More quantitative techniques are di

More quantitative techniques are discussed here as well. Le Roux, Shinnawl, and Rubin (2003) compare traditional factor-based models with structural credit models, particularly the Merton (1974) model. They also highlight the important distinction between individual credits versus a portfolio of credits and correlation among credits as a key discussion point. Das, Fong and Geng, as summarized by Horan (2002), find that ignoring correlation of defaults, and therefore the skewness and kurtosis of the loss distribution, would underestimate the risk of extreme outcomes. Leland, as summarized by Sullivan (2005), finds that studied structural models "underpredict defaults and yield spreads.” Arora, Bohn, and Zhu, summarized by Phelps (2006), discuss the Merton model, Vasicek-Kealhofer and a reduced form model by Hull-White. The paper concludes that the Merton model underperforms the other two. Bernard and Chen (2007) explore the interaction between regulatory requirements and the varying risk management strategies of an insurance company using a theoretical Merton model and make the point that the market valuation of liability contracts that ignore risk management strategies will be too low. Hui (2008) discusses the difficulties in modeling mortgage-backed securities (MBS) defaults and problems with historical data. Indeed, data reliability issues are the principal reason why one might prefer structural models as compared to reduced form models. Risk factors and reduced form approaches are present as well. Boudreault and Gauthier (2010) present a multi-name hybrid credit risk model where the default of each company is highly related to how elements of its capital structure evolve over time, how assets and liabilities of insurers are linked across firms, and possible resulting contagion effects. Rosen and Saunders (2010) study the contributions to the risk of a portfolio using risk factors rather than particular issuers, as has been done traditionally.
Finally, several papers provide cautions regarding modeling. Klein et al.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เทคนิคเชิงปริมาณมากขึ้นจะกล่าวถึงที่นี่เช่นกัน Le Roux, Shinnawl และรูบิน (2003) เปรียบเทียบแบบจำลองปัจจัยตามแบบดั้งเดิมที่มีรูปแบบโครงสร้างสินเชื่อโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมอร์ตัน (1974) รูปแบบ นอกจากนี้ยังเน้นความแตกต่างที่สำคัญระหว่างสินเชื่อบุคคลเมื่อเทียบกับผลงานของสินเชื่อและความสัมพันธ์ในหมู่เครดิตเป็นจุดการอภิปรายที่สำคัญ ดาฟงและนเกิงเป็นโดยสรุปราน (2002) พบว่าไม่สนใจความสัมพันธ์ของค่าเริ่มต้นและดังนั้นจึงเบ้และความโด่งของการกระจายการสูญเสียจะประมาทความเสี่ยงของผลมาก Leland เป็นสรุปโดยซัลลิแวน (2005) พบว่าการศึกษาแบบจำลองโครงสร้าง "underpredict เริ่มต้นและกระจายผลตอบแทน." ร่า Bohn และจู้สรุปโดยเฟลป์ส (2006), หารือเกี่ยวกับรูปแบบที่เมอร์ตัน, Vasicek-Kealhofer และรูปแบบรูปแบบที่ลดลง โดยฮัลล์สีขาว. กระดาษสรุปว่ารูปแบบการทำงานต่ำกว่าเมอร์ตันอีกสอง. เบอร์นาร์ดและเฉิน (2007) สำรวจปฏิสัมพันธ์ระหว่างข้อกำหนดด้านกฎระเบียบที่แตกต่างและกลยุทธ์การบริหารความเสี่ยงของ บริษัท ประกันภัยโดยใช้แบบจำลองทางทฤษฎีเมอร์ตันและทำให้จุดที่ การประเมินมูลค่าตลาดของสัญญาหนี้สินอื่น ๆ ที่สนใจกลยุทธ์การบริหารความเสี่ยงจะต่ำเกินไป. ฮุย (2008) กล่าวถึงความยากลำบากในการสร้างแบบจำลองหลักทรัพย์ค้ำประกัน (MBS) ค่าเริ่มต้นและปัญหาเกี่ยวกับข้อมูลทางประวัติศาสตร์. อันที่จริงปัญหาความน่าเชื่อถือข้อมูลที่เป็นเหตุผลหลักว่าทำไมหนึ่งอาจ ชอบรูปแบบโครงสร้างเมื่อเทียบกับที่ลดลงแบบจำลองรูปแบบ. ปัจจัยเสี่ยงและลดลงวิธีการรูปแบบที่มีอยู่เช่นกัน. Boudreault และเทียร์ (2010) นำเสนอหลายชื่อรุ่นความเสี่ยงด้านเครดิตไฮบริดที่เริ่มต้นของแต่ละ บริษัท มีความเกี่ยวข้องอย่างมากที่จะว่าองค์ประกอบของ โครงสร้างเงินทุนที่พัฒนาขึ้นมาวิธีการที่สินทรัพย์และหนี้สินของ บริษัท ประกันที่มีการเชื่อมโยงทั่วทั้ง บริษัท และเป็นไปได้ที่เกิดผลกระทบต่อการติดเชื้อ โรเซ็นและแซนเด (2010) ศึกษาการมีส่วนร่วมกับความเสี่ยงของพอร์ตการลงทุนโดยใช้ปัจจัยเสี่ยงมากกว่าผู้ออกตราสารโดยเฉพาะอย่างยิ่งตามที่ได้รับการดำเนินการแบบดั้งเดิม
ในที่สุดเอกสารต่างๆให้ข้อควรระวังเกี่ยวกับการสร้างแบบจำลอง ไคลน์และคณะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เทคนิคเชิงปริมาณเพิ่มเติมมีการกล่าวถึงที่นี่เช่นกัน เลอรูซ์ shinnawl , และ รูบิน ( 2003 ) เปรียบเทียบปัจจัยแบบดั้งเดิมที่ใช้รูปแบบ ด้วยรูปแบบโครงสร้างสินเชื่อ โดย Merton ( 1974 ) นางแบบ พวกเขายังเน้นที่สำคัญความแตกต่างระหว่างสินเชื่อบุคคลกับผลงานของเครดิตและความสัมพันธ์ระหว่างเครดิตเป็นประเด็นอภิปราย คีย์ ดาส ฟง และ เกิงเป็นสรุปโดยแรน ( 2002 ) พบว่า ละเลยความสัมพันธ์ของค่าเริ่มต้น และดังนั้น ความเบ้และความโด่งของร่วงกระจาย จะประมาทความเสี่ยงของผลที่รุนแรง ลีเเลนด์ เป็นสรุปโดย ซัลลิแวน ( 2005 ) พบว่า การศึกษาโครงสร้างแบบ " underpredict เริ่มต้นและกระจายผลผลิต " Arora โบน และ Zhu , สรุปโดย เฟลป์ส ( 2006 ) , หารือเกี่ยวกับรูปแบบเมอร์ตัน ,vasicek คีลโ ฟอร์และลดลงรูปแบบเรือขาว กระดาษ พบว่ารูปแบบ Merton underperforms อีกสองเบอร์นาร์ด และ เฉิน ( 2007 ) ศึกษาปฏิสัมพันธ์ระหว่างความต้องการและการบริหารความเสี่ยงด้านกลยุทธ์ของ บริษัท ประกันภัยใช้ทฤษฎีที่จะเพิ่มรูปแบบและทำให้จุดที่ตลาด มูลค่าของสัญญาที่ละเลยความรับผิดชอบกลยุทธ์การบริหารความเสี่ยงจะต่ำเกินไปฮุย ( 2551 ) กล่าวถึงความยากลำบากในการหลักทรัพย์ประกันแอ่น ( MBS ) ค่าเริ่มต้นและปัญหากับข้อมูลทางประวัติศาสตร์ แน่นอน ปัญหาความน่าเชื่อถือ ข้อมูล เหตุผลหลักว่าทำไมคนอาจจะชอบแบบเชิงโครงสร้าง เมื่อเทียบกับที่ลดลงแบบฟอร์ม ปัจจัยความเสี่ยงและลดวิธีการแบบฟอร์มที่มีอยู่ได้เป็นอย่างดีboudreault และตัวแทน ( 2010 ) ปัจจุบันชื่อหลายรูปแบบไฮบริดความเสี่ยงสินเชื่อที่เริ่มต้นของแต่ละบริษัทมีความสัมพันธ์สูงกับวิธีการองค์ประกอบของโครงสร้างเงินทุนของวิวัฒนาการในช่วงเวลา แล้วทรัพย์สินและหนี้สินของ บริษัท ประกันภัยจะเชื่อมโยงข้ามและเป็นไปได้ที่เกิดการติดผลRosen และ ซอนเดอร์ส ( 2010 ) ศึกษาต่อความเสี่ยงของพอร์ตการใช้ปัจจัยความเสี่ยงมากกว่ารายได้เฉพาะ ตามที่ได้รับการทำผ้า .
ในที่สุด เอกสารต่าง ๆให้ข้อควรระวังเกี่ยวกับโมเดลลิ่ง ไคลน์ et al .