Unlike the Chinese language, the Th

Unlike the Chinese language, the Thai alphabet is phonemic, so pronunciation of a word is independent of its meaning (English is also an alphabetic language). Because of this, it is possible to pronounce a word without knowing its meaning. On the other hand, as mentioned above, like Chinese and around half of the world's languages (not including English), Thai is a tonal language. The use of tones in Thai is lexical, meaning that each word has a certain pitch characteristic with which it must be spoken to be properly understood. The Thai language uses five tones: mid, low, high, rising, and falling. More details can be found here.

Each syllable, consisting of one or more consonants and a simple or compound vowel (possibly inherent or implied, and thus not written) has a tone determined by several factors, including the type and presence of consonants (consonants are divided into three classes for this purpose), the vowel duration, and the presence of one of four tone marks. Some people incorrectly assume that the tone marks identify all necessary tones, or perhaps force certain tones, but neither of these is correct. Actually the final tone of a syllable is determined by the tone mark in conjunction with factors mentioned above.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ซึ่งแตกต่างจากภาษาจีน ตัวอักษรไทยเป็น phonemic จึงออกเสียงของคำขึ้นอยู่กับความหมาย (ภาษาอังกฤษก็เป็นภาษาตัวอักษร) ด้วยเหตุนี้ จึงสามารถออกเสียงคำโดยไม่ทราบความหมาย ในทางกลับกัน กล่าว เช่นจีนและประมาณครึ่งหนึ่งของภาษาในโลก (ไม่รวมภาษาอังกฤษ), ไทยเป็นเสียงสูงต่ำ การใช้เสียงในภาษาไทยเป็น lexical หมายความ ว่า แต่ละคำมีบางสนามลักษณะที่จะต้องสามารถพูดให้เข้าใจอย่างถูกต้อง ภาษาไทยใช้เสียงห้า: กลาง ต่ำสุด สูง สูงขึ้น และลดลง รายละเอียดเพิ่มเติมสามารถพบได้ที่นี่แต่ละ พยางค์ ประกอบด้วยพยัญชนะ น้อยและเรียบง่าย หรือสระผสม (อาจจะโดยธรรมชาติ หรือโดยนัย และจึงไม่เขียน) ได้ถูกกำหนด โดยปัจจัยหลายอย่าง ชนิดและสถานะของพยัญชนะ (พยัญชนะแบ่งออกเป็นสามชั้นสำหรับวัตถุประสงค์นี้), ระยะเวลาสระ และสถานะของวรรณยุกต์ 4 เสียง บางคนถูกสมมติว่า วรรณยุกต์ระบุโทนสีทั้งหมดที่จำเป็น หรืออาจจะบังคับให้เสียงบาง แต่เหล่านี้ไม่ถูกต้อง จริง ๆ เสียงสุดท้ายของถูกกำหนด โดยหมายร่วม ด้วยปัจจัยดังกล่าวข้างต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซึ่งแตกต่างจากภาษาจีนเป็นอักษรไทยสัทศาสตร์เพื่อให้การออกเสียงของคำเป็นอิสระจากความหมายของมัน (ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ตัวอักษร) ด้วยเหตุนี้มันเป็นไปได้ที่จะออกเสียงคำโดยไม่ทราบความหมายของมัน บนมืออื่น ๆ ดังกล่าวข้างต้นเช่นจีนและประมาณครึ่งหนึ่งของภาษาของโลก (ไม่รวมอังกฤษ), ไทยเป็นภาษาวรรณยุกต์ การใช้เสียงในภาษาไทยเป็นคำศัพท์ที่มีความหมายว่าคำว่าแต่ละคนมีลักษณะบางอย่างกับสนามซึ่งจะต้องมีการพูดที่ต้องทำความเข้าใจอย่างถูกต้อง ภาษาไทยใช้ห้าเสียง: กลางต่ำสูงเพิ่มขึ้นและลดลง รายละเอียดเพิ่มเติมสามารถพบได้ที่นี่. พยางค์แต่ละประกอบด้วยหนึ่งหรือมากกว่าพยัญชนะและสระง่ายหรือสารประกอบ (อาจจะโดยธรรมชาติหรือโดยนัยและทำให้ไม่ได้เขียน) มีโทนสีที่กำหนดโดยปัจจัยหลายประการรวมทั้งชนิดและการปรากฏตัวของพยัญชนะ (พยัญชนะ จะแบ่งออกเป็นสามชั้นเพื่อการนี้) ระยะเวลาสระและการปรากฏตัวของหนึ่งในสี่ของวรรณยุกต์ บางคนคิดว่าไม่ถูกต้องระบุเครื่องหมายโทนเสียงที่จำเป็นทั้งหมดหรือบางทีอาจจะบังคับให้เสียงบางอย่าง แต่ไม่มีของเหล่านี้ถูกต้อง ที่จริงเสียงพยางค์สุดท้ายของจะถูกกำหนดโดยเครื่องหมายเสียงร่วมกับปัจจัยดังกล่าวข้างต้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซึ่งแตกต่างจากภาษาจีน , ตัวอักษรภาษาไทยออกเสียง ดังนั้นการออกเสียงของคำเป็นอิสระของความหมาย ( ภาษาอังกฤษเป็นภาษาตัวอักษร ) เพราะเรื่องนี้ มันเป็นไปได้ในการออกเสียงคำที่ไม่รู้ความหมายของมัน บนมืออื่น ๆ ตามที่กล่าวข้างต้น เช่น จีน และประมาณครึ่งหนึ่งของภาษาของโลก ( ไม่รวมภาษาอังกฤษ ภาษาไทยเป็นภาษาวรรณยุกต์การใช้สีในไทย คือ คำศัพท์ ความหมายว่า แต่ละคำ มีบางลักษณะที่สนามก็ต้องพูดให้เข้าใจอย่างถูกต้อง ภาษาไทยใช้ห้าโทน : กลาง , ต่ำ , สูง , เพิ่มขึ้น , ลดลง รายละเอียดเพิ่มเติมสามารถพบได้ ที่นี่ .

แต่ละพยางค์ประกอบด้วยหนึ่งหรือมากกว่าพยัญชนะและสระ ( อาจจะง่ายหรือสารประกอบโดยธรรมชาติ หรือโดยและดังนั้นจึงไม่เขียน ) มีโทนกำหนดโดยปัจจัยหลายประการรวมถึงประเภทและการแสดงตนของพยัญชนะ ( พยัญชนะแบ่งเป็น 3 ห้องเรียน เพื่อวัตถุประสงค์นี้ ) , สระ ระยะเวลา และการปรากฏตัวของหนึ่งในสี่ของวรรณยุกต์ . บางคนไม่ถูกต้องสันนิษฐานว่า เครื่องหมายวรรณยุกต์ ระบุเสียงที่จำเป็นทั้งหมด หรืออาจจะบังคับเสียงบาง แต่ไม่มีการเหล่านี้จะถูกต้องจริงๆ แล้วเสียงสุดท้ายของพยางค์ถูกกำหนดโดยวรรณยุกต์ร่วมกับปัจจัยดังกล่าวข้างต้น