Middle managementIn traditional org

Middle management
In traditional organizations, middle managers are the implementers of resource allocation
decisions made at the top. In more contemporary organizational forms, however,
middle managers provide a strategic coordinating level of management— the
"boosting level" of management as described by Vila and Syvertsen (2000)—in linking
the firm's resources, skills, and knowledge (Bartlett and Ghoshal 1993; Mintzberg
1994). Thus, in more contemporary forms of organizations (Pettigrew and Fenton
2000), a middle manager's individual knowledge is mostly built on the knowledge
domains of company knowledge and environmental knowledge, and less directly on
the functional and technical knowledge domains. Of course, middle managers require
a certain level of understanding of technical and functional knowledge before they can
understand possibilities (and constraints) in linking different resources and knowledge
(Leonard-Barton 1995). Yet it is environmental and company-specific forms of
knowledge that enable middle managers to craft implementation designs for linking
required resources and knowledge effectively, and that enable them to determine when
to do so, whom to involve, and where to find essential resources.
The relative importance of environmental versus company-specific knowledge
depends on the scope of decision making accorded to middle managers by top management.
This scope may range from a strict focus on implementing a well-defined and
precisely bounded part of a strategic plan formulated by top management (as in a
traditional hierarchy) to being active participants with top management in defining an
evolving set of strategic goals (as in an organization with a more decentralized and
"empowered" form of strategic management, see e.g. van Wijk and ven den Bosch
2000a). Functional and technical knowledge predominate in the former case, while
company-specific and environmental knowledge gain importance in the latter case.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้บริหารระดับกลาง
ในองค์กรแบบดั้งเดิมเป็นผู้บริหารระดับกลางของการพัฒนาระบบการจัดสรรทรัพยากร
การตัดสินใจที่ด้านบน ในรูปแบบองค์กรที่ร่วมสมัยมากขึ้น แต่
ผู้บริหารระดับกลางให้อยู่ในระดับประสานงานเชิงกลยุทธ์ของการบริหารจัดการ
"การส่งเสริมระดับ" ของการจัดการตามที่อธิบายไว้โดยวิลาและ Syvertsen (2000) -in เชื่อมโยง
ทรัพยากรของ บริษัท ที่มีทักษะและความรู้ (บาร์ตเลตต์และ Ghoshal 1993 ; ดึงเอาบทบาท
1994) ดังนั้นในรูปแบบร่วมสมัยมากขึ้นขององค์กร (Pettigrew และเฟนตัน
2000) ความรู้ของแต่ละบุคคลผู้จัดการกลางเป็นส่วนใหญ่สร้างขึ้นบนความรู้
โดเมนของความรู้ของ บริษัท และความรู้ด้านสิ่งแวดล้อมและน้อยโดยตรงบน
โดเมนการทำงานและความรู้ทางเทคนิค แน่นอนว่าต้องมีผู้บริหารระดับกลาง
ระดับหนึ่งของความเข้าใจในความรู้ด้านเทคนิคและการทำงานก่อนที่จะสามารถ
เข้าใจความเป็นไปได้ (และข้อ จำกัด ) ในการเชื่อมโยงแหล่งข้อมูลที่แตกต่างกันและความรู้
(ลีโอนาร์บาร์ตัน-1995) แต่มันเป็นด้านสิ่งแวดล้อมและ บริษัท เฉพาะรูปแบบของ
ความรู้ที่ช่วยให้ผู้บริหารระดับกลางในการออกแบบการดำเนินงานฝีมือสำหรับการเชื่อมโยง
ทรัพยากรที่จำเป็นและความรู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพและช่วยให้พวกเขาเพื่อตรวจสอบเมื่อ
จะทำเช่นนั้นผู้ที่จะมีส่วนร่วมและการที่จะหาทรัพยากรที่จำเป็น.
ความสำคัญของสิ่งแวดล้อมเมื่อเทียบกับความรู้ของ บริษัท ที่เฉพาะเจาะจง
ขึ้นอยู่กับขอบเขตของการตัดสินใจให้แก่ผู้บริหารระดับกลางโดยผู้บริหารระดับสูง.
ขอบเขตนี้อาจมีตั้งแต่การมุ่งเน้นที่เข้มงวดเกี่ยวกับการดำเนินการที่ดีที่กำหนดและ
เป็นส่วนหนึ่งของขอบเขตแม่นยำแผนกลยุทธ์สูตรโดยผู้บริหารระดับสูง (ในขณะที่
ลำดับชั้นดั้งเดิม) จะเป็นผู้เข้าร่วมงานกับผู้บริหารระดับสูงในการกำหนด
ชุดพัฒนาของเป้าหมายเชิงกลยุทธ์ (ในขณะที่องค์กรที่มีการกระจายอำนาจมากขึ้นและ
"เพิ่มขีดความสามารถ" รูปแบบของการจัดการเชิงกลยุทธ์ให้ดูเช่นรถตู้ Wijk และเวนรังบ๊อช
2000a) . ความรู้เกี่ยวกับการทำงานและทางเทคนิคครอบงำในกรณีที่ในขณะที่
บริษัท ที่เฉพาะเจาะจงและความรู้ด้านสิ่งแวดล้อมที่สำคัญกำไรในกรณีหลังนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้บริหารระดับกลาง
ในองค์กรแบบดั้งเดิม , ผู้บริหารระดับกลางเป็นแต่การจัดสรรทรัพยากร
ตัดสินใจที่ด้านบน ในองค์การ รูปแบบร่วมสมัยมากขึ้น อย่างไรก็ตาม
ผู้บริหารระดับกลางให้กลยุทธ์การประสานงานระดับของการจัดการ --
" เพิ่มระดับของการจัดการตามที่อธิบายไว้โดยวิลา และ syvertsen ( 2000 ) ในการเชื่อมโยง
ทรัพยากรของ บริษัท ทักษะและความรู้ ( Bartlett และ ghoshal 1993 ; มินต์สเบิร์ก
1994 ) ดังนั้น ในรูปแบบร่วมสมัยมากขึ้น องค์กร และ เฟนตัน เพตติกรูว์
2000 ) ตรงกลางเป็นผู้จัดการความรู้ บุคคลส่วนใหญ่จะสร้างขึ้นบนความรู้
โดเมนความรู้บริษัท และความรู้ด้านสิ่งแวดล้อม และน้อยโดยตรงบน
หน้าที่ และทางเทคนิคโดเมนความรู้ แน่นอน , ผู้บริหารระดับกลางต้องใช้
ระดับหนึ่งของความเข้าใจของความรู้ทางเทคนิคและการทำงานก่อนที่พวกเขาสามารถ
เข้าใจความเป็นไปได้ ( อุปสรรค ) ในการเชื่อมโยงแหล่งข้อมูลที่แตกต่างกันและความรู้
( ลีโอนาร์ดบาร์ตัน 1995 ) แต่มันเป็นรูปแบบเฉพาะของ บริษัท ด้านสิ่งแวดล้อม และความรู้ที่ให้ผู้บริหารระดับกลาง

ฝีมือการออกแบบสำหรับการดำเนินการเชื่อมโยงทรัพยากรที่ต้องการ และความรู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพและที่ช่วยให้พวกเขาเพื่อตรวจสอบเมื่อ
ทำดังนั้น ผู้ที่เกี่ยวข้อง และที่ที่จะหาทรัพยากรที่จำเป็น ความสําคัญของสิ่งแวดล้อมกับ

ความรู้เฉพาะ บริษัท ขึ้นอยู่กับขอบเขตของการตัดสินใจเพียงผู้บริหารระดับกลาง โดยการจัดการด้านบน
ขอบเขตนี้อาจจะช่วงจากโฟกัสที่เข้มงวดในการดำเนินการต่อและ
แน่นอนล้อมรอบส่วนหนึ่งของแผนกลยุทธ์ ยุทธศาสตร์ โดยการจัดการด้านบน ( เช่นในลำดับชั้นเป็น
ดั้งเดิม ) ถูกใช้งานร่วมกับผู้บริหารระดับสูงในการกำหนดชุดของเป้าหมายเชิงกลยุทธ์ (
) เป็นองค์กรที่มีการกระจายอํานาจและ
" อำนาจ " รูปแบบการจัดการเชิงกลยุทธ์ที่เห็น เช่น รถตู้ วิจน์เวนเดน บอช
ประกอบและ )การทำงานและความรู้ทางเทคนิคเหนือกว่าในกรณีแรก ในขณะที่
บริษัทเฉพาะและความรู้ที่ได้รับความสำคัญในคดีหลัง สิ่งแวดล้อม