(representing all abilities and ski

(representing all abilities and skills). The categories should be mutually exclusive; that is, there should be no overlap between them, and they should be arranged following a consistent principle of order, such as from simple to complex learning. The terms used to identify the categories should be clear, specific, and representative of the learning. Hauenstein feels that most psychomotor domain taxonomies do not meet these criteria. He synthesizes categories from several taxonomies and creates some new labels in order to present a clear and comprehensive system for working with psychomotor learning. I will use Hauenstein’s terminology, but also refer to the more familiar taxonomy prepared by Simpson(1966)
Both Hauenstein and Simpson call the first level of psychomotor learning perception. This level includes the awareness of objects in the environment arrived at through the senses and the association of those objects (of cues) with the task to be performed. Although this is not actually a physical activity in itself, it is seen to be the basis for all psychomotor learning in much the same way that receiving is the basis for affective learning.
We will learn to discriminate among the colors to be used in oil painting.
I will learn to recognize the angle at which a squash ball bounces from the wall before I swing my racquet.
Students will be able to distinguish, by touch, four different types of fabric.
If students do not possess the basic perceptual skills that precede mastery of a psychomotor skill, it is difficult to go any further. Anyone who has spent a few hours hopelessly swinging a racquet through the air while the ball sails by knows that perception is the foundation of psychomotor performance.
According to Hauenstein, the second level of psychomotor learning is simulation. This is similar to Simpson’s third level of guided response. (Hauenstein has no category equivalent to Simpson’s second level, called set, being mentally or physically prepared for the action.) At the simulation level, the student tries out or duplicates a pattern of specific actions. Actions are imitated and

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

(แสดงถึงความสามารถและทักษะทั้งหมด) ประเภทควรนั่น นั่นคือ ควรมีการทับซ้อนระหว่างพวกเขา และพวกเขาควรจัดเรียงตามหลักการสอดคล้องของสั่ง เช่นจากเรื่องการเรียนรู้ที่ซับซ้อน เงื่อนไขที่ใช้ในการระบุประเภทควรชัดเจน เฉพาะ และตัวแทนของการเรียนรู้ Hauenstein รู้สึกว่า สุด psychomotor โดเมนระบบไม่ตรงกับเงื่อนไขเหล่านี้ เขา synthesizes ประเภทจากหลายระบบ และสร้างป้ายชื่อใหม่บางส่วนเพื่อนำเสนอระบบที่ชัดเจน และครอบคลุมการทำงานกับเรียน psychomotor ฉันจะใช้คำศัพท์ของ Hauenstein แต่ยัง หมายถึงการจำแนกประเภทที่คุ้นเคยโดย Simpson(1966) ระดับแรกของการรับรู้เรียนรู้ psychomotor โทร Hauenstein และซิมป์สัน ระดับนี้มีการรับรู้วัตถุในสิ่งแวดล้อมถึงความรู้สึกและความสัมพันธ์ของเหล่าวัตถุ (สัญลักษณ์) กับภารกิจที่จะดำเนินการ แม้ว่าจะไม่จริงกิจกรรมจริงในตัวเอง เห็นเป็น พื้นฐานสำหรับทั้ง psychomotor เรียนมากเหมือนว่า รับเป็นพื้นฐานสำหรับการเรียนรู้ผลการ เราจะได้เรียนรู้การเหยียดระหว่างสีที่จะใช้ในจิตรกรรมสีน้ำมันฉันจะเรียนรู้การรับรู้มุมที่ลูกสควอชเด้งจากผนังก่อนฉันแกว่งไม้ของฉันนักเรียนจะสามารถแยกแยะความแตกต่าง โดยสัมผัส สี่ชนิดของผ้าถ้านักเรียนมีทักษะพื้นฐาน perceptual ที่นำหน้าต้นแบบของทักษะ psychomotor มันเป็นเรื่องยากไปใด ๆ เพิ่มเติม ใครที่ใช้เวลากี่ชั่วโมงมีควงไม้ผ่านอากาศขณะลูกเซลส์โดยรู้ว่า การรับรู้เป็นพื้นฐานของประสิทธิภาพ psychomotorตาม Hauenstein, psychomotor เรียนระดับที่สองเป็นการจำลอง นี่คือคล้ายกับระดับที่สามของซิมป์สันของตอบแนะนำ (Hauenstein มีประเภทไม่เหมือนกับของซิมป์สันระดับสอง เรียกตั้งค่า มีจิตใจ หรือร่างกายเตรียมไว้สำหรับการดำเนินการ) ระดับจำลอง นักเรียนพยายามหา หรือทำซ้ำรูปแบบของการดำเนินการ มีการเลียนแบบการกระทำ และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

(แสดงความสามารถและทักษะ) ประเภทที่ควรจะเป็นพิเศษร่วมกัน; นั่นคือควรจะมีการทับซ้อนกันระหว่างพวกเขาไม่และพวกเขาควรจะจัดต่อไปนี้หลักการที่สอดคล้องกันของการสั่งซื้อเช่นจากที่ง่ายต่อการเรียนรู้ที่ซับซ้อน คำที่ใช้ในการระบุประเภทควรมีความชัดเจนที่เฉพาะเจาะจงและตัวแทนของการเรียนรู้ Hauenstein รู้สึกว่าส่วนใหญ่ taxonomies จิตโดเมนไม่ตรงตามเกณฑ์เหล่านี้ เขาสังเคราะห์ประเภทจาก taxonomies หลายและสร้างป้ายชื่อใหม่บางส่วนเพื่อนำเสนอระบบที่ชัดเจนและครอบคลุมสำหรับการทำงานกับการเรียนรู้ของจิต ผมจะใช้คำศัพท์ Hauenstein แต่ยังหมายถึงอนุกรมวิธานคุ้นเคยจัดทำขึ้นโดยซิมป์สัน (1966)
ทั้งสอง Hauenstein และซิมป์สันโทรในระดับแรกของการรับรู้การเรียนรู้จิต ระดับซึ่งรวมถึงการรับรู้ของวัตถุในสภาพแวดล้อมที่ผ่านมาถึงความรู้สึกและความสัมพันธ์ของวัตถุเหล่านั้น (จากชี้นำ) กับงานที่จะดำเนินการ อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ไม่จริงการออกกำลังกายในตัวเองก็เห็นจะเป็นพื้นฐานสำหรับการเรียนรู้จิตทั้งหมดในมากเช่นเดียวกับที่ได้รับเป็นพื้นฐานสำหรับการเรียนรู้อารมณ์.
เราจะเรียนรู้ที่จะเห็นความแตกต่างในหมู่สีที่จะใช้ในการวาดภาพสีน้ำมัน .
ผมจะได้เรียนรู้ที่จะรับรู้มุมที่ลูกสควอชตีกลับจากผนังก่อนที่ผมจะแกว่งไม้เทนนิสของฉัน.
นักเรียนจะสามารถที่จะแยกแยะความแตกต่างโดยการสัมผัสสี่ประเภทที่แตกต่างกันของผ้า.
หากนักเรียนไม่ได้มีทักษะการรับรู้พื้นฐานที่นำหน้า ทักษะการเรียนรู้ของจิตมันเป็นเรื่องยากที่จะไปเพิ่มเติมใด ๆ ทุกคนที่ได้ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงอย่างไร้ความหวังควงแร็กเก็ตผ่านอากาศในขณะที่เรือลูกรู้โดยการรับรู้ว่าเป็นรากฐานของการทำงานของจิต.
ตาม Hauenstein, ระดับที่สองของการเรียนรู้จิตเป็นแบบจำลอง นี้จะคล้ายกับระดับที่สามของซิมป์สันของการตอบสนองได้รับคำแนะนำ (Hauenstein ไม่มีหมวดหมู่เพื่อเทียบเท่าระดับที่สองของซิมป์สันที่เรียกว่าชุดการเตรียมจิตใจหรือร่างกายสำหรับการดำเนินการ.) ในระดับจำลองนักเรียนพยายามหรือซ้ำรูปแบบของการกระทำที่เฉพาะเจาะจง การดำเนินการจะมีการลอกเลียนแบบและ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( แสดงถึงความสามารถและทักษะ ) ประเภทที่ควรจะพิเศษร่วมกัน นั่นคือ เราไม่ควรทับซ้อนกันระหว่างพวกเขาและพวกเขาควรจะจัดการต่อไปนี้หลักการที่สอดคล้องกันของการสั่งซื้อ เช่นการเรียนรู้จากง่ายซับซ้อน เงื่อนไขที่ใช้เพื่อระบุประเภทควรชัดเจน เฉพาะเจาะจง และตัวแทนของการเรียนรู้hauenstein รู้สึกว่าจิตที่สุดโดเมนส่วนประกอบไม่เป็นไปตามเกณฑ์เหล่านี้ เขาสังเคราะห์หลายประเภท จากส่วนประกอบ และสร้างป้ายใหม่เพื่อนำเสนอระบบที่ชัดเจนและครอบคลุมสำหรับการทำงานกับทักษะการเรียนรู้ ผมจะใช้ hauenstein ของศัพท์ แต่ยังดูคุ้นเคยมากขึ้นอนุกรมวิธานที่เตรียมโดยซิมป์สัน ( 1966 )
และทั้ง hauenstein ซิมป์สันเรียกระดับแรกของทักษะการเรียนรู้ การรับรู้ ระดับนี้มีความตระหนักของวัตถุในสภาพแวดล้อมมาถึงผ่านความรู้สึกและความสัมพันธ์ของวัตถุเหล่านั้น ( คิว ) กับงานที่จะถูกดำเนินการ แม้ว่านี้ไม่ได้เป็นกิจกรรมทางกายภาพในตัวเองมันเห็นเป็น พื้นฐานสำหรับทุกทักษะการเรียนรู้ในลักษณะเดียวกันว่า ได้รับเป็นอารมณ์พื้นฐานสำหรับการเรียนรู้
เราก็จะเรียนรู้ที่จะแยกแยะระหว่างสีที่จะใช้ในการวาดภาพสีน้ำมัน .
ผมจะเรียนรู้ที่จะยอมรับมุมที่ลูกบอลสควอชตีกลับจากกำแพงก่อนจะเหวี่ยงแร็กเก็ตของฉัน
นักเรียนจะสามารถแยกแยะได้โดยการสัมผัส สี่ประเภทที่แตกต่างกันของผ้า
ถ้านักเรียนไม่มีทักษะพื้นฐานการรับรู้ที่นำหน้า mastery ของจิตทักษะ , มันเป็นเรื่องยากที่จะไปเพิ่มเติมใด ๆ ใครที่ได้ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงหมดท่าควงแร็กเก็ตผ่านอากาศในขณะที่ลูกบอลลอยโดยรู้ว่าการรับรู้เป็นรากฐานของการปฏิบัติจิต .
ตาม hauenstein , ระดับที่สองของการเรียนรู้ด้านพุทธิพิสัย คือ การจำลองนี้จะคล้ายกับซิมป์สัน สามระดับของแนวทางการตอบสนอง ( hauenstein ไม่มีหมวดหมู่เทียบเท่ากับระดับที่สอง ซิมป์สัน เรียกว่าตั้งเป็นทางร่างกายหรือจิตใจที่เตรียมไว้สำหรับการกระทำ ) ที่ระดับจำลอง นักเรียนพยายามออกหรือซ้ำกัน รูปแบบของการกระทำที่เฉพาะเจาะจง การเลียนแบบและ