Spacecraft Will Reach Pluto in July

Spacecraft Will Reach Pluto in July, Revealing Last Face in Solar System
After almost a decade in flight, New Horizons is approaching the enigmatic dwarf planet. What it will find there is anybody’s guess.

By Nadia Drake

Small, cold, and absurdly far away, Pluto has always been selfish with its secrets. Since its discovery in 1930, the dwarf planet has revolved beyond reach, its frosty surface a blurred mystery that even the most powerful telescopes can’t bring into focus. We know about Pluto. But we don’t really know it.

That will change on July 14, when NASA’s New Horizons spacecraft is scheduled to fly within 8,000 miles of the frozen dwarf. It’s a risky maneuver, but if all goes well, the fleeting close encounter will unveil the last of the classical solar system’s unexplored worlds. We’ll finally get to meet the former ninth planet face-to-face—to really see its surface and that of its largest moon, Charon. Scientists have some guesses about what they might find, but the only thing they can say for sure is that Pluto promises to be a surprise. (Read more on Nadia Drake’s blog at National Geographic, No Place Like Home.)

“The Pluto we imagined will just go away like smoke,” says Alan Stern, New Horizons’ principal investigator.

The X-Files

It wouldn’t be the first time Pluto has confounded expectations. In 2006, the year New Horizons was launched, Pluto vanished from the list of planets and reappeared as a “dwarf planet.” That, of course, had more to do with astronomers on Earth than any celestial sleight of hand, but the truth is, Pluto has been a tough world to crack since before it was discovered. (See what scientists say about Pluto’s status as a planet.)

As early as the 1840s, a tricky calculus foretold the existence of a planet beyond the orbit of Neptune. Calculations based on Neptune’s mass suggested that the ice giant’s orbit, and that of its neighbor Uranus, didn’t quite fit the predictions of planetary motion. So some astronomers reasoned that at least one large, undiscovered world at the edge of the solar system must be jostling the ice giants and causing them to trace errant paths around the sun.

By the turn of the century, the hunt for that missing planet had gathered momentum: Whoever found it would earn the shiny distinction of discovering the first new planet in more than 50 years. Calling the rogue world “Planet X,” Boston aristocrat Percival Lowell—perhaps best known for claiming to have spotted irrigation canals on the surface of Mars—vigorously took up the search. Lowell had built his own observatory in Flagstaff, Arizona, and in 1905 it became the epicenter of the search for Planet X, with Lowell calculating and recalculating its probable position and borrowing equipment for the hunt. But Lowell died in 1916, without knowing that Planet X really existed.

Fast-forward to 1930. Late one February afternoon, 24-year-old Clyde Tombaugh was parked in his spot at Lowell Observatory. A transplant from the farm fields of Kansas, Tombaugh had been assigned the task of searching for Lowell’s elusive planet. He had no formal training in astronomy but had developed a skill for building telescopes, sometimes from old car parts and other improbable items.

He was also something of a perfectionist. “When I planted the kafir corn and milo maize,” he wrote in his 1980 memoir, “the rows across the field had to be straight as an arrow or I was unhappy. Later, every planet-suspect, no matter how faint, had to be checked out ... It was the most tedious work I’d ever done.”

Tombaugh spent about a year searching for the missing world, using an instrument called a blink comparator. The noisy machine let viewers flip back and forth between long exposures of the sky, often containing hundreds of thousands of stars, taken several days apart. Anything that traveled a significant distance during that time—a planet or an asteroid, for example—would appear to move as the images flipped.

On that late afternoon—it was February 18—Tombaugh was manning the comparator and squinting at thousands of stars, evaluating each one by eye. Suddenly, in photos taken six days apart in January, he spied a small speck of light that didn’t stay put. In one image, it was to the left of two bright stars. In the next, it had jumped a few millimeters to the right of those stars. Tombaugh flipped back and forth between the images and watched the spot leaping in and out of its original position. He grabbed a ruler and measured the precise difference in the spot’s position. Then he found another photo of the sky, taken earlier in January, and searched for the same spot. Finally, he used a hand-magnifier to confirm the potential planet’s presence in one more set of photos, taken by a different camera. After 45 minutes, Tombaugh was convinced.

1930 Kansas farmer Clyde Tombaugh built this telescope in 1928 using the crankshaft of his father’s 1910 Buick and some discarded farm equipment. His drawings of Mars and Jupiter led to a job at Lowell Observatory. There, two years later, he discovered Pluto.PHOTOGRAPH BY BETTMANN/CORBISPicture of Clyde Tombaugh, finder of Pluto
He had found Planet X.

“You look at the spot that is Pluto, and it’s a pretty dinky little spot,” says Will Grundy, a New Horizons team member who works at Lowell Observatory. “You really had to stare at these things. How he didn’t just go blind, I don’t know.”

After weeks of follow-up observations, Lowell Observatory announced Tombaugh’s find on March 13, which happened to coincide with the 75th anniversary of Lowell’s birth.

But almost immediately, astronomers knew something was wrong. The jumping point of light was much too faint to be Planet X. Even the best telescopes of the day couldn’t resolve the planet’s disk, which meant the object was small—much too small to account for the meanderings of the ice giants.

“They were expecting something brighter than that, something bigger than that,” says Owen Gingerich, an emeritus astronomer and historian at the Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics. “But they assumed, nevertheless, that it was probably Earth size. So, much smaller than Uranus and Neptune, but a respectable sort of planet.”

Indeed, the world’s size has never deterred its fans. Right away, Lowell Observatory had to figure out what to name the new planet. Hundreds of letters poured in. “Minerva” was an early front-runner. Lowell’s widow, Constance, who’d held up the search for Planet X while battling the observatory for Lowell’s fortune after his death, suggested “Percival” and “Lowell”—and then, abandoning humility altogether, “Constance.”

Across the ocean, an 11-year-old English girl named Venetia Burney casually proposed the name “Pluto,” after the Roman god of the underworld. It seemed an appropriately dark name for a planet on the dusky fringe, and it followed the mythological naming convention. Conveniently, the word also contained Percival Lowell’s initials. And so on May 1, Lowell Observatory announced that Planet X would be named Pluto.

But with its peculiar, tilted orbit and confoundingly small size, the world remained an enigma. Over the years the estimated mass of Tombaugh’s planet continued to shrink and shrink ... and shrink, until it finally shrank itself out of planethood altogether and was rechristened a dwarf planet in 2006.

By observing Pluto’s interaction with its satellite Charon, scientists now know Pluto’s mass is a mere two-thousandths that of Earth. Discovered in 1978, Charon is almost half the size of Pluto—so big the two actually form a binary system. They revolve around a point in the space between them, a double-dwarf planet churning away in the center of an astoundingly complex system containing at least four more moons.

Scientists suspect there may be yet more moons around Pluto, some perhaps sharing or swapping orbits and maybe chaotically rotating instead of gracefully pirouetting. (Read “Pluto’s Moons Dance to a Random Beat.”)

“I would not be surprised at being surprised by finding something really pathologically weird like that,” says Alex Parker, a postdoc on the New Horizons team.

By the late 1980s, NASA’s Voyager 2 spacecraft had swept through the realm of the giant planets and revealed the real mass of Neptune. When that number, which is the equivalent of about 17 Earths, is plugged into those old equations used to predict the existence of a ninth planet, everything works as expected. Uranus traces a predictable, boring path around the sun. There never was another large planet tugging at its orbit. But if not for the faulty math, and one man’s prodigious patience, we could have waited decades to discover the little world that really is out there.

Violent Birth

No longer a planet and no longer a misfit, Pluto isn’t even one of a kind anymore. It’s one of thousands of worlds populating the Kuiper belt—a vast debris ring beyond Neptune that’s home to countless comets and icy dwarfs. Long ago erased from Earth, fingerprints from the early ages of the solar system are still pressed into these 4.6-billion-year-old chunks, waiting to be matched with theories describing the solar system’s turbulent early years.

The Kuiper belt’s architecture points to a violent rearrangement of the giant planets early on, a great migration that sent small bodies flying and turned the solar system into an overgrown shooting gallery. Scientists are hoping to use the craters dotting Pluto’s and Charon’s surfaces to take a survey of the Kuiper belt population and reconstruct how it has changed over time. Although tricky to make, those measurements are essential for reconciling ideas about how the migration of the giant planets sculpted the early solar system. “We think the Kuiper belt was a lot more massive early on,” Stern says.

What we learn from the dwarf planet could also give scientists a peek at the processes that shaped an early

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยานอวกาศจะถึงดาวพลูโตในเดือนกรกฎาคม เปิดเผยใบหน้าล่าสุดในระบบสุริยะหลังจากเกือบทศวรรษในเที่ยวบิน ฮอลิซันส์ใหม่เป็นกำลังดาวเคราะห์แคระลึกลับ สิ่งที่มันจะพบมีการเดาของใครโดยนาเดียเดรกขนาดเล็ก เย็น และ absurdly ห่าง ดาวพลูโตเสมอแล้วเห็นแก่ตัวกับความลับของ ตั้งแต่ค้นพบใน 1930 ดาวเคราะห์แคระมี revolved เกินถึง ผิวหนาวความลึกลับที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด telescopes ไม่ชัด ไม่คมชัด เรารู้เกี่ยวกับดาวพลูโต แต่เราไม่ทราบจริง ๆ ก็ที่จะเปลี่ยนแปลงในที่ 14 กรกฎาคม เมื่อยานอวกาศใหม่ฮอลิซันส์ของนาซามีกำหนดบินภายใน 8000 ไมล์แคระแช่แข็ง มันเป็นวิธีที่มีความเสี่ยง แต่ถ้าพบทั้งหมดไปดี การหายวับไปปิดจะเปิดตัวล่าสุดของคลาสสิกระบบสุริยะของโลก unexplored สุดท้ายเราจะได้รับการย้าย 9 โลกเผชิญ--หน้าซึ่งจะเห็นพื้นผิวของมันและที่ของดวงจันทร์ที่ใหญ่ที่สุด คารอน นักวิทยาศาสตร์ได้เดาว่าสิ่งที่พวกเขาอาจพบ แต่เป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถบอกได้แน่ว่า ดาวพลูโตสัญญาต้อง ประหลาดใจ (อ่านเพิ่มเติมในบล็อกนาเดียเดรกที่ชาติทางภูมิศาสตร์ ไม่มีตำแหน่งเช่นหน้าแรกด้วย)"ดาวพลูโตเราจินตนาการก็จะไปเก็บเช่นควัน กล่าวว่า Alan สเติร์น เอกชนหลักใหม่ของฮอลิซันส์แฟ้ม Xมันจะไม่เป็นครั้งแรกที่ดาวพลูโตมี confounded ความคาดหวัง ในปี 2006 ฮอลิซันส์ใหม่ของปีถูกเปิด ศาสดาจากรายชื่อของดาวเคราะห์ดาวพลูโต และ reappeared เป็นเป็น "ดาวเคราะห์แคระ" ที่ แน่นอน มีมากขึ้น มีนักดาราศาสตร์บนโลกกว่าทุกคนกล แต่ความจริงก็ คือ ดาวพลูโตแล้วโลกจะแตกตั้งแต่ก่อนเป็นการค้นพบยาก (ดูนักวิทยาศาสตร์ที่พูดเกี่ยวกับสถานะของดาวพลูโตเป็นดาวเคราะห์)ก่อนที่ 1840s แคลคูลัสหากินพยากรณ์ไว้ล่วงหน้าการดำรงอยู่ของดาวเคราะห์นอกเหนือจากวงโคจรของดาวเนปจูน คำนวณตามมวลของดาวเนปจูนแนะนำว่า วงโคจรของยักษ์น้ำแข็ง และที่อยู่ของเพื่อนบ้านของดาวยูเรนัส ไม่ได้ค่อนข้างพอดีคาดคะเนของการเคลื่อนไหวของดาวเคราะห์ ดาราดังบาง reasoned ต้องปรับยักษ์น้ำแข็ง และก่อให้เกิดการติดตามเส้นทางพเนจรรอบที่น้อยมาก ไม่เคยค้นพบโลกที่ขอบของระบบสุริยะโดยเปิดศตวรรษ การล่าสัตว์สำหรับดาวเคราะห์ที่ไม่มีรวบรวมโมเมนตัม: ใครพบจะได้รับแตกเงาของการค้นพบดาวเคราะห์ใหม่ครั้งแรกในกว่า 50 ปี เรียกอันธพาลโลก "ดาวเคราะห์ X บอสตันอริสโตแครทวัล — บางทีรู้จักกันดีในชื่อด่างคลองชลประทานบนพื้นผิวของดาวอังคาร — ดั่งเอาค่าการค้นหา Lowell ได้สร้างหอดูดาวของเขาเองในแฟลกสตาฟ Arizona และปีพ.ศ. 2448 สมัย นั้นกลายเป็นจุดศูนย์กลางของการค้นหาดาวเคราะห์ X, Lowell คำนวณ และคำนวณตำแหน่งดำรง และยืมอุปกรณ์สำหรับการล่าสัตว์ แต่ Lowell ตายใน 1916 โดยไม่ทราบที่จริง ๆ อยู่ดาวเคราะห์ Xกรอไปข้างหน้าถึง 1930 สายหนึ่งกุมภาพันธ์บ่าย อายุ 24 ปีไคลด์ทอมบอได้จอดในจุดที่หอดูดาวของเขา ปลูกจากด้านฟาร์มแคนซัส ทอมบอได้มอบหมายงานค้นหาดาวเคราะห์เปรียวของ Lowell เขามีไม่ฝึกอบรมทางดาราศาสตร์ ได้มีพัฒนาทักษะสำหรับอาคาร telescopes บางจากชิ้นส่วนรถยนต์เก่าและรายการอื่น ๆ improbableเขายังเป็น perfectionist ที่ "เมื่อผมปลูกข้าวโพด kafir และไมข้าวโพด เขาเขียนใน memoir 1980 ของเขา "แถวข้ามเขตได้ให้ตรงตามลูกศร หรือผมไม่มีความสุข ภายหลัง ทุกโลกสงสัย ไม่ว่าหน้ามืดตามัว ได้ถูกเช็คเอาท์... มันเป็นงานน่าเบื่อที่สุดที่ฉันเคยทำ"ทอมบอที่ใช้เกี่ยวกับปีค้นหาโลกที่หายไป การใช้เครื่องมือที่เรียกว่า comparator กะพริบ เครื่องเสียงดังให้ผู้ชมที่พลิกไปมาระหว่างนาน ๆ ของท้องฟ้า มักจะประกอบด้วยหลายร้อยหลายพันของดาว ถ่ายหลายวันกัน สิ่งที่เดินทางไกลอย่างมีนัยสำคัญในช่วงเวลานั้น — เป็นดาวเคราะห์หรือดาวเคราะห์น้อย เช่น — จะปรากฏขึ้นเพื่อ ย้ายภาพพลิกในบ่ายที่ — ก็ 18 กุมภาพันธ์ — ธุระที่ comparator และ squinting ที่พันดาว ประเมินทีละตาทอมบอ ทันใดนั้น ในถ่ายแยกหกมกราคมวัน เขา spied speck เล็ก ๆ ของแสงที่ไม่พักวาง ในรูปหนึ่ง มันเป็นของสองดาวสดใส ใน มันได้ไปกี่มิลลิเมตรทางด้านขวาของดาวเหล่านั้น ทอมบอพลิกไปมาระหว่างภาพ และดูจุดกระโจนออกตำแหน่งเดิม เขาคว้าไม้บรรทัด มาวัดความแตกต่างชัดเจนในตำแหน่งของจุด แล้ว เขายังพบอีกภาพของท้องฟ้า มาก่อนหน้าในเดือนมกราคม และค้นหาจุดเดียวกัน สุดท้าย เขาใช้มือแว่นขยายเพื่อยืนยันสถานะของโลกอาจเกิดขึ้นในหนึ่งชุดขึ้นไปถ่าย จากกล้องที่แตกต่างกัน หลังจาก 45 นาที ทอมบอได้ convincedชาวแคนซัส 1930 ไคลด์ทอมบอสร้างกล้องโทรทรรศน์นี้ 1928 ใช้ crankshaft Buick 1910 บิดาและบางอุปกรณ์ฟาร์มถูกละทิ้ง ภาพวาดของดาวอังคารและดาวพฤหัสนำงานที่หอดูดาว มี สองปีต่อมา เขาค้นพบ Pluto.PHOTOGRAPH โดย BETTMANN/CORBISPicture ของไคลด์ทอมบอ หาของดาวพลูโตเขาได้พบดาวเคราะห์ X"คุณดูจุดที่ดาวพลูโต และมันเป็นจุดเล็ก ๆ สวยแด้งกี้ กล่าวว่า จะ Grundy สมาชิกทีมฮอลิซันส์ใหม่ที่ทำงานที่หอดูดาว "จริง ๆ ก็ต้องมองสิ่งเหล่านี้ ว่าเขาไม่ได้เพียงแค่ไปตาบอด ฉันไม่รู้"หลังจากสัปดาห์สังเกตติดตามผล หอประกาศหาของทอมบอบน 13 มีนาคม ซึ่งเกิดขึ้นร่วมกับการครบรอบปีที่ 75 ของ Lowell เกิดแต่เกือบจะทันที นักดาราศาสตร์รู้สิ่งถูกผิด จุดไฟกระโดดมากเกินไปลมดาวเคราะห์ X จะได้ แม้ telescopes สุดวันไม่แก้ไขดิสก์ของโลก ซึ่งหมายถึง วัตถุมีขนาดเล็กโดยมากเล็กเกินไปบัญชี meanderings ของยักษ์น้ำแข็งได้"พวกเขาถูกคาดหวังว่าสิ่งที่ยิ่งกว่านั้น สิ่งที่ใหญ่กว่าที่ กล่าวว่า Owen Gingerich การ emeritus นักดาราศาสตร์และนักประวัติศาสตร์ที่ศูนย์ฟิสิกส์ดาราศาสตร์ฮาร์วาร์ดสมิธโซเนียน "แต่พวกเขา ถือ อย่างไรก็ตาม ก็คงโลกขนาดนี้ ดังนั้น มากขนาดเล็กกว่าดาวยูเรนัสและดาวเนปจูน ตัวอย่างเรียงลำดับของดาวเคราะห์ "แต่แน่นอน ขนาดของโลกได้เคย deterred แฟน ๆ ของ ทันที หอดูดาวก็จะคิดได้ว่าการตั้งชื่อดาวเคราะห์ใหม่ หลายร้อยตัวค่ะ "มิเนอร์ว่า" poured เป็น front-runner เป็นต้น แนะนำแม่ม่ายของ Lowell คอนสแตนซ์ ซึ่งได้จัดขึ้นการค้นหาดาวเคราะห์ X ขณะต่อสู้หอดูดาวในฟอร์จูนของ Lowell หลังความตายของเขา "Percival" และ "Lowell" — แล้ว ทิ้งบททั้งหมด "คอนสแตนซ์"Across the ocean, an 11-year-old English girl named Venetia Burney casually proposed the name “Pluto,” after the Roman god of the underworld. It seemed an appropriately dark name for a planet on the dusky fringe, and it followed the mythological naming convention. Conveniently, the word also contained Percival Lowell’s initials. And so on May 1, Lowell Observatory announced that Planet X would be named Pluto.But with its peculiar, tilted orbit and confoundingly small size, the world remained an enigma. Over the years the estimated mass of Tombaugh’s planet continued to shrink and shrink ... and shrink, until it finally shrank itself out of planethood altogether and was rechristened a dwarf planet in 2006.By observing Pluto’s interaction with its satellite Charon, scientists now know Pluto’s mass is a mere two-thousandths that of Earth. Discovered in 1978, Charon is almost half the size of Pluto—so big the two actually form a binary system. They revolve around a point in the space between them, a double-dwarf planet churning away in the center of an astoundingly complex system containing at least four more moons.Scientists suspect there may be yet more moons around Pluto, some perhaps sharing or swapping orbits and maybe chaotically rotating instead of gracefully pirouetting. (Read “Pluto’s Moons Dance to a Random Beat.”)“I would not be surprised at being surprised by finding something really pathologically weird like that,” says Alex Parker, a postdoc on the New Horizons team.By the late 1980s, NASA’s Voyager 2 spacecraft had swept through the realm of the giant planets and revealed the real mass of Neptune. When that number, which is the equivalent of about 17 Earths, is plugged into those old equations used to predict the existence of a ninth planet, everything works as expected. Uranus traces a predictable, boring path around the sun. There never was another large planet tugging at its orbit. But if not for the faulty math, and one man’s prodigious patience, we could have waited decades to discover the little world that really is out there.Violent BirthNo longer a planet and no longer a misfit, Pluto isn’t even one of a kind anymore. It’s one of thousands of worlds populating the Kuiper belt—a vast debris ring beyond Neptune that’s home to countless comets and icy dwarfs. Long ago erased from Earth, fingerprints from the early ages of the solar system are still pressed into these 4.6-billion-year-old chunks, waiting to be matched with theories describing the solar system’s turbulent early years.The Kuiper belt’s architecture points to a violent rearrangement of the giant planets early on, a great migration that sent small bodies flying and turned the solar system into an overgrown shooting gallery. Scientists are hoping to use the craters dotting Pluto’s and Charon’s surfaces to take a survey of the Kuiper belt population and reconstruct how it has changed over time. Although tricky to make, those measurements are essential for reconciling ideas about how the migration of the giant planets sculpted the early solar system. “We think the Kuiper belt was a lot more massive early on,” Stern says.What we learn from the dwarf planet could also give scientists a peek at the processes that shaped an early

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยานอวกาศจะสูงถึงดาวพลูโตในเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมาเปิดเผยใบหน้าในระบบสุริยะหลังจากผ่านไปเกือบทศวรรษที่ผ่านมาในเที่ยวบินเปิดโลกทัศน์ใหม่อยู่ใกล้ดาวเคราะห์แคระลึกลับ
สิ่งที่จะพบว่ามีใครเดา. โดยนาเดียเป็ดเล็กเย็นและขันห่างไกลดาวพลูโตได้เสมอเห็นแก่ตัวกับความลับของ ตั้งแต่การค้นพบในปี 1930 ที่ดาวเคราะห์แคระได้โคจรไกลเกินเอื้อมผิวหนาวของความลึกลับเบลอว่าแม้กล้องโทรทรรศน์ที่มีประสิทธิภาพที่สุดไม่สามารถนำเข้ามาในโฟกัส เรารู้เกี่ยวกับดาวพลูโต แต่เราไม่ทราบจริงๆมัน. ที่จะมีการเปลี่ยนแปลงในวันที่ 14 เดือนกรกฎาคมเมื่อยานอวกาศของนาซ่าเปิดโลกทัศน์ใหม่มีกำหนดที่จะบินภายใน 8,000 ไมล์ของดาวแคระแช่แข็ง มันเป็นการซ้อมรบที่มีความเสี่ยง แต่ถ้าทุกอย่างไปพบใกล้หายวับไปจะเปิดตัวสุดท้ายของระบบสุริยะคลาสสิกของโลกที่ยังมิได้สำรวจ ในที่สุดเราก็จะได้พบกับอดีตเก้าโลกใบหน้าเพื่อใบหน้าจริงๆเห็นพื้นผิวของมันและของดวงจันทร์ที่ใหญ่ที่สุดของมันก่อน นักวิทยาศาสตร์คาดเดามีบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาอาจจะพบ แต่สิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถพูดได้อย่างแน่นอนก็คือดาวพลูโตสัญญาว่าจะเป็นที่น่าประหลาดใจ (อ่านเพิ่มเติมในบล็อกของนาเดียเป็ดที่ National Geographic, No Place Like Home.) "การพลูโตที่เราคิดก็จะหายไปเหมือนควัน" อลันสเติร์นเปิดโลกทัศน์ใหม่ 'ตรวจสอบหลัก. กล่าวว่าX-Files มันจะไม่เป็น ครั้งแรกที่ดาวพลูโตได้อายเพราะความคาดหวัง ในปี 2006 ปีที่เปิดโลกทัศน์ใหม่เปิดตัวที่ดาวพลูโตหายไปจากรายชื่อของดาวเคราะห์และกลับมาเป็น "ดาวเคราะห์แคระ." ที่แน่นอนได้มากขึ้นจะทำอย่างไรกับนักดาราศาสตร์บนโลกกว่าว่องไวใด ๆ บนท้องฟ้าของมือ แต่ความจริงก็คือ ดาวพลูโตได้รับโลกยากที่จะแตกตั้งแต่ก่อนที่มันถูกค้นพบ (ดูสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์กล่าวว่าเกี่ยวกับสถานะของดาวพลูโตเป็นดาวเคราะห์.) เป็นช่วงต้นยุค 1840 แคลคูลัสหากินทำนายการดำรงอยู่ของดาวเคราะห์วงโคจรของดาวเนปจูน การคำนวณขึ้นอยู่กับมวลของดาวเนปจูนบอกว่าวงโคจรยักษ์น้ำแข็งและที่เพื่อนบ้านของดาวยูเรนัสมันไม่ได้ค่อนข้างพอดีกับการคาดการณ์ของการเคลื่อนไหวของดาวเคราะห์ ดังนั้นนักดาราศาสตร์บางคนให้เหตุผลว่าอย่างน้อยหนึ่งที่มีขนาดใหญ่ของโลกยังไม่ได้เปิดที่ขอบของระบบสุริยะจะต้องได้รับการกระแทกยักษ์น้ำแข็งและทำให้พวกเขาในการติดตามเส้นทางท่องเที่ยวรอบดวงอาทิตย์. โดยช่วงเปลี่ยนศตวรรษที่ตามล่าหาดาวเคราะห์ที่หายไปได้ รวบรวมโมเมนตัมผู้ใดพบว่ามันจะได้รับความแตกต่างเงาของการค้นพบดาวเคราะห์ใหม่แรกในรอบกว่า 50 ปี โทรโลกโกง "Planet X" ขุนนางบอสตัน Percival Lowell-อาจจะรู้จักกันดีที่สุดสำหรับการอ้างว่ามีคลองชลประทานพบบนพื้นผิวของดาวอังคารอย่างจริงจังเอาขึ้นค้นหา โลเวลล์ได้สร้างหอดูดาวของตัวเองในเสาธงแอริโซนาและในปี 1905 มันก็กลายเป็นศูนย์กลางของการค้นหา Planet X ที่มีโลเวลล์การคำนวณและการคำนวณตำแหน่งที่น่าจะเป็นและอุปกรณ์การกู้ยืมเงินสำหรับการล่าสัตว์ แต่โลเวลล์เสียชีวิตในปี 1916 โดยไม่ทราบว่า Planet X จริงๆมีอยู่. อย่างรวดเร็วไปข้างหน้าเพื่อปี 1930 ปลายเดือนกุมภาพันธ์ช่วงบ่ายวันหนึ่ง 24 ปีไคลด์ทอมบอจอดอยู่ในจุดของเขาที่หอดูดาวโลเวลล์ ปลูกจากทุ่งนาแคนซัส Tombaugh ได้รับมอบหมายงานในการค้นหาดาวเคราะห์ที่เข้าใจยากของโลเวลล์ เขามีไม่มีการฝึกอบรมอย่างเป็นทางการในดาราศาสตร์ แต่มีการพัฒนาทักษะในการสร้างกล้องโทรทรรศน์บางครั้งจากชิ้นส่วนรถยนต์เก่าและรายการอื่น ๆ ที่จะเกิดขึ้น. นอกจากนี้เขายังมีอะไรบางอย่างสมบูรณ์แบบ "ตอนที่ผมปลูกข้าวโพด kafir และไมโลข้าวโพด" เขาเขียนไว้ในปี 1980 ชีวิตประจำวันของเขา "แถวข้ามเขตจะต้องตรงเป็นลูกศรหรือฉันไม่มีความสุข ต่อมาทุกดาวเคราะห์ต้องสงสัยไม่ว่าลมได้มีการตรวจสอบออกมา ... มันเป็นงานที่น่าเบื่อที่สุดฉันเคยทำ. "บอใช้เวลาประมาณหนึ่งปีค้นหาโลกที่หายไปโดยใช้เครื่องมือที่เรียกว่ากระพริบตาเปรียบเทียบ เครื่องมีเสียงดังให้ผู้ชมพลิกกลับไปมาระหว่างความเสี่ยงระยะยาวของท้องฟ้าที่มักจะมีหลายร้อยหลายพันดาวที่นำมาหลายวันออกจากกัน สิ่งใดที่เดินทางเป็นระยะทางอย่างมีนัยสำคัญในช่วงเวลาดาวเคราะห์หรือดาวเคราะห์น้อยเช่น-จะปรากฏที่จะย้ายไปเป็นภาพพลิก. เมื่อวันที่ช่วงบ่ายมันถูกกุมภาพันธ์ 18-Tombaugh ได้ประจำเปรียบเทียบและ squinting ที่พันดาว การประเมินผลอย่างใดอย่างหนึ่งโดยแต่ละตา ทันใดนั้นภาพที่ถ่ายในวันที่หกออกจากกันในเดือนมกราคมเขาสอดแนมจุดเล็ก ๆ ของแสงที่ไม่ได้อยู่กับที่ หนึ่งในภาพมันเป็นทางด้านซ้ายของสองดาวสดใส ในครั้งต่อไปมันก็เพิ่มขึ้นไม่กี่มิลลิเมตรไปทางขวาของดาวเหล่านั้น บอพลิกกลับไปมาระหว่างภาพและดูจุดที่กระโดดเข้าและออกจากตำแหน่งเดิม เขาคว้าผู้ปกครองและวัดความแตกต่างได้อย่างแม่นยำในตำแหน่งของจุด จากนั้นเขาก็พบภาพของท้องฟ้าอื่นที่นำมาก่อนหน้านี้ในเดือนมกราคมและค้นหาจุดเดียวกัน ในที่สุดเขาใช้มือแว่นขยายเพื่อยืนยันการปรากฏตัวของดาวเคราะห์ที่มีศักยภาพในหนึ่งชุดอื่น ๆ ของภาพถ่ายที่ถ่ายโดยกล้องที่แตกต่างกัน หลังจาก 45 นาทีบอเชื่อ. 1930 แคนซัสเกษตรกรไคลด์ทอมบอสร้างกล้องโทรทรรศน์นี้ในปี 1928 โดยใช้เพลาข้อเหวี่ยงของพ่อของเขา 1910 บูอิคและอุปกรณ์ฟาร์มทิ้ง ภาพวาดของเขาของดาวอังคารและดาวพฤหัสบดีนำไปสู่การทำงานในหอดูดาวโลเวลล์ มีสองปีต่อมาเขาพบ Pluto.PHOTOGRAPH จำแนก Bettmann / CORBISPicture ของไคลด์ทอมบอ, ค้นหาของดาวพลูโตเขาได้พบดาวเคราะห์เอ็กซ์"คุณมองไปที่จุดที่ดาวพลูโตและมันเป็นจุด Dinky สวย ๆ หน่อย ๆ " จะบอกว่าใจแคบ สมาชิกทีมงานเปิดโลกทัศน์ใหม่ที่ทำงานอยู่ที่หอดูดาวโลเวลล์ "จริงๆคุณต้องจ้องมองที่สิ่งเหล่านี้ วิธีการที่เขาไม่ได้เพียงแค่ไปตาบอดผมไม่ทราบว่า. "หลังจากที่สัปดาห์ที่ผ่านมาของการสังเกตติดตามโลเวลล์หอดูดาวประกาศหาTombaugh ของวันที่ 13 มีนาคมซึ่งเกิดขึ้นให้ตรงกับวันครบรอบ 75 ปีของการเกิดโลเวลล์. แต่เกือบจะในทันทีที่นักดาราศาสตร์ รู้ว่ามีบางอย่างผิด จุดกระโดดของแสงได้มากลมเกินไปที่จะเป็นดาวเคราะห์เอ็กซ์แม้แต่กล้องโทรทรรศน์ที่ดีที่สุดของวันที่ไม่สามารถแก้ไขดิสก์ของโลกซึ่งหมายความว่าวัตถุที่มีขนาดเล็กมากที่มีขนาดเล็กเกินไปบัญชีสำหรับการหากินของยักษ์น้ำแข็ง. " พวกเขาคาดหวังว่าบางสิ่งบางอย่างที่สดใสกว่าที่สิ่งที่ใหญ่กว่านั้น "โอเว่น Gingerich นักดาราศาสตร์กิตติคุณและนักประวัติศาสตร์ที่ศูนย์ฮาร์วาร์มิ ธ โซเนียนดาราศาสตร์กล่าวว่า "แต่พวกเขาสันนิษฐานว่า แต่ที่มันอาจจะเป็นขนาดของโลก ดังนั้นขนาดเล็กกว่าดาวยูเรนัสและดาวเนปจูน แต่การจัดเรียงที่นับถือของดาวเคราะห์. "อันที่จริงขนาดของโลกที่ไม่เคยขัดขวางแฟนๆ ของมัน ทันทีหอดูดาวโลเวลล์จะต้องคิดออกว่าจะตั้งชื่อดาวเคราะห์ดวงใหม่ หลายร้อยตัวอักษรริน. "ศิลปะ" เป็น front-runner ต้น ม่ายโลเวลล์, คอนสแตนซ์ที่ต้องการจัดขึ้นค้นหา Planet X ในขณะที่ต่อสู้กับหอดูดาวโชคลาภโลเวลล์หลังจากที่เขาตายแนะ "เพอซิวาล" และ "โลเวลล์" และอื่นแล้วทิ้งความอ่อนน้อมถ่อมตนโดยสิ้นเชิง "คอนสแตนซ์." ข้ามมหาสมุทร สาวอังกฤษ 11 ปีชื่อ Venetia เบอร์นีย์ตั้งใจเสนอชื่อ "ดาวพลูโต" หลังจากที่โรมันเทพเจ้าแห่งนรก มันดูเหมือนเป็นชื่อที่มืดเหมาะสมสำหรับโลกบนขอบดำและมันตามการตั้งชื่อที่เป็นตำนาน สิ่งอำนวยความสะดวกคำว่ายังมีชื่อย่อ Percival โลเวลล์ และเพื่อให้วันที่ 1 พฤษภาคมหอดูดาวโลเวลล์ประกาศว่า Planet X จะได้รับการตั้งชื่อดาวพลูโต. แต่ด้วยความแปลกประหลาดของวงโคจรเอียงและขนาดที่เล็ก confoundingly โลกยังคงเป็นปริศนา กว่าปีที่มวลประมาณของดาวเคราะห์บอยังคงหดตัวและหดตัวและหดตัว ... จนในที่สุดมันก็หดตัวของตัวเองออก planethood ทั้งหมดและได้รับการ rechristened ดาวเคราะห์แคระในปี 2006 โดยการสังเกตการทำงานร่วมกันของดาวพลูโตดาวเทียมก่อนที่นักวิทยาศาสตร์รู้ว่าตอนนี้ มวลของดาวพลูโตเป็นเพียง 2/1000 ที่ของโลก ค้นพบในปี 1978 ก่อนเป็นเกือบครึ่งหนึ่งของดาวพลูโตขนาดให้ใหญ่ทั้งสองรูปแบบจริงระบบไบนารี พวกเขาหมุนรอบจุดในพื้นที่ระหว่างพวกเขาเป็นโลกคู่แคระ churning ออกไปในใจกลางของระบบที่ซับซ้อนอย่างน่าประหลาดใจที่มีอย่างน้อยอีกสี่ดวงจันทร์. นักวิทยาศาสตร์สงสัยว่าอาจจะมีดวงจันทร์ยังอีกรอบพลูโตบางวงโคจรอาจจะแบ่งปันหรือแลกเปลี่ยน และอาจจะหมุนฝุ่นตลบแทนได้อย่างสง่างาม pirouetting (อ่าน "ดาวพลูโตเต้นรำดวงจันทร์จะตีสุ่ม.") "ผมจะไม่แปลกใจที่ถูกประหลาดใจโดยการหาบางสิ่งบางอย่างจริงๆ pathologically แปลกเช่นนั้น" อเล็กซ์ปาร์กเกอร์เป็น postdoc ในทีมเปิดโลกทัศน์ใหม่. กล่าวว่าในช่วงปลายปี1980 ของนาซ่า ยานอวกาศ Voyager 2 ได้กวาดผ่านดินแดนของดาวเคราะห์ยักษ์และเปิดเผยมวลที่แท้จริงของดาวเนปจูน เมื่อตัวเลขที่ซึ่งเทียบเท่าประมาณ 17 ดินที่เสียบเข้ากับสมการเก่าที่ใช้ในการทำนายการดำรงอยู่ของดาวเคราะห์ที่เก้าทุกอย่างทำงานตามที่คาดไว้ ดาวยูเรนัสร่องรอยคาดการณ์เส้นทางที่น่าเบื่อรอบดวงอาทิตย์ ไม่เคยมีดาวเคราะห์ขนาดใหญ่อีกที่ดึงวงโคจรของมัน แต่หากไม่ได้สำหรับคณิตศาสตร์ที่เกิดความผิดพลาดและความอดทนมหัศจรรย์ของมนุษย์เราจะได้รอคอยมานานหลายทศวรรษที่จะค้นพบโลกที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จริงจะออกมี. มีความรุนแรงเกิดไม่มีอีกต่อไปดาวเคราะห์และไม่เหมาะที่ดาวพลูโตไม่ได้แม้แต่คนเดียวของชนิดอีกต่อไป มันเป็นหนึ่งในพันของโลกประชากรของไคเปอร์เข็มขัดแหวนเศษมากมายเกินกว่าดาวเนปจูนที่บ้านดาวหางนับไม่ถ้วนและดาวแคระน้ำแข็ง ลบนานมาแล้วจากโลกลายนิ้วมือจากทุกเพศทุกวัยในช่วงต้นของระบบสุริยะถูกกดยังคงเข้ามาเหล่านี้ชิ้น 4.6 พันล้านปีที่รอการจับคู่กับทฤษฎีอธิบายระบบสุริยะของปีแรกป่วน. จุดสถาปัตยกรรมแถบไคเปอร์ของไป สายใยความรุนแรงของดาวเคราะห์ยักษ์ในช่วงต้นของการโยกย้ายที่ดีที่ส่งร่างเล็กบินและหันระบบสุริยะเป็นแกลเลอรี่ถ่ายภาพที่รก นักวิทยาศาสตร์กำลังหวังที่จะใช้กระจายอยู่ทั่วหลุมอุกกาบาตดาวพลูโตและพื้นผิวก่อนที่จะทำแบบสำรวจของประชากรแถบไคเปอร์และสร้างวิธีการที่จะมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าเรื่องยุ่งยากที่จะทำให้การวัดผู้ที่มีความจำเป็นสำหรับการกลับมาคืนดีความคิดเกี่ยวกับวิธีการย้ายถิ่นของดาวเคราะห์ยักษ์แกะสลักระบบสุริยะต้น "เราคิดว่าแถบไคเปอร์เป็นจำนวนมากในช่วงต้นขนาดใหญ่เพิ่มเติมเกี่ยวกับ" สเติร์นกล่าวว่า. สิ่งที่เราเรียนรู้จากดาวเคราะห์แคระยังสามารถให้นักวิทยาศาสตร์มองที่กระบวนการที่รูปต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" เมื่อฉันได้ปลูกข้าวโพดและข้าวโพด คาเฟอร์ ไมโล , " เขาเขียนไว้ในบันทึกของเขาในปี 1980 " แถวข้ามเขตต้องตรงไปตรงมา หรือ ผมไม่มีความสุข ต่อมาทุกดวงสงสัยไม่ว่า จะเป็นลม ต้องตรวจสอบ . . . . . . . มันน่าเบื่อที่สุดงานที่ผมเคยทำ . . . "

ทอมบอใช้เวลาประมาณ 1 ปี การค้นหาผู้สูญหายโลก โดยใช้เครื่องมือที่เรียกว่ากระพริบตาเปรียบเทียบยานอวกาศจะถึงดาวพลูโตในเดือนกรกฎาคม เผยให้เห็นใบหน้าสุดท้ายในระบบสุริยะ
หลังจากเกือบทศวรรษที่ผ่านมาในเที่ยวบินขอบเขตใหม่อยู่ใกล้ดาวเคราะห์แคระ ดูลึกลับ แล้วจะพบว่า มีว่าใคร

โดยนาเดียเป็ด

เล็ก เย็น และช่างห่างไกล พลูโตได้เสมอเห็นแก่ตัวกับความลับของ ตั้งแต่การค้นพบในปี 1930 , ดาวเคราะห์แคระได้โคจรเกินเอื้อมของพื้นผิวมักเบลอลึกลับที่แม้แต่กล้องโทรทรรศน์ที่มีประสิทธิภาพที่สุดไม่สามารถนำลงในโฟกัส เรารู้เกี่ยวกับดาวพลูโต แต่เราไม่ค่อยรู้

จะเปลี่ยนแปลงเมื่อวันที่ 14 กรกฎาคม เมื่อยานอวกาศของนาซ่าขอบฟ้าใหม่มีกำหนดบินภายใน 8 , 000 ไมล์แข็งคนแคระ เป็นแผนที่เสี่ยง แต่ถ้าทุกอย่างเป็นไปด้วยดีเผชิญหน้าปิดชั่วคราว จะเปิดตัวสุดท้ายของคลาสสิกของระบบสุริยะรวจโลก ในที่สุดเราก็จะได้พบกับอดีตเก้าโลกหน้าจริงๆเห็นผิวที่ใหญ่ที่สุดของดวงจันทร์ คารอน นักวิทยาศาสตร์ได้มีการคาดเดาเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาอาจจะพบได้ แต่สิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถพูดได้ว่าเป็นสัญญาที่พลูโตจะเซอร์ไพรส์( อ่านเพิ่มเติมเรื่องนาเดีย Drake บล็อกที่ National Geographic , สถานที่ที่ไม่เหมือนบ้าน . . )

" พลูโตที่เราคิดว่าจะหายไปเหมือนควัน , กล่าวว่า " อลัน สเติร์น ( ผู้อำนวยการคนใหม่ , ' นัก

ไฟล์

มันคงไม่ใช่ครั้งแรกพลูโตได้อับอาย ความคาดหวัง ในปี 2549 ซึ่งเป็นปีที่ขอบฟ้าใหม่เปิดตัว , ดาวพลูโต หายไปจากรายชื่อของดาวเคราะห์และกลับมาเป็น " ดาวเคราะห์แคระ" คือว่า มีอะไรกับดาราบนโลกกว่ากลอุบายสวรรค์ของมือ แต่ความจริงคือ ดาวพลูโต มีโลกที่กร้าวร้าวตั้งแต่มันถูกค้นพบ ( เห็นสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์บอกว่าเรื่องพลูโตออกจากการเป็นดาวเคราะห์ )

เร็ว 1840 , แคลคูลัสหากินถึงการดำรงอยู่ของดาวเคราะห์นอกวงโคจรของดาวเนปจูนการคำนวณขึ้นอยู่กับมวลของดาวเนปจูนโคจรพบว่าน้ำแข็งยักษ์ และมีเพื่อนบ้านมฤตยู , ไม่ได้ค่อนข้างพอดีกับการคาดการณ์ของการเคลื่อนที่ของดาวเคราะห์ . ดังนั้นบางนักดาราศาสตร์ให้เหตุผลว่าอย่างน้อยหนึ่งขนาดใหญ่ , ค้นพบโลกที่ขอบของระบบสุริยะต้องดันน้ำแข็งยักษ์และทำให้พวกเขาติดตามเส้นทางที่ท่องเที่ยวไปทั่วรอบดวงอาทิตย์ .

โดยหันของศตวรรษที่ล่าดาวเคราะห์ที่หายไปได้รวบรวมโมเมนตัม : ใครก็ตามที่เจอมัน จะได้รับความแตกต่างเป็นเงาของการค้นพบดาวเคราะห์ดวงใหม่ครั้งแรกในรอบกว่า 50 ปี โทรหลอกลวงโลก " Planet X " บอสตันผู้ดีเพอร์ซิวาล โลเวลอาจจะรู้จักกันดีที่สุดสำหรับที่อ้างว่าได้เห็นคลองชลประทานบนพื้นผิวของดาวอังคารอย่างจริงจังรับการค้นหาทรงสร้างหอดูดาวโลเวลล์ของเขาเองในสตาฟ อริโซน่า และในปี 1905 กลายเป็นศูนย์กลางของการค้นหาดาวเคราะห์เอ็กซ์ กับ โลเวล การคำนวณและ recalculating ตำแหน่งที่น่าจะเป็นและอุปกรณ์การกู้ยืมเพื่อการล่า แต่ตอนนี้เสียชีวิตในปี 1916 โดยที่ไม่รู้ว่า Planet X มีตัวตนจริงๆ

ส่งเร็วถึง 1930 ปลายเดือนกุมภาพันธ์ บ่ายอายุ 24 ปี ไคลด์ ทอมบอ จอดในจุดที่หอดูดาวโลเวลล์ . ปลูกจากฟาร์มสาขาแคนซัส ทอมบอได้รับมอบหมายงานในการค้นหาของโลเวลล์เปรียวดาวเคราะห์ เขาไม่มีการฝึกอบรมอย่างเป็นทางการในทางดาราศาสตร์ แต่ได้พัฒนาทักษะการสร้างกล้องโทรทรรศน์ บางครั้งจากอะไหล่รถยนต์เก่าและรายการที่ไม่น่าจะเป็นไปได้อื่น ๆ .

เขาเป็นสิ่งที่สมบูรณ์แบบ .เครื่องมีเสียงดังให้ผู้ชมพลิกไปมานานความคาดหวังของท้องฟ้า มักจะประกอบด้วยหลายร้อยหลายพันดาว ถ่ายหลายๆวันกัน อะไรที่เดินทางระยะห่างระหว่างดาวเคราะห์ที่ time-a หรือดาวเคราะห์น้อย , ตัวอย่างเช่นจะปรากฏขึ้นที่จะย้ายเป็น

ภาพพลิก" เมื่อฉันได้ปลูกข้าวโพดและข้าวโพด คาเฟอร์ ไมโล , " เขาเขียนไว้ในบันทึกของเขาในปี 1980 " แถวข้ามเขตต้องตรงไปตรงมา หรือ ผมไม่มีความสุข ต่อมาทุกดวงสงสัยไม่ว่า จะเป็นลม ต้องตรวจสอบ . . . . . . . มันน่าเบื่อที่สุดงานที่ผมเคยทำ . . . "

ทอมบอใช้เวลาประมาณ 1 ปี การค้นหาผู้สูญหายโลก โดยใช้เครื่องมือที่เรียกว่ากระพริบตาเปรียบเทียบ