Pinter borrows heavily from previou

Pinter borrows heavily from previous dramatic and literary sources of the twentieth century. The comic patter of Ben and Gus has the rhythms of an English music-hall routine. At times, the two characters are reminiscent of Laurel and Hardy. Gus often acts like Stan Laurel, the iconoclastic mischief-maker who remains subservient to Oliver Hardy while ignoring his desperate but futile attempts to follow the dictates of society. Samuel Beckett’s En attendant Godot (pb. 1952; Waiting for Godot, 1954) provides two comic duos upon which Pinter draws and which underlie his tragicomic vision. Estragon and Vladimir wait in an irrational world for one who never comes. Pozzo cruelly dominates Lucky, who makes a feeble attempt at comprehension in his oppression. Aspects of all four of these characters appear in Ben and Gus.

The Dumb Waiter was Pinter’s third play; it was preceded by The Room (pr. 1957) and The Birthday Party (pr. 1958). The three plays are similar in several ways. In each, much of the terror arises because characters talk but are unable to communicate. In the midst of other people, these characters are isolated. This creates a feeling of menace and uncertainty, so much so that these plays are often labeled “comedies of menace.” The more the menace builds, the more attempts are made to communicate. The greater the failure to communicate, the greater the menacing terror.

In The Dumb Waiter, vagueness and ambiguity not only create a pervasive sense of danger about to explode but also open the play to larger allegorical interpretation. The calculated vagueness used so well here would continue in Pinter’s work after the menace softened, in plays such as The Homecoming (pr., pb. 1965) and Betrayal (pr., pb. 1978). It was with The Dumb Waiter, however, that Pinter first achieved greatness, taking his place as one of the major playwrights of the twentieth century.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พินเทอร์มิตรมากจากแหล่งก่อนหน้าละคร และวรรณกรรมของศตวรรษที่ยี่สิบ ลายการ์ตูนของเบนและ Gus ได้แบบของโรงแสดงดนตรีอังกฤษประจำการ ครั้ง ตัวที่สองเป็นของ Hardy และลอเรล Gus มักกระทำชอบสแตนลอเรล mischief-maker iconoclastic ที่ยังคง subservient กับ Oliver Hardy ในขณะที่สองของเขาหมดหวัง แต่กลับพยายามทำตามบอกสังคม Samuel เบ็คเค็ทท์นแดนท์ (pb. 1952 รอ Godot, 1954) มี 2 duos การ์ตูนตามพินเทอร์ที่วาดและซึ่งอยู่ภายใต้วิสัยทัศน์ของเขา tragicomic Estragon และ Vladimir รอในโลกไม่มีเหตุผลสำหรับคนที่ไม่เคยมา Pozzo cruelly กุมอำนาจลัคกี้ ที่พยายามเบาที่ทำความเข้าใจในอธิปไตยของเขา ของทั้งหมด 4 ตัวอักษรเหล่านี้ปรากฏอยู่ในเบ็นและ Gusพนักงานเสิร์ฟใบ้ถูกของพินเทอร์เล่นสาม มันถูกนำหน้า ด้วย (pr. 1957) ห้องพักงานเลี้ยงวันเกิด (pr. 1958) เล่นสามมีลักษณะหลายวิธี ในแต่ละ มากของความหวาดกลัวเกิดเนื่องจากอักขระพูด แต่ไม่สามารถสื่อสาร อักขระเหล่านี้จะไม่แยกท่ามกลางคนอื่น ๆ นี้สร้างความรู้สึกของภัยคุกคามต่อความไม่แน่นอน มากให้เล่นเหล่านี้มักจะมีป้าย "comedies ของภัยคุกคามต่อ" สร้างการเพิ่มเติมการภัยคุกคามต่อ การเพิ่มเติมพยายามสื่อสาร ยิ่งล้มเหลวในการสื่อสาร ความหวาดกลัว menacing ยิ่งในการ เสิร์ฟที่ใบ้ vagueness และความคลุมเครือไม่ เพียงสร้างความอันตรายจะกระจาย แต่ยัง เปิดเล่นจะตีขนาดใหญ่ allegorical ชุมชนที่แพร่หลาย Vagueness คำนวณที่ใช้ให้ดีที่นี่จะต่อในการทำงานของพินเทอร์ภัยคุกคามต่อการก่อ ในบทละครกลับสู่มาตุภูมิ (pr., pb 1965) และทรยศ (pr., pb. 1978) ได้ มีพนักงานเสิร์ฟที่ใบ้ อย่างไรก็ตาม ว่า พินเทอร์แรกประสบความสำเร็จความยิ่งใหญ่ มีเขาเป็น playwrights สำคัญของศตวรรษที่ยี่สิบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พินยืมอย่างหนักจากก่อนหน้านี้ละครวรรณกรรมและแหล่งที่มาของศตวรรษที่ยี่สิบ ส่วนลายการ์ตูนของเบนและกัสมีจังหวะของรูทีน Music Hall อังกฤษ ครั้ง สองตัวเป็นรำลึกของลอเรลและฮาร์ดี้ กัสมักจะทำตัวเหมือนสแตนลอเรลการ iconoclastic อีกเครื่องที่ยังคงยอมรับใช้โอลิเวอร์ฮาร์ดี้ ในขณะที่ละเลยความพยายามที่สิ้นหวัง แต่ไร้ประโยชน์ของเขาตามต้องการของสังคม ซามูเอลกำลังผู้ติดตาม Godot ( ตะกั่ว 1952 ; รอ , 1954 ) ให้สองการ์ตูนดูโอที่พินเสมอซึ่งรองรับวิสัยทัศน์ tragicomic ของเขา estragon และ Vladimir เดี๋ยวในโลกที่ไร้เหตุผล สำหรับคนที่ไม่เคยมาโหดร้าย พอซโซ dominates โชคดีที่ทำให้ความพยายามที่อ่อนแอ เพื่อความเข้าใจในการกดขี่เขา ด้านทั้งสี่ของอักขระเหล่านี้ปรากฏใน เบน และ กัส

บริกรโง่เล่นที่สามพิน ; มันถูกนำหน้าโดยห้อง ( PR 1957 ) และงานเลี้ยงวันเกิด ( PR 1958 ) ทั้งสามเล่นกันได้หลายวิธี ในแต่ละมากของความหวาดกลัวเกิดขึ้นเพราะตัวละครพูดคุย แต่ไม่สามารถสื่อสารกันได้ ท่ามกลางคนอื่น ๆ , ตัวละครเหล่านี้จะถูกแยก นี้จะสร้างความรู้สึกของการคุกคามและความไม่แน่นอนดังนั้นมากที่ละครเหล่านี้มักมีป้าย " ตลกของการคุกคาม " ยิ่งอันตรายสร้างความพยายามมากขึ้นจะทำให้การติดต่อสื่อสาร มากขึ้น ความล้มเหลวในการสื่อสารยิ่งสยองน่ากลัว

ในบริกรโง่ ความคลุมเครือและความคลุมเครือไม่เพียง แต่สร้างความรู้สึกที่แพร่หลายอันตรายจะระเบิด แต่ยังเปิดเล่นขนาดใหญ่เปรียบเทียบการตีความ ค่าใช้ดีที่นี่จะยังคงคลุมเครือในพินทำงานหลังจากคุกคาม softened ในเล่น เช่น งานคืนสู่เหย้า ( PR , PB . 1965 ) และการทรยศ ( PR , PB . 1978 )มันเป็นกับบริกร โง่แต่ที่พินก่อนบรรลุความยิ่งใหญ่ ถ่ายสถานที่ของเขาเป็นหนึ่งในนักเขียนที่สำคัญของศตวรรษที่ยี่สิบ