เรื่องที่น่าจดจำในชีวิตและไม่น่าจดจ

เรื่องที่น่าจดจำในชีวิตและไม่น่าจดจำในชีวิต
ในชีวิตของเรานั้นมีเรื่องที่น่าจดจำและไม่น่าจดจำเกิดขึ้นมากมาย แต่ก็มีบางเรื่องที่ถึงแม้เราไม่อยากจะจำมันก็ยังคงไม่หายไปจากความทรงจำของเรา เรื่องที่ไม่น่าจดจำในชีวิตของผมนั้นเกิดขึ้นเมื่อประมาณ 4-5 ปีที่แล้วที่วัดธรรมมงคลแห่งนี้ วันหนึ่งผมมีอาการปวดหัวและหนาวสั่นซึ่งผมก็ไม่ทราบว่าตัวเองป่วยด้วยโรคอะไร ตอนแรกที่อาการยังไม่หนักผมก็คิดว่าเป็นแค่อาการป่วยธรรมดาแค่กินยาก็คงหายจนเวลาผ่านไปประมาณ 3 วัน อาการของผมเริ่มแย่ลงเรื่อยๆผมไม่สามารถเดินไปไหนมาไหนได้ทำได้แค่นอน อาหารก็กินไม่ได้เพราะอาเจียนออกมาหมดดื่มได้แค่เพียงน้ำเท่านั้น จนถึงวันที่ 5 ผมก็ยังคงนอนอยู่ในห้องน่าจะประมาณตอนเย็นของวันนั้นผมก็ได้ยินเสียงคนมาเคาะประตูห้อง ผมพยายามลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง พอเปิดออกผมเห็นเพื่อนที่เรียนในชั้นเดียวกันกับผมประมาณ 3-4 คนซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่ามีใครบ้างเพราะตอนนั้นสติของผมเริ่มเลือนรางแล้วผมก็หมดสติลงตรงหน้าปะตู ผมตื่นขึ้นมาอีกทีที่โรงพยาบาลที่จำได้คือผมใส่เครื่องช่วยหายใจมีสายน้ำเกลือสองสายที่แขน ผ่านไปซักพักมีพยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาพอเห็นผมตื่นพยาบาลคนนั้นก็เดินออกจากห้องและกลับมาพร้อมหมอเพื่อตรวจร่างกายผม จากนั้นผมก็หลับไป พอตื่นมาอีกครั้งผมก็ถูกย้ายมาอีกห้องหนึ่ง ซึ่งแม่กับพี่ชายของผมที่เดินทางมาจากต่างจังหวัดก็ได้นั่งอยู่ในห้องนั้น หลังจากพูดคุยกับแม่และพี่ชายได้ซักพัก คุณหมอคนเดิมที่ตรวจร่างกายผมก็เดินเข้ามาบอกถึงอาการป่วยของผม หมอบอกว่าผมป่วยเป็นโรคไข้เลือดออกและร่างกายขาดสารอาหารอย่างมาก ผมนอนพักรักษาตัวอยู่อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์หมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้ และนั่นก็เป็นความรู้สึกที่ไม่น่าจดจำในชีวิตของผม
แต่การที่ผมยังจดจำเรื่องนั้นได้คงเป็นเพราะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นในเรื่องที่ไม่ดีนั้น การที่เราจะรู้ว่าใครบ้างที่หวังดีกับเราก็ต่อเมื่อเราเจอกับความยากลำบากในชีวิตและเขาเหล่านั้นก็พร้อมที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเราอยู่เสมอ การที่เราออกมาห่างไกลจากบ้านห่างไกลจากครอบครัวคนที่เราจะหวังพึ่งได้ก็คงเป็นเพื่อนของเรานั่นเอง การมีเพื่อนที่ดีนั้นก็ถือได้ว่าเป็นความโชคดีอย่างหนึ่งในชีวิตของผม และนี่ก็เป็นเรื่องที่น่าจดจำสำหรับผม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4-5 ปีที่แล้วที่วัดธรรมมงคลแห่งนี้ 3 วัน จนถึงวันที่ 5 ผมพยายามลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง 3-4 จากนั้นผมก็หลับไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องที่น่าจดจำในชีวิตและไม่น่าจดจำในชีวิต
ในชีวิตของเรานั้นมีเรื่องที่น่าจดจำและไม่น่าจดจำเกิดขึ้นมากมายแต่ก็มีบางเรื่องที่ถึงแม้เราไม่อยากจะจำมันก็ยังคงไม่หายไปจากความทรงจำของเราเรื่องที่ไม่น่าจดจำในชีวิตของผมนั้นเกิดขึ้นเมื่อประมาณ 4-5 คนวันหนึ่งผมมีอาการปวดหัวและหนาวสั่นซึ่งผมก็ไม่ทราบว่าตัวเองป่วยด้วยโรคอะไรตอนแรกที่อาการยังไม่หนักผมก็คิดว่าเป็นแค่อาการป่วยธรรมดาแค่กินยาก็คงหายจนเวลาผ่านไปประมาณ 3 ได้รับเลือกตั้งผ่านกระบวนการประชาธิปไตยของพม่าอาหารก็กินไม่ได้เพราะอาเจียนออกมาหมดดื่มได้แค่เพียงน้ำเท่านั้นจนถึงวันที่ 5 ผมก็ยังคงนอนอยู่ในห้องน่าจะประมาณตอนเย็นของวันนั้นผมก็ได้ยินเสียงคนมาเคาะประตูห้องผมพยายามลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง3-4 คนซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่ามีใครบ้างเพราะตอนนั้นสติของผมเริ่มเลือนรางแล้วผมก็หมดสติลงตรงหน้าปะตูผมตื่นขึ้นมาอีกทีที่โรงพยาบาลที่จำได้คือผมใส่เครื่องช่วยหายใจมีสายน้ำเกลือสองสายที่แขนจากนั้นผมก็หลับไปพอตื่นมาอีกครั้งผมก็ถูกย้ายมาอีกห้องหนึ่งซึ่งแม่กับพี่ชายของผมที่เดินทางมาจากต่างจังหวัดก็ได้นั่งอยู่ในห้องนั้นหลังจากพูดคุยกับแม่และพี่ชายได้ซักพักหมอบอกว่าผมป่วยเป็นโรคไข้เลือดออกและร่างกายขาดสารอาหารอย่างมากผมนอนพักรักษาตัวอยู่อีกประมาณหนึ่งอาทิตย์หมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้และนั่นก็เป็นความรู้สึกที่ไม่น่าจดจำในชีวิตของผม
แต่การที่ผมยังจดจำเรื่องนั้นได้คงเป็นเพราะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นในเรื่องที่ไม่ดีนั้นการที่เราออกมาห่างไกลจากบ้านห่างไกลจากครอบครัวคนที่เราจะหวังพึ่งได้ก็คงเป็นเพื่อนของเรานั่นเองการมีเพื่อนที่ดีนั้นก็ถือได้ว่าเป็นความโชคดีอย่างหนึ่งในชีวิตของผมและนี่ก็เป็นเรื่องที่น่าจดจำสำหรับผม