we think of the centre as a place i

we think of the
centre as a place in which force and energy converges, but whether or not this need be the case is another matter. On the other hand, I want to argue that in our cultureof anxiety and nostalgia, the ruin occupies a privileged role. Far from the discards of society, what I would like to suggest is that ruins crystallise what is essential to ourown time.First, a disclaimer. My concern is only with urban ruins, not classical ruins, such asthose one might find on the tourist trail in Rome, Italy, or indeed in Athens, Greece.For the present purposes, classical ruins lack the close proximity to the present todislodge, disrupt, and disarm our experiences. Instead, through being colonised by the heritage industry, the ruins of antiquity remain sedimented within amythologized time; namely, ancient history. In doing so, they become not only inaccessible to our everyday experience, but also outside of time.Modern ruins, by contrast, such as those we find beneath the underbelly of the city and on the fringes of suburbia, maintain the ability to startle us. The reason for this is because these ruins, with their acrid smells and still rotting wallpaper, remain in andof time. In a word, they
decay
, and they do so in an animated and vibrant way. Theresult of this active decay is that modern ruins viscerally engage with our senses. In afundamental sense, our experience of being in the world is altered through ourencounter with such places. Let me, then, develop this idea through a broaderdiscussion of my first question: what is peculiar to the experience of being in a ruin.
A Phenomenology of the Modern Ruin
Confronted with a new place, our immediate response is generally to seek orientation. Whether it is an atrium or a bedroom, in the face of a new environment,space appears for us as something to be experienced in a directional and qualitative way. This may sound obvious, but it is certainly not a given. After all, understandingspatiality need not rely on the notion of experience but might instead privilegeobjective or quantitative factors. Moreover, what is central in this act of orientation issomething so familiar to us that it is often overlooked:
the lived body
.Far from a homogenous expanse of raw matter, our experience of place andarchitecture is subject to mediation via our own bodies. What does this rather denseclaim mean? Well, two things are clear. First, “place” is not something that existsout-there, in the world, as though it was waiting to be discovered. Rather, without our bodies to define and give it form, the very notion of place would cease to exist. AsMerleau-Ponty would have it, place is the “means whereby the position of things become possible” (Merleau-Ponty, 2006, p. 284). And the position of things only becomes possible through the involvement of an embodied perspective. Second,thanks to the perspective of the body, terms such as “up,” “down,” “left,” and “right”are possible. What this shows is that being “here” in place is largely a question of thecentrality of the body. Things in the world exist within relation to my body, and my body as a focal point for those things. All of this, then, is a rather abstract way of getting us into place. More specifically, of getting us into a place that challenges a familiar set of notions that we carry with us.For it is precisely this challenge, I would suggest, that the ruin unleashes. Here, twodistinct challenges can be mention, both of which place the body central.The first challenge concerns the experience of being inside and outside. In thelanguage of humanistic architecture and geography, inside and outside refer to amode of inclusion and exclusion. Being on the inside means, above all, feelingprotected, affirmed, and secured. In his seminal book,
The Poetics of Space
,Bachelard talks freely of inside and out as being central to dwelling in place. For him,the relationship between inside and outside is fundamentally dialectic in structure,meaning that “it has the sharpness of the dialectics of
yes
and
no
, which decideseverything” (Ibid., p. 211). More than this, however, there is a conceptual scheme at work alongside the positive and negative. Recognising that inside and outside isunderstood philosophically as a division between “being and non-being,” Bachelardproceeds to align these two aspects with “here” and “there” respectively (Ibid., p.212). With this motif of inside and out as a guide, we can begin to plot the essentialcharacter of being in the ruin. Unlike the domestic enclosure, in which the boundary line between inside and out is more or less fixed, in the ruin porousness of bordersprevails. This is manifest in a number of ways, but primarily in a structural manner.Instead of seeking retreat in a set of alcoves, nooks, and corners, massive andfragmented space contests the possibility of “finding a corner of one’s own.” Rather,corners of the ruin give way, not to intimacy, but to the exposure of unpredictableand uneven surfaces. To be clear, where Bachelard would speak of place as “protecting” the dweller, in theruin, all accounts of protection are damaged by the fact that surfaces are not only fragmented, but also in the very process of
decaying
. Thus, unlike the carefully preserved artifice of the domestic home, in the ruin, edges, borders, and boundariesare forever shifting through being persistently exposed to the elements. At no onepoint are we truly in a space, in which things are motionless. Rather, thanks to thefact that the ruin has been left to its own devices, then the very idea we usually valuein architectural experience—above all, endurance of matter—are not only visually contested, but experientially ruined, too.Thanks to this contingency, the ruin emerges as having multiple configurations. And because of this flux, regulating the ruin becomes thwarted as the temporal velocity of decay intensifies. The decay quickens the more the ruin becomes exposed to theelements. Thus, while the erosion of the structure appears slow at first, emitting theimpression of durability, before long it succumbs to a radical and swift alteration. As we return to the ruin to find our previous navigation shattered, we are forced to becreative with our interaction.This exposure to the elements leads to another mode of inside and out becomingunbound: the natural and the synthetic loses its distinction, and in the process formsa mutant hybrid. Strikingly, in the ruin, all concepts of nature as being “out there”are torn asunder as machinery and huge remnants left to waste are reclaimed by flora and fauna. Visually, this is alarming. However, alongside the visual dimension, this insertion of outside into the inside affects not only the eyes, but the totality of the senses as a whole. In the home, side effects of nature such as rancid odours and decay anddiscolouration are driven into exile. The ruin contests this attempt at sanitisationthrough unmasking a deeper sensual encounter with space. Now, streams of wildlifedrive into broken windows and puncture the floors, creating an uneven and sharpsurface. In the ruined factory, old machines, rusty and fragmented, indiscriminately mingle with patches of fungus and moss. Doors that have come loose from theirhinges allow trees to plunge inwards. Paradoxically, the close allegiance between barrenness and desolation is contested in the ruin as vegetation resounds throughthe cessation of previous function.
So, I have given two ways in which a ruin differs from a non-ruin. First, the ruindismantles the division between inside and out, obligating us to consider how feelings of protection and intimacy exist in the nature of a radical contingency.Second, the ruin asks that we attend to our relation to nature. With its porousstructure, human attempts at rendering the natural world synthetic are no longertenable. In both cases, what we are witnessing is a freeing of human desire. What I would like to do now is consider this act of freeing human desire from the perspectiveof time and memory.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราคิดว่า การ เซ็นเตอร์เป็นสถานที่ในที่แรงและพลังงาน converges หรือไม่นี้ต้องเป็นกรณีเป็นเรื่องอื่น บนมืออื่น ๆ ฉันต้องการโต้แย้งว่า ใน cultureof ความวิตกกังวลและความคิดถึง อาหารใช้บทบาทอภิสิทธิ์ จากการละทิ้งสังคม สิ่งที่ฉันอยากจะแนะนำได้ว่า ซากปรักหักพัง crystallise สิ่งสำคัญเวลา ourown ครั้งแรก การปฏิเสธ ความกังวลของฉันเป็นเท่ากับเมืองซาก ซากปรักหักพังไม่คลาสสิก เช่น asthose หนึ่งอาจพบบนเส้นทางท่องเที่ยว ในโรม อิตาลี หรือ ใน เอเธนส์ Greece.For แน่นอนวัตถุประสงค์ปัจจุบัน ซากปรักหักพังที่คลาสสิกขาด todislodge อยู่ใกล้ รบกวน และอาวุธประสบการณ์ แทน ผ่านการ colonised โดยอุตสาหกรรมเฮอริเทจ ซากปรักหักพังของโบราณยังคง sedimented ภายในเวลา amythologized คือ โบราณประวัติศาสตร์ ในการทำเช่นนั้น พวกเขากลายเป็นไม่เฉพาะการประสบการณ์เราทุกวัน แต่นอกเวลา ซากปรักหักพังสมัยใหม่ โดยคมชัด เช่นเราพบใต้ underbelly ของเมือง และชานสุเบอเบีย รักษาสามารถหลอกเรา เหตุผล คือหักพังเหล่านี้ ด้วยความฉุนกลิ่นหึ่งวอลล์เปเปอร์ ยังคง อยู่ใน andof เวลานี้ คำ พวกเขา ผุและในทางระดับ และเคลื่อนไหว Theresult ผุนี้ใช้งานได้ว่า ซากปรักหักพังสมัย viscerally ต่อสู้กับความรู้สึกของเรา ใน afundamental ประสบการณ์ในโลกของเรามีการเปลี่ยนแปลงผ่าน ourencounter กับสถานดังกล่าว ผม แล้ว พัฒนาความคิดนี้ผ่าน broaderdiscussion ของคำถามแรกของฉัน: มีอะไรแปลกประหลาดเพื่อประสบการณ์การในการทำลาย Phenomenology ของอาหารสมัยใหม่เผชิญกับสถานที่ใหม่ ตอบสนองเราทันทีได้โดยทั่วไปเพื่อ ค้นหาแนว ไม่ว่าจะเป็นเอเทรียมหรือห้องนอน หน้าสภาพแวดล้อมใหม่ พื้นที่แล้วเราเป็นประสบการณ์ในลักษณะเชิงคุณภาพ และทิศทาง นี้อาจเสียงชัดเจน แต่มันไม่แน่นอนที่กำหนด หลังจากที่ทุก understandingspatiality จำเป็นต้องอาศัยแนวคิดประสบการณ์ แต่อาจแทน privilegeobjective หรือปัจจัยเชิงปริมาณ นอกจากนี้ คืออะไรกลางในพระราชบัญญัตินี้ของ issomething แนวจึงคุ้นเคยกับเราว่า มันเป็นมักจะมองข้าม:ร่างกาย lived. จากการให้หลากเรื่องดิบ ประสบการณ์ของเรา andarchitecture มีกาชาดผ่านร่างกายของเราเอง นี้เป็น denseclaim หมายถึงอะไร ดี สองสิ่งมีความชัดเจน ครั้งแรก "" ไม่ได้สิ่งที่ existsout-มี ในโลก เหมือนมันรอการค้นพบ ค่อนข้าง โดยร่างกายของเราเพื่อกำหนด และกำหนดแบบฟอร์ม แนวคิดมากที่จะให้มีการ AsMerleau เซิลปอนตี้อพาร์ตจะมี สถานที่เป็น "วิธีการโดยตำแหน่งของสิ่งที่เป็นไปได้" (Merleau-เซิลปอนตี้อพาร์ต ปี 2006, p. 284) และตำแหน่งของสิ่งต่าง ๆ เท่านั้นจะได้มีส่วนร่วมของมุมมองเป็น embodied ที่สอง ด้วยมุมมองของร่างกาย เงื่อนไขเช่น "ค่า "ลง "ซ้าย" และ "ขวา" เป็นไปได้ สิ่งนี้แสดงให้เห็น อยู่ว่า "ที่นี่" ที่เป็นส่วนใหญ่คำถามของ thecentrality ของร่างกาย สิ่งในโลกมีอยู่ภายในความสัมพันธ์กับร่างกายของฉัน ของฉันร่างกายและเป็นจุดโฟกัสในสิ่งเหล่านั้น ทั้งหมดนี้ แล้ว เป็นวิธีค่อนข้างนามธรรมของเราเข้า อื่น ๆ โดยเฉพาะ ของเราเป็นสถานที่ที่ท้าทายชุดความเข้าใจที่เราคุ้นเคย มีตรงนี้ท้าทาย จะแนะ อาหาร unleashes ที่นี่ ท้าทาย twodistinct ได้พูดถึง ซึ่งทั้งสองทำตัวกลาง ความท้าทายแรกเกี่ยวข้องกับประสบการณ์การภายใน และภายนอก ใน thelanguage ของสถาปัตยกรรม humanistic และภูมิศาสตร์ ภายใน และภายนอกหมายถึง amode รวมและแยก เป็นภายในหมายความว่า เหนือทั้งหมด feelingprotected ยืนยัน และความปลอดภัย ในหนังสือของเขาบรรลุถึงPoetics ของพื้นที่, Bachelard พูดได้อย่างอิสระของภายใน และนอกเป็นศูนย์กลางในที่อยู่อาศัย เป็น dialectic พื้นฐานในโครงสร้าง หมายความ ว่า "มีความคมชัดของ dialectics ของเขา ความสัมพันธ์ระหว่างภายใน และภายนอก ใช่และไม่ใช่ที่ decideseverything " (Ibid. p. 211) มากกว่านี้ อย่างไรก็ตาม มีโครงร่างแนวคิดในการทำงานควบคู่ไป กับการบวก และลบ ตระหนักถึงที่ภายใน และภายนอก isunderstood philosophically เป็นการแบ่งระหว่าง "การและไม่เป็น Bachelardproceeds ตำแหน่งเหล่านี้สองด้านกับ"ที่นี่" และ"มี"ตามลำดับ (Ibid. p.212) กับนี้แปลนของภายใน และออกเป็นแนว เราสามารถเริ่มต้นการลงจุด essentialcharacter ในอาหาร ซึ่งแตกต่างจากในตู้ ที่เส้นขอบระหว่างภายใน และนอกมีน้อยคง ใน porousness ทำลายของ bordersprevails นี่คือรายการ ในหลายวิธี แต่ ในลักษณะที่โครงสร้างหลัก แทนในชุด ของ alcoves, nooks มุมมอง andfragmented ขนาดใหญ่พื้นที่ contests ของ "หามุมของตัวเอง" ค่อนข้าง มุมของอาหารให้ทาง ไม่โรแมนติค แต่ใน การรับแสงของ unpredictableand พื้นผิวที่ไม่สม่ำเสมอ พ้น Bachelard จะพูดที่เป็นการ "ป้องกัน" dweller, theruin ในบัญชีทั้งหมดของการป้องกันเสีย ความจริงที่ว่า ผิวจะไม่เท่ากระจัดกระจาย แต่ยังอยู่ ในกระบวนการมาก ผุพัง. ดังนั้น ซึ่งแตกต่างจากลูกอย่างระมัดระวังรักษาของบ้านในประเทศ ทำลาย ขอบ เส้นขอบ และ boundariesare ที่ขยับตลอดผ่านจะสามารถสัมผัสกับองค์ประกอบ ที่ไม่มีใคร จุดได้เราอย่างแท้จริงในพื้นที่ ซึ่งสิ่งที่อยู่นิ่ง ค่อนข้าง ขอบคุณ thefact ที่ได้รับอาหารอุปกรณ์ซ้ายเพื่อตัวเอง แล้วคิดมากเรามักจะ valuein สถาปัตยกรรมประสบการณ์ – ความอดทนเหนือทั้งหมด เรื่อง — ไม่เห็นเท่านั้นจากทั้งหมด แต่ experientially เจ๊ง เกินไป ด้วยระบบนี้ฉุกเฉิน อาหารบ่งบอกว่ามีการตั้งค่าคอนฟิกหลาย และเนื่องจากฟลักซ์นี้ ควบคุมอาหารกลายเป็น thwarted เป็นความเร็วที่ขมับของผุมากขึ้น intensifies การผุ quickens ยิ่งอาหารกลายเป็นตาก theelements ดังนั้น ในขณะที่การพังทลายของโครงสร้างปรากฏ ช้าที่แรก เปล่ง theimpression ความทนทาน ก่อนนานมัน succumbs การแก้ไขที่รวดเร็ว และรุนแรง ขณะที่เรากลับไปทำลายเพื่อค้นหาการนำทางของเราก่อนหน้านี้มลาย เราถูกบังคับให้ becreative กับการโต้ตอบของเรา แสงนี้องค์ประกอบนำไปสู่โหมดภายใน และ becomingunbound: ธรรมชาติและหนังสังเคราะห์การสูญเสียของความแตกต่าง และผสมกระบวนการกลายพันธุ์ของ formsa กว่า ทำลาย ในแนวคิดทั้งหมดของธรรมชาติเป็น "ค่ะ" ที่ขาดออกเป็นชิ้น ๆ เป็นเครื่องจักร และขนาดใหญ่เศษทิ้งเสียจะขอคืนพืชและสัตว์ มองเห็น นี้จะน่าเป็นห่วง อย่างไรก็ตาม ควบคู่ไปกับมิติภาพ นี้แทรกอยู่ในภายในมีผลไม่เพียงแต่ตา แต่ผลของความรู้สึกทั้งนั้น ในบ้าน ผลข้างเคียงของธรรมชาติ rancid odours และผุ anddiscolouration ขับเคลื่อนสู่การเนรเทศ อาหาร contests นี้พยายามที่ unmasking พบการกระตุ้นความรู้สึกที่ลึกซึ้ง มีพื้นที่ sanitisationthrough ตอนนี้ กระแสของ wildlifedrive ใน windows เสีย และเจาะพื้น การสร้างที่ไม่สม่ำเสมอและ sharpsurface โรงงานเจ๊ง เครื่องจักรเก่า สนิม และอยู่อย่างกระจัด กระจาย indiscriminately ปะปนกับแพทช์มอสส์และเห็ดรา ประตูที่มีหลวมจาก theirhinges ให้ต้นไม้วอ inwards Paradoxically ให้สัตยาบันปิดระหว่าง barrenness และไร้ผู้คนเป็นจากทั้งหมดในอาหารเป็นพืช resounds throughthe ยุติงานก่อนหน้านี้ ดังนั้น ฉันได้ให้สองวิธีทำลายแตกต่างจากการไม่ใช่ทำลาย ครั้งแรก ruindismantles ส่วนระหว่างภายใน และ นอก obligating เราต้องพิจารณาว่าความรู้สึกมีระดับและป้องกันที่มีอยู่ในธรรมชาติฉุกเฉินรุนแรง สอง อาหารถามว่า เราร่วมกับความสัมพันธ์ของเรากับธรรมชาติ ของ porousstructure ความพยายามมนุษย์ที่แสดงธรรมชาติสังเคราะห์มี longertenable ไม่ ในทั้งสองกรณี สิ่งที่เราเป็นพยานได้เพิ่มพื้นที่ความต้องการมนุษย์ สิ่งที่ฉันอยากจะทำตอนนี้ได้พิจารณาพระราชบัญญัตินี้เพิ่มพื้นที่ความต้องการมนุษย์จากการ perspectiveof เวลาและหน่วยความจำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราคิดว่า
ศูนย์เป็นสถานที่ในการที่บังคับให้ลู่และพลังงาน แต่ไม่ว่าจะเป็นหรือไม่ต้องนี้เป็นกรณีที่เป็นเรื่องอื่น ในทางกลับกันผมต้องการที่จะยืนยันว่าในความวิตกกังวล cultureof ของเราและคิดถึงทำลายครองบทบาทได้รับการยกเว้น ห่างไกลจากเหลือใช้ของสังคมสิ่งที่ผมอยากจะแนะนำก็คือซากปรักหักพังตกผลึกสิ่งที่เป็นสิ่งจำเป็นที่จะ ourown time.First, ปฏิเสธความรับผิดชอบ ความกังวลของฉันเป็นเพียงกับซากปรักหักพังในเมืองไม่ได้ซากปรักหักพังคลาสสิกเช่น asthose หนึ่งอาจพบบนเส้นทางการท่องเที่ยวในกรุงโรม, อิตาลีหรือแท้จริงในเอเธนส์ Greece.For วัตถุประสงค์ในปัจจุบันซากปรักหักพังคลาสสิกขาดบริเวณใกล้เคียงกับ todislodge ปัจจุบันส่งผลกระทบต่อ และปลดอาวุธประสบการณ์ของเรา แต่ผ่านการอาณานิคมโดยอุตสาหกรรมมรดกซากปรักหักพังของโบราณยังคงตกตะกอนภายในระยะเวลา amythologized; คือประวัติศาสตร์โบราณ ในการทำเช่นนั้นพวกเขาจะกลายเป็นไม่เพียง แต่ไม่สามารถเข้าถึงประสบการณ์ในชีวิตประจำวันของเรา แต่ยังนอกสถานที่ปรักหักพัง time.Modern โดยคมชัดเช่นที่เราพบอยู่ใต้จุดอ่อนของเมืองและบนขอบของบริเวณรอบนอกเมืองในการรักษาความสามารถในการตกใจเรา . เหตุผลนี้เป็นเพราะซากปรักหักพังเหล่านี้มีกลิ่นฉุนของพวกเขาและยังคงเน่าเปื่อยวอลล์เปเปอร์อยู่ในเวลา andof ในคำที่พวกเขา
สลายตัว
และพวกเขาทำเช่นนั้นในทางที่เคลื่อนไหวและมีชีวิตชีวา Theresult ของการสลายตัวที่ใช้งานนี้ก็คือซากปรักหักพังที่ทันสมัยไส้มีส่วนร่วมกับความรู้สึกของเรา ในความรู้สึก afundamental ประสบการณ์ของเราของการอยู่ในโลกที่มีการเปลี่ยนแปลงผ่าน ourencounter กับสถานที่ดังกล่าว ให้ฉันแล้วพัฒนาความคิดนี้ผ่าน broaderdiscussion ของคำถามแรกของฉัน: สิ่งที่เป็นประสบการณ์ที่แปลกประหลาดของการอยู่ในซากปรักหักพัง.
ปรากฏการณ์ของความเสียหายที่ทันสมัย
​​เผชิญหน้ากับสถานที่ใหม่ของเราตอบสนองทันทีโดยทั่วไปที่จะแสวงหาการวางแนวทาง ไม่ว่าจะเป็นห้องโถงหรือห้องนอนในหน้าของสภาพแวดล้อมใหม่พื้นที่ปรากฏขึ้นสำหรับเราเป็นสิ่งที่จะต้องมีประสบการณ์ในทางทิศทางและคุณภาพ นี้อาจจะเห็นได้ชัด แต่ก็เป็นที่แน่นอนไม่ได้รับ หลังจากที่ทุก understandingspatiality ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาความคิดของประสบการณ์ แต่อาจมีปัจจัยแทน privilegeobjective หรือเชิงปริมาณ นอกจากนี้สิ่งที่เป็นศูนย์กลางในการกระทำของการวางแนวทาง issomething เพื่อให้คุ้นเคยกับเราว่ามันมักจะมองข้ามนี้:
ร่างกายอยู่
.Far จากการขยายเป็นเนื้อเดียวกันของเรื่องดิบประสบการณ์ของเราใน andarchitecture สถานที่อาจมีการไกล่เกลี่ยผ่านร่างกายของเราเอง สิ่งนี้จะค่อนข้าง denseclaim หมายความว่าอย่างไร ดีสองสิ่งที่มีความชัดเจน ครั้งแรกที่ "สถานที่" ไม่ได้เป็นสิ่งที่ existsout-มีในโลกเช่นแม้ว่ามันจะเป็นรอการค้นพบ แต่ร่างกายของเราโดยไม่มีการกำหนดและให้รูปแบบความคิดที่ดีของสถานที่ที่จะหยุดอยู่ AsMerleau-Ponty จะได้มันเป็นสถานที่ที่ "หมายความว่าโดยตำแหน่งของสิ่งที่เป็นไปได้" (Merleau-Ponty, 2006, น. 284) และตำแหน่งของสิ่งที่จะเป็นไปได้เพียงผ่านการมีส่วนร่วมของมุมมองเป็นตัวเป็นตน ประการที่สองต้องขอบคุณมุมมองของร่างกายคำเช่น "ถึง", "ลง" "ซ้าย" และ "สิทธิ" ที่เป็นไปได้ สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าการเป็น "ที่นี่" ในสถานที่ที่เป็นส่วนใหญ่คำถามของ thecentrality ของร่างกาย สิ่งที่อยู่ในโลกที่มีอยู่ในความสัมพันธ์กับร่างกายของฉันและร่างกายของฉันเป็นจุดโฟกัสสำหรับสิ่งเหล่านั้น ทั้งหมดนี้จึงเป็นวิธีที่ค่อนข้างเป็นนามธรรมของการได้รับเราเข้าไปในสถานที่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการได้รับเราเข้าไปในสถานที่ที่ท้าทายชุดที่คุ้นเคยของความคิดที่เราดำเนินการกับ us.For มันเป็นเพราะความท้าทายนี้ผมจะแนะนำที่ปลดปล่อยทำลาย นี่คือความท้าทาย twodistinct สามารถกล่าวถึงซึ่งทั้งสองวางร่างกาย central.The ท้าทายแรกเกี่ยวข้องกับประสบการณ์ของการเป็นภายในและภายนอก ใน thelanguage ของสถาปัตยกรรมเห็นอกเห็นใจและภูมิศาสตร์ภายในและภายนอกหมายถึง amode ของการรวมและการยกเว้น หมายถึงการที่ภายในเหนือสิ่งอื่น feelingprotected ยืนยันและการรักษาความปลอดภัย ในหนังสือเล่มน้ำเชื้อของเขา
ฉันทลักษณ์ของพื้นที่
, Bachelard พูดได้อย่างอิสระของทั้งภายในและภายนอกในฐานะที่เป็นศูนย์กลางของการอยู่อาศัยในสถานที่ สำหรับเขาแล้วความสัมพันธ์ระหว่างภายในและภายนอกเป็นพื้นฐานเหตุผลในโครงสร้างที่มีความหมายว่า "มันมีความคมชัดของเหตุของ
ใช่
และ
ไม่มี
ซึ่ง decideseverything "(อ้างแล้ว. พี. 211) มากไปกว่านี้ แต่มีเป็นโครงการแนวความคิดในการทำงานควบคู่ไปกับการบวกและลบ ตระหนักว่าภายในและภายนอก isunderstood ปรัชญาการแบ่งระหว่าง "เป็นและไม่เป็น" Bachelardproceeds ที่จะปรับทั้งสองด้านด้วย "ที่นี่" และ "มี" ตามลำดับ (อ้างแล้ว., p.212) กับบรรทัดฐานของภายในนี้และออกมาเป็นแนวทางที่เราสามารถเริ่มต้นการพล็อต essentialcharacter ของการอยู่ในซากปรักหักพัง ซึ่งแตกต่างจากสิ่งที่แนบมาในประเทศซึ่งในสายเขตแดนระหว่างภายในและภายนอกจะมากหรือน้อยคงที่ใน porousness ทำลาย bordersprevails นี้เป็นที่ประจักษ์ในหลายวิธี แต่เป็นหลักในโครงสร้างของ manner.Instead ที่กำลังมองหาสถานที่พักผ่อนในชุดของซุ้ม, nooks และมุม andfragmented พื้นที่ขนาดใหญ่เป็นไปได้ของการแข่งขัน "การหามุมหนึ่งของตัวเอง." แต่มุม ทำลายให้วิธีการไม่ให้ความใกล้ชิด แต่การสัมผัสของพื้นผิวที่ไม่สม่ำเสมอ unpredictableand ต้องมีความชัดเจนที่จะพูด Bachelard ของสถานที่ที่เป็น "ปกป้อง" ผู้อยู่อาศัยใน theruin, บัญชีทั้งหมดของการป้องกันความเสียหายจากข้อเท็จจริงที่ว่าพื้นผิวที่ไม่เพียง แต่มีการกระจายตัว แต่ยังอยู่ในขั้นตอนของการ
ผุ
จึงแตกต่างจากที่เก็บรักษาไว้อย่างรอบคอบอุบายของบ้านในประเทศในการทำลายขอบเส้นขอบและ boundariesare ตลอดขยับผ่านการสัมผัสเสมอกับองค์ประกอบ ที่ OnePoint ไม่มีเราอย่างแท้จริงในพื้นที่ซึ่งในสิ่งที่มีความเคลื่อนไหว แต่ต้องขอบคุณ thefact ที่ทำลายได้รับการปล่อยไปยังอุปกรณ์ของตัวเองแล้วคิดเรามักจะ valuein ประสบการณ์เหนือสถาปัตยกรรมทุกความอดทนของเรื่องนี้ไม่เพียง แต่การประกวดสายตา แต่เจ๊งประสพการณ์, too.Thanks การฉุกเฉินนี้ ทำลายโผล่ออกมาว่ามีการกำหนดค่าต่างๆ และเนื่องจากของฟลักซ์นี้ควบคุมการทำลายขัดขวางกลายเป็นความเร็วชั่วขณะของการสลายตัวจะทวีความรุนแรง การสลายตัว quickens ทำลายมากขึ้นจะกลายเป็นสัมผัสกับ theelements ดังนั้นในขณะที่การชะล้างพังทลายของโครงสร้างที่ปรากฏช้าในตอนแรกเปล่ง theimpression ของความทนทานก่อนระยะเวลาที่จะมาทนทุกข์กับการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงและรวดเร็ว ในขณะที่เรากลับไปทำลายเพื่อหาสิ่งที่นำทางเราก่อนหน้านี้แตกเราถูกบังคับให้ becreative กับการเปิดรับ interaction.This ของเราที่จะนำไปสู่องค์ประกอบไปที่โหมดอื่นทั้งภายในและภายนอก becomingunbound: ธรรมชาติและสังเคราะห์สูญเสียความแตกต่างของตนและในกระบวนการ formsa กลายพันธุ์ไฮบริด อย่างยอดเยี่ยมในการทำลายแนวความคิดทั้งหมดของธรรมชาติเป็น "ออกมี" จะฉีกขาดออกจากกันเป็นเครื่องจักรขนาดใหญ่และเศษเหลือที่จะเสียจะยึดพืชและสัตว์ สายตานี้เป็นที่น่าตกใจ แต่ข้างมิติภาพแทรกนอกเข้าไปด้านนี้ไม่เพียง แต่ส่งผลกระทบต่อตา แต่จำนวนทั้งสิ้นของความรู้สึกโดยรวม ในบ้านของผลข้างเคียงของธรรมชาติเช่นกลิ่นหืนและ anddiscolouration ผุถูกผลักดันออกไป การแข่งขันการทำลายความพยายามนี้ที่ sanitisationthrough เปิดโปงการเผชิญหน้าศีลธรรมลึกกับพื้นที่ ตอนนี้กระแสของ wildlifedrive ในหน้าต่างแตกและเจาะพื้นสร้างไม่สม่ำเสมอและ sharpsurface ในโรงงานเจ๊ง, เครื่องเก่าสนิมและการแยกส่วนกราดปะปนกับแพทช์ของเชื้อราและตะไคร่น้ำ ประตูที่ได้มาหลวมจาก theirhinges ช่วยให้ต้นไม้ที่จะรีบเข้ามา ขัดแย้งจงรักภักดีอย่างใกล้ชิดระหว่างหมันและรกร้างจะต่อกรในการทำลายเป็นพืช resounds throughthe การหยุดชะงักของการทำงานก่อนหน้านี้.
ดังนั้นฉันได้ให้สองวิธีที่ทำลายความแตกต่างจากที่ไม่ทำลาย ครั้งแรก ruindismantles แบ่งระหว่างภายในและภายนอก obligating เราจะต้องพิจารณาความรู้สึกวิธีการป้องกันและความสนิทสนมที่มีอยู่ในธรรมชาติของ contingency.Second รุนแรงทำลายถามว่าเราให้ความสนใจกับความสัมพันธ์ของเรากับธรรมชาติ ด้วย porousstructure ของความพยายามของมนุษย์ที่แสดงผลสังเคราะห์โลกธรรมชาติ longertenable ไม่มี ในทั้งสองกรณีสิ่งที่เราเป็นพยานคือพ้นจากความปรารถนาของมนุษย์ สิ่งที่ผมอยากจะทำตอนนี้คือการพิจารณาการกระทำของความปรารถนาของมนุษย์พ้นจากเวลา perspectiveof และหน่วยความจำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราคิดถึง
ศูนย์เป็นสถานที่ที่แรงและพลังงานมารวมกัน แต่ไม่ว่าจะต้องเกิดกรณีนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่ง บนมืออื่น ๆ , ฉันต้องการที่จะยืนยันว่าในความกังวลโดยศึกษาของเรา และความคิดถึง , ทำลายตรงบทบาทของอภิสิทธิ์ ห่างไกลจากการทิ้งของสังคม สิ่งที่อยากจะแนะนำคือ ซากปรักหักพัง crystallise สิ่งที่เป็นสิ่งจำเป็นเพื่อเวลา ourown . แรก , ปฏิเสธความกังวลของฉันเท่านั้นที่มีซากเมืองปรักหักพัง ไม่ใช่คลาสสิกเช่นส่วนบุคคลหนึ่งอาจพบบนเส้นทางท่องเที่ยวในกรุงโรม อิตาลี หรือแน่นอนในเอเธนส์ , กรีซ เพื่อวัตถุประสงค์ปัจจุบันซากปรักหักพังคลาสสิกขาดความใกล้ชิดกับ todislodge ปัจจุบัน ทำลาย และทำให้ประสบการณ์ของเรา แทน โดยเป็นอาณานิคมโดยอุตสาหกรรมมรดกซากปรักหักพังของความเก่าอยู่ sedimented ภายในเวลา amythologized ได้แก่ ประวัติศาสตร์โบราณ ในการทำเช่นนั้น พวกเขาจะไม่เพียง แต่ได้ประสบการณ์ในชีวิตประจำวันของเรา แต่ยังนอกเวลา โมเดิร์น ซากปรักหักพัง โดยความคมชัด , เช่นที่พบใต้ท้องน้อยของเมืองและบนขอบของหมู่บ้าน รักษาความสามารถที่จะทำให้ตกใจเรา เหตุผลนี้เป็นเพราะซากปรักหักพังเหล่านี้มีกลิ่นฉุน และยังเน่าวอลล์เปเปอร์อยู่ในเวลา andof . ในคำที่พวกเขาสลาย

และพวกเขาทำเช่นนั้นในการเคลื่อนไหวและสดใสแบบนี้ ผลของการใช้งานนี้คือซากปรักหักพังเป็นอวัยวะภายในที่ทันสมัยประกอบกับประสาทสัมผัสของเรา มูลฐานในความรู้สึก ประสบการณ์ของเราในเรื่องของโลกมีการเปลี่ยนแปลงผ่าน ourencounter กับสถานที่ดังกล่าว ให้ฉันแล้วพัฒนาความคิดนี้ผ่าน broaderdiscussion คำถามแรกของฉัน : อะไรที่เป็นเฉพาะกับประสบการณ์ของการเป็นในจม .
ปรากฏการณ์ของสมัยใหม่ทำลาย
เผชิญหน้ากับสถานที่ใหม่ การตอบสนองของเราทันที โดยทั่วไปในการแสวงหาเป้าหมาย ไม่ว่าจะเป็นห้องโถงหรือห้องนอน , ในหน้าของสภาพแวดล้อมใหม่พื้นที่ปรากฏให้เราเป็นบางอย่างที่จะมีประสบการณ์ในทางทิศทาง และเชิงคุณภาพ นี้อาจเสียงชัดเจน แต่ก็ไม่ได้ให้ หลังจากทั้งหมด understandingspatiality ไม่ต้องพึ่งพาความเชื่อในเรื่องของประสบการณ์ แต่อาจแทน privilegeobjective หรือปัจจัยเชิงปริมาณ . นอกจากนี้ สิ่งที่เป็น กลาง ใน พระราชบัญญัตินี้ ทิศทางของ issomething คุ้นๆเราว่ามันมักจะมองข้าม :
ที่อาศัยอยู่ในร่างกาย
. ห่างไกลจากพื้นที่ยึดเกาะของวัตถุดิบสำคัญ ประสบการณ์ของเราในสถานที่ andarchitecture อาจมีการไกล่เกลี่ยทางร่างกายของเราเอง denseclaim ค่อนข้างนี้หมายถึงอะไร ? อืม สองสิ่งที่มีความชัดเจน แรก , " สถานที่ " ไม่ใช่สิ่งที่ existsout มีในโลก ราวกับว่ามันรอที่จะค้นพบ ค่อนข้าง โดยร่างกายของเราเพื่อกำหนดและให้แบบฟอร์มความคิดมากของสถานที่ที่จะหยุดอยู่ asmerleau พอนตี้จะได้ สถานที่คือ " หมายความว่า โดยที่ตำแหน่งของสิ่งที่เป็นไปได้ " ( merleau ปงตี , 2549 , หน้า 284 ) และตำแหน่งของสิ่งต่าง ๆเพียงจะเป็นไปได้ผ่านการมีส่วนร่วมของการใช้มุมมอง ประการที่สอง ขอบคุณมุมมองของร่างกาย เงื่อนไขเช่น " , " " , " " ซ้าย " และ " ขวา " ก็เป็นไปได้สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าเป็น " ที่นี่ " ในสถานที่ส่วนใหญ่เป็นคำถามของ thecentrality ของร่างกาย หลายอย่างบนโลกนี้อยู่ในความสัมพันธ์กับร่างกายของฉันและร่างกายของฉันเป็นจุดโฟกัสสำหรับสิ่งเหล่านั้น ทั้งหมดนี้ก็เป็นวิธีที่ค่อนข้างเป็นนามธรรมของการเข้าไปในสถานที่ มากขึ้นโดยเฉพาะ ของการเป็นสถานที่ที่ท้าทายชุดคุ้นเคยของความคิดที่เราดำเนินการกับเรามันแน่นอนความท้าทายนี้ ผมแนะนำว่า ทำลายปลดปล่อย . ที่นี่ twodistinct ความท้าทายสามารถกล่าวถึง ซึ่งทั้งสองสถานที่ ศูนย์กลางกาย ความท้าทายแรกเกี่ยวกับประสบการณ์ของการเป็นภายในและภายนอก ที่เหมาะสมของสถาปัตยกรรมเห็นอกเห็นใจและภูมิศาสตร์ ภายใน และ ภายนอกดู amode ของการรวมและการยกเว้น . เป็นวิธีการ ภายใน ทั้งหมดfeelingprotected , ยืนยัน , และความปลอดภัย ในหนังสือเซมิของเขา

bachelard ศาสตร์ของพื้นที่ , พูดคุยได้อย่างอิสระภายใน และออกมาเป็นกลางเพื่อที่อยู่อาศัยในสถานที่ สำหรับเขา ความสัมพันธ์ระหว่างภายใน และภายนอก เป็นพื้นฐานที่ใช้ในโครงสร้าง ความหมายว่า " มันมีความคมชัดของ dialectics ของค่ะ



และไม่มี ซึ่ง decideseverything " ( อ้างแล้ว , หน้า 211 ) ยิ่งกว่านี้ , อย่างไรก็ตามมีแนวคิดโครงการที่ทำงานร่วมกับทางบวกและทางลบ ตระหนักว่า ภายใน และ ภายนอก isunderstood เยือกเย็นเป็นส่วนระหว่าง " ถูกและไม่โดน " bachelardproceeds เพื่อจัดทั้งสองด้านด้วย " ที่นี่ " และ " มี " ตามลำดับ ( อ้างใน p.212 ) กับแรงจูงใจภายใน และออกมาเป็นคู่มือเราสามารถเริ่มต้นที่จะแปลง essentialcharacter ของถูกในจม . ซึ่งแตกต่างจากกรงภายในประเทศ ซึ่งในขอบเขตระหว่างภายในและภายนอก จะมากหรือน้อยคง ในการทำลาย porousness ของ bordersprevails . นี่คือรายการสินค้าในหลายวิธี แต่ส่วนใหญ่เป็นในลักษณะโครงสร้าง แทนการหนีในชุดของ alcoves nooks และมุม ,ใหญ่ andfragmented พื้นที่การประกวด ความเป็นไปได้ของ " หามุมของตัวเอง " แต่มุมของพังไป ไม่ได้สนิทสนม แต่แสงของ unpredictableand ไม่เรียบพื้นผิว ให้ชัดเจน ซึ่ง bachelard จะพูดถึงสถานที่ที่เป็น " ปกป้อง " อาศัยอยู่ใน theruin ทั้งหมดบัญชีป้องกันการเสียหายจากความจริงที่ว่าพื้นผิวที่ไม่เพียง แต่กระจัดกระจาย ,แต่ยังอยู่ในกระบวนการเน่าเปื่อยมาก

จึงแตกต่างจากการเก็บรักษาอย่างดี เล่ห์เหลี่ยมของบ้านในประเทศในการทำลายขอบเส้นขอบและ boundariesare ตลอดไปขยับผ่านการขริบสัมผัสกับองค์ประกอบ ที่ยังเป็นเราอย่างแท้จริง ในพื้นที่ ซึ่งในเรื่องจะนิ่งไม่ขยับ แต่ขอบคุณ thefact ที่หายนะได้ถูกซ้ายไปยังอุปกรณ์ของตัวเองแล้วความคิดมากเรามักจะ valuein ประสบการณ์สถาปัตยกรรมทั้งหมด ความอดทน ของสำคัญไม่เพียง แต่มองเห็นปัญหา แต่ experientially เจ๊งเหมือนกัน ขอบคุณสำหรับนี้ ทำลาย ปรากฏมีการกำหนดค่าหลาย และเนื่องจากตัวนี้ควบคุมทำลายกลายเป็นขัดขวางเป็น intensifies ความเร็วชั่วคราวของผุ .ผุ quickens ยิ่งทำลายจะสัมผัสกับองค์ประกอบ . ดังนั้นในขณะที่การพังทลายของโครงสร้างดูเหมือนช้าที่แรก โดย theimpression ของความทนทานนานก่อนที่จะแพ้ที่รุนแรงและรวดเร็วการเปลี่ยนแปลง เมื่อเรากลับไปทำลายหานำทางก่อนแตก เราถูกบังคับให้ becreative ที่มีปฏิสัมพันธ์แสงกับองค์ประกอบที่นำไปสู่อีกโหมดของภายใน และออก becomingunbound : ธรรมชาติและสังเคราะห์เสียของความแตกต่างและในกระบวนการ formsa สายพันธุ์ลูกผสม ข้อมูล ในการทำลายทั้งหมด แนวคิดเกี่ยวกับธรรมชาติเป็น " ออกมี " จะถูกฉีกออกเป็นเสี่ยง เช่น เครื่องจักร และเศษขนาดใหญ่ซ้ายขยะจะถูกเรียกคืนโดยพืชและสัตว์ . สายตา นี่น่ากลัว อย่างไรก็ตามควบคู่ไปกับมิติภาพนี้แทรกนอกเป็นด้านในมีผลไม่เพียง แต่ตา แต่สิ่งที่อยู่เหนือประสาทสัมผัสทั้ง ในบ้าน ผลข้างเคียงของธรรมชาติ เช่น กลิ่นหืน และ anddiscolouration ผุจะขับเคลื่อนในการเนรเทศ การทำลายการแข่งขันนี้ที่พยายามเปิดโปง sanitisationthrough ลึกตระการตาการเผชิญหน้ากับพื้นที่ ตอนนี้กระแส wildlifedrive หน้าต่างแตกและเจาะพื้นไม่เรียบ และการ sharpsurface . ในการทำลายโรงงานเก่าเครื่องจักรสนิมและกระจัดกระจาย , กราดคละเคล้ากับแพทช์ของเห็ดราและมอส ประตูที่หลุดร่วงลงมาจาก theirhinges ให้ต้นไม้ที่จะกระโดดเข้าด้านใน ขัดแย้งกัน