(แปลงานที่ 1The End of Story ?)Fran

(แปลงานที่ 1The End of Story ?)
Francis Fukuyama : The national Interest, Summer 1989

In watching the flow of events over the past decade or so, it is hard to avoid the feeling that something very fundamental has happened in world history. The past year has seen a flood of articles commemorating the end of the Cold War, and the fact that “peace” seems to be breaking out in many regions of the world. Most of these analyses lack any larger conceptual framework for distinguishing between what is essential and what is contingent or accidental in world history, and are predictably superficial. If Mr. Gorbachev were ousted from the Kremlin or a new Ayatollah proclaimed the millennium for a desolate Middle Eastern capital, these same commentators would scramble to announce the rebirth of a new era of conflict.
And yet, all of these people sense dimly that there is some larger process at work, a process that gives coherence and order to the daily headlines. The twentieth century saw the developed world descend into a paroxysm of ideological violence, as liberalism contended first with the remnants of absolutism, then bolshevism and fascism, and finally an updated Marxism that threatened to lead to the ultimate apocalypse of nuclear war. But the century that began full of self-confidence in the ultimate triumph of Western liberal democracy seems at its close to be returning full circle to where it started: no to an “end of ideology” or a convergence between capitalism and socialism, as earlier predicted, but to an unabashed victory of economic and political liberalism,
The triumph of the West, of the Western idea, is evident first of all in the total exhaustion of viable systematic alternatives to Western liberalism. In the past Decade, there have been unmistakable changes in the intellectual climate of the world’s two largest communist countries, and the beginnings of significant reform movements in both. But this phenomenon extends beyond high politics and it can be seen also in the ineluctable spread of consumerist Western culture in such diverse contexts as the peasants’ markets and color television sets now omnipresent throughout China, the cooperative restaurants and clothing stores opened in the past year in Moscow, the Beethoven piped into Japanese department stores, and the rock music enjoyed alike in prague, Rangoon, and Tehran.
What we may be witnessing in not just the end of the Cold War, or the passing of a particular period of post-war history, but the end of history as such: that is, the end point of mankind’s ideological evolution and the universalization of Western liberal democracy as the final form of human government. This is not to say that there will no longer be events to fill the pages of Foreign Affairs’s yearly summaries of international relations, for the victory of liberalism has occurred primarily in the realm of ideas or consciousness and is as yet incomplete in the real or material world. But there are powerful reasons for believing that it is the ideal that will govern the material world in the long run. To understand how this is so, we must first consider some theoretical issues concerning the nature of historical change.

I
The notion of the end of history is not an original one. Its best known propagator was Karl Marx, who believed that the direction of historical development was a purposeful one determined by the interplay of material forces, and would come to an end only with the achievement of a communist utopia that would finally resolve all prior contradictions. But the concept of history as a dialectical process with a beginning, a middle, and an end was borrowed by Marx from his great German predecessor Georg Wilhelm Friedrich Hegel.
For better or worse, much of Hegel’s historicism has become part of our contemporary intellectual baggage. The notion that mankind has progresses through a series of primitive stages of consciousness on his path to the present, and that these stages corresponded to concrete forms of social organization, such as tribal, slave owning, theocratic, and finally democratic egalitarian societies, has become inseparable form the modern understanding of man. Hegel was the first philosopher to speak the language of modern social science, insofar as man for him was the product of his concrete historical and social environment and not, as earlier natural right theorists would have it, a collection of more or less fixed “natural” attributes. The mastery and transformation of man’s natural environment through the application of science and technology was originally not a Marxist concept, but a Hegelian one. Unlike later historicists whose historical relativism degenerated into relativism tout court, however, Hegel
believed that history culminated in an absolute moment – a moment in which a final, rational form of society and state became victorious.
It is Hegel’s misfortune to be known now primarily as Marx’s precursor, and it is our misfortune that few of us are familiar with Hegel’s work from direct study, but only as it has been filtered through the distorting lens of Marxism. In France, however, there has been an effort to save Hegel from his Marxist interpreters and to resurrect him as the philosopher who most correctly speaks to our time. Among those modern French interpreters of Hegel, the greatest was certainly Alexandre Kojeve, a brilliant Russian émigré who taught a highly influential series of seminars in Paris in the 1930’s at the Ecole Practique des Hautes Etudes. While largely unknown in the United States, Kojeve had a major impact on the intellectual life of the continent. Among his students ranged such future luminaries as jean-Paul Sartre on the Left and Raymond Aron on the Right; post war existentialism borrowed many of its basic categories from Hegel via Kojeve.
Kojeve sought to resurrect the Hegel of the Phenomenology of Mind, the Hegel who proclaimed history to be at an end in 1806. For as early as this Hegel saw in Napoleno’s defeat of the Prussian monarchy at the Battle of Jena the victory of the ideals of the French Revolution, and the imminent universalization of the state incorporating the principles of liberty and equality. Kojeve, far from rejecting Hegel in light of the turbulent events of the next century and a half, insisted that the latter had been essentially correct. The battle of Jena marked the end of history because it was at that point that the vanguard of humanity (a term quite familiar to Marxists) actualized the principles of the French Revolution. While there was considerable work to be done after 1806 – abolishing slavery and the slave trade, extending the franchise to workers, women, blacks, and other racial minorities, etc. – the basic principles of the liberal democratic state could not be improved upon. The two world wars in this century and their attendant revolutions and upheavals simply had the effect of extending those principles spatially, such that the various provinces of human civilization were brought up to the level of its most advanced outposts, and of forcing those societies in Europe and North America at the vanguard of civilization to implement their liberalism more fully.
The state that emerges at the end of history is liberal insofar as it recognize and protects through a system of law man’s universal right to freedom, and democratic insofar as it exists only with the consent of the governed. For Kojeve, this so-called “universal homogenous state” found real-life embodiment in the countries of postwar Western Europe – precisely those flabby, prosperous, self-satisfied, inward-looking, weak-willed states whose grandest project was nothing more heroic than the creation of the Common Market. But this was only to be expected. For human history and the conflict that characterized it was based on the existence of “contradictions”: primitive man’s quest for mutual recognition, the dialectic of the master and slave, the transformation and mastery of nature, the struggle for the universal recognition of rights, and the dichotomy between proletarian and capitalist. But in the universal homogenous state, all prior contradictions are resolved and all human need s are satisfied. There is no struggle or conflict over “large” issues, and consequently no need for generals or statesmen; what remains is primarily economic activity. And indeed, Kojeve’s life was consistent with his teaching. Believing that there was no more work for philosophers as well since Hegel (correctly understood) had already achieved absolute knowledge, Kojeve left teaching after the war and spent the remainder of his life working as a bureaucrat in the European Economic Community, until his death in 1968.
To his contemporaries at mid-century, Kojeve’s proclamation of the end of history must have seemed like the typical eccentric solipsism of a French intellectual, coming as it did on the heels of World War ll and at the very height of the Cold War. To comprehend how Kojeve could have been so audacious as to assert that history has ended, we must first of all understand their meaning of Hegelian idealism.

II
For Hegel, the contradictions that drive history exist first of all in the realm of human consciousness, i.e. no he level of ideas – not the trivial election year proposals of American politicians, but ideas in the sense of large unifying world views that might best be understood under the rubric of ideology. Ideology in this sense is not restricted to the secular and explicit political doctrines we usually
Associate with the term, but can include religion, culture, and the complex of moral values underlying any society as well.
Hegel’s view of the relationship between the ideal and the real or material worlds was an extremely complicated one, beginning with the fact that for him the distinction between the two was only apparent. He did not believe that the real world conform

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

(แปลงานที่ 1The ตอนจบของเรื่อง)
ฟรานซิสฟุคุยาม่า: สนใจชาติ 1989 ร้อน

ในการดูกระแสของเหตุการณ์มากกว่าทศวรรษหรือมากกว่านั้น ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่ว่า บางมากพื้นฐานที่เกิดขึ้นในประวัติศาสตร์โลก ปีผ่านมาได้เห็นน้ำท่วมของระลึกจุดสิ้นสุดของสงครามเย็น บทความ และความจริงที่ว่า "สันติภาพ" ที่ดูเหมือนว่าจะ ถูกแบ่งออกในหลายภูมิภาคของโลก ส่วนใหญ่วิเคราะห์เหล่านี้มีกรอบแนวคิดการใหญ่สำหรับการแยกแยะระหว่างสิ่งที่จำเป็นและกองทัพหรือโดยไม่ตั้งใจในประวัติศาสตร์โลกคืออะไร และจะฉายผิวเผิน ถ้านาย คาอิลถูกล้มจากเครมลิน หรือเมื่อใหม่ประกาศมิลเลนเนียมสำหรับทุนตะวันออกกลางอ้างว้าง แสดงเดียวกันเหล่านี้จะแปลงประกาศเกิดใหม่ของยุคใหม่ของความขัดแย้ง
และยัง ทุกคนเหล่านี้รู้สึกมีว่า มีกระบวนใหญ่ที่ทำงาน กระบวนการที่ให้ศักยภาพและสั่งไปทุกวัน ศตวรรษที่ยี่สิบเห็นโลกพัฒนาประคับ paroxysm ของอุดมการณ์รุนแรง เป็นเสรีนิยม contended แรกกับเศษอันทรง ภูมิธรรม แล้ว bolshevism ฟาสซิสต์ และในที่สุดลัทธิมากซ์การปรับปรุงที่จะนำไปสู่วิบัติที่ดีที่สุดของสงครามนิวเคลียร์ แต่ดูเหมือนว่าศตวรรษที่เริ่มเต็มไปด้วยความมั่นใจในชัยชนะที่ดีที่สุดของระบอบเสรีประชาธิปไตยตะวันตก ที่ไปกลับเต็ม circle ไปเริ่มต้นที่: ไม่ "สิ้นสุดของอุดมการณ์" หรือบรรจบกันระหว่างทุนนิยมและสังคมนิยม เป็นที่คาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้ แต่เป็นชัยชนะซึ่งเสรีนิยมทางเศรษฐกิจ และการเมือง,
ชัยชนะของตะวันตก ความคิดตะวันตก, ได้ชัดแรกของทั้งหมดมารวมของทำงานแทนระบบเสรีนิยมตะวันตก ในทศวรรษที่ผ่านมา มีการเปลี่ยนแปลงแน่แท้ในสภาพภูมิอากาศทางปัญญาของโลกสองที่ใหญ่ที่สุดประเทศคอมมิวนิสต์ และจุดเริ่มต้นของการเคลื่อนย้ายการปฏิรูปที่สำคัญทั้ง แต่ปรากฏการณ์นี้ขยายไปเมืองสูงดังจะเห็นได้นอกจากนี้ในการแพร่กระจาย ineluctable ของ consumerist วัฒนธรรมตะวันตกในบริบทที่หลากหลายเช่นเป็นตลาดของชาวนา และโทรทัศน์สีชุดตอนนี้รตุจีน ร้านสหกรณ์ และร้านเสื้อผ้าที่เปิดในปีผ่านมาในมอสโก บีโธเฟนส่งผ่านเข้าไปในสรรพสินค้าญี่ปุ่น และเพลงร็อคที่ชอบเหมือน ในปราก เตหราน.
อะไรเราอาจจะเป็นพยานในไม่ใช่จุดสิ้นสุดของสงครามเย็น หรือผ่านรอบระยะเวลาเฉพาะประวัติศาสตร์สงครามหลัง แต่จุดสิ้นสุดของประวัติศาสตร์เช่น: คือ จุดสิ้นสุดของวิวัฒนาการของมนุษย์อุดมการณ์และ universalization ของระบอบเสรีประชาธิปไตยตะวันตกเป็นแบบสุดท้ายของรัฐบาลที่มนุษย์ได้ จึงไม่ต้องพูดว่า จะไม่มีเหตุการณ์เต็มหน้าของต่างประเทศสรุปรายปีของความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ชัยชนะของเสรีนิยมเกิดขึ้นในขอบเขตของความคิดหรือสำนึกเป็นหลัก และมีที่ยังไม่สมบูรณ์ในโลกจริง หรือวัสดุ แต่มีประสิทธิภาพสาเหตุเชื่อว่า เป็นการเหมาะที่จะควบคุมโลกวัสดุในระยะยาว เข้าใจว่ามี เราต้องพิจารณาปัญหาบางทฤษฎีเกี่ยวกับธรรมชาติของการเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ก่อน

ฉัน
ความสิ้นสุดของประวัติศาสตร์ไม่ใช่ต้นฉบับ Propagator ที่รู้จักกันดีคือ คาร์ล Marx ที่เชื่อว่า ทิศทางของการพัฒนาทางประวัติศาสตร์หนึ่ง purposeful ตามล้อของกองวัสดุ และจะมาสิ้นสุดกับความสำเร็จของยูโทเปียคอมมิวนิสต์ซึ่งในที่สุดจะแก้กันก็ทราบทั้งหมดเท่านั้น แต่แนวคิดของประวัติศาสตร์เป็นกระบวนการ dialectical มีจุดเริ่มต้น กลาง และสิ้นสุดที่ยืม โดย Marx จากเขาดีเยอรมันรุ่นก่อน Hegel จอร์จวิลเฮล์มฟรีดริช
สำหรับดีขึ้นหรือแย่ลง มากของ Hegel historicism ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกระเป๋าเดินทางปัญญาของเราทันสมัย ความที่มนุษย์ที่ได้ดำเนินไปผ่านชุดของขั้นตอนดั้งเดิมของสติบนเส้นทางของเขาปัจจุบัน และว่า ขั้นตอนเหล่านี้ corresponded กับรูปแบบองค์กรทางสังคม เช่นทาสชาว เจ้าของ theocratic และในที่สุดประชาธิปไตยสังคม egalitarian คอนกรีตได้กลายเป็น แบบฟอร์มต่อความเข้าใจของคนทันสมัย Hegel ได้นักปราชญ์แรกพูดภาษาของสังคมสมัยใหม่ insofar เป็นคนเขา ผลิตภัณฑ์สภาพแวดล้อมประวัติศาสตร์ และสังคมคอนกรีตของเขา และไม่ เป็นธรรมชาติก่อนขวา theorists จะมีมัน คอลเลกชันของแอตทริบิวต์ "ธรรมชาติ" คงน้อย เป็นครูและการเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อมธรรมชาติของมนุษย์โดยการประยุกต์ใช้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีไม่เดิมแนวคิด Marxist แต่ Hegelian หนึ่ง ซึ่งแตกต่างจาก historicists หลัง relativism อดีตมี degenerated เป็น relativism tout คอร์ท ไร Hegel
เชื่อว่า ประวัติ culminated ในช่วงเวลาแน่นอน – ครู่ซึ่งแบบสุดท้าย เชือดของสังคมและรัฐกลายเป็นชัยชนะ
มันเป็นโชคร้ายของ Hegel จะรู้จักตอนนี้เป็นสารตั้งต้นของ Marx หลัก และเป็นโชคร้ายของเราที่ไม่กี่ของเราจะคุ้นเคยกับการทำงานของ Hegel จากศึกษาโดยตรง แต่เพียงเป็นการกรองผ่านเลนส์ distorting ของลัทธิมากซ์ ในฝรั่งเศส อย่างไรก็ตาม มีความพยายามที่ จะบันทึก Hegel จากเขาโง่ Marxist และคืนชีพให้เขาเป็นนักปราชญ์ที่พูดมากที่สุดอย่างเวลาเรา ระหว่างล่ามฝรั่งเศสที่ทันสมัยของ Hegel ยิ่งใหญ่ได้อย่างแน่นอน Kojeve ภัณฑ์อเล็กซานเดอร์ émigré รัสเซียสดใสผู้สอนชุดสัมมนาในปารีสมีอิทธิพลสูงใน 1930's ที่ Ecole Practique des Hautes Etudes ในขณะที่ส่วนใหญ่รู้จักในสหรัฐอเมริกา Kojeve มีผลกระทบสำคัญในชีวิตทางปัญญาของทวีป ระหว่างนักเรียนของเขาอยู่ในช่วง luminaries เช่นในอนาคตเป็นฌองพอล Sartre ทางซ้ายและเรย์มอนด์ Aron บนขวา ลงสงครามอัตถิภาวนิยมยืมหลายประเภทของพื้นฐานจาก Hegel ผ่าน Kojeve
Kojeve ขอปล้ำ Hegel Phenomenology ใจ Hegel ที่ประกาศประวัติเป็นที่สิ้นสุดในค.ศ. 1806 สำหรับช่วงต้นที่ Hegel นี้เห็นในความพ่ายแพ้ของ Napoleno พระมหากษัตริย์ที่รบ Jena Prussian ชัยชนะของอุดมคติของการปฏิวัติฝรั่งเศส และ universalization จวนเจียนรัฐเพจหลักเสรีภาพและความเสมอภาค Kojeve จากปฏิเสธ Hegel เมื่อเหตุการณ์ปั่นป่วนของการต่อศตวรรษครึ่ง ยืนยันว่า หลังได้ถูกต้องเป็นหลัก ยุทธ Jena ทำเครื่องหมายสิ้นสุดของประวัติศาสตร์เนื่องจากเป็นจุดที่ว่า ทัพหน้าของมนุษยชาติ (คำที่ค่อนข้างคุ้นเคยกับ Marxists) actualized หลักการของการปฏิวัติฝรั่งเศส ในขณะที่มีงานมากจะทำหลังจากค.ศ. 1806 – abolishing ทาสและการค้าทาส การขยายแฟรนไชส์คน ผู้หญิง ดำ และอื่น ๆ คมิเชื้อชาติ ฯลฯ การหลักการพื้นฐานของรัฐเสรีประชาธิปไตยไม่สามารถปรับปรุงตาม สองสงครามโลกในศตวรรษนี้ และผู้ดูแลการปฏิวัติ และ upheavals ก็มีผลของการขยายหลักการนั้น spatially เช่นที่จังหวัดต่าง ๆ ของอารยธรรมมนุษย์ถูกนำขึ้นไปยังระดับของ outposts เป็นขั้นสูงสุด และบังคับให้เหล่าสังคมในยุโรปและอเมริกาเหนือในทัพหน้าของอารยธรรมจะใช้นักเสรีนิยมมากขึ้นอย่างเต็ม
รัฐที่บ่งบอกที่สิ้นสุดของประวัติศาสตร์เป็นเสรี insofar จะจดจำ และปกป้องผ่านระบบของกฎหมายมนุษย์เสรีภาพสากลด้านขวา และประชาธิปไตย insofar หน้าที่อยู่ ด้วยความยินยอมของที่ governed ด้วย สำหรับ Kojeve นี้เรียกว่า "สากลให้รัฐ" พบชีวิตจริงลื่นในประเทศยุโรปตะวันตกพ้น – แม่นยำเหล่า flabby เจริญ พอใจตนเอง เป็นโครงการที่มีบรรยากาศอะไรงานกล้ามากกว่าการสร้างตลาดร่วมอเมริกาขณะเดียว จะอ่อนแอ แต่นี้เป็นเพียงการ ในประวัติศาสตร์มนุษย์และความขัดแย้งที่ลักษณะมันเป็นไปตามการดำรงอยู่ของ "กันข้าม": ดั้งเดิมมนุษย์แสวงหาการรับรู้ซึ่งกันและกัน dialectic ของแบบ และทาส การแปลง และเป็นครูของธรรมชาติ การต่อสู้สำหรับการรู้สิทธิ และ dichotomy proletarian และทุนสากล แต่ ใน สถานะให้สากล กันข้ามก่อนทั้งหมดจะแก้ไข และ s ต้องการมนุษย์ทั้งหมดพอใจ มีไม่มีการต่อสู้หรือความขัดแย้งปัญหา "ใหญ่" และดังนั้นไม่จำเป็นสำหรับทหารหรือมาก ส่วนที่เหลือเป็นกิจกรรมทางเศรษฐกิจเป็นหลัก และแน่นอน ชีวิตของ Kojeve สอดคล้องกับการเรียนการสอนของเขา เชื่อว่า มีนักปรัชญาเช่นงานมากเนื่องจาก Hegel (อย่างเข้าใจ) แล้วประสบความสำเร็จความรู้สัมบูรณ์ Kojeve ซ้ายสอนหลังสงคราม และใช้ส่วนเหลือของชีวิตของเขาทำงานเป็น bureaucrat ในยุโรปเศรษฐกิจชุมชน จนถึงตายใน 1968.
เพื่อ contemporaries ของเขาที่กลางศตวรรษ ประกาศของ Kojeve สิ้นประวัติศาสตร์ต้องมีลำบากเหมือน solipsism หลุดโลกทั่วไปมาเป็นบนส้นเท้าจะสงครามโลก และสงครามเย็นที่มากปัญญา ฝรั่งเศส ชัดเจนว่า Kojeve มี audacious เพื่อเป็นยืนยันรูปว่า มีการสิ้นสุดประวัติศาสตร์ เราต้องก่อนอื่นเข้าใจความหมายของ Hegelian idealism

สอง
สำหรับ Hegel กันข้ามที่ไดรฟ์ประวัติครั้งแรกของทั้งหมดอยู่ในขอบเขตของจิตสำนึกมนุษย์ เช่นไม่เขาระดับของความคิด – ไม่เลือกตั้งเล็กน้อยปีข้อเสนอของนักการเมืองสหรัฐอเมริกา แต่ความคิดในแง่ของขนาดใหญ่มองโลกรวมกันซึ่งอาจจะเข้าใจส่วนใต้ rubric ของอุดมการณ์ อุดมการณ์ในความรู้สึกนี้จะไม่จำกัดอยู่ทางการเมืองชัดเจน และทางโลกเรามัก
เชื่อมโยงกับคำ แต่สามารถรวมศาสนา วัฒนธรรม และเชิงค่านิยมทางศีลธรรมที่สังคมเป็นต้น
ของ Hegel ของความสัมพันธ์ระหว่างกับและโลกจริง หรือวัสดุมีหนึ่งมีความซับซ้อนมาก เริ่มต้น ด้วยความจริงที่ว่าความแตกต่างระหว่างทั้งสองพระองค์ได้ชัดเจน เขาไม่เชื่อว่า โลกจริงสอดคล้องกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( 1 แปลงานที่จบข่าว ? )
ฟรานซิส ฟูกูยามา : ผลประโยชน์แห่งชาติ , ฤดูร้อน 1989

ในการไหลของเหตุการณ์มากกว่าทศวรรษที่ผ่านมาหรือดังนั้น มันยากที่จะหลีกเลี่ยงความรู้สึกนั้น เป็นอะไรที่พื้นฐานที่เกิดขึ้นในประวัติศาสตร์ของโลก ปีที่ผ่านมาได้เห็นน้ำท่วมบทความเฉลิมฉลองการสิ้นสุดของสงครามเย็นและความจริงที่ว่า " สันติภาพ " ดูเหมือนจะแบ่งออกในหลายภูมิภาคของโลก ที่สุดของการวิเคราะห์เหล่านี้ขาดใหญ่ ๆแนวคิดในความแตกต่างระหว่างสิ่งที่เป็นสิ่งสำคัญและสิ่งที่จะเกิดขึ้น หรืออุบัติเหตุ ในประวัติศาสตร์ของโลก และอยู่ตื้น predictably . ถ้าคุณกอร์บาชอฟถูกตัดขาดจากเครมลินหรือยาปฏิชีวนะใหม่ประกาศสหัสวรรษสำหรับรกร้างตะวันออกกลางทุน , แสดงความเห็นเหล่านี้เดียวกันจะช่วงชิงประกาศการเกิดใหม่ของยุคใหม่ของความขัดแย้ง .
แต่คนพวกนี้ความรู้สึกรางๆว่ามีกระบวนการบางอย่างขนาดใหญ่ทำงาน , กระบวนการทำให้การมองโลก และสั่งให้ข่าวรายวันศตวรรษที่ 20 ได้เห็นโลกที่พัฒนามาเป็น การระเบิดของอุดมการณ์เสรีนิยมความรุนแรงเป็นผู้แรกกับเศษของทรราช แล้วลัทธิบอลเชวิกและลัทธิฟาสซิสต์และในที่สุดการปรับปรุงลัทธิมาร์กซที่ขู่ว่าจะนำไปสู่วันสิ้นโลกที่ดีที่สุดของสงครามนิวเคลียร์แต่ศตวรรษที่เริ่มเต็มไปด้วยความมั่นใจในชัยชนะที่ดีที่สุดของเสรีนิยมประชาธิปไตยตะวันตกดูเหมือนมันใกล้จะกลับเต็มไปที่ๆมันเริ่มไม่เป็น " จุดสิ้นสุดของอุดมการณ์ " หรือการบรรจบกันระหว่างทุนนิยมและสังคมนิยม ตามที่คาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้ แต่เป็นชัยชนะที่ไร้ยางอายของเสรีนิยมทางเศรษฐกิจและการเมือง
ชัยชนะทางทิศตะวันตกของความคิดตะวันตกอันแรกของทั้งหมดในการวางระบบทั้งหมดของทางเลือกเสรีนิยมตะวันตก ในทศวรรษที่ผ่านมามีการเปลี่ยนแปลงแน่แท้ในสภาพภูมิอากาศทางปัญญาของโลกที่ใหญ่ที่สุดสองประเทศคอมมิวนิสต์ และเป็นจุดเริ่มต้นของการปฏิรูปที่สำคัญในการเคลื่อนไหวของทั้งสองแต่ปรากฏการณ์นี้เกินการเมืองสูง และสามารถเห็นได้ในการแพร่กระจายของวัฒนธรรมตะวันตก ineluctable Consumerist ในบริบทที่หลากหลาย เช่น ชาวนา และตลาดโทรทัศน์สีชุดตอนนี้รีสอร์ททั่วประเทศจีน , ร้านสหกรณ์และร้านเสื้อผ้าเปิดในปีที่ผ่านมาในมอสโก , บีโธเฟ่นประปาเข้าไปในห้างสรรพสินค้าญี่ปุ่นและเพลงที่ชอบเหมือนกัน ใน ปราก ย่างกุ้ง และเตหะราน .
สิ่งที่เราอาจจะเห็นไม่เพียงสิ้นสุดสงครามเย็น หรือการจากไปของระยะเวลาที่เฉพาะเจาะจงของโพสต์ - สงครามประวัติศาสตร์ แต่จุดสิ้นสุดของประวัติศาสตร์เช่น : นั่นคือจุดสิ้นสุดของมนุษย์และวิวัฒนาการของอุดมการณ์ universalization เสรีนิยมประชาธิปไตยตะวันตกเป็นรูปแบบสุดท้ายของรัฐบาล ของมนุษย์นี้ไม่ได้ที่จะกล่าวว่ามีจะไม่มีเหตุการณ์ที่จะเติมหน้าของกระทรวงการต่างประเทศประจำปี สรุป ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ เพื่อชัยชนะของเสรีนิยมเกิดขึ้นเป็นหลักในแง่ของความคิดหรือสติและยังไม่สมบูรณ์ในโลกจริง หรือวัสดุแต่มีเหตุผลที่มีประสิทธิภาพสำหรับเชื่อว่ามันเหมาะที่จะปกครองโลกวัสดุในระยะยาว เข้าใจว่าเป็นเช่นนั้น เราต้องพิจารณาบางปัญหาทางทฤษฎีเกี่ยวกับธรรมชาติของการเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์

ผม
ความคิดของการสิ้นสุดของประวัติศาสตร์ไม่ใช่ต้นฉบับหนึ่ง แผ่กระจายที่รู้จักกันดีที่สุดของคาร์ล มาร์กซ์ ,ใครจะเชื่อว่า ทิศทางการพัฒนาของประวัติศาสตร์เป็นหนึ่งแน่วแน่เด็ดเดี่ยว โดยมีอิทธิพลของ กองวัสดุ และจะสิ้นสุดกับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของคอมมิวนิสต์ยูโทเปียที่ในที่สุดแก้ปัญหาความขัดแย้งก่อนหน้านี้ทั้งหมด แต่แนวคิดของประวัติศาสตร์เป็นกระบวนการวิภาษกับการเริ่มต้น , กลางและจุดจบถูกยืมโดยมาร์กซ์จากบรรพบุรุษของเขามาก ชาวเยอรมันเกออร์ก วิลเฮล์ม ฟรีดริช เฮเกิล .
สำหรับดีขึ้นหรือแย่ลง , มากของเฮเกิลของ Historicism ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของสัมภาระทางสติปัญญาร่วมสมัยของเรา ความคิดที่ว่ามนุษย์มีความก้าวหน้าผ่านชุดของการตรวจสอบขั้นตอนของจิตสำนึกบนเส้นทางของเขาจนถึงปัจจุบันและขั้นตอนเหล่านี้สอดคล้องกับรูปแบบคอนกรีตขององค์กรทางสังคม เช่น เผ่าทาสเป็นเจ้าของ theocratic และในที่สุดประชาธิปไตยเท่าเทียมสังคมได้กลายเป็นรูปแบบความเข้าใจที่ทันสมัยของมนุษย์ไม่สามารถแยกจากกันได้ เฮเกลคือปราชญ์ก่อนจะพูดภาษาของสังคมสมัยใหม่ตราบเท่าที่พวกเขาเป็นผลิตภัณฑ์ของสภาพแวดล้อมทางประวัติศาสตร์และสังคมของเขา คอนกรีต และ ไม่เป็นธรรมชาตินักทฤษฎีก่อนหน้านี้จะได้ คอลเลกชันของมากกว่าหรือน้อยกว่าคงที่ " ธรรมชาติ " คุณลักษณะ การเรียนรู้และการเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติของมนุษย์ผ่านการประยุกต์ใช้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี แต่เดิมไม่ได้เป็นแนวคิดมาร์กซิสต์ แต่ hegelian 1ซึ่งต่อมา historicists ที่มีประวัติศาสตร์ relativism relativism เสื่อมลงของศาล อย่างไรก็ตาม เฮเกิล
เชื่อว่าประวัติศาสตร์ culminated ในขณะนี้–สัมบูรณ์ เป็นจ่าฝูง ซึ่งสุดท้าย รูปแบบของสังคมและรัฐเชือดกลายเป็นชัยชนะ
มันเป็นโชคร้ายของเฮเกิลจะเป็นที่รู้จักกันตอนนี้เป็นหลักเป็นสารตั้งต้นของ มาร์กซ์ ,และเป็นโชคร้ายของเราที่เราไม่คุ้นเคยกับงานของเฮเกิล จากการศึกษาโดยตรง แต่จะได้รับการกรองผ่านการบิดเบือนเลนส์ของลัทธิมาร์ก ในฝรั่งเศส อย่างไรก็ตาม มีความพยายามที่จะบันทึกจากมาร์กซ์และเฮเกลล่ามของเขากลับมา เขาเป็นนักปรัชญาที่ถูกต้องมากที่สุด เวลาพูดกับเรา ในหมู่ผู้ที่ทันสมัยฝรั่งเศส ล่ามของเฮเกิล ,ดาวน์โหลดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแน่นอน kojeve , รัสเซีย จาก migr และสดใสที่สอนชุดที่มีอิทธิพลสูงของการสัมมนาในปารีสในปี 1930 ที่ Ecole des hautes practique etudes . ในขณะที่ส่วนใหญ่ไม่รู้จักในสหรัฐอเมริกา kojeve มีผลกระทบใหญ่ในชีวิตทางปัญญาของทวีปในหมู่นักเรียนของเขาระหว่าง luminaries ในอนาคตเช่น Jean Paul Sartre บนด้านซ้ายและเรย์มอนด์แอรอนทางขวา ; ลัทธิหลังสงครามยืมหลายประเภทพื้นฐานของเฮเกิล ผ่าน kojeve .
kojeve ขอรื้อฟื้นเฮเกิลของปรากฏการณ์ของจิตใจ เฮเกล คนที่ประกาศประวัติศาสตร์จะถึงจุดจบใน 1806 .ให้เร็วเป็นเฮเกิลนี้เห็นใน napoleno ความพ่ายแพ้ของกษัตริย์ปรัสเซียในสงครามของ Jena ชัยชนะของอุดมการณ์ของการปฏิวัติฝรั่งเศส และ universalization ขของรัฐผสมผสานหลักการของเสรีภาพ และความเสมอภาค kojeve , ห่างไกลจากการปฏิเสธเฮเกิลในแสงของเหตุการณ์ปั่นป่วนในศตวรรษหน้าครึ่งยืนยันว่าหลังได้รับเป็นหลักที่ถูกต้อง การต่อสู้ของ Jena ทำเครื่องหมายจุดสิ้นสุดของประวัติศาสตร์ เพราะมันอยู่ในจุดที่ทัพหน้าของมนุษยชาติ ( ระยะค่อนข้างคุ้นเคยกับสาธารณรัฐอินเดีย ) actualized หลักการของการปฏิวัติฝรั่งเศส ในขณะที่มีจำนวนมากทำงานหลังจาก 1806 –ยกเลิกความเป็นทาสและการค้าทาส การขยายแฟรนไชส์ไปยังคนงานผู้หญิงคนดำและชนกลุ่มน้อยเชื้อชาติอื่นๆ ฯลฯ และหลักการพื้นฐานของรัฐเสรีประชาธิปไตยไม่สามารถปรับปรุงให้ดีขึ้น สงครามสองโลกในศตวรรษนี้ และผู้ดูแลของพวกเขาและเพียงแค่มีการปฏิวัติเปลี่ยนแปลงผลของการขยายหลักการเหล่านั้นเปลี่ยนไป เช่นที่จังหวัดต่างๆ ของอารยธรรมมนุษย์ได้มาถึงระดับของนายทวารที่ทันสมัยที่สุด ,และบังคับให้สังคมในยุโรปและอเมริกาเหนือที่ทัพหน้าของอารยธรรมการใช้เสรีนิยมของพวกเขาอย่างเต็มที่
สถานะที่โผล่ออกมาในตอนท้ายของประวัติเป็นอิสระตราบเท่าที่มันรับรู้และปกป้องผ่านระบบของกฎหมายของมนุษย์สากลสิทธิเสรีภาพและประชาธิปไตยตราบเท่าที่มันมีอยู่เท่านั้น โดยความยินยอมของควบคุม สำหรับ kojeve ,นี้เรียกว่า " สากล homogenous รัฐ " ที่พบในชีวิตจริงรวมในประเทศหลังสงครามยุโรป–แน่นอนเหล่านั้นหยุ่น เจริญรุ่งเรือง ตนเองพอใจ ภายในดูอ่อนแอต้องการรัฐที่มีโครงการยิ่งใหญ่อะไรเด็ดกว่าการสร้างตลาดทั่วไป แต่นี้เป็นเพียงเป็นที่คาดหวังประวัติศาสตร์ของมนุษย์และความขัดแย้งที่มีลักษณะ มันขึ้นอยู่กับการดำรงอยู่ของ " ความขัดแย้ง " : ดั้งเดิมของมนุษย์แสวงหาการยอมรับซึ่งกันและกัน ตรรกวิทยาของเจ้านายและทาส การแปลงและการเรียนรู้จากธรรมชาติ เพื่อการรับรู้สากลของสิทธิมนุษยชนและการแยกแยะระหว่างไพร่ และทุนนิยม แต่ในสถานะ homogenous สากลความขัดแย้งก่อนที่ทั้งหมดจะแก้ไขและมนุษย์ทุกคนต้องมีความพึงพอใจ ไม่มีการต่อสู้หรือความขัดแย้งในเรื่อง " ปัญหาใหญ่ " และดังนั้นจึงไม่ต้อง แม่ทัพ หรือ รัฐบุรุษ ที่ยังคงเป็นกิจกรรมทางเศรษฐกิจเป็นหลัก และแน่นอน ชีวิต kojeve ก็สอดคล้องกับการสอนของเขาเชื่อว่าไม่มีงานสำหรับนักปรัชญา ในเมื่อเฮเกิล ( อย่างถูกต้องเข้าใจ ) ได้บรรลุความรู้สัมบูรณ์ kojeve ซ้ายสอนหลังจากสงครามและใช้เวลาที่เหลือของชีวิตของเขาทำงานเป็นข้าราชการในประชาคมเศรษฐกิจยุโรป จนกระทั่งเขาเสียชีวิตในปี 1968
จะโคตรของเขาในกลางศตวรรษที่kojeve ก็ประกาศจุดสิ้นสุดของประวัติศาสตร์ก็เหมือนกับความเชื่อเรื่องการมีอยู่ของตนเองเท่านั้นโดยทั่วไปของ ฝรั่งเศส ทรัพย์สินทางปัญญา มาเป็นมันบนส้นของสงครามโลกครั้งที่สองและความสูงมากของสงครามเย็น เข้าใจแล้ว kojeve อาจได้รับดังนั้นกล้าที่จะยืนยันว่า ประวัติศาสตร์ได้สิ้นสุดลงแล้ว เราต้องแรกของทุกคนเข้าใจความหมายของอุดมการณ์ hegelian

ii
สำหรับเฮเกิล ,ความขัดแย้งที่ขับประวัติศาสตร์อยู่ แรกของทั้งหมดอยู่ในขอบเขตของจิตสำนึกของมนุษย์ คือ เขาระดับของความคิด–ไม่เลือกตั้งจิ๊บจ๊อยปีข้อเสนอของนักการเมืองอเมริกัน แต่ความคิดในแง่ของขนาดใหญ่รวมโลกทัศน์ที่ดีที่สุดอาจจะเข้าใจในการติดต่อสื่อสารของอุดมการณ์อุดมการณ์ในความรู้สึกนี้ไม่จํากัดให้ฆราวาสและชัดเจนทางการเมือง คือเรามักจะ
เชื่อมโยงกับคำว่า แต่สามารถรวมศาสนา วัฒนธรรม และค่านิยมพื้นฐานที่ซับซ้อนของสังคมใด ๆเช่นกัน
เฮเกิล มุมมองของความสัมพันธ์ระหว่างอุดมคติและโลกจริง หรือวัสดุที่ซับซ้อนมากคนหนึ่งเริ่มต้นด้วยข้อเท็จจริงที่ว่า เขาแยกความแตกต่างระหว่างสองคือชัดเจนเท่านั้น เขาไม่เชื่อว่าโลกที่แท้จริงที่สอดคล้อง