My name is Doctor Watson. While I w

My name is Doctor Watson. While I was in the army, I travelled to many strange and interesting places. Then one day, in Afghanistan, I was shot in the shoulder. I nearly died from pain and fever. I retired from the army and came back to England. That is why I was living in London with Sherlock Holmes. I had known my friend for many year. He was the most famous private detective in London.
One afternoon, I was reading a book and Holmes was standing by the window in our sitting-room. Usually he was very busy and active. But this afternoon he did not seem very happy.
‘I need some work, Watson; said Holmes impatiently. ‘I love my work. It keeps my brain active. But when there are no crimes and no mysteries to solve – ah, then life become very boring for me.’
At that moment, there was a knock at the door. Our housekeeper came into the room. She was carrying a small white card on a silver tray. Holmes picked up the card.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชื่อของฉันคือคุณหมอวัตสัน ในขณะที่ผมอยู่ในกองทัพที่ผมเดินทางไปหลายสถานที่ที่แปลกและน่าสนใจ แล้ววันหนึ่งในอัฟกานิสถานผมถูกยิงที่ไหล่ ฉันเกือบตายจากความเจ็บปวดและมีไข้ ผมออกจากกองทัพและกลับมาถึงอังกฤษ นั่นคือเหตุผลที่ผมอาศัยอยู่ในลอนดอนกับ Sherlock Holmes ฉันได้รู้จักเพื่อนของฉันหลายปี เขาเป็นนักสืบเอกชนที่มีชื่อเสียงที่สุดในกรุงลอนดอน.
บ่ายวันหนึ่งผมอ่านหนังสือและโฮล์มส์กำลังยืนอยู่ริมหน้าต่างในห้องนั่งเล่นห้องพักของเรา โดยปกติเขาก็ยุ่งมากและการใช้งาน แต่ช่วงบ่ายวันนี้เขาไม่ได้ดูเหมือนมีความสุขมาก.
'ฉันต้องทำงานบางอย่างวัตสัน; โฮล์มส์กล่าวว่าไม่สบอารมณ์ ความรักของฉันทำงานของฉัน มันช่วยให้สมองของฉันที่ใช้งาน แต่เมื่อไม่มีการก่ออาชญากรรมและความลึกลับที่ไม่มีการแก้ปัญหา. - อาแล้วชีวิตกลายเป็นน่าเบื่อมากสำหรับฉัน
'ในขณะที่มีการเคาะประตู แม่บ้านของเราเข้ามาในห้อง เธอเป็นคนที่ถือบัตรสีขาวเล็ก ๆ บนถาดเงิน โฮล์มส์หยิบบัตร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชื่อของฉันคือคุณหมอวัตสัน ในขณะที่ผมอยู่ในกองทัพ ผมเดินทางไปที่แปลก และน่าสนใจมาก แล้ววัน หนึ่งในอัฟกานิสถาน , ถูกยิงที่ไหล่ ผมเกือบตายจากอาการไข้ ฉันเกษียณจากกองทัพและกลับมาที่อังกฤษ นั่นคือเหตุผลที่ผมอยู่ในลอนดอนกับเชอร์ล็อค โฮล์ม ผมได้รู้จักเพื่อนของฉันเป็นเวลาหลายปี เขาเป็นนักสืบที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในลอนดอน
บ่ายวันหนึ่ง ฉันอ่านหนังสือและโฮล์มส์กำลังยืนอยู่ริมหน้าต่างในห้องรับแขกของเรา . โดยปกติเขายุ่งมาก และใช้งาน แต่เมื่อตอนบ่าย เขาไม่ได้ดูเหมือนมีความสุขมาก
ฉันต้องการงานวัตสันโฮล์มส์อย่างหงุดหงิด บอก . . ฉันรักงานของฉัน มันทำให้สมองของฉันที่ใช้งานอยู่ แต่เมื่อไม่มีอาชญากรรม ไม่มีความลึกลับที่จะแก้ปัญหา–อ่า แล้วชีวิตจะน่าเบื่อมากสำหรับฉัน . '
ตอนนั้นมีการเคาะที่ประตู แม่บ้านเข้ามาในห้อง เธอถือบัตรสีขาวขนาดเล็กบนถาดเงิน โฮล์ม หยิบการ์ด