I knew she had said I was her impri

I knew she had said I was her imprint. But I really didn't know what that all entailed.
"This is hardly a conversation that needs to be had. She isn't even here, she hasn't been found." I grabbed my shoes as I slipped my sweatshirt on. I looked at the clock. "I have to go."
"The kingdom is starting to divide. I don't know how long things will keep holding together. We need this alliance, Lucas."
I began to push past him but felt his cold hand on my shoulder. His hand stood out in front of me, holding our mother's wedding ring.
"You're going to need this soon," Julian said. He dropped it in my palm and I held the ring, staring at in fear. "Let's not waste anymore time, Lucas. Tonight we find her."
It was him who started past me and made his way out the door. With new resolve I slipped the ring on my the chain of my necklace. I knew my mother had loved Leah, even during the short time she knew her.
"Are you coming?" Julian called from the hallway.
I tucked the necklace under my shirt. Tonight was different, I could feel it. Not just because Julian had said so, but I had never felt such certainty within myself. Tonight, Leah and I would find each other.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันรู้ว่าเธอเคยบอกว่าผมเป็นที่ประทับของเธอ แต่ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ยกให้ทั้งหมด.
"นี่คือแทบจะไม่สนทนาที่ต้องการที่จะมี. เธอเป็นไม่ได้ที่นี่เธอยังไม่ได้รับการค้นพบ." ผมคว้ารองเท้าของฉันเป็นฉันลื่นเสื้อสวมหัวของฉันใน ผมมองไปที่นาฬิกา "ผมต้องไป."
"ราชอาณาจักรเริ่มที่จะแบ่ง. ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ยาวจะทำให้ผู้ถือหุ้นร่วมกัน. เราจำเป็นต้องมีพันธมิตรนี้ลูคัส."
ผมเริ่มที่จะผลักดันผ่านมา แต่เขารู้สึกว่ามือเย็นของเขาบนไหล่ของฉัน . มือของเขาออกมายืนที่ด้านหน้าของฉันถือแหวนแต่งงานแม่ของเรา.
"คุณกำลังจะต้องนี้เร็ว ๆ นี้" จูเลียนกล่าวว่า เขาทิ้งมันไว้ในฝ่ามือของฉันและฉันถือแหวนจ้องมองที่อยู่ในความกลัว "เราไม่ต้องเสียเวลาอีกต่อไป, ลูคัส. คืนนี้เราพบเธอ."
มันเป็นเขาที่เริ่มต้นที่ผ่านมาผมและทำทางของเขาออกจากประตู ด้วยการแก้ปัญหาใหม่ฉันลื่นแหวนในห่วงโซ่สร้อยคอของฉันของฉัน ผมรู้ว่าแม่ของฉันได้รักลีอาห์แม้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เธอรู้ว่าเธอ.
"คุณมา?" จูเลียนเรียกจากห้องโถง.
ผมซุกสร้อยคอภายใต้เสื้อของฉัน คืนนี้ก็แตกต่างกันผมรู้สึกว่ามัน ไม่เพียงเพราะจูเลียนได้กล่าวเช่นนั้น แต่ผมไม่เคยรู้สึกว่าความเชื่อมั่นดังกล่าวภายในตัวเอง คืนนี้ลีอาห์และฉันอยากจะพบกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันรู้ว่าเธอเคยพูดว่าฉันฝังใจของเธอ แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าทั้งหมด entailed .
" นี่ไม่ใช่การสนทนาที่ต้องมี เธอไม่ได้มาที่นี่ เธอไม่พบ . " ฉันหยิบรองเท้าของฉัน ฉันใส่เสื้อของฉันบน ผมมองนาฬิกา " ฉันต้องไป "
" อาณาจักรเริ่มที่จะแยก ฉันไม่ทราบวิธียาวมันจะถือด้วยกัน เราต้องการพันธมิตรนี้ ลูคัส "
.ฉันเริ่มที่จะผลักดันผ่านเขา แต่รู้สึกเย็นมือของเขาบนไหล่ของฉัน มือของเขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ถือแหวนแต่งงานของแม่เรา .
" คุณต้องการเร็วๆนี้ " จูเลียน กล่าว เขาทำมันในฝ่ามือของฉัน และฉันถือแหวน จ้องมองในความหวาดกลัว . อย่าเสียเวลาเลย ลูคัส คืนนี้เราหาเธอ "
เขาเป็นคนเริ่มมาและทำทางของเขาออกจากประตูใหม่แก้ปัญหาผมลื่นแหวนของฉันโซ่สร้อยคอของฉัน ผมรู้ว่าแม่รักลีอาห์ แม้ในช่วงเวลาสั้นๆ เธอรู้จัก .
" เธอจะไปด้วยมั้ย ? " จูเลียน โทรมาจากทางเดิน .
ผมซุกสร้อยใต้เสื้อของผม คืนนี้มันต่างกัน ผมรู้สึกได้ ไม่ใช่แค่เพราะจูเลียนพูดอย่างนั้น แต่ฉันก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้แน่นอนภายในตัวเอง คืนนี้นางเลอาห์ และผมจะหาแต่ละอื่น ๆ .