It is a common, everyday observatio

It is a common, everyday observation that most adults are more competent than most children. The question is, why is this so? In order to give an up-to-date theory of the ways in which adults are more competent than children, this article must first give some brief history. Piaget (Gruber & Voneche, 1977) had originally explained the difference between children and adults by saying that there were four stages of development: the Sensorimotor Stage (infants); the Preoperational Stage (children between ages two and five); the Concrete Stage (children between the ages of six and 11); and the Formal Stage (adolescents and beyond). Based on this theory, the brief answer as to why adults are more competent than children would be that, from the point of view of Piaget's theory, adults should be expected to reason using formal, logical operations. Children would either not use such reasoning at all (preoperations) or they would only use them in a very limited and concrete fashion (concrete operations). There are several potential problems with this theory. One major problem is that development was seen in the growth of hypothetical mental structures that were assumed to govern all or most action of individuals. The implication of this is that an adult, for example, would be expected to show formal operational reasoning in all tasks. The Model of Hierarchical Complexity, or MHC (Commons et al., 2005; Commons & Pekker, 2008; Commons, Trudeau, Stein, Richards, &
Krause, 1998), was originally proposed as a less mentalistic and more useful explanation of both differences between children and adults and of the lack of consistency in performance across tasks. It proposes an explanation for the apparent stage differences in performance that can be seen. The MHC starts with the idea that the environment in which we live is made up of a large number of tasks. Some of the tasks are cognitive (for example, tasks within mathematics, biology or other areas). Some of the tasks are interpersonal (for example, learning how to get other people to do what you want) or intrapersonal (understanding yourself better). Each of the different areas in which there are tasks to be acquired is called a domain. The MHC proposes that the tasks within each domain form a hierarchy, from less hierarchically complex to more hierarchically complex. The hierarchy is based on mathematical principles of how the information is organized (Coombs, Dawes, & Tversky, 1970), and on information science (Commons & Richards, 1984a, 1984b; Lindsay & Norman, 1977; Commons & Rodriguez, 1990, 1993). Specifically, hierarchical complexity refers to the mathematical complexity of the task presented to the participant, but not directly to the complexity of the participant's performance that will successfully complete the given task.
Every task contains a multitude of subtasks (Overton, 1990). When the subtasks are carried out by the participant in a required order, the task in question is successfully completed. Therefore, the model asserts that all tasks fit in some sequence of tasks, making it possible to precisely determine the hierarchical order of task complexity. Tasks vary in complexity in two ways: either horizontally (involving classical information); or vertically (involving hierarchical information). Classical information theory describes the number of yes-no questions it takes to do a task. For example, if one asked a person across the room whether a penny came up heads when they flipped it, their saying heads would transmit one bit of horizontal information. If there were two pennies, one would have to ask at least two questions, one about each penny. Hence, each additional 1-bit question would add another bit. Let us say they had a four-faced top with the faces numbered 1, 2, 3, or 4. Instead of spinning it, they tossed it against a backboard as one does with dice in a game. Again, there would be two bits. One could ask them whether the face had an even number. If it did, one would then ask if it were a 2. Horizontal complexity, then, is the sum of bits required by just such tasks as this. Vertical Hierarchical complexity refers to the number of recursions (hierarchical) that the coordinating actions must perform on a set of complexity primary elements. Actions at a higher order of hierarchical complexity (a) are defined in terms of actions at the next lower order of hierarchical complexity; (b) organize and transform the lower-order actions; and (c) produce organizations of lower-order actions that are new and not arbitrary, and cannot be accomplished by those lower-order actions alone. Once these conditions have been met, we say the higher-order action coordinates the actions of the next lower order. To illustrate how lower actions get organized into more hierarchically complex actions, let us turn to a simple example. Completing the entire operation 3 x (4 -(- 1) constitutes a task requiring the distributive act. That act nonarbitrarily orders adding and multiplying to coordinate them. The distributive act is therefore one order more hierarchically complex than the acts of adding and multiplying alone and it indicates the singular proper sequence of the simpler actions. Although someone who simply adds can arrive at the same answer, people who can do both display a greater freedom of mental functioning. Therefore, the order of complexity of the task is determined through analyzing the demands of each task by breaking it down into its constituent parts. The hierarchical complexity of a task refers to the number of concatenation operations it contains, that is, what is the number of recursions that the coordinating actions must perform? An order-three task has three concatenation operations. A task of order three operates on two or more tasks from order two and a task of order two operates on two or more tasks from order one (a simple task). The MHC specifies 15 orders of hierarchical complexity. The sequence is as follows: (0) computory, (1) sensory & motor, (2) circular sensory-motor, (3) sensory-motor, (4) nominal, (5) sentential, (6) preoperational, (7) primary, (8) concrete, (9) abstract, (10) formal, (11) systematic, (12) metasystematic, (13) paradigmatic, and (14) cross-paradigmatic. When an individual solves a task at a particular order of complexity, we say that they have performed that task at that stage. The first four stages of MHC (0-3) correspond to
Piaget's Sensorimotor Stage at which infants and very young children perform. Adolescents and adults can perform at any of the subsequent stages. MHC stages 4 through 6 correspond to Piaget's Preoperational Stage; 7 through 8 correspond to his Concrete Operational Stage; and 9 through 11 correspond to his Formal Operational Stage. The three highest stages in the MHC are not represented in Piaget's model. Because MHC stages are conceptualized in terms of the hierarchical complexity of tasks rather than in terms of mental representations (as were Piaget's stages), the highest stage represents successful performances on the most hierarchically complex tasks rather than intellectual maturity. Aspects of five stages most relevant to understanding criminal behavior in adolescents and adults will be described below.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การสังเกตทั่วไป ชีวิตประจำวันว่า ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่จะมีอำนาจมากขึ้นกว่าเด็กส่วนใหญ่ได้ คำถามคือ ทำไมนี่เพื่อ เพื่อให้ทฤษฎีทันสมัยของวิธีการที่ผู้ใหญ่มีอำนาจมากขึ้นกว่าเด็ก บทความนี้ครั้งแรกต้องให้บางประวัติ ปียาแฌ (Gruber และ Voneche, 1977) ได้อธิบายความแตกต่างระหว่างเด็กและผู้ใหญ่ครั้งแรกโดยกล่าวว่า มีสี่ขั้นตอนของการพัฒนา: ขั้น Sensorimotor (ทารก); ขั้น Preoperational (เด็กระหว่างอายุ 2 และ 5); ระยะคอนกรีต (เด็กอายุ 6 และ 11); และ ระยะทาง (วัยรุ่น และอื่น ๆ) ตามทฤษฎีนี้ คำตอบสั้น ๆ ว่าทำไมผู้ใหญ่จะเชี่ยวชาญกว่าเด็กจะที่ จากมุมมองของทฤษฎีของปียาแฌ ผู้ใหญ่ควรจะคาดว่าจะใช้การดำเนินงานอย่างเป็นทางการ ตรรกะเหตุผล เด็กจะไม่ใช้เหตุผลดังกล่าวที่ทั้งหมด (preoperations) หรือพวกเขาเท่านั้นจะใช้ในแฟชั่นที่จำกัดมาก และคอนกรีต (ผลิตคอนกรีต) มีปัญหาต่าง ๆ กับทฤษฎีนี้ สำคัญปัญหาหนึ่งคือ ว่า พัฒนาได้เห็นอัตราการเติบโตของโครงสร้างจิตสมมุติที่ถูกสมมติเพื่อควบคุมการกระทำทั้งหมด หรือส่วนใหญ่ของแต่ละบุคคล ปริยายนี้เป็นว่า ผู้ใหญ่ เช่น จะคาดหวังให้แสดงเหตุผลในการดำเนินงานอย่างเป็นทางการในงานทั้งหมด แบบจำลองแบบลำดับชั้นความซับซ้อน หรือเอ็มเอชซี (คอมมอนส์ et al., 2005 คอมมอนส์และ Pekker, 2008 คอมมอนส์ ทรู สไตน์ ริชาร์ด &เดิม Krause, 1998), ถูกเสนอเป็นอธิบาย mentalistic น้อย และมีประโยชน์มากทั้งความแตกต่างระหว่างเด็กและผู้ใหญ่ และการขาดความสม่ำเสมอในประสิทธิภาพในงาน เสนอการอธิบายความแตกต่างชัดเจนขั้นประสิทธิภาพที่สามารถมองเห็น เอ็มเอชซีเริ่มต้น ด้วยความคิดที่สภาพแวดล้อมที่เราอาศัยอยู่ประกอบงานเป็นจำนวนมาก ของงานได้รับรู้ (สำหรับตัวอย่าง งานภายในวิชาคณิตศาสตร์ ชีววิทยา หรือพื้นที่อื่น ๆ) ของงานมีมนุษยสัมพันธ์ (ตัวอย่าง วิธีการรับบุคคลอื่นทำสิ่งที่คุณต้องการเรียนรู้) หรือ intrapersonal (เข้าใจตัวเองดีกว่า) แต่ละพื้นที่แตกต่างกันซึ่งมีงานจะได้รับคือโดเมน เอ็มเอชซีเสนอว่า งานในแต่ละโดเมนเป็นลำดับชั้น จากซับซ้อนน้อยชั้นจะซับซ้อนมากขึ้นตามลำดับชั้น ลำดับชั้นที่อยู่ บนหลักการทางคณิตศาสตร์ของข้อมูลว่าเป็นระเบียบ (Coombs การดอวส์ & Tversky, 1970), และข้อมูลวิทยาศาสตร์ (คอมมอนส์และริชาร์ด 1984a, 1984b ลินด์เซย์และนอร์แมน 1977 คอมมอนส์และร็อดริเกซ 1990, 1993) โดยเฉพาะ ลำดับความซับซ้อนหมายถึงความซับซ้อนทางคณิตศาสตร์ของงานนำเสนอสำหรับผู้ เข้าร่วม แต่ไม่ตรง กับความซับซ้อนของประสิทธิภาพของผู้เข้าร่วมที่จะเสร็จให้ทุกงานประกอบด้วยความหลากหลายของงานย่อย (โอ 1990) เมื่องานย่อยได้ดำเนินการ โดยผู้เรียนในการจำ งานที่จะเสร็จสมบูรณ์ ดังนั้น แบบยืนยันว่า งานทั้งหมดพอดีในบางลำดับของงาน ทำให้สามารถกำหนดลำดับชั้นของความซับซ้อนของงานได้อย่างแม่นยำ งานแตกต่างกันไปในความซับซ้อนในสองวิธี: ทั้งในแนวนอน (เกี่ยวข้องกับข้อมูลคลาสสิก); หรือแนวตั้ง (เกี่ยวข้องกับข้อมูลแบบลำดับชั้น) ทฤษฎีข้อมูลคลาสสิกอธิบายจำนวนไม่ใช่คำถามที่ใช้ในการทำงาน ตัวอย่าง ถ้าหนึ่งถามคนในห้องว่า เงินมาหัวเมื่อเขาพลิก ศีรษะของพวกเขาว่าจะส่งหนึ่งบิตของข้อมูลแนวนอน ถ้ามีสอง pennies หนึ่งจะต้องถามคำถามที่สอง หนึ่งเกี่ยวกับแต่ละสตางค์ ดังนั้น แต่ละคำถาม 1 บิตเพิ่มเติมจะเพิ่มบิตอื่น เราว่า พวกเขาข้างหน้า 4 กับหน้าเลข 1, 2, 3 หรือ 4 แทนที่จะปั่น พวกเขาเพราะมันกับ backboard ที่เป็นหนึ่งไม่มีลูกเต๋าในเกม อีก จะมีสองบิต หนึ่งสามารถถามพวกเขาว่าหน้ามีเลข ถ้ามัน หนึ่งจะขอถ้า มี 2 ความซับซ้อนของแนวนอน แล้ว เป็นผลรวมของบิตที่ต้องการงานเพียงเช่นนี้ ความซับซ้อนลำดับแนวตั้งที่อ้างถึงหมายเลข recursions (ลำดับ) ว่า การดำเนินการประสานต้องทำชุดขององค์ประกอบหลักของความซับซ้อน การดำเนินการในขั้นสูงของความซับซ้อนลำดับ (a) มีกำหนดในการดำเนินการที่ซับซ้อนลำดับ ต่ำลำดับถัดไป (ข) การจัดระเบียบ และแปลงการดำเนินการต่ำกว่าสั่ง และองค์กรผลิต (c) ต่ำกว่าสั่งการดำเนินการที่ใหม่ และไม่กำหนด และไม่สามารถทำได้ โดยการสั่งต่ำเหล่านั้นเพียงอย่างเดียว เมื่อตรงตามเงื่อนไขเหล่านี้ เราบอกได้ว่า การดำเนินการขั้นสูงประสานการดำเนินการของใบสั่งด้านล่างถัดไป เพื่อแสดงวิธีการดำเนินการที่ต่ำกว่าได้รับแบ่งออกเป็นการดำเนินการที่ซับซ้อนมากขึ้นตามลำดับชั้น เราเปิดอย่างง่าย เสร็จสิ้นการดำเนินการทั้งหมด 3 x (4-(-1) ถือเป็นงานที่ต้องการทำแจกแจง Nonarbitrarily ที่ทำใบสั่งการเพิ่ม และการคูณเพื่อประสานงานให้ ทำแจกแจงจึงซับซ้อนมากชั้นกว่ากิจการเพิ่ม และคูณคนเดียวใบสั่งหนึ่งใบ และบ่งชี้ลำดับเหมาะสมเอกพจน์ของง่ายกว่า แม้ว่าคนที่เพียงแค่เพิ่มสามารถบรรลุคำตอบเดียวกัน คนที่สามารถทำทั้งสองอย่างแสดงอิสรภาพของจิตทำงาน ดังนั้น ลำดับของความซับซ้อนของงานถูกกำหนด โดยการวิเคราะห์ความต้องการของแต่ละงานโดยแบ่งมันเป็นส่วนของส่วนประกอบต่าง ๆ ของ ลำดับความซับซ้อนของงานหมายถึงการดำเนินการเรียงต่อกันนั้น คือ อะไรคือจำนวนของ recursions ที่ต้องทำการดำเนินการประสาน มีสามใบสั่งงานมีการดำเนินการเรียงต่อกันสาม งานสั่งสามดำเนินงาน น้อยสองจากลำดับสองและงานสั่งสองดำเนินงานอย่าง น้อยสองจากสั่ง (อย่างง่ายดาย) เอ็มเอชซีระบุใบสั่งที่ 15 ของลำดับชั้นความซับซ้อน ลำดับจะเป็นดังนี้: (0) computory, (1) รับความรู้สึก และ มอเตอร์, (2) วง มอเตอร์ทางประสาทสัมผัส, (3) รับความรู้สึกมอเตอร์, (4) ระบุ, (5) sentential (6) preoperational, (7) หลัก, (8) คอนกรีต, (9) บทคัดย่อ (10) เป็น ทางการ, (11) ระบบ, (12) metasystematic, (13) paradigmatic และ (14) ข้าม-paradigmatic การ เมื่อบุคคลสามารถแก้ไขงานที่เป็นลำดับของความซับซ้อน เราบอกว่า พวกเขาทำงานในขั้นตอนที่ ขั้นห้าของเอ็มเอชซี (0-3) สอดคล้องกับของปียาแฌ Sensorimotor ลำดับขั้นที่ทารกและเด็กเล็กทำ วัยรุ่นและผู้ใหญ่สามารถทำทุกขั้นตอนภายหลัง เอ็มเอชซีขั้นตอน 4 ถึง 6 ตรงกับของปียาแฌขั้น Preoperational 7 ถึง 8 ตรงกับขั้นการดำเนินงานของคอนกรีต และ 9 ถึง 11 สอดคล้องกับระยะดำเนินงานอย่างเป็นทางการของเขา สามขั้นตอนสูงสุดในเอ็มเอชซีไม่แสดงในแบบจำลองของปียาแฌ เนื่องจากระยะของเอ็มเอชซีเป็น conceptualized ในลำดับชั้นความซับซ้อนของงานไม่ ใช่ในแง่ ของการเป็นตัวแทนจิต (เป็นระยะของปียาแฌ) การแสดงประสบความสำเร็จบนสุดชั้นซับซ้อนมากกว่าที่เป็นวันครบกำหนดทางปัญญาถึงขั้นสูงสุด ลักษณะของขั้นตอนที่ห้าไปทำความเข้าใจพฤติกรรมในวัยรุ่นและผู้ใหญ่จะอธิบายได้ดังนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นเรื่องธรรมดาในชีวิตประจำวันการสังเกตว่าผู้ใหญ่ส่วนใหญ่มีความสามารถมากกว่าเด็กส่วนใหญ่ คำถามคือว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น? เพื่อที่จะให้ทฤษฎีขึ้นไปวันที่วิธีการที่ผู้ใหญ่มีความสามารถมากกว่าเด็ก, บทความนี้จะต้องให้บางประวัติโดยย่อ เพียเจต์ (กรูเบอร์และ Voneche, 1977) ได้อธิบายเดิมแตกต่างระหว่างเด็กและผู้ใหญ่โดยบอกว่ามีอยู่สี่ขั้นตอนของการพัฒนาคือ sensorimotor เวที (ทารก); Preoperational เวที (เด็กอายุระหว่างสองและห้า); เวทีคอนกรีต (เด็กอายุระหว่างหกและ 11); และเวทีอย่างเป็นทางการ (วัยรุ่นและเกิน) ตามทฤษฎีนี้คำตอบสั้น ๆ ว่าทำไมผู้ใหญ่ที่มีความรู้ความสามารถมากขึ้นกว่าเด็กจะว่าจากมุมมองของทฤษฎีของเพียเจต์ที่ผู้ใหญ่ควรจะคาดหวังที่จะให้เหตุผลอย่างเป็นทางการโดยใช้การดำเนินงานเชิงตรรกะ เด็กไม่ได้อย่างใดอย่างหนึ่งจะใช้เหตุผลดังกล่าวที่ทั้งหมด (preoperations) หรือพวกเขาเท่านั้นที่จะใช้พวกเขาในรูปแบบที่ จำกัด มากและคอนกรีต (การดำเนินงานที่เป็นรูปธรรม) มีหลายปัญหาที่อาจเกิดกับทฤษฎีนี้ ปัญหาหนึ่งที่สำคัญคือการพัฒนาที่เห็นในการเจริญเติบโตของโครงสร้างทางจิตสมมุติที่ถูกสันนิษฐานว่าจะควบคุมการกระทำทั้งหมดหรือส่วนใหญ่ของประชาชน ความหมายของเรื่องนี้คือการที่ผู้ใหญ่ตัวอย่างเช่นจะได้รับการคาดหวังว่าจะแสดงเหตุผลในการดำเนินงานอย่างเป็นทางการในงานทั้งหมด รุ่นของลำดับชั้นความซับซ้อนหรือ MHC ​​(คอมมอนส์ et al, 2005;. คอมมอนส์และ Pekker 2008; คอมมอนส์ Trudeau สไตน์,
ริชาร์ดและกรอส1998) ถูกเสนอเดิมเป็นคำอธิบายน้อย mentalistic และมีประโยชน์มากขึ้นจากความแตกต่างของทั้งสอง ระหว่างเด็กและผู้ใหญ่และการขาดความมั่นคงในการทำงานทั่วทั้งงาน มันเสนอคำอธิบายสำหรับความแตกต่างที่เห็นได้ชัดขั้นตอนในการปฏิบัติงานที่สามารถเห็น MHC เริ่มต้นด้วยความคิดที่ว่าสภาพแวดล้อมที่เราอาศัยอยู่ถูกสร้างขึ้นของจำนวนมากของงาน บางส่วนของงานที่มีองค์ความรู้ (เช่นงานภายในคณิตศาสตร์ชีววิทยาหรือพื้นที่อื่น ๆ ) บางส่วนของงานที่มีความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล (เช่นการเรียนรู้วิธีการรับคนอื่น ๆ ที่จะทำในสิ่งที่คุณต้องการ) หรือ intrapersonal (การทำความเข้าใจตัวเองดีกว่า) แต่ละพื้นที่ที่แตกต่างกันซึ่งมีงานที่เป็นที่จะได้มาจะเรียกว่าโดเมน MHC แนะว่างานในแต่ละรูปแบบโดเมนลำดับจากลำดับชั้นที่ซับซ้อนน้อยให้มากขึ้นซับซ้อนลำดับชั้น ลำดับชั้นอยู่บนพื้นฐานของหลักการทางคณิตศาสตร์ของวิธีการที่ข้อมูลจะถูกจัด (คูมบ์ส, ดอว์สและ Tversky, 1970) และในวิทยาการสารสนเทศ (คอมมอนส์และริชาร์ด, 1984a, 1984b; Lindsay และนอร์แมน 1977; คอมมอนส์และโรดริเก, 1990, 1993 ) โดยเฉพาะความซับซ้อนลำดับชั้นหมายถึงความซับซ้อนทางคณิตศาสตร์ของงานนำเสนอให้กับผู้เข้าร่วม แต่ไม่ตรงกับความซับซ้อนของการปฏิบัติงานของผู้เข้าร่วมที่ประสบความสำเร็จจะให้งานที่ได้รับ.
งานทุกคนมีความหลากหลายของงานย่อย (โอเวอร์ 1990) เมื่อย่อยจะดำเนินการโดยผู้มีส่วนร่วมในการสั่งซื้อที่ต้องการงานในคำถามเสร็จเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นรูปแบบการอ้างว่างานทั้งหมดที่เหมาะสมในลำดับของงานบางอย่างทำให้มันเป็นไปได้ที่จะได้อย่างแม่นยำกำหนดลำดับชั้นของความซับซ้อนของงาน งานแตกต่างกันไปในความซับซ้อนในสองวิธีทั้งแนวนอน (ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับคลาสสิก); หรือแนวตั้ง (ที่เกี่ยวข้องกับข้อมูลแบบลำดับชั้น) ทฤษฎีคลาสสิกอธิบายข้อมูลจำนวนคำถามใช่ไม่มีที่ใช้ในการทำงาน ตัวอย่างเช่นถ้าใครถามคนในห้องพักไม่ว่าจะเป็นเงินหัวขึ้นมาเมื่อพวกเขาพลิกมันบอกว่าหัวของพวกเขาจะส่งหนึ่งบิตของข้อมูลในแนวนอน หากมีสองเหรียญหนึ่งจะต้องถามอย่างน้อยสองคำถามหนึ่งที่เกี่ยวกับเงินแต่ละ ดังนั้นแต่ละคำถาม 1 บิตเพิ่มเติมจะเพิ่มอีกนิด ให้เราบอกพวกเขามีสี่หน้ามีใบหน้าหมายเลข 1, 2, 3 หรือ 4 แทนการปั่นมันก็โยนมันกับพเป็นหนึ่งในไม่กับลูกเต๋าในเกมที่ อีกครั้งจะมีสองบิต ใครจะถามพวกเขาว่าใบหน้ามีเลขคู่ ถ้ามันไม่ได้ทำอย่างใดอย่างหนึ่งก็จะถามว่ามันเป็นความซับซ้อน 2. แนวนอนแล้วคือผลรวมของบิตที่จำเป็นโดยงานดังกล่าวเช่นเดียวกับที่นี้ แนวตั้งซับซ้อนลำดับชั้นหมายถึงจำนวนของ recursions (ลำดับชั้น) ที่การดำเนินการประสานงานจะต้องดำเนินการกับชุดขององค์ประกอบหลักของความซับซ้อน การดำเนินการในการสั่งซื้อที่สูงขึ้นของความซับซ้อนของลำดับชั้น (ก) มีการกำหนดไว้ในแง่ของการดำเนินการที่ต่ำกว่าการสั่งซื้อต่อไปของความซับซ้อนของลำดับชั้น; (ข) การจัดระเบียบและเปลี่ยนการดำเนินการที่ต่ำกว่าการสั่งซื้อ; และ (ค) การผลิตองค์กรของการกระทำที่ต่ำกว่าที่มีการสั่งซื้อใหม่และไม่ได้โดยพลการและไม่สามารถทำได้โดยการดำเนินการที่ต่ำกว่าผู้ที่สั่งซื้อเพียงอย่างเดียว เมื่อเงื่อนไขเหล่านี้ได้พบเราบอกว่าการดำเนินการที่สูงขึ้นเพื่อประสานงานการดำเนินการของการสั่งซื้อที่ลดลงต่อไป เพื่อแสดงให้เห็นว่าการกระทำที่ต่ำกว่าได้รับการจัดในการกระทำที่ซับซ้อนมากขึ้นตามลำดับชั้นให้เราหันไปตัวอย่างง่ายๆ เสร็จสิ้นการดำเนินการทั้งหมด 3 x (4 - (- 1) ถือว่าเป็นงานที่ต้องมีการกระทำการจำหน่ายที่ทำหน้าที่สั่งซื้อ nonarbitrarily การเพิ่มและการคูณในการประสานงานพวกเขากระทำการจำหน่ายจึงเป็นหนึ่งในการสั่งซื้อมากขึ้นตามลำดับชั้นที่ซับซ้อนกว่าการกระทำของการเพิ่มและการคูณเพียงอย่างเดียว.. และมันแสดงให้เห็นถึงลำดับเอกพจน์ที่เหมาะสมของการกระทำที่เรียบง่าย. แต่คนที่เป็นเพียงการเพิ่มสามารถเดินทางมาถึงคำตอบเดียวกันคนที่สามารถทำทั้งสองแสดงอิสระมากขึ้นในการทำงานของจิต. ดังนั้นคำสั่งของความซับซ้อนของงานจะถูกกำหนดผ่านการวิเคราะห์ ความต้องการของแต่ละงานโดยการทำลายมันลงไปในส่วนที่เป็นส่วนประกอบของ. ความซับซ้อนลำดับชั้นของงานหมายถึงจำนวนของการดำเนินการเรียงต่อกันจะมีที่เป็นสิ่งที่เป็นจำนวน recursions ว่าการกระทำของการประสานงานต้องดำเนินการ? สั่งสาม งานมีสามการดำเนินงานเรียงต่อกัน. งานของการสั่งซื้อสามทำงานในสองหรืองานเพิ่มเติมจากคำสั่งที่สองและงานของการสั่งซื้อทั้งสองทำงานในสองหรืองานเพิ่มเติมจากคำสั่งอย่างใดอย่างหนึ่ง (เป็นงานที่ง่าย) MHC ระบุ 15 คำสั่งของความซับซ้อนของลำดับชั้น ลำดับดังนี้ (0) computory (1) ประสาทสัมผัสและมอเตอร์ (2) วงกลมประสาทสัมผัสมอเตอร์ (3) ประสาทสัมผัสมอเตอร์ (4) เล็กน้อย (5) sentential (6) preoperational (7 ) หลัก (8) คอนกรีต (9) นามธรรม (10) อย่างเป็นทางการ (11) ระบบ (12) metasystematic, (13) ตัวอย่างและ (14) ข้ามตัวอย่าง เมื่อบุคคลแก้งานในลำดับที่เฉพาะเจาะจงของความซับซ้อนเราบอกว่าพวกเขาได้ดำเนินงานที่อยู่ในขั้นตอนที่ ครั้งแรกที่สี่ขั้นตอนของ MHC (0-3)
สอดคล้องกับเพียเจต์sensorimotor เวทีที่เด็กทารกและเด็กเล็กมากดำเนินการ วัยรุ่นและผู้ใหญ่สามารถดำเนินการที่ใด ๆ ของขั้นตอนต่อมา MHC ขั้นตอนที่ 4 ถึง 6 สอดคล้องกับเพียเจต์ Preoperational เวที; 7 ถึง 8 สอดคล้องกับขั้นตอนการดำเนินงานของเขาคอนกรีต; และ 9 ถึง 11 สอดคล้องกับขั้นตอนการดำเนินงานอย่างเป็นทางการของเขา สามขั้นตอนที่สูงที่สุดใน MHC จะไม่แสดงในรูปแบบของเพียเจต์ เพราะขั้นตอน MHC จะแนวความคิดในแง่ของความซับซ้อนลำดับชั้นของงานมากกว่าในแง่ของการเป็นตัวแทนทางจิต (เช่นเดียวกับขั้นตอนของเพียเจต์) ที่แสดงให้เห็นถึงขั้นตอนที่สูงที่สุดการแสดงที่ประสบความสำเร็จในงานที่ซับซ้อนมากที่สุดลำดับชั้นมากกว่าครบกําหนดทางปัญญา ลักษณะของห้าขั้นตอนที่เกี่ยวข้องมากที่สุดในการทำความเข้าใจพฤติกรรมทางอาญาในวัยรุ่นและผู้ใหญ่จะได้รับการอธิบายไว้ด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นปกติ ทุกวัน สังเกตว่าผู้ใหญ่ส่วนใหญ่มีความรู้ความสามารถมากกว่าเด็กทั่วไป คำถามคือ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ เพื่อให้ทฤษฎีที่ทันสมัยของวิธีการที่ผู้ใหญ่มีความสามารถมากกว่าเด็ก บทความนี้จะต้องให้ประวัติโดยย่อ . เพียเจต์ ( & voneche Gruber ,1977 ) เคยอธิบาย ความแตกต่างระหว่างเด็กและผู้ใหญ่ โดยบอกว่า มี 4 ขั้นตอนของการพัฒนา : sensorimotor เวที ( ทารก ) ; ขั้นตอน preoperational ( เด็กระหว่างอายุ 2 และ 5 ) ; ขั้นตอนคอนกรีต ( เด็กอายุระหว่าง 6 และ 11 ) ; และเวทีอย่างเป็นทางการ ( วัยรุ่นและเกิน ) ตามทฤษฎีนี้คำตอบสั้น ๆ ว่าทำไมผู้ใหญ่มีความเชี่ยวชาญมากกว่า เด็กจะเป็น จากมุมมองของทฤษฎีของเพียเจต์ ผู้ใหญ่ควรคาดหวังให้เหตุผลโดยใช้การดำเนินการทางตรรกะ เด็กจะไม่ใช้เหตุผลเลย ( preoperations ) หรือพวกเขาจะใช้พวกเขาในแฟชั่นที่ จำกัด มากและคอนกรีต ( ปฏิบัติการคอนกรีต )มีหลายปัญหาที่อาจเกิดกับทฤษฎีนี้ ปัญหาสำคัญคือการพัฒนาที่ได้เห็นการเจริญเติบโตของโครงสร้างสมมุติจิตสมมติปกครองทั้งหมดหรือการกระทำส่วนใหญ่ของบุคคล นัยของเรื่องนี้ก็คือว่า ผู้ใหญ่ ตัวอย่างเช่น จะคาดหวังให้ปฏิบัติการใช้เหตุผลอย่างเป็นทางการในงาน รูปแบบของความซับซ้อนลำดับชั้นหรือ MHC ( Commons et al . ,2005 ; Commons & pekker , 2008 ; คอมมอนส์ ทรูโดว์ Stein , ริชาร์ด &
ตะแบก , 1998 ) ได้เสนอเดิมเป็นคำอธิบาย mentalistic น้อยลงและประโยชน์เพิ่มเติมของความแตกต่างระหว่างเด็กและผู้ใหญ่ และขาดความสม่ำเสมอในการแสดงในงาน มันเสนอคำอธิบายสำหรับภาพระยะความแตกต่างในประสิทธิภาพที่สามารถมองเห็นได้โดย MHC เริ่ม ด้วยความคิดที่ว่า สิ่งแวดล้อมที่เราอาศัยอยู่ถูกสร้างขึ้นเป็นจำนวนมากของงาน บางส่วนของงานทางปัญญา ( ตัวอย่างเช่น งานภายใน คณิตศาสตร์ ชีววิทยา หรือด้านอื่น ๆ ) บางส่วนของงานบุคคล ( เช่น หัดให้คนอื่นทำในสิ่งที่คุณต้องการ ) หรือเรีย ( เข้าใจเองดีกว่า )ของแต่ละพื้นที่ที่แตกต่างกันซึ่งมีงานที่จะได้รับชื่อโดเมน โดย MHC เสนอ ว่า งานในแต่ละรูปแบบ โดเมน เป็นลำดับ จากน้อย สาธารณูปการที่ซับซ้อนมากขึ้น สาธารณูปการที่ซับซ้อน ระบบจะขึ้นอยู่กับหลักการทางคณิตศาสตร์ว่า ข้อมูลที่จัด ( คูมบ์ ดอร์& tversky , 1970 ) และข้อมูลวิทยาศาสตร์ ( Commons 1984a & , ริชาร์ด1984b ; Lindsay &นอร์แมน , 1977 ; Commons & Rodriguez , 1990 , 1993 ) โดยเฉพาะ การอ้างถึงทางคณิตศาสตร์ของความซับซ้อนของงานนำเสนอให้ผู้เข้าร่วม แต่ไม่ตรงกับความซับซ้อนของการปฏิบัติของผู้เข้าร่วม ซึ่งจะเสร็จสมบูรณ์งานที่กำหนด .
งานทุกประกอบด้วยความหลากหลายของงาน ( โอเวอร์เติ้น , 2533 )เมื่องานจะดำเนินการโดยผู้เข้าร่วมในต้องเพื่อ งาน ใน คำถาม มีเรียบร้อยแล้ว ดังนั้น ยืนยันว่ารูปแบบงานทั้งหมดพอดีในลำดับของงานที่ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะแม่นยำกำหนดลำดับชั้นของความซับซ้อนเพื่องาน งานแตกต่างกันไปในความซับซ้อนในสองวิธี : แนวนอน ( เกี่ยวข้องกับข้อมูลคลาสสิก )หรือแนวตั้ง ( ที่เกี่ยวข้องกับข้อมูลแบบลำดับชั้น ) คลาสสิกข้อมูลทฤษฎีอธิบายถึงจำนวนครับไม่ต้องถามจะทำงาน ตัวอย่างเช่น ถ้าถามคนทั่วห้องว่าเพนนีมาหัวเมื่อพวกเขาพลิกมัน , ว่าหัวจะส่งหนึ่งบิตของข้อมูลในแนวนอน ถ้า มี สอง เหรียญ หนึ่งจะต้องถามอย่างน้อย 2 ข้อหนึ่งเกี่ยวกับแต่ละเหรียญ ดังนั้น แต่ละคำถามเพิ่มเติม 1 บิตจะเพิ่มบิตอื่น เราว่าพวกเขามีสี่เผชิญด้านบนด้วยใบหน้าที่มีหมายเลข 1 , 2 , 3 หรือ 4 แทนที่จะปั่นพวกเขาโยนมันกับพนักเหมือนลูกเต๋าในเกม อีกครั้ง จะมีสองบิต หนึ่งอาจจะถามพวกเขาว่า ใบหน้ามีจำนวนคู่ ถ้าไม่ได้ จะถามว่ามันเป็น 2แนวนอนความซับซ้อนแล้วก็คือผลรวมของบิตต้องตามช่าง งานนี้ แนวตั้งลำดับชั้นความซับซ้อนหมายถึงจำนวน recursions ( ชุด ) ที่ประสานการกระทำจะต้องดำเนินการในชุดของความซับซ้อนขององค์ประกอบหลัก การกระทำที่ระดับสูงของความซับซ้อนระดับลดหลั่น ( ) จะถูกกำหนดในแง่ของการกระทำที่ต่อไปลดความซับซ้อนเพื่อเปรียบเทียบ ;( ข ) จัดระเบียบและเปลี่ยนการกระทำ เพื่อลด และ ( c ) องค์กรเพื่อผลิตลดการกระทำที่ใหม่และไม่ได้โดยพลการและไม่สามารถสำเร็จได้โดยต่ำกว่าเพื่อการกระทำเพียงอย่างเดียว เมื่อเงื่อนไขเหล่านี้ได้พบ เราพูดว่า การกระทำ การกระทำเชิงพิกัดต่อไปลดการสั่งซื้อเพื่อแสดงวิธีการลดการกระทำได้รับการจัดเป็นลําดับชั้นการกระทำที่ซับซ้อนให้เราเปิดตัวอย่างง่าย ๆ เสร็จสิ้นงานทั้งหมด 3 x ( 4 - ( - 1 ) ถือเป็นงานที่ต้องทำการกระจาย . พระราชบัญญัติ nonarbitrarily สั่งเพิ่มและการคูณ ประสานงานให้พระราชบัญญัติการกระจายจึงสั่งอีก สาธารณูปการที่ซับซ้อนกว่าการกระทำของการเพิ่มและการคูณ คนเดียว และมันบ่งชี้ลำดับเหมาะสมเอกพจน์ของการกระทำที่เรียบง่าย ถึงแม้ว่าบางคนที่เรียบง่ายสามารถมาถึงคำตอบเดียวกัน ผู้ที่สามารถทำทั้งแสดงเสรีภาพมากกว่าการทำงานของจิต ดังนั้นคำสั่งของความซับซ้อนของงานถูกกำหนดผ่านการวิเคราะห์ความต้องการของแต่ละงาน โดยแบ่งลงในส่วนของส่วนประกอบต่าง ๆ ความซับซ้อนลำดับชั้นของงาน หมายถึง จำนวนที่เรียงต่อกันปฏิบัติการประกอบด้วย นั่นคือเบอร์อะไร recursions ที่ประสานการกระทำจะต้องดำเนินการ ? คำสั่งสามงานเรียงต่อกันได้ 3 งานงานของบริษัทเพื่อสามสองหรือมากกว่าสองงานจากการสั่งซื้อและงานสั่งการ สอง หรือ งานเพิ่มเติมจากการสั่งซื้อ ( ง่าย ) การระบุคำสั่งของความซับซ้อน MHC ชั้น 15 ลำดับดังนี้ ( 0 ) computory ( 1 ) มอเตอร์&ประสาทสัมผัส ( 2 ) มอเตอร์และวงกลม , ( 3 ) และ ( 4 ) ระบุ มอเตอร์ sentential ( 5 ) ( 6 ) preoperational ( 7 ) ประถมศึกษา ( 8 ) คอนกรีตบทคัดย่อ ( 9 ) ( 10 ) ( 11 ) เป็นระบบที่เป็นทางการ ( 12 ) metasystematic paradigmatic ( 13 ) และ ( 14 ) ข้าม paradigmatic . เมื่อบุคคลแก้งานที่สั่งเฉพาะของความซับซ้อน เรากล่าวว่า พวกเขาได้แสดงที่งานในขั้นนี้ สี่ขั้นตอนแรกของ MHC ( 0-3 ) สอดคล้องกับ
ของ Piaget sensorimotor ขั้นตอนที่ทารกและเด็กมากแสดงวัยรุ่นและผู้ใหญ่สามารถดำเนินการใด ๆของขั้นตอนที่ตามมา ขั้นตอนที่ 4 ถึง 6 MHC สอดคล้องของ Piaget preoperational เวที ; 7 ถึง 8 สอดคล้องกับขั้นตอนการปฏิบัติของเขา คอนกรีต และ 9 ถึง 11 สอดคล้องกับขั้นตอนการดำเนินงานของเขาอย่างเป็นทางการ สูงสุดสามขั้นตอนใน mhc ไม่ได้เป็นตัวแทนของ Piaget รุ่นเนื่องจากขั้นตอน MHC มีแนวคิดในเรื่องของความซับซ้อนลำดับชั้นของงานมากกว่าในแง่ของการเป็นตัวแทนจิต ( เป็นขั้นตอนของ Piaget ) ขั้นตอนสูงสุด หมายถึง ความสำเร็จในการปฏิบัติงานที่ซับซ้อนมากที่สุดในลําดับชั้นมากกว่า วุฒิภาวะทางปัญญาด้านของห้าขั้นตอนที่เกี่ยวข้องมากที่สุดที่จะเข้าใจพฤติกรรมทางอาญาในวัยรุ่นและผู้ใหญ่จะถูกอธิบายไว้ด้านล่าง .