Alternative Approaches to Developme

Alternative Approaches to Development Policy

Economists (Sachs, 2005; Stiglitz, 2001) point out that there is no one development approach
that fits all countries and circumstances. Each country must craft it own policies and strategies based on sound macroeconomic principles; its history, culture, and geography; its unique competitive advantages; and its development goals. But what are the factors that are going to most influence growth and development? Singapore, Finland, and Egypt illustrate alternative approaches that governments can take to answering this question.

Economic Growth and the Case of Singapore

The case study of Singapore illustrates one approach to state-supported economic growth (this case report is based on analyses by Anwar & Zheng, 2004; Blomström, Kokko, & Sjöholm, 2002; Castells & Himanen, 2002; Economic Review Committee, 2003; Hernandez, 2004; Rajan, 2003; Wilson, 2000). Singapore is an island city-state of 4.2 million people with an ethnic mix of approximately 77% Chinese, 14% Malay, and 8% Indian.1 It had an annual
population growth rate from 1975-2003 of 2.2%. It is a parliamentary republic which the People’s Action Party has controlled since the separation of Singapore from Malaysia in 1965. Historically, political stability has been maintained at the expense of public participation and dissent. There is limited freedom of the press, with Singapore scoring 147th out of 167 countries on the Worldwide Press Freedom Index of the group Reporters Without Borders (2005).
Yet Singapore has come to have a highly developed and successful free market economy that has experienced significant growth over the past several decades. Despite its very small population and landmass, Singapore ranks as the world’s 41st largest economy, according to the Economist (2003), with a gross domestic product in 2003 of US$91.3 billion (UNDP, 2005). Signapore has a high standard of living with an adjusted per capita GDP of US$24,481. However, Singapore has a high income disparity, with the ratio of the income of
the top 10% to that of the bottom 10% being 17.7. It was ranked as the world’s seventh most
competitive economy by the World Economic Forum in 2004 and second most competitive
by the Institute for Management Development in 2004. These indices attempt to measure a country’s macroeconomic environment and the quality of public institutions and infrastructure. On the UNDP (2001) Technology Achievement Index that measures access, technology creation, and education, Singapore was ranked 10th internationally, with a score of .585. The World Bank (2005) reports that that Singapore had 622 PCs per 1000 people in 2003 and the UNDP (2005) reports that there were 509 Internet users per 1000 people in that year.
Since starting out as a developing country with its separation from Malaysia in 1965,
Singapore’s economic growth has been closely linked to the emergence and evolution of state
policies. The government’s initial strategy was to focus on the development of physical and
labor capital. They instituted policies to develop a labor-intensive, export-driven industrial economy by building a private savings-financed infrastructure and attracting foreign direct investment (FDI) from transnational corporations. Singapore had few competitive advantages. It has essentially no agriculture or natural resources and a small domestic market. But it has a deep-water port and a strategic location in the shipping corridors of Southeast Asia. Through the 1960s and 1970s, Singapore was considered to be a reservoir of cheap labor as a result of the government’s wage controls and restrictions on labor unions. The particular combination of constraints and competitive advantages supported the strategy of promoting a labor intensive, low value-added, entrepot economy. Low tariffs allowed inexpensive imported parts to enter the country for assembly by low-wage laborers and the export of finished goods. The government created a forced retirement savings program to which both employees and employers contributed at a very high level, up to 40%, and used this to finance the development of a re-export-friendly infrastructure (such as port facilities, airport, roads, and telecommunications infrastructure), without recourse to high taxes, deficit financing, foreign commercial debt, or foreign aid that would otherwise put a drag on the economy. Human capital development was an important part of this strategy and Singapore built up a strong education system to supply a literate labor force with a reasonable knowledge in basic numeracy. The government coordinated these investments around the development of strategically selected industrial clusters—the geographical concentration of firms and ancillary units engaged in the same sector. The government courted transnational corporations in industries such as consumer electronics and computer peripherals by providing them with incentives for locating production facilities in their country and thus tapping into global value chains of these industries.
Foreign businesses benefited from low import tariffs and implicit subsidization from
ready-made factory sites, technical education and training, and education delivered in the English language. Because government investments were strongly complementary to the private sector, there was a large degree of “crowding in” of private investment and Singapore
became a leading destination for FDI. Singapore in turn benefited from the importation of technology that came along with these investments. The government used the stability of its
extended tenure to refine its strategy and develop it over time, leveraging initial gains in the
economy to pursue a growth trajectory that moved from low value-added export to high value-added manufacturing and services. As a result of this strategy, Singapore’s GDP grew
at an impressive average annual rate of about 4.9%, during the period 1975-2003 and 3.5%
from 1990-2003 (UNDP, 2005). This compares to at rate of 2.0% and 2.1%, respectively, in
the US during these periods.
However, in the mid-1990s, economists noted that much of Singapore’s economic growth was due only to the accumulation of its input factors—growth of its labor force and foreign capital—rather than growth in total factor productivity (Krugman, 1994; Young, 1995). Total factor productivity is the amount of growth in the economy beyond that attributed to growth in labor or physical capital. While growth in labor or capital has diminishing returns, growth in total factor productivity—which is often attributed to technological innovation—is associated with compounded economic growth and sustainable development. In effect, Singapore was able to grow its work force, its physical capital, and its economy by tapping into the global market, bringing in transnational corporations, and with them imported technology developed elsewhere. However, Singapore did not develop its indigenous technological innovativeness; investment in local research and development was substantially lower than other newly industrialized countries in Asia. Furthermore, locally owned companies did not participate in economic growth, so economic development was not
widespread. Consequently, analysts felt that Singapore’s initial growth was subject to diminishing returns and would run its course and flatten out. According to analysts, in order
to continue its growth, Singapore would have to increase its research and development (R&D) and technological innovativeness, enhance the creativity of its labor force, and foster local entrepreneurship and widespread participation in the economy.
In the late 1990s, the government acknowledged this problem and has subsequently shifted its policies to address it. In 2003, the cross-ministerial Economic Review Committee
(2003) issued a report that recommended a number of measures to promote more sustainable
economic growth. In addition to recommending upgrades in the existing industrial clusters of
electronics, chemicals, biomedical sciences, and engineering, it promoted the development of
new clusters, such as micro-electromechanical systems and nanotechnology, and new exportable services in areas like health care, education, and creative industries. Significantly,
the government also recognized a third factor needed to sustain its economic growth— knowledge creation and technological innovativeness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนวนโยบายการพัฒนาทางเลือกนักเศรษฐศาสตร์ (แซคส์ 2005 สติกลิตส์ 2001) ชี้ว่า มีแนวทางการพัฒนาหนึ่งไม่ที่เหมาะสมกับทุกประเทศและสถานการณ์ แต่ละประเทศต้องหัตถกรรมนั้นเองนโยบายและกลยุทธ์ตามหลักเศรษฐกิจมหภาคเสียง ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม ความ ภูมิศาสตร์ ประโยชน์การแข่งขันเฉพาะ และเป้าหมายของการพัฒนา แต่ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการเจริญเติบโตและพัฒนามากที่สุดคืออะไร สิงคโปร์ ฟินแลนด์ และอียิปต์แสดงให้เห็นถึงแนวทางที่รัฐบาลสามารถนำไปตอบคำถามนี้เศรษฐกิจและกรณีของสิงคโปร์กรณีศึกษาของสิงคโปร์แสดงวิธีหนึ่งในการสนับสนุนรัฐเศรษฐกิจรายงานกรณีนี้เป็นการวิเคราะห์ โดยอันวา & เจิ้ง 2004 Blomström, Kokko, & Sjöholm, 2002 Castells & Himanen, 2002 คณะกรรมการเศรษฐกิจ 2003 นานเดซ 2004 ระจัน 2003 Wilson, 2000) สิงคโปร์เป็นนครรัฐเกาะของ 4.2 ล้านคนด้วยการผสมผสานชาติพันธุ์ประมาณ 77% จีน 14% มาเลย์ และ 8% Indian.1 มันมีประจำการอัตราการเจริญเติบโตของประชากรจาก 1975-2003 2.2% เป็นสาธารณรัฐแบบรัฐสภาซึ่งมีควบคุมประชาชนพรรคตั้งแต่แยกจากมาเลเซียสิงคโปร์ในปี 1965 ประวัติ เสถียรภาพทางการเมืองมีการเก็บค่าใช้จ่ายของประชาชนและ dissent มีเสรีภาพสื่อมวลชน กับสิงคโปร์คะแนน 147th จาก 167 ประเทศทั่วโลกกดเสรีภาพดัชนีของกลุ่มผู้สื่อข่าวโดยไม่มีเส้นขอบ (2005) จำกัด สิงคโปร์ยัง มีมาให้เศรษฐกิจตลาดเสรีพัฒนา และประสบความสำเร็จอย่างสูงที่มีประสบการณ์ผ่านมาหลายทศวรรษการเจริญเติบโตอย่างมีนัยสำคัญ แม้จะเป็นประชากรขนาดเล็กมากและทะเลสาบ สิงคโปร์เป็นอันดับโลก 41 ที่ใหญ่ที่สุดเศรษฐกิจ ตามนักเศรษฐศาสตร์ (2003), กับผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศใน 2003 ของ 91.3 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ (UNDP, 2005) Signapore มีความสูงมาตรฐานของที่อยู่อาศัย มี GDP ต่อหัวปรับปรุงของสหรัฐอเมริกา $24, 481 อย่างไรก็ตาม สิงคโปร์มี disparity รายได้สูง มีอัตราส่วนของรายได้% 10 ด้านบนกับล่าง 10% ถูก 17.7 มีการจัดอันดับเป็นที่สุดเจ็ดของโลกเศรษฐกิจแข่งขันตามเวทีเศรษฐกิจโลกใน 2004 และสองแข่งขันมากที่สุดโดยสถาบันพัฒนาการจัดการในปี 2004 ดัชนีเหล่านี้พยายามที่จะวัดคุณภาพของสถาบันภาครัฐและโครงสร้างพื้นฐานและระบบเศรษฐกิจมหภาคของประเทศ บน UNDP (2001) ดัชนีความสำเร็จเทคโนโลยีที่วัดเข้า สร้างเทคโนโลยี และการ ศึกษา สิงคโปร์ ถูกจัดอันดับ 10 ประเทศ มีคะแนน.585 ธนาคารโลก (2005) รายงานว่า สิงคโปร์มี 622 ชิ้นต่อ 1000 คนใน 2003 และจะ UNDP (2005) รายงานว่า มีผู้ใช้อินเทอร์เน็ต 509 ต่อ 1000 คนในปี ตั้งแต่เริ่มเป็นประเทศกำลังพัฒนามีการแยกจากมาเลเซียในปี 1965เติบโตทางเศรษฐกิจของสิงคโปร์ได้อย่างใกล้ชิดเชื่อมโยงกับการเกิดและวิวัฒนาการของรัฐนโยบาย กลยุทธ์แรกที่รัฐบาลได้ให้ ความสำคัญกับการพัฒนาทางกายภาพ และทุนแรงงาน พวกเขาโลกนโยบายเพื่อพัฒนาเศรษฐกิจอุตสาหกรรมขับ เคลื่อนการส่งออก labor-intensive โดยสร้างเป็นโครงสร้างประหยัดเงินส่วนตัว และดึงดูดต่างชาติลงทุนโดยตรง (FDI) จากบริษัทข้ามชาติ สิงคโปร์ได้เปรียบในการแข่งขันน้อย จะได้ไม่เป็นเกษตร หรือทรัพยากรธรรมชาติ และตลาดภายในประเทศขนาดเล็ก แต่ก็มีท่าเรือและสถานเชิงกลยุทธ์ในทางเดินส่งของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ช่วงปี 1960 และทศวรรษ 1970 สิงคโปร์ถูกถือว่าเป็น อ่างเก็บน้ำของแรงงานราคาถูกจากการควบคุมค่าจ้างของรัฐบาลและข้อจำกัดเกี่ยวกับสหภาพแรงงาน ชุดเฉพาะของข้อจำกัดและข้อได้เปรียบแข่งขันสนับสนุนกลยุทธ์ส่งเสริมการแรงงานมาก มูลค่าเพิ่มต่ำ entrepot เศรษฐกิจ ภาษีศุลกากรต่ำส่วนราคาไม่แพงนำเข้าป้อนประเทศสำหรับแอสเซมบลี โดยค่าจ้างต่ำแรงของการบุกเบิกและการส่งออกสินค้าสำเร็จรูปได้ รัฐบาลสร้างโปรแกรมประหยัดบังคับให้เกษียณอายุที่ทั้งพนักงานและนายจ้างส่วนที่สูงมาก ระดับ ถึง 40% และใช้นี้การเงินการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน re-export-สะดวก (เช่นท่าเรือสิ่งอำนวยความสะดวก สนามบิน ถนน โทรคมนาคม และโครงสร้างพื้นฐาน), โดยไม่มีเบี้ยภาษีสูง เงินขาดดุล หนี้ต่างประเทศเพื่อการค้า หรือช่วยเหลือต่างประเทศที่จะวางหรือลากเศรษฐกิจ พัฒนาทุนมนุษย์เป็นส่วนสำคัญของกลยุทธ์นี้ และสิงคโปร์สร้างระบบการศึกษาที่เข้มแข็งจัดหาแรงงาน literate กองทัพ มีความรู้เหมาะสมในการคำนวณพื้นฐาน รัฐบาลร่วมลงทุนเหล่านี้สถานการพัฒนาคลัสเตอร์อุตสาหกรรมเชิญเลือก — ความเข้มข้นทางภูมิศาสตร์ของหน่วยพิเศษและบริษัทหมั้นในภาคเดียวกัน รัฐบาล courted บริษัทข้ามชาติในอุตสาหกรรมเช่นอุปกรณ์ต่อพ่วงคอมพิวเตอร์และอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์สำหรับผู้บริโภค โดยให้พวกเขามีแรงจูงใจเพื่อค้นหาสิ่งอำนวยความสะดวกการผลิตในประเทศของตน และจึง เคาะเป็นค่าสากลโซ่ของอุตสาหกรรมเหล่านี้ นักธุรกิจต่างชาติที่ได้รับประโยชน์จากภาษีนำเข้าต่ำและ subsidization นัยจากเว็บไซต์โรงงานสำเร็จรูป การศึกษาเทคนิค และฝึกอบรม และศึกษาส่งภาษาอังกฤษ เนื่องจากลงทุนรัฐบาลได้ขอเพิ่มเติมกับภาคเอกชน มีขนาดใหญ่ระดับ "กครั้งใน" การลงทุนส่วนตัวและสิงคโปร์กลายเป็นปลายทางชั้นนำสำหรับ FDI สิงคโปร์จะได้รับประโยชน์จากการนำเทคโนโลยีที่มาพร้อมกับการลงทุนเหล่านี้ รัฐบาลใช้ความมั่นคงของตนขยายอายุงาน การกำหนดกลยุทธ์การพัฒนาช่วงเวลา เริ่มต้นการใช้ประโยชน์จากกำไรในการเศรษฐกิจไล่วิถีเจริญเติบโตที่ต่ำส่งเสริมการผลิตมูลค่าเพิ่มสูงและบริการ จากกลยุทธ์นี้ สิงคโปร์ของ GDP เพิ่มขึ้นที่มีอัตราเฉลี่ยปีประทับใจประมาณ 4.9% ช่วง 1975-2003 และ 3.5%จากปี 1990-2003 (UNDP, 2005) นี้เปรียบเทียบกับอัตรา 2.0% และ 2.1% ตามลำดับ ในสหรัฐอเมริกาในระหว่างรอบระยะเวลาเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม ในในกลางทศวรรษที่ 1990 นักเศรษฐศาสตร์กล่าวว่า มากเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของสิงคโปร์เป็นเพียงสะสมของปัจจัยป้อนเข้าซึ่งเจริญเติบโตของกำลังแรงงานและทุนต่างประเทศ — แทนที่จะเจริญเติบโตในรวมปัจจัยผลผลิต (Krugman, 1994 หนุ่ม 1995) รวมปัจจัยผลผลิตคือ จำนวนของในเศรษฐกิจนอกเหนือจากที่เกิดจากการเจริญเติบโตในแรงงานหรือทุนทางกายภาพ ขณะเจริญเติบโตในแรงงานหรือทุน diminishing คืน ในผลผลิตรวมอัตราการเติบโต — ซึ่งมักจะเกิดจากการนวัตกรรมเทคโนโลยีซึ่งเกี่ยวข้องกับทบเติบโตทางเศรษฐกิจและการพัฒนาที่ยั่งยืน ผล สิงคโปร์ก็สามารถเจริญเติบโตของแรงงาน ทุนจริง และเศรษฐกิจของประเทศ โดยแตะเข้าไปในตลาดโลก นำในบริษัทข้ามชาติ และได้นำเข้าเทคโนโลยีพัฒนาอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม สิงคโปร์ไม่ได้พัฒนา innovativeness เทคโนโลยีของชน ลงทุนในการวิจัยท้องถิ่นและพัฒนาถูกมากต่ำกว่าประเทศอุตสาหกรรมใหม่ในเอเชีย นอก บริษัทท้องถิ่นได้มีส่วนร่วมในเศรษฐกิจ เพื่อพัฒนาเศรษฐกิจไม่แพร่หลาย ดังนั้น นักวิเคราะห์รู้สึกว่า เติบโตเริ่มต้นของสิงคโปร์ที่ต้องส่งคืน diminishing จะรันจน และแผ่ออก ทอน ตามลำดับต่อการเจริญเติบโต สิงคโปร์จะมีการเพิ่มการวิจัยและพัฒนา (r&d) และเทคโนโลยี innovativeness เพิ่มความคิดสร้างสรรค์ของแรงของแรงงาน และส่งเสริมผู้ประกอบการท้องถิ่นและมีส่วนร่วมอย่างกว้างขวางในเศรษฐกิจ ในปลายปี 1990 รัฐบาลรับทราบปัญหานี้ และต่อมาได้เปลี่ยนนโยบายการที่อยู่ ใน 2003 กรรมการตรวจสอบเศรษฐกิจระหว่างรัฐมนตรีต่างประเทศ(2003) ออกรายงานที่แนะนำจำนวนของมาตรการเพื่อส่งเสริมความยั่งยืนมากขึ้นเติบโตทางเศรษฐกิจ นอกจากการอัพเกรดเสนอแนะในคลัสเตอร์อุตสาหกรรมที่มีอยู่ของอิเล็กทรอนิกส์ เคมี วิทยาศาสตร์ทางชีวการแพทย์ วิศวกรรม และ เรื่องการส่งเสริมการพัฒนาคลัสเตอร์ใหม่ ระบบไฟฟ้าไมโคร และนาโนเทคโนโลยี และบริการใหม่ ๆ สามารถส่งออกได้ในพื้นที่เช่นการดูแลสุขภาพ การศึกษา และอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ อย่างมีนัยสำคัญรัฐบาลรู้จักตัวที่สามที่ต้องรักษาความเติบโตทางเศรษฐกิจโดยสร้างความรู้และเทคโนโลยี innovativeness

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แนวทางเลือกในการพัฒนานโยบายนักเศรษฐศาสตร์ (แซคส์, 2005; สติกลิตซ์, 2001) ชี้ให้เห็นว่าไม่มีแนวทางการพัฒนาหนึ่งที่เหมาะกับทุกประเทศและสถานการณ์ แต่ละประเทศจะต้องฝีมือมันนโยบายและกลยุทธ์ของตัวเองบนพื้นฐานของหลักการทางเศรษฐกิจมหภาคเสียง ประวัติศาสตร์วัฒนธรรมและภูมิศาสตร์ เปรียบในการแข่งขันที่ไม่ซ้ำกัน; และเป้าหมายการพัฒนาของ แต่สิ่งที่เป็นปัจจัยที่จะมีอิทธิพลต่อการเจริญเติบโตและการพัฒนามากที่สุด? สิงคโปร์, ฟินแลนด์และอียิปต์แสดงให้เห็นถึงทางเลือกวิธีการที่รัฐบาลสามารถดำเนินการเพื่อตอบคำถามนี้. การเติบโตทางเศรษฐกิจและกรณีของประเทศสิงคโปร์กรณีศึกษาของสิงคโปร์แสดงให้เห็นถึงวิธีการหนึ่งในการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของรัฐที่ได้รับการสนับสนุน (รายงานกรณีนี้จะขึ้นอยู่กับการวิเคราะห์โดยอันวาร์และ เจิ้งเหอ 2004; Blomström, Kokko และ Sjoholm 2002; & Castells Himanen 2002; เศรษฐกิจทบทวนคณะกรรมการ 2003; Hernandez, 2004; Rajan, 2003; วิลสัน, 2000) สิงคโปร์เป็นเกาะเมืองรัฐ 4.2 ล้านคนที่มีเชื้อชาติผสมประมาณ 77% จีน 14% มาเลย์และ 8% Indian.1 มันมีเป็นประจำทุกปีอัตราการเติบโตของประชากร 1975-2003 2.2% มันเป็นเรื่องที่รัฐสภาสาธารณรัฐซึ่งการดำเนินการคนของพรรคมีการควบคุมตั้งแต่การแยกจากมาเลเซียสิงคโปร์ในปี 1965 ในอดีตมีเสถียรภาพทางการเมืองได้รับการรักษาค่าใช้จ่ายของการมีส่วนร่วมของประชาชนและความขัดแย้ง มีจำนวน จำกัด เสรีภาพสื่อมวลชนสิงคโปร์ 147 คะแนนจาก 167 ประเทศทั่วโลกเสรีภาพกดดัชนีของกลุ่มผู้สื่อข่าวไร้พรมแดน (2005). แต่สิงคโปร์ได้มาจะมีการพัฒนาอย่างมากและประสบความสำเร็จทางเศรษฐกิจตลาดเสรีที่มีประสบการณ์อย่างมีนัยสำคัญ การเจริญเติบโตในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา แม้จะมีประชากรขนาดเล็กมากและทวีปของสิงคโปร์จัดอันดับให้เป็นเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดของโลกครั้งที่ 41 ตามที่นักเศรษฐศาสตร์ (2003) โดยมีผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศในปี 2003 ของสหรัฐ 91300000000 $ (UNDP, 2005) Signapore มีมาตรฐานที่สูงของชีวิตอยู่กับการปรับ GDP ต่อหัวของสหรัฐ $ 24,481 แต่สิงคโปร์มีความเหลื่อมล้ำรายได้สูงที่มีอัตราส่วนของรายได้ของด้านบน 10% กับที่ด้านล่าง 10% เป็น 17.7 มันได้รับการจัดอันดับให้เป็นที่สุดที่เจ็ดของโลกเศรษฐกิจการแข่งขันโดยการประชุมเศรษฐกิจโลกในปี 2004 และการแข่งขันมากที่สุดที่สองโดยสถาบันเพื่อการพัฒนาผู้บริหารในปี 2004 ดัชนีเหล่านี้พยายามที่จะวัดสภาพแวดล้อมทางเศรษฐกิจมหภาคของประเทศและคุณภาพของสถาบันสาธารณะและโครงสร้างพื้นฐาน ในโครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติ (2001) ดัชนีความสำเร็จในเทคโนโลยีที่ใช้วัดการเข้าถึงการสร้างเทคโนโลยีและการศึกษาสิงคโปร์อยู่ในอันดับที่ 10 ในระดับสากลด้วยคะแนน 0.585 ธนาคารโลก (2005) รายงานว่าที่สิงคโปร์มีเครื่องคอมพิวเตอร์ 622 ต่อ 1,000 คนในปี 2003 และโครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติ (2005) รายงานว่ามีผู้ใช้อินเทอร์เน็ต 509 ต่อ 1000 คนในปีนั้น. ตั้งแต่เริ่มต้นจากการเป็นประเทศกำลังพัฒนาที่มีการแยกจากมาเลเซีย ในปี 1965 การเติบโตทางเศรษฐกิจของสิงคโปร์ได้รับการเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับการเกิดและวิวัฒนาการของรัฐนโยบาย กลยุทธ์การเริ่มต้นของรัฐบาลคือการมุ่งเน้นการพัฒนาทางกายภาพและทุนแรงงาน พวกเขาก่อตั้งนโยบายในการพัฒนาแรงงานมากการส่งออกเป็นตัวขับเคลื่อนเศรษฐกิจอุตสาหกรรมโดยการสร้างโครงสร้างพื้นฐานที่เงินฝากออมทรัพย์ทุนส่วนตัวและการดึงดูดการลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศ (FDI) จาก บริษัท ข้ามชาติ สิงคโปร์มีความได้เปรียบในการแข่งขันไม่กี่ มันมีหลักไม่การเกษตรหรือทรัพยากรธรรมชาติและตลาดในประเทศขนาดเล็ก แต่มันก็มีท่าเรือน้ำลึกและที่ตั้งทางยุทธศาสตร์ในการจัดส่งสินค้าทางเดินของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ผ่านปี 1960 และ 1970 สิงคโปร์ได้รับการพิจารณาให้เป็นอ่างเก็บน้ำของแรงงานราคาถูกเป็นผลมาจากการควบคุมค่าจ้างของรัฐบาลและข้อ จำกัด ในสหภาพแรงงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการรวมกันของข้อ จำกัด และข้อได้เปรียบในการแข่งขันได้รับการสนับสนุนกลยุทธ์ในการส่งเสริมแรงงานเข้มข้นต่ำที่มีมูลค่าเพิ่มทางเศรษฐกิจ Entrepot อัตราภาษีที่ต่ำได้รับอนุญาตให้นำเข้าชิ้นส่วนที่ไม่แพงเพื่อเข้าประเทศสำหรับการชุมนุมโดยแรงงานค่าแรงต่ำและการส่งออกสินค้าสำเร็จรูป รัฐบาลสร้างโปรแกรมออมเพื่อการเกษียณอายุบังคับให้ทั้งพนักงานและนายจ้างจ่ายเงินสมทบในระดับที่สูงมากถึง 40% และใช้นี้เพื่อเป็นเงินทุนในการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานด้านการส่งออกง่าย (เช่นท่าเรือ, สนามบิน, ถนน และโครงสร้างพื้นฐานด้านการสื่อสารโทรคมนาคม) โดยไม่ต้องขอความช่วยเหลือไปภาษีสูงการจัดหาเงินทุนขาดดุลหนี้การค้าต่างประเทศหรือช่วยเหลือจากต่างประเทศที่อาจจะใส่ลากต่อเศรษฐกิจ การพัฒนาทุนมนุษย์เป็นส่วนสำคัญของกลยุทธ์นี้และสิงคโปร์สร้างระบบการศึกษาที่แข็งแกร่งในการจัดหาแรงงานความรู้ที่มีความรู้ที่เหมาะสมในการคำนวณขั้นพื้นฐาน รัฐบาลประสานงานการลงทุนเหล่านี้รอบการพัฒนากลยุทธ์การเลือกกลุ่มอุตสาหกรรมที่มีความเข้มข้นทางภูมิศาสตร์ของ บริษัท และหน่วยเสริมมีส่วนร่วมในภาคเดียวกัน รัฐบาลติดพัน บริษัท ข้ามชาติในอุตสาหกรรมเช่นอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์และอุปกรณ์ต่อพ่วงคอมพิวเตอร์โดยให้พวกเขามีแรงจูงใจสำหรับการตั้งโรงงานผลิตในประเทศของพวกเขาจึงแตะเป็นห่วงโซ่มูลค่าทั่วโลกของอุตสาหกรรมเหล่านี้. ธุรกิจต่างประเทศได้รับประโยชน์จากอัตราภาษีนำเข้าที่ต่ำและการอุดหนุนโดยปริยายจากready- ทำเว็บไซต์โรงงานศึกษาทางด้านเทคนิคและการฝึกอบรมและการศึกษาการส่งมอบในภาษาอังกฤษ เพราะการลงทุนของรัฐบาลเป็นอย่างมากประกอบกับภาคเอกชนที่มีระดับใหญ่ของ "crowding ใน" ของการลงทุนภาคเอกชนและสิงคโปร์กลายเป็นจุดหมายปลายทางชั้นนำสำหรับการลงทุนจากต่างประเทศ สิงคโปร์ในการเปิดรับประโยชน์จากการนำเข้าเทคโนโลยีที่มาพร้อมกับการลงทุนเหล่านี้ รัฐบาลใช้ความมีเสถียรภาพของการดำรงตำแหน่งในการปรับแต่งขยายกลยุทธ์และพัฒนามันในช่วงเวลาการใช้ประโยชน์จากกำไรจากการเริ่มต้นในระบบเศรษฐกิจที่จะไล่ตามวิถีการเจริญเติบโตที่ย้ายมาจากการส่งออกที่มีมูลค่าเพิ่มต่ำเพื่อการผลิตที่มีมูลค่าเพิ่มสูงและการบริการ อันเป็นผลมาจากกลยุทธ์นี้จีดีพีของสิงคโปร์ขยายตัวในอัตราต่อปีที่น่าประทับใจเฉลี่ยประมาณ 4.9% ในช่วงระยะเวลา 1975-2003 และ 3.5% 1990-2003 (UNDP, 2005) เมื่อเทียบกับในอัตรา 2.0% และ 2.1% ตามลำดับในสหรัฐอเมริกาในช่วงนี้. อย่างไรก็ตามในช่วงกลางทศวรรษที่ 1990 นักเศรษฐศาสตร์ตั้งข้อสังเกตว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจของสิงคโปร์เป็นเพราะเพียงการสะสมของปัจจัยการเจริญเติบโตของการป้อนข้อมูลของ แรงงานที่ใช้บังคับในและต่างประเทศทุนมากกว่าการเติบโตของ บริษัท ในการผลิตปัจจัยรวม (ครุกแมน 1994; หนุ่ม 1995) ผลิตภาพการผลิตรวมเป็นจำนวนเงินของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจที่เหนือกว่ามาประกอบกับการเจริญเติบโตในแรงงานหรือทุนทางกายภาพ ในขณะที่การเจริญเติบโตในแรงงานหรือทุนได้ผลตอบแทนลดลง, การเจริญเติบโตในปัจจัยการผลิตทั้งหมดซึ่งเป็นโทษมักนวัตกรรมทางเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องกับการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและการผสมวิธีการพัฒนาที่ยั่งยืน ผลสิงคโปร์ก็สามารถที่จะเติบโตกำลังการทำงานของทุนทางกายภาพและเศรษฐกิจของประเทศโดยการแตะที่เข้าสู่ตลาดทั่วโลกในการนำ บริษัท ข้ามชาติและกับพวกเขาที่นำเข้าเทคโนโลยีการพัฒนาอื่น ๆ แต่สิงคโปร์ไม่ได้พัฒนานวัตกรรมทางเทคโนโลยีพื้นเมือง; การลงทุนในการวิจัยและการพัฒนาท้องถิ่นเป็นอย่างมากต่ำกว่าประเทศอื่น ๆ ในอุตสาหกรรมใหม่ในเอเชีย นอกจากนี้ บริษัท ที่เป็นเจ้าของประเทศไม่ได้มีส่วนร่วมในการเติบโตทางเศรษฐกิจเพื่อการพัฒนาทางเศรษฐกิจไม่ได้อย่างกว้างขวาง ดังนั้นนักวิเคราะห์รู้สึกว่าการเจริญเติบโตเริ่มต้นของสิงคโปร์เป็นเรื่องที่ผลตอบแทนลดลงและจะใช้หลักสูตรของและแผ่ออก ตามที่นักวิเคราะห์ในการสั่งซื้อเพื่อดำเนินการต่อการเจริญเติบโตของสิงคโปร์จะต้องมีการเพิ่มการวิจัยและพัฒนา (R & D) และนวัตกรรมทางเทคโนโลยีเพิ่มความคิดสร้างสรรค์ของกำลังแรงงานของตนและส่งเสริมให้เกิดผู้ประกอบการท้องถิ่นและการมีส่วนร่วมอย่างกว้างขวางในทางเศรษฐกิจ. ในช่วงปลายปี 1990 รัฐบาลรับทราบปัญหานี้และต่อมาได้เปลี่ยนนโยบายที่จะแก้ไขมัน ในปี 2003 ข้ามรัฐมนตรีคณะกรรมการพิจารณาเศรษฐกิจ(2003) ออกรายงานที่แนะนำจำนวนของมาตรการที่จะส่งเสริมความยั่งยืนมากขึ้นการเติบโตทางเศรษฐกิจ นอกจากนี้ในการแนะนำการอัพเกรดในกลุ่มอุตสาหกรรมที่มีอยู่ของอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์, สารเคมี, วิทยาศาสตร์ชีวการแพทย์และวิศวกรรมก็ส่งเสริมการพัฒนาของกลุ่มใหม่ ๆ เช่นระบบไฟฟ้าไมโครและนาโนเทคโนโลยีและบริการส่งสินค้าออกใหม่ในพื้นที่เช่นการดูแลสุขภาพ, การศึกษา, และอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ อย่างมีนัยสำคัญนอกจากนี้รัฐบาลยังได้รับการยอมรับปัจจัยที่สามที่จำเป็นในการรักษาการสร้างความรู้ของ growth- เศรษฐกิจและนวัตกรรมทางเทคโนโลยี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนวทางการพัฒนานโยบาย

นักเศรษฐศาสตร์ ( Sachs , 2005 ; สติกลิตซ์ , 2001 ) ชี้ให้เห็นว่าไม่มีแนวทางการพัฒนา
ที่เหมาะกับทุกประเทศและสถานการณ์ แต่ละประเทศต้อง craft นโยบายและกลยุทธ์บนพื้นฐานของหลักการที่ก่อให้เกิดเสียง ประวัติศาสตร์ ภูมิศาสตร์ วัฒนธรรม และ ข้อดีที่เป็นเอกลักษณ์ แข่งขัน และเป้าหมายการพัฒนาแต่สิ่งที่เป็นปัจจัยที่จะมีอิทธิพลต่อการเจริญเติบโตและพัฒนาการมากที่สุด ? สิงคโปร์ ฟินแลนด์ และอียิปต์ แสดงให้เห็นถึงแนวคิดทางเลือกที่รัฐบาลสามารถใช้เพื่อตอบคำถามนี้ การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ

และกรณีของสิงคโปร์

กรณีศึกษาสิงคโปร์แสดงให้เห็นถึงวิธีการหนึ่งรัฐสนับสนุนการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ ( รายงานกรณีนี้จากการวิเคราะห์โดยอันวาร์&เจิ้ง , 2004 ;blomstr ö m , kokko & SJ , öโฮล์ม , 2002 ; castells & himanen , 2002 ; ทบทวนคณะกรรมการเศรษฐกิจ , 2003 ; Hernandez , 2004 ; ราชัน , 2003 ; วิลสัน , 2000 ) สิงคโปร์เป็นเกาะนครรัฐของ 4.2 ล้านคน ด้วยการผสมผสานชาติพันธุ์ประมาณ 77% มาเลย์ 14% , จีน , อินเดีย และร้อยละ 8 . 1 มันมีอัตราการเติบโตของประชากร จากปี
1975-2003 2.2 %มันเป็นสาธารณรัฐรัฐสภา ซึ่งพรรคกิจประชาชนมีการควบคุมตั้งแต่การแยกของสิงคโปร์จากมาเลเซียในปี 1965 ในอดีต เสถียรภาพทางการเมือง มีการรักษาที่ค่าใช้จ่ายของการมีส่วนร่วมของประชาชน และก่อให้เกิดความขัดแย้ง มีการ จำกัด เสรีภาพของสื่อมวลชนกับสิงคโปร์คะแนน 147th จาก 167 ประเทศในดัชนีเสรีภาพสื่อทั่วโลกของกลุ่มผู้สื่อข่าวไร้พรมแดน ( 2548 ) .
ยังสิงคโปร์ได้มีการพัฒนาอย่างมากและเศรษฐกิจตลาดเสรีที่ประสบความสำเร็จที่มีประสบการณ์การเจริญเติบโตอย่างมีนัยสำคัญในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา แม้จะมีประชากรน้อยมาก และเป็นเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดของทวีป สิงคโปร์ อันดับ 41 ของโลกตามที่นักเศรษฐศาสตร์ ( 2003 ) กับผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศในปี 2003 ของ US $ เพิ่มขึ้นจาก UNDP , 2005 ) signapore มีมาตรฐานการครองชีพสูง ด้วยการปรับ GDP ต่อหัวของสหรัฐอเมริกา $ 24481 . อย่างไรก็ตาม สิงคโปร์ที่มีรายได้สูงอย่างมีสัดส่วนรายได้ 10%
ด้านบนที่ด้านล่าง 10 % เป็น 17.7 . มันถูกจัดอันดับให้เป็น
7 มากที่สุดของโลกแข่งขันเศรษฐกิจโดยฟอรั่มเศรษฐกิจโลกในปี 2004 และสองแข่งขันมากที่สุด
โดยสถาบันการจัดการเพื่อการพัฒนาในปี 2004 ดัชนีเหล่านี้พยายามที่จะวัดสภาพแวดล้อมทางเศรษฐกิจมหภาคของประเทศและคุณภาพของสถาบันสาธารณะและโครงสร้างพื้นฐาน ในโครงการ ( 2001 ) เทคโนโลยีทางการวัดดัชนีที่ใช้ การสร้าง เทคโนโลยีและการศึกษา