There once was an immensely rich ol

There once was an immensely rich old Englishman who had been a courier and a councillor to the Queen and who now, in his old age, cared for nothing but collecting ancient blue china. To that end he travelled to Persia, Japan and China, and he was everywhere accompanied by his daughter, the Lady Helena. It happened, as they sailed in the China Sea, that the ship caught fire on a still night, and everybody went into the lifeboats and left her. In the dark and confusion the old peer was separated from his daughter. Lady Helena got up on deck late, and found the ship quite deserted. In the last moment a young English sailor carried her down into a lifeboat that had been forgotten. To the two fugitives it seemed as if fire was following them from all sides, for the phosphorescence played in the dark sea, and, as they looked up, a falling star ran across the sky, as if it was going to drop into the boat. They sailed for nine days, till they were picked up by a Dutch merchantman, and came home to England.

The old lord had believed his daughter to be dead. He now wept with joy, and at once he took her off to a fashionable watering-place so that she might recover from the hardships she had gone through. And as he thought it must be unpleasant to her that a young sailor, who made his bread in the merchant service, should tell the world that he had sailed for nine days alone with a peer's daughter, he paid the boy a fine sum, and made him promise to go shipping in the other hemisphere and never come back. "For what," said the old nobleman, "would be the good of that?"

When Lady Helena recovered, and they gave her the news of the Court and of her family, and in the end also told her how the young sailor had been sent away never to come back, they found that her mind had suffered from the trials, and that she cared for nothing in all the world. She would not go back to her father's castle in its park, nor go to Court, nor travel to any gay town of the continent. The only thing which she now wanted to do was to go, like her father before her, to collect rare blue china. So she began to sail, from one country to the other, and her father went with her.

In her search she told people, with whom she dealt, that she was looking for a particular blue color, and would pay any price for it. But although she bought many hundred blue jars and bowls, she would always after a time put them aside and say: "Alas, alas, it is not the right blue." Her father, when they had sailed for many years, suggested to her that perhaps the color which she sought did not exist. "O God, Papa," said she, "how can you speak so wickedly? Surely there must be some of it left from the time when all the world was blue."

Her two old aunts in England implored her to come back, still to make a great match. But she answered them: "Nay, I have got to sail. For you must know, dear aunts, that it is all nonsense when learned people tell you that the seas have got a bottom to them. On the contrary, the water, which is the noblest of elements, does, of course, go all through the earth, so that our planet really floats in the ether, like a soap bubble. And there, on the other hemisphere, a ship sails, with which I have got to keep pace. We two are like the reflection of one another, in the deep sea, and the ship of which I speak is always exactly beneath my own ship, upon the opposite side of the globe. You have never seen a big fish swimming underneath a boat, following it like a dark-blue shade in the water. But in that way this ship goes, like the shadow of my ship, and I draw it to and fro wherever I go, as the moon draws the tides, all through the bulk of the earth. If I stopped sailing, what would those poor sailors who made their bread in the merchant service do? But I shall tell you a secret," she said. "In the end my ship will go down, to the centre of the globe, and at the very same hour the other ship will sink as well--for people call it sinking, although I can assure you that there is no up and down in the sea--and there, in the midst of the world, we two shall meet."

Many years passed, the old lord died and Lady Helena became old and deaf, but she still sailed. Then it happened, after the plunder of the summer palace of the Emperor of China, that a merchant brought her a very old blue jar. The moment she set eyes on it she gave a terrible shriek. "There it is!" she cried. "I have found it at last. This is the true blue. Oh, how light it makes one. Oh, it is as fresh as a breeze, as deep as a deep secret, as full as I say not what." With trembling hands she held the jar to her bosom, and sat for six hours sunk in contemplation of it. Then she said to her doctor and her lady-companion: "Now I can die. And when I am dead you will cut out my heart and lay it in the blue jar. For then everything will be as it was then. All shall be blue around me, and in the midst of the blue world my heart will be innocent and free, and will beat gently, like a wake that sings, like the drops that fall from an oar blade." A little later she asked them: "Is it not a sweet thing to think that, if only you have patience, all that has ever been, will come back to you?" Shortly afterwards the old lady died

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีเคยมีอย่างกว้างขวางหลากหลายเก่าชาวผู้ได้รับการพัสดุและ councillor กับราชินี และที่ตอนนี้ อายุมาก ในอุปการะแต่บลูจีนเก็บรวบรวมโบราณ ดัง เขาเดินทางไปจีนและเปอร์เซีย ญี่ปุ่น และเขาถูกทุกพร้อม ด้วยลูกสาวของเขา เฮเลนาเลดี้ มันเกิดขึ้น เป็นพวกเขาแล่นในทะเลจีน ว่า เรือเกิดเพลิงไหม้เมื่อคืนยังคง และทุกคนเดินเข้าไปใน lifeboats และทิ้งเธอ ในความมืดและสับสน เพียร์เก่าถูกแยกออกจากลูกสาวของเขา หญิงเฮเลนาได้ขึ้นบนดาดฟ้าสาย และพบเรือค่อนข้างร้าง ในช่วงสุดท้าย หนุ่มทหารเรืออังกฤษนำเธอลงใน lifeboat ที่ถูกลืม การ fugitives สอง เหมือนว่า ไฟถูกตามเงื่อนไขจากทุกฝ่าย สำหรับ phosphorescence เล่นในมืด และ ตามที่พวกเขามองขึ้น ดาวตกวิ่งข้ามฟากฟ้า ประหนึ่งว่ามันกำลังจะวางลงในเรือ พวกเขาแล่นวัน 9 จนกว่าพวกเขาได้รับ merchantman ดัตช์ และบ้านอังกฤษมาพระเก่าก็เชื่อว่าลูกสาวของเขาต้องตาย ตอนนี้เขาร้องไห้ ด้วยความสุข และครั้งเขาพาเธอออกไปแฟชั่นน้ำให้เธออาจกู้คืนจากความยากลำบากที่เธอได้ผ่านไปแล้ว และ ตามที่เขาคิดว่า ต้องถูกใจเธอที่ หนุ่มทหารเรือ ที่ทำขนมปังของเขาในการบริการร้านค้า ควรบอกชาวโลกว่า เขาได้แล่นวันเก้าคนเดียวกับลูกสาวของเพื่อน เขาจ่ายเด็กผลรวมดี และทำให้เขาสัญญาว่า จะไปจัดในซีกโลกอื่น ๆ และไม่เคยกลับมา "สำหรับสิ่ง กล่าวว่า ขุนนางเก่า "จะเป็นการดีที่"When Lady Helena recovered, and they gave her the news of the Court and of her family, and in the end also told her how the young sailor had been sent away never to come back, they found that her mind had suffered from the trials, and that she cared for nothing in all the world. She would not go back to her father's castle in its park, nor go to Court, nor travel to any gay town of the continent. The only thing which she now wanted to do was to go, like her father before her, to collect rare blue china. So she began to sail, from one country to the other, and her father went with her.In her search she told people, with whom she dealt, that she was looking for a particular blue color, and would pay any price for it. But although she bought many hundred blue jars and bowls, she would always after a time put them aside and say: "Alas, alas, it is not the right blue." Her father, when they had sailed for many years, suggested to her that perhaps the color which she sought did not exist. "O God, Papa," said she, "how can you speak so wickedly? Surely there must be some of it left from the time when all the world was blue."Her two old aunts in England implored her to come back, still to make a great match. But she answered them: "Nay, I have got to sail. For you must know, dear aunts, that it is all nonsense when learned people tell you that the seas have got a bottom to them. On the contrary, the water, which is the noblest of elements, does, of course, go all through the earth, so that our planet really floats in the ether, like a soap bubble. And there, on the other hemisphere, a ship sails, with which I have got to keep pace. We two are like the reflection of one another, in the deep sea, and the ship of which I speak is always exactly beneath my own ship, upon the opposite side of the globe. You have never seen a big fish swimming underneath a boat, following it like a dark-blue shade in the water. But in that way this ship goes, like the shadow of my ship, and I draw it to and fro wherever I go, as the moon draws the tides, all through the bulk of the earth. If I stopped sailing, what would those poor sailors who made their bread in the merchant service do? But I shall tell you a secret," she said. "In the end my ship will go down, to the centre of the globe, and at the very same hour the other ship will sink as well--for people call it sinking, although I can assure you that there is no up and down in the sea--and there, in the midst of the world, we two shall meet."Many years passed, the old lord died and Lady Helena became old and deaf, but she still sailed. Then it happened, after the plunder of the summer palace of the Emperor of China, that a merchant brought her a very old blue jar. The moment she set eyes on it she gave a terrible shriek. "There it is!" she cried. "I have found it at last. This is the true blue. Oh, how light it makes one. Oh, it is as fresh as a breeze, as deep as a deep secret, as full as I say not what." With trembling hands she held the jar to her bosom, and sat for six hours sunk in contemplation of it. Then she said to her doctor and her lady-companion: "Now I can die. And when I am dead you will cut out my heart and lay it in the blue jar. For then everything will be as it was then. All shall be blue around me, and in the midst of the blue world my heart will be innocent and free, and will beat gently, like a wake that sings, like the drops that fall from an oar blade." A little later she asked them: "Is it not a sweet thing to think that, if only you have patience, all that has ever been, will come back to you?" Shortly afterwards the old lady died

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่อุดมไปด้วยอย่างกว้างขวางอังกฤษเก่าที่ได้รับการจัดส่งและสมาชิกสภาราชินีและผู้ที่ตอนนี้อยู่ในวัยชราของเขาได้รับการดูแลอะไร แต่การจัดเก็บภาษีของจีนโบราณสีฟ้า ไปสิ้นสุดที่เขาเดินทางไปยังเปอร์เซีย, ญี่ปุ่นและจีนและเขาก็พร้อมทุกที่โดยลูกสาวของเขาเลดี้เฮเลน่า มันเกิดขึ้นในขณะที่พวกเขาแล่นไปในทะเลจีนว่าเรือที่ถูกไฟไหม้เมื่อคืนยังคงและทุกคนเดินเข้าไปในเรือชูชีพและปล่อยให้เธอ ในความมืดและความสับสนเพื่อนเก่า ๆ ได้ถูกแยกออกมาจากลูกสาวของเขา เลดี้เฮเลน่าตื่นขึ้นมาบนดาดฟ้าปลายและพบเรือร้างค่อนข้าง ในช่วงเวลาที่ผ่านมาทหารเรือหนุ่มอังกฤษดำเนินการของเธอลงไปในเรือชูชีพที่ได้รับการลืม ทั้งสองหลบหนีมันดูราวกับว่าถูกไฟไหม้ต่อไปนี้พวกเขาจากทุกด้านสำหรับฟอสฟอรัสเล่นในทะเลที่มืดและขณะที่พวกเขามองขึ้นดาวตกวิ่งข้ามท้องฟ้าราวกับว่ามันกำลังจะหล่นลงไปในเรือ . พวกเขาเดินทางไปเก้าวันจนกว่าเขาจะถูกหยิบขึ้นมาโดยชาวดัตช์ค้าขายและมาที่บ้านไปยังประเทศอังกฤษ. เจ้านายเก่าเชื่อว่าลูกสาวของเขาจะตาย ตอนนี้เขาร้องไห้ด้วยความสุขและในเมื่อเขาพาเธอออกไปรดน้ำสถานที่ที่ทันสมัยเพื่อให้เธออาจจะกู้คืนจากความยากลำบากที่เธอได้ผ่านไปแล้ว และในขณะที่เขาคิดว่ามันจะต้องเป็นที่ไม่พึงประสงค์ให้เธอว่ากะลาสีหนุ่มที่ทำอาหารของเขาในการให้บริการผู้ประกอบการค้าที่ควรบอกให้โลกรู้ว่าเขาได้เดินทางไปเก้าวันคนเดียวกับลูกสาวของขุนนางเขาจ่ายเด็กจำนวนเงินที่ดีและ ทำให้เขาสัญญาว่าจะจัดส่งไปในซีกโลกอื่น ๆ และไม่เคยกลับมา "สำหรับสิ่งที่กล่าวว่า" ขุนนางเก่า "จะดีที่ได้หรือไม่" เมื่อเลดี้เฮเลนากู้คืนและพวกเขาทำให้เธอข่าวของศาลและครอบครัวของเธอและในที่สุดก็บอกเธอว่ากะลาสีหนุ่มสาวมี ถูกส่งออกไปไม่เคยที่จะกลับมาพวกเขาพบว่าใจของเธอได้รับความเดือดร้อนจากการทดลองและบอกว่าเธอได้รับการดูแลอะไรในโลกทั้งหมด เธอจะไม่กลับไปที่ปราสาทของพ่อของเธอในสวนของตนหรือไปที่ศาลหรือเดินทางไปยังเมืองเกย์ใด ๆ ของทวีป สิ่งเดียวที่ตอนนี้เธออยากจะทำก็จะไปเหมือนพ่อของเธอก่อนที่เธอจะเก็บรวบรวมประเทศจีนสีฟ้าหายาก ดังนั้นเธอจึงเริ่มที่จะแล่นเรือจากประเทศใดประเทศหนึ่งไปที่อื่น ๆ และพ่อของเธอไปกับเธอ. ในการค้นหาของเธอเธอบอกคนกับผู้ที่เธอกระทำที่เธอกำลังมองหาสีฟ้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งและจะจ่ายในราคาใด ๆ สำหรับมัน แต่ถึงแม้ว่าเธอซื้อหลายร้อยขวดสีฟ้าและชามเธอจะเสมอหลังจากเวลาที่ทำให้พวกเขากันและพูดว่า: ". อนิจจาเอ๋ยอนิจจาเอ๋ยมันไม่ได้เป็นขวาสีฟ้า" พ่อของเธอเมื่อพวกเขาได้เดินทางไปหลายปีบอกกับเธอว่าอาจจะเป็นสีที่เธอพยายามที่ไม่ได้อยู่ "ข้า แต่พระเจ้าพ่อ" กล่าวว่าเธอ "วิธีที่คุณสามารถพูดชั่วร้ายเพื่อ? แน่นอนจะต้องมีบางส่วนของมันที่เหลือจากช่วงเวลาที่ทุกคนในโลกเป็นสีฟ้า." เธอสองป้าเก่าในอังกฤษอ้อนวอนของเธอจะกลับมายังคง ที่จะทำให้การจับคู่ที่ดี แต่เธอตอบเขา.. "แต่ว่าผมได้มีที่จะแล่นเรือสำหรับคุณที่จะต้องรู้ว่าป้ารักว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระทั้งหมดเมื่อมีคนบอกคุณได้เรียนรู้ว่าทะเลด้านล่างมีให้กับพวกเขาในทางที่น้ำซึ่ง เป็นสูงส่งขององค์ประกอบที่ไม่แน่นอนไปทั้งหมดผ่านโลกเพื่อให้โลกของเราจริงๆลอยอยู่ในอากาศธาตุเช่นฟองสบู่. และมีในซีกโลกอื่น ๆ เรือใบเรือด้วยซึ่งผมได้มีการ ให้ทัน. เราสองคนเป็นเหมือนภาพสะท้อนของอีกคนหนึ่งในทะเลลึกและเรือของการที่ผมพูดอยู่เสมอว่าอยู่ใต้เรือของตัวเองเมื่อฝั่งตรงข้ามของโลก. คุณไม่เคยเห็นปลาว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ภายใต้ เรือต่อไปนี้มันเหมือนเป็นสีดำสีน้ำเงินสีในน้ำ. แต่ในที่นี้ทางเรือไปเหมือนเงาของเรือของฉันและฉันวาดมันไปมาทุกที่ที่ฉันไปเป็นดวงจันทร์ดึงกระแสน้ำทั้งหมดผ่าน เป็นกลุ่มของแผ่นดิน. ถ้าฉันหยุดการแล่นเรือใบสิ่งที่ลูกเรือไม่ดีผู้ที่ทำขนมปังของพวกเขาในการให้บริการผู้ประกอบการค้าจะทำอย่างไร แต่ฉันจะบอกความลับ "เธอกล่าว "ในท้ายเรือของฉันจะลงไปยังศูนย์กลางของโลกและในเวลาเดียวกันมากเรืออื่น ๆ จะจมเช่นกัน - สำหรับคนที่เรียกว่าจม แต่ฉันสามารถมั่นใจได้ว่าจะไม่มีการขึ้นและลง ในทะเล -. และมีในท่ามกลางโลกที่เราทั้งสองจะได้พบกัน " หลายปีที่ผ่านเจ้านายเก่าเสียชีวิตและเลดี้เฮเลน่ากลายเป็นเก่าและหูหนวก แต่เธอเดินทางไปยัง จากนั้นก็จะเกิดขึ้นหลังจากการปล้นของพระราชวังฤดูร้อนของจักรพรรดิจีนที่พ่อค้านำเธอขวดเก่ามากสีฟ้า ขณะที่เธอตั้งตากับมันเธอให้เสียงกรีดร้องที่น่ากลัว "มีมันเป็น!" เธอร้องไห้ "ฉันได้พบมันในที่สุด. นี้เป็นสีฟ้าที่แท้จริง. โอ้วิธีไฟมันทำให้หนึ่ง. โอ้มันเป็นสดเป็นลมลึกที่สุดเท่าที่เป็นความลับลึกเต็มตามที่ผมบอกว่าไม่ใช่สิ่งที่." ด้วยตัวสั่นมือเธอถือขวดเพื่ออกของเธอและนั่งหกชั่วโมงจมอยู่ในการพิจารณาของมัน จากนั้นเธอก็บอกกับแพทย์และหญิงสหายของเธอ:... "ตอนนี้ฉันสามารถตายและเมื่อผมตายคุณจะตัดออกจากหัวใจของฉันและวางไว้ในขวดสีฟ้าสำหรับแล้วทุกอย่างจะเหมือนเดิมแล้วทั้งหมดจะต้อง สีฟ้ารอบ ๆ ตัวผมและในท่ามกลางโลกสีฟ้าหัวใจของฉันจะเป็นผู้บริสุทธิ์และฟรีและจะตีเบา ๆ เช่นการปลุกที่ร้องเพลงเหมือนหยดที่ตกจากใบพาย. " เล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อมาเธอก็ถามพวกเขา: "มันไม่ได้เป็นสิ่งหวานที่จะคิดว่าถ้าเพียง แต่คุณมีความอดทนทั้งหมดที่เคยได้รับจะกลับมาที่คุณ?" หลังจากนั้นไม่นานหญิงชราเสียชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เคยมีคนร่ำรวยอย่างมหาศาลแก่ชาวอังกฤษที่ถูกจัดส่งและท่านจะเป็นราชินี และที่ตอนนี้ในอายุของเขา แคร์อะไร แต่รวบรวมจีนสีฟ้าโบราณ ไปสิ้นสุดที่เขาเดินทางไปยังเปอร์เซีย ญี่ปุ่นและจีน และเขาได้ทุกที่ พร้อมด้วยลูกสาวของเขา เลดี้เฮเลนา มันเกิดขึ้นขณะที่พวกเขาแล่นเรือในทะเลจีน เรือที่ถูกไฟไหม้ในคืนที่ยังคงและทุกคนเข้าไปในเรือชูชีพ และทิ้งเธอ ในที่มืดและสับสน เพื่อนเก่าที่ถูกแยกจากลูกสาวของเขา เลดี้เฮเลนาได้ขึ้นบนดาดฟ้าดึก และพบเรือร้างเลยทีเดียว ในวินาทีสุดท้าย กะลาสี ภาษาอังกฤษ ยังอุ้มเธอลงมาในเรือชูชีพที่ถูกลืม ทั้ง 2 คนหลบหนีเหมือนไล่ตามพวกเขาจากทุกด้านสำหรับการเรืองแสงเล่นในทะเลมืด และเมื่อพวกเขามองขึ้นไป ดาวตกวิ่งข้ามท้องฟ้า เหมือนกับว่ามันกำลังจะหล่นลงไปในเรือ พวกเขาได้ออกเดินทางไปเก้าวัน จนกว่าพวกเขาจะถูกเลือกขึ้นโดยไวลด์การ์ด ดัตช์ และกลับมาอังกฤษ

องค์เก่าได้ เชื่อว่าลูกสาวของเขาแน่ ตอนนี้เขาร้องไห้ด้วยความปิติและเมื่อเขาพาเธอไปสถานที่รดน้ำแฟชั่นดังนั้นเธออาจกู้คืนจากความลำบากที่เธอเคยทำ และเขาก็คิดว่ามันคงไม่ดีกับเธอว่า ทหารเรือหนุ่มที่ทำขนมปังของเขาในการค้าบริการ ควรบอกโลกว่าเขาแล่นไปเก้าวันตามลำพังกับลูกสาวเพื่อน เขาจ่ายเด็กผลรวมดีและให้เขาสัญญาว่าจะไปส่งในซีกโลกอื่น ๆและไม่เคยกลับมา . อะไร , " กล่าวว่าขุนนางเก่า " จะดีเหรอ ? "

เมื่อท่านหญิงเฮเลน่ากลับมา พวกเขาให้ข่าวของศาลและของครอบครัวของเธอ และในที่สุดก็บอกเธอว่า ทหารเรือหนุ่มได้ออกไปไม่ต้องกลับมา พวกเขาพบว่า จิตใจของเธอได้รับความเดือดร้อนจากการทดลองและที่เธอเอาใจใส่ไม่มีอะไรในโลกทั้งหมด เธอจะไม่กลับไปที่ปราสาทของพ่อของเธอในสวนสาธารณะหรือไปที่ศาล หรือเดินทางไปยังเมืองใด ๆเกย์ ของทวีป สิ่งเดียวที่ตอนนี้เธออยากทำคือไป เหมือนพ่อของเธอ ก่อนที่เธอจะรวบรวมจีนสีฟ้าหายาก เธอจึงเริ่มที่จะแล่นเรือจากประเทศหนึ่งไปยังอีกและพ่อของเธอออกไปกับเธอ

ในการค้นหาเธอ บอกคน