There have been increasing concerns that traditional corporate reporting
is insufficient to meet the information needs of a variety of stakeholders
(Adams et al., 2011; FRC, 2009, 2011; Cohen et al., 2012). In
response to such concerns, many companies have attempted to improve
the information available for stakeholder decisions through supplementing
their traditional financial reporting with the reporting of
non-financial information (KPMG, 2011; Cohen et al., 2012). This nonfinancial
information is typically reported via a range of mechanisms
including stand-alone sustainability reports, corporate social responsibility
(CSR) reports or within the annual report (Simnett et al., 2009;
KPMG, 2011; Cohen et al., 2012). While this additional information
has been shown to be value relevant (Clarkson et al., 2004; Dhaliwal
et al., 2011, 2012), the extent of reported non-financial information
included in such reports is often overwhelming in quantity, with sustainability
reports reaching up to 200 pages in length (KPMG and
FERF, 2011). Further, the financial and non-financial reports are not
provided in a manner which facilitates stakeholder understanding of the
company. For example, only seven S&P 500 companies integrated their
financial and non-financial information despite 499 providing some sustainability
disclosures (Investor Responsibility Research Centre Institute
(IRRCI) (2013). As such, the usefulness of the provided
information is often diminished (KPMG and FERF 2011).
There have been increasing concerns that traditional corporate reportingis insufficient to meet the information needs of a variety of stakeholders(Adams et al., 2011; FRC, 2009, 2011; Cohen et al., 2012). Inresponse to such concerns, many companies have attempted to improvethe information available for stakeholder decisions through supplementingtheir traditional financial reporting with the reporting ofnon-financial information (KPMG, 2011; Cohen et al., 2012). This nonfinancialinformation is typically reported via a range of mechanismsincluding stand-alone sustainability reports, corporate social responsibility(CSR) reports or within the annual report (Simnett et al., 2009;KPMG, 2011; Cohen et al., 2012). While this additional informationhas been shown to be value relevant (Clarkson et al., 2004; Dhaliwalet al., 2011, 2012), the extent of reported non-financial informationincluded in such reports is often overwhelming in quantity, with sustainabilityreports reaching up to 200 pages in length (KPMG andFERF, 2011). Further, the financial and non-financial reports are notprovided in a manner which facilitates stakeholder understanding of thecompany. For example, only seven S&P 500 companies integrated theirfinancial and non-financial information despite 499 providing some sustainabilitydisclosures (Investor Responsibility Research Centre Institute(IRRCI) (2013). As such, the usefulness of the providedinformation is often diminished (KPMG and FERF 2011).
การแปล กรุณารอสักครู่..
มีความกังวลเพิ่มขึ้นว่ารายงานขององค์กรแบบดั้งเดิมไม่เพียงพอที่จะตอบสนองความต้องการข้อมูลของความหลากหลายของผู้มีส่วนได้เสีย
(อดัมส์, et al, 2011;. FRC 2009 2011. โคเฮน et al, 2012) ในการตอบสนองต่อความกังวลดังกล่าวหลาย บริษัท ได้พยายามที่จะปรับปรุงข้อมูลที่มีอยู่ในการตัดสินใจของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียผ่านการเสริมการรายงานทางการเงินของพวกเขาแบบดั้งเดิมที่มีการรายงานของข้อมูลที่ไม่ใช่ข้อมูลทางการเงิน(เอพี 2011. โคเฮน et al, 2012) นี้ไม่ใช่ทางการเงินข้อมูลมีรายงานมักจะผ่านช่วงของกลไกรวมทั้งรายงานการพัฒนาอย่างยั่งยืนแบบสแตนด์อะโลน, ความรับผิดชอบต่อสังคม(CSR) รายงานหรือในรายงานประจำปี (Simnett et al, 2009;. บริษัท เคพีเอ็ 2011. โคเฮน et al, 2012) ในขณะที่ข้อมูลเพิ่มเติมนี้ได้รับการแสดงที่จะมีค่าที่เกี่ยวข้อง (Clarkson et al, 2004;. Dhaliwal. et al, 2011, 2012) ขอบเขตของข้อมูลที่ไม่ใช่ข้อมูลทางการเงินรายงานรวมอยู่ในรายงานดังกล่าวมักจะเป็นอย่างดีในปริมาณที่มีการพัฒนาอย่างยั่งยืนรายงานเอื้อมมือขึ้นไป 200 หน้ายาว (KPMG และFERF 2011) นอกจากนี้รายงานทางการเงินและที่ไม่ใช่ทางการเงินที่ไม่ได้ระบุไว้ในลักษณะที่อำนวยความสะดวกในการทำความเข้าใจของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียของที่บริษัท ตัวอย่างเช่นเพียงเจ็ด S & P 500 บริษัท บูรณาการของพวกเขาข้อมูลทางการเงินและไม่ใช่สถาบันการเงินแม้จะมี499 ให้การพัฒนาอย่างยั่งยืนบางการเปิดเผยข้อมูล(นักลงทุนรับผิดชอบศูนย์วิจัยสถาบัน(IRRCI) (2013). เช่นนี้ประโยชน์ของการให้ข้อมูลมักจะลดลง(KPMG และ FERF 2011)
การแปล กรุณารอสักครู่..
มีความต้องการเพิ่มความกังวลว่า
รายงานขององค์กรแบบดั้งเดิมไม่เพียงพอที่จะตอบสนองข้อมูลความหลากหลายของผู้มีส่วนได้เสีย
( Adams et al . , 2011 ; frc , 2009 , 2011 ; Cohen et al . , 2012 ) ในการตอบสนองต่อความกังวล
เช่นหลาย บริษัท ได้พยายามที่จะปรับปรุง
ข้อมูลที่มีอยู่สำหรับการตัดสินใจของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียผ่านเสริม
รายงานทางการเงินของพวกเขาดั้งเดิมได้มีการรายงานข้อมูลทางการเงิน
( KPMG 2011 ; Cohen et al . , 2012 ) ข้อมูล nonfinancial
นี้มักจะรายงานผ่านช่วงของกลไก
รวมทั้งรายงานความยั่งยืนแบบสแตนด์อโลน ความรับผิดชอบต่อสังคม ( CSR )
รายงานหรือในรายงานประจำปี ( simnett et al . , 2009 ;
KPMG 2011 ; Cohen et al . , 2012 )ในขณะที่
ข้อมูลเพิ่มเติมนี้ได้ถูกแสดงเป็น คุณค่าที่เกี่ยวข้อง ( Clarkson et al . , 2004 ; Dhaliwal
et al . , 2011 , 2012 ) , ขอบเขตของการรายงานทางการเงินข้อมูล
รวมอยู่ในรายงานดังกล่าวมักยุ่งยากในปริมาณที่มีความยั่งยืน
รายงานถึงถึง 200 หน้าในความยาว ( KPMG และ
ferf 2011 ) เพิ่มเติม การรายงานทางการเงินและไม่ใช่สถาบันการเงินไม่ได้
ให้ในลักษณะที่อำนวยความสะดวกในความเข้าใจของ
ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียของบริษัท ตัวอย่างเช่น 7 S & P 500 บริษัทของพวกเขารวม
ทางการเงินและไม่ใช่สถาบันการเงินให้มีการเปิดเผยข้อมูลทั้งๆที่ 499 ยั่งยืน
( นักลงทุนสถาบันศูนย์วิจัยความรับผิดชอบ
( irrci ) ( 2013 ) เช่น การใช้ประโยชน์ของข้อมูลมักจะให้
( และลดลง 19.51 ferf 2011 )
การแปล กรุณารอสักครู่..