FEW AMERICAN WRITERS tumbled as dra

FEW AMERICAN WRITERS tumbled as dramatically from critical acclaim as did William Saroyan. There were many reasons, not the least of which was his personality. Because, as Saroyan's son Aram has argued, the writer came to personify "what might be called the mythic potential of his particular social-historical moment," Saroyan's self-centered, sometimes abrasive character became perhaps more important than his writing in the eyes of some. William Saroyan was, during the first half of his career, as much a public figure as an artist, and the confusion of those two roles made it easy to ignore his literary accomplishments once his notoriety faded. In fact, the artist's psychological contradictions are finally much less important than the quality of his art and, from his first published volume (The Daring Young Man on the Flying Trapeze and Other Stories, 1934) until his last (Obituaries, 1979)-both of which were cited as among their years'best books-Saroyan was an authentic, singular American genius. He was also, as Bob Sector has pointed out, "his own biggest fan."

Another factor in the Fresno native's fall from critical grace was the adversarial relationship he had developed with critics. He wrote in 1940:. . . I acknowledge the partial truth and validity of every charge brought against my work, against myself personally, and against my methods of making my work public. What is lacking in their criticism is the fullness and humanity of understanding which operates in myself, in my work, and in my regard for others. . . .Consequently, it is difficult for them to make sense in themselves that which is complicated and unusual for them. What should enlarge them because of its understanding, drives them more completely behind the fort of their own limitations.” Little wonder he was a prime candidate for literary ostracism.

Today, with the author's personality no longer a factor, Saroyan's work is enjoying critical reevaluation. His work, not his ego or pugnaciousness or reclusiveness, is at issue, and it stands up very well indeed. As David Kherdian recently observed:
His writing had a quality of innocence and eagerness and wonder about a moment-any moment of living-that made us feel more alive ourselves-more alive, that is, than we actually were, but for this very reason it made us yearn and stretch and seek a way to grow.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นักเขียนอเมริกันน้อย tumbled เป็นอย่างมากจากสำคัญ acclaim เป็นได้ William Saroyan มีหลายสาเหตุ ไม่น้อยซึ่งเป็นบุคลิกภาพของเขา เนื่องจาก ตามที่มีโต้เถียงนายอร่ามศิริบุตรของ Saroyan ผู้เขียนมาถึง personify "อะไรอาจเรียกว่าศักยภาพของช่วงเวลาทางประวัติศาสตร์สังคมของเขาเฉพาะ mythic", Saroyan ของตนเอง abrasive บางครั้งอักขระก็อาจเพิ่มเติมสำคัญกว่าเขาเขียนในสายตาของบางคน William Saroyan ช่วงครึ่งแรกของอาชีพของเขา มากที่สุดเป็นบุคคลสาธารณะเป็นศิลปิน และความสับสนของบทบาทที่สองทำเพื่อละเว้นสำเร็จวรรณกรรมของเขาเมื่อเขา notoriety สีจางลง ในความเป็นจริง กันข้ามจิตใจของศิลปินเป็นสุดท้ายมากสำคัญคุณภาพ ของงานศิลปะของเขา จากเสียงประกาศของเขาครั้งแรก (The Daring ชายหนุ่มไปห้อยโหนและเรื่องราวอื่น ๆ 1934) จนถึงพระองค์สุดท้าย (Obituaries, 1979) -ซึ่งทั้งสองถูกอ้างเป็นในหมู่ของพวกเขา years'best Saroyan หนังสือ อัจฉริยะอเมริกันแท้ เอกพจน์ เขายังได้ เป็นภาค Bob ได้ชี้ให้เห็น "ของเขาเองที่ใหญ่ที่สุดพัดลม"ในฤดูใบไม้ร่วงของพื้นเมืองเฟรสโนจากพระคุณสำคัญอีกหนึ่งปัจจัยความสัมพันธ์ adversarial เขาได้พัฒนาขึ้น โดยนักวิจารณ์ เขาเขียนใน ๒๔๘๓: ฉันยอมรับความจริงบางส่วนและมีผลบังคับใช้ทุกค่าที่มากับงาน กับตัวเอง และวิธีของฉันทำงานสาธารณะ สิ่งขาดในการวิจารณ์ของพวกเขาคือ สร้างและมนุษย์ความเข้าใจซึ่งทำงาน ในตัวเอง ในงาน และอื่น ๆ ของฉันเกี่ยวกับ การ...ดังนั้น มันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาการทำความเข้าใจในตัวเองที่ซับซ้อน และปกติสำหรับพวกเขา อะไรควรขยายเนื่องจากความเข้าใจ ไดรฟ์พวกเขามากขึ้นทั้งหลังป้อมของข้อจำกัดของตนเอง" น้อยสงสัยเขาต้อง ostracism วรรณกรรมสำคัญวันนี้ มีบุคลิกภาพของผู้เขียนไม่มีตัว งานของ Saroyan จะเพลิดเพลินกับปฏิเสธความสำคัญ งานของเขา ไม่ของเขาอาตมา หรือ pugnaciousness หรือ reclusiveness ปัญหา และรับมันยืนขึ้นดีจริง ๆ เป็น Kherdian David เพิ่ง สังเกต:การเขียนของเขามีคุณภาพบริสุทธิ์ eagerness และสงสัยเกี่ยวกับช่วงเวลาใด ๆ ของที่อยู่อาศัย-ที่ทำให้เรารู้สึกมีชีวิตตนเอง-ยิ่งชีวิต คือ กว่าเราก็จริง แต่สำหรับเหตุผลนี้ มันทำให้เราหวัง และท้าทาย และแสวงหาวิธีที่จะเติบโต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นักเขียนอเมริกันไม่กี่ร่วงลงเป็นอย่างมากจากเสียงไชโยโห่ร้องขณะที่วิลเลียม Saroyan มีหลายเหตุผลที่ไม่น้อยซึ่งเป็นบุคลิกของเขา เพราะเป็นลูกชาย Saroyan ของทองอร่ามได้แย้งนักเขียนมาเป็นตัว "สิ่งที่อาจจะเรียกได้ว่ามีศักยภาพในเทพนิยายของช่วงเวลาทางสังคมประวัติศาสตร์ของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง" ตนเองเป็นศูนย์กลางของตัวละครที่มีฤทธิ์กัดกร่อนบางครั้ง Saroyan กลายเป็นบางทีอาจจะมีความสำคัญมากกว่าการเขียนของเขาในสายตาของ บาง วิลเลียม Saroyan ได้ในช่วงครึ่งแรกในอาชีพของเขาเป็นอย่างมากของสาธารณชนในฐานะศิลปินและความสับสนของทั้งสองบทบาททำให้มันง่ายที่จะไม่สนใจวรรณกรรมของเขาประสบความสำเร็จครั้งความประพฤติของเขาจางหายไป ในความเป็นจริงของศิลปินขัดแย้งทางจิตวิทยาเป็นที่สุดมากสำคัญน้อยกว่าคุณภาพของงานศิลปะของเขาและจากปริมาณการตีพิมพ์ครั้งแรกของเขา (กล้าชายหนุ่มที่บิน Trapeze และเรื่องอื่น ๆ , 1934) จนกระทั่งสุดท้ายของเขา (ข่าวมรณกรรม, 1979) โสดทั้งสอง ที่ถูกอ้างว่าเป็นของพวกเขาในหมู่ years'best หนังสือ Saroyan เป็นจริงอัจฉริยะอเมริกันเอกพจน์ นอกจากนี้เขายังเป็นบ๊อบภาคได้ชี้ให้เห็น "พัดลมที่ใหญ่ที่สุดของเขาเอง." ปัจจัยในฤดูใบไม้ร่วงพื้นเมืองเฟรสโนจากเกรซที่สำคัญอีกประการหนึ่งคือความสัมพันธ์ที่ขัดแย้งเขาได้พัฒนากับนักวิจารณ์ เขาเขียนขึ้นในปี 1940 :. . . ผมรับทราบความจริงบางส่วนและความถูกต้องของค่าใช้จ่ายให้กับการทำงานของผมกับตัวเองเป็นการส่วนตัวทุกคนและกับวิธีการของฉันทำให้ประชาชนทำงานของฉัน สิ่งที่ขาดในการวิจารณ์ของพวกเขาคือความสมบูรณ์และความเป็นมนุษย์ของความเข้าใจซึ่งดำเนินการในตัวเองในการทำงานของฉันและในเรื่องของฉันสำหรับคนอื่น ๆ . . .Consequently มันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะทำให้ความรู้สึกในตัวเองที่มีความซับซ้อนและผิดปกติสำหรับพวกเขา สิ่งที่ควรขยายพวกเขาเพราะความเข้าใจของไดรฟ์พวกเขามากขึ้นอย่างสมบูรณ์หลังป้อมปราการของข้อ จำกัด ของตัวเอง. "เล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่น่าแปลกใจที่เขาเป็นผู้สมัครที่สำคัญสำหรับการคว่ำบาตรวรรณกรรมวันนี้ที่มีบุคลิกของผู้เขียนไม่มีปัจจัยการทำงาน Saroyan มีความสุขกับการประเมินที่สำคัญ . ผลงานของเขาไม่ใช่อัตตาหรือ pugnaciousness ของเขาหรือ reclusiveness เป็นปัญหาและจะลุกขึ้นยืนอย่างดีแน่นอน ขณะที่เดวิด Kherdian เมื่อเร็ว ๆ นี้ตั้งข้อสังเกต: การเขียนของเขามีคุณภาพของความไร้เดียงสาและความกระตือรือร้นและสงสัยเกี่ยวกับช่วงเวลาใดช่วงเวลาของชีวิตที่ทำให้เรารู้สึกมีชีวิตชีวามากขึ้นตัวเองมากขึ้นมีชีวิตอยู่นั่นคือกว่าเราจริงได้ แต่สำหรับเหตุผลอย่างนี้ มันทำให้เราหวังและยืดและแสวงหาวิธีการที่จะเติบโต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นักเขียนชาวอเมริกันบางร่วงลงเป็นอย่างมาก จากเสียงโห่ร้องอย่างวิลเลียม ซาโรยัน มีหลายเหตุผล ไม่ น้อย ซึ่งเป็นบุคลิกของเขา เพราะ เป็นลูกชายของนาย n ได้แย้งว่า เขียนมาเพื่อแสดงเป็น " สิ่งที่อาจจะเรียกว่าศักยภาพในเทพนิยายของช่วงเวลาสังคมประวัติศาสตร์ของเขาโดยเฉพาะ " ซาโรยันเห็นแก่ตัวบางครั้งตัวละครที่ขัดเป็นสำคัญ บางทีมากกว่าการเขียนของเขาในสายตาของบางคน วิลเลียม ซาโรยัน , ในช่วงครึ่งแรกของอาชีพของเขา เป็นบุคคลสาธารณะ เป็นศิลปิน และความสับสนของทั้งสองบทบาททำให้ง่ายที่จะไม่สนใจงานวรรณกรรมของเขาเมื่อเขาเด่น จางหายไป ในความเป็นจริงของศิลปินจิตขัดแย้ง ในที่สุดมากน้อยสำคัญกว่าคุณภาพของศิลปะของเขาและจากของเขาตีพิมพ์ครั้งแรกปริมาณ ( วีรกรรมชายหนุ่มอยู่บนเครื่องบินห้อยโหน และเรื่องอื่น ๆ , 2477 ) จนสุดท้ายของเขา ( มรณกรรม , 1979 ) ซึ่งทั้งสองรวมทั้งในหมู่ของตน years'best หนังสือซาโรยันเป็นอัจฉริยะชาวอเมริกันแท้ๆ เอกพจน์ เขายังเป็นบ๊อบภาคได้ชี้ให้เห็นว่า" แฟนของตัวเองที่ใหญ่ที่สุด "

อีกหนึ่งปัจจัยในเฟรสโนพื้นเมืองของฤดูใบไม้ร่วงจากเกรซ เป็นวิกฤตขัดแย้งความสัมพันธ์เขาได้พัฒนากับนักวิจารณ์ เขาเขียนไว้ใน 2483 ได้ . . . . . . . ผมยอมรับความจริงบางส่วนและความถูกต้องของทุกค่าใช้จ่ายให้กับงานของฉัน กับตัวเอง และกับวิธีการทำงานสาธารณะของฉันสิ่งที่ขาดในการวิจารณ์ของพวกเขาคือ ไพบูลย์ และความเป็นมนุษย์ของความเข้าใจซึ่งประกอบธุรกิจในตัวเองในการทำงานของผม และในด้านของฉันสำหรับคนอื่น ๆ . . . . . . . ดังนั้น มันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะเข้าใจในตัวเอง ซึ่งมีความซับซ้อนและผิดปกติสำหรับพวกเขา สิ่งที่ควรขยายเพราะของความเข้าใจที่ ไดรฟ์พวกเขาอย่างสมบูรณ์หลังป้อมของข้อ จำกัด ของพวกเขาเอง" สงสัยเล็กน้อยว่าเขาเป็นผู้สมัครที่สำคัญสำหรับวรรณกรรมการขับไล่

วันนี้มีบุคลิกภาพของผู้เขียนไม่มีปัจจัย เดี๋ยวงานจะเพลิดเพลินกับ reevaluation วิกฤต งานของเขาไม่ใช่อัตตาของเขาหรือ pugnaciousness หรือ reclusiveness เป็นปัญหา และจะยืนหยัดได้ดีมากจริงๆ ขณะที่ เดวิด kherdian เพิ่งสังเกต :
การเขียนของเขามีคุณภาพของความบริสุทธิ์และความกระตือรือร้นและสงสัยเกี่ยวกับช่วงเวลาช่วงเวลาใดของชีวิตที่ทำให้เรารู้สึกมีชีวิตชีวามากขึ้น ตัวเรายังมีชีวิตอยู่มากขึ้น นั่นคือ กว่าที่เราได้จริง แต่เหตุผลนี้มันทำให้เราถวิลหาและยืดและแสวงหาวิธีที่จะเติบโต