In 1984 Rick Altman set out to “scr

In 1984 Rick Altman set out to “scratch” an itch that he claimed no one working in the field of film genre criticism seemed to even feel (6). In his essay “A Semantic/Syntactic Approach to Film Genre” he claims that the field is befuddled with uncertainty, confusion and contradiction because it lacks an adequate theory, an adequate means of reconciling the differing opinions which were then stalemating advancements in genre study. Fortunately, Altman himself offers a solution, a unifying theory which he claims will, unlike the semiotic and structuralist approaches he critiques, diachronically consider historical context while reconciling the field’s contrasting opinions. In his essay, Altman strategically shows his proposed semantic/syntactic theory, an inclusive, dualistic approach, to neatly solve the three sets of problematic contradictions that he explains are hindering genre studies, believing that such an approach will supplement “weaknesses of current notions of genre” while also productively raising “numerous questions for which other theories have created no space” (6, 17).

Altman’s essay is exceptionally well organized, straightforward and clear; he firmly establishes a lack in (what was then) current genre studies and then plainly shows the ways in which his proffered theory corrects that lack, all in a pleasantly conversational tone and with plenty of illustrative examples. Altman initially outlines the three main “contradictions” which he claims plague genre criticism because of the way that their seemingly oppositional points of view have allowed no common ground or universally accepted definitions of genre; and since no rapprochement between the two sides has been yet established, the field has been left irreconcilably divided and bereft of a cohesive guiding theory (6). Firstly, Altman explains that there is no single agreed-upon way of determining a genre’s corpus, which can be defined by either an inclusive or an exclusive means of selection, depending on your position. The inclusive list, such as would be found in an encyclopedia, defines genre in a broad, tautological sense, while the exclusive canon is determined by more abstract qualifications. In this latter category, a definition is given based on “attempts to arrive at the overall meaning or structure of a genre” and tends to encapsulate films that critics feel somehow “represent the genre more fully” (7). These two types of definition ultimately correspond to Altman’s own dual semantic and syntactic approaches, respectively, and his proposed theory thus unites the two canons and two types of definition which he here shows to be contradictingly and competingly disparate.

Altman’s second contradiction pertains to genre history and theory and the apparent, or at least accepted, incompatability of the two schools. Clearly favoring a diachronic, historical and developmental view of genre, Altman briefly explains the synchronic, ahistorical semiotic approach that has dominated genre studies from the 1960’s until the 1980’s when he is writing. He posits that such thinking tends to conceive of genres in terms of timeless Platonic ideals and completely ignores their historical development as well as the very fact that they do develop and evolve. This section of Altman’s argument becomes a little muddled in his eagerness to discount such a synchronic view while also trying not to bog down his relatively direct and concise essay with burdensome theory and history. Still, the fact that genres do develop over time, as do genre theories themselves, as Altman illustrates, seems a simple enough truth upon which to accept his assertion that the theory of genre should consider history rather than exist in diametric separation from it, as he claims is currently the case with this second contradiction.

Thirdly, Altman compares the so-called ritual approach to genre with the ideological approach, explaining how they, like the inclusive and exclusive definitions and like genre theory and history, have been viewed as opposite, incompatible positions which then leaves the field of genre criticism with no clear course of study. He writes that the ritual approach, stemming from Levi-Strauss’ examination of the role of myth in genre, essentially attributes ultimate agency to audiences, who pick the movies they want to see and thus compel Hollywood to accommodate their desires. On the other hand, the ideological approach denies all audience agency and describes genre as merely a vehicle for the rhetoric of Hollywood, as their means of “luring” audiences in and then manipulating them for their own commercial motives (9).

After thus clearly establishing three sets of contradictions, three sets of theoretical binaries, Altman calls for a theory that will not only consider historical context, but will also, without denying any of these past positions, offer a “critical methodology which encompasses and indeed thrives on their inherent contradictions” (10). His proposed semantic/syntactic theory here offers a “dual approach” whose “slash” component promises to resolve the seemingly insurmountable fissures he just established by combining their contradictory view points (12). In categorizations that parallel those of the inclusive and exclusive canons of genre, Altman differentiates between genres defined by their semantic elements and those by their syntactic organization. Semantic definitions, he explains, use “a list of common traits, attitudes, characters, shots, locations, sets,” i.e. the genre’s “building blocks themselves.” Syntactic definitions, on the other hand, stress the “constitutive relationships between undesignated and variable placeholders,” or the “structures into which [the building blocks] are arranged” (10).

Altman’s entire semantic/syntactic argument is predicated upon his belief in a diachronic approach to the study of genre, or of any text. Most clearly introduced in the context of his second stated contradiction, Altman directly asserts the need for such an approach throughout his essay while also indirectly confirming its validity and necessity through the inclusion of examples which reveal the historical developments of genre. For instance, he outlines the development of the musical in which the original use of music to melodramatically convey sorrow later developed into associations with the joy and pleasure of “coupling, the community and entertainment” (13). Also, in establishing the contradiction between genre theory and history, Altman indirectly describes the development of genre theories themselves, explaining the way in which previous citations of the industry’s own generic terms were suspiciously replaced by a “self-conscious critical vocabulary” after the work of semiotics rose to popularity (7). Furthermore, aware of the change and evolution of not only genres but ideas of theory as well, Altman consciously avoids the trap of synchronicity by historically situating his own semantic/syntactic theory as a response to the dominating influence of semiotics over the twenty years before he is writing, as one more step in the history of genre theory. By thus conveying that historical development does occur, in genres as well as in theories, Altman cleverly shows all of these single-theory approaches, each half of his three “contradictions,” to be inherently incapable of explaining a genre’s big picture. The logical extension of this idea, which supports the rest of Altman’s argument, is that since theory alone cannot tell the whole truth of a genre without the insight gained from considering history, so too do his two other contradictions also fail to fully convey a genre when they do so from only one side.

To unequivocally prove not only that his two new categorizations of semantic and syntactic can successfully define a genre but also that the two elements need to be combined in order to optimally characterize genres, Altman uses the example of The Western. He explains both the semantic and the syntactic elements of this familiar genre, thus concretely clarifying his two categories while also proving that they can sufficiently define a genre. However, he then cites the problematic subcategory of the “Pennsylvania western” which has clear “affinities” with the western genre but lacks some of the established semantic requirements. In a succinct affirmation of his dual theory, Altman neatly removes the “problem” of this exception by removing the mono-ideological approach; combining semantic and syntactic definitions means sacrificing neither wide applicability nor the identification of meaning and the “Pennsylvania” films can be thus unproblematically grouped within the Western genre where they belong (11).

From this rather convincing example, Altman clearly and systemically returns to his original three stated contradictions to show in each how the application of his semantic/syntactic theory adroitly solves the problems posed by a faithful adherence to just one ideology. Thus, by neatly aligning his dual approach with the two means of defining a genre’s corpus and by making it clear that the use of only one such definition ignores the complexity, individuality and varying “levels of genericity” of each film text, Altman proves that his dual approach offers a “more accurate description” of genre. Secondly, he forgoes the synchronic division between genre theory and history that he so clearly disapproves of and offers his own “working hypothesis” of the two paths of generic historical development, in relation to his chosen semantic and syntactic categories: “either a relatively stable set of semantic givens is developed through syntactic experimentation into a coherent and durable syntax, or an already existing syntax adopts a new set of semantic elements” (12). This not only reaffirms the fact that genres change and proves the previ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในปี 1984 ริค Altman ได้ออก "เกา" itch ว่า อ้างว่า ไม่มีใครทำงานในด้านการวิจารณ์ภาพยนตร์ประเภทประจักษ์ใจได้ (6) ในเรียงความของเขา "A Semantic/Syntactic วิธีการฟิล์มประเภท" เขาอ้างว่า ฟิลด์เป็น befuddled กับความไม่แน่นอน ความสับสน และความขัดแย้งเนื่องจากมันขาดทฤษฎีเพียงพอ การหมายความว่าพอเชื่อมต่อความคิดเห็นแตกต่างกันซึ่งได้แล้ว stalemating ก้าวหน้าในการศึกษาแนวความ โชคดี Altman เองมีปัญหา ทฤษฎีรวมกันซึ่งเขาอ้างว่า จะ ซึ่งแตกต่างจาก semiotic และ structuralist วิธีเขาเมืองไทย diachronically พิจารณาบริบททางประวัติศาสตร์ในขณะที่ความคิดเห็นที่แตกต่างกันของฟิลด์การกระทบยอด ในเรียงความของเขา Altman ห้องแสดงทฤษฎีความหมาย/ทางไวยากรณ์ของเขานำเสนอ การรวม dualistic วิธี อย่างแก้กันก็มีปัญหาที่เขาอธิบายจะขัดขวางการศึกษาประเภท เชื่อว่า วิธีการดังกล่าวจะเสริม "จุดอ่อนของกำลังปัจจุบันของประเภท" ขณะเลี้ยง "หลายคำถามที่ทฤษฎีอื่น ๆ ได้สร้างพื้นที่ไม่" ยังบันเทิงทั้ง สามชุด (6, 17)เรียงความของ Altman เป็นเยี่ยมยิ่งจัด ตรงไปตรงมา และ ชัดเจน เขาสร้างไม่มั่นใน (อะไรถูกแล้ว) ประเภทปัจจุบันศึกษา และอุปมาแสดงทฤษฎี proffered ของเขาแก้ไขที่ขาด ในเสียงสนทนาพอ และ มีตัวอย่างแสดงวิธีการ Altman เริ่มสรุปสามหลัก "กันก็" ซึ่งเขาอ้างว่า ภัยพิบัติประเภทวิจารณ์เนื่องจากว่า พวกเขาดูเหมือน oppositional เห็นมีพื้นทั่วไปไม่ได้ หรือแบบยอมรับข้อกำหนดของประเภท และเนื่องจากไม่ rapprochement ระหว่างทั้งสองฝั่งยังได้ก่อตั้งขึ้น ฟิลด์ทิ้งไว้ถูกแบ่ง irreconcilably และ bereft ของการทฤษฎีแนวทางควบ (6) ประการแรก Altman อธิบายว่า ได้เดียวตกลงตามกำหนดของประเภทสถานีเรืออากา ซึ่งสามารถกำหนด โดยการรวมหรือวิธีการพิเศษเลือก ขึ้นอยู่กับตำแหน่งของคุณ รายการรวม เช่นจะพบในสารานุกรมการ กำหนดประเภทในรู้สึกกว้าง tautological ในขณะที่แคนนอนพิเศษจะถูกกำหนด โดยคุณสมบัติของนามธรรมมากขึ้น ในประเภทหลังนี้ คำจำกัดความได้ตาม "ความพยายามสู่ความหมายโดยรวมหรือโครงสร้างของประเภท" และมีแนวโน้มที่ ซ่อนภาพยนตร์ที่นักวิจารณ์รู้สึกอย่างใด "หมายถึงประเภทเพิ่มเติมเต็ม" (7) ทั้งสองประเภทนี้กำหนดที่สุดสอดคล้องกับของ Altman สองทางไวยากรณ์ และความหมายแนวทาง ตามลำดับ และทฤษฎีของเขาเสนอดัง unites ชื่อสองและชนิดที่สองของคำนิยามที่เขาแสดงที่นี่จะแตกต่างกัน contradictingly และ competinglyAltman’s second contradiction pertains to genre history and theory and the apparent, or at least accepted, incompatability of the two schools. Clearly favoring a diachronic, historical and developmental view of genre, Altman briefly explains the synchronic, ahistorical semiotic approach that has dominated genre studies from the 1960’s until the 1980’s when he is writing. He posits that such thinking tends to conceive of genres in terms of timeless Platonic ideals and completely ignores their historical development as well as the very fact that they do develop and evolve. This section of Altman’s argument becomes a little muddled in his eagerness to discount such a synchronic view while also trying not to bog down his relatively direct and concise essay with burdensome theory and history. Still, the fact that genres do develop over time, as do genre theories themselves, as Altman illustrates, seems a simple enough truth upon which to accept his assertion that the theory of genre should consider history rather than exist in diametric separation from it, as he claims is currently the case with this second contradiction.ประการ Altman เปรียบเทียบเรียกว่าพิธีกรรมวิธีประเภทวิธีอุดมการณ์ อธิบาย พวกเขาต้องการรวม และเฉพาะข้อกำหนด และวิธีเช่นประเภททฤษฎีและประวัติศาสตร์ มีการแสดงเป็น ตรงกันข้าม เข้าตำแหน่งที่ แล้วออกจากฟิลด์ประเภทวิจารณ์ ด้วยหลักสูตรไม่ชัดเจนการศึกษาต่าง ๆ เขาเขียนที่วิธีพิธีกรรม อันเนื่องมาจากของ Levi-Strauss ตรวจสอบบทบาทของตำนานในประเภท หลักคุณลักษณะตัวแทนที่ดีที่สุดเพื่อผู้ชม ผู้รับภาพยนตร์ที่พวกเขาต้องการดู และดันดัง ฮอลลีวูดเพื่อรองรับความต้องการของพวกเขา บนมืออื่น ๆ แนวทางอุดมการณ์ปฏิเสธแทนผู้ชมทั้งหมด และอธิบายประเภทเป็นเพียงพาหนะในฮอลลีวูด สำนวนเป็นของตน "เพื่อล่อ" ผู้ชมใน และจัดการสำหรับตนพาณิชย์ไม่สนคำครหา (9)After thus clearly establishing three sets of contradictions, three sets of theoretical binaries, Altman calls for a theory that will not only consider historical context, but will also, without denying any of these past positions, offer a “critical methodology which encompasses and indeed thrives on their inherent contradictions” (10). His proposed semantic/syntactic theory here offers a “dual approach” whose “slash” component promises to resolve the seemingly insurmountable fissures he just established by combining their contradictory view points (12). In categorizations that parallel those of the inclusive and exclusive canons of genre, Altman differentiates between genres defined by their semantic elements and those by their syntactic organization. Semantic definitions, he explains, use “a list of common traits, attitudes, characters, shots, locations, sets,” i.e. the genre’s “building blocks themselves.” Syntactic definitions, on the other hand, stress the “constitutive relationships between undesignated and variable placeholders,” or the “structures into which [the building blocks] are arranged” (10).Altman’s entire semantic/syntactic argument is predicated upon his belief in a diachronic approach to the study of genre, or of any text. Most clearly introduced in the context of his second stated contradiction, Altman directly asserts the need for such an approach throughout his essay while also indirectly confirming its validity and necessity through the inclusion of examples which reveal the historical developments of genre. For instance, he outlines the development of the musical in which the original use of music to melodramatically convey sorrow later developed into associations with the joy and pleasure of “coupling, the community and entertainment” (13). Also, in establishing the contradiction between genre theory and history, Altman indirectly describes the development of genre theories themselves, explaining the way in which previous citations of the industry’s own generic terms were suspiciously replaced by a “self-conscious critical vocabulary” after the work of semiotics rose to popularity (7). Furthermore, aware of the change and evolution of not only genres but ideas of theory as well, Altman consciously avoids the trap of synchronicity by historically situating his own semantic/syntactic theory as a response to the dominating influence of semiotics over the twenty years before he is writing, as one more step in the history of genre theory. By thus conveying that historical development does occur, in genres as well as in theories, Altman cleverly shows all of these single-theory approaches, each half of his three “contradictions,” to be inherently incapable of explaining a genre’s big picture. The logical extension of this idea, which supports the rest of Altman’s argument, is that since theory alone cannot tell the whole truth of a genre without the insight gained from considering history, so too do his two other contradictions also fail to fully convey a genre when they do so from only one side.To unequivocally prove not only that his two new categorizations of semantic and syntactic can successfully define a genre but also that the two elements need to be combined in order to optimally characterize genres, Altman uses the example of The Western. He explains both the semantic and the syntactic elements of this familiar genre, thus concretely clarifying his two categories while also proving that they can sufficiently define a genre. However, he then cites the problematic subcategory of the “Pennsylvania western” which has clear “affinities” with the western genre but lacks some of the established semantic requirements. In a succinct affirmation of his dual theory, Altman neatly removes the “problem” of this exception by removing the mono-ideological approach; combining semantic and syntactic definitions means sacrificing neither wide applicability nor the identification of meaning and the “Pennsylvania” films can be thus unproblematically grouped within the Western genre where they belong (11).From this rather convincing example, Altman clearly and systemically returns to his original three stated contradictions to show in each how the application of his semantic/syntactic theory adroitly solves the problems posed by a faithful adherence to just one ideology. Thus, by neatly aligning his dual approach with the two means of defining a genre’s corpus and by making it clear that the use of only one such definition ignores the complexity, individuality and varying “levels of genericity” of each film text, Altman proves that his dual approach offers a “more accurate description” of genre. Secondly, he forgoes the synchronic division between genre theory and history that he so clearly disapproves of and offers his own “working hypothesis” of the two paths of generic historical development, in relation to his chosen semantic and syntactic categories: “either a relatively stable set of semantic givens is developed through syntactic experimentation into a coherent and durable syntax, or an already existing syntax adopts a new set of semantic elements” (12). This not only reaffirms the fact that genres change and proves the previ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในปี 1984 ริกอัลท์แมนออกไป "เริ่มต้น" คันที่เขาอ้างว่าไม่มีใครทำงานในด้านของการวิจารณ์ภาพยนตร์ประเภทที่ดูเหมือนจะได้รู้สึก (6) ในการทดลองของเขา "เป็นความหมาย / วากยสัมพันธ์แนวทางการภาพยนตร์ประเภท" เขาอ้างว่าสนามจะสับสนกับความไม่แน่นอนสับสนและขัดแย้งเพราะมันไม่มีทฤษฎีที่เพียงพอหมายถึงการกลับมาคืนดีเพียงพอของความคิดเห็นที่แตกต่างกันซึ่งถูกแล้ว stalemating ความก้าวหน้าในการศึกษาประเภท โชคดีที่ตัวเอง Altman เสนอโซลูชั่นที่รวมทฤษฎีซึ่งเขาอ้างว่าจะแตกต่างจาก semiotic และวิธีการที่เขาวิพากษ์วิจารณ์ structuralist, diachronically พิจารณาบริบททางประวัติศาสตร์ในขณะที่การตรวจสอบการมีความคิดเห็นที่แตกต่างของฟิลด์ ในบทความของเขา Altman กลยุทธ์แสดงให้เห็นว่าเขาเสนอทฤษฎีความหมาย / ประโยคที่รวมวิธีสติคเพื่อเรียบร้อยแก้ปัญหาสามชุดของความขัดแย้งที่มีปัญหาที่เขาอธิบายว่ามีการขัดขวางการศึกษาประเภทเชื่อว่าวิธีการดังกล่าวจะเสริม "จุดอ่อนของความคิดในปัจจุบันของ ประเภท "ในขณะที่ยังมีประสิทธิภาพเพิ่ม" คำถามมากมายที่ทฤษฎีอื่น ๆ ไม่ได้สร้างพื้นที่ "(6, 17). การเขียนเรียงความ Altman เป็นพิเศษจัดดีตรงไปตรงมาและชัดเจน; เขาแน่นกำหนดขาด (สิ่งที่ถูกแล้ว) การศึกษาประเภทในปัจจุบันและชัดถ้อยชัดคำแล้วแสดงให้เห็นวิธีการที่ทฤษฎีของเขายื่นแก้ไขที่ขาดทั้งหมดในเสียงสนทนาใจและมีความอุดมสมบูรณ์ของตัวอย่างที่เป็นตัวอย่าง อัลท์แมนในตอนแรกเค้าร่างสามหลัก "ความขัดแย้ง" ซึ่งเขาอ้างว่าการวิจารณ์ประเภทภัยพิบัติเนื่องจากวิธีการที่จุดที่ดูเหมือนจะตรงข้ามของพวกเขาดูไม่ได้รับอนุญาตให้พื้นดินทั่วไปหรือยอมรับในระดับสากลคำนิยามของประเภท; และตั้งแต่การสร้างสายสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองฝ่ายไม่ได้รับการจัดตั้งขึ้นยังสนามได้รับการปล่อยแบ่ง irreconcilably และสูญเสียไปของทฤษฎีแนวทางเหนียว (6) ประการแรกอัลท์แมนอธิบายว่าไม่มีทางตกลงกันเพียงครั้งเดียวในการกำหนดประเภทของร่างกายซึ่งสามารถกำหนดได้โดยทั้งรวมหรือวิธีพิเศษของการเลือกขึ้นอยู่กับตำแหน่งของคุณ รายการรวมเช่นจะพบได้ในสารานุกรมกำหนดประเภทในวงกว้าง, ความรู้สึกซ้ำในขณะที่แคนนอนพิเศษจะพิจารณาจากคุณสมบัตินามธรรมมากขึ้น ในประเภทหลังนี้ความหมายที่จะได้รับขึ้นอยู่กับ "ความพยายามที่จะมาถึงที่หมายโดยรวมหรือโครงสร้างของประเภท" และมีแนวโน้มที่แค็ปซูลนักวิจารณ์ภาพยนตร์ที่รู้สึกอย่างใด "เป็นตัวแทนของประเภทมากขึ้นอย่างเต็มที่" (7) ทั้งสองประเภทของความหมายในที่สุดตรงกับอัลท์แมนของตัวเองคู่แนวทางความหมายและประโยคตามลำดับและทฤษฎีที่นำเสนอของเขาจึงร่วมกันทั้งสองศีลและทั้งสองประเภทของความหมายที่เขานี่แสดงให้เห็นว่าจะเป็น contradictingly และแตกต่างกัน competingly. ความขัดแย้งที่สองอัลท์แมนของเกี่ยวข้องกับประเภทประวัติศาสตร์ และทฤษฎีและชัดเจนหรือได้รับการยอมรับอย่างน้อย incompatability ของทั้งสองโรงเรียน เห็นได้ชัดว่านิยมประวัติศาสตร์, มุมมองทางประวัติศาสตร์และพัฒนาการของประเภท Altman อธิบายสั้น ๆ ซิงโครแนวทาง semiotic ahistorical ที่ได้ครอบงำการศึกษาประเภทจากปี 1960 จนถึงปี 1980 เมื่อเขาเขียน เขา posits ที่คิดดังกล่าวมีแนวโน้มที่จะตั้งครรภ์ของประเภทในแง่ของอุดมการณ์สงบอมตะและสมบูรณ์ละเว้นพัฒนาการทางประวัติศาสตร์ของพวกเขาเช่นเดียวกับความเป็นจริงมากว่าพวกเขาไม่พัฒนาและวิวัฒนาการ ส่วนของการโต้แย้ง Altman นี้กลายเป็นงงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในความกระตือรือร้นของเขาที่จะลดราคาดังกล่าวเป็นมุมมองในขณะที่ซิงโครยังพยายามที่จะไม่ชะงักการเขียนเรียงความที่ค่อนข้างตรงและรัดกุมของเขากับทฤษฎีภาระและประวัติศาสตร์ ยังคงความจริงที่ว่าประเภทใดที่มีการพัฒนาอยู่ตลอดเวลาเช่นเดียวกับทฤษฎีประเภทตัวเองในขณะที่แสดงให้เห็นถึงอัลท์แมนดูเหมือนว่าความจริงพอที่เรียบง่ายตามที่จะยอมรับเขายืนยันว่าทฤษฎีของประเภทที่ควรพิจารณาประวัติศาสตร์มากกว่าที่มีอยู่ในการแยก diametric จากมันเป็น เขาอ้างว่าขณะนี้เป็นกรณีที่มีความขัดแย้งที่สองนี้. ประการที่สาม Altman เปรียบเทียบวิธีการที่เรียกว่าพิธีกรรมการประเภทด้วยวิธีการอุดมการณ์อธิบายว่าพวกเขาเช่นเดียวกับคำจำกัดความรวมและพิเศษและทฤษฎีประเภทเช่นและประวัติศาสตร์ที่ได้รับการมองว่าเป็นตรงข้าม ตำแหน่งที่เข้ากันไม่ได้แล้วออกจากสนามของการวิจารณ์ประเภทที่ไม่มีการเรียนการสอนที่ชัดเจนของการศึกษา เขาเขียนว่าวิธีพิธีกรรมอันเนื่องมาจากลีวายส์สเตราส์ตรวจสอบของบทบาทของตำนานในรูปแบบที่เป็นหลักแอตทริบิวต์ของหน่วยงานที่ดีที่สุดให้กับผู้ชมที่รับชมภาพยนตร์ที่พวกเขาต้องการที่จะเห็นและทำให้บังคับฮอลลีวู้ดที่จะรองรับความต้องการของพวกเขา ในทางตรงกันข้ามแนวทางอุดมการณ์ปฏิเสธหน่วยงานผู้ชมและอธิบายประเภทเป็นเพียงยานพาหนะสำหรับสำนวนของฮอลลีวู้ดเป็นวิธีของพวกเขา "ล่อ" ผู้ชมในแล้วจัดการกับพวกเขาสำหรับแรงจูงใจในเชิงพาณิชย์ของตัวเอง (9). หลังจากที่ทำให้เห็นได้อย่างชัดเจน สร้างสามชุดของความขัดแย้งสามชุดของไบนารีทฤษฎีอัลท์แมนเรียกร้องให้มีทฤษฎีที่ว่าจะไม่เพียง แต่พิจารณาบริบททางประวัติศาสตร์ แต่ยังจะโดยไม่ปฏิเสธใด ๆ ของตำแหน่งที่ผ่านมาเหล่านี้นำเสนอ "วิธีการที่สำคัญซึ่งครอบคลุมและแน่นอน thrives ในธรรมชาติของพวกเขา ความขัดแย้ง "(10) ที่นำเสนอความหมาย / ทฤษฎีประโยคของเขาที่นี่มีวิธีการ "คู่" ที่มี "เฉือน" องค์ประกอบที่สัญญาว่าจะแก้ปัญหารอยแยกผ่านไม่ได้ดูเหมือนเขาเพิ่งจัดตั้งขึ้นโดยการรวมจุดมุมมองที่ขัดแย้งของพวกเขา (12) ใน categorizations ที่ขนานบรรดาศีลรวมและพิเศษของประเภท Altman แตกต่างระหว่างประเภทที่กำหนดโดยองค์ประกอบความหมายของพวกเขาและบรรดาองค์กรประโยคของพวกเขา นิยามความหมายของเขาอธิบายว่าใช้ "รายชื่อของลักษณะทั่วไปทัศนคติ, ตัวอักษร, ภาพ, สถานที่, ชุดที่" คือรูปแบบของ "หน่วยการสร้างตัวเอง." คำจำกัดความวากยสัมพันธ์ในมืออื่น ๆ ที่เน้น "ความสัมพันธ์เป็นส่วนประกอบระหว่าง undesignated และ ตัวยึดตัวแปร "หรือ" โครงสร้างเป็นที่ [การก่อสร้างตึก] มีการจัด "(10). อัลท์แมนของทั้งความหมาย / อาร์กิวเมนต์ประโยคบอกกล่าวเมื่อเขาเชื่อในวิธีการศึกษาประวัติศาสตร์ของประเภทหรือข้อความใด ๆ ส่วนใหญ่นำมาใช้อย่างชัดเจนในบริบทของความขัดแย้งที่สองของเขาที่ระบุไว้, อัลท์แมนโดยตรงอ้างความจำเป็นในการวิธีการดังกล่าวตลอดการทดลองของเขาในขณะที่ยังอ้อมยืนยันความถูกต้องและความจำเป็นโดยรวมของตัวอย่างที่แสดงให้เห็นถึงการพัฒนาทางประวัติศาสตร์ของประเภท ยกตัวอย่างเช่นเขาแสดงการพัฒนาดนตรีซึ่งในการใช้งานเดิมของเพลงที่จะถ่ายทอดความเศร้าโศก melodramatically ต่อมาพัฒนาเป็นความสัมพันธ์ที่มีความสุขและความสุขของ "การมีเพศสัมพันธ์ชุมชนและความบันเทิง" (13) นอกจากนี้ในการสร้างความแตกต่างระหว่างทฤษฎีประเภทและประวัติศาสตร์ Altman อ้อมอธิบายถึงการพัฒนาของทฤษฎีประเภทตัวเองอธิบายวิธีการที่อ้างอิงก่อนหน้าของข้อตกลงทั่วไปในอุตสาหกรรมของตัวเองถูกแทนที่มีพิรุธโดย "คำศัพท์ที่สำคัญประหม่า" หลังจากที่ทำงาน ของสัญเพิ่มขึ้นความนิยม (7) นอกจากนี้ตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลงและวิวัฒนาการของประเภทไม่เพียง แต่ความคิดของทฤษฎีเช่นกัน Altman สติหลีกเลี่ยงกับดักของบังเอิญโดยอดีต situating ความหมายของตัวเอง / ทฤษฎีประโยคเป็นคำตอบที่จะมีอิทธิพลต่อการครอบครองของสัญกว่ายี่สิบปีก่อนที่เขาจะ คือการเขียนเป็นหนึ่งในขั้นตอนอื่น ๆ อีกมากมายในประวัติศาสตร์ของทฤษฎีประเภท โดยการถ่ายทอดจึงว่าการพัฒนาทางประวัติศาสตร์ที่จะเกิดขึ้นในประเภทเช่นเดียวกับในทฤษฎี Altman ชาญฉลาดแสดงให้เห็นทั้งหมดของวิธีการเหล่านี้ทฤษฎีเดียวในแต่ละครึ่งหนึ่งของเขาสาม "ความขัดแย้ง" ที่จะเป็นความสามารถโดยเนื้อแท้ของการอธิบายภาพใหญ่ของประเภท ส่วนขยายของตรรกะของความคิดนี้ซึ่งสนับสนุนส่วนที่เหลือของการโต้แย้งอัลท์แมนฯ คือตั้งแต่ทฤษฎีเพียงอย่างเดียวไม่สามารถบอกความจริงทั้งหมดของประเภทที่ไม่มีความเข้าใจที่ได้รับจากการพิจารณาประวัติศาสตร์ดังนั้นก็ทำสองขัดแย้งอื่น ๆ ของเขายังล้มเหลวในการรองรับการถ่ายทอดประเภท เมื่อพวกเขาทำเช่นนั้นจากเพียงด้านเดียว. เพื่อแจ่มแจ้งพิสูจน์ไม่เพียง แต่ที่สอง categorizations ใหม่ของเขาของความหมายและประโยคที่ประสบความสำเร็จสามารถกำหนดประเภท แต่ยังว่าทั้งสององค์ประกอบที่จะต้องมีการทำงานร่วมกันเพื่อที่จะได้อย่างดีที่สุดลักษณะประเภท Altman ใช้ตัวอย่างของ ทางทิศตะวันตก เขาอธิบายว่าทั้งความหมายและองค์ประกอบของประโยคของประเภทนี้คุ้นเคยจึงเป็นรูปธรรมชัดเจนสองประเภทของเขาในขณะนี้ยังพิสูจน์ให้เห็นว่าพวกเขาพอที่จะสามารถกำหนดประเภท แต่แล้วเขาก็อ้างถึงประเภทย่อยที่มีปัญหาของ "เพนซิลตะวันตก" ซึ่งมีชัดเจน "พอใจ" กับรูปแบบตะวันตก แต่ขาดบางส่วนของการจัดตั้งข้อกำหนดความหมาย ในการยืนยันรวบรัดของทฤษฎีคู่ของเขา Altman เรียบร้อยเอา "ปัญหา" ของข้อยกเว้นนี้โดยการเอาวิธีเดียวอุดมการณ์; รวมคำนิยามความหมายของคำและประโยคหมายถึงการเสียสละไม่บังคับใช้กว้างหรือบัตรประจำตัวของความหมายและ "เพนซิล" ภาพยนตร์สามารถทำให้การจัดกลุ่ม unproblematically ในแนวตะวันตกที่พวกเขาอยู่ (11). จากตัวอย่างที่น่าเชื่อค่อนข้างนี้ Altman ได้อย่างชัดเจนและมีระบบกลับไปของเขา เดิมสามความขัดแย้งดังกล่าวจะแสดงในแต่ละวิธีการประยุกต์ใช้ / ความหมายของเขาทฤษฎีประโยคช่ำชองแก้ปัญหาที่เกิดจากการยึดมั่นซื่อสัตย์ต่อเพียงหนึ่งในอุดมการณ์ ดังนั้นโดยเรียบร้อยการปรับวิธีการคู่ของเขากับทั้งสองวิธีการกำหนดคลังของประเภทและทำให้มันชัดเจนว่าการใช้เพียงหนึ่งคำนิยามดังกล่าวจะไม่สนใจความซับซ้อนแตกต่างกันและแตกต่างกัน "ระดับของ genericity" ของข้อความแต่ละภาพยนตร์ Altman พิสูจน์ให้เห็นว่า วิธีการที่คู่ของเขามี "คำอธิบายที่ถูกต้องมากขึ้น" ของประเภท ประการที่สองเขา forgoes ส่วนซิงโครระหว่างทฤษฎีประเภทและประวัติศาสตร์ที่เขาให้ชัดเจนไม่ยอมรับและมีของตัวเอง "การทำงานสมมติฐาน" ของทั้งสองเส้นทางของการพัฒนาทางประวัติศาสตร์ทั่วไปในความสัมพันธ์กับเขาเลือกประเภทความหมายและประโยค "อย่างใดอย่างหนึ่งที่ค่อนข้างมีเสถียรภาพ ชุดของ Givens ความหมายคือการพัฒนาผ่านการทดลองเป็นประโยคไวยากรณ์ที่สอดคล้องกันและทนทานหรือไวยากรณ์ที่มีอยู่แล้ว adopts ชุดใหม่ขององค์ประกอบความหมาย "(12) นี้ไม่เพียง แต่ยืนยันความจริงที่ว่าเปลี่ยนประเภทและพิสูจน์ previ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 1984 ริค อัลท์แมนออกไป " เกา " คันนั้นเขาอ้างว่าไม่มีใครทำงานในฟิลด์ของการวิจารณ์ภาพยนตร์แนวดูเหมือนจะรู้สึก ( 6 ) ในบทความของเขา " คำ / ประโยคแบบประเภท " ภาพยนตร์ที่เขาอ้างว่าสนามจะสับสนกับความไม่แน่นอน ความสับสนและขัดแย้ง เพราะมันขาดทฤษฎีที่เพียงพอมีวิธีการคืนดีความคิดเห็นที่แตกต่าง ซึ่งก็ stalemating ความก้าวหน้าในการศึกษาประเภท โชคดีที่ อัลท์แมนเองเสนอโซลูชั่นการรวมทฤษฎีซึ่งเขาอ้างว่าจะแตกต่างจากภาพยนตร์แนววิจารณ์ และสาเหตุที่เขา diachronically , พิจารณาบริบททางประวัติศาสตร์ในขณะที่คืนดี ฟิลด์ตัดความคิดเห็น ในงานเขียนของเขาอัลท์แมน ใช้แสดงความหมาย / การเสนอทฤษฎี วิธีการรวมสติค , บรรจงแก้สามชุดของปัญหาความขัดแย้งที่เขาอธิบายขัดขวางประเภทการศึกษาเชื่อมั่นว่าวิธีการดังกล่าวจะเสริม " จุดอ่อนของมุมมองปัจจุบันของประเภท " ในขณะที่ยังงอกงามเพิ่ม " คำถามมากมายที่ได้สร้างทฤษฎีอื่น ๆไม่มีพื้นที่ " ( 6 , 17 ) .

อัลท์แมนเรียงความเป็นพิเศษจัดดี ตรงไปตรงมา และชัดเจนเขามั่นสร้างขาด ( แล้ว ) การศึกษารูปแบบปัจจุบัน แล้วให้แสดงวิธีการที่เขาให้เงินทฤษฎีแก้ไขการขาดทั้งหมดในเสียงการสนทนา และมีความอุดมสมบูรณ์ของตัวอย่างตัวอย่าง .อัลท์แมนเริ่มสรุปสามหลัก " ความขัดแย้ง " ซึ่งเขาอ้างว่าภัยพิบัติประเภทวิจารณ์ เพราะวิธีที่พวกเขาปรากฏอยู่ตรงข้ามจุดของมุมมองได้รับอนุญาตไม่มีพื้นดินทั่วไปหรือได้รับการยอมรับจากคำนิยามของประเภท และเนื่องจากไม่มีการกระชับมิตรระหว่างสองฝ่ายได้รับยังก่อตั้งสนามได้รับซ้าย irreconcilably แบ่งและไร้ซึ่งเหนียวแนะนำทฤษฎี ( 6 ) ประการแรก อัลท์แมนอธิบายว่าไม่มีเดียวตกลงวิธีการกำหนดประเภทของข้อมูล ซึ่งสามารถกำหนดได้โดยการรวมหรือเฉพาะการเลือกขึ้นอยู่กับตำแหน่งของคุณ รายการรวม เช่นจะพบในสารานุกรมกำหนดประเภทในที่กว้างซ้ำกับความรู้สึก ในขณะที่ Canon พิเศษจะถูกกำหนดโดยนามธรรมมากขึ้นคุณสมบัติ ประเภทหลังนี้ ความหมายจะได้รับขึ้นอยู่กับความพยายามที่จะมาถึงที่โดยรวมความหมายหรือโครงสร้างของประเภท " และมีแนวโน้มที่จะสรุปภาพยนตร์ที่นักวิจารณ์รู้สึกยังไง " เป็นตัวแทนประเภทอย่างเต็มที่ " ( 7 )เหล่านี้สองชนิดของสุดสอดคล้องกับนิยามความหมายแบบ Dual อัลท์แมนเองและวิธีการตามลำดับ และเสนอทฤษฎีซึ่ง unites สองศีลและสองประเภทของคำนิยามที่เขามาแสดงเป็น contradictingly competingly และกัน

อัลท์แมนที่สองความขัดแย้งเกี่ยวกับประเภทประวัติศาสตร์และทฤษฎีและชัดเจน หรืออย่างน้อยก็ยอมรับ ,การเข้ากันไม่ได้ของทั้งสองโรงเรียน นิยมจุดมุ่งหมายชัดเจน ดูประวัติศาสตร์ และพัฒนาการของประเภท อัลแมน อธิบายสั้น ๆ synchronic ahistorical ภาพยนตร์ , วิธีการที่โดดเด่นประเภทการศึกษาจาก 1960 ถึง 1980 เมื่อเขาเขียน