Survival in the jungleOn Christmas

Survival in the jungle
On Christmas eve 1971, German teenager Juliane Koepcke was sitting next to her mother on a plane. Juliane had just graduated from high school in Lima, Peru, and was on her way to Pucallpa in the Amazon region of Peru, where she and her mother would meet up with her father, biologist Hans Koepcke. But the plane never made it. It was struck by lightning, and when the 17-year-old girl looked out the window, she saw the right wing on fire. The last thing Juliane remembered was feeling herself whirling in her seat in midair and then landing in soft vegetation. She ended up on the ground two miles from cash.

JULIANE LOST COST CONSCIOUSNESS, and she came to several hours later, still strapped in her seat. Miraculously, she had survived, but she had fractured her collarbone, gashed her right arm, and lost vision in one eye. And her ordeal was just beginning. She set out to find the plane and her mother, but all she found were some empty seats. And then suddenly she saw the bodies of three young women still in their seats. Of the 92 people on board the plane, Juliane was the lone survivor. Juliane then wandered away from the cash, wearing torn clothes and only one sandal to try to find help.

JULIANE HAD BEEN RAISED by her parents on an ecological site in the jungle, and she had had survival training. Although in shock, she remembered her father’s advice about surviving in the jungle: she had to locate flowing water and follow it downstream until the water turned into a navigable river. Once on the river, she might come across natives or others who could help her. As she waded through jungle water, she fought off swarms of insect and leeches, not even caring when crocodiles dived in her path. She used a walking stick to make her way, prodding shapes in the water to protect herself from lethal sting rays.

DESPITE HER BROKEN COLLARBONE and other injuries, Juliane hacked her way through the rainforest. She frequently heard planes overhead, but she had no way to signal them. She drank water, but she was too stunned to eat anything at all. On the tenth day, she stumbled onto a canoe and hut, where she was found hours later by some Peruvian lumberman. They tried to treat her injuries. One of them used salt and kerosene to clean out the insect that were buried in her skin. Juliane remembers counting thirty-five worms that came out of her arms alone. The following day she was taken on a seven-hour journey by canoe down the river to the town of Tournavista, where a local pilot flew her to her father, in Pucallpa.

JULIANE RECOVERED and went back to Germany, where she became a zoologist. In 1998 she came back to Peru as consultant to Werner Herzog’s documentary about her ordeal, which was called Wings of Hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อยู่รอดในป่าในวันคริสต์มาสปี 1971 วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke ถูกจัดนั่งถัดจากแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane มีเพียงจบศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา เปรู และถูกเธอไป Pucallpa ในภูมิภาค Amazon ของเปรู ที่เธอและแม่ของเธอจะนัดพบกับพ่อของเธอ นักชีววิทยาฮันส์ Koepcke แต่เครื่องบินไม่เคยทำ หลงฟ้าผ่า และเมื่ออายุ 17 ปีสาวมองออกหน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนไฟ สิ่งสุดท้ายที่ Juliane จำได้รู้สึกตัวเอง whirling นั่งกลางเวหา และเชื่อมโยงไปถึงพืชพรรณไม้อ่อนแล้ว เธอสิ้นสุดขึ้นบนพื้นดินสองไมล์จากเงินสดJULIANE สูญเสียต้นทุนสติ และเธอมาถึงหลายชั่วโมงหลัง strapped ยังคงนั่ง อัศจรรย์ เธอมีชีวิตรอด แต่เธอมี fractured collarbone เธอ gashed แขนขวา และสูญเสียวิสัยทัศน์ในตา และการทรมานเธอถูกเริ่มต้นเพียง เธอจะออกค้นหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทั้งหมดที่เธอพบได้บางที่นั่งว่าง แล้ว ทันใดนั้นเธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังอยู่ในที่นั่งของพวกเขา คนบนเครื่องบินที่ 92, Juliane มีผู้รอดชีวิตคนเดียว Juliane แล้วได้เดินไปมาจากเงินสด ใส่ฉีกเสื้อผ้าและรองเท้าแตะเดียวพยายามที่จะค้นหาความช่วยเหลือได้รับยก JULIANE โดยเธอผู้ปกครองบนไซต์ที่มีระบบนิเวศในป่า และเธอเคยมีรอดฝึก แม้ว่าในช็อต เธอจดจำคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการรอดในป่า: เธอมี การค้นหาน้ำไหลตามน้ำจนน้ำเปลี่ยนเป็นน้ำ navigable เมื่อแม่น้ำ เธออาจเจอชาวพื้นเมืองหรืออื่น ๆ ที่สามารถช่วยเธอ ขณะที่เธอเดินฝ่าน้ำป่า เธอสู้ปิด swarms leeches และแมลงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้ดำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้ทำให้ทางของเธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยยุทธภัณฑ์แม้เธอเสีย COLLARBONE และบาดเจ็บอื่น ๆ Juliane hacked ทางของเธอผ่านป่า เธอมักจะได้ยินเครื่องบินค่าใช้จ่าย แต่เธอมีวิธีการส่งสัญญาณให้ เธอดื่มน้ำ แต่เธอตกตะลึงไปกินอะไรที่มากเกินไป ในวันสิบ เธอ stumbled เรือแคนูและฮัท ที่เธอพบชั่วโมงในภายหลัง โดยบาง lumberman เปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งในพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเหมือนแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ Juliane จดจำนับหนอนสามสิบห้าที่ออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อไปที่เธอถูกนำเดินทางเจ็ดชั่วโมง โดยเรือแจวลงแม่น้ำไปยังเมืองของ Tournavista ซึ่งนำร่องเครื่องบินเธอกับพ่อของเธอ ใน PucallpaJULIANE กู้คืน และกลับไปเยอรมนี ที่เธอกลายเป็นที่ธรณีวิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาประเทศเปรูเป็นที่ปรึกษา Werner Herzog สารคดีเกี่ยวกับการทรมานเธอ ซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การอยู่รอดในป่า
ในวันคริสมาสต์ปี 1971, เยอรมันวัยรุ่น Juliane Koepcke ได้นั่งติดกับแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในกรุงลิมาเปรูและอยู่ในทางของเธอไป Pucallpa ในภูมิภาค Amazon ของเปรูที่เธอและแม่ของเธอจะได้พบกับพ่อของเธอฮันส์นักชีววิทยา Koepcke แต่เครื่องบินไม่เคยทำให้มัน มันถูกฟ้าผ่าและเมื่อหญิงสาว 17 ปีมองออกไปนอกหน้าต่างที่เธอเห็นปีกขวาบนกองไฟ สิ่งสุดท้ายที่ Juliane จำได้รู้สึกว่าตัวเองขว้างในที่นั่งของเธออยู่ในอากาศแล้วเชื่อมโยงไปถึงในพืชผักนุ่ม เธอจบลงบนพื้นดินสองไมล์จากเงินสด. Juliane สูญเสียค่าใช้จ่ายสติและเธอมาหลายชั่วโมงต่อมา strapped ยังคงอยู่ในที่นั่งของเธอ น่าอัศจรรย์ที่เธอยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอก็หักกระดูกไหปลาร้าของเธอแผลแขนข้างขวาของเธอและการสูญเสียการมองเห็นในตาข้างหนึ่ง และความเจ็บปวดของเธอถูกเพียงการเริ่มต้น เธอตั้งออกไปหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่เธอก็พบว่ามีบางที่นั่งว่าง แล้วก็ที่เธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา 92 คนบนเรือเครื่องบิน Juliane เป็นผู้รอดชีวิตคนเดียว Juliane แล้วเดินออกไปจากเงินสดสวมเสื้อผ้าฉีกขาดและมีเพียงหนึ่งรองเท้าจะพยายามที่จะค้นหาความช่วยเหลือ. Juliane ได้รับการเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ของเธอในเว็บไซต์ของระบบนิเวศในป่าและเธอได้มีการฝึกอบรมการอยู่รอด แม้ว่าในช็อตเธอจำได้ว่าคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการมีชีวิตรอดในป่า: เธอมีที่จะหาน้ำไหลและปฏิบัติตามนั้นล่องจนน้ำกลายเป็นแม่น้ำนำร่อง เมื่ออยู่บนแม่น้ำเธออาจจะเจอชาวบ้านหรือคนอื่น ๆ ที่จะช่วยให้เธอ ขณะที่เธอเดินลุยน้ำผ่านน้ำป่าที่เธอต่อสู้กับฝูงแมลงและปลิงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้พุ่งในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าวิธีที่จะทำให้เธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยตาย. แม้จะมีกระดูกไหปลาร้าหักของเธอและการบาดเจ็บอื่น ๆ , Juliane hacked ทางของเธอผ่านป่าฝน บ่อยครั้งที่เธอได้ยินเสียงเครื่องบินค่าใช้จ่าย แต่เธอก็มีวิธีที่จะส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่มี เธอดื่มน้ำ แต่เธอก็ตะลึงเกินไปที่จะกินอะไรเลย ในวันที่สิบเธอสะดุดลงบนเรือแคนูและกระท่อมซึ่งเธอก็พบว่าชั่วโมงต่อมาโดยบางตัดไม้ชาวเปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งในนั้นใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อทำความสะอาดออกแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวของเธอ Juliane จำนับหนอนสามสิบห้าที่ออกมาจากอ้อมแขนของเธอคนเดียว วันต่อมาเธอได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับการเดินทางเจ็ดชั่วโมงโดยเรือแคนูลงแม่น้ำไปยังเมืองของ Tournavista ที่นักบินบินท้องถิ่นของเธอกับพ่อของเธอใน Pucallpa. Juliane กู้คืนและเดินกลับไปที่ประเทศเยอรมนีที่เธอกลายเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาเปรูเป็นที่ปรึกษาให้กับสารคดี Werner Herzog เกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอยู่รอดในป่า
เมื่อวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 , วัยรุ่น koepcke เยอรมันจูเลียนนั่งอยู่ข้างๆแม่ของเธอ บนเครื่องบิน จูเลียน เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา , เปรู และอยู่บนทางของเธอไปยัง Pucallpa ในภูมิภาค Amazon เปรู ที่เธอและแม่ของเธอต้องเจอกับพ่อของเธอ นักชีววิทยา ฮันส์ koepcke . แต่เครื่องไม่ทำมัน มันถูกฟ้าผ่าและเมื่อหญิงสาววัย 17 ปี มองออกไปที่หน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนไฟ สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือ เขารู้สึกปั่นป่วนในตัวจูเลียน ที่นั่งของเธออยู่กลางอากาศแล้วลงในพืชที่อ่อนนุ่ม เธอเลิกกับพื้นสองไมล์จากเงินสด

จูเลียนเสียค่าใช้จ่ายสติ และเธอมาหลายชั่วโมงต่อมา ก็อยู่ในที่นั่งของเธอ ชายในฝัน เธอรอดมาได้แต่เธอมีกระดูกไหปลาร้าหักของเธอ , gashed แขนขวาของเธอ และขาดวิสัยทัศน์ ในหนึ่งตา แล้วความเจ็บปวดของเธอเพิ่งเริ่มต้น เธอหาเครื่องบิน และแม่ของเธอ แต่สิ่งที่เธอพบมีที่นั่งว่างเปล่า . แล้วทันใดนั้น เธอเห็นร่างของหญิงสาวทั้งสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา ของ 92 คน บนกระดานเครื่องบิน จูเลียนเป็นผู้รอดชีวิตที่โดดเดี่ยวจูเลียนก็เดินห่างจากเงินสดใส่ฉีกเสื้อและเพียงหนึ่งรองเท้าแตะ พยายามหาทางช่วย

จูเลียนถูกเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์ในระบบนิเวศป่า เธอได้มีการฝึกอบรมการอยู่รอด แม้ว่าจะตกใจ เธอจำได้ว่าพ่อของเธอ คำแนะนำเกี่ยวกับที่รอดตายในป่า :เธอต้องค้นหาน้ำไหลและตามทางจนกระทั่งน้ำกลายเป็นแม่น้ำเดินเรือ . เมื่ออยู่บนแม่น้ำ เธออาจเจอคนหรืออื่น ๆที่สามารถช่วยเธอได้ เธอตะลุยผ่านป่าน้ำ เธอสู้กับฝูงแมลงและทากไม่ได้ดูแล เมื่อจระเข้ดำน้ำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าเพื่อให้เธอก็ตามกระตุ้นรูปร่างในน้ำ เพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยตาย

แม้กระดูกไหปลาร้าหัก และการบาดเจ็บอื่น ๆ , จูเลียน แฮกทางของเธอผ่านป่าฝน เธอได้ยินบ่อยบินเหนือหัว แต่เธอไม่มีทางที่จะส่งสัญญาน เธอดื่มน้ำ แต่หล่อนก็อึ้งรับประทานเลย ใน สิบวัน เธอสะดุดลงพายเรือแคนูและฮัทที่เธอถูกพบในเวลาต่อมา โดยมีชาวเปรูคนตัดไม้ . พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งของพวกเขาที่ใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเพื่อกำจัดแมลงที่ถูกฝังอยู่ในผิวของเธอ จูเลียนจำได้นับห้าตัวหนอนออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อมา เธอถูกถ่ายในเจ็ดชั่วโมง การเดินทางโดยเรือลงแม่น้ำไปเมือง tournavista ,ที่นำร่องบินของเธอกับพ่อของเธอใน Pucallpa

จูเลียนหายและเดินกลับไปที่เยอรมัน ซึ่งเธอได้กลายมาเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาเปรูเป็นที่ปรึกษาของ Werner Herzog สารคดีเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกปีกแห่งความหวัง