Shitty First Drafts Anne Lamott fro

Shitty First Drafts
Anne Lamott from Bird by Bird
Born in San Francisco in 1954, Anne Lamott is a graduate of Goucher College
in Baltimore and is the author of six novels, including Rosie (1983), Crooked Little
Heart (1997), All New People (2000), and Blue Shoes (2002). She has also been the
food reviewer for California magazine, a book reviewer for Mademoiselle, and a
regular contributor to Salon’s “Mothers Who Think.” Her nonfiction books include
Operating Instructions: A Journal of My Son’s First Year (1993), in which she
describes her adventures as a single parent, and Tender Mercies: Some Thoughts on
Faith (1999), in which she charts her journey toward faith in God.
In the following selection, taken from Lamott’s popular book about writing,
Bird by Bird (1994), she argues for the need to let go and write those “shitty first
drafts” that lead to clarity and sometimes brilliance in our second and third drafts.
1 Now, practically even better news than that of short assignments is the idea of
shitty first drafts. All good writers write them. This is how they end up with good
second drafts and terrific third drafts. People tend to look at successful writers who
are getting their books published and maybe even doing well financially and think
that they sit down at their desks every morning feeling like a million dollars, feeling
great about who they are and how much talent they have and what a great story they
have to tell; that they take in a few deep breaths, push back their sleeves, roll their
necks a few times to get all the cricks out, and dive in, typing fully formed passages
as fast as a court reporter. But this is just the fantasy of the uninitiated. I know some
very great writers, writers you love who write beautifully and have made a great deal
of money, and not one of them sits down routinely feeling wildly enthusiastic and
confident. Not one of them writes elegant first drafts. All right, one of them does, but
we do not like her very much. We do not think that she has a rich inner life or that
God likes her or can even stand her. (Although when I mentioned this to my priest
friend Tom, he said you can safely assume you've created God in your own image
when it turns out that God hates all the same people you do.)
2 Very few writers really know what they are doing until they've done it. Nor do
they go about their business feeling dewy and thrilled. They do not type a few stiff
warm-up sentences and then find themselves bounding along like huskies across the
snow. One writer I know tells me that he sits down every morning and says to
himself nicely, "It's not like you don't have a choice, because you do -- you can
either type, or kill yourself." We all often feel like we are pulling teeth, even those
writers whose prose ends up being the most natural and fluid. The right words and
sentences just do not come pouring out like ticker tape most of the time. Now,
Muriel Spark is said to have felt that she was taking dictation from God every
morning -- sitting there, one supposes, plugged into a Dictaphone, typing away,
humming. But this is a very hostile and aggressive position. One might hope for bad
things to rain down on a person like this.
3 For me and most of the other writers I know, writing is not rapturous. In fact, the
only way I can get anything written at all is to write really, really shitty first drafts.
4 The first draft is the child's draft, where you let it all pour out and then let it romp
all over the place, knowing that no one is going to see it and that you can shape it
later. You just let this childlike part of you channel whatever voices and visions
come through and onto the page. If one of the characters wants to say, "Well, so
what, Mr. Poopy Pants?," you let her. No one is going to see it. If the kid wants to
get into really sentimental, weepy, emotional territory, you let him. Just get it all
down on paper because there may be something great in those six crazy pages that
you would never have gotten to by more rational, grown-up means. There may be
something in the very last line of the very last paragraph on page six that you just
love, that is so beautiful or wild that you now know what you're supposed to be
writing about, more or less, or in what direction you might go -- but there was no
way to get to this without first getting through the first five and a half pages.
5 I used to write food reviews for California magazine before it folded. (My writing
food reviews had nothing to do with the magazine folding, although every single
review did cause a couple of canceled subscriptions. Some readers took umbrage at
my comparing mounds of vegetable puree with various ex-presidents' brains.) These
reviews always took two days to write. First I'd go to a restaurant several times with
a few opinionated, articulate friends in tow. I'd sit there writing down everything
anyone said that was at all interesting or funny. Then on the following Monday I'd
sit down at my desk with my notes and try to write the review. Even after I'd been
doing this for years, panic would set in. I'd try to write a lead, but instead I'd write a
couple of dreadful sentences, XX them out, try again, XX everything out, and then
feel despair and worry settle on my chest like an x-ray apron. It's over, I'd think
calmly. I'm not going to be able to get the magic to work this time. I'm ruined. I'm
through. I'm toast. Maybe, I'd think, I can get my old job back as a clerk-typist. But
probably not. I'd get up and study my teeth in the mirror for a while. Then I'd stop,
remember to breathe, make a few phone calls, hit the kitchen and chow down.
Eventually I'd go back and sit down at my desk, and sigh for the next ten minutes.
Finally I would pick up my one-inch picture frame, stare into it as if for the answer,
and every time the answer would come: all I had to do was to write a really shitty
first draft of, say, the opening paragraph. And no one was going to see it.
6 So I'd start writing without reining myself in. It was almost just typing, just
making my fingers move. And the writing would be terrible. I'd write a lead
paragraph that was a whole page, even though the entire review could only be three
pages long, and then I'd start writing up descriptions of the food, one dish at a time,
bird by bird, and the critics would be sitting on my shoulders, commenting like
cartoon characters. They'd be pretending to snore, or rolling their eyes at my
overwrought descriptions, no matter how hard I tried to tone those descriptions
down, no matter how conscious I was of what a friend said to me gently in my early
days of restaurant reviewing. "Annie," she said, "it is just a piece of chicken. It is just
a bit of cake."
7 But because by then I had been writing for so long, I would eventually let myself
trust the process -- sort of, more or less. I'd write a first draft that was maybe twice
as long as it should be, with a self-indulgent and boring beginning, stupefying
descriptions of the meal, lots of quotes from my black-humored friends that made
them sound more like the Manson girls than food lovers, and no ending to speak of.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ร่างแรก shitty
Anne Lamott จากนกโดยนก
เกิดใน San Francisco ใน 1954, Anne Lamott เป็นบัณฑิตของวิทยาลัย Goucher
ในบัลติมอร์ และเป็นผู้เขียนนวนิยายหก รวม Rosie (1983), คดเล็กน้อย
หัวใจ (1997), คนใหม่ทั้งหมด (2000), และ รองเท้าสีน้ำเงิน (2002) เธอยังได้รับการ
ผู้ตรวจทานอาหารในแคลิฟอร์เนียนิตยสาร ผู้ตรวจทานสมุดสำหรับดมัวแซล และ
สนับสนุนทั่วไปของร้าน "มารดาที่คิด" รวมหนังสือของเธอ nonfiction
ปฏิบัติคำแนะนำ: A สมุดรายวันของฉันลูกของปีแรก (1993), ในที่เธอ
อธิบายการผจญภัยของเธอเป็นหลักเดียว และ Mercies ชำระเงิน: คิดบางบน
ศรัทธา (1999), ที่เธอแผนภูมิการเดินทางของเธอไปสู่ความเชื่อในพระเจ้า
ในตัวเลือกต่อไปนี้ นำมาจากหนังสือยอดนิยมของ Lamott เกี่ยวกับเขียน,
นกจากนก (1994), เธอจนต้องปล่อย และเขียนที่ "แรก shitty
ร่าง" ที่นำไปสู่ความชัดเจนและบางครั้งความในร่างที่สอง และสามของเรา
1 ตอนนี้ ข่าวจริงยิ่งกว่าที่กำหนดโดยเป็นความคิดของ
ร่างแรก shitty ทั้งหมดผู้เขียนดีเขียน กล่าวว่าพวกเขาจบลง ด้วยดี
สองแบบร่างและแบบร่างสามยอดเยี่ยม คนที่มีแนวโน้มที่ผู้เขียนประสบความสำเร็จที่
ได้รับหนังสือการเผยแพร่ และแม้อาจจะทำด้วยเงิน และคิดว่า
ที่พวกเขานั่งลงที่โต๊ะของพวกเขารู้สึกทุกเช้าเช่นล้านดอลลาร์ รู้สึก
ดีเกี่ยวกับ และมากความสามารถที่มีและสิ่งดีเรื่องพวกเขา
ได้บอก ที่พวกเขาใช้ในการหายใจลึกกี่ ผลักดันกลับของแขน ม้วนของ
คอบางครั้ง การรับ cricks ทั้งหมดออก ดำน้ำ พิมพ์เต็มรูปแบบทางเดิน
อย่างรวดเร็วที่ผู้สื่อข่าวศาล แต่เป็นเพียงจินตนาการของ uninitiated ฉันรู้ว่าบาง
มากนักเขียน นักเขียนที่คุณรักที่เขียนอย่างสวยงาม และทำให้ดีที่สุด
เงิน และไม่หนึ่งของพวกเขาอยู่ลงเป็นประจำรู้สึกกระตือรือร้นอาละวาด และ
มั่นใจ ไม่หนึ่งเขียนแบบร่างแรกที่สง่างาม หนึ่งของพวกเขาไม่ แต่
เราไม่ชอบเธอมากขึ้น เราไม่คิดว่า เธอมีชีวิตภายในรวยหรือ
พระเจ้าชอบเธอ หรือสามารถแม้ยืนเธอ (แม้ว่าเมื่อฉันกล่าวนี้ให้พระสงฆ์ฉัน
เพื่อนทอม เขากล่าวว่า คุณสามารถอย่างปลอดภัยถือว่าคุณได้สร้างพระในรูปของคุณเอง
เหมือนเมื่อมันเปิดออกมาพระเจ้าเกลียดคนที่คุณทำ)
มาก 2 นักเขียนน้อยจริง ๆ ทราบว่าพวกเขาทำจนกว่าจะได้ทำ หรือไม่
ไปเกี่ยวกับธุรกิจของพวกเขารู้สึกตื่นเต้น และ dewy พวกเขาไม่พิมพ์แข็งกี่
อุ่นเครื่องประโยค และหาเองตามขอบเขตเช่น huskies ข้าม
หิมะ ผู้เขียนหนึ่งทราบแต่บอกฉันว่า เขาอยู่ลงทุกเช้า และกล่าวว่า การ
ตัวอย่างดี "ก็ไม่เหมือนคุณไม่มีทางเลือก เนื่องจากคุณ - คุณสามารถ
พิมพ์ หรือฆ่าตัวเองได้ " เรามักจะรู้สึกเหมือนเรากำลังดึงฟัน แม้ผู้
เขียนร้อยแก้วซึ่งสิ้นสุดลงเป็นธรรมชาติมากที่สุดและน้ำมัน คำถูก และ
ประโยคเพียงมาเทออกเหมือนสัญลักษณ์เทปส่วนใหญ่เวลา ตอนนี้,
muriel ความกล้าหาญประกายกล่าวได้รู้สึกว่า เธอคือการเขียนตามคำบอกจากพระเจ้าทุก
เช้า - นั่ง หนึ่ง supposes เสียบ Dictaphone พิมพ์
ฮัม แต่นี่คือตำแหน่งที่เป็นมิตร และก้าวร้าว หนึ่งอาจหวังร้าย
สิ่งที่โปรยลงบนคนเช่นนี้
3 สำหรับฉันและส่วนใหญ่ของนักเขียนอื่น ๆ ที่ฉันรู้ เขียนไม่ rapturous ในความเป็นจริง การ
วิธีเดียวที่ฉันจะได้รับสิ่งที่เขียนจะเขียนจริง ๆ แบบร่างแรกจริง ๆ shitty
4 ร่างแรกเป็นร่างของเด็ก ที่คุณให้มันเทออก และจากนั้น ปล่อยให้มัน romp
ทั่วทุกสถาน รู้ว่า ไม่มีใครจะไปเห็น และคุณสามารถรูปร่าง
ในภายหลัง คุณเพียงให้ส่วนนี้ childlike ของคุณที่ช่องเสียงและวิสัยทัศน์สิ่ง
มาถึง และลง บนหน้า ถ้าตัวอย่างใดอย่างหนึ่งอยากพูด, "ดี ดังนั้น
อะไร คุณ Poopy กางเกง?, " คุณให้เธอ ไม่มีใครจะเห็น ถ้าเด็กต้องการ
ในดินแดนอันอ่อนหวานจริง ๆ weepy อารมณ์ คุณให้เขา เพิ่งได้รับมันทั้งหมด
ลงบนกระดาษ เนื่องจากอาจมีบางสิ่งบางอย่างที่ดี เหล่านั้นบ้า 6 หน้าที่
คุณจะไม่มีลาบด้วยเหตุผลมากขึ้น grown-up อาจมี
บางสิ่งบางอย่างในบรรทัดท้ายสุดของย่อหน้าสุดท้ายมากหน้า 6 ที่คุณเพิ่ง
รัก ก็เพื่อให้สวยงาม หรือป่าที่คุณตอนนี้รู้ว่าคุณไม่ควรจะเป็น
เขียนเกี่ยวกับ น้อย หรือ ในทิศทางใดคุณอาจ ไป - แต่มีไม่
วิธีนี้โดยไม่ได้รับผ่านทางหน้าแรกห้าครึ่งแรกไป
5 เคยเขียนรีวิวอาหารในแคลิฟอร์เนียนิตยสารก่อนที่จะพับ (ฉันเขียน
รีวิวอาหารก็ไม่ มีนิตยสารพับ แม้ว่าทุกเดียว
ตรวจทานได้ทำให้คู่ของสมาชิกถูกยกเลิก Umbrage ที่ใช้เวลาอ่านบาง
mounds ฉันเปรียบเทียบของ puree ผักกับต่าง ๆ อดีตประธานาธิบดีของสมอง) เหล่านี้
รีวิวเสมอใช้เวลาสองวันในการเขียน ก่อน จะไปร้านหลายครั้ง
เพื่อนเกลี้ย ชัดไม่กี่ในใย ฉันจะนั่งมีเขียนลงทุกอย่าง
ใครบอกที่ตลก หรือน่าสนใจเลย คลิกที่ต่อวันจันทร์ฉัน
นั่งลงที่โต๊ะของฉันกับบันทึกย่อของฉัน และพยายามที่จะเขียนการตรวจทาน แม้หลังจากที่ผมเคย
ทำเช่นนี้สำหรับปี ตกใจจะตั้งในการ จะพยายามเขียนเป้าหมาย แต่แทน จะเขียนเป็น
คู่ของประโยค dreadful, XX ออก ลอง XX ทุกอย่างแล้ว
รู้สึกสิ้นหวังและความกังวลที่จ่ายบนหน้าอกของฉันเช่นมีเรือเอ็กซ์เรย์ มันอยู่เหนือ ผมคิดว่า
เบา ๆ ฉันไม่ไปจะได้รับเวทมนตร์ทำงานครั้งนี้ครับ ฉันกำลังเจ๊ง ฉัน
ผ่าน ฉันขนมปัง บางที ฉันคิดว่า ฉันสามารถได้งานเก่ากลับมาเป็นเสมียนผู้ดูแลระบบ แต่
คงไม่ ฉันจะลุกขึ้น มาศึกษาฟันในกระจกในขณะที่ แล้วฉันจะหยุด,
อย่าลืมหายใจ โทรศัพท์กี่ ตีครัว และควรรับประทานลง
ในที่สุดฉันจะกลับไปนั่งลงที่โต๊ะของฉัน และถอนหายใจ 10 นาทีถัดไป
ในที่สุด ฉันจะหยิบกรอบรูปหนึ่งนิ้วของฉัน มองลงไปว่าสำหรับคำตอบ,
และทุก ครั้งจะมาคำตอบ: ทั้งหมดผมจะทำคือการเขียน shitty จริง ๆ
ร่างแรกของ กล่าวว่า เปิดย่อหน้า และไม่มีใครไปดู
6 ดังนั้น ฉันจะเริ่มต้นเขียน โดย reining เองใน ก็เกือบเพียงพิมพ์ เพียง
นิ้วย้ายทำการ และการเขียนจะน่ากลัว จะเขียนเป้าหมาย
ย่อหน้าที่หน้าทั้งหมด แม้ว่าการทบทวนทั้งหมดอาจจะสาม
หน้ายาว แล้วฉันจะเริ่มต้นเขียนค่าคำอธิบายของอาหาร อาหารจานเดียว ที่
นกนก และนักวิจารณ์จะนั่งอยู่บนไหล่ของฉัน แสดงความคิดเห็นเหมือน
การ์ตูนอักขระ พวกเขาจะหลอกกรน หรือกลิ้งตาที่ฉัน
overwrought คำอธิบาย ไม่ยากพยายามเสริมคำอธิบายเหล่านั้น
ลง ไม่ว่าวิธีใส่ผมของเพื่อนพูดกับผมเบา ๆ ในช่วงต้นของฉัน
วันทานอาหาร "แอนนี่ เธอกล่าวว่า "มันเป็นเพียงชิ้นส่วนของไก่ ก็
บิตของเค้ก "
7 แต่เนื่องจากนั้น ฉันได้ถูกเขียนสำหรับตราบ ฉันก็จะ ปล่อยให้ตัวเอง
เชื่อถือกระบวนการ - จัดเรียงของ น้อย จะเขียนแบบร่างแรกที่ถูกทีสอง
ตราบเท่าที่มันควรจะ กับความน่าเบื่อ และเพื่อประโยชน์ของตัวเริ่มต้น stupefying
คำอธิบายของอาหาร ใบเสนอราคาจากเพื่อนของฉัน humored ดำที่มากมาย
ออกเสียงมากกว่า เช่นหญิงแมนสันรักอาหาร และไม่มีที่สิ้นสุดการพูดของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ร่างแรก แอนเลย
lamott จากนก โดยนก
เกิดในซานฟรานซิสโกในปี 1954 แอน lamott เป็นบัณฑิตของวิทยาลัย Goucher
ในบัลติมอร์และเป็นผู้เขียนนวนิยายหก ได้แก่ โรซี่ ( 1983 ) , หัวใจ
โค้ง ( 1997 ) คนใหม่ทั้งหมด ( 2000 ) , และรองเท้าสีน้ำเงิน ( 2545 ) . เธอยังได้ทานอาหาร
นิตยสารแคลิฟอร์เนีย เป็นผู้ตรวจทานหนังสือสำหรับคุณผู้หญิงและ
ผู้สนับสนุนปกติไปร้าน " มารดาว่า " หนังสือสารคดีของเธอรวมถึง
คําแนะนําในการปฏิบัติ : บันทึกของปีแรกของลูกชายของฉัน ( 1993 ) , ที่เธอ
อธิบายการผจญภัยของเธอเป็นแม่เดี่ยว และความกรุณา : ความคิดบางอย่างเกี่ยวกับ
ศรัทธา ( 1999 ) ซึ่งเธอแผนภูมิของเธอเดินทางไปทางศรัทธา ในพระเจ้า
ในการต่อไปนี้ ถ่ายจาก lamott นิยมหนังสือเกี่ยวกับการเขียน
นกด้วย นก ( 1994 ) , เธอให้เหตุผลเพื่อต้องการที่จะปล่อยให้ไปและเขียน " กันก่อน
ร่าง " ที่นำไปสู่ความชัดเจนและบางครั้งโชติช่วงในร่างที่สอง และที่สามของเรา
1 ตอนนี้ ข่าวจริงดีกว่าว่าในระยะสั้นของงานเป็นความคิดของ
กันก่อนร่าง เขียนดีเขียน นี่คือวิธีที่พวกเขาสิ้นสุดขึ้นกับร่างที่สองและสามดี
ยอดเยี่ยมฉบับร่างคนมักจะมองที่
นักเขียนที่ประสบความสำเร็จได้รับหนังสือของพวกเขาได้รับการตีพิมพ์ และบางทีแม้แต่ดีทางการเงิน และคิดว่า
ที่พวกเขานั่งลงที่โต๊ะของพวกเขาทุกเช้ารู้สึกเหมือนล้านดอลลาร์ ความรู้สึก
ที่ดีเกี่ยวกับพวกเขาคือใคร และความสามารถของพวกเขา มีมากแค่ไหน และอะไรที่ดีเรื่องราวพวกเขา
ต้องบอก ว่า พวกเขา ใช้ breaths ลึก ดันกลับแขนของเขา ม้วนของพวกเขา
คอไม่กี่ครั้งเพื่อให้ได้ cricks ทั้งหมดออก และกระโดดในการพิมพ์เกิดขึ้นอย่างเต็มที่หัวข้อ
เร็วศาลนักข่าว แต่นี้เป็นเพียงจินตนาการของมือใหม่ . ฉันรู้ว่าบาง
ที่ดีมากนักเขียน นักเขียน คุณรักใครเขียนอย่างสวยงามและมีการจัดการที่ดี
เงิน และไม่ได้หนึ่งของพวกเขานั่งตรวจความรู้สึกอย่างกระตือรือร้นและ
มั่นใจไม่ได้หนึ่งของพวกเขาเขียนหราก่อนร่าง เอาล่ะ หนึ่งในนั้นมี แต่
เราไม่ได้ชอบเธอมากนะ เราไม่คิดว่าเธอมีรวยภายในชีวิตหรือ
พระเจ้าชอบเธอหรือแม้แต่จุดยืนของเธอ ( แต่เมื่อผมกล่าวถึงนี้กับนักบวช
เพื่อนทอม เขาบอกว่าคุณอย่างปลอดภัยสามารถสมมติว่าคุณได้สร้างพระเจ้าของคุณเองภาพ
เมื่อปรากฎว่าพระเจ้าเกลียดทุกคนเดียวกันคุณ
)2 นักเขียนน้อยมากจริงๆรู้ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังทำจนกว่าพวกเขาจะทำมัน หรือ
พวกเขาไปเกี่ยวกับธุรกิจ รู้สึกสดชื่น และตื่นเต้น พวกเขาไม่ได้ชนิดไม่กี่ประโยคแล้วแข็ง
อุ่นเครื่องพบตัวเองวิ่งตามเหมือน Huskies ข้าม
หิมะ นักเขียนคนหนึ่งที่ผมรู้จัก บอกว่าเขานั่งทุกเช้า และบอกว่าตัวเองเป็นอย่างดี

" มันไม่เหมือนที่คุณไม่มีทางเลือกเพราะคุณทำ -- คุณสามารถ
พิมพ์ หรือฆ่าตัวเอง เราทุกคนมักจะรู้สึกว่าเรากำลังดึงฟัน แม้แต่ผู้เขียนร้อยแก้ว
ซึ่งสิ้นสุดขึ้นเป็นธรรมชาติมากที่สุด และของเหลว คำพูดและ
ประโยคเพียงไม่พรั่งพรูออกมาเหมือนเทป Ticker มากที่สุดของเวลา ตอนนี้
Muriel จุดประกายได้กล่าวว่ารู้สึกว่าเธอจดตามคำบอกจากพระเจ้าทุกวัน
ตอนเช้า . . . นั่งอยู่ตรงนั้น สมมติ หนึ่ง ,เสียบเครื่องอัดเสียง พิมพ์ไป
ฮัมอยู่ แต่นี่มันดื้อและก้าวร้าวตำแหน่ง หนึ่งอาจหวังร้าย
สิ่งที่ฝนดูถูกคนอย่างนี้
3 สำหรับฉันและส่วนใหญ่ของนักเขียนคนอื่นที่ผมรู้จัก การเขียนไม่ใช่ความปิติยินดีอย่างยิ่ง . ในความเป็นจริง ,
ทำให้ได้เขียนอะไรเลยเขียนจริง ๆจริง ๆ แรกของพวกเขา
4 ร่างแรกเป็นร่างของเด็กที่คุณปล่อยให้มันรินออกมา แล้วปล่อยให้มันวิ่งเล่น
ทั่วทุกสถานที่ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีใครไปดู และคุณสามารถรูปร่าง
ทีหลัง คุณปล่อยให้ส่วนเด็กของคุณช่องไม่ว่าเสียงและวิสัยทัศน์
มาผ่านและลงบนหน้าเว็บ ถ้าหนึ่งในตัวละครที่อยากพูด " งั้น
สิ่งที่คุณ poopy pants ? " ปล่อยเธอ จะไม่มีใครเห็นมัน ถ้าลูกอยาก
เข้าจริงๆ อารมณ์อ่อนไหว ร้องไห้ อารมณ์ของคุณให้เขา แค่ได้รับมันทั้งหมด
ลงบนกระดาษเพราะอาจจะมีสิ่งที่ดีในหกบ้าหน้า
คุณจะไม่ต้องด้วยเหตุผลแบบผู้ใหญ่ หมายถึง อาจจะมีบางอย่างในบรรทัด
สุดท้ายของย่อหน้าสุดท้ายมากในหน้าหกที่คุณ
ความรักที่สวยมาก หรือป่าที่ตอนนี้คุณรู้ว่าคุณควรจะ
เขียนเกี่ยวกับ มากขึ้นหรือน้อยลง หรือในสิ่งที่ทิศทางที่คุณอาจจะไป . . . แต่ไม่มี
วิธีการที่จะได้รับนี้โดยไม่ต้องแรกจะผ่านครั้งแรกห้าและครึ่งหน้า
5 ผมเคยเขียนรีวิวอาหารนิตยสารแคลิฟอร์เนีย ก่อนจะพับเก็บ ( รีวิวอาหารการเขียน
ของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับนิตยสารพับแม้ว่าทุกๆ
ทบทวนทำให้คู่ของการยกเลิกการสมัครสมาชิก ผู้อ่านบางคนเอาร่มที่
ของฉันเปรียบเทียบกองผักซุปข้นกับประธานาธิบดีอดีตต่าง ๆสมอง ) สิ่งเหล่านี้
วิจารณ์มักจะเอาสองวันเขียน แรกที่ฉันไปที่ร้านอาหาร หลายครั้งกับ
ไม่กี่ความเห็นชัดเจน , เพื่อนในพ่วง ผมนั่งเขียนลงทุกอย่าง
ใครบอกว่านั่นคือที่น่าสนใจ หรือ ตลก แล้วในวันจันทร์ต่อไปนี้ฉันจะ
นั่งลงที่โต๊ะของฉันกับบันทึกของฉันและพยายามเขียนทบทวน แม้หลังจากที่ฉันได้รับ
ทำแบบนี้มาหลายปีแล้ว กลัวจะตั้งค่าใน ผมจะลองเขียนเป็นตะกั่ว แต่แทนที่ผมจะเขียน
สองประโยคที่น่ากลัว , xx ออก พยายามอีกครั้ง , xx ทุกอย่างออกแล้ว
รู้สึกสิ้นหวังและกังวลปักบนหน้าอกของฉันเช่น เอ็กซเรย์ ผ้ากันเปื้อน มันมากกว่าที่ฉันคิด
อย่างใจเย็น ฉันไม่สามารถรับเวทมนตร์เพื่องานในครั้งนี้ ฉันทำลาย ผม
ผ่าน ฉันดื่ม บางที ฉันก็คิดว่า ฉันสามารถกลับไปทำงานเดิมของผม เป็นเสมียนพิมพ์ดีด แต่
อาจจะไม่ ฉันลุกขึ้นและการศึกษาฟันของฉันในกระจกสักพัก แล้วฉันจะหยุด
อย่าลืมหายใจ ให้โทรศัพท์บางเข้าครัวและเฉาลง
ในที่สุดฉันก็กลับไปนั่งที่โต๊ะ แล้วถอนหายใจ เพราะอีกสิบนาที
ในที่สุดฉันก็หยิบกรอบรูปหนึ่งนิ้ว มองลงไปเป็นถ้าสำหรับคำตอบ
และทุกครั้งก็จะได้คำตอบ : ทั้งหมดที่ฉันต้องทำคือเขียนห่วยแตกจริงๆ
ร่างแรกของ , พูด , ย่อหน้าเปิด และไม่มีใครจะเห็นมัน
ดังนั้นฉันจะเริ่มเขียนโดยบังเหียนเอง มันเกือบจะพิมพ์แค่
ทำให้มือของฉันไป และการเขียนก็แย่ ผมจะเขียนตะกั่ว
ย่อหน้าที่เป็นทั้งหน้า แม้ว่าความคิดเห็นที่ทั้งหมดได้เพียง 3
หน้ายาว และผมก็เริ่มเขียนรายละเอียดของอาหาร อาหารจานเดียวที่เวลา
นกด้วย นก และนักวิจารณ์จะนั่งอยู่บนไหล่ของฉันความเห็นชอบ
ตัวละครในการ์ตูน พวกเขาจะแกล้งกรน หรือรีดตาของเขาในรายละเอียดประณีตของฉัน
, ไม่ว่าฉันจะพยายามอธิบายเหล่านั้น
เสียงลง ไม่ว่าสติฉันคือสิ่งที่เพื่อนพูดกับผมเบา ๆในวันแรก
ร้านอาหารทบทวน " แอนนี่ " เธอกล่าวว่า " มันเป็นเพียงชิ้นส่วนของไก่ มันเป็นเพียงบิตของเค้ก

"แต่เพราะตอนนั้นผมได้เขียนมานาน ผมในที่สุดก็จะปล่อยให้ตัวเอง
เชื่อกระบวนการ -- จัดเรียงของ มากกว่า หรือน้อยกว่า ผมจะเขียนร่างแรกที่ถูกอาจจะสองครั้ง
เท่าที่ควร โดยเริ่มต้นด้วยตนเอง ผ่อนปรน และน่าเบื่อ stupefying
คำอธิบายของอาหารมากมายจากเพื่อนๆ ที่ทำให้ผมสีดำความพอใจใช่ไหม
พวกเขาเสียงเหมือนแมนสันหญิงมากกว่าคนรักอาหารและไม่มีสิ้นสุด พูด