It is often held, largely following

It is often held, largely following Polanyi, that tacit knowledge is ‘personal’ and therefore implicitly private. While we are each clearly in some respects unique, implying individually specific knowledge underpins our behaviour, in so far as we engage in practices, thus ‘acting in ways similar to others, with a view to achieving states of affairs which others also attempt to achieve, and using the same type of resource . . . to achieve that type of end’ (Harris, 1980, p. 29; quoted in Reed, 1985, p. 119). Then ‘individual’ tacit knowledge is simultaneously ‘collective’ at least to the extent of being shared ‘forms of life’ (Collins, 2001b; Tsoukas, 2003). Neuropsychological and anthropological models (Frith and Wolpert, 2003; Strauss and Quinn, 1997) help us understand how such ‘sharing’ is possible without conscious awareness or intent on the actors’ part, and without invoking mysterious tacit knowing processes. The explicit fraction of know-how is simply that of our everyday life-world language; our readily articulable commonsense beliefs that are at hand in any situation. These can often be elaborated – we can answer questions as to why we do something, but typically in the everyday life-world there is a limit beyond which we cannot go without slipping over into reflective activity. This appears to be what reference to our ‘forms of life’ (Collins, 2001b) means. As we move from the everyday life-world into that of reflective activity these cognitive limits, while remaining at some level, can be selectively pushed back. An astronomer, like the rest of us, knows that the sun rises every day, but in her professional life, knows this is an illusion yet accepts (and may even be unaware) that her calculations relating to astronomical phenomena rests on yet other unexamined assumptions. Moving further, so to speak, into the reflective world(s) we find that a defining characteristic of, for example, scientific work is that the methods whereby knowledge is created are themselves explicit and open to question. While scientists cannot escape the psychological and sociological constraints of human decision making on the knowledge they produce (Bechtel and Richardson, 1993; Collins, 1974, 2001a, 2001b), their methods can be described, reflected upon and improved, and within the kinds of local limits described by research into scientific practices (Collins, 1974, 2001a), replicated by others. Such knowledge, whatever its limits, is thus often more reliable, as well as more likely to be systematically corrected, than that of the everyday life-world. From this perspective it is clear that knowledge is not created by some relation (or ‘interaction’) between two kinds of knowledge but through human activities or practices in general, on the one hand, and through a specific sub-set of practices (‘theorizing is one practice amongst others’ (Ryle, 1963, p. 27)) on the other. There is thus no opposition between the two, nor any need to assimilate one to the other; explicit knowledge is not ‘externalized’ tacit knowledge, but representations of abstractions from ongoing practices that appear salient to their understanding and the exercise of control over them, as well as useful for communicating with others.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันมักจะจัดขึ้นส่วนใหญ่ต่อไปนี้ Polanyi ที่ความเงียบคือ 'ส่วนตัว' และดังนั้นจึงส่วนตัวโดยปริยาย ในขณะที่เราแต่ละคนได้อย่างชัดเจนในบางประเด็นที่ไม่ซ้ำกันหมายความความรู้เฉพาะรายบุคคลรมย์พฤ​​ติกรรมของเราในไกลที่สุดเท่าที่เรามีส่วนร่วมในการปฏิบัติจึง 'ทำหน้าที่ในลักษณะที่คล้ายกันกับคนอื่น ๆ ที่มีมุมมองที่จะบรรลุรัฐของกิจการซึ่งคนอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีความพยายามที่จะบรรลุ และการใช้ประเภทเดียวกันของทรัพยากร . . เพื่อให้บรรลุประเภทของการสิ้นสุดที่ (แฮร์ริส, 1980, หน้า 29.. อ้างกก 1985, หน้า 119) จากนั้น 'แต่ละความเงียบเป็นพร้อมกัน' ร่วม 'อย่างน้อยถึงขอบเขตของการถูกใช้ร่วมกัน' รูปแบบของชีวิต '(ที่คอลลิน, 2001b; Tsoukas, 2003) วิทยาและมานุษยวิทยารุ่น (Frith และ Wolpert, 2003 สเตราส์และควินน์, 1997) ช่วยให้เราเข้าใจวิธีการดังกล่าวร่วมกันเป็นไปได้โดยไม่มีสติรับรู้หรือความตั้งใจในการเป็นส่วนหนึ่งของนักแสดงและไม่มีการเรียกกระบวนการรู้ลึกลับโดยปริยาย ส่วนที่ชัดเจนของความรู้ก็คือว่าภาษาชีวิตโลกของเราในชีวิตประจำวัน พร้อมความเชื่อของเรา articulable commonsense ที่มีอยู่ในมือในสถานการณ์ใด ๆ เหล่านี้มักจะสามารถอธิบาย - เราสามารถตอบคำถามว่าทำไมเราทำอะไรบางอย่าง แต่โดยทั่วไปในชีวิตประจำวันของโลกที่มีวงเงินเกินกว่าที่เราไม่สามารถไปได้โดยไม่ต้องลื่นไถลไปสู่​​กิจกรรมที่สะท้อนแสง นี้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่อ้างอิงถึง 'รูปแบบของชีวิตของเรา (คอลลิน 2001b) หมายถึง ขณะที่เราย้ายจากชีวิตประจำวันของโลกเข้ามาในที่ของกิจกรรมที่สะท้อนความรู้ความเข้าใจข้อ จำกัด เหล่านี้ในขณะที่ยังเหลืออยู่ในระดับบางสามารถผลักดันการคัดเลือกกลับ นักดาราศาสตร์เช่นที่เหลือของเรารู้ว่าดวงอาทิตย์ขึ้นทุกวัน แต่ในชีวิตมืออาชีพของเธอรู้เรื่องนี้เป็นภาพลวงตายังยอมรับ (และแม้อาจจะไม่รู้) ว่าการคำนวณของเธอที่เกี่ยวข้องกับปรากฏการณ์ทางดาราศาสตร์ที่วางอยู่บนยังสมมติฐาน unexamined อื่น ๆ . ย้ายต่อไปเพื่อที่จะพูดในโลกสะท้อนแสง (s) เราพบว่ามีการกำหนดลักษณะของตัวอย่างเช่นงานทางวิทยาศาสตร์คือวิธีการโดยความรู้ที่ถูกสร้างขึ้นเป็นตัวเองที่ชัดเจนและเปิดให้คำถาม ขณะที่นักวิทยาศาสตร์ไม่สามารถหนีข้อ จำกัด ทางด้านจิตใจและทางสังคมวิทยาของการตัดสินใจของมนุษย์เกี่ยวกับความรู้ที่พวกเขาผลิต (เบคเทลและริชาร์ด 1993; คอลลิน, 1974, 2001a, 2001b) วิธีการของพวกเขาสามารถอธิบายสะท้อนและการปรับปรุงและภายในชนิดของ ข้อ จำกัด ในท้องถิ่นอธิบายโดยการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ในการปฏิบัติ (คอลลิน, 1974, 2001a) การจำลองแบบโดยคนอื่น ๆ ความรู้ดังกล่าวสิ่งที่ข้อ จำกัด ของมันจึงมักจะเชื่อถือได้มากขึ้นเช่นเดียวกับการมีแนวโน้มที่จะได้รับการแก้ไขเป็นระบบกว่าของชีวิตประจำวันของโลก จากมุมมองนี้ก็เป็นที่ชัดเจนว่ามีความรู้ไม่ได้สร้างขึ้นโดยความสัมพันธ์บางคน (หรือ 'การทำงานร่วมกัน) ระหว่างสองชนิดของความรู้ แต่ผ่านกิจกรรมของมนุษย์หรือการปฏิบัติโดยทั่วไปบนมือข้างหนึ่งและผ่านการย่อยเฉพาะชุดของการปฏิบัติ (' ทฤษฎีเป็นหนึ่งในการปฏิบัติในหมู่คนอื่น (Ryle, 1963, น. 27)) ในที่อื่น ๆ จึงมีความขัดแย้งระหว่างทั้งสองไม่มีใครต้องการที่จะดูดซึมหนึ่งไปยังอีก; ความรู้ที่ชัดเจนไม่ได้ 'ภายนอก' ความเงียบ แต่ตัวแทนของแนวคิดการปฏิบัติอย่างต่อเนื่องจากที่ปรากฏเด่นของพวกเขาในการทำความเข้าใจและการออกกำลังกายของการควบคุมพวกเขาเช่นเดียวกับที่มีประโยชน์ในการสื่อสารกับคนอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นบ่อยขึ้น ไปตาม โปลันยีว่า ความรู้ฝังลึกคือ ' ส่วนตัว ' และดังนั้นโดยปริยาย ส่วนตัว ในขณะที่เราแต่ละคนอย่างชัดเจนในบางด้านเอกลักษณ์ หมายถึงความรู้แบบเฉพาะเจาะจงสนับสนุนพฤติกรรมของเราเท่าที่เราร่วมในการปฏิบัติ จึงแสดงในวิธีที่คล้ายคลึงกับคนอื่น กับมุมมองเพื่อบรรลุรัฐของกิจการที่คนอื่นยังพยายามที่จะบรรลุและการใช้ชนิดเดียวกันของทรัพยากร . . . . . . . เพื่อให้บรรลุชนิดของปลาย ' ( Harris , 1980 , 29 ; P . อ้างถึงใน รีด , 2528 , หน้า 119 ) ' บุคคล ' ความรู้ฝังลึกคือพร้อมกัน ' ร่วม ' อย่างน้อยในขอบเขตของการแบ่งปัน ' รูปแบบของชีวิต ' ( คอลลินส์ 2001b ; tsoukas , 2003 ) แบบจำลองและการทดสอบทางมานุษยวิทยา ( ฟริทธ์ และโวลเพิร์ต , 2003 ; สเตราส์และควินน์1997 ) ช่วยให้เราเข้าใจวิธีการเช่น ' แบ่งปัน ' เป็นไปได้ โดยไม่มีสติรับรู้หรือเจตนาของนักแสดงส่วนหนึ่ง และปราศจากการลึกลับส่อรู้กระบวนการ ส่วนที่ชัดเจนของความรู้เพียงภาษาของโลกให้ชีวิตทุกวันของเรา เราพร้อม articulable commonsense ความเชื่อที่อยู่ในมือในสถานการณ์ใด ๆเหล่านี้มักจะสามารถอธิบาย–เราสามารถตอบคำถามว่าทำไมเราทำบางอย่าง แต่โดยทั่วไปแล้ว ใน โลก ชีวิต มันมีข้อจำกัด เกินกว่าที่เราไม่สามารถไปโดยไม่ลื่นไถลเข้าไปในกิจกรรมดัง นี้จะปรากฏขึ้นที่จะมีการอ้างอิงถึงรูปแบบของชีวิตของเรา ' ' ( คอลลินส์ 2001b ) หมายถึง ตามที่เราย้ายจากโลกชีวิตประจำวันเป็นกิจกรรมที่สะท้อนข้อจำกัดทางปัญญาเหล่านี้ในขณะที่เหลือในบางระดับ สามารถเลือก ดันกลับ นักดาราศาสตร์ เหมือนอย่างเรารู้ว่าดวงอาทิตย์ขึ้นทุกวัน แต่ในชีวิตมืออาชีพ รู้นี้ เป็นภาพลวงตา แต่ยอมรับ ( และอาจจะไม่รู้ ) ที่เกี่ยวข้องกับปรากฏการณ์ทางดาราศาสตร์คำนวณของเธอยังวางอยู่บนสมมติฐาน unexamined อื่น ๆ ย้ายเพิ่มเติม เพื่อที่จะพูดเข้าสู่โลกสะท้อนแสง ( s ) เราพบว่า การกำหนดลักษณะของตัวอย่าง งานวิทยาศาสตร์เป็นวิธีที่ความรู้ถูกสร้างขึ้นโดยตัวเองอย่างชัดเจน และเปิดให้คำถาม ในขณะที่นักวิทยาศาสตร์ไม่สามารถหลบหนีปัญหาทางจิตวิทยาและสังคมของมนุษย์ การตัดสินใจในความรู้ที่พวกเขาผลิต ( เบ็กเทิล และ ริชาร์ดสัน , 1993 ; คอลลินส์ , 1974 , 2001a 2001b , )วิธีการของพวกเขาสามารถอธิบายและสะท้อนบนเพิ่มขึ้น และภายในชนิดของท้องถิ่น จำกัด อธิบาย โดยการวิจัยในการปฏิบัติทางวิทยาศาสตร์ ( Collins , 1974 , 2001a ) นำโดยผู้อื่น ความรู้ที่ จำกัด ของมัน จึงมักจะเชื่อถือได้มากขึ้น รวมทั้งมีโอกาสที่จะรับแก้ไข กว่าของโลก ชีวิตประจําวันจากมุมมองนี้เป็นที่ชัดเจนว่า ความรู้ คือ สร้างโดยมีความสัมพันธ์ ( หรือ ' ปฏิสัมพันธ์ ) ระหว่างสองชนิดของความรู้ แต่ผ่านกิจกรรมต่าง ๆ ของมนุษย์ หรือการปฏิบัติในทั่วไป , บนมือข้างหนึ่งและผ่านเฉพาะซับเซตของการปฏิบัติ ( 'theorizing เป็นหนึ่งปฏิบัติในหมู่คนอื่น ๆ ' ( ไรล์ , 1963 , หน้า 27 ) ในอื่น ๆ มีดังนั้นจึงไม่มีความขัดแย้งระหว่างสองหรือต้องการที่จะสร้างหนึ่งไปยังอีก ; ความรู้ไม่ใช่ externalized ' ส่อความรู้ แต่เป็นตัวแทนของนามธรรมจากการปฏิบัติอย่างต่อเนื่องที่ปรากฏเด่นเพื่อความเข้าใจและการออกกำลังกายควบคุมพวกเขาเช่นเดียวกับที่มีประโยชน์สำหรับการสื่อสารกับคนอื่น ๆ .