions of comfort, visual and otherwise. What is the image of
traditional architecture in America that makes people comfortable or secure? How do you
disengage them from that? How do you get someone to
understand that by not knowing something, exploring it,
and discovering it you can find greater security than you
could ever get by constantly regurgitating and dealing
with your habit?
For example, there was a time when everybody talked
about ornamentation. That to me was a low point. In the
end ornament was really about dressing, and if you could
dress, you could also undress. I was interested in the
undressing, so to be accused of doing unadorned and
reductive building was very positive for me.
CD: What do you believe constitutes comfort?
CG: Comfort is a state of mind. It is also unfortunately ascribed to a state of body. You
don’t aspire to make comfort. It is not so interesting, actually.
Image (above) – Gwathmey Siegel & Associates Architects, Weitz Residence, axonometric.
Now if discomfort causes reevaluation, then you endeavor to make discomfort. Frank
Lloyd Wright’s work was about that. Any avant-garde work is about discomfort. It’s not
purposefully inconvenient; it’s about creating a new awareness or extending one’s
understanding of what art might provide or allow. Implication and speculation are much
more interesting than blanket statements. Likewise, being inconvenienced causes you
automatically to be more aware. You rethink your patterns; you rethink a lot.
Copyright Anyone Corporation 2009 7
I believe that a state of intolerance allows you to be more purely analytical, perceptive,
and inventive, uncontaminated by the “state of the art of comfort.” By intolerance I mean
an intolerance for the correct. I am more interested in going beyond the known or correct.
Beyond comfort. Comfort is the already known. If the known is known, why keep
repeating it?
CD: Rowe’s next question is a good segue from this point: “How permissible is it to
make use of precedent; and therefore, how legitimate is the argument that the repetition
of a form is a destruction of authenticity?”
CG: Repetition of form is a destruction of authenticity, therefore the notion of replication
diminishes the original. Right? That’s what we’ve been saying. But I don’t think it’s as
isolated as that. The idea of precedent and repetition changes when it is seen in a
reinterpreted set of circumstances. Context in the pure sense can change what is meant by
repetition or replication. I would ask, When does something become a precedent and
when does something become repetitive?
CD: You have talked about site and program as composites created in making a building
and designing circulation. What influences you in solving these problems?
CG: I’ll give you an example of what I feel is my ability to quickly analyze sudden
opportunities. We are doing a new house in Pacific Palisades, California, on a site that
overlooks the gorge, has long horizontal views to the ocean, and is 90 degrees to Santa
Monica and then downtown Los Angeles. This little piece of land tucked into the edge of
the gorge has two layers, thus two vertical platforms. I knew the program right away.
This was the perfect opportunity to make a building that comes from the land and a
building that comes from out of the land and to have the two combined in the exterior and
interior circulation systems. The one that comes from out of the land is a pure geometric
pavilion, and the one that comes from the land is a series of vertical and horizontal layers
that have been extruded. Together the two make a kind of collage and site-responsive
building that is totally unique. Strategically, the building has not changed much from the
first sketch I made on that land. I knew intuitively that the program would fit, that the
disposition of the program would be correct in terms of the adjacency, in terms of the
layering, and that all of this together was totally form-giving or form-provoking. I had no
preconception about it.
I am happy, finally, that I can go to an unexpected and unique site and not put my
parents’ house on it. Traditional architects have always taken a predetermined,
symmetrically cross-axial front/back strategy and applied it to a site and then adjusted the
site to make it fit. This strategy – that site dictates the organization – could never be
formally cross-axial or symmetrical, but is inherently asymmetrical both in section and in
plan, with specific orientation and different densities of pieces. One piece is on one part
of the site, the other is somewhere else, and this raises the problem of connecting the two
without having it look like a link, like a bipartite Bauhaus building.
Copyright Anyone Corporation 2009 8
CD: Has the site always been this important to you? Was the site such a factor when you
did your parents’ house?
CG: The site of my parents’ house was the top of the mountain,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ซีดี: วิธีทำคุณจัดการกับเสียงCG: เรายังคงทำบ้านกัน จะทำงานกับคนที่มีเหตุผลที่ดีจะทำบ้านตอนแรกไม่รู้ ไม่รู้ความคิดของกระบวนการ เราเกี่ยวข้องกับพวกเขาในการค้นพบที่ในการเผชิญหน้าและ provocation ข้อ สงสัย และ ใน แง่บวกมากที่สุดตัดสินใจ ฉันเชื่อเสมอว่าบ้านโครงการเหมาะสำหรับสถาปนิกเนื่องจากคุณเผชิญด้วยตัวคุณเอง และคุณมีส่วนร่วม ในการเจรจา และความร่วมมือในการรู้สึก truest เมื่อมีที่ในบ้าน และฉันรู้ว่า นี้เป็นเสียงของฉัน มีการความคาดหวังว่า จะเกิดขึ้นกับทุกโครงการ เมื่อมันไม่ฉันเป็น disillusionedผมยังขำน่าพอคิดว่า ฉันสามารถเปลี่ยนแปลง ที่ ฉันสามารถเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของการกระบวนการลิขสิทธิ์ใครบริษัท 2009 5ซีดี: คุณตอบคำถามเหล่าในวิธีที่แตกต่างมากจากวันนี้อย่างไรคุณจะตอบรับเมื่อ 25 ปีที่ผ่านมาCG: ผมกำลังตอบรับพวกเขา ด้วยประโยชน์ของการไม่มีประสบการณ์ที่กว้างขึ้น เมื่อ 5สถาปนิกถูกเผยแพร่ครั้งแรกอาคารมีบ้านเป็นหลัก เราตอนเด็ก ๆ ทั้งหมดอุดมการณ์ และเชื่อในจริยธรรมบุกเบิกแต่ ก็มีหลักการ มันเป็นการดื่มรัฐใจและช่วงเวลาที่ดีที่ฉันชอบที่จะเรียกคืน แต่วิธีทำคุณแก้ไขตัวเองกลับมาหรือไม่ อย่างไรคุณจึงใช้ข้อมูลทั้งหมดที่คุณสะสมกว่า25 ปี และกรองข้อมูลในลักษณะเป็นกลับไปที่รัฐ dogmatism ที่ตาบอดความเชื่อin the ideal of something that allows you to be free and not pressured by the forces ofreality?When my daughter Courtney was killed it took me a long time to admit that I wasdepressed and that I wasn’t working in a creative mode but was in a holding pattern.Based upon that experience, I could maintain a certain level, but I wasn’t pushing. Icouldn’t push. When I got past it, I could look back at the work that I was involved in atthat time and see a clear distinction between then and now. Today my frame of mind ismore like when Colin first asked these questions than it was 10 years ago. I feel freertoday, and in a way I feel more frustrated. Having gone through all this, why isn’t it justas simple as it was when I built my parents’ house? The goal should always be to have aclear process.CD: Do you mean a clear idea?CG: No, a clear process: a site, a program, and a supportive client, meaning an engagedclient who trusts you. The best work for me is work that comes from the pursuit of anidea. I don’t have to agree with it but I can be so moved by the commitment to the ideathat I can learn from it.CD: What investigations did you push aside that you are now returning to?CG: When you find yourself having to add to a strategy to solve a problem instead ofsubtracting from it, you are accommodating as opposed to editing. The collage and theassemblage of the work are not about adding on but about reductive selectivity. It is notan assemblage of addition; it is an assemblage of subtraction, a carving away.
CD: Do you mean to say that your work has gone through a period of addition and now
you’re back to subtraction?
CG: Yes. There were buildings that tried to expand the vocabulary in ways that were not
as clear, or not as formally resolved as in my parents’ house. But in the de Menil house in
East Hampton, built 20 years later, there is a whole different complexity that reinforces
the ideas in my parents’ house, like spatial layering. There is a different density, a more
complex hierarchy of primary and secondary readings. For me, that house became a sort
of second life after my parents’ house. It was very provocative because, though not
simply thematically reiterative, it made me realize that you could keep the same integrity
Copyright Anyone Corporation 2009 6
and the same formal morality and still do investigative work. The last group of houses is
representative of this as well. The Katzenberg house, the Becker house in Switzerland,
and the Dell house, or Villa Austin, are resummaries of formal strategies but also
reductive and extraordinarily articulate in their hierarchies and in their resolution.
CD: What do you think the zeitgeist was 25 years ago?
CG: There was a strong ethic in the roots of European modernism, an aesthetic that
helped define or interpret a period of time through architecture, painting, etc., and
allowed one to question the vernacular or the historicist base of our culture. We were
young 25 years ago, not only as individuals but as a country. The aesthetic of our culture
is rooted in classic European references. But 25 years ago we were the second wave of
modernists who wanted to understand what went before us and to use the information, to
elaborate on it, and not be afraid to reference Europe again in questioning the ethic of
American historicism. Even today, it is much harder to build a modern building. Think of
all the architects who design houses versus those who design modern houses. The
percentage narrows to an infinitesimal number. A lot of time is spent getting past
people’s preconceptions of comfort, visual and otherwise. What is the image of
traditional architecture in America that makes people comfortable or secure? How do you
disengage them from that? How do you get someone to
understand that by not knowing something, exploring it,
and discovering it you can find greater security than you
could ever get by constantly regurgitating and dealing
with your habit?
For example, there was a time when everybody talked
about ornamentation. That to me was a low point. In the
end ornament was really about dressing, and if you could
dress, you could also undress. I was interested in the
undressing, so to be accused of doing unadorned and
reductive building was very positive for me.
CD: What do you believe constitutes comfort?
CG: Comfort is a state of mind. It is also unfortunately ascribed to a state of body. You
don’t aspire to make comfort. It is not so interesting, actually.
Image (above) – Gwathmey Siegel & Associates Architects, Weitz Residence, axonometric.
Now if discomfort causes reevaluation, then you endeavor to make discomfort. Frank
Lloyd Wright’s work was about that. Any avant-garde work is about discomfort. It’s not
purposefully inconvenient; it’s about creating a new awareness or extending one’s
understanding of what art might provide or allow. Implication and speculation are much
more interesting than blanket statements. Likewise, being inconvenienced causes you
automatically to be more aware. You rethink your patterns; you rethink a lot.
Copyright Anyone Corporation 2009 7
I believe that a state of intolerance allows you to be more purely analytical, perceptive,
and inventive, uncontaminated by the “state of the art of comfort.” By intolerance I mean
an intolerance for the correct. I am more interested in going beyond the known or correct.
Beyond comfort. Comfort is the already known. If the known is known, why keep
repeating it?
CD: Rowe’s next question is a good segue from this point: “How permissible is it to
make use of precedent; and therefore, how legitimate is the argument that the repetition
of a form is a destruction of authenticity?”
CG: Repetition of form is a destruction of authenticity, therefore the notion of replication
diminishes the original. Right? That’s what we’ve been saying. But I don’t think it’s as
isolated as that. The idea of precedent and repetition changes when it is seen in a
reinterpreted set of circumstances. Context in the pure sense can change what is meant by
repetition or replication. I would ask, When does something become a precedent and
when does something become repetitive?
CD: You have talked about site and program as composites created in making a building
and designing circulation. What influences you in solving these problems?
CG: I’ll give you an example of what I feel is my ability to quickly analyze sudden
opportunities. We are doing a new house in Pacific Palisades, California, on a site that
overlooks the gorge, has long horizontal views to the ocean, and is 90 degrees to Santa
Monica and then downtown Los Angeles. This little piece of land tucked into the edge of
the gorge has two layers, thus two vertical platforms. I knew the program right away.
This was the perfect opportunity to make a building that comes from the land and a
building that comes from out of the land and to have the two combined in the exterior and
interior circulation systems. The one that comes from out of the land is a pure geometric
pavilion, and the one that comes from the land is a series of vertical and horizontal layers
that have been extruded. Together the two make a kind of collage and site-responsive
building that is totally unique. Strategically, the building has not changed much from the
first sketch I made on that land. I knew intuitively that the program would fit, that the
disposition of the program would be correct in terms of the adjacency, in terms of the
layering, and that all of this together was totally form-giving or form-provoking. I had no
preconception about it.
I am happy, finally, that I can go to an unexpected and unique site and not put my
parents’ house on it. Traditional architects have always taken a predetermined,
symmetrically cross-axial front/back strategy and applied it to a site and then adjusted the
site to make it fit. This strategy – that site dictates the organization – could never be
formally cross-axial or symmetrical, but is inherently asymmetrical both in section and in
plan, with specific orientation and different densities of pieces. One piece is on one part
of the site, the other is somewhere else, and this raises the problem of connecting the two
without having it look like a link, like a bipartite Bauhaus building.
Copyright Anyone Corporation 2009 8
CD: Has the site always been this important to you? Was the site such a factor when you
did your parents’ house?
CG: The site of my parents’ house was the top of the mountain,

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

CD: คุณจัดการกับความยุ่งยากอย่างไร
CG: เรายังคงทำบ้าน เหตุผลที่ดีในการทำบ้านคือการทำงานกับคนที่มีความไม่รู้ในตอนแรกไม่ได้ตระหนักถึงความคิดของกระบวนการ
เราเกี่ยวข้องกับพวกเขาในการค้นพบว่าในการเผชิญหน้าและการยั่วยุ, การซักถามและในความรู้สึกในเชิงบวกมากที่สุดการตัดสินใจ ผมมีความเชื่ออยู่เสมอว่าบ้านเป็นโครงการที่เหมาะสำหรับสถาปนิกเพราะคุณเผชิญหน้ากับตัวเองและคุณมีส่วนร่วมในการเจรจาและความร่วมมือในความรู้สึกที่แท้จริง เมื่อฉันมีที่ในบ้านและฉันรู้ว่านี่เป็นความยุ่งยากของฉันฉันมีความคาดหวังว่ามันจะเกิดขึ้นกับทุกโครงการ . เมื่อมันไม่ได้ฉันจะกลายเป็นไม่แยแสฉันยังคงไร้เดียงสาพอที่จะคิดว่าฉันจะเปลี่ยนนี้ที่ผมสามารถปรับเปลี่ยนโครงสร้างของกระบวนการ. ลิขสิทธิ์ 2009 บริษัท ทุกคน 5 ซีดี: คุณตอบคำถามเหล่านี้วันนี้ในทางที่ เป็นอย่างมากที่แตกต่างจากวิธีการที่คุณจะมีการตอบสนองที่ผ่านมา25 ปี? CG: ผมตอบรับพวกเขาที่มีผลประโยชน์จากการมีประสบการณ์ที่กว้างขึ้น เมื่อห้าสถาปนิกได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกอาคารของเราได้บ้านเป็นหลัก เราทุกคนหนุ่มสาวและอุดมคติและเชื่อมั่นในจริยธรรมสมัยราวกับว่ามันเป็นความเชื่อ มันเป็นรัฐโสโครกของจิตใจและเป็นช่วงเวลาที่ดีที่ฉันชอบที่จะเอาคืน แต่วิธีการที่คุณแก้ไขตัวเองกลับมา? คุณจะทำอย่างไรจะใช้ข้อมูลทั้งหมดที่คุณสะสมในช่วง25 ปีและกรองในลักษณะที่จะกลับไปสู่สถานะของความหยิ่งยโสนั้นเชื่อคนตาบอดในอุดมคติของบางสิ่งบางอย่างที่ช่วยให้คุณเป็นอิสระและไม่ได้รับแรงกดดันจากกองกำลังของความจริง? เมื่อลูกสาวของคอร์ทนี่ฉันถูกฆ่าตายก็เอาฉันเป็นเวลานานที่จะยอมรับว่าผมมีความสุขและที่ฉันไม่ได้ทำงานในโหมดความคิดสร้างสรรค์ แต่เป็นในรูปแบบการถือครอง. ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ที่ผมสามารถรักษาระดับหนึ่ง แต่ผมไม่ได้ผลักดัน ฉันไม่สามารถผลักดัน เมื่อผมกลับมาที่ผ่านมามันก็จะย้อนกลับไปดูงานที่ผมมีส่วนร่วมในการที่เวลานั้นและเห็นความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างแล้วและตอนนี้ วันนี้กรอบของจิตใจของฉันเป็นเหมือนเมื่อครั้งแรกโคลินถามคำถามเหล่านี้กว่า 10 ปีที่ผ่านมา ฉันรู้สึกเป็นอิสระในวันนี้และในทางที่ผมรู้สึกผิดหวังมากขึ้น ผ่านไปทั้งหมดนี้คือเหตุผลที่มันไม่ได้เป็นเพียงแค่ง่ายอย่างที่มันเป็นตอนที่ผมสร้างบ้านพ่อแม่ของฉัน '? มีเป้าหมายที่ควรจะเป็นที่จะมีกระบวนการที่ชัดเจน. CD: คุณหมายถึงความคิดที่ชัดเจน? CG: ไม่มีเป็นกระบวนการที่ชัดเจน: เว็บไซต์, โปรแกรมและลูกค้าที่สนับสนุนความหมายหมั้นลูกค้าที่ไว้ใจคุณ การทำงานที่ดีที่สุดสำหรับผมคือการทำงานที่มาจากการแสวงหาที่คิด ผมไม่ได้เห็นด้วยกับมัน แต่ฉันสามารถเคลื่อนย้ายได้โดยความมุ่งมั่นกับความคิดที่ว่าผมสามารถเรียนรู้จากมัน. CD: อะไรสืบสวนคุณไม่ผลักดันกันที่คุณอยู่ในขณะนี้กลับไปCG: เมื่อคุณพบว่าตัวเองมี ที่จะเพิ่มกลยุทธ์ในการแก้ปัญหาแทนการลบจากนั้นคุณจะรองรับเมื่อเทียบกับการแก้ไข ภาพตัดปะและการชุมนุมของงานที่ไม่ได้เกี่ยวกับการเพิ่ม แต่ลดลงเกี่ยวกับการเลือก มันไม่ได้เป็นชุมนุมของนอกจากนี้; มันเป็นเรื่องของการชุมนุมลบที่แกะสลักออกไป. CD: คุณหมายถึงว่าการทำงานของคุณได้ผ่านช่วงเวลาของการบวกและตอนนี้คุณจะกลับไปลบ? CG: ใช่ มีอาคารที่พยายามที่จะขยายคำศัพท์ในรูปแบบที่ไม่เป็นที่ชัดเจนเป็นหรือไม่เป็นที่ได้รับการแก้ไขอย่างเป็นทางการในบ้านพ่อแม่ของฉัน ' แต่ในบ้าน Menil ในอีสต์แฮมพ์สร้าง20 ปีต่อมามีความซับซ้อนแตกต่างกันทั้งที่ตอกย้ำความคิดในบ้านพ่อแม่ของฉันเช่นชั้นอวกาศ มีความหนาแน่นที่แตกต่างกันคือขึ้นลำดับชั้นที่ซับซ้อนของการอ่านประถมศึกษาและมัธยมศึกษา สำหรับผมบ้านที่กลายเป็นจัดเรียงของชีวิตที่สองหลังจากที่บ้านพ่อแม่ของฉัน ' มันก็เร้าใจมากเพราะแม้ว่าจะไม่ได้เพียงแค่หัวเรื่อง reiterative มันทำให้ผมรู้ว่าคุณสามารถเก็บความสมบูรณ์เดียวกันลิขสิทธิ์2009 บริษัท ทุกคนที่ 6 และคุณธรรมอย่างเป็นทางการเหมือนกันและยังคงทำผลงานสืบสวน กลุ่มสุดท้ายของบ้านเป็นตัวแทนของนี้เป็นอย่างดี บ้าน Katzenberg บ้านเบกเกอร์ในประเทศสวิสเซอร์แลนด์และบ้านของDell หรือวิลล่าออสตินเป็น resummaries ของกลยุทธ์อย่างเป็นทางการ แต่ยังลดลงและปล้องพิเศษในลำดับชั้นของพวกเขาและในความละเอียดของพวกเขา. CD: อะไรที่คุณคิดว่าจิตวิญญาณเป็น 25 ปีที่ผ่านมา ? CG: มีจริยธรรมในการที่แข็งแกร่งในรากของยุโรปสมัยที่ความงามที่ช่วยกำหนดหรือตีความระยะเวลาที่ผ่านสถาปัตยกรรม, ภาพวาด ฯลฯ และได้รับอนุญาตตั้งคำถามกับพื้นถิ่นหรือฐานhistoricist ของวัฒนธรรมของเรา เรามีหนุ่มสาว 25 ปีที่ผ่านมาไม่เพียง แต่เป็นบุคคล แต่เป็นประเทศที่ ความงามของวัฒนธรรมของเราเป็นรากฐานในการอ้างอิงยุโรปคลาสสิก แต่เมื่อ 25 ปีก่อนเราเป็นคลื่นลูกที่สองของธรรมเนียมที่อยากจะเข้าใจในสิ่งที่เราไปก่อนและจะใช้ข้อมูลในการทำอย่างละเอียดในมันและไม่กลัวที่จะอ้างอิงยุโรปอีกครั้งในการซักถามจริยธรรมของhistoricism อเมริกัน แม้วันนี้มันเป็นเรื่องยากมากที่จะสร้างอาคารที่ทันสมัย คิดว่าสถาปนิกที่ออกแบบบ้านเมื่อเทียบกับผู้ที่ออกแบบบ้านที่ทันสมัย​​ ร้อยละแคบลงไปเป็นจำนวนน้อย จำนวนมากของเวลาที่ใช้รับที่ผ่านมาอคติของผู้คนของความสะดวกสบายภาพและอื่น ๆ ภาพคืออะไรของสถาปัตยกรรมแบบดั้งเดิมในอเมริกาที่ทำให้คนที่สะดวกสบายหรือความปลอดภัยหรือไม่ คุณจะปลดพวกเขาจากที่? คุณจะได้รับคนวิธีการเข้าใจว่าโดยไม่ทราบว่าสิ่งที่สำรวจมันและการค้นพบว่าคุณสามารถพบความปลอดภัยมากขึ้นกว่าที่คุณเคยได้รับอย่างต่อเนื่องโดยก็ดีและการจัดการกับนิสัยของคุณหรือไม่ตัวอย่างเช่นมีเวลาเมื่อทุกคนได้พูดคุยเกี่ยวกับการตกแต่ง. ที่ให้ฉันเป็นจุดต่ำสุด ในเครื่องประดับปลายเป็นจริงเกี่ยวกับการแต่งกายและถ้าคุณสามารถแต่งตัวคุณยังสามารถเปลื้องผ้า ผมมีความสนใจในออกเสียงเพื่อที่จะถูกกล่าวหาว่าทำตกแต่งและอาคารลดลงเป็นบวกมากสำหรับฉัน. CD: สิ่งใดที่คุณเชื่อว่าถือเป็นความสะดวกสบาย? CG: สบายเป็นสภาวะของจิตใจ นอกจากนี้ยังเป็นที่น่าเสียดายที่กำหนดสถานะของร่างกาย คุณไม่ปรารถนาที่จะให้ความสะดวกสบาย มันไม่ได้เป็นที่น่าสนใจเช่นนั้นจริง. ภาพ (ด้านบน) -. Gwathmey Siegel & Associates สถาปนิก, ไวทซเรสซิเดน axonometric ตอนนี้ถ้ารู้สึกไม่สบายทำให้เกิดการประเมินแล้วคุณพยายามที่จะทำให้ความรู้สึกไม่สบาย แฟรงก์การทำงานลอยด์ไรต์เป็นเกี่ยวกับการที่ การทำงานใด ๆ เปรี้ยวจี๊ดเป็นเรื่องเกี่ยวกับความรู้สึกไม่สบาย มันไม่ได้ไม่สะดวกเด็ดเดี่ยว; มันเป็นเรื่องของการสร้างการรับรู้ใหม่หรือการขยายของคนเข้าใจในสิ่งที่อาจให้งานศิลปะหรืออนุญาต ความหมายและการเก็งกำไรมีมากน่าสนใจมากขึ้นกว่างบผ้าห่ม ในทำนองเดียวกันการไม่สะดวกทำให้คุณโดยอัตโนมัติเพื่อให้ได้ตระหนักถึง คุณคิดใหม่รูปแบบของคุณ คุณคิดใหม่เป็นจำนวนมาก. ลิขสิทธิ์ทุกคนคอร์ปอเรชั่น 2009 7 ผมเชื่อว่ารัฐของการแพ้จะช่วยให้คุณสามารถที่จะวิเคราะห์อย่างหมดจดเฉลียวและสร้างสรรค์โสโครกโดย "รัฐของศิลปะของความสะดวกสบาย." โดยการแพ้ผมหมายถึงแพ้สำหรับถูกต้อง ฉันสนใจมากขึ้นในการไปเกินกว่าที่รู้จักกันหรือถูกต้อง. นอกเหนือจากความสะดวกสบาย ความสะดวกสบายเป็นที่รู้จักอยู่แล้ว ถ้าเป็นที่รู้จักกันเป็นที่รู้จักกันทำไมให้ทำซ้ำหรือไม่ซีดี: คำถามต่อไป Rowe เป็นดีทำต่อจากจุดนี้: "วิธีการที่ได้รับอนุญาตที่จะไปทำให้การใช้งานก่อนหน้านี้; ดังนั้นวิธีการที่ถูกต้องตามกฎหมายเป็นข้อโต้แย้งว่าการทำซ้ำในรูปแบบคือการทำลายของแท้ "? CG: การทำซ้ำรูปแบบคือการทำลายของความถูกต้องดังนั้นความคิดของการจำลองแบบจีบเดิม ใช่มั้ย? นั่นคือสิ่งที่เราได้รับการบอกว่า แต่ผมไม่คิดว่ามันเป็นที่แยกว่า ความคิดของการทำซ้ำและแบบอย่างการเปลี่ยนแปลงเมื่อมีการเห็นในชุดตีความสถานการณ์ บริบทในความรู้สึกที่บริสุทธิ์สามารถเปลี่ยนสิ่งที่หมายโดยการทำซ้ำหรือการจำลองแบบ ฉันจะถามว่าเมื่อไหร่จะกลายเป็นสิ่งที่เป็นแบบอย่างและเมื่อกลายเป็นสิ่งที่ไม่ซ้ำ? ซีดี: คุณได้พูดคุยเกี่ยวกับสถานที่และโปรแกรมคอมโพสิตที่สร้างขึ้นในการทำอาคารและการออกแบบการไหลเวียน สิ่งที่มีอิทธิพลต่อคุณในการแก้ปัญหาเหล่านี้หรือไม่CG: ฉันจะให้คุณตัวอย่างของสิ่งที่ฉันรู้สึกว่าเป็นความสามารถของฉันได้อย่างรวดเร็วฉับพลันวิเคราะห์โอกาส เราจะทำบ้านใหม่ในเอเชียแปซิฟิก Palisades แคลิฟอร์เนียในเว็บไซต์ที่สามารถมองเห็นวิวหุบเขาที่มีมุมมองแนวยาวลงไปในมหาสมุทรและเป็น90 องศาซานตาโมนิกาแล้วเมืองLos Angeles นี้ชิ้นส่วนของที่ดินแปลงเล็ก ๆ ซุกเข้าไปในขอบของหุบเขามีสองชั้นจึงสองแพลตฟอร์มแนวตั้ง ผมรู้ว่าโปรแกรมได้ทันที. นี้เป็นโอกาสที่ดีที่จะทำให้อาคารที่มาจากที่ดินและอาคารที่มาจากการออกจากที่ดินและที่จะมีทั้งสองรวมกันในด้านนอกและระบบการไหลเวียนของการตกแต่งภายใน หนึ่งที่มาจากออกจากที่ดินเป็นรูปทรงเรขาคณิตที่บริสุทธิ์ศาลาและเป็นหนึ่งที่มาจากดินแดนที่เป็นชุดชั้นในแนวตั้งและแนวนอนที่ได้รับการอัด ร่วมกันทั้งสองทำให้ชนิดของภาพตัดปะและเว็บไซต์การตอบสนองของอาคารที่ไม่ซ้ำกันทั้งหมด กลยุทธ์การสร้างไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากจากร่างแรกที่ผมทำในดินแดนที่ ผมรู้ว่าสังหรณ์ใจว่าโปรแกรมที่จะพอดีกับที่จำหน่ายของโปรแกรมจะถูกต้องในแง่ของถ้อยคำในแง่ของศิลปะและว่าทั้งหมดนี้คือร่วมกันโดยสิ้นเชิงรูปแบบหรือรูปแบบการให้กระตุ้น ผมไม่มีอคติเกี่ยวกับเรื่องนี้. ผมมีความสุขที่สุดที่ฉันสามารถไปที่เว็บไซต์ที่ไม่คาดคิดและไม่ซ้ำกันและไม่ใส่ฉันบ้านพ่อแม่ 'กับมัน สถาปนิกแบบดั้งเดิมมีการดำเนินการที่กำหนดไว้เสมอ, สมมาตรด้านหน้าข้ามแกน / หลังกลยุทธ์และนำไปใช้ให้เป็นสถานที่และปรับแล้วเว็บไซต์ที่จะทำให้มันพอดี กลยุทธ์นี้ - เว็บไซต์ที่สั่งการองค์กร - ไม่เคยได้เป็นอย่างเป็นทางการข้ามหรือแกนสมมาตรแต่โดยเนื้อแท้ไม่สมดุลทั้งในส่วนและในแผนด้วยการวางที่เฉพาะเจาะจงและความหนาแน่นที่แตกต่างกันของชิ้นส่วน ชิ้นหนึ่งที่อยู่ในส่วนหนึ่งของเว็บไซต์อื่น ๆ ที่เป็นที่อื่นและทำให้เกิดปัญหาในการเชื่อมต่อทั้งสองโดยไม่ต้องมีลักษณะเหมือนการเชื่อมโยงเช่นฝ่ายอาคารBauhaus. ลิขสิทธิ์ทุกคนคอร์ปอเรชั่น 2009 8 แผ่น CD: มีเว็บไซต์เสมอ รับที่สำคัญนี้กับคุณหรือไม่ เป็นสถานที่นั้นเป็นปัจจัยที่เมื่อคุณได้พ่อแม่ของคุณ 'บ้าน? CG: เว็บไซต์ของพ่อแม่' เป็นบ้านด้านบนของภูเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซีดี : อย่างไรคุณจัดการกับเสียง ?
CG : เรายังทำบ้าน เหตุผลที่ดีในการทำบ้านจะทำงานกับคนที่
รู้ตอนแรกไม่รู้ความคิดของกระบวนการ เราเกี่ยวข้องกับพวกเขาในที่การค้นพบ
ในการเผชิญหน้าและการ ถาม และในความรู้สึกที่เป็นบวกมากที่สุด
การตัดสินใจ ผมมีความเชื่อเสมอว่าบ้านเป็นโครงการที่เหมาะสำหรับสถาปนิก
เพราะคุณควรจะเผชิญหน้ากับตัวเองและคุณมีส่วนร่วมในการเจรจาและความร่วมมือในความรู้สึก truest
. เมื่อฉันได้ในบ้าน และผมรู้ว่านี้คือเสียงของฉัน ฉันมี
ความคาดหวังว่ามันเกิดขึ้นกับทุกโครงการ เมื่อมันไม่ได้เป็นฉันกลายเป็น disillusioned .
ผมยังไร้เดียงสาพอที่จะคิดว่า ฉันสามารถเปลี่ยนนี้ ผมสามารถเปลี่ยนโครงสร้างของกระบวนการ

.บริษัทซีดีลิขสิทธิ์ใคร 2009 5
: คุณตอบคำถามเหล่านี้วันนี้ในวิธีที่แตกต่างอย่างมากจาก
วิธีที่คุณจะตอบสนองเมื่อ 25 ปีก่อน
CG : ผมตอบให้กับประโยชน์ของการได้รับประสบการณ์ที่กว้างขึ้น ตอนที่ 5
สถาปนิกถูกตีพิมพ์ครั้งแรกอาคารของเราเป็นหลักบ้าน เราเด็ก
และอุดมการณ์ และเชื่อในสังคมสมัยใหม่ ราวกับว่ามันเป็นกฎ มันเป็น
ไม่สภาพจิตใจและช่วงเวลาที่ดีที่ฉันชอบที่จะแฝง แต่ยังไง
คุณแก้ไขเองกลับมา ? คุณเอาข้อมูลที่คุณสะสมมากกว่า
25 ปีและกรองในลักษณะเช่นกลับไปที่สถานะของความหยิ่งยโส ตาบอดความเชื่อ
ในอุดมคติของบางอย่างที่ช่วยให้คุณได้ฟรี และไม่กดดัน โดยกองกำลังของ
ความจริง ?
เมื่อลูกสาวของฉัน Courtney ถูกฆ่ามันเอาฉันเป็นเวลานานที่จะยอมรับว่าฉัน
หดหู่และที่ไม่ทำงานในโหมดสร้างสรรค์ แต่เป็นในรูปแบบการถือครอง .
ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ ผมสามารถรักษาระดับหนึ่ง แต่ผมไม่ได้กด ผม
ไม่สามารถผลักดัน เมื่อฉันได้ผ่านมันฉันสามารถมองกลับไปที่งานที่ผมมีส่วนร่วมในที่ที่เห็นชัดเจน
เวลาและความแตกต่างระหว่างแล้วและตอนนี้ วันนี้กรอบของจิตใจผม คือ
เหมือนเมื่อโคลินถามคำถามเหล่านี้กว่า 10 ปี รู้สึกเป็นอิสระขึ้น
วันนี้และในทางที่ผมรู้สึกท้อแท้ มีไปถึง ทั้งหมดนี้ ทำไมมันไม่แค่
ง่ายเหมือนตอนสร้างบ้านพ่อแม่ของฉันเป้าหมายควรมีกระบวนการที่ชัดเจน
.
ซีดี : คุณหมายถึงความคิดที่ชัดเจน ?
CG : ไม่มีกระบวนการที่ชัดเจน : เว็บไซต์ , โปรแกรม , และลูกค้าสนับสนุนความหมายหมั้น
ลูกค้าที่เชื่อใจคุณ งานที่ดีที่สุดสำหรับผมคืองานที่มาจากการแสวงหาของ
ความคิด ฉันไม่เห็นด้วยกับมัน แต่ฉันไม่สามารถย้ายจากความยึดมั่นในความคิดที่ผมสามารถเรียนรู้ได้จากมัน
.
ซีดี :สืบสวนอะไรคุณผลักไปด้านข้างที่ตอนนี้คุณกลับมา ?
CG : เมื่อคุณพบว่าตัวเองต้องเพิ่มกลยุทธ์การแก้ไขปัญหาแทนที่จะ
ลบจากมัน คุณสามารถเป็นนอกคอกการแก้ไข วิทยาลัยและการรวมกลุ่มของงาน
ไม่ได้เกี่ยวกับการเพิ่ม แต่เกี่ยวกับการลดลง . ไม่ใช่การชุมนุม
นอกจากนี้ มันเป็นชุมนุมของการลบแกะไป .
ซีดี : คุณหมายความว่างานของคุณได้ผ่านช่วงเวลาของการบวกและการลบ
กลับมาแล้ว ?
CG : ใช่ มีจำนวนอาคารที่พยายามขยายคำศัพท์ในลักษณะที่ไม่เป็น
ชัดเจนหรือไม่เป็นการแก้ไขอย่างเป็นทางการในบ้านพ่อแม่ของฉัน แต่ใน เดอ มูนีลบ้าน
East Hampton , สร้าง 20 ปีต่อมามีทั้งความซับซ้อนที่แตกต่างกันระหว่าง
ความคิดในบ้านพ่อแม่ เหมือนแหล่งฟอกเงิน มีความหนาแน่นที่แตกต่างกันมากขึ้น
ซับซ้อนลำดับชั้นของการอ่านประถมศึกษาและมัธยมศึกษา สำหรับผม บ้านที่กลายเป็นเรียง
ชีวิตที่สองหลังจากที่บ้านพ่อแม่ฉัน มันเร้าใจ เพราะแม้จะไม่พูดซ้ำ
เพียงใจ ,มันทำให้ผมตระหนักว่าคุณสามารถเก็บเหมือนกันความสมบูรณ์
ลิขสิทธิ์ใครบริษัท 2009 6
และเดียวกันทางคุณธรรมและยังทำงานสืบสวน กลุ่มสุดท้ายของบ้านคือ
ตัวแทนนี้เช่นกัน บ้านทั้งหลาย , เบกเกอร์บ้านในประเทศสวิสเซอร์แลนด์
และ Dell บ้านหรือวิลล่า ออสติน เป็น resummaries กลยุทธ์อย่างเป็นทางการ แต่ยัง
และชัดเจนเป็นพิเศษซึ่งขั้นของพวกเขาและในความละเอียดของพวกเขา .
ซีดี : สิ่งที่คุณคิดว่า zeitgeist คือเมื่อ 25 ปีก่อน
CG : มีจริยธรรมที่แข็งแกร่งในรากของยุโรปสมัยใหม่ , ความงามที่
ช่วยนิยามหรือตีความระยะเวลาผ่านสถาปัตยกรรม จิตรกรรม ฯลฯ และได้รับอนุญาตให้ถาม
พื้นถิ่นหรือ historicist ฐานของวัฒนธรรมของเรา เรา