Chapter 3 Disappearing Like a sprin

Chapter 3 Disappearing Like a spring Dream .
My own memories of Tianjin are not very clear. I started at Joseph's school in 1941. Lydia and I went there together each day. I remember Lydia as a rather frightening figure. Six and a half years separated us in age. We were in different worlds. Lydia liked to show her power over me. She questioned me on my homework, especially religion. When I did not know the answer to a question, she hit me hard with her powerful right hand and called me stupid.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 3 หายไปเช่นสปริงฝันความทรงจำของตัวเองของเทียนจินไม่ชัดเจนมาก ผมเริ่มที่โจเซฟ 1941 Lydia และไปที่นั่นกันแต่ละวัน ผมจำได้ว่า Lydia เป็นตัวเลขค่อนข้างน่ากลัว หกครึ่งปีแบ่งเราในวัย เราอยู่ในโลกที่แตกต่างกัน Lydia ที่ชอบแสดงอำนาจของเธอมากกว่าฉัน เธอสอบสวนฉันในบ้านของฉัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งศาสนา เมื่อผมไม่รู้คำตอบคำถาม เธอตีหนักกับมือขวาของเธอมีประสิทธิภาพ และเรียกว่าฉันโง่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 3 หายไปเช่นเดียวกับความฝันในฤดูใบไม้ผลิ.
ความทรงจำของตัวเองของเทียนจินไม่ได้ชัดเจนมาก ผมเริ่มที่โรงเรียนยอแซฟในปี 1941 ลิเดียและฉันไปที่นั่นด้วยกันในแต่ละวัน ผมจำได้ว่าลิเดียเป็นตัวเลขที่ค่อนข้างน่ากลัว หกปีครึ่งเราแยกออกจากกันในยุค เราอยู่ในโลกที่แตกต่าง ลิเดียชอบที่จะแสดงพลังของเธอมากกว่าฉัน เธอถามฉันในบ้านของฉันโดยเฉพาะอย่างยิ่งศาสนา เมื่อผมไม่ทราบคำตอบสำหรับคำถามที่เธอตีอย่างหนักกับมือข้างขวาของเธอที่มีประสิทธิภาพและเรียกผมว่าโง่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 3 หายไปเหมือนความฝันในฤดูใบไม้ผลิ .
ความทรงจำของตัวเองของเทียนจินไม่ได้ชัดเจนมาก ผมเริ่มที่โรงเรียนของโจเซฟใน 1941 . ลิเดียและฉันไปที่นั่นด้วยกันทุกวัน ผมจำได้ว่าลิเดียเป็นรูปน่ากลัวกว่าอีก 6 ปีครึ่ง แยกเราในยุค เราอยู่กันคนละโลก ลิเดียชอบแสดงอำนาจของเธอมากกว่าผม เธอถามฉันเกี่ยวกับการบ้านของฉัน โดยเฉพาะศาสนาเมื่อฉันไม่รู้คำตอบของคำถาม เธอตีผมอย่างหนักกับมือขวาของเธอที่มีประสิทธิภาพและเรียกฉันว่าโง่