The aim of pointer swizzling is to

The aim of pointer swizzling is to optimize access to objects. As we have just mentioned,
references between objects are normally represented using OIDs. If we read an object from
secondary storage into the page cache, we should be able to locate any referenced objects
on secondary storage using their OIDs. However, once the referenced objects have been
read into the cache, we want to record that these objects are now held in main memory to
prevent them being retrieved from secondary storage again. One approach is to hold a
lookup table that maps OIDs to main memory pointers. We can implement the table
lookup reasonably efficiently using hashing, but this is still slow compared to a pointer
dereference, particularly if the object is already in memory. However, pointer swizzling
attempts to provide a more efficient strategy by storing the main memory pointers in place
of the referenced OIDs and vice versa when the object has to be written back to disk.
In this section we describe some of the issues surrounding pointer swizzling, including
the various techniques that can be employed.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป้าหมายของตัวชี้ swizzling คือการ เพิ่มประสิทธิภาพการเข้าถึงวัตถุ เรามีห้องพักไว้,
ระหว่างวัตถุการอ้างอิงจะแสดงใช้ OIDs ตามปกติ ถ้าเราอ่านวัตถุจาก
รองที่เก็บในแคชของหน้า เราควรจะสามารถค้นหาตำแหน่งของวัตถุการอ้างอิงใด ๆ
บนเก็บรองใช้ OIDs ของพวกเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อวัตถุอ้างอิงได้
อ่านลงในแคช เราต้องบันทึกว่า วัตถุเหล่านี้จะจัดขึ้นในหน่วยความจำหลัก
ป้องกันไม่ให้ถูกเรียกเก็บรองอีกด้วย วิธีหนึ่งคือการ เก็บแบบ
ตารางการค้นหาที่แมป OIDs ตัวชี้หน่วยความจำหลัก เราสามารถใช้ตาราง
ค้นหาสม efficiently ใช้ hashing แต่นี้จะยังคงช้าเมื่อเทียบกับตัวชี้
อ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าวัตถุมีอยู่ในหน่วยความจำได้ อย่างไรก็ตาม ตัวชี้ swizzling
พยายามให้กลยุทธ์ efficient เพิ่มเติม โดยจัดเก็บตัวชี้หน่วยความจำหลักที่
OIDs อ้างอิง และในทางกลับกัน เมื่อวัตถุมีการเขียนกลับลงในดิสก์
ในส่วนนี้ เราอธิบายบางประเด็นรอบตัวชี้ swizzling รวม
เทคนิคต่าง ๆ ที่สามารถทำงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จุดมุ่งหมายของตัวชี้ swizzling คือการเพิ่มประสิทธิภาพการเข้าถึงวัตถุ ที่เราได้กล่าวเพียงแค่
การอ้างอิงระหว่างวัตถุที่เป็นตัวแทนตามปกติโดยใช้ OIDs ถ้าเราอ่านวัตถุจาก
การจัดเก็บข้อมูลรองลงในแคชหน้าเราควรจะสามารถที่จะหาวัตถุใด ๆ ที่มีการอ้างอิง
ในการจัดเก็บที่สองของพวกเขาโดยใช้ OIDs แต่เมื่อวัตถุอ้างอิงที่ได้รับการ
อ่านในแคชเราต้องการที่จะบันทึกว่าวัตถุเหล่านี้จะจัดขึ้นในขณะนี้อยู่ในหน่วยความจำหลักที่จะ
ป้องกันไม่ให้พวกเขาถูกดึงออกมาจากการจัดเก็บข้อมูลทุติยภูมิอีกครั้ง วิธีการหนึ่งคือการถือ
ตารางการค้นหาที่แผนที่ OIDs เพื่อชี้หน่วยความจำหลัก เราสามารถดำเนินการตามตาราง
การค้นหาไฟ EF เหตุผล ciently ใช้ hashing แต่นี้เป็นยังช้าเมื่อเทียบกับตัวชี้
dereference โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าวัตถุที่มีอยู่แล้วในหน่วยความจำ อย่างไรก็ตามตัวชี้ swizzling
ความพยายามที่จะให้กลยุทธ์เพียงพอไฟ EF มากขึ้นโดยการจัดเก็บชี้หน่วยความจำหลักในสถานที่
ของ OIDs อ้างอิงและในทางกลับกันเมื่อวัตถุจะต้องมีการเขียนกลับไปยังดิสก์
ในส่วนนี้เราจะอธิบายบางส่วนของปัญหาที่เกิดขึ้นรอบตัวชี้ swizzling, รวมถึง
เทคนิคต่างๆที่สามารถใช้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป้าหมายของตัวชี้ swizzling คือเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการเข้าถึงวัตถุ ในฐานะที่เราได้กล่าวถึงเพียง
การอ้างอิงระหว่างวัตถุปกติแทนการใช้ oids . ถ้าเราอ่านวัตถุจาก
กระเป๋ารองลงในหน้าแคช เราควรจะสามารถค้นหาวัตถุอ้างอิง
บนกระเป๋ารองใช้ oids ของพวกเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อวัตถุอ้างอิงได้
อ่านลงในแคชเราต้องการบันทึกว่าวัตถุเหล่านี้จะจัดขึ้นในหน่วยความจำหลักเพื่อป้องกันพวกเขาถูกดึงมาจากกระเป๋า
รองอีกครั้ง วิธีการหนึ่งคือการถือ
ค้นหาโต๊ะแผนที่ oids ให้ตัวชี้หน่วยความจำหลัก เราสามารถใช้ตาราง
ค้นหาพอสมควรจึง ciently EF ใช้บริการ แต่ยังช้าเมื่อเทียบกับตัวชี้
การสลายตัวตามธรรมชาติ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าวัตถุอยู่ในความทรงจำ อย่างไรก็ตามตัวชี้ swizzling
พยายามให้มากขึ้นจึง cient EF กลยุทธ์โดยการจัดเก็บตัวชี้หน่วยความจำหลักในสถานที่
ของอิง oids และในทางกลับกันเมื่อวัตถุถูกเขียนกลับไปยังดิสก์
ในส่วนนี้เราจะอธิบายบางส่วนของปัญหารอบๆ ตัวชี้ swizzling รวมทั้ง
เทคนิคต่างๆที่สามารถใช้