In general, moreover, agencies such

In general, moreover, agencies such as the IMF and the World Bank have never expected these four countries to play a donor role. Mexico is perhaps the only exception, when, in 2012 the IMF asked for and received Mexico’s assistance in providing funds in order to help contain Europe’s debt crisis.

Because of this, it seems that Colombia, Mexico, and Singapore have been able to focus more on domestic policy -- an easier feat for each, to be sure, since they are much smaller and not nearly as decentralized as the BRICS.

Between 1995 and 2010, for example, Colombia has increased health care spending from 7.34 percent of GDP to 7.59 percent. This will likely eventually prove unsustainable, especially if there is an economic downturn. But, for now, Colombia has a very generous health system. Today, approximately 96 percent of the population has health insurance. The number of state-owned hospitals increased from 4,466 in 2004 to 4,602 in 2009, and the number of beds for intensive care increased from 4,985 to 9,294. The number of physicians increased from 0.96 per 1,000 residents in 1990 to 1.47 per 1,000 in 2010. And finally, access to essential medicines has increased for both chronic conditions and communicable diseases, such as AIDS. Although challenges remain, including the overall quality of health care services (especially in rural areas) and the financial sustainability of the system, these policy efforts have led to a sizeable reduction in health care inequality.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทั่วไป นอก หน่วยงาน IMF และธนาคารโลกได้เคยคาดว่าประเทศเหล่านี้ 4 บทบาทผู้บริจาค เม็กซิโกอาจจะเป็นข้อยกเว้นเท่านั้น เมื่อ ใน 2012 IMF ขอ และได้รับความช่วยเหลือของเม็กซิโกในการให้เงินใน ใบสั่งเพื่อช่วยให้ประกอบด้วยวิกฤตหนี้ของยุโรป

ด้วยเหตุนี้ ดูเหมือนว่าโคลัมเบีย ประเทศเม็กซิโก และสิงคโปร์ได้รับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับนโยบายภายในประเทศ - เพลงง่ายขึ้นสำหรับแต่ละ แน่ใจ ความสามารถเนื่องจากมีขนาดเล็กมาก และไม่เป็นแบบกระจายศูนย์เป็น BRICS

ระหว่าง 1995 และ 2010 ตัวอย่าง โคลัมเบียขึ้นดูแลสุขภาพค่าใช้จ่ายจากร้อยละ 7.34 ของ GDP ร้อยละ 7.59 นี้จะมีแนวโน้มในที่สุดพิสูจน์ unsustainable โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามีการชะลอตัวทางเศรษฐกิจ แต่ สำหรับตอนนี้ โคลัมเบียมีระบบสุขภาพที่กว้างขวางมาก วันนี้ ประมาณ 96 เปอร์เซ็นต์ของประชากรมีประกันสุขภาพ จำนวนโรงพยาบาลรัฐเพิ่มขึ้นจาก 4,466 ในปี 2004-4,602 2552 และจำนวนเตียงสำหรับดูแลเร่งรัดเพิ่มขึ้นจาก 4,985 เพื่อ 9,294 จำนวนแพทย์ที่เพิ่มขึ้นจาก 0.96 ต่อ 1000 คนในปี 1990 เพื่อ 1.47 ต่อ 1000 ในปี 2553 และสุด ท้าย การเข้าถึงยาจำเป็นมีมากขึ้นทั้งโรคเรื้อรังและโรค communicable เช่นเอดส์ แม้ว่าความท้าทายที่ยังคงอยู่ รวมทั้งคุณภาพของบริการสุขภาพ (โดยเฉพาะในชนบท) โดยรวมและความยั่งยืนทางการเงินของระบบ ความพยายามนโยบายเหล่านี้ได้นำการลดความไม่เสมอภาคสุขภาพสำหรับผู้พิการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยทั่วไปยิ่งไปกว่านั้นยังหน่วยงานเช่นไอเอ็มเอฟและธนาคารโลกที่ไม่เคยคาดว่าจะสี่ประเทศเหล่านี้เพื่อเล่นบทบาทผู้บริจาคที่ เม็กซิโกซิตีอาจจะยกเว้นเฉพาะเมื่ออยู่ในปี 2012 ไอเอ็มเอฟได้ถามและได้รับความช่วยเหลือของประเทศแม็กซิโกในการให้เงินทุนในการสั่งซื้อเพื่อช่วยให้มีปัญหาหนี้ของยุโรป

เนื่องจากนี้ดูเหมือนกับว่าโคลอมเบีย,เม็กซิโกและสิงคโปร์มีความสามารถในการให้ความสำคัญมากขึ้นในการกำหนดนโยบาย ภายใน ประเทศความสามารถได้ง่ายยิ่งขึ้นสำหรับแต่ละคนที่จะต้องแน่ใจว่าจากการที่พวกเขาจะมีขนาดเล็กมากและไม่ได้เป็นระบบกระจายจากศูนย์กลางเป็น brics .

ระหว่างปี 1995 และ 2010 สำหรับตัวอย่างเช่นโคลัมเบียมีค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นการดูแล สุขภาพ จาก 7.34% ของ GDP กับ 7.59% โรงแรมแห่งนี้จะได้พิสูจน์แล้วไม่ยั่งยืนโดยเฉพาะหากมี ภาวะ เศรษฐกิจที่ในท้ายที่สุด แต่สำหรับในขณะนี้โคลัมเบียมีระบบ สุขภาพ ขนาดกว้างขวางเป็นอย่างมาก ในวันนี้ประมาณร้อยละ 96 ของประชากรที่มีประกัน สุขภาพ จำนวนของโรงพยาบาลของรัฐที่เป็นเจ้าของเพิ่มขึ้นจาก 4,466 ในปี 2004 เพื่อ 4,602 ในปี 2009 และจำนวนของเตียงนอนสำหรับการดูแลขั้นสูงเพิ่มขึ้นจาก 4,985 เพื่อ 9,294 จำนวนของแพทย์เพิ่มขึ้นจาก 0.96 ต่อ 1 , 000 คนในปี 1990 เป็น 1.47 ต่อ 1 , 000 ในปี 2010 และประการสุดท้ายการเข้าถึงยาที่จำเป็นมีเพิ่มขึ้นสำหรับเงื่อนไขโรคเรื้อรังและโรคติดเชื้อโรคเช่นโรคเอดส์ทั้งสอง แม้ว่าความท้าทายยังคงอยู่รวมถึง คุณภาพ โดยรวมของการให้บริการดูแล สุขภาพ (โดยเฉพาะในพื้นที่ชนบท)และความยั่งยืนทางการเงินของระบบที่ความพยายามนโยบายเหล่านี้มีขนาดใหญ่นำไปสู่การลดความไม่เท่าเทียมกันในการดูแล สุขภาพ