The Thai greeting referred to as th

The Thai greeting referred to as the wai (Thai: ไหว้, pronounced [wâːj]) consists of a slight bow, with the palms pressed together in a prayer-like fashion. It has its origin in the Indic Añjali Mudrā, like the Indian namasté and the Cambodian sampeah.[1] The higher the hands are held in relation to the face and the lower the bow, the more respect or reverence the giver of the wai is showing. The wai is traditionally observed upon entering formally a house. After the visit is over, the visitor asks for permission to leave and repeats the salutation made upon entering.[1] The wai is also common as a way to express gratitude or to apologise.

The word often spoken with the wai as a greeting or farewell is sawatdi (RTGS for สวัสดี, pronounced [sàwàtdiː], sometimes romanized as sawasdee). The word sawatdi is usually followed by kha when spoken by a female and by khrap when spoken by a male person. This word was coined in the mid-1930s by Phraya Upakit Silapasan of Chulalongkorn University.[2] This word, derived from the Sanskrit svasti (meaning "well-being"), had previously been used in Thai only as a formulaic opening to inscriptions. The strongly nationalist government of Plaek Pibulsonggram in the early 1940s promoted the use of the word sawasdee amongst the government bureaucracy as well as the wider populace as part of a wider set of cultural edicts to modernise Thailand.

Waiing remains to this day an extremely important part of social behavior among Thais, who are very sensitive to their self-perceived standing in society. As a rule of thumb for foreign tourists and other visitors unaccustomed to the intricacies of Thai language and culture, it is unwise to initiate a wai exchange with someone who is younger. However, one should always return a wai that is offered as a genuine sign of respect. Corporate wais, such as those performed by convenience store cashiers, can generally be 'returned' with a smile.

If one is waiied while carrying goods, or for any other reason that makes the physical act of returning a wai difficult, it is still important to recognize the show of respect and make a physical effort to wai back as best as possible under the circumstances.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อวยพรไทยเรียกว่าหวาย (ไทย: การไหว้ การออกเสียง [wâːj]) ประกอบกับปาล์มกดแฟชั่นอธิษฐานเหมือนกันโบว์เล็กน้อย การ มีกำเนิดใน Añjali Mudrā ดิก namasté อินเดียและ sampeah กัมพูชา[1] สูงกว่ามือมีขึ้นเกี่ยวกับหน้าและล่างโบว์ เคารพเพิ่มเติม หรือแสดงความเคารพ giver ของหวาย หวายเป็นประเพณีสังเกตพอเข้าบ้านอย่างเป็นกิจจะลักษณะ หลังจากเยี่ยมชมกว่า ผู้เข้าชมขออนุญาตปล่อย และทำซ้ำเมื่อป้อนการทักทาย[1] หวายก็ทั่วไปเป็นวิธีทรง หรือ apologiseคำที่มักพูดกับหวายเป็นอวยพรอำลาเป็นสวัสดี (RTGS สำหรับสวัสดี การออกเสียง [sàwàtdiː], บางครั้ง romanized เป็นสวัสดี) สวัสดีคำมักจะตาม ด้วยข่าเมื่อพูด โดยหญิง และ khrap เมื่อพูด โดยบุคคลชาย คำนี้ถูกจังหวะในช่วงกลาง 1930 โดยพระยา Upakit Silapasan จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย[2] คำ มาส่งภาษาสันสกฤต (ความหมาย "สุขภาพ"), ทีก่อนหน้านี้มาใช้ในไทยเท่าเปิด formulaic เพื่อจารึก รัฐบาลระดับชาติขอ Pibulsonggram ปรีดีในช่วงทศวรรษ 1940 โดยส่งเสริมการใช้สวัสดีคำหมู่ข้าราชการรัฐบาลตลอดจนประชาชนกว้างเป็นส่วนหนึ่งของชุดกว้างขวัฒนธรรมจะ modernise ประเทศไทยWaiing นี้ยังคง เป็นส่วนสำคัญมากของสังคมพฤติกรรมคน มีความสำคัญมากในการยืนการรับรู้ตนเองในสังคม ตามกฎของหัวแม่มือและอื่น ๆ มาเยี่ยมชม unaccustomed เพื่อ intricacies ของภาษาไทยและวัฒนธรรมต่างประเทศ จะไม่ฉลาดเริ่มแลกหวายกับบุคคลที่อายุน้อยกว่า อย่างไรก็ตาม หนึ่งควรเสมอกลับไวที่มีเป็นเครื่องแท้ของเคารพ บริษัท wais เช่นที่ดำเนินการ โดยพนักงานเก็บเงินที่ร้านสะดวกซื้อ สามารถโดยทั่วไป 'หาย' ดีหากเป็น waiied ใน ขณะที่การถือครองสินค้า หรือเหตุผลอื่น ๆ ที่ทำให้การกระทำทางกายภาพของความไวเป็นเรื่องยาก จะยังคงความสำคัญรู้จักการแสดงความเคารพ และความพยายามทางกายภาพไหว้กลับส่วนที่เป็นไปได้ในสถานการณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อวยพรคนไทยเรียกว่าไหว (ไทย: ไหว้เด่นชัด [WAJ]) ประกอบด้วยโบว์เล็กน้อยฝ่ามือกดเข้าด้วยกันในแฟชั่นอธิษฐานเหมือน มันมีต้นกำเนิดของมันในภาษาสันสกฤต Anjali mudra เช่น Namaste อินเดียและกัมพูชา sampeah. [1] สูงมือจะมีขึ้นในความสัมพันธ์กับใบหน้าและต่ำกว่าคันธนู, เคารพมากขึ้นหรือผู้ให้ความเคารพของไหวเป็น การแสดง ไหวเป็นที่สังเกตประเพณีที่เข้ามาอย่างเป็นทางการในบ้าน หลังจากเยี่ยมชมมากกว่าผู้เข้าชมจะขออนุญาตที่จะออกและทำซ้ำคำทักทายที่ทำเมื่อเข้า. [1] ไหวก็เป็นธรรมดาเป็นวิธีที่จะแสดงความขอบคุณหรือขอโทษ. คำพูดมักจะมีการไหว้เป็นคำทักทายหรือ อำลาเป็นสวัสดี (RTGS สำหรับสวัสดี, เด่นชัด [สวัสดี] บางครั้ง romanized เป็นสวัสดี) สวัสดีคำที่มักตามมาด้วยคาเมื่อพูดโดยหญิงและครับเมื่อพูดโดยบุคคลชาย คำนี้ถูกประกาศเกียรติคุณในกลางปี ​​1930 โดยพระยา Upakit Silapasan แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. [2] คำนี้มาจากภาษาสันสกฤตวัสดิวัตน์ (หมายถึง "ความเป็นอยู่") ได้ถูกนำมาใช้ในภาษาไทยเป็นเพียงการเปิด formulaic จารึก . รัฐบาลชาตินิยมอย่างรุนแรงของแปลกพิบูลสงครามในปี 1940 ในช่วงต้นของการส่งเสริมการใช้คำว่าสวัสดีในหมู่ราชการของรัฐบาลเช่นเดียวกับประชาชนในวงกว้างเป็นส่วนหนึ่งของชุดกว้างของสิตทางวัฒนธรรมที่จะปฏิรูปประเทศไทย. Waiing ยังคงไปในวันนี้เป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญอย่างยิ่ง ของพฤติกรรมทางสังคมของคนไทยที่มีความสำคัญมากที่จะยืนด้วยตัวเองรับรู้ของพวกเขาในสังคม ตามกฎของหัวแม่มือสำหรับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติและผู้เข้าชมอื่น ๆ ที่ไม่คุ้นเคยกับความซับซ้อนของภาษาและวัฒนธรรมไทยจะไม่ฉลาดที่จะเริ่มต้นการแลกเปลี่ยนไหวกับคนที่อายุน้อยกว่า แต่หนึ่งควรกลับไหวที่มีให้เป็นสัญลักษณ์ของแท้ของการเคารพ WAIS องค์กรเช่นผู้ที่ดำเนินการโดยร้านสะดวกซื้อพนักงานเก็บเงินโดยทั่วไปจะสามารถ 'กลับ' ด้วยรอยยิ้ม. หากมี waiied ในขณะที่ขนสินค้าหรือเหตุผลอื่นใดที่ทำให้การกระทำในทางกายภาพที่จะกลับไหวยากก็ยังคงเป็นสิ่งสำคัญ เพื่อรับรู้การแสดงความเคารพและทำให้ความพยายามทางกายภาพที่จะไหวกลับดีที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ภายใต้สถานการณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทักทาย ภาษาไทย เรียกว่า ไว ( ไทย : ไหว้ ออกเสียง [ W âː J ] ) ประกอบด้วยก้มตัวเล็กน้อย กับฝ่ามือกดเข้าด้วยกันในคำอธิษฐาน เช่น แฟชั่น มันมีที่มาของมันในอินเดียเป็นเมือง mudr จาลีอุบาสก เหมือนอินเดีย Namaste ) และ sampeah กัมพูชา [ 1 ] ขึ้นมือ จะจัดขึ้นในความสัมพันธ์กับใบหน้า และลดคันธนูเคารพมากหรือเคารพผู้ให้ของหวายคือแสดง การไหว้เป็นประเพณีที่พบเมื่อเข้าเป็นบ้าน หลังจากชมจบแล้ว ผู้เข้าชมจะถามเพื่อขออนุญาตไปและทำซ้ำคำแสดงทำให้เมื่อเข้าสู่ [ 1 ] หวายยังเป็นทั่วไปเป็นวิธีการแสดงความขอบคุณ หรือ ขอโทษ นะ

คำที่มักพูดกับการไหว้เป็นการทักทายหรือบอกลาเป็นสวัสดี ( rtgs สำหรับสวัสดีออกเสียงว่า [ S ล่าสุด W ล่าสุด TDI ː ] บางครั้ง Romanized เป็นสวัสดี ) คำว่าสวัสดีมักจะตามด้วยข่า เมื่อพูดโดยหญิงและครับ เมื่อพูดโดยบุคคลชาย คำพูดนี้ได้รับการประกาศเกียรติคุณใน mid-1930s โดยพระยา upakit silapasan จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย [ 2 ] คำ ๆ นี้มาจากภาษาสันสกฤต สวัสดิวัฒน์ ( ความหมาย " อยู่ดีกินดี " ) ได้รับก่อนหน้านี้ที่ใช้ในไทย เป็นเพียงการเปิดเชิงใช้สูตรต้องจารึก ชาตินิยมอย่างยิ่งรัฐบาลแปลก พิบูลสงคราม ในยุคก่อนการใช้คำว่าสวัสดีในระบบราชการของรัฐบาล ตลอดจนประชาชนที่กว้างขึ้นเป็นส่วนหนึ่งของชุดของวัฒนธรรมกว้างต้องทำให้ทันสมัย

)waiing ยังคงอยู่เพื่อวันนี้ที่สำคัญมากส่วนหนึ่งของพฤติกรรมทางสังคมของคนไทย ซึ่งมีความไวต่อตนเอง การรับรู้ที่ยืนในสังคม ในฐานะที่เป็นกฎของหัวแม่มือสำหรับนักท่องเที่ยวและผู้เข้าชมอื่น ๆไม่คุ้นเคยกับความซับซ้อนของภาษาและวัฒนธรรมไทย มันไม่ฉลาดที่จะเริ่มต้นไว แลก กับ คนที่เป็นน้อง อย่างไรก็ตามหนึ่งควรกลับไว ที่เสนอเป็นสัญลักษณ์ของแท้ของการเคารพ เวส์ขององค์กร เช่น แสดงโดย ร้านสะดวกซื้อแคชเชียร์ สามารถโดยทั่วไปจะ ' กลับมา ' ด้วยรอยยิ้ม

ถ้าเป็น waiied ในขณะที่แบกสินค้า หรือเหตุผลอื่นใดที่ทำให้ร่างกายทำกลับมาไว ยากมันยังคงเป็นสิ่งสำคัญที่จะรับรู้การแสดงความเคารพและให้ความพยายามทางกายภาพไหว้กลับที่ดีที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ภายใต้สถานการณ์